"พลังที่ผมได้มานั้น...มันคือพรหรือคำสาปกันแน่นะ...? แล้วผมจะใช้พลังนี้แก้ไขประเทศที่ล่มสลายนี้จะกลับเหมือนเดิมได้อย่างไร...?"
แอคชั่น,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ไทย,เลือดสาด,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สยองขวัญ,ผี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชายในชุดสูทสีขาวทั้งตัวยืนขึ้น เขายกมือขึ้นดันแว่นตาของตัวเองก่อนที่ดวงตาอันเฉียบคมมองไปรอบ ๆ โต๊ะซึ่งเห็นว่าผู้ที่มาประชุมกำลังใจจดใจจ่อกับการรายงานโปรเจ็กต์ที่น่าจะประสบความสำเร็จน้อยที่สุด
เขาชื่อ ‘เอล’ เป็นนักวิทยาศาสตร์รางวัลโนเบลของประเทศที่มีผลงานเด่นในเรื่องของโปรเจ็กต์คืนชีพคนตาย เขาเป็นหัวหน้าทีมดูแลโปรเจ็กต์ 005 ในการวิจัยเชื้อโรคและสร้างอาวุธชีวภาพในการทำสงครามอีกทั้งเป็นหนึ่งในสมาชิกโครงการทั้งห้าที่อายุเพียงยี่สิบเจ็ดปีซึ่งอายุน้อยที่สุด แต่ความอัจฉริยภาพของเขานั้นเหนือกว่าทุกคนในห้องนี้ ในความเป็นจริงเขาควรที่จะได้รับตำแหน่งที่สูงกว่านี้ แต่ด้วยอายุที่ยังน้อย ผู้ใหญ่ที่อายุมากกว่าขึ้นใช้ความอาวุธกดเขาให้อยู่แค่หัวหน้าโครงการแทนที่จะเป็นหนึ่งในสมาชิกของเบื้องบน
“จากที่เราจับผู้ประท้วงเบื้องบนมาได้มากกว่ายี่สิบคน เราจัดการเปลี่ยนให้พวกเขากลายเป็นซอมบี้ด้วยเชื้ออาวุธชีวภาพเป็นที่เรียบร้อย เราจะทำการปล่อยซอมบี้ทุกตัวจากเครื่องบินขนส่งลงในใจกลางเมืองครับ” เขารายงานผลโดยที่ไม่ต้องมองกระดาษเหมือนกับหัวหน้าโปรเจ็กต์คนอื่น ๆ
สิ่งที่เขาพูดออกมานั้นหมายความว่า โปรเจ็กต์ 005 นั้นตอนนี้ได้เสร็จสิ้นพร้อมปฏิบัติในขั้นตอนสุดท้าย
“เด็กวัยรุ่นนี่ก็เป็นแบบนี้แหละน้า ทำงานแซงผู้ใหญ่อยู่เรื่อย” สุรทัยพ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างอิจฉา เพราะตัวของเขาเองคิดว่าตัวเองควรจะได้เป็นหัวหน้าโปรเจ็กต์ใดโปรเจ็กต์หนึ่งด้วยอายุที่แตะเลขห้าไปแล้ว หากยังไม่มีหน้ามีตาในสังคมด้วยการเป็นเพียงลูกน้องที่ต้องยืนนิ่ง ๆ อยู่หลังฉากอย่างไร้ประโยชน์แบบนี้ หลังปลดเกษียณก็คงจะไม่มีใครเข้ามาเคารพนับถืออีกแล้ว “จริง ๆ ถ้าให้คนที่โตกว่าเคลียร์โปรเจ็กต์ 001 ถึง 004 ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยทำ 005 ต่อไม่ได้เหรอครับท่าน?”
“เราทุ่มงบประมาณไปกับโปรเจ็กต์ 005 มากที่สุดในบรรดาโปรเจ็กต์ทั้งหมด” ชายผมขาวเกริ่นขึ้น “แม้ว่าจะเป็นโปรเจ็กต์ที่ดูแล้วไม่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดก็จริง แต่เราก็ได้นักวิทยาศาสตร์เจ้าของรางวัลโนเบลมาอยู่ด้วยก็ยิ่งทำให้โปรเจ็กต์คืบหน้ากว่าโปรเจ็กต์อื่น ๆ อีกมาก แต่คุณสุรทัยหมายความว่าคนแก่อย่างเราทำงานช้ากว่าเด็กอย่างงั้นเหรอ?”
คำถามที่ท่านประธานในการประชุมพูดออกมานั้นมันแทงใจดำสุรทัยเป็นอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรออกมาเพื่อไม่ให้พังการประชุมในครั้งนี้ เพราะไม่งั้นตัวเขาเองนั่นแหละอาจจะถูกเด็ดหัวฝังอยู่ที่นี่ทั้งเป็นอย่างแน่นอน
“ต้องขออภัยกับรุ่นพี่สุรทัยเป็นอย่างยิ่งที่ผมทำงานเร็วกว่าไปหน่อยนะครับ” เอลยกมือขึ้นไหว้เพื่อเป็นการขอโทษ แต่ในหัวของชายหนุ่มนั้นมีแต่ความเหยียดหยามคนแก่ที่กำลังจะลงโลงอยู่แล้วยังหวงก้างหวงขี้หวงเยี่ยวอยู่ได้
ไอ้พวกขี้อิจฉาริษยาเอ๊ย!!
“งั้นก็ตามนี้ก็แล้วกันนะครับ ผมขอยุติการประชุมแต่เพียงเท่านี้ ขอให้เดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัยครับผม” เมื่อชายผมขาวพูดจบ ทุกคนต่างยืนขึ้นแล้วพากันสวัสดีกันและกันอย่างนอบน้อม แม้ว่าภายในใจจะชูนิ้วกลางให้ก็ตามที
“นี่น้องเอล พี่จะขอพูดในฐานะรุ่นพี่นะครับว่าในวงการราชการนี้อย่าไปทำงานเกินหน้าเกินตาคนอื่นมาก มันจะดูไม่ดีในสายตาคนอื่นรู้ไหม?” สุรทัยเดินเข้ามาหานักวิทยาศาสตร์หนุ่มร่างผอมสูง ใบหน้าเรียวคมได้รูป แววตาเป็นประกายและเฉียบคม
“แล้วทำไมผมถึงต้องไปสนใจสายตาชาวบ้านชาวช่องด้วยล่ะครับ” ทันทีที่สุรทัยกำลังจะอ้าปากพูดบางอย่างออกมาด้วยอารมณ์โทสะ ชายหนุ่มก็สวนกลับในทันที “คุณก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอครับที่เป็นหนึ่งในนั้น ถ้าจะอ้าปากออกมาแล้วพูดอะไรที่มันเสียมารยาทก็หุบปากไปเสียนะครับ คนเราพูดมากเกินไปปากมันจะเหม็นครับ”
เอลไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายปล่อยอารมณ์โทสะฟึดฟัดเหมือนวัวกระทิง จึงตัดสินใจเดินออกไปจากกระท่อมร้างแห่งนั้นแล้วหายเข้าไปในความมืด คนที่ยืนอยู่กับพลเอกร่างเล็กก็คือ ‘จินอู’ นั่นเอง
ใช่…เขาฟังและจัดเก็บข้อมูลทุกอย่างลงในชิปที่ฝังอยู่ในสมองเขาเป็นที่เรียบร้อย
สิบชั่วโมงต่อมา
“เตรียมพร้อมพวกซอมบี้เรียบร้อยหรือยัง?” เอลถามเลขาสาวสวยของตัวเองที่กำลังยืนมองเอกสารในไอแพดของตัวเองอย่างง ๆ “ผมถามว่าเตรียมพร้อมพวกซอมบี้เรียบร้อยหรือยังครับ?”
เขาตะเบ็งเสียงขึ้นทำให้ ‘เอวา’ เลขาสาวของเอลสะดุ้งสุดตัว
“อ๊ะ!! ขอโทษค่ะ ขอโทษ! พอดีหนูกำลังกังวลเกี่ยวกับพี่ชายที่เพิ่งซื้อเครื่องเล่นวีอาร์มาใหม่แล้วยังไม่ยอมหยุดเล่นเกมเลยน่ะค่ะ…”
อ๋อ…พี่ชายของเลขาตัวเองก็เป็นหนึ่งในประชากรที่กำลังจะตายสินะ…เรื่องโครงการที่ 001 จะไม่ให้เธอรู้เป็นอันขาด
“อย่าให้ผมถามครั้งที่สามน่ะครับ”
“ตะ…เตรียมพร้อมเรียบร้อยค่ะ…” เธอตอบแทบจะทันที “ว่าแต่…ทำไมถึงต้องแอบตั้งชื่อโปรเจ็กต์ว่า ‘อันเดด วอร์’ ด้วยล่ะคะ?”
“อันเดด แปลว่า ผีดิบ วอร์ แปลว่า สงคราม” เอลเกริ่น “พอเอามารวมกันก็จะมีความหมายว่า สงครามคนเป็น” ชายหนุ่มมองเลขาสาวของตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปแล้วยกมือขึ้นลูบศีรษะของอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู “เธอไปพักผ่อนได้แล้ว…ไม่สิ…ไปอยู่ในที่หลบภัยที่ไหนสักที่เถอะ อีกเดี๋ยวประเทศของเราก็จะลุกเป็นไฟจริง ๆ แล้ว”
“ขะ…ขอถามคำถามสุดท้ายได้ไหมคะ?” เอวาถาม
“ได้ครับ แต่เป็นคำถามสุดท้ายแล้วนะครับ”
“ทำไมถึงต้องจุดไฟเผาประเทศตัวเองแบบนี้ด้วยล่ะคะ?”
เอลเงียบไปสักหนึ่งก่อนจะพ่นลมหายใจออกทางจมูก
“ปกติแล้วขยะมันจะส่งกลิ่นเหม็นเน่าออกมา ซึ่งมันจะเหม็นมาก ๆ แต่การที่เราจัดการจุดไฟเผามันเข้าไปแล้ว ขยะเหล่านั้นก็จะหายไป นั่นเป็นคอนเซปต์ของโปรเจ็กต์อันเดดวอร์นี้” เอลตอบ
เอวาพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเดินออกไปจากสถานที่แห่งนี้
มันคือสถานที่ที่จอดเครื่องบินที่กำลังลำเลียงกล่องไม้จำนวนมากขึ้นไป กล่องไม้พวกนั้นกำลังสั่นไหวอย่างบ้าคลั่งและมีเสียงคำรามเบา ๆ ออกมา
แน่ล่ะ…ภายในนั้นมีสิ่งที่เรียกว่าซอมบี้อยู่
เอลที่กำลังยืนอยู่ที่รู้แก่ใจอยู่แล้วว่าการที่รัฐบาลกล้ามาจับให้ทำโปรเจ็กต์ซอมบี้พวกนี้มันไม่ได้เหนือบากกว่าแรงของเอลแม้แต่น้อย แต่ในทางกลับกัน มันจะทำให้ประเทศลุกเป็นไฟที่ไม่สามารถดับได้อีกเลย แถมเอลก็เบื่อประเทศที่มีแต่การคอรับชั่นและการบริหารประเทศที่ไม่ต่างจากเด็กน้อยกำลังเล่นขายของโดยที่ไม่รู้จักหลักการของอุปสงค์อุปทาน การรีเซ็ตโลกใบใหม่ที่ไม่มีไดโนเสาร์แบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน อย่าลืมไปว่าไดโนเสาร์นั้นมันสูญพันธุ์กว่าการถูกอุกกาบาตขนาดยักษ์จุดไฟทั้งโลกให้แผดเผาทุกสิ่งที่เก่าคร่ำครึให้วอดวาย
การที่เบื้องบนหยิบยื่นโปรเจ็กต์นี้ให้ทำก็เหมือนกับให้เอลเซ็นใบมรณบัตรให้ตายกันหมดนี่แหละ
ผู้ที่มี ‘ภูมิคุ้มกัน’ เท่านั้นที่จะถึงความเป็นอาวุธชีวภาพออกมาใช้เพื่อกอบกู้ประเทศได้
ตอนเช้าเวลาสิบนาฬิกา เครื่องบินขนาดใหญ่กำลังบินลงต่ำเท่ากับตึกใบหยก สร้างความแตกตื่นในกับประชาชนเป็นอย่างมาก ส่วนมากเวลาสิบนาฬิกาแบบนี้เป็นช่วงเวลาที่คนทำงานทั่วไปจะต้องอยู่ประจำโต๊ะของตัวเองพร้อมทั้งก้มหน้าก้มตาทำงานเพื่อเม็ดเงินที่จะเข้าบริษัทในทุก ๆ วัน รวมถึงนักศึกษาที่กำลังเรียนอยู่อย่างเบื่อหน่ายในห้องเรียน เอ็น นิว นัท และคนอื่น ๆ ล้วนก็เป็นแบบนั้น เรมัสกำลังหลับอยู่ในภวังค์ของเครื่องเกมวีอาร์โดยที่ไม่รู้ว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไร แต่สถานการณ์ภายในเกมนั้นดุเดือดยิ่งกว่าสงครามโลกเสียอีก!
กล้องมือถือนับร้อยนับพันจากผู้คนที่อยู่ตามสถานที่ต่าง ๆ ถูกยกขึ้นมาถ่ายสถานการณ์ที่แปลกประหลาดเช่นนี้ ทุกคนมองผ่านหน้าจอมือถือโดยที่สนใจเพียงแค่ว่าจะโพสต์คำพูดอะไรลงไปในโซเชียลมีเดียของวันนี้เพื่อเรียกยอดวิวยอดไลก์ให้ได้มาก ๆ เพื่อหวังจะได้เป็นคนดังสักหนึ่งวันก็ยังดี
ไม่มีข่าวใด ๆ จากทางสำนักข่าวได้พูดถึงประเด็นนี้เลยแม้แต่นิดเดียว ทหารที่รักษาการณ์ที่อยู่ตามจุดต่าง ๆ ของเมืองหลวงได้ถูกเรียกให้ไปอารักขาเชื้อพระวงศ์ทั้งหมดจนในพื้นที่นั้นไม่มีทหารเลยแม้แต่คนเดียว ตำรวจชั้นผู้ใหญ่ถูกอพยพไปหมดเหลือแต่เพียงตำรวจจราจรและตำรวจชั้นผู้น้อยที่กำลังนั่งทำงานงก ๆ อยู่ในสถานี
หลังจากนั้น จุดเริ่มต้นของ อันเดด วอร์ ก็ได้เริ่มต้นขึ้น
ประตูของเรื่องบินได้ถึงเปิดพร้อมกับกล่องไม้เป็นจำนวนมากกำลังล่วงหล่นลงมาตกสู่พื้นราวกับห่าฝนจนทำให้พื้นถนน ดาดฟ้าของตึกเล็ก ๆ พังเสียหาย เกิดอุบัติเหตุทางถนนหนทางเป็นจำนวนมาก คนที่อยู่พื้นที่นั้นโดนลูกหลงจนถูกกล่องไม้หนัก ๆ ทับร่างกายแหลกละเอียด เสียงกรีดร้องต่าง ๆ นานาดังขึ้นไปทั่วบริเวณด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส กล่องที่พังนั้นทำให้พวกซอมบี้ค่อย ๆ ยืนขึ้นและรับแสงยามเช้าอย่างเต็มที่ มันยืนนิ่ง ๆ ท่ามกลางมนุษย์ที่ยังคงถือกล้องมือถือถ่ายพวกมันอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“ที่รัก! ไปกันเถอะ! นี่มันซอมบี้นะ! อย่ามัวแต่ถ่ายสิ!” หญิงสาวคนหนึ่งได้รับรู้ถึงความอันตรายของผีดิบถึงพยายามกระชากร่างของแฟนหนุ่มร่างอ้วนที่กำลังทำหน้าตกตะลึงและยกมือถือขึ้นถ่ายวิดีโออย่างใจจดใจจ่อ
“นี่มันสุดยอดมาก ๆ” เขาพูดออกมาด้วยร่างกายที่สั่นเทิ้ม แม้ว่าจะกลัว แต่ก็ไม่คิดว่ามอนสเตอร์ที่อยู่ในหนังจะออกมาโลดแล่นในโลกแห่งความเป็นจริง “ซอมบี้ของจริง!!”
เสียงของชายหนุ่มที่ดังลั่นทำให้ซอมบี้ที่กำลังยืนนิ่ง ๆ พุ่งเข้ามากัดแขนของชายอ้วนนั่นทันที มือเขี้ยวฟันของผีดิบถูกฝังลงบนแขนอย่างเต็มแรงทำให้กล้ามเนื้อฉีกขาด เลือดกระฉูดออกมาจากบาดแผล ผู้คนในแต่ละพื้นที่ต่างตื่นตกใจและวิ่งหนีกันไปคนละทิศคนละทาง
ในแต่ละพื้นที่ที่มีซอมบี้หนึ่งตัว การเพิ่มจำนวนของพวกมันจะเป็นหลักการทวีคูณ โดยเริ่มจากหนึ่งตัวกลายเป็นสองคน จากสองตัวกลายเป็นสี่ตัว จากสี่ตัวกลายเป็นแปด แปดเป็นสิบหก สิบหกเป็นสามสิบสอง สามสิบสองเป็นหกสิบสี่ หกสิบสี่เป็นหนึ่งร้อยยี่สิบแปด การเพิ่มจำนวนในครั้งนี้มันมากมายและรวดเร็วเกินกว่าจะจินตนาการ เพียงสี่ชั่วโมง เมืองหลวงได้กลายเป็นสมรภูมิไปเป็นที่เรียบร้อย มนุษย์ทุกคนต่างวิ่งหนีกันสุดชีวิต บางคนเห็นแก่ตัวด้วยการกระทืบคนที่ขวางทางไม่ว่าจะเป็นคนแก่ คนท้องหรือเด็กให้เป็นนกต่อเพื่อที่ตัวเองจะได้เอาชีวิตรอดได้ สัญชาตญาณของความเป็นคนได้สูญไปกับยุคสมัย กลียุคแห่งซอมบี้ได้บังเกิดขึ้นมา
“ข่าวสำนัก XXX รายงานว่ามีซอมบี้อยู่มากมายสมรภูมิค่ะ ตอนนี้ทหารและตำรวจเกือบทั้งหมดจะต้องไปปกป้องรัฐบาลและเชื้อพระวงศ์ซึ่งเป็นผู้ที่มีความสำคัญระดับประเทศให้ปลอดภัย ขอให้ประชาชนเอาตัวรอดอย่างเอาเป็นเอาตายและทำตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่ระดับล่างด้วยค่ะ และฉันขอประกาศว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแล้วถูกทางเบื้องต้นสั่งการลงมาให้ประกาศข่าวนี้ทางทีวีหลังจากสี่ชั่วโมงหลังจากซอมบี้ได้บุกประเทศของเรา เพื่อที่จะให้ชาวบ้านทุกคนตายและกลายเป็นซอมบี้ให้หมด” ผู้ประกาศข่าวออกมาพูดทางทีวีพร้อมทั้งน้ำตานองหน้า จู่ ๆ ก็มีปลายกระบอกปืนหันไปทางหล่อนที่
ชูนิ้วกลางขึ้น “ไอ้พวกหัวควย”
จากนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้นพร้อมกระสุนจำนวนมหาศาลพุ่งไปเจาะร่างกายของเธอจนเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก ร่างกายอันไร้วิญญาณำได้ล้มลงพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงก่อนภาพจะถูกตัดไป
_________________________________________________
To Be Continue Ep.60
