"พลังที่ผมได้มานั้น...มันคือพรหรือคำสาปกันแน่นะ...? แล้วผมจะใช้พลังนี้แก้ไขประเทศที่ล่มสลายนี้จะกลับเหมือนเดิมได้อย่างไร...?"
แอคชั่น,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ไทย,เลือดสาด,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สยองขวัญ,ผี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ดูพวกมันมีมากกว่าเราอีกนะเนี่ย” ไอยาพูด
“อย่าเพิ่งนอกเรื่องจะได้ไหม” มายตัดบท
เมื่อพวกเราทั้งกลุ่มได้มารวมตัวกันเพื่อบุกยึดหมู่บ้านแห่งนี้เพื่อที่จะได้ไม่ต้องอยู่อย่างระแวงพวกซอมบี้ที่มาจากด้านนอก ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ต่อให้ทุบหม้อข้าวหม้อแกงก็ต้องได้หมู่บ้านนี้มาครอบครองให้ได้ สถานการณ์ตอนนี้อยู่อย่างเคร่งเครียด เพราะตอนนี้พวกทหารที่เล็งปืนมาที่เราและเรากำลังเล็งปืนไปที่มัน ต่างฝ่ายไม่มีใครกล้าเปิดเพราะกลัวว่าจะเป็นฝ่ายพ่ายเสียเอง
“ยอมแพ้แล้วมาเจรจากันดี ๆ อย่างสันติดีกว่า” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้ม
“สันติในตอนนี้มันใช่ทางออกซะที่ไหนกันวะ!?” ตัวชายร่างบางลุกขึ้นแล้วตวาดใส่พวกเราอย่างโมโหสุดขีด “การที่พวกมึงบุกรุกเข้ามาในหมู่บ้านของกูแล้วจะมาเจรจาอย่างสันติได้ยังไง!?”
“งั้นเราต้องขอโทษด้วยละกัน” นิวเดินเข้าไปหาพวกมันอย่างไม่กลัวปลายกระบอกปืนที่จ่อมาที่เขา
“แกต้องการอะไร?” มันถาม
“เราต้องการหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้” ผู้นำของกลุ่มเราได้เอ่ยถึงจุดประสงค์ของพวกเรา “จากที่เห็นว่ามีคนใส่ชุดทหารอยู่บนหอคอยสองข้างพร้อมกับสไนเปอร์แบบนี้คงไม่น่าจะมีการเจรจาที่ดี กฎหมายก็ใช้ไม่ได้ในสถานการณ์แบบนี้แล้ว ตัวเลือกที่จะเข้ามาบุกยึดด้วยวิธีการที่รุนแรงถือว่าเป็นเรื่องปกติ”
“พวกมึงเสียความเป็นคนไปกันหมดแล้วหรือยังไงกันวะ!?”
คำพูดของชายร่างบางนั่นทำให้นิวหัวเราะแห้ง ๆ
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน” เขาพูด “แต่พวกกูก็ไม่ได้คลานเป็นสัตว์สี่เท้าเพื่อรับใช้อดีตผู้นำของพวกมึงนี่”
“พวกมึงคงจะยังไม่รู้สินะว่าหมู่บ้านแห่งนี้เป็นแค่ฐานทัพรองของฐานทัพใหญ่น่ะ” มันพูดพร้อมกับใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ “ถ้ามีการส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปยังฐานทัพหลัก ท่านผู้นำคนใหม่ของเราก็จะยกทัพเข้ามาจัดการพวกมึงให้สิ้นเลย”
“งั้นก็ยอมแพ้ซะสิ” ผมพูดออกไป “จะได้ไม่ต้องนองเลือดแบบนี้อีก”
“อ้าว! นี่เป็นมนุษย์เหรอวะ” มันเบิกตาโพลงเมื่อเห็นผมในร่างซอมบี้พูดได้ “น่าแปลกใจจังที่กลุ่มของพวกมึงมีซอมบี้พูดได้อยู่…ตั้งสองตัวเชียวเหรอเนี่ย!? ถ้าจับมาทดลองก็น่าจะหาวิธีรักษาซอมบี้ให้กลับมาเป็นมนุษย์ได้เหมือนเดิมสินะ”
“คนตายน่ะ” ผมพูดสวนไป “ปล่อยให้ไปสู่สุคติดีกว่า”
“สรุปคือจะไม่ยอมแพ้ใช่ไหม?” นิวถามเพื่อความแน่ใจ
“อ่า….ไม่!!”
เมื่อสิ้นเสียงของมัน ผมและคาเรนพุ่งเข้าใส่พวกมันอย่างรวดเร็ว ใช้พละกำลังผลักทหารร่างยักษ์สองคนกระเด็นทะลุกำแพงออกไป ส่วนนิวดีดตัวเข้ามาชกที่สีข้างของทหารนายหนึ่งที่สีข้างด้วยหมัดวาร์ป ส่งผลให้กระดูกซี่โครงทั้งหมดแหลกละเอียดก่อนจะบิดแขนจนกระดูกหลุดออกจากกระดูกหัวไหล่ พวกที่เหลือได้ระดมยิงออกไป กระสุนนับร้อยกระหน่ำราวกับห่าฝน พร้อมกับเสียงระเบิดของดินปืนประสานกันดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ส่งผลให้ศัตรูหลายคนล้มลงไปนอนกับพื้นและแน่นิ่งไป
จู่ ๆ มีทหารคนหนึ่งยิงสวนกลับ ความเร็วของกระสุนนั้นเร็วจนมนุษย์ธรรมดาไม่สามารถมองได้ มันพุ่งเข้ามาเจาะที่ท้องของคาโอริน!
เธอปล่อยมือจากปืนก่อนที่จะค่อย ๆ หงายท้องล้มลองไป คนอื่นที่เห็นจึงหยุดยิงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แล้วพุ่งเข้าไปประคองสหายร่วมรบในทันที นั่นเป็นโอกาสเหมาะที่จะทำให้ฝ่ายศัตรูสามารถสวนกลับพวกเราได้
เมื่อเห็นแฟนสาวของตัวเองถูกยิงแทบทำให้ผมคลั่ง อารมณ์โทสะพุ่งสูงขึ้นในทันทีก่อนจะวิ่งเข้าไปหาทหารคนนั้น ชักดาบคาตะนะออกมาก่อนจะฟันคอขาดในฉับเดียวจนหัวของมันกระเด็นหลุดจากบ่า จากนั้นผมเริ่มไม่ค่อยสนุกกับการบุกครั้งนี้จึงใช้ความเร็วของตัวเองฆ่าทหารที่เหลืออยู่จนหมดพร้อมกับคาเรน ความรู้สึกแบบนี้ไม่ต่างจากที่ตัวเองได้ระเบิดความโกรธตอนที่ผมรู้ว่าพ่อแม่ของตัวเองได้จากโลกนี้ไปแล้ว
สติของผมในตอนนั้นไม่ได้อยู่ที่การฆ่าฟัน เพราะการตวัดดาบเชือดเฉือนเนื้อของพวกมันจนเลือดกระเด็นใส่ตามร่างกายนั้นเป็นเพียงสัญชาตญาณดิบของตัวเองเท่านั้น จิตใจของผมไปอยู่ที่คาโอรินจนหมด สายตาของผมเหลือบไปมองว่ากระรอก มายและฟางช่วยกันหามร่างของหญิงสาวออกไปจากสมรภูมิเป็นที่เรียบร้อย กิ๊บและมังกรถือปืนพกคู่เข้ามา ตามด้วยนัทช่วยกันกราดยิงทหารฝ่ายศัตรูที่เหลืออย่างเลือดเย็น
“ไอ้พวกสวะ!!” กิ๊บตะคอกใส่ทหารหนึ่งคนก่อนจะกระโดดเข้าไปถีบก้านคอจนมันล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วถูกหญิงสาวร่างกายกำยำเหยียบที่คอหอยแล้วถูกฝังลูกตะกั่วไว้กลางกบาล กิ๊บในตอนนี้นั้นเธอได้ผ่านการฝึกหนักในรูปแบบของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการฝึกยิงปืน วิ่งวันละสิบกิโลเมตรไปบนท้องถนนพร้อมกับนัทผู้เป็นสามีและเชือดซอมบี้ไประหว่างทาง ซึ่งนั่นก็เป็นการฝึกฝนทั้งตัวเองและสามีอย่างดี จนตอนนี้เธอสามารถจัดการกับทหารตัวใหญ่หว่าตัวเองได้อย่างสบาย ๆ
สักพักก็มีทหารอีกคนจะเข้ามาทำร้ายกิ๊บด้วยมีดสั้นคารัมบิต แต่ก็ถูกนัทใช้มีดเฉือนคออย่างรวดเร็ว แววตาของชายหนุ่มเนิร์ดผู้นี้แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง จากการฝึกฝนร่างกายและจิตใจรวมถึงการสั่งสมประสบการณ์ ที่สำคัญก็คือการยอมรับสถานการณ์ที่เป็นอยู่รวมถึงการยอมรับตัวเอง จึงทำให้สิ่งที่อยู่ภายในจิตใจบางอย่างได้ปลดล็อกออก เชาจึงสามารถจับมีดอย่างมั่นใจและเชือดเฉือนเนื้อมนุษย์ได้อย่างไม่ยากเย็นนัก โลกของซอมบี้นั้นมันโหดร้ายเกินกว่าจะจินตนาการออก มนุษย์หลายคนไม่สามารถคำใจยอมรับสิ่งเหล่านี้ได้ และได้หลอกตัวเองว่าตอนนี้สถานการณ์บ้านเมืองของพวกเรายังคงปกติสุขดังเดิม แต่ในความเป็นจริงนั้นมันไม่ได้ปกติสุขมาตั้งแต่สมัยพ่อแม่ของพวกเราอยู่แล้ว มันเน่าเฟะมาตั้งแต่ไหนแต่ไรด้วยฝีมือของผู้นำที่เฮงซวย!!
ความโกรธแค้นที่มีต่อทหารจึงเป็นสิ่งที่ทั้งสองคนนั้นเอามาเป็นแรงผลักดันให้ฆ่าคน!
เมื่อได้สังหารทหารเกือบหมด นิวสั่งให้ไว้ชีวิตทหารได้หนึ่งนายพร้อมกับชายร่างผอมที่ดูว่าจะเป็นผู้นำ มันหลบอยู่หลังเก้าอี้บุบหนังอันหรูหราร่างกายสั่นเทิ้มไปด้วยความกลัว คาเรนลากศพทั้งหมดออกไปด้านนอกพร้อมให้นัทจุดไฟเผาร่างกายให้หมด ส่วนฟาง กระรอก และมายพยายามปฐมพยาบาลให้แก่คาโอรินอยู่
“เราต้องผ่าเอากระสุนออก” ฟางพูดก่อนจะชักมีดคารัมบิตของคาโอรินออกมา “มีดคาริมบิตนั้นจะมีความคมมากกว่ามีดธรรมดาอยู่เล็กน้อย ไปเอาแอลกอฮอลล์หรือเหล้ามาที เราต้องฆ่าเชื้อแบคทีเรียที่ใบมีดและแผลอยู่”
“จะ…เจ็บฉิบหาย…” คาโอรินกัดฟันและน้ำตาไหลออกจากดวงตาอย่างเจ็บปวด เธอรู้สึกถึงเศษอะไรบางอย่างที่อยู่ร่างกายของเธอ ซึ่งทำให้ร้อนผาวไปทั้งหมด หัวใจของหญิงสาวเต้นรัวเร็วด้วยความตื่นตระหนก เพราะด้วยความที่ตัวเองนั้นถูกยิงเป็นครั้งแรก จึงกังวลเป็นอย่างยิ่งว่าตัวเองจะตายเพราะกระสุนเพียงนัดเดียว
มายตัดสินใจวิ่งออกไปหาแอลกอฮอล์ในทันที แต่คำถามก็เกิดขึ้นในหัวของเธอว่าจะไปหาแอลกอฮอล์ได้ที่ไหน
อีกทั้งตอนนี้ยังต้องแข่งขันกับเวลาอีก
จะไปหาที่ไหน!
แต่ถ้าเป็นเหล้าก็ต้องอยู่ในอาคารส่วนกลางอย่างแน่นอน เธอจึงวิ่งเข้าไปในอาคารสวนกับคาเรน เรมัสและทอมที่กำลังเคลื่อนย้ายศพกันอยู่ สีหน้าของหญิงสาวผมยาวตื่นตระหนกด้วยความเครียด ผมและนิวที่กำลังจ่อปลายกระบอกปืนไปยังผู้นำและทหารนายหนึ่งชะงักเล็กน้อยกับสีหน้าของเธอ
“เกิดอะไรขึ้นกับคาโอริน?” นิวถาม
“เราต้องผ่ากระสุนออกมา” เธอพูดอย่างตื่นตระหนกพลางหอบ นั่นทำให้ผมเริ่มกังวลเกี่ยวกับแฟนสาวไปด้วยเช่นกัน “แต่เราต้องฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์ก่อน”
“จะเป็นเหล้าก็ได้ใช่มั้ย?” ผมถามด้วยความรีบร้อน อะดรีนาลีนนั้นพลุ่งพล่านในตัวก่อนจะถีบนายทหารคนนั้นนอนราบกับพื้นก่อนจะให้มายถือปืนจ่อหัว “มาย ช่วยดูไอ้นี่ให้ที เดี๋ยวไปเอาแอลกอฮอล์มาให้”
ผมเดินเข้าไปหาชายร่างผอมแต่ตัวสูงกว่า ผมได้คืนร่างเดิมก่อนจะอัดหมัดเข้าที่ลิ้นปี่ของมันเต็มแรง ดวงตาของมันเบิกโพลงก่อนจะไอออกมาและขดตัวลงไปนั่งกับพื้นอย่างอนาถ ผมไม่สนใจว่ามันจะได้รับความเจ็บปวดมากน้อยแค่ไหน แต่ตอนนี้แฟนสาวสุดที่รักของผมกำลังจะตาย ต่อให้สังหารคนเป็นหมื่นเป็นแสนด้วยตัวคนเดียวเพื่อให้เธอหายกลับมาเป็นปกติผมก็ยอม ผมคว้าลำคอของมันและยกขึ้นจนเท้าของมันลอยจากพื้น ดวงตาของผมจับจ้องไปที่มันราวกับสัตว์เดรัจฉานที่จ้องจะกินเลือดกินเนื้อเหยื่ออันอ่อนแอที่อยู่เบื้องหน้า
“เหล้าที่มีแดกทุกวันอยู่ที่ไหน?” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ
“กูไม่มี” ร่างกายของมันถูกทุ่มลงกับพื้นอย่างแรงจนแทบทำให้กระดูกได้รับความเสียหายหลังจากที่มันพูดโกหกออกมา นิวเห็นดังนั้นจึงเก็บปืนแล้วเดินถอยออกมาหลังจากที่ได้ยินเสียงกระดูกหักดัง กร๊อบ!!
“มึงโกหก!!” ผมตะคอกกรอกหูมัน “แล้วขวดเหล้าที่ยามเผ้าประตูของมึงแดกหมดแล้วโยนมาถูกหัวกูนั่นมันคือเหี้ยอะไร!?”
“เป็นของยูจินครับ” เชลยทหารที่นอนราบอยู่กับพื้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็น “ทุกครั้งที่เราออกไปลาดตระเวน ยูจินมักจะให้ขนเหล้ากลับไปให้เขาด้วยครับ”
“อะ…ไอ้หมอนี้เป็นพลเอกหรือยังไงวะ มะ…ไม่ยอมแบ่งกันให้บ้างเลย” ชายร่างผมตัดผมทรงสกินเฮดกัดฟันพูดออกมาด้วยทั้งที่ร่างกายนั้นเจ็บปวดราวกับถูกเข็มนับพันทิ่มแทง
“แล้วไอ้บ้านของยูจินคนนั้นมันอยู่ที่ไหน?” นิวถาม
“มะ…ไม่บอกหรอก!!” มันพูดพร้อมกับถุยน้ำลายเพื่อเป็นการเหยียดหยาม
“ผมรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน” เชลยทหารคนนั้นพูด
“ไอ้เหี้ย! มึงจะทำอะไรของมึง!?”
“ผมเบื่อกับการบริหารของกองทัพที่มีแต่ทหารยศสูง ๆ ที่จะได้อยู่ดีกินดี แต่ทหารยศต่ำต้องไปกินยาต่างข้าว” ทหารคนนั้นพูด “แล้วผมก็โดนเห็นพี่น้องประชาชนของประเทศเราถูกกดขี่ทั้งทางอ้อมและทางตรงแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ บ้านของยูจินอยู่เลขที่ห้าครับ คุณผู้หญิงวิ่งไปเอาเถอะ ผมยอมจำนนแบบนี้และจะไม่ลุกขึ้นมาต่อต้านอีกแล้วครับ”
“แล้วกูจะเชื่อมึงได้ยังไง?” หญิงสาวถาม
“แม้ว่าผมจะทำงานให้กับทางการ แต่ส่วนลึกของผมนั้นปฏิเสธมันมาตลอด ผมทำทุกอย่างเพื่อเงิน แต่ตอนนี้ผมขอทำเพื่อความถูกต้องของสังคมดีกว่า”
“ไปเถอะ” นิวบอก “ถ้ามันลุกขึ้นมาเดี๋ยวฉันจะเป็นคนเชือดคอหอยมันเอง”
มายพยักหน้าก่อนจะวิ่งออกไปในทันที ทหารหนุ่มคนนั้นค่อย ๆ ลุกขึ้นมา นิววาร์ปเข้าไปหาเขาในทันทีพร้อมจ่อปืนไปที่ขมับ ทหารหนุ่มชะงักก่อนที่จะนอนราบไปกับพื้นอย่างเดิม “บอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ามึงทำอะไรสักอย่าง กระสุนจะฝังอยู่ในสมองของมึงจนไม่สามารถไปผุดไปเกิดได้อีกเลย” ชายหนุ่มขู่
“ผมขอลุกขึ้นนั่งด้วยเถอะครับ” เขาอ้อนวอน “ผมจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อนอะไรอีกต่อไป การนอนราบแบบนี้มันทำให้ผมหายใจไม่ออกครับ”
นิวมองกลับมาหาผมที่ยังเหยียบร่างของทหารร่างผอมที่มียศดาวปักอยู่เต็มอก
“ผมขอร้องเถอะครับท่านผู้นำ…” เขาอ้อนวอนอีก
“กูไม่ใช่ผู้นำของมึง”
“ได้โปรดเถอะ…”
น้ำตาลูกผู้ชายของเขาไหลออกมาจากดวงตา
“ผมยังไม่อยากตาย”
____________________________________________
To Be Continue Ep.56
