"พลังที่ผมได้มานั้น...มันคือพรหรือคำสาปกันแน่นะ...? แล้วผมจะใช้พลังนี้แก้ไขประเทศที่ล่มสลายนี้จะกลับเหมือนเดิมได้อย่างไร...?"
แอคชั่น,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ไทย,เลือดสาด,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สยองขวัญ,ผี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“พวกคุณเป็นใครถึงเข้ามาบุกฐานของพวกเราแบบนี้!?” ชายวัย
กลางคนรูปร่างท้วมแต่งตัวด้วยเสื้อโปโลสีฟ้าเข้ม ชายเสื้อยัดใส่ในกางเกงสแลกสีดำ พร้อมรองเท้าหนังอย่างดีและจัดทรงผมด้วยเจลอย่างเนี้ยบ หลังจากที่สถานการณ์ได้เงียบลง เขาเป็นคนแรกที่เดินออกมาและยืนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะโหวกเหวกโวยวายใหญ่โตรวมถึงเรียกร้องอยากจะคุยกับผู้นำของพวกเรา “ผู้นำของพวกคุณอยู่ที่ไหน!? ผมต้องการคุยกับเขาเดี๋ยวนี้!!”
“คุณพี่คุยกับหนูก่อนได้นะคะ” ไอยาก้าวเข้าไปหาเขาพร้อมกับเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เพราะไม่อยากจะมีปัญหากับพลเรือนที่เก่งแต่ปากและเรียกร้องขอนั่นขอนี่ไปวัน ๆ โดยที่ไม่คิดจะทำอะไรด้วยตัวเองเลย
“คุณไม่รู้เหรอว่าผมเป็นใคร!? ผมคือนักการเมืองที่มีชื่อเสียงของจังหวัดนะ จะให้ลดตัวไปเจรจากับผู้หญิงรากหญ้าแบบนี้ได้ยังไง!?” ชายคนนั้นพูดตะคอกดูหมิ่นเหยียดหยามหญิงสาวร่างเล็กผิวน้ำผึ้งจนทำให้เธอหน้าสั่นและไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ จากนั้นเธอขมวดคิ้ว ง้างหมัดขึ้นมาเตรียมจะชกหน้าชายร่างท้วมพุงพลุ้ยนั้นสักผัวะ!
ผู้ใหญ่ตรรกะป่วยแบบนี้อยากจะซัดสักหมัด!!
“ยะ…อย่านะ!!” มันร้องด้วยความตื่นตระหนกแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นป้อง พร้อมกับเบี่ยงตัวตามสัญชาตญาณ “กฎหมายมาตรา 296 ผู้ใดกระทำความผิดฐานทำร้ายร่างกาย ถ้ามีความผิดนั้น มีลักษณะประการหนึ่งประการใดที่บัญญัติไว่ในมาตรา 289 ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิดสามปีหรือปรับเงินไม่เกินหกหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ผมมีทนายนะ!” *อ้างอิงจากเว็บไซต์ สถาบันนิติธรรมาลัย ลักษณะ ๑๐ ความผิดเกี่ยวกับชีวิตและร่างกาย หมวด ๒ ความผิดต่อร่างกาย (มาตรา ๒๙๕ - ๓๐๐)
“โอโห! อย่างกับเรียนจบคณะนิติศาสตร์ปริญญาเอกเลยนะครับเนี่ย ท่องข้อกฎหมายซะคล่องเชียว แถมยังอ้างว่ามีทนายอยู่เสียด้วย พูดแบบนี้เพื่อป้องกันตัวเองจริง ๆ หรือว่าพูดเพราะความเคยชินครับ?” มังกรเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่เรียบเย็น ด้วยรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขาแทบทำให้ชายร่างท้วมที่อ้างว่าตัวเองเป็นนักการเมืองและท่องข้อกฎหมายให้ฟังทั้ง ๆ ที่มันทำให้เสียเวลาในการใช้ชีวิตและกฎหมายในตอนนี้มันไม่มีอำนาจเหนือกว่ามีดและปืนต้องชะงักไป
จริง ๆ สิ่งที่ข้อบังคับกำหนดขึ้นมาก็เพื่อป้องกันตนเองและผลประโยชน์ของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรวมถึงสามารถเอามาใช้เป็นอาวุธในการโจมตีผู้อื่น
สิ่งที่คนที่มีความรู้ด้านกฎหมายนี้เปรียบเสมือนมีดาบเอ็กซ์คาลิเบอร์อยู่ในมือเลยก็ว่าได้
“กะ…แกเป็นใคร? ถ้าแกไม่ใช่หัวหน้าหรือผู้นำของกลุ่มพวกแกจะด่าให้ร้องไห้เลยนี่ไอ้เด็กเหรอขอนี่!! หน้าตาแบบนี้คงจะเป็นผู้นำไม่ได้หรอกมั้ง! โหงวเฮ้งไม่เห็นจะได้เลย!”
“กฎหมายมาตรา 3261 ผู้ใดใส่ความผู้อื่นต่อบุคคลที่สาม โดยประการที่น่าจะทำให้ผู้อื่นนั้นเสียชื่อเสียง ถูกดูหมิ่น หรือถูกเกลียดชัง ผู้นั้นกระทำความผิดฐานหมิ่นประมาท ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งปีหรือปรับเงินไม่เกินสองหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ” *อ้างอิงจากเว็บไซต์ สถาบันนิติธรรมาลัย ภาค ๒ ความผิด (มาตรา ๑๐๗ – ๓๖๖/๔) ลักษณะ ๑๑ ความผิดเกี่ยวกับเสรีภาพและชื่อเสียง หมวด ๓ ความผิดฐานหมิ่นประมาท (มาตรา ๓๒๖ - ๓๓๓)
มังกรแสยะยิ้มอย่างมีชัยพร้อมกับกอดอกเพื่อให้ตัวเองดูเหนือกว่าอีกฝ่าย ซึ่งก็ทำได้ผลเพราะว่าชายร่างท้วมได้ยินดังนั้นถึงกับชะงัก และไม่มีอะไรออกมาจากปากของมันอีกเลย
“กฎหมายที่เอาไว้สำหรับคนที่มีเงินจ้างทนายและอื่น ๆ อีกมากมาย เป็นการลงทุนที่มั่นใจเกินร้อยว่าจะชนะคดีความ เพียงปัญหาเล็ก ๆ สำหรับคนที่มีอีโก้ก็สามารถทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ก็เพื่อผลประโยชน์ที่ฉกฉวยมาจากคนที่อ่อนแอกว่า” ชายหนุ่มเขม่นใส่ชายร่างท้วมก่อนจะชักมีดแล้วพุ่งเข้าไปจ่อมีดที่คอหอยของเขาอย่างไม่เกรงกลัว เขาคนนั้นร่างกายสั่นเทิ้มไปด้วยความกลัวก่อนจะเข่าอ่อนนั่งลงไปกับพื้น “ในโลกซอมบี้แบบนี้ ต่อให้รู้กฎหมายรัฐธรรมนูญทั้งเล่มแบบเขียนกลับหน้ากลับหลังได้ ท่องแบบกลับหน้ากลับหลังได้ แต่ก็ไม่สามารถใช้อำนาจของมันได้ มันก็แค่ตัวหนังสือธรรมดา ๆ ไม่ต่างจากหนังสือนิยาย แล้วถ้ามีปัญหาอะไรก็มาคุยกับกูนี่ ไม่ต้องทำตัวเองนักบริหารประเทศอ้วนพุงพลุ้ยน่าเกลียดแบบนี้ มันอุจาดตา และคุณในตอนนี้ก็ไม่มีทนาย ต่อให้มีจริง ๆ ก็ดูซิว่าทนายของคุณจะสู้ลูกตะกั่วผมได้หรือเปล่า”
เขาไม่พูดอะไร มังกรพ่นลมหายใจออกทางจมูก
“คุณต้องการจะเรียกร้องอะไรขอให้บอกผมมาตรงนี้?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด “ถ้าผมหามาได้ผมก็จะทำ ถ้าหาไม่ได้ก็จบกันตรงนี้”
“ผมต้องการคุยกับผู้นำของคุณ” ชายร่างท้วมยังคงแสดงความต้องการเช่นเดิมจนแทบทำให้มังกรรู้สึกหัวเสีย
“ผู้นำของพวกเราต้องนี้ไม่ว่าง” มังกรพยายามข่มโทสะของตัวเองเอาไว้รวมถึงน้ำเสียง
“แล้วจะว่างอีกทีเมื่อไหร่?”
“เอาแต่ตั้งคำถามเนาะ?” มังกรกลอกตามองบนด้วยความเบื่อหน่ายกับชายคนนี้ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“งั้นก็ไปเรียกมาสิ เป็นเด็กก็ต้องฟังผู้ใหญ่สิ” มังกรได้ยินดังนั้นก็ฉุนขาดแล้วชัดปืนขึ้นมาจ่อที่กบาลของชายร่างท้วม มันเห็นจึงเบิกตาโพลงด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่จะเข่าอ่อนลงไปนั่งกับพื้นด้วยแววตาที่ไม่ต่างจากสัตว์กินพืช ชายหนุ่มที่ถือปืนยังคงเล็งปืนไปที่ชายร่ามท้วมด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวไม่ต่างจากปีศาจ
“เป็นเด็กก็ต้องฟังผู้ใหญ่พูดสิ” เขาทวนคำ “คำว่า ‘ต้อง’ กับ ‘สิ’ นี่เป็นคำที่พวกผู้ใหญ่ชอบใช้ให้ได้ยินจนเอียนไปหมดแล้วว่ะ”
ชายร่างท้วมตัวสั่น น้ำตาเอ่อก่อนจะไหลลงมาตามใบหน้าพร้อมทั้งปัสสาวะที่ไหลออกมาด้วยความกลัวความตายจากมัจจุราชเบื้องหน้า
“มังกร…ใจเย็น ๆ นะเว่ย” ไอยาพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบเพื่อนชาย “อย่าเพิ่มจำนวนศพไปมากกว่านี้เลย”
“เกิดอะไรขึ้นวะ?” นิววาร์ปเข้ามาจับปืนของมังกรให้หยุดนิ่ง “ชีวิตพลเรือนก็สำคัญ ต่อให้เราไม่เคยมีพลเรือนอยู่แบบนี้ก็ตาม เราก็ไม่สมควรที่จะใช้กำลังกับเขา”
“ก็ดูมันพูดดิ!” ชายหนุ่มร่างสูงตะเบ็งเสียงใส่ผู้นำ “กูเกลียดผู้ใหญ่แบบนี้ที่สุดเลยโว้ย!”
“ไอยาพามังกรออกไปพักผ่อนก่อน เขาเหนื่อยมากแล้ว” นิวบอก “เก็บปืนด้วย”
นิวยื่นมือไปหาชายร่างท้วมก่อนจะดังตัวเขาขึ้นมา ร่างกายของชายคนนี้น่าจะหนักเกินร้อยกิโลกรัมแน่นอน เวลาดึงตัวขึ้นมาแทบทำให้นิวเกือบจะปลิว
“แกคือผู้นำของกลุ่มที่มาบุกรุกเราเหรอ?” เขาถาม
“จะพูดแบบนั้นก็ได้” นิวตอบ “ถ้าเรียกผมว่า ‘แก’ ผมอาจจะพลั้งมือฆ่าคุณก็ได้นะครับ”
แววตาสัตว์กินเนื้อของนิวทำให้ชายร่างท้วมตัวสั่น
“แล้วคุณชื่ออะไรครับ ผมจะได้เรียกถูก”
“พี่ชื่อสมโภชน์”
“งั้นผมเรียกคุณว่าสมเพชละกันนะครับ” นิวแสยะยิ้มที่ได้เล่นลิ้นอย่างสนุกปากกับผู้ใหญ่ “ต้องการเรียกร้องอะไรก็ว่ามาเลยครับ”
“ขอให้คุณเรียกผมว่าสมโภชน์”
“ไม่ครับ”
“ทำไมล่ะ?”
“อย่ามัวแต่ตั้งคำถามให้เสียเวลา” ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับผู้ใหญ่ที่เรียงลำดับความสำคัญของตัวเองไม่ถูกแบบนี้ “บอกมาดีกว่าว่าคุณต้องการอะไร”
“ผมต้องการจะเป็นผู้นำของกลุ่ม เป็นเด็กก็ช่วยลงจากเก้าอี้ผู้นำทีสิ ผู้ใหญ่อย่างฉันจะต้องเป็นคนนำไม่ใช่เหรอ?” สมเพชพูดโดยที่ไม่ดูสถานะตัวเอง “ผมเคยบริหารประเทศมาก่อนนะ ทำไมกลุ่มแค่ไม่กี่สิบคนทำไมผมจะบริหารไม่ได้”
“การบริหารแบบคนตื่นสายน่ะเหรอ?” ผมเป็นฝ่านตั้งคำถามบ้าง “แบบว่ากินบ้านกินเมืองน่ะ”
สมเพชชะงัก นิวค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปหาชายร่างท้วมด้วยแววตาที่เรียบเย็นแต่ดูน่าสะพรึงกลัว
“มะ…หมายความว่ายังไง…?”
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้หรอกครับ” ชายหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าอย่างวางท่า “ในอดีตชาติของผมเคยก้มหัวกับเบื้องบนและผู้ใหญ่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เพราะเกรงกลัวในกฎหมายที่ผู้ใหญ่ตั้งขึ้นมาเพื่อความถูกต้องหรือผลประโยชน์ของตัวเองผมก็ไม่ทราบ แต่ในวันนี้”
นิวชักปืนพกออกมาแล้วยัดเข้าปากของชายร่างท้วมพร้อมกับโทสะที่ค่อย ๆ ไต่ระดับขึ้นมา “กฎหมายมันก็ไม่ต่างจากตัวหนังสือนิยายที่พล่ามออกไปก็เท่านั้น มึงใช้มันปกป้องอะไรมึงไม่ได้อีกต่อไป มีแต่ปืน มีด พละกำลัง ปัญญาพร้อมด้วยพระเดชพระคุณในความเป็นผู้นำและผู้ตามเท่านั้นที่จะมีชีวิตรอดในโลกแบบนี้ ที่กูพูดมาทั้งหมดนี้มึงเข้าใจหรือยัง!?” นิวตะคอกก่อนที่จะกดปลายกระบอกปืนจนเกือบถึงลิ้นไก่ของอีกฝ่าย
สมเพชพยักหน้าอย่างกลัว ๆ
“ดีมาก” นิวแสยะยิ้มอย่างมีชัย “ทีนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม? กลับบ้านไปเสียก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ”
เมื่อสมเพชได้ยินดังนั้นจึงวิ่งหางจุกตูกกลับเข้าไปในบ้านที่มีผู้หญิงวัยเดียวกันและลูกสาวอายุน้อยกว่านิวไม่กี่ปียืนมองอยู่อย่างกลัว ๆ
บางทีเราก็ต้องกลายเป็นคนร้ายเพื่อปกป้องอะไรบางอย่างที่เป็นของเรา แม้ว่าจะต้องลั่นไกปลิดชีวิตคนก็ตาม
ฟางและกระรอกช่วยกันแบกคาโอรินเข้าไปในอาคารส่วนกลางเพราะที่นั่นมีเตียงนอนและอยู่ใกล้ที่สุดเพื่อให้หญิงสาวได้พักผ่อนจากที่เธอถูกยิงเข้าที่ท้อง
บรรยากาศของห้องนอนภายในตัวอาคารที่ทอมเป็นคนเจอนั้นเป็นห้องสี่เหลี่ยมธรรมดา มีเตียงสำหรับนอนได้คนเดียววางชิดอยู่มุมห้อง ผ้าปูที่นอนและผ้าห่มนั้นถูกซักด้วยผงซักฟอกอย่างดีซึ่งน่าจะเป็นฝีมือของพวกทหารที่พวกเราเพิ่งจะฆ่าไปนั่นแหละ ขออโหสินะ พอดีมันจำเป็นต้องพวกเราจริง ๆ
“อาการตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?” ฟางถามเมื่อวางร่างของคาโอรินบนเตียงอย่างนุ่มนวลโดยมีกระรอกคอยช่วย
“ไม่รู้สึกเจ็บ ไม่รู้สึกเหนื่อยอะไรเลย จะให้ไปออกรบอีกครั้งก็ยังไหว” คาโอรินยิ้มออกมาอย่างมีความสุขนั่นก็ทำให้กระรอกและตัวฟางอีกโล่งใจอย่างมาก
“เชื่อไหมว่าเธอถูกยิงเข้าที่แผลเดิมเลย กระสุนก็เลยเข้าไปลึกกว่าที่คิด” ฟางบอก
“เป็นไปได้ยังไง?”
“มันเป็นปริศนา” กระรอกตาโต “มันมีโอกาสหนึ่งในพันล้านเลยที่อยู่ดี ๆ จะถูกยิงซ้ำที่แผลเดิมได้แบบนี้ แต่ที่รอดมาได้ก็ปาฏิหาริย์มาก ๆ แล้ว”
“แต่ก็เอาเถอะ…ว่าแต่พลังพิเศษของฟางก็คือพลังเยียวยาเหรอ?” คาโอรินถาม
“ใช่” ฟางชูมือขึ้น เพียงไม่กี่อึดใจก็มีแสงเรืองขึ้นจากฝ่ามือของเธอ
“สวยจัง” คาโอรินจ้องแสงสีเขียวลักษณะเป็นออร่าที่มือของหญิงสาวอย่างไม่ละสายตา “รู้สึกได้เลยว่าทั้งห้องนี้กำลังถูกเยียวยาไปด้วย”
“จริง ๆ ก็อยากจะใช้พลังนี้ตั้งแต่ครั้งที่แล้วนะ แต่การปลดผนึกพลังแบบนี้มันทำให้อายุขัยลดลงไปครึ่งนึง ตอนนี้ฉันมีอายุเหลือเพียงห้าสิบปีเท่านั้นแหละ”
สิ่งที่ฟางได้พูดออกมานั้นทำให้ฉันรู้สึกผิดไปเลยทีเดียว ไม่คิดว่าอาการบาดเจ็บของฉันจะทำให้คนใดคนหนึ่งต้องยอมเสียสละอายุขัยของตัวเองไปเพื่อให้อีกคนรอดชีวิต
“คาโอรินไม่ต้องกังวลไปหรอก” ฟางพูด “ฉันไม่อยากจะเห็นแก่ตัวเพื่อให้เธอตายหรอก เราเป็นเพื่อน เป็นสหายร่วมรบ… และแฟนหนุ่มที่แข็งแกร่งเหมือนกัน…ให้ตายสิ หรือว่าเธอจะเป็นตัวฉันในโลกคู่ขนานกันหรือเปล่าเนี่ย”
“จะบ้าเหรอ” ฉันยิ้มออกมาทั้งน้ำตาให้กับคำพูดของเธอที่ทำให้หัวใจของฉันตื้นตันไปหมด “ฉันไม่มีเชื้อสายเกาหลีอยู่สักหน่อยนะ”
“แล้วเธอเคยไปเกาหลีหรือยัง?”
“เกาหลีเหนือน่ะเหรอ?” กระรอกแทรกขึ้นมา
“อย่าเลย” ฟางพ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างตลกร้าย “จะเข้าไปให้แล้วให้ตัวเองโดนยิงหรือไง”
“อย่าพูดถึงเรื่องโดนยิงเลย” คาโอรินตัดบทก่อนจะหลับตาลงก่อนจะยื่นมือให้เพื่อนสาว “อยู่เป็นเพื่อนทีได้มั้ย? กระรอกด้วย”
“ได้สิ” ทั้งสองคนพูดพร้อมกันก่อนที่คาโอรินจะเขยิบให้เพื่อนสาวทั้งสองคนนั่งด้วยกันพร้อมกับคุยสับเพเหระเกี่ยวกับโลกก่อนกลียุค
_____________________________________________________
To Be Continue Ep.58
