"พลังที่ผมได้มานั้น...มันคือพรหรือคำสาปกันแน่นะ...? แล้วผมจะใช้พลังนี้แก้ไขประเทศที่ล่มสลายนี้จะกลับเหมือนเดิมได้อย่างไร...?"
แอคชั่น,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ไทย,เลือดสาด,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สยองขวัญ,ผี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“…”
ดวงตาของวินเบิกโพลงเมื่อเห็นสิ่งที่คิดว่าตัวเองไม่น่าจะเจอตลอดแผนการของมัน แต่ในครั้งนี้มันอยู่ตรงหน้าและได้ขยี้แขนของตัวเขาเองแหลกสลาย เสียงกระดูกที่กำลังหักดังลั่นจนฮีซุยที่กำลังหวาดผวาต้องรีบเปิดประตูหนี แต่ผมไม่ได้สนใจเธอ ชายหนุ่มที่พยายามกัดฟันสู้กับความเจ็บปวดได้ทำปืนตกไปแล้ว ผมเหวี่ยงร่างของมันออกไปจากรถแล้วเข้าไปประคองร่างของแฟนสาวไปหาฟางทันที
“มะ…ไม่ต้อง…” เสียงของเธอดังขึ้น ทำให้ผมที่ยังสามารถควบคุมสติได้อยู่ต้องหยุดชะงัก
“เธอจะตายได้นะ” โทนเสียงของผมที่ไม่ต่างจากอสูรกายได้เตือนแฟนสาวเอาไว้
“ไม่!” คาโอรินกัดฟันและถลึงตามองผม จากนั้นก็ชันตัวเองให้ลุกขึ้น เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากบาดแผลจนฝ่ามือของผมสามารถรับรู้ถึงของเหลวอุ่น ๆ ส่งกลิ่นคาวได้อย่างชัดเจน “กูจะฆ่าอีนังกะหรี่นั่นเดี๋ยวนี้!!”
ความมุ่งมั่นของหญิงสาวทำให้เธอหลั่งอะดรีนาลีนออกมามากมายจนสามารถยืนขึ้นได้ด้วยตัวของตัวเอง เธอทิ้งปืนไรเฟิลไว้บนพื้นก่อนจะวิ่งตามฮีซุยไปอย่างบ้าคลั่ง
“เอ็น!” เสียงของนิวเรียก “คาโอรินจะวิ่งไปไหนของเธอน่ะ!?”
“กูก็ไม่รู้” อารมณ์ของผมค่อย ๆ คงที่ สักพักก็มีมือของใครบางคนคว้าข้อเท้าของผมไว้ ปรากฏว่าเป็นวินนั่นเอง! มือซ้ายของมันที่ผมบีบกระดูกแหลกแบบไม่สามารถใช้การได้ ดวงตาของมันแดงก่ำด้วยความเจ็บปวดถลึงมองมาที่ผม
“พะ…พวกมึง…มะ…มาได้…คะ…แค่นี้แหละ…อะ…ไอ้เอ็น” วินกัดฟันพูดทั้ง ๆ ที่เลือดจำนวนมากแย่งกันกระอักออกมาจากปาก ร่างกายของมันเปื้อนดินเปื้อนฝุ่นผสมเลือดเต็มไปหมด ผมได้ยินสิ่งที่เขาได้พูดก็จึงนั่งยองพร้อมกับมองเข้าไปในดวงตาของชายที่เจ้าเล่ห์ที่สุดที่ผมเคยเจอมาและรับรู้ได้ทันทีด้วยสัญชาตญาณว่าคำพูดของมันเมื่อกี้เพียงจะพยายามขู่ผมทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันไม่ได้ผลและมันกำลังหลอกตัวเองอยู่
“มาได้แค่นี้งั้นเหรอ?” ผมกลับคืนร่างมนุษย์ดังเดิมเพราะโทสะเมื่อกี้ได้หายไปแล้ว “มาได้แค่นี้งั้นเหรอ?” ผมทวนคำพูดของมันเป็นครั้งที่สาม
ดวงตาของวินไม่กะพริบราวกับว่ามันกำลังจดจำใบหน้าของผมเพื่อสาปแช่งหรืออะไรสักอย่าง
ฝ่ามือของผมรวบลำคอของวินจากนั้นค่อย ๆ ใส่แรงมากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น ความตายค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ เรื่อย ๆ ใบหน้าของวินเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ ด้วยสัญชาตญาณที่ต้องการจะเอาตัวรอดมันพยายามผลักผมออก แต่พละกำลังของผมนั้นเยอะกว่าหลายเท่ารวมถึงชีวิตที่ใกล้จะหมดในทุก ๆ วินาทีที่ผ่านไป ดวงตาของผมไม่มีเปลวเพลิงโทสะแม้แต่นิดเดียว เพราะว่ามันไปเกินกว่านั้น เกินกว่าคำว่าโกรธไปมาก ทุกอย่างที่มันทำกับผม ไม่ว่าจะลักพาตัว ขู่ฆ่าผม ทำร้ายจิตใจของผมจนไม่เหลือชิ้นดี ในทุก ๆ คืนที่มันอยู่ร่วมกับพวกเราเพื่อจุดประสงค์ของมัน ผมมักจะกำมีดไว้เสมอ เผื่อว่าเกิดเรื่องเหมือนก่อนหน้าผมและพรรคพวกก็จะลำบาก
“ขอให้ดวงวิญญาณที่ชั่วร้ายนี้ลงสู่ปรโลกนรกโลกันต์ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด ขอให้มันผู้นี้ชดใช้ในสิ่งที่มันทำลงไปไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม…” ดวงตาของผมเบิกกว้างพร้อมกับเพิ่มแรงบีบอย่างรวดเร็วจนวินกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก ดวงตาของมันแดงก่ำจับจ้องมาที่ผมอย่างสยดสยอง เพียงไม่กี่อึดใจ ร่างกายของมันก็แน่นิ่งไป
ในจังหวะนั้นมันมีความรู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอก ลมหายใจถูกพ่นออกมาจากจมูกทำให้ร่างกายผ่อนคลายลง ดวงตาที่กลับมามีสีดำของผมจับจ้องไปไปยังร่างอันไร้วิญญาณของวิน
ใช่…มันตายแล้ว…ตายอย่างที่ไม่มีวันกลับมา
หัวหน้ากลุ่มของแก๊งนักเลงสยามได้ปิดตำนานลงแล้ว
ปั้ง!!!
กระสุนหนึ่งนัดเจาะเข้าที่กลางกบาลของศพด้วยฝีมือของนัท ภายในดวงตาที่มองผู้ตายนั้นมีแต่ความโกรธแค้น ปืนพกที่อยู่ในมือสั่นไปหมดจนมันหลุดมือหล่นสู่พื้นดิน ไม่กี่อึดใจต่อมาเขาก็นั่งลงกับพื้น เมื่อผมหันไปมองนิว ปรากฏว่าเขาสังหารทุกคนได้หมดแล้ว แม้ว่าใจของผมจะไม่ค่อยอยากให้เขาทำสักเท่าไหร่ แต่ถ้าปล่อยงูเห่าตัวเล็ก ๆ หายไปเพียงตัวเดียว พอเวลาผ่านไปเปลวเพลิงแห่งความแค้นก็ยังคงลุกโซนอยู่ภายใต้จิตสำนึกและจะหันมาแว้งกัดได้
เขาทำถูกแล้วล่ะที่ฆ่าพวกมันให้หมด
“คาโอรินล่ะ?” นิวเดินมาถาม
“วิ่งตามฮีซุยเข้าไปในป่า” ผมตอบก่อนจะทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อตะกี้ที่แฟนสาวถูกยิง ความโกรธของผมก็เพิ่มขึ้นอย่างน่าใจหายและสามารถกลายร่างเป็นซอมบี้โดยที่ไม่ต้องดื่มเลือดซอมบี้หรือให้มันกัดได้เลย ผมต้องจำความรู้สึกนั้นให้ได้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร…
“แล้วจะไม่ตามเข้าไปหน่อยเหรอ?” ชายหนุ่มถาม
ผมส่ายหัว “ฮีซุยน่ะ…ให้คาโอรินจัดการดีกว่า”
ให้ตายสิ…โลกนี้มันไม่มีอะไรง่าย ๆ หน่อยเหรอวะ…?
ว่ายังไงล่ะครับ…คุณพ่อ…คุณแม่…ผมชักจะเข้าใจมากขึ้นแล้วล่ะว่าทำไมครอบครัวของเราถึงไม่ได้สมบูรณ์เท่ากับครอบครัวคนอื่น แต่อย่างน้อยเราก็ยังมีความสุขได้
แผลถูกยิงที่บริเวณไหล่ซ้ายยังเจ็บแปลบ ๆ อยู่ แต่โชคดีที่ร่างกายของฉันได้หลั่งอะดรีนาลีนออกมามากมายจึงบรรเทาความเจ็บปวดให้น้อยลงไปได้ แถมทำให้ร่างกายได้บูตส์ตัวเองได้ชั่วขณะ ตอนนี้ฉันอยู่ในโหมดดับเครื่องชนที่พร้อมจะฆ่าอีกะหรี่นั่นให้ตายคามือ แม้ว่ามันจะมาก่อนฉัน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะมีสิทธิ์อะไรไปเหนือกว่าฉันเท่าไหร่หรอก ยังไง ๆ ถ่านไฟเก่าก็ยังเป็นแค่ถ่านไฟเก่าวันยันค่ำ ต่อให้มันจะปะทุขึ้นมา ฉันคนนี้จะกลายเป็นน้ำที่เอาไว้สาดให้สะเก็ดไฟเหล่านั้นดับอย่างที่ไม่มีวันฟื้นเลยทีเดียว!
เมื่อก่อนฉันเป็นเพียงแค่เลสเบี้ยนที่คบกับผู้หญิงเพราะความที่ไม่มีผู้ชายคนไหนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยได้เลย ฉันรู้ตัวแหละว่าฉันสวยและมีตัวผู้เข้ามาจีบเป็นครั้งคราว ก็ใช่ว่าจะรับพิจารณาทุกคน พวกเขาเหล่านั้นไม่ได้เห็นหัวใจของฉันแม้แต่คนเดียว ทุกครั้งที่มองไปยัง ‘คนคุย’ เหล่านั้นที่ฉันยอมไปเดตด้วยเพื่อหวังจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปให้ได้มากกว่านี้ สุดท้ายก็มีแต่คนหวังร่างกายของฉัน เอาเถอะ ฉันสวย ฉันน่ารักและหุ่นดี หน้าอกขนาดพอเหมาะ เอวยี่สิบสาม สะโพกที่ผายออกซึ่งเป็นหนึ่งในจุดดึงดูดสายตาของเพศผู้ พวกมึงไม่ต้องมาบอกทุก ๆ วันหรอก พอดีตัวเองส่องกระจกทุกเช้าเวลาแต่งหน้าไปเรียนจ้า!
ทุกครั้งที่ฉันเดตกับพวกนั้น ฉันไม่ได้เห็นหัวของพวกเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ต่อให้ไปเดตกับเดือนมหาวิทยาลัยก็ตาม พอเขามาส่งที่หอพัก สิ่งที่ทำอย่างแรกก็คือถอนหายใจ เดินเข้าเซเว่นเพื่อซื้อโซจูมาดื่มให้ลืมเรื่องราวของวันนี้ให้หมดสิ้นก่อนจะนอนหลับ จากนั้นก็ตื่นขึ้นมารับแสงของวันใหม่ที่จะได้เริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ อย่างที่หวังไว้อย่างลม ๆ แล้ง ๆ แม้ว่าจะรู้อยู่ก็ตามว่ามันอาจจะเป็นลูปมรณะ (ซึ่งนักศึกษามหาวิทยาลัยบางคนรู้ดี)
แม้ว่าฉันจะหันหลังให้กับผู้ชายทุกคนบนโลกก่อนจะเข้าสู่เส้นทางของการรักร่วมเพศ ฉันตกใจที่สามารถหลอกตัวเองได้มากขนาดนี้ ใบหน้าของธันยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของฉัน ต่อให้มีเพียงสถานะเพียงแค่เพื่อนก็ตาม เพื่อนที่รักกันราวกับเป็นแฟน รักกันจนตัวเองนั้นตาบอด ปากบอกอยู่ว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปในขณะที่พวกเรากำลังจับมือกันวิ่งหนีซอมบี้ พอนึกกลับไปย้อนดูแล้วมันเป็นสิ่งที่โง่เง่าที่สุดที่เคยทำมา สุดท้าย…ฉันก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป จนกระทั่งได้เห็นแสงสว่างของชีวิต
เอ็น…เธอนั่นแหละที่สามารถทำให้ฉันได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง จากหญิงสาวที่ได้ยอมแพ้ต่อทุกสิ่งทุกอย่าง รวมถึงตั้งคำถามต่าง ๆ นานาเกี่ยวกับชีวิตตัวเอง สร้างภาพให้คนนั้นคนนี้สงสารเพื่อสนองความต้องการของจิตใจที่บอบบางทิพย์ของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ครอบครัวของฉันก็มีเงินส่งเสียเรียนได้ยันปริญญาเอก ให้เงินมาใช้เดือนนึงไม่ต่ำกว่าห้าหมื่นบาทถือว่าเยอะมาก ๆ สำหรับนักศึกษาซึ่งบอกได้เลยว่าดีมาก ๆ
ตอนนี้ฉันได้เข้าใจถึงความหมายของตัวเอง ได้มีเป้าหมายแล้วว่า ฉันจะมีชีวิตไปเพื่ออะไร
ไม่สิ…
ฉันมีชีวิตเพื่อใครต่างหาก!!
มือของฉันได้คว้าทรายบนพื้นขึ้นมาหนึ่งกำมือก่อนจะโปะมันไปที่แผลกระสุนนั้นเพื่อให้เลือดอยู่ไหล จริง ๆ แล้วฉันไม่รู้หรอกว่ามันช่วยอะไร แต่เคยเห็นในหนังที่เวลาพระเอกถูกโจมตีเป็นแผลใหญ่แล้วไม่มียารักษา วิธีแก้ปัญหาก็คือหยิบทรายมาโปะ หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นไปลุยกับตัวร้ายต่อเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสได้พุ่งปรี๊ดขึ้นมาจนทำให้ฉันเกือบเซไปสะดุดขาของตัวเองล้ม ด้วยสถานการณ์แบบนี้ฉันยังคงต้องวิ่งต่อไปเพื่อไล่ตามนังกะหรี่นั่นให้ทันเพื่อจะปิดบัญชี ในป่านี้ไม่ได้ลึกเท่าไหร่ ไม่กี่อึดใจต่อมาฉันกับนังกะหรี่ก็ออกมาจากป่าแล้ว มันหยุดชะงักพร้อมกับชัดปืนที่เหน็บอยู่ที่กางเกงขึ้นมายิงใส่ฉันทันที เสียงปืนที่ดังสนั่นนั้นทำให้ซอมบี้ที่อยู่ในละแวกนั้นค่อย ๆ เดินเข้ามา ตัวที่สามารถวิ่งได้พยายามจะเข้าไปโจมตีนังกะหรี่ แต่ก็ถูกเธอยิงหัวแบ่ะได้ง่าย ๆ
สิ่งหนึ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากมันก็คือ จริง ๆ แล้วมันเป็นผู้หญิงที่ตอแหลเก่งมาก ๆ คนหนึ่ง แสร้งทำตัวให้คนภายนอกมองว่าอ่อนแอ ด้วยหน้าตาที่น่ารักและสวมแว่นทรงกลมนั้นซึ่งเป็นจุดอ่อนของผู้ชายสมัยนี้เป็นอย่างมากโดยที่ตัวเองก็ไม่สามารถหาคำตอบเลยแม้แต่น้อยว่าทำไม แต่ก็ช่างเถอะ เพียงฉันมองเข้าไปในดวงตาของยัยนั่นก็ทำให้รู้สึกเกลียดไปโดยปริยาย ฉันยืนนิ่ง มองดูมันยิงพวกซอมบี้จนกระสุนหมดแม็ก จากนั้นเธอก็ชักมีดออกมาจากเข็มขัดที่มัดไว้กับต้นขาแล้วแทงพวกมันตายไปหลายตัว
‘มีฝีมือไม่เบานี่หว่า’ ฉันคิด
ก็แน่ล่ะ…คนเราก็ต้องมีการปรับตัวซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องธรรมดา ขนาดฉันที่ไม่เคยจับปืนถือมีดก็ยังต้องเรียนรู้เพื่อป้องกันตัวเองจากประเทศที่สกปรกแบบนี้
เมื่อมันฆ่าซอมบี้ตัวสุดท้ายเสร็จมันก็หันมาหาฉัน ดวงตามีเปลวเพลิงลุกโชนอย่างบ้าคลั่ง นั่นทำให้อะดรีนาลีนในร่างกายหล่อนสูบฉีด ส่วนฉันที่ไร้อาวุธก็เริ่มตั้งท่ามวยอย่างที่เอ็นเคยสอนฉัน แม้ว่าฉันจะเรียนไปไม่ถึงไหนก็ตาม แต่ฉันก็มั่นใจว่าฉันจะเอาชนะหล่อนได้อย่างแน่นอน
มันค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหาฉันอย่างไม่กลัว มีดในมือของมันทำให้ฉันต้องชักมีดคารัมบิตสีดำออกมา
นั่นหมายถึงเป็นสัญญาณของความตายที่ฉันจะมอบให้มัน!
_______________________________________________________
To Be Continue Ep.46
