"พลังที่ผมได้มานั้น...มันคือพรหรือคำสาปกันแน่นะ...? แล้วผมจะใช้พลังนี้แก้ไขประเทศที่ล่มสลายนี้จะกลับเหมือนเดิมได้อย่างไร...?"
แอคชั่น,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ไทย,เลือดสาด,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สยองขวัญ,ผี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
มังกรนั้นจับปืนมันตั้งแต่เด็ก นั่นทำให้เขาสามารถใช้ปืนได้เก่งกาจราวกับจอน วิก บิดาผู้ให้กำเนิดเขานั้นเป็นตำรวจที่เก่งกาจ มีวิชายิงปืนรวมถึงศิลปะการต่อสู้ที่เก่งที่สุดในกรม ไม่ว่าจะเป็นคนร้ายที่เก่งขนาดไหนก็ไม่สามารถต่อกรกับตำรวจอายุวัยกลางคนร่างกายกำยำแบบนี้ก็มีแต่ต้องยอมจำนน ไม่ว่าจะเป็นมวยไทยที่ได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก ๆ นั้นเป็นดั่งอาวุธคู่กายของเขาเลยทีเดียว ด้วยความที่มังกรนั้นเป็นพี่ชายคนโตในลูก ๆ ทั้งสามคน เขาจึงได้รับการฝึกฝนมวยไทยจากผู้เป็นพ่อเพื่อในอนาคตจะสามารถปกป้องน้อง ๆ ได้ ทั้งวารีน้องสาวคนกลาง และเพลิงน้องชายคนเล็กที่มีอายุห่างกันสองสามปี
“มวยไทยเป็นศิลปะการต่อสู้ที่อยู่คู่บ้านคู่เมืองกับเรา แม้ว่าลูกจะถนัดเรื่องการใช้ปืนก็ตาม แต่ถ้าลูกถูกปัดปืนตกจากมือ สิ่งที่จะเป็นอาวุธเพียงหนึ่งเดียวก็คือร่างกายของลูก มวยไทยจะประกอบไปด้วยอาวุธทั้งรับและรุกอยู่ก็คือ หมัด ศอก ตีน เข่า” สิ่งที่ ‘สมชาย’ พ่อของมังกรได้สอนเขาหลังจากที่กลับมาจากสนามยิงปืน ซึ่งตอนนั้นมังกรอายุสิบห้า ร่างกายของเขาเติบโตเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างดีและมีกล้ามเนื้อปกคลุมไปทั้งร่างกาย
เขาสอนมังกรให้สู้เป็น ไม่ว่าจะเป็นมือเปล่าแบบระยะประชิดและปืน ซึ่งเป็นอาวุธระยะไกล แม้ว่ามังกรจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องของการฝึกฝนหลังเลิกเรียนเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้ขัดความประสงค์ของผู้เป็นพ่อเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เขาได้เรียนรู้นั้นไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของการต่อสู้ระยะประชิดและการยิงปืน เขาได้ซึมซับสิ่งที่บิดาสอนได้อย่างดีจนกระทั่งเกิดโศกนาฏกรรมขึ้น
คดียาเสพติดที่สร้างความหวาดกลัวในแก่ประเทศด้วยน้ำมือของ ‘คาลอส’ ราชายาเสพติดที่ทางสำนักงานตำรวจแห่งชาติต้องการตัวมากที่สุดเนื่องจากเป็นภัยคุกคามระดับประเทศ เขาได้ชื่อว่า นาร์คอส แห่งประเทศไทยเลยทีเดียว สมชายและลูกทีมกว่ายี่สิบคนพร้อมอาวุธครบมือบุกเข้าไปยังฐานทัพของมันเพื่อทลายแก๊งค้ายานี้เสียให้ราบคาบ แน่นอน…สงครามนั้นย่อมต้องมีผู้เสียสละ ลูกทีมถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม รวมถึงสมชายที่ถูกพวกมันรุมทำลายและข่มขืนทางทวารอย่างโหดเหี้ยมเกินมนุษย์ก่อนจะถูกตัดหัวส่งกลับไปยังกรมตำรวจเพื่อเป็นการเตือนว่าอย่ามายุ่งกับพวกมัน
งานศพของตำรวจยี่สิบนายถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายและปิดข่าวเพื่อไม่ให้ประชาชนได้รับรู้ รวมถึงจ่ายค่าเลี้ยงดูครอบครัวของผู้ตายไปตลอดชีวิต จะมีหรือที่พวกเขาจะลืมไปได้ง่าย ๆ เพราะมันไม่ใช่เพียงแค่สัตว์เลี้ยงตาย เนื่องจากผู้ที่ตายนั้นเป็นมนุษย์ เป็นมนุษย์ที่ควรจะมีชีวิตที่ไม่ต้องมาเสี่ยงชีวิตแบบนี้ ไม่ต้องมาถูกฆ่าอย่างโหดร้ายทารุณจนไม่สามารถนำเขาคนนั้นกลับมาได้อีกแล้ว
“ไม่ต้องเป็นห่วยหรอกนะไอ้หนู เป็นลูกตำรวจก็ต้องเข้มแข็งเอาไว้สิ” ตำรวจร่างอ้วนที่เป็นผู้บังคับบัญชาผู้เป็นพ่อไปตายในภารกิจยื่นมือมาลูบศีรษะ แต่แล้วชายหนุ่มคว้าแขนของตำรวจร่างอ้วนสวมชุดยูนิฟอร์มที่เต็มไปด้วยเหรียญเกียรติยศต่าง ๆ ร่างกายซึ่งควรจะเป็นของคุณพ่อเสียด้วยซ้ำ ด้วยความโกรธร่างกายสั่นเทิ้ม ฟันกัดกรอด ๆ ดวงตาที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความพิโรธลุกโชนจับจ้องไปที่ผู้ที่ฆ่าคุณพ่อด้วยความเชื่อที่ว่า ‘ถ้ามึงลงไปแทนที่คุณพ่อเองตั้งแต่แรก หัวที่ส่งมาจากผู้ร้ายจะไม่ใช่คุณพ่อแน่นอน’
สุดท้าย…ความจริงมันก็คือความจริง เป็นสิ่งที่ครอบครัวของผู้ตายต้องยอมรับให้ได้ จากนั้นคดีแก๊งค้ายานี้ก็ถูกคดีอื่น ๆ ที่สำคัญน้อยกว่าทับถมไปจนลืมไปหมดแล้วว่าในกรมตำรวจเคยมีเหตุโศกนาฏกรรมอันแสนน่าเศร้าเกิดขึ้น นั่นทำให้มังกรยอมรับไม่ได้กับระบบราชการที่ห่วยแตกถึงเพียงนี้ ที่จะทำอะไรก็ต้องผ่านกฎหมายที่สร้างมาเพื่อหนุนพวกเดียวกัน ตำรวจที่เก่งที่สุดในกรมตายไป ไม่มีความเศร้าโศกในงานศพ มีแต่ความไม่จริงใจทั้งนั้น ‘ร้อนชะมัด เมื่อไหร่งานศพน่าเบื่อจะเลิกสักทีนะ’ ‘ก็แค่ตำรวจคนเดียวตายไม่เห็นจะต้องมาเพื่อสร้างภาพแบบนี้เลย แต่ก็ช่างเถอะ มันส่งผลกระทบต่อหน้าที่การงานของเรานี่นา’
นั่นทำให้มังกรคิดจะเป็นศาลเตี้ยตั้งแต่วันนั้น
มังกรในอายุสิบแปด เขาฝึกฝนฝีมือในด้านการต่อสู้อย่างหนักเพื่อที่จะได้แก้แค้นให้กับคนที่ฆ่าพ่อของเขาจนเชี่ยวชาญรวมถึงการตามหารังของพวกแก๊งค้ายาที่ว่านั้นด้วย
เมื่อถึงเวลาที่ต้องล้างแค้น มังกรไม่ได้ปรานีใคร ด้วยความแค้นและความกลัวที่สะสมมานานแสนนานได้ระเบิดออก มันได้กลายเป็นระเบิดนิวเคลียร์ที่ทำลายทุกอย่างไป มังกรบุกเข้าไปอาละวาดในดงของแก๊งค้ายาที่มีลูกน้องจำนวนเป็นร้อยด้วยตัวคนเดียว พร้อมปากกาเพียงด้ามเดียว เนื่องจากเขาไม่มีใบอนุญาตให้พกอาวุธปืน ซึ่งปากกาไม่ใช่อาวุธ
เขาจัดการสังหารพวกมันทีละคน ทีละคน กลิ่นเลือดฟุ้งไปพวกบริเวณอย่างน่าสยดสยองราวกับเป็นคดีฆาตกรรมหมู่ ทักษะการต่อสู้ระชิดตัวของเขานั้นถือว่าอยู่ในขั้นที่ร้ายกาจ เพียงปากกาเล่มเดียวถูกแลกเปลี่ยนมาเป็นปืนพก มีด ดาบหรืออาวุธหลาย ๆ อย่างที่เขาสามารถเข้าใจวิธีการใช้งานได้เพียงไม่กี่วินาที สิ่งที่เขาทำไปในวันนั้นบอกได้เลยว่าแม้แต่นักฆ่าในแก๊งค้ายายังต้องคุกเข่าขอขมา มีหรือที่มังกรในสภาพที่ฟิวส์ขาดจะยอมให้อภัย
ไม่หรอก…ในเมื่อตำรวจไม่สามารถมองความยุติธรรมให้กับเขา
เขาเองนี่แหละที่จะไขว่คว้าความยุติธรรมด้วยตัวเอง!!
สองมือชกต่อย จับหักแขนอย่างไร้ความปรานี สองตีนทั้งเตะทั้งถีบจนไม่มีใครกล้าสู้ ต่อให้มีแผลฉกรรจ์มากมายขนาดไหน มันก็ไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มผู้นี้ต้องหยุดได้หรอก ในตอนนั้นเขาไม่ต่างจากเครื่องจักรฆ่าคนเลยทีเดียว สุดท้ายแล้วแก๊งค้ายานั่นก็เป็นอันสิ้นชื่อ เหลือแต่เพียงศพของพวกมันนอนจมกองเลือดและหัวของคาลอสที่หลุดออกจากบ่า มังกรถูกนำตัวขึ้นศาลซึ่งถูกตัดสินจำคุกตามกฎหมายอาญาได้ระบุและก็ถูกปล่อยตัวอย่างลับ ๆ โดยผู้บังคับบัญชาของคุณพ่อด้วยความที่ยังเห็นว่ายังเป็นลูกชายของเพื่อนเก่าผู้สูญสิ้น
แม้ว่าจะฟังดูง่าย ๆ แต่ระหว่างทางที่จะทำให้มังกรหลุดจากตารางได้ เขาก็ต้องถูกลงโทษทางวินัยโดยชายหนุ่มก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เขาจึงกลับไปเรียนตามปกติทั้ง ๆ ที่ยังมีเลือดชุ่มที่ฝ่ามือทั้งสองข้าง ทุกครั้งที่เอาจมูกเข้าไปดม กลิ่นคาวเลือดชั่ว ๆ ของพวกมันยังอบอวลอยู่เลย จากนั้นเขาก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ใช่ความสามารถนี้ในการล้างแค้นอีกต่อไป
“ไม่ว่าจะเป็นตำรวจ ทหารหรือใครก็ตาม มันก็ต่างกันแค่เสื้อผ้าล่ะวะ” มังกรยื่นฝ่ามือออกไปรับมืดจนมันเฉือดฝ่ามือของชายหนุ่มเลือดไหล ความเจ็บปวดที่แผ่ออกมานั้นมันจิ๊บจ๊อยหากเทียบกับบาดแผลที่เขาได้รับมาตอนที่ไปลุยเดี่ยวกับแก๊งค้ายาของคาลอสที่ความดีความชอบนั้นยกเป็นของคุณพ่อ ซึ่งมังกรในฐานะลูกชายเขาทำถูกแล้วที่ช่วยผู้เป็นบิดาปิดคดีได้หนึ่งแม้ว่าตัวเองจะกลายเป็นอาชญากรก็ตาม
ตอนนี้เขาถูกพวกมันล้อมเอาไว้หมดแล้ว ชายหนุ่มกัดฟันทนความเจ็บปวด เขามองไปรอบ ๆ ตัวอย่างเหน็ดเหนื่อย นี่เป็นสงครามที่ใหญ่สำหรับเขาแม้ว่าจะรู้ตัวดีที่ในสงครามครั้งต่อ ๆ ไปจะใหญ่กว่านี้และทุกคนจำเป็นต้องเพิ่งกำลังของเขา ในเมื่อมันเป็นแบบนั้น เพื่อที่จะเอาชีวิตรอดก็จำเป็นต้องสู้อย่างเดียว อะดรีนาลีนในร่างกายสูบฉีดทำให้สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของเขาตื่นขึ้นมา ก่อนจะกระโดดพุ่งเข้าไปกัดหูของทหารคนหนึ่งขาดกระจุย เลือดสีแดงเข้มกระเด็นเซ็นซ่านไปทั่ว ตอนนี้สภาพของเขาไม่ต่างจากสัตว์ป่าที่หิวกระหาย เขาถุยใบหูที่หลุดออกมาทิ้ง ก่อนจะแย่งปืนไรเฟิลมาจากทหารคนนั้นแล้วจัดการกราดยิงอย่างไร้ความปรานี เสียงปืนที่ดังสนั่นไปทั่วบริเวณยิ่งทำให้หัวใจสูบฉีดเลือดมากขึ้นไปอีก
แกร๊ก! แกร๊ก!
กระสุนหมด!!
“ยิงแม่งเลย!!”
เสียงทหารคนหนึ่งในพวกมันตะโกนก่อนจะกระทับปืนขึ้นมาจ่อปลายกระบอกปืนไปที่มังกร
เขายังไม่ยอมแพ้ให้กับอะไรพวกนี้แน่นอน ชายหนุ่มจับบริเวณปลายกระบอกปืนที่ยังคงมีอุณหภูมิที่สูง เสียงเนื้อกำลังไหม้ดัง ซี่! ซี่! เขากัดฟันด้วยความเจ็บปวดก่อนจะเริ่มยกสองอีกครั้ง ในคราวนี้เขาเหวี่ยงปืนไรเฟิลเข้าไปที่ท้ายทอยทหารคนหนึ่งสลบไป ก่อนจะกระโดดถีบใบหน้าของอีกคนจนหมวกหลุดแล้วทุบจนกะโหลกแตกด้วยท้ายปืน เสียงกระดูกแตกอย่างน่าสยดสยองทำให้ทหารพวกนั้นค่อย ๆ ถอยร่นด้วยความกลัว
มันไม่ใช่มนุษย์! มันไม่ใช่มนุษย์!
“จะไปกลัวมันทำไมวะ!?” ไคลตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวแล้วเดินเข้ามาที่กลางวง “ทหารตัวไหนหนีทัพกูจะตามเชือดคอไปจนสุดหล้าฟ้าเขียวเลย!!”
เมื่อคำพูดนั้นออกมาจากปากของมือขวาหัวหน้าเดวิดพร้อมทั้งสายตาที่เอาจริงเอาจังทำให้ทหารแต่ละคนกลัวจนตัวสั่นเพราะรู้ว่าไคลนั้นพูดจริงทำจริง
ไคลชักปืนออกมาแล้วเหนี่ยวไกฝังกระสุนตะกั่วที่ขาของมังกรให้ล้มลงไปนอนกับพื้น แล้วยิงซ้ำสองนัดที่บริเวณหน้าท้อง ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่เหมือนถูกไฟเผา
“รู้สึกเป็นยังไงล่ะที่ถูกยิง?” ไคลถาม “ก็มันเป็นสิ่งที่ลูกน้องของกูที่บาดเจ็บล้มตายไปรู้สึกยังไงล่ะ กูจะปล่อยให้มึงตายอย่างช้า ๆ ด้วยการให้ทหารทุกคนระดมยิงใส่มึง”
ทหารทุกนายได้ยินคำสั่งของผู้ที่มียศสูงกว่าแล้วกระทับปืนเล็งไปที่จุด ๆ เดียวแล้วลั่นไกทันที เสียงปืนดังสั่นพร้อม ๆ กัน มังกรคิดอยู่เพียงว่า ‘เขามีชีวิตรอดมาอยู่บนโลกที่แสนโสมมได้แค่นี่สินะ…มันเป็นยี่สิบเอ็ดปีที่สนุกและเหี้ยจริง ๆ ถ้าเกิดมาขอให้เกิดเป็นยุงยังจะดีเสียกว่า’
ทันใดนั้นเองก็มีบางอย่างพุ่งเข้ามาพร้อมเอาร่างกายบังกระสุนไว้ มังกรหลับตาปี๋ก่อนจะลืมตาขึ้นมาเห็นว่าเป็นคาเรนนั่นเอง เขาเอาร่างกายของตัวเองรับกระสุนไว้ ความเจ็บปวดที่ไม่ต่างจากโดนมดกัดนั้นสะเทือนไปทั่วร่าง กระสุนพวกมันเจาะเข้ามาในร่างกายของชายหนุ่มจนเลือดทะลักออกมาจากบาดแผล แต่เพียงเดี๋ยวเดียวด้วยพลังของซอมบี้ก็ทำให้หัวกระสุนถูกผลักออกมาแล้วแผลก็จะสมานให้เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไคลสั่งหยุดยิงแล้วพุ่งเข้าไปสู้กับคาเรนอย่างไม่ได้ตั้งตัว
“ไม่เป็นอะไรนะ” คาเรนถาม
มังกรพยักหน้า
ฝ่ายของคาเรนเห็นดังนั้นจึงเหวี่ยงหมัดใส่ไคลจนมันกระแทกกับใบหน้าของทหารร่างกำยำอย่างแรงจนเขากระเด็นออกไปไกล เขาไม่สนใจหรอกว่าคนที่บุกเข้ามานั้นจะสำคัญแค่ไหน แต่ตอนนี้เขาจำเป็นที่จะต้องเคลียร์พวกทหารเหล่านี้เสียก่อน
ฝ่ายเดวิดที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมได้เห็นสถานการณ์แล้วว่าจะไม่รอดแน่นอน เขาคิดว่าตัวเองคำนวณพลาดไปมากโขและดูถูกเด็กพวกนั้นมากเกินไปเลยทีเดียว เพราะในความเป็นจริงถ้าเขาออกโรงตั้งแต่แรก ทหารก็คงจะไม่พากันล้มตายขนาดนี้ ดวงตาอันเฉียบคมแฝงไปด้วยความลังเลนิด ๆ กวาดสายตามองลงไปยังสมรภูมิเดิมที่บางตาขึ้น ฝั่งของพวกมันสามารถป้องกันห่ากระสุนได้โดยใช้ผู้ที่มีพลังซอมบี้เป็นโล่กำบังเคลื่อนที่ อีกทั้งฝีมือการยิงปืนของพวกมันถึงว่าอยู่ในชั้นนักฆ่ามืออาชีพ อีกทั้งสไนเปอร์สองคนที่ซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งนั้นเป็นตัวซัปพอร์ตที่ดีที่สุดในสถานการณ์แบบนี้ได้ดีทีเดียว แม้ว่ากลยุทธ์การรบของพวกนั้นมันอาจจะไม่ได้มีอะไรใหม่ แต่ด้วยคุณภาพของนักรบนั้นมันเกิดกว่ามาตรฐานไปเยอะผิดกับทหารของตัวเองที่วัน ๆ เอาแต่กินนอนนับตั้งแต่ได้เข้ามาอยู่ที่นี่จนกลายเป็นจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่ของตัวเขาเอง
เขาชักมีดสั้นคู่ซึ่งเป็นอาวุธประจำกายของเขาออกมาก่อนจะกระโดดเข้าไปร่วมสมรภูมิ จินอูเห็นว่าตัวที่อันตรายที่สุดเข้ามาแล้ว เขาจึงจัดการเล็งปืนไรเฟิลแล้วยิงออกไป กระสุนพวกมันพุ่งเข้าไปหาชายหนุ่มร่างสูง แต่ก็ถูกปัดออกอย่างง่ายดายด้วยมีดอย่างรวดเร็ว นั่นทำให้จินอูเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
เขาปัดกระสุนด้วยมีดงั้นเหรอ!?
ชายหนุ่มทิ้งปืนก่อนจะชักมีดออกมาแล้วพุ่งเข้าไปปะทะกับอีกฝ่ายอย่างกล้าหาญ จินอูทั้งฟันและแทงเดวิดอย่างรวดเร็วแต่ก็ช้าไปสำหรับมันอยู่ดี เขาสามารถหลบการโจมตีของทหารหนุ่มคนนี้ได้ ทันทีที่สายตาของเดวิดมองไปที่สัญลักษณ์หน่วยของวิทยุบนไหล่ซ้ายก็ทำให้รู้ว่าจินอูเป็นทหารทรยศ
“ไอ้ทหารที่ทรยศต่อแผ่นดิน บทลงโทษก็มีเพียงความตายที่รออยู่อย่างเดียว” ทันทีที่เดวิดพูดจบ ร่างกายเขาก็หายไปได้ในจังหวะเดียวที่จินอูพุ่งเข้าไปฟันเป็นแนวนอน เขามายืนอยู่ด้านหลังของชายหนุ่มก่อนจะตวัดมีดฟันกลางหลังอย่างรวดเร็วและหนักหน่วงถึงขนาดฟันเกราะกันกระสุนขาดได้ในการฟันเพียงครั้งเดียว
“อ๊ากกกก!!” ทหารหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงจำนวนมากพุ่งกระฉูดออกมาจากบาดแผลก่อนที่มีดในมือจะหลุดออกไปและร่างกายของเขาก็ล้มคว่ำไปกับพื้น ทันทีที่เดวิดจะเข้าไปเผด็จศึกนั้นก็มีลูกเตะพุ่งเข้ามาถีบเดวิดจนกระเด็นไปกับพื้น
“กูอยากกระทืบมึงให้ตายคาตีนมานานละ” นัทถือหอกท่อแป๊บที่พันใบมีดไว้ทั้งสองข้างพร้อมกับตั้งท่าเตรียมปะทะกลับอีกฝ่าย
เดวิดพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้วเหวี่ยงมีดลงดาบทันที นัทสามารถรับการโจมตีของเดวิดได้ทุกรูปแบบ พร้อมพยายามเข้าไปโจมตีอย่างไม่หยุดยั้งเพื่อหวังว่าจะสามารถให้อีกฝ่ายเป็นแผลให้ได้สักแผลสองแผล
แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นไปตามที่ชายหนุ่มคิด เพราะเดวิดรู้ได้ทันทีว่านัทไม่ได้อ่อนแอเหมือนที่เขาเจอกันเมื่อครั้งสุดท้าย จึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องออมมืออีกต่อไป เดวิดกระโดดหมุนตัวกลางอากาศเมื่อนัทใช้ท่าจ้วงแทง เขาเบิกตาโพลงให้กับความผิดพลาดของตัวเองแล้วก็รับการโจมตีของเดวิดเข้าไปเต็ม ๆ ที่กลางศีรษะ ทำให้ใบหน้าล้มคะมำไปกับพื้น เลือดไหลออกจากปากและจมูกก่อนจะหมดสภาพไป
“กูไม่รู้หรอกว่าพวกมึงไปทำอะไรมาข้างนอก แต่ก็ขอชื่นชมว่าพวกมึงแข็งแกร่งขึ้นจริง ๆ เพียงใช้คนไม่ถึงยี่สิบคนก็สามารถจัดการทหารของกูได้มากขนาดนี้” เดวิดพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำก่อนจะใช้มีดคู่นั้นแทงกลางหัวใจของนัท
เคร้ง!!
“ยังจำกูได้ใช่ไหม?” ทอมที่เข้ามาสกัดการโจมตีของอดีดผู้บังคับบัญชาพร้อมแสยะยิ้มไปหาเขา
“สวัสดี กัปตันไทยแลนด์”
_______________________________________________
To Be Continue Ep.65
