"พลังที่ผมได้มานั้น...มันคือพรหรือคำสาปกันแน่นะ...? แล้วผมจะใช้พลังนี้แก้ไขประเทศที่ล่มสลายนี้จะกลับเหมือนเดิมได้อย่างไร...?"
แอคชั่น,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ไทย,เลือดสาด,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สยองขวัญ,ผี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บ้านหลังนี้ไม่ได้ใหญ่โตเท่ากับบ้านสองชั้นทั่วไปแต่ก็ยังไม่ได้เข้าไปตรวจค้นดูอย่างละเอียด ในความเป็นจริงเราแค่เคลียร์ชั้นหนึ่ง ซึ่งเราได้อาหาร น้ำ และของใช้ไม่กี่อย่าง ด้วยความเหน็ดเหนื่อยทำให้สะเพร่าในการขึ้นไปชั้นสองทั้ง ๆ ที่บันไดมันก็อยู่ตรงหน้าแล้วแท้ ๆ ซึ่งนิวเป็นคนนำทีม พร้อมกับคาเรนที่กลายร่างเรียบร้อย เขาดื่มเลือดซอมบี้จากขวดแก้วเพื่อคงระยะเวลาการกลายร่างให้คงที่ พวกเราค่อย ๆ เดินขึ้นไป นิวย่อตัวลงแล้วยื่นปลายดาบอันคมกริบสะท้านแสงแวววาว มีคราบเลือดติดอยู่ไม่มากออกไปเพื่อเป็นดั่งโล่หากจะมีอะไรพุ่งมาหาเขา ซึ่งอาจจะไม่ใช่ซอมบี้ แต่เป็นมนุษย์ด้วยกันที่กำลังกลัวอยู่อีกทั้งจิตใต้สำนึกบังคับให้กระทำในสิ่งที่คาดไม่ถึง พวกเขาพยายามควบคุมเสียงของฝีเท้าให้เบาที่สุดเพราะไม่รู้ว่าจะมีซอมบี้พุ่งเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวหรือเปล่า
ก็ไม่แน่หรอก หลาย ๆ อย่างมันล้วนเป็นไปได้ทั้งสิ้น ใครจะไปรู้ว่าเอ็นโดนข่วนที่ดวงตาแล้วจะได้รับพลังของซอมบี้ รวมถึงคาเรนเองก็เป็นเหมือนกัน
เมื่อเท้าก้าวขึ้นขั้นบนสุดของบันได นิวชะงักก่อนจะค่อย ๆ หันซ้าย หันขวาเพื่อความรอบคอบในการสำรวจ จากนั้นเขาก็ลดการ์ดลงพร้อมกับยืนตัวตรงจากนั้นก็เดินตรงไปอย่างไม่กลัวอะไร ทำให้คาเรนตกใจในสิ่งที่เห็นและงงว่านิวต้องการจะทำอะไรกันแน่
“เดี๋ยวสิ!” คาเรนเอ็ดเบา ๆ “แคบแบบนี้ถ้าซอมบี้โผล่มาจะทำยังไง!?”
“ก็จัดการมันสิ” นิวพูดด้วยระดับเสียงที่เป็นปกติซึ่งเสี่ยงมาก ๆ ที่พวกซอมบี้จะได้ยินหากพวกมันกำลังซุ่มอยู่ที่ไหนสักแห่งในบ้าน
“บ้าไปแล้วเหรอวะ!?”
นิวแสยะยิ้มก่อนที่จะฟาดสันดาบไปที่ธรณีประตูอย่างแรง ส่งผลให้เกิดเสียงดังไปทั้งสองทั้ง ๆ ที่ใบหน้าของเขายังนิ่งเฉย ไม่กี่อึดใจต่อมา ความเงียบก็ได้เข้ามายื่นอีกครั้ง…ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ตอนแรกคิดว่าในบ้านหลังนี้ไม่มีซอมบี้เลยแม้แต่ตัวเดียว” นิวบอกก่อนจะชี้นิ้วไปบนพื้น “แต่ไอ้คราบเลือดแปลก ๆ นี้มันยังไงกัน?”
คาเรนมองตามนิ้วของนิวไปยังพื้นซึงมีคราบเลือด มันออกจะดูแปลกไปหน่อยสำหรับคนที่ช่างสังเกตอย่างนิว เพราะโดยปกติแล้วรอยของมันจะเป็นวงกว้างเหมือนที่เราทำน้ำหก แต่อันนี้รอยของมันดูเหมือนว่ากำลังถูกลากไปที่ไหนสักที่ คาเรนมองตามรอยนั่นไปยังบานประตูสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดมากมาย เขียนด้วยนิ้วเปล่า ๆ เป็นตัวอักษรว่า ‘OPEN ME’ และมีกระดาษหนึ่งแผ่นถูกพับอย่างเปลี่ยนระเบียบวางไว้หน้าประตูอย่างตั้งใจ นิวหยิบมันขึ้นมาก่อนจะเปิดอ่าน
‘กูนึกแล้ว มึงต้องอ่าน’
คาเรนหัวร้อนทันที
“ไอ้สัตว์วิน!!” นิวหัวร้อนยิ่งกว่า เขาจัดการยกขาขึ้นถีบบานประตูนั่นเต็มแรงด้วยอารมณ์โทสะ ส่งผลให้บานประตูหักออกจากบานพับกระเด็นไปอีกฝั่งหนึ่งของห้อง “กวนตีนได้ทั้งวันทั้งคืนนะมึง”
คาเรนกลับคืนร่างเดิมทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มที่หัวร้อนกว่า
“ไปดูก่อนเถอะว่าข้างในมีอะไร…ทางสะดวกแล้ว!!” ชายหนุ่มเรียกพรรคพวกที่อยู่ด้านล่างมี โดยตอนนี้มีเรมัสกับมังกรคอยเฝ้ายามอยู่บนกำแพง
นิวยืนตัวแข็งเมื่อเห็นงานศิลปะที่อยู่ตรงหน้า…ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่งานศิลปะสักเท่าไหร่ เป็นเพียงเอาศพซอมบี้กว่าสิบตัวมาตอกตะปูติดไว้บนผนัง แต่ละตัวยังไม่ถูกทำลายสมอง พวกมันจึงมีส่งเสียงครวญคราง ดวงตาสีแดงเนื่องจากเกิดเลือดคั่งในดวงตาและแขนอันเหี่ยวแห้งต่างขยับไปมาเพื่อไขว้คว้าสิ่งที่สัญชาตญาณดิบปรารถนา กำแพงถูกสาดไปด้วยเลือดสีแดงเข้มของพวกมัน ส่วนที่พื้นมีตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนอยู่…ด้วยเลือดสีแดงสดซึ่งดูท่าจะเป็นของพวกมนุษย์…แล้วเป็นใครกันล่ะ?
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย…?” นัทเบิกตาโตเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า กิ๊บที่เข้ามาเห็นก็ถึงกับเอามือปิดปากไว้เกือบไม่ทัน
“ไอ้วิน…” นิวพูดในใจพร้อมกับขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้าไปยังกลางห้องที่โล่งแล้วมองลงไปบนพื้น
‘Catch me if you can’ จับกูให้ได้สิ ถ้ามึงแน่จริง!
“เอ็นถูกวินจับไปอีกแล้วจริง ๆ ด้วย” นิวบอก
“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปวะ!?” กิ๊ปถาม
“…” นิวคิดไม่ออก แน่ล่ะ…เพราะตอนนี้ซอมบี้จากด้านนอกก็มากมายเหลือเกิน กระสุนปืนของเริ่มร่อยหรอ อาวุธระยะประชิดของแต่ละคนก็ไม่ได้ชำนาญในการใช้งานอย่างเต็มที่ ถ้าพลาดแม้แต่ครั้งเดียวนั่นหมายถึงชีวิต สิ่งที่ชายหนุ่มต้องทำคือคิดอย่างรอบคอบที่สุดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง แม้ว่าเราจะต้องการพื้นที่หลบภัยก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะกลายเป็นนกในกรงแบบนี้
“นิว! เกิดอะไรขึ้น!?” ฟางวิ่งเข้ามาหาแฟนหนุ่มแต่ก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น…เลือดเต็มห้องเลย…
“วินมันจงใจหลอกพวกเราให้เข้ามาติดกับที่นี่” เขาพูดอย่างหงุดหงิด “ให้ซอมบี้มันล้อมรอบแล้วลักพาตัวเอ็นไปแทนที่จะเป็นฉัน”
ฟางเข้าใจในสิ่งที่นิวจะสื่อได้อย่างดีเพราะเอ็นเคยเป็นแฟนของฮีซุยมาก่อน แถมยังมีพลังซอมบี้อีกด้วย จุดประสงค์ของวินนั้นมักจะไม่พ้นเรื่องการที่ยกตัวเองขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดเสมอ คนรอบข้างจะต้องก้มหัวให้กับเขาไม่ต่างจากกษัตริย์…แต่ถ้ามีกษัตริย์แบบนี้ ก็ต้องมีใครสักคนลุกขึ้นมาตัดหัวแน่นอน…และคนที่วินมันระแวงที่สุดก็คือ เอ็น ผู้ใช้พลังซอมบี้คนแรกและผู้ที่ฮีซุยสามารถอ่านใจได้จากการใช้หลักจิตวิทยาในการพูดให้เอ็นแปรพรรคไปอยู่กับมัน
“เราพอจะมีวิธีเหลืออยู่ไหม…?” นิวห่อไหล่ลงอย่างหมดหวัง
“ปลดผนึกพลังสิ” แฟนสาวเสนอทางเลือกสุดท้ายซึ่งทำให้นิวแววตายิ่งเครียดหนักไปกว่าเดิม
“ปลดผนึกงั้นเหรอ…?” ชายหนุ่มทวนคำ “จำไม่ได้เหรอว่าเราผนึกมันไปเพื่ออะไร?”
“จำได้” แฟนสาวพยักหน้าแต่สีหน้าของเธอก็เคร่งเครียดไม่ต่างจากแฟนหนุ่มเช่นกัน
“ท่านผู้นั้นได้บอกว่าโลก ‘นั้น’ และโลก ‘นี้’ จะไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันอีกต่อไป จะกลายเป็นโลกคู่ขนานของแท้ นั่นทำให้ทุกครั้งที่เราใช้ ‘พลัง’ เราแทบจะลดอายุขัยของตัวเองเลยนะจำไม่ได้เหรอ?” ชายหนุ่มเตือนความจำ
“อย่างน้อยเราก็ยังอยู่บนโลกจริง ๆ ของเรานะนิว” ฟางเริ่มร้องไห้คิดถึงสิ่งที่ตัวเองยังไม่เจอและอาจจะเจอในอนาคต นิวเห็นดังนั้นจึงเข้าไปโอบกอดเธอเอาไว้ “ถ้าเราไม่ปลดผนึกพลังของเรา…เราจะไม่มีทางแก้ปัญหาเหล่านี้ได้หรอก”
ชายหนุ่มลังเลพร้อมกับมองไปที่พรรคพวกซึ่งนัท กิ๊บ รวมถึงที่เหลือกำลังฟังต่อว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ นิวจะแก้ไขสถานการณ์ยังไง
“ปลดผนึกพลังที่ว่าหมายความว่ายังไงวะไอ้นิว?” กิ๊บถาม
ความกดดันค่อย ๆ คืบคลานเข้าหาชายหนุ่มที่กำลังกอดแฟนสาวที่เริ่มจะเสียขวัญ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงบางอย่างกระทบกับพื้น เมื่อหันกับไปก็เห็นว่าซอมบี้สองสามตัวหลุดจากพันธนาการแล้ว นัทและกิ๊บพุ่งเข้าไปพร้อมกับมีดสั้นก่อนจะแทงเข้าไปที่คางเสยขึ้นจนทะลุสมองจากนั้นค่อยกระชากออกปล่อยให้ร่างอันไร้วิญญาณล้มลงสู่พื้นอย่างน่าอนาถ
“ตอบคำถามมาเถอะ” นัทพูด “ทุกคนรอฟังอยู่”
“เริ่มจากตรงไหนดีล่ะ” นิวค่อย ๆ นั่งลงกับพื้น “เอาเป็นว่าฉันไม่ได้อายุไล่เลี่ยกับนายนะนัท”
ทุกคนงง
“หมายความว่ายังไง?” คาโอรินถาม “ถ้าจะบอกว่าอายุมากกว่าแค่ปีเดียวเดี๋ยวจะโดนโบกให้!”
“อันนี้ฉันซีเรียส” นิวพูดเสียงดังก่อนจะถอนหายใจ “โลกใบนี้น่ะ…เพิ่งถูกสร้างมาใหม่ได้ไม่ถึงร้อยปีเลยด้วยซ้ำ”
ทุกคนที่ฟังถึงกับเบิกตาโพลง
“เป็นไปไม่ได้ว่ะ มึงมีทฤษฎีอะไรมาบอกวะไอ้นิว มึงเป็นเพื่อนกูมาตั้งปีนึงแล้วเพิ่งมาบอกเนี่ยนะ?” นัทเริ่มหัวร้อน
“มันไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ธรรมดาของพวกมึงต้องรู้!” ชายหนุ่มตะเบ็งเสียงอย่างโกรธเกรี้ยว “โลกใบนี้มันเคยแหลกสลายมาตั้งนานแล้วด้วยฝีมือของคนที่มีอำนาจสูงสุดที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้าได้สร้างขึ้นมาใหม่โดยการดึงพลังงานจากโลกคู่ขนานอีกใบมาหล่อเลี้ยงชีวิต มนุษย์ที่ถูกล้างบางจนหมดสิ้นได้ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ด้วยตัวตนเดิม ฉันก็ถูกสร้างมาจากบุคคลเดิมเหมือนกันแต่ความทรงจำเกี่ยวกับโลกที่แล้วได้หายไปหมด โดยเฉพาะปีศาจเจ็ดบาปและสี่จตุรอาชา!”
“แล้วความทรงจำของมึงกลับมาได้ยังไงล่ะ!?” นัทถามกลับ
“ก็กูไม่ได้เป็นมนุษย์ธรรมดาไง ชาติที่แล้วเป็นมนุษย์ธรรมดา ๆ ก็จริง แต่ก็ถูกจุติในร่างใหม่ที่มีรูปร่างใบหน้าเหมือนกันทุกประการ รวมถึงมีของขวัญมาให้เป็นพลังวิเศษที่มีเฉพาะในอีกโลกคู่ขนานเท่านั้น” นิวตอบกลับพลางปาดเหงื่อบริเวณศีรษะออก “ฉันเกิดที่นั่นและถูกส่งมาที่นี่เพราะรู้ว่าไอ้รัฐบาลชั่วของโลกนี้กำลังคิดจะทำอะไรอยู่”
“เดี๋ยวนะ ๆ ๆ ๆ” กระรอกแทรกขึ้นมา “โลกคู่ขนาน? รัฐบาลชั่ว? จุติ? พลังวิเศษ? อะไรของมึงวะนิว พวกกูงงไปหมดแล้วนะเว่ย!”
“สรุปแล้วพวกมึงเป็นใครวะ? พูดอย่างกับว่าพวกมึงสองคนไม่ได้มาจากโลกนี้ยังไงยังงั้น…แล้วอีกอย่าง พวกมึงไม่คิดจะไปช่วยเอ็นแล้วเหรอวะ?” มายเสริม
“โอเค ๆ เดี๋ยวฉันสรุปให้เองก็ได้” ฟางหมดความอดทน “เสียงพวกเชี่ยนี่แม่งน่ารำคาญฉิบหาย”
หญิงสาวคว้าดาบในมือของผมไปฟันหัวซอมบี้ที่เหลือขาด ทำให้เสียงครางหายไปในทันที ร่างของพวกมันที่กระดุกกระดิกไปมาได้นิ่งสนิท เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะเล่าทุกอย่างให้ประหยัดเวลาที่สุด
“นิวเป็นวิญญาณที่จุติมาจากชาติที่แล้วซึ่งเป็นชาติที่โลกแตกสลายก่อนที่จะถูกสร้างขึ้นใหม่โดยพระเจ้า ซึ่งนิวได้เกิดใหม่พร้อมกับความทรงจำในชาติที่แล้วมาเป็นมนุษย์ผู้มีพลังวิเศษซึ่งอยู่คนละโลกกับที่นี่ ซึ่งแม้แต่พระเจ้าเองก็ไม่รู้สาเหตุของการเกิดใหม่เช่นกัน ซึ่งโลกนี้ได้ยืมพลังงานจากโลกของฉันมาใช้เพื่อพยุงชีพ เพราะโลกคู่ขนานจำเป็นต้องมีโลกสองใบเสมอ เมื่อไม่กี่ปีก่อนโลกของฉันเกิดสงครามกลางเมืองและชนะมาได้ จอมเวทย์สูงสุดซึ่งเป็นผู้นำของโลกได้เห็นว่าโลกนี้กำลังจะเกิดกลียุคแบบนี้จึงส่งนิวและฉันมาที่นี่เพื่อเตรียมตัวรับมือ”
“งั้นแสดงว่าพวกเธอสองคนก็รู้อยู่สิว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” ไอยาเบิกตาโตและเข่าอ่อนจนลงไปนั่งที่พื้น มายและกระรอกก็ช่วยพยุง
“ใช่” ฟางบอก
“พวกมึงสองคนแม่งสารเลวฉิบหาย” มังกรพูดด้วยความหงุดหงิดก่อนจะพุ่งเข้ามาชกหน้าฟาง แต่เธอเร็วกว่า เธอลุกขึ้นพลวดก่อนจะใช้มือซ้ายข้างเดียวรับหมัดของมังกรได้อย่างอยู่หมัด สายตาที่ถลึงใส่อีกฝ่ายนั้นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อทำให้เขารู้ว่าไม่ควรต่อกรกับผู้หญิงคนนี้โดยเด็ดขาด
“อย่าดีกว่า” น้ำเสียงของหญิงสาวเริ่มฟังดูหงุดหงิด “อย่าคิดจะต่อกรกับมนุษย์ผู้มีพลังวิเศษเลย เราแข็งแรงกว่ามนุษย์ธรรมดาอย่างพวกเธออีก”
“ก็ปลดผนึกพลังอะไรนั่นสิ มันจะไปยากอะไรวะ” นัทท้วง
“อย่างที่บอกแหละเพื่อน” นิวลุกขึ้นยืน “ถ้าปลดผนึกพลังในตอนนี้อายุขัยของพวกเราจะลดลงไม่รู้กี่ปี ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทไหนก็รักตัวกลัวตายเหมือนกันนั่นแหละ”
“แต่พวกซอมบี้มันไม่เหมือนกันนะ” กิ๊บแย้ง
“ก็พวกมันไม่มีชีวิตแล้วไง” นิวเถียงกลับด้วยเหตุผล
“แล้วจะปล่อยเพื่อนให้ตายเหรอ?” ไอยาถามตรงจุด ทำให้พวกเขาหยุดฟัง “เอ็นเขาเป็นเพื่อนพวกเรา เขาฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างมาด้วยกันแล้วจะให้ทิ้งเขาเพราะเหตุผลที่พวกมึงมันรักตัวกลัวตายอะดิ”
นิวและฟางนิ่ง
“เข้าใจแล้ว” ฟางเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินแฟนหนุ่มพูดแบบนั้น
“เอาจริงดิ!?”
“ชีวิตของฉันถ้ารวมกับชาติที่แล้วก็ถือว่าใช้คุ้มแล้วล่ะ ปลงสังขารไว้ก่อนจะเป็นการดีที่สุด ไม่จำเป็นต้องมีชีวิตยืนยาวสำหรับฉันหรอก” นิวยิ้มพร้อมน้ำใส ๆ ที่ไหลออกมาจากดวงตา “เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกัน…ก็ขอให้รู้ว่าฉันโชคดีมาก ๆ ที่ได้มาเจอรักแท้กับเธอหลังจากที่ต้องผิดหวังมานับครั้งไม่ถ้วน…มันเหมือนกับคำสาปเลยว่ามั้ย?”
“เธอไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย” ฟางน้ำตาไหล
“เอาไว้เรารอดจากโลกแบบนี้เมื่อไหร่ ฉันจะเล่าเรื่องของชาติที่แล้วให้ฟังจนเบื่อเลยล่ะ” นิวยิ้มก่อนจะถอดเสื้อออกเผยให้เห็นร่างกายที่กำยำและมีแผลเป็นไม่ว่าจะเป็นรอยฟังหรือรอยแผลต่าง ๆ อยู่เต็มร่างกาย นั่นทำให้พรรคพวกแต่ละคนถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื้อก! แต่ก็มีอยู่จุดหนึ่งที่ดึงดูดสายตาที่สุดก็คือบริเวณหน้าอกของเขาที่มีอักขระประหลาดบางอย่างสลักอยู่ ฝ่ามือของชายหนุ่มประทับที่รอยอักขระนั่นแล้วตั้งสมาธิ รอยอักขระนั้นก็ค่อย ๆ จางหายไป นิวลืมตาขึ้นแล้วหายวับไปกับตา
“!!” ทุกคนยกเว้นฟางตกใจกับสิ่งนี้ “นิวหายไปไหนน่ะ!?”
“จะถอดเสื้อโชว์กล้ามอะไรตอนนี้เนี่ย” แฟนสาวดูท่าทางไม่พอใจ เธอเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วทำทุกอย่างเหมือนที่นิวทำเป๊ะ ๆ จากนั้นก็เอาออกมาก่อนจะมีแรงบางอย่างเรืองขึ้นที่มือของหญิงสาว นั่นยิ่งสร้างความตกใจให้กับพรรคพวกเป็นอย่างมาก
“พวกเธอไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา…” คาโอรินตาโต
“ก็เพิ่งบอกไปหมาด ๆ นี่” นิววาร์ปกลับเข้ามา นั่นสร้างความตกใจให้กับพรรคพวกเป็นทวีคูณ “เราเป็นมนุษย์ที่มีพลังวิเศษที่ถูกส่งมาเพื่อแก้ไขโลกกลียุคนี้ ไม่งั้นฉันจะสะสมอาวุธไว้ทำไมตั้งเยอะตั้งแยะถูกไหมล่ะ?”
“แล้วพวกเธอจะไปช่วยเอ็นกลับมาได้ยังไงล่ะ?” คาโอรินถาม
“หน้าที่ปกป้องเอ็นน่ะก็เป็นงานรองของฉันเหมือนกัน” นิวบอก “เพราะเอ็นคือฉันในโลกนี้”
_________________________________________________
To Be Continue Ep.43
