"พลังที่ผมได้มานั้น...มันคือพรหรือคำสาปกันแน่นะ...? แล้วผมจะใช้พลังนี้แก้ไขประเทศที่ล่มสลายนี้จะกลับเหมือนเดิมได้อย่างไร...?"
แอคชั่น,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ไทย,เลือดสาด,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สยองขวัญ,ผี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ก่อนการบุกโจมตีไม่กี่ชั่วโมงก่อน
ทุกคนในทีมมาพร้อมกับอาวุธทุกอย่างที่ตัวเองพอจะหาได้ ไม่ว่าจะเป็นทั้งอาวุธปืนหรืออาวุธระยะประชิดอย่าง นิวเลือกที่จะไม่ใช้ดาบคาตะนะแต่สวมถุงมือผ้าสีดำมีฝังเหล็กไว้ด้านใน มันเป็นถุงมือที่เขาได้มาจากโลกคู่ขนานที่จะสามารถเพิ่มพลังหมัดให้แก่ผู้ใช้ หากถามว่าดาบคาตะนะของนิวไปอยู่ที่ใคร ก็ต้องเป็นคาโอริน เธอมีทั้งอาวุธระยะประชิดและระยะไกลแม้ว่าวิชาดาบของเธอจะยังไม่เทียบชั้นกับนิวหรือเอ็น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะใช้ไม่เป็น
“มาทวนแผนกันอีกครั้งดีกว่าว่าแต่ละคนมีหน้าที่อะไรบ้าง” นิวมองหน้าทุกคน “เริ่มจะฉันก่อน ฉันมีหน้าที่บุกเข้าไปจัดการกับกองหลังของมันด้วยหมัดวาร์ป”
“ฉัน ไอยา ทอม นัท และมายจะคอยสกัดพวกซอมบี้ที่จะเข้ามาใกล้ ๆ” กระรอกบอก
“เค้าและกิ๊บจะซุ่มยิงพวกลูกน้องของวิน” ฟางบอก
“ฉันจะยิงสกัดพวกมันจากระยะไกล” เรมัสบอก
“ส่วนฉันกลายร่างเป็นซอมบี้เข้าไปแทงก์พวกมันเอง” คาเรนบอก
“ผมจะบุกเข้าไปโจมตีระยะประชิด” มังกรบอก
“ส่วนฉันจะบุกเข้าไปช่วยเอ็น” คาโอรินพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ “และฆ่าอีนังกะหรี่นั่น!”
ทุกคนเงียบเมื่อคาโอรินพูดออกมาด้วยความแค้นส่วนตัว
“อันนี้ส่วนตัวหรือเปล่า?” ไอยาถาม
“ก็เอ็นเป็นผัวคาโอรินนี่จะไม่ส่วนตัวได้ยังไง” มายแย้ง
“พอได้แล้ว” นิวตัดบท “เราไปฆ่าพวกแม่งให้หมดกันดีกว่า”
คาเรนกลายร่างเป็นซอมบี้เมื่อเห็นว่าทุกคนในทีมทั้งขบวนพร้อมแล้ว ชายหนุ่มใช้แรงถีบประตูรั้วบานใหญ่จนบานประตูที่มีน้ำหนักหลายกิโล ฯ พุ่งออกไปทับซอมบี้ปลิวกระจายเป็นเศษกระดาษ เขาคืนร่างเดิมอย่างที่ใจนึกก่อนจะหมุนตัวไปด้านหลังเพื่อสลับตัวกับนิว เขาเหวี่ยงหมัดใส่พวกซอมบี้หนึ่งตัวด้วยหมัดวาร์ปทำให้ความรุนแรงเพิ่มขึ้นหลายเท่า ทำให้เคลียร์ซอมบี้ไปได้ส่วนหนึ่ง
“วิ่ง!!” นิวตะโกนก่อนที่จะให้ทอมสลับขึ้นมาเป็นหัวนำขบวน เพราะตอนนี้เขาสามารถแกะรอยได้ส่วนหนึ่ง ซึ่งเป็นรอยล้อรถ เขาวิ่งออกขวาไปสวนทางกับที่พวกเรามาในทีแรก ทุกคนเชื่อฝีมือในการแกะรอยของชายร่างผอมนี้ ไม่ว่าเขาจะวิ่งไปทางไหน เราพร้อมจะซัปพอร์ตทันที ในระหว่างที่พวกเราวิ่งนั้นพวกซอมบี้จะเข้ามาประจันหน้าไม่ต่ำกว่าร้อยตัว เป็นหน้าที่ของคาเรนที่สามารถแทงก์กับพวกมันได้โดยที่ไม่ต้องกลัวถูกกัด พวกเราต้องประหยัดกระสุนให้มากที่สุดเลยจึงเน้นใช้อาวุธระยะประชิดในการจัดการพวกมัน คาโอรินฟันพวกซอมบี้ตายไปหลายตัวระหว่างที่วิ่งกัน ขบวนของเราเพียงเป็นสามส่วนคือ ส่วนหน้าที่มีทอมเป็นคนวางนำโดยมีคาเรนและนิวประกบซ้ายขวา ส่วนกลางมีมาย ไอยา ฟาง กิ๊บ มังกรและเรมัส ส่วนหลังมี คาโอริน นัท และกระรอกที่คอยสกัดพวกที่มาจากด้านหลัง
“ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องยิงมัน!” คาโอรินตะโกนบอกเมื่อเห็นว่ากระรอกลั่นไกใส่พวกมัน เธอได้ยินเพื่อนสาวพูดเตือนสติ เธอจึงตั้งสติและรีบวิ่งกลับเข้ามาในขบวนเหมือนเดิม
“หากพวกมันเข้ามาไกล้ให้ใช้มีดแทงกะโหลกศีรษะพวกมัน” คาโอรินพุ่งเข้าไปใช้มีดแทงกะโหลกศีรษะของซอมบี้ตัวหนึ่งที่วิ่งเข้ามาก่อนจะถีบมันหงายท้องลงไป “แบบนี้”
กระรอกชักมีดออกมาก่อนจะพุ่งไปแทงที่กะโหลกของมันตัวหนึ่ง แต่ด้วยแรงของผู้หญิงร่างบางอย่างเธอนั้นทำให้มีดที่ปักหัวของมันนั้นไม่สามารถดึงออกได้ มายเห็นดังนั้นจึงพุ่งเข้าไปถีบบริเวณลำตัวซอมบี้ที่กระรอกฆ่าเพื่อให้มีดหลุดออกมา เมื่อใบมีดหลุดออกมา เลือดสีดำกระเด็นเปื้อนตามแขนขาของมาย เธอหวีดร้องด้วยความตกใจจนขบวนเริ่มแตก กระรอกคว้ามือมายแล้ววิ่งพาเธอเข้ามาที่ขบวนอีกครั้ง
“ไอ้พวกนี้มันไปได้ไม่ไกลหรอก ร่องรอยมันเริ่มชัดขึ้นแล้ว” เมื่อทอมพูดขึ้นดังนั้น ทำให้พวกเราใจชื้อขึ้นได้ระดับหนึ่ง
รอยล้อรถนั้นเข้าไปในป่า พวกเรายิ่งทวีความระมัดระวังตัวเป็นสองเท่า เนื่องจากในป่าที่มีแสงส่องผ่านน้อยกว่าด้านนอกนั้นจะทำให้ทัศนวิสัยลดลง หากมีซอมบี้วิ่งหรือเดินเข้ามานั้นจะทำให้เสียเปรียบได้ง่าย ๆ
“คาเรนคอยสอดส่องในป่า ถ้ามีซอมบี้ใกล้เข้ามาหาเราในรัศมีห้าเมตรให้ฆ่าได้ทันที” นิวสั่ง
“รับทราบ” ชายหนุ่มตอบอย่างนั้นก่อนจะวิ่งแยกออกไปคนละทาง
ป่าแห่งนี้เป็นป่าที่ ‘เชื้อพระวงศ์’ ได้เป็นผู้สร้างขึ้นมาเพื่อการเดินทางที่สะดวกสบายยิ่งขึ้นของมวลพสกนิกร ถ้ามองจากภายนอกดูแล้วก็คงจะเป็นป่าไม้ธรรมดา ๆ ที่ไม่มีอะไรมาก แต่ในความเป็นจริงแล้วป่าแห่งนี้ถูกทหารปิดกั้นบ่อยมากเพราะ ‘ท่านผู้นั้น’ ชอบเอาผู้หญิงไปสืบพันธุ์ที่นั่นไม่เว้นวันและไม่เว้นคน พอเสร็จกิจก็ทอดทิ้งให้นอนเปลือยอยู่ในนั้น ซึ่งเรื่องนี้ประชาชนรู้กันน้อย เพราะมันจะมีคนกลุ่มหนึ่งที่ทำตัวเอาหูไปนาเอาตาไปไร่และทำตัวสรรเสริญ ในความเป็นจริงตั้งแต่ท่านผู้นั้นได้ครอบครองบัลลังก์และเบื้องบนได้เข้ายึดรัฐสภา ไม่มีอะไรในประเทศที่เจริญก้าวหน้าไปมากกว่านี้เลย
ทุกอย่างเมื่อถูกหยุดเวลาไว้อย่างนั้น และในตอนนี้เรากำลังถดถอยไปสู่ยุคหิน
“รอยเป็นยังไงบ้าง!?” นิวถามและยังคงวิ่งตามทอมอยู่
“ตอนนี้พบว่ารอยล้อรถไม่ได้มีแค่รอยของรถแค่คันเดียว เมื่อกี้ที่เราผ่านท่างแยกมาฉันเจอสองรอยที่มาบรรจบกัน และมีรอยเท้า มีรอยสี่เหลี่ยมเรียงกันเป็นทรงสี่เหลี่ยม นี่คิดว่ามันน่าจะเป็นรอยขาเก้าอี้” ทอมวิเคราะห์ “ดูท่าพวกมันจะมัดเอ็นไว้กับเก้าอี้เพื่อสอบปากคำหรืออะไรสักอย่าง”
“นี่ไปเรียนมาจากไหนกันเนี่ย?” มังกรถามพร้อมยิ้มอ่อน
“ฉันฝึกทหารกับเดวิดมาตั้งสองปี เขาสอนฉันให้แกะรอยเป็นนี่แหละ” ชายหนุ่มตอบ
“แต่ไม่ว่าจะยังไงเราก็ต้องฆ่าเขา นายคงจะยอมใช่มั้ย?” นิวเอ่ย “เพราะถ้านายไม่ยอมฉันก็จะเป็นคนฆ่านายให้ตายไปอีกคน”
“ผมไม่เสียใจหรอกครับ อยู่ในค่ายทหารก็มีแต่นรก มาอยู่กับพวกคุณยังจะมีความสุขมากกว่าอีก แม้ว่าจะลำบากกว่าตอนที่อยู่กับพวกมันแบบอด ๆ อยาก ๆ จนผมต้องไปขโมยอาหาร” ชายหนุ่มร่างผอมพูดออกมาด้วยความจริงใจทำให้นิวที่กำหมัดแน่นค่อย ๆ คลายออกด้วยความโล่งใจ
‘อย่างน้อยทอมก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่คิดจะทรยศพวกเรา’ นิวคิดแบบนั้น
ไม่กี่นาทีต่อมาทอมให้พวกเราหยุดเพราะเห็นว่าขบวนรถของวินได้หยุดลง มีลูกน้องของวินที่เปิดประตูเดินลงมาจากรถด้วยความประมาท ฟางและกิ๊บเข้าประจำตำแหน่งประคองไรเฟิลซุ่มยิง ตาด้านขวามองผ่านลำกล้องก่อนจะลั่นไกปืนเมื่อทุกอย่างพร้อมเพื่อเป็นการเปิดสงคราม กระสุนทั้งสองนัดพุ่งเข้าไปฝังอยู่ในสมองของชายฉกรรจ์ทั้งสองคนจนล้มตาย ไม่กี่อึดใจต่อมา การลั่นไกในครั้งนี้ไม่ต่างจากราดน้ำลงไปในรังมด พวกลูกน้องของวินต่างถือปืนวิ่งออกมาจากรถและพยายามสอดส่องมองหาพลซุ่มยิง ฟางชักปลอกกระสุนและยิงอีกนัด ซึ่งก็เข้าที่หัวอย่างจัง กิ๊บก็เช่นกัน
“ใครฆ่าได้เยอะที่สุดชนะเว้ย!” กิ๊บแสยะยิ้มออกมา
“ไม่เอาน่ากิ๊บ เราไม่ได้ฆ่าเอาสนุกนะ” ฟางขมวดคิ้วเมื่อคู่หูพลซุ่มยิงพูดออกมาอย่างนั้น
แม้ว่าประเทศนี้จะล่มสลาย แต่ความเป็นคนจะต้องคงอยู่
“น่าเบื่อจริง ๆ” กิ๊บถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เธอแค่ต้องการจะลบล้างความเจ็บปวดในหัวใจที่ต้องฆ่ามนุษย์ด้วยกันเองต่างหาก เธอไม่อยากจะทำแบบนี้เลย เธอต้องการเพียงแค่อยากจะเรียนจบมหาวิทยาลัยพร้อมกับนัทผู้เป็นสามีแล้วได้จัดงานแต่งงานกันจริง ๆ แล้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขไม่ต่างจากเทพนิยาย แม้ว่าสิ่งที่ตั้งใจไว้และความเป็นจริงในตอนนี้มันจะสวนทางกันอย่างเห็นได้ชัด อย่างน้อยถ้าได้อยู่กับคนที่เธอรัก ไม่ว่าจะเป็นนรกสวรรค์ก็พร้อมจะบุกน้ำลุยไฟไปได้ทุกที่
นิวและคาเรนพุ่งเข้าไปจัดการเจ้าพวกนั้นทันที นิวใช้หมัดวาร์ปอัดเข้าไปจนรถเก๋งคันท้ายกระเด็นลอยออกไป ลูกน้องสองสามคนลั่นไกปืนใส่นิว แต่ก็ได้คาเรนเอาร่างกายมารับกระสุนไว้ได้ ลูกตะกั่วที่ฝังเข้าไปในร่างของเขาได้ถูกดีดออกมาจากแผลที่ไร้หยดเลือด ก่อนที่จะสมานกลับไปเป็นเหมือนเดิม
“พลังซอมบี้นี่ก็สะดวกดีนะ” นิวบอกก่อนจะวาร์ปไปต่อยชายฉกรรจ์คนหนึ่งแล้ววาร์ปกลับมาที่เดิม
“พลังวาร์ปก็สะดวกดีเหมือนกัน อยากได้พลังซอมบี้ไหมล่ะ?”
“ขอผ่าน อยากได้พลังแวมไพร์มากกว่าน่ะสิ” นิวพุ่งเข้าไปซัดชายฉกรรจ์สามคนจนน็อกไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว คาเรนใช้กรงเล็บของตัวเองฟันคอชายคนหนึ่งที่กำลังเอาปืนเล็งที่นิว มังกรวิ่งเข้ามาพร้อมกับปืนพกคู่ เขาระดมยิงผู้ชายคนหนึ่งที่สวมเกราะกันกระสุน
“ชิ” ชายหนุ่มจุปากก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายเล็งที่เข่าทั้งสองข้างแทน
“อ๊ากกก!!” ชายคนนั้นร้องออกมาทันทีเมื่อกระสุนได้ฝังเข้าไปที่หัวเข่าทั้งสองข้าง มังกรเข้าถึงตัวของชายคนนั้นเรียบร้อยก่อนจะมองเข้าไปในตาของมันด้วยความสะใจ
“นี่ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวหรอก อโหสิด้วยละกัน” มังกรส่องปลายกระบอกปืนไปที่ใต้คางของชายคนนั้นอย่างไม่กระพริบตาก่อนจะลั่นไกปืนหนึ่งนัด กระสุนพุ่งออกมาด้วยความเร็วสูงเจาะใต้คาง ทะลุกะโหลกออกมา เลือดสีแดงเข้าทะลุกระจายไปทั่วทิศทางและกระเด็นมาถูกมังกรอีกด้วย
คาโอรินสะพายดาบไว้ด้านหลังเพื่อไม่ให้เกะกะแล้วดีดตัวออกไปยังรถด้านหน้า ชายฉกรรจ์คนหนึ่งลงจากมาจากรถ เมื่อมันเห็นหญิงสาวผู้เป็นศัตรูจึงกระทับปืนให้มั่นคง นิ้วชี้ไปแตะที่ไกปืน แต่ดูเหมือนว่าคาโอรินจะเร็วกว่า เธอไม่รอช้าจึงสาดกระสุนใส่ชายคนนั้นที่บริเวณลำตัวนั่นทำให้เขาเกือบจะหงายหลังแต่เขายังสามารถทรงตัวอยู่ได้ แต่ไม่มีกระสุนลูกไหนสามารถเจาะเกราะกันกระสุนได้เลย เธอจึงเข้าไปกระโดดถีบก่อนจะเข้าไปจ่อปลายกระบอกปืนที่หัวแล้วจัดการฝังลูกตะกั่วเข้าไปกลางกบาลทันที มันแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น
เมื่อหญิงสาวเปิดประตูรถออกมาก็เห็นผู้ที่ถูกคุมศีรษะด้วยถุงผ้าสีดำ เธอกระชากมันออกจนได้เจอกับแฟนหนุ่มของเธอเอง ความรู้สึกที่ราวกับยกภูเขาออกจากอกนั้นเกิดขึ้นในใจทำให้รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาวพร้อมกับน้ำตาแห่งความปลื้มปิติไหลอาบแก้ม
“เจอตัวแล้ว!”
ปั้ง!!
ดวงตาเบิกโพล่งเมื่อกระสุนเฉียดลำคอของผมไปยังแฟนสาว มันปักฝังลึกเข้าไปที่หัวไหล่ ความแรงของมันทำให้ร่างกายของหญิงสาวหงายหลังลงไปกับพื้น แผลถลอกที่ลำคอของผมรู้สึกเจ็บแสบขึ้นทันที ภาพของคาโอรินที่นอนอยู่นั้นทำให้ความโกรธพุ่งสูงขึ้นเป็นทวีคูณ สติของผมขาดผึง มือกำหมัดแน่น ปลายกระบอกปืนของ
วินจ่อที่ขมับของผม
“ในเมื่อมันเป็นแบบนี้กูก็ต้องฆ่…”
มืออันซีดเซียวของผมคว้าข้อมือของวินอย่างรวดเร็วและบีบจนกระดูกข้อมือแตก ชายหนุ่มทรงผมสกินเฮดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แม้ว่าเสียงร้องของเขาจะดูเหมือนหมูที่กำลังถูกเชือดอยู่ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกสงสารเลยแม้แต่นิดเดียว ความรู้สึกในตอนนี้คือ ‘น้ำได้ถูกเต็มจนล้มแก้วไปแล้ว’ ออร่าแห่งความโทสะพุ่งทลายออกมา ร่างกายของผมค่อย ๆ เปลี่ยนสภาพกลายเป็นซอมบี้ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ดื่มเลือด อะดรีนาลีนสูบฉีดไปทั่วร่างกายมากกว่าเดิมสองเท่า ดวงตาดำได้กลายเป็นสีเทา กล้ามเนื้อขยายใหญ่และแน่นกระชับกว่าเดิม
วินที่มองเห็นว่าผมกลายร่างแล้วจึงร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวพร้อม ๆ กับฮีซุย
ดวงตาที่ว่างเปล่าแต่ให้ความรู้สึกราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ผมแยกเขี้ยวออกมา
“ไอ้สัตว์ปั้บ…”
_______________________________________________
To Be Continue Ep.45
