"พลังที่ผมได้มานั้น...มันคือพรหรือคำสาปกันแน่นะ...? แล้วผมจะใช้พลังนี้แก้ไขประเทศที่ล่มสลายนี้จะกลับเหมือนเดิมได้อย่างไร...?"
แอคชั่น,ชาย-หญิง,สะท้อนปัญหาสังคม,ไทย,เลือดสาด,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สยองขวัญ,ผี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงแดดบาง ๆ สาดส่องผ่านมายังหน้าต่างกระทบกับม่านทึบแสงที่เจ้าของห้องไม่ต้องการให้อะไรมารบกวนการนอนอันแสนสบายในเช้าวันอาทิตย์ ลมเย็น ๆ ของเครื่องปรับอากาศทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งน่านอนขึ้นไปอีกไม่เหมือนกับเมื่อยี่สิบปีก่อนที่ต้องนอนในอากาศร้อน ๆ และไม่มีไฟฟ้าใช้ แต่เมื่อทุกอย่างมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม ชีวิตอันแสนปกติสุขก็กลับคืนมา คาโอรินในวัยสี่สิบปีแต่ร่างกายยังคงอ่อนเยาว์ราวกับวัยรุ่นเพราะการดูแลตัวเองที่ดี…นั่นเป็นสิ่งที่เธอบอกทุก ๆ คนเวลาที่พวกหล่อนถามถึงเคล็ดลับทำให้ร่างกายไม่ชราไปตามกาลเวลา ในความเป็นจริงแล้วเซลล์บางส่วนของเธอนั้นเหมือนได้รับเชื้อซอมบี้อ่อน ๆ มาทำให้เธอมีร่างกายที่ไม่แก่ชรา หรือเรียกได้ว่าเชื้อซอมบี้ที่น่าจะได้มาจากเอ็น (ตามที่เอลได้สันนิษฐานเอาไว้อย่างนั้น) ไม่ว่าทางได้ทางหนึ่งได้ทำปฏิกิริยากับร่างกายของเธอ
แต่ก็ช่างเถอะ แค่ผิวหนังไม่เหี่ยวย่นก็พอ หุ่นของเธอยังคงบางเฉียบคงความเป็นเอวเอสจนมีผู้ชายตามจีบติด ๆ แต่เมื่อรู้ว่าเป็นภรรยาของ ‘วีรบุรุษ’ แล้วก็ไม่มีใครกล้าอีกเลย เธอยังคิดถึงผู้เป็นสามีอยู่ตลอดเวลาแม้ว่ามันจะผ่านไปยี่สิบปีแล้วก็ตาม เธอเอาแต่ภาวนาต่อพระผู้เป็นเจ้าขอให้เอ็นกลับมาไม่ว่าจะทางไหนก็ทางหนึ่ง ซึ่งตอนนี้เธอได้เลิกภาวนาไปแล้วเพราะมันทำให้รู้สึกเสียเวลาและยิ่งเชื่อในสิ่งที่เอ็นได้บอกว่า ‘พระเจ้านั้นไม่มีจริง’
หญิงสาวพลิกตัวบนที่นอนไปหาฝั่งที่เอ็นเคยอยู่ตรงนั้น ดวงตาที่เอ่อไปด้วยน้ำอุ่น ๆ ใส ๆ เป็นประกายได้เปิดขึ้นมองไปที่ที่ผู้เป็นสามีเคยอยู่
เอ็น…ฉันคิดถึงเธอมาก ๆ เลยนะ…
“เอาแต่นอนกินบ้านกินเมืองอีกแล้วนะแม่” เสียงใสแอบทุ้มต่ำของหญิงสาวดังมาจากด้านหลังทำให้คาโอรินถึงกับสะดุ้งก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาเห็นหญิงสาวร่างสูงเท่ากับเธอ ใบหน้าขาวใส ผมสีดำขมับยาวถึงเอวถูกรวบเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง ดวงตาสีดำเป็นประกายคล้ายกับของคาโอรินจับจ้องมาที่ผู้เป็นแม่หลังเลนส์แว่นตากรอบสีดำทรงสี่เหลี่ยม “วันนี้เป็นวันครบรอบวันเสียชีวิตของพ่อนะ ทุกคนก็น่าจะไปรวมตัวกันหมดแล้ว”
“แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะ?” เธอถาม
“สิบโมงแล้วค่ะ” ผู้เป็นลูกสาวบอกนั่นทำให้คาโอรินต้องลุกพรวดออกไปที่ห้องน้ำพร้อมกับสั่งให้ ‘เอ็มม่า’ จัดการเอาของขึ้นรถในทันที
“ค่า ๆ” หญิงสาวแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะมองมือถือสมาร์ตโฟนของตัวเองที่ขึ้นโชว์บอกเวลาว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่ง แถมตัวเธอเองก็ยังอยู่ในชุดนอนเหมือนกัน
นี่แหละ ได้แกล้งบอกเวลาแม้ทุกเช้ามาสนุกแบบนี้นี่เอง
“ไม่ต้องรีบนะแม่ ทุกคนรออยู่” เธอหัวเราะคิกคักก่อนจะเดินไปยกจานอาหารเคลือบพลาสติกเพื่อกันแมลงและสิ่งเจือปนที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนออกไปขึ้นรถ พวกเธอในตอนนี้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านพฤกษา หมู่บ้านที่เคยเป็นฐานทัพให้กับกลุ่มผู้รอดชีวิตของเอ็นและคาโอริน จากที่ทุกสิ่งทุกอย่างกลับไปเป็นศูนย์ แต่ก็ยังสามารถกลับมาเริ่มต้นใหม่หลังจากที่นักวิทยาศาสตร์เอลได้สร้างวัคซีนเสร็จภายในหกเดือน ก่อนจะทำการผลิตมันออกมาด้วยสองแรงทั้งเขาและเทียนจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน ระหว่างนั้นทุกคนได้รวมตัวกันยึดฐานของเมเยอร์คืนจากพวกซอมบี้และไทแรนโดยที่มีนิวเป็นผู้ฆ่าไทแรนทั้งหมดลงได้ด้วยตัวคนเดียว แต่นั่นมันก็ทำให้ร่างกายของเขาสะบักสะบอมจนต้องใช้เวลาเกือบครึ่งปีในการหายเป็นปกติ แม้ว่าจะพึ่งพลังเยียวยาของฟางแล้วก็ตาม
การยึดฐานของเมเยอร์คืนนั้นเพื่อที่จะใช้เฮลิคอปเตอร์ในการโปรยอนุภาควัคซีนใส่ซอมบี้ทุกตัว ซึ่งมันทำปฏิกิริยาย้อนกลับทำให้เชื้อซอมบี้ในร่างกายพวกเขาตายและกลับคืนร่างมนุษย์ดังเดิม พวกเขาได้รับการรักษาแผลจากฟางจนทำให้มีประชากรเพิ่มขึ้น จากนั้นการปฏิวัติวงการทุกอย่างก็ได้เริ่มต้นขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการเกษตร อิเล็กทรอนิกส์ โรงเรียน สื่อบันเทิง กิจการ วิทยาการทุกอย่าง ปัจจัยสี่ความต้องการของมนุษย์เดินหน้าอย่างเต็มกำลังแม้จะทำพวกที่ต้องเห็นเม็ดเงินเข้ามาก่อนงานถึงจะมาก็ถูกเอาตัวไปปรับทัศนคติอย่างดีโดยมังกร จนตอนนี้ทุกอย่างได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ต่างจากโลกก่อนเกิดกลียุค
ประเทศของเราในตอนนี้เจริญรุ่งเรืองขึ้นเพราะรัฐบาลต่างชาติได้ขอซื้อวัคซีนเป็นจำนวนมาก ทำให้มีเงินหมุนเวียนเศรษฐกิจโดยไม่ขัดสน รวมถึงได้จัดตั้งรัฐบาลขึ้นมาใหม่โดยที่ยกให้เอลขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรี ส่วนเทียนก็เป็นรองนายก รวมถึงยอมให้พวกอดีตนักการเมืองมาเป็นผู้ติดตาม จินอูได้ขึ้นมาเป็นผู้บัญชาการทหาร ส่วนมังกรก็ได้ขึ้นมาเป็นผู้บัญชาการตำรวจและได้แต่งงานกับไอยา ต้องยอมรับว่าในช่วงแรก ๆ ทุกอย่างมันยากไปหมดแต่ในเมื่อทุกคนต่างรู้กันดีว่าการที่จะกลับไปใช้ชีวิตที่ไร้ซึ่งความหวาดกลัวผีดิบได้นั้นจำเป็นต้องพึ่งความพยายามของทุกคน เพื่อให้ลูกหลานในอนาคตเกิดมาอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดี
ได้มีการยกย่องให้เอ็นเป็นวีรบุรุษของชาติ หลุมศพของเขาตั้งอยู่บนเขาลูกหนึ่งไม่ห่างไกลจากตัวหมู่บ้านมากนัก โดยหลุมศพของเขานั้นได้ทำตามแบบที่เจ้าของร่างต้องการแบบเป๊ะ ๆ นั่นก็คือห้ามเผา ฝังอย่างเดียวในโลงศพ ป้ายหลุมไม่ต้องใหญ่มาก ซึ่งเอ็มม่านั้นเป็นคนไปทำความสะอาดหลุมศพของผู้เป็นพ่อตั้งแต่เมื่อวานพร้อมทั้งตั้งคำถามในหัวตลอดว่า
ถ้าพ่อยังมีชีวิตอยู่ เขาจะเป็นคนแบบไหนกันนะ?
“อ้าว ๆ วันนี้จะไปไหนกันเนี่ย ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอมีนัดกับเรา” ชายหนุ่มร่างผอม สวมหมวกแนวนักเลง ยืนหลังค่อม ใบหน้าเหมือนคนติดยาเดินเข้ามาหาหญิงสาวพร้อมกับเพื่อน ๆ ในแก๊งอีกห้าคน เธอรู้จักพวกนั้นแต่ก็ไม่ได้สนิท เพียงเพราะอยู่โรงเรียนมัธยมปลายเดียวกันเฉย ๆ เขาชื่อ ‘บอม’ เป็นนักเลงที่ชอบกร่างคนอื่นไปทั่วและยังหลงรักเอ็มม่าในครั้งแรกที่เจอและต้องการจะครอบครองเธอแม้จะรู้ว่าเป็นลูกสาวของวีรบุรุษ
และอีกอย่าง…เอ็มม่าไม่ได้นัดอะไรกับมันเลย
“ช่วงนี้ได้ข่าวไหมว่ามีกลุ่มมนุษย์กินคนอยู่ในหมู่บ้านของพวกเรา” เขาพูดก่อนจะยิ้มอย่างสนุกสนานกับเพื่อน ๆ
“…” เธอไม่ตอบ เพราะไม่อยากลดตัวลงไปตอบกับกุ๋ยพวกนี้ แถมที่พวกมันพูดออกมามันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ สมัยนี้ที่มีอาหารให้กินตลอดชาติจะมีมนุษย์กินคนอยู่ได้ยังไง ทันทีที่เธอวางจานอาหารในรถแล้ว บอมได้ยกขาขึ้นถีบประตูรถอย่างแรงเพื่อที่จะให้หนีบร่างของหญิงสาว แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น มืออันซีดเซียวมีเส้นเลือดบาง ๆ ผุดขึ้นมาคว้าประตูเอาไว้อย่างรวดเร็ว ต่อให้มนุษย์ธรรมดาอย่างบอมโจมตีเธอสักเท่าไหร่ก็ไม่สามารถทำให้เธอบาดเจ็บได้ เธอยืนขึ้นพร้อมกับดวงตาที่หงุดหงิดจับต้องไปที่ชายหนุ่มและลูกน้องอีกห้าคนซึ่งตอนนี้เริ่มตัวสั่น แขนของเอ็มม่ามีกล้ามเนื้อบาง ๆ ปกคลุม
ก่อนจะยุบกลับไปเป็นแขนมีเลือดฝาดเหมือนเดิม “ถ้าไม่อยากโดนอัด
ก็ไปเสีย”
ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งหนีไปในทันที ไม่กี่อึดใจเสียงหัวเราะของเธอก็หลุดออกมา
“โอ๊ย! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเนี่ย” เอ็มม่าหัวเราะท้องแข็งจนป้าข้างบ้านที่ยืนมองอยู่ถึงกับต้องขมวดคิ้วด้วยความงงงวย
ฉันขับรถให้ผู้เป็นแม่ที่ยังคงหลับสนิทด้วยความขี้เซาไปยังหลุมศพของพ่อ เมื่อแม่รู้ว่าฉันหลอกแม่เรื่องเวลาเธอก็พ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดเพราะตัวเองต้องการจะนอนยาว ๆ จากการทำงานตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันเสาร์โดยการไปเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารแห่งหนึ่งโดยที่เธอใช้ความเร็วที่มีทำหน้าที่ได้ดีตลอดมา
ทุกครั้งที่ฉันเมื่อยเวลาควบคุมรถด้วยพวงมาลัย ฉันมักจะใช้ ‘พลังซอมบี้’ กลายร่างเฉพาะแขนของตัวเองเพื่อเยียวยาความเมื่อย
นั้นคือความลับที่ไม่ตอนนี้มันไม่ลับอีกต่อไป ตอนที่ฉันเกิดมานั้นพ่อก็จากไปแล้ว สิ่งที่ท่านทิ้งเอาไว้นั้นคือพลังซอมบี้ที่พ่อใช้ปราบซอมบี้และคนร้ายต่าง ๆ และเสียสละชีวิตเพื่อโลกทั้งใบ ทุกคนที่รู้จักเขาต่างยกย่องเขาแต่คนที่ไม่รู้จักนั้นเมินเฉย หรือไม่ก็เอาไปนินทาว่าร้ายต่าง ๆ…โอเค…กลับมาเข้าเรื่องก่อน…พลังซอมบี้ที่ฉันได้มานั้นมารู้ตอนแรกเมื่ออายุสิบห้า ฉันกลายร่างเป็นซอมบี้เต็มตัวเพราะถูกผู้หญิงในโรงเรียนกลั่นแกล้งในห้องน้ำเพราะอยากลองดีกับลูกสาวของวีรบุรุษว่าจะแข็งแกร่งหรือไม่ สุดท้ายแล้ว…ฉันก็อัดพวกนั้นจมกองเลือดเลยทีเดียว แม่ก็รู้เรื่องนี้และร้องไห้ใหญ่โตเมื่อรู้ว่าฉันมีพลังแบบเดียวกับพ่อ จากนั้นฉันก็เรียนรู้ที่จะควบคุมพลังด้วยตนเอง จนถึงปัจจุบันนั้นฉันก็สามารถใช้พลังได้เหมือนใจนึกซึ่งมันสุดยอดมาก ๆ ไม่ว่าจะกล้ามเนื้อที่เพิ่มขึ้น ประสาทสัมผัสที่ไวกว่าเดิมและความเร็วในการเคลื่อนที่ก็ยังเพิ่มขึ้น ทำให้ชีวิตของฉันนั้นยิ่งมีสีสันขึ้นไปอีก
สุดท้ายก็ต้องสัญญากับแม่ว่าจะไม่ใช้พลังนี้ในทางที่ผิด ซึ่งฉันก็เกี่ยวก้อยสัญญาเอาไว้แบบนั้น
เพียงครึ่งชั่วโมงพวกเราก็มาถึงหลุมศพของพ่อแล้ว รวมถึงสมาชิกกลุ่มเอาชีวิตรอดก็มากับครบหมดทุกคน ฉันปลุกแม่ให้ตื่นก่อนจะเดินลงจากรถพร้อมกับจานอาหารไปวางไว้บนเสื่อที่ลุงนิวและป้าฟางได้เตรียมมาและทักทายกับลูกชายของพวกเขา ‘คารอส’ ซึ่งเป็นผู้มีพลังพิเศษที่สามารถเขียนสร้างอะไรก็ได้ออกมาจากรูปวาดเขาเป็นชายร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาจนแทบทำให้หัวใจฉันเต้นรัว และ ‘ไททั่น’ ชายหนุ่มร่างเตี้ยที่มีพลังซอมบี้เหมือนฉัน แต่ดูเหมือนว่าจะอ่อนกว่าฉันมากก็ตาม จริง ๆ ฉันคิดว่าตัวเองที่สูงหนึ่งร้อยห้าสิบ เตี้ยแล้วนะ แต่ผู้ชายที่สูงหนึ่งร้อยสี่สิบห้านี่มันหมายความว่ายังไง…? แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่ใช่สเปกฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้วจึงขีดเส้น ‘แค่เพื่อน’ ไว้
ในเมื่อฉันเบื่อหนุ่ม ๆ แล้วจึงเข้าไปหา ‘นิด’ และ ‘เนย’ ลูกสาวของลุงนัทและป้ากิ๊บที่นั่งจัดสถานที่แล้วช่วยพวกเธอ เราทั้งห้าคนเรียนโรงเรียนเดียวกัน (ก็แหงล่ะเพราะมีโรงเรียนเดียวนี่) นิดเป็นผู้หญิงร่างสูงตัดผมสั้นประบ่า ร่างกายผอมเพรียวราวกับเป็นหุ่นของนางแบบ รวมถึงเนยที่หุ่นพอ ๆ กัน
“ว่าไงสาว ๆ” ฉันทักทาย พวกเธอหันมายิ้มให้ “ชีวิตเป็นยังไงกันบ้าง?”
“ก็ปกติดี” นิดตอบ “เป็นนักแสดงก็แอบอึดอัดกับพ่อที่ต้องให้ลดน้ำหนักจนเอวบางอยู่ตลอดเวลาไม่รู้เพราะอะไร”
“เอวบางก็ดีนี่ จะได้มีผู้ชายเข้ามาจีบ” ฉันแซว
“เหอะ ๆ ไม่ได้เรื่องสักคน” เนยเบ้ปาก “ได้ข่าวว่าบอมตามติดเอ็มม่าเป็นวิญญาณเลยนี่”
เมื่อเธอพูดถึงชายหนุ่มคนนั้นทำให้รู้สึกอยากจะสำรอกออกมาเลยทีเดียว
“คนแบบนั้นฉันไม่เอาหรอกจ้ะ มีแต่พวกขี้เก๊ก”
“อย่างนั้นเหรอ?” เนยพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะหันหน้าไปมองพี่สาว “งั้นหนูเอา”
“แรงมากแม่” ฉันอ้าปากค้าง
ทั้งสองมีอายุห่างกันเพียงสองปีและนิดผู้เป็นพี่สาวคนโตนั้นอายุอ่อนกว่าฉันเพียงปีเดียว ซึ่งลุงนัทผู้เป็นพ่อในตอนนี้เป็นผู้กำกับหนังชั้นครู โดยที่ใช้ลูกสาวของตัวเองทั้งสองคนมาแสดง พวกเธอยิ้มและต้อนรับฉันเป็นอย่างดี พวกเราคุยกันประสาผู้หญิงไม่ว่าจะเป็นเรื่องแฟชั่น หนังใหม่ที่สองพี่น้องแสดงที่กำลังจะเข้าฉาย แต่ก็คุยกันได้ไม่นาน ลุงจินอูและป้าไอยาก็ขับรถมาถึงเป็นกลุ่มสุดท้ายพร้อมกับนิมนต์พระสิงห์ที่ตอนนี้ชราภาพมาก ๆ แล้ว ลุงนิวเข้าช่วยประคองท่านมานั่งบนอาสนะก่อนที่ทุกคนจะมารวมตัวกันแล้วเริ่มสวดแผ่บุญกุศลไปให้วีรบุรุษของชาติ
หลังจากที่สวดเสร็จลุงจินอูและป้าไอยาก็พาพระสิงห์กลับไปยังวัดของท่าน แม้ว่าลุงจินอูจะเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุด แต่พอมายืนต่อหน้าพรรคพวกที่มีความเมตตาต่อเขาในอดีต เขาพร้อมที่จะทิ้งยศทุกอย่างไว้ที่ที่ทำงานก่อนจะเดินทางมาที่นี่ ทั้งสองคนนั้นไม่มีลูกเนื่องจากลุงจินอูเป็นหมัน แต่ก็ไม่ทำให้ความรักในครอบครัวสั่นคลอนเพราะป้าไอยานั้นปรนนิบัติสามีตัวเองอย่างดี
ฉันและไททั่นนั่งอยู่ที่หน้าป้ายหลุมศพของพ่อและคุณอาคาเรนพร้อมกับหันหลังไปเห็นครอบครัวของคนอื่น ๆ ที่มีสมาชิกครบทั้งพ่อแม่ลูกก็ทำให้รู้สึกเศร้าใจเล็ก ๆ จนทำให้เราสองคนคิดว่า ถ้าพ่ออยู่ที่นี่ก็คงดี เขาก็เสียพ่อผู้ให้กำเนิดในเวลาใกล้เคียงกันกับพ่อของฉัน แต่ทุกคนกลับลืมไปว่าเขาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้สามารถผลิตวัคซีนเพื่อช่วยเหลือโลกได้ เราแทบไม่คุยอะไรกันราวกับว่าความรู้สึกของเราสองคนนั้นสื่อถึงกันอยู่แล้ว เราสองคนเข้าใจในความสูญเสียของคนเป็นพ่อที่แทบจะไม่ได้รู้จักหน้าตาเสียด้วยซ้ำ
ไททั่นไม่พูดอะไร สายตาของเขาจับจ้องไปยังป้ายหลุมศพของผู้เป็นพ่อด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย อาคาเรนก็คือมนุษย์ผู้ครอบครองพลังซอมบี้เหมือนกับพ่อและฉันอีกทั้งยังเป็นวีรบุรุษที่ต่างเสียสละเพื่อมวลมนุษย์เฉกเช่นเดียวกันกับพ่อ
“เธอเคยคิดไหมว่าถ้าหากพวกท่านไม่ตาย ตอนนี้จะเป็นยังไง?” ไททั่นเป็นผู้ทำลายความเงียบลงเป็นคนแรก
“ก็คงจะมีความสุขไม่ต่างจากครอบครัวอื่น ๆ นั่นแหละ” ฉันตอบพลางคิดถึงภาพครอบครัวที่มีความสุขในบ้านหลังเดียวกัน มีงานเลี้ยงวันเกิดที่อบอุ่น พ่อและแม่เตรียมของขวัญเซอร์ไพรส์ อาจจะเป็นลูกแมวตัวน้อยหรืออะไรสักอย่างที่มาจากหัวใจของผู้มีพระคุณทั้งสองก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มใบหน้าเรียวคม คิ้วหนา ริมฝีปากอมชมพูและดวงตาที่เป็นประกาย มองแล้วช่างน่าค้นหาเสียจริง ๆ “รวมถึงเธอด้วย”
“ตอนนี้สิ่งที่ทำได้ก็คือเก็บพวกท่านทั้งสองไว้ในใจ คิดเพียงว่าพวกท่านคือผู้ให้กำเนิดและเป็นวีรบุรุษในใจของเราสองคนจะดีกว่า”
“เห็นด้วยเลย” ฉันยิ้ม
“แม่ฉันบอกว่า ฉันแอบคล้ายพ่ออยู่นะ โดยเฉพาะรอยยิ้มของฉันนี่แหละ” เขาฉีกยิ้มมามองที่ฉัน ซึ่งมันก็น่าจะจริงอย่างที่น้ากระรอกบอกจริง ๆ นั่นแหละ รอยยิ้มแสนทะเล้นขี้เล่นที่เห็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ ได้กลายเป็นโลโก้ของเจ้าตัวเป็นที่เรียบร้อย
“ส่วนแม่ของฉันก็บอกว่า ฉันเหมือนพ่อตรงที่มีพลังซอมบี้นี่แหละ” ฉันชูมือขึ้นมาพร้อมเปลี่ยนแขนตัวเองให้ผิวหนังซีด ไททั่นไม่ตกใจกับสิ่งที่เห็นเพราะเขาก็ทำได้เหมือนกัน เขาชูแขนขึ้นมาแล้วเปลี่ยนผิวให้ซีดและมีเส้นเลือดผุดขึ้นมา เราหัวเราะด้วยความเหมือนของกันและกัน
“มานั่งตรงนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ” เสียงของลุงนิวดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย “ขออนุญาตนั่งด้วยคนนะ”
“เชิญค่ะ คราวหลังไม่ต้องวาร์ปมานะคะ รู้สึกเสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้” ฉันผายมือไปทางด้านขวามือของฉัน เขานั่งลงระหว่างฉันและไททั่นพร้อมกับถือเหล้าโซจูไว้ในมือ
“พ่อของเอ็มม่าและไททั่นเป็นวีรบุรุษที่ช่วยเหลือคนทั้งโลกจากฝันร้ายด้วยร่างกายและจิตวิญญาณ…”
“อันนี้หนู / ผมรู้ค่ะ / ครับ” ฉันและคาเรนพูดพร้อมกันเพราะไม่อยากได้ยินสิ่งที่ผู้คนรอบตัวได้พูดออกมาซ้ำแล้วซ้ำอีก “หนูรู้ว่าพ่อหนูเป็นใครแต่ก็ยังไม่รู้จักเขาดีค่ะ”
“ผมก็คิดเหมือนกันครับ” ไททั่นเสริม “แต่คราวหลังลุงไม่ต้องวาร์ปมาแบบนี้ก็ได้นะครับ”
“พูดตามเหรอ?” ฉันหรี่ตามองชายหนุ่ม เขาเบ้ปากใส่
“โดนหลานสองคนว่าในคราวเดียวกันแบบนี้รู้สึกเศร้าใจเลยแหะ แต่ก็เอาเถอะ ถ้าฉันบอกว่าเอ็นคือพระเจ้าองค์ปัจจุบันผู้ขึ้นมาแทนที่พระเจ้าองค์ก่อนผู้หันหลังให้กับมนุษย์ทุกคนล่ะ? ส่วนคาเรนก็คือเงาของพระเจ้าองค์ปัจจุบันจะว่ายังไง? คิดเอาเองก็แล้วกันนะ ส่วนเย็นนี้ถ้าหิวอะไรก็มาร้านของลุงได้ ลุงเลี้ยง” เขาพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเทเหล้ารดบนป้ายหลุมศพครึ่งขวดก่อนจะยกกระดกดื่มอีกครึ่งขวดก่อนจะวาร์ปหายตัวไปขึ้นรถ เสียงสตาร์ตเครื่องดังขึ้นก่อนที่เครื่องยนต์จะค่อย ๆ หายไปโดยที่ไม่เว้นจังหวะให้เรากล่าวขอบคุณเลย
ฉันและไททั่นก็ยังคงนั่งมองหลุมศพผู้เป็นบิดาของตัวเองแต่รู้สึกชื้นใจมากขึ้นกว่าเดิม
“เย็นนี้มีนัดหรือเปล่า?” ไททั่นถามขึ้น
“ก็ไม่รู้สินะ ต้องทำการบ้านและต้องออกไปซื้อของอีก” ฉันบอก
เพียงไม่กี่อึดใจต่อมา หยดน้ำเย็น ๆ ล่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าลงบนปลายจมูกของฉัน
“อ๋า…ฝนตกแล้วเหรอ…?” ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นร่ำลาพ่อและไททั่นแล้วเดินกลับไปที่รถพร้อมกับแม่ เธอปล่อยให้ฉันร่ำลาพ่อแบบนี้ทุกครั้งโดยที่ไม่เร่งและเธอก็รู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับไททั่น “กลับกันเถอะค่ะ”
เมื่อฉันขับรถออกไปจากหลุมศพของพ่อเพียงไม่กี่นาที แสงวาบของสายฟ้าได้ผ่าลงอย่างแรงพร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่น
“คงมีฟ้าผ่าแถว ๆ นี้ล่ะมั้ง” ฉันพูดเบา ๆ โดยที่ไม่หันหลังไปดู
“ตรงนั้นมีฟ้าผ่าบ่อยอยู่แล้ว” แม่พูดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มที่เบาะหลังรถมาคลุมร่างตัวเองก่อนจะหลับไปอย่างง่ายดาย
“แม่คิดถึงพ่อไหมคะ?” ฉันถาม
“คิดถึงอยู่แล้วสิ” เธอตอบ “คิดถึงตลอดเวลา…ไม่มีวินาทีไหนที่ไม่คิดถึงเลย…พ่อของลูกมักจะปกป้องแม่ ให้ความรักกับแม่อยู่เสมอ ทุกวันนี้แม่ยังหวังให้เขาฟื้นขึ้นมาเลย”
“แต่คนที่ตายไปแล้วไม่มีวันฟื้นใช่ไหมคะ?”
“ก็ยกเว้นซอมบี้นั่นแหละ แต่ถ้าสมองถูกทำลายก็ตายอยู่ดี ตอนนี้ลูกมีพลังแบบเขาก็ต้องอย่าให้ถูกใครเอามีดมาทิ่มที่หัวละกัน”
“ค่า ๆ เข้าใจแล้วค่ะ” ฉันมองบนแล้วเปิดระบบที่ปัดน้ำฝน บรรยากาศในรถค่อย ๆ เย็นลงและน่านอนมากขึ้น “จอดนอนตรงนี้ได้เลยนะคะเนี่ย”
“กลับไปนอนที่บ้านเถอะ” แม่พูด
โอเคค่ะคุณนาย
ตัดกลับมายังหลุมศพของเอ็น สายฟ้าที่ผ่าลงมาเมื่อสักครู่นั้นได้ผ่าลงมาถูกป้ายหลุมศพแล้วกระแสไฟฟ้าทุกอย่างได้ซึมลงสู่พื้นดิน ฝนที่ตกลงมาห่าใหญ่ทำให้พื้นดินตรงนั้นชุ่มจนนิ่ม
จู่ ๆ ดินตรงป้ายหลุมศพค่อย ๆ ขยับทีละเล็กทีละน้อยก่อนจะมีมือผิวหนังซีดเทาโผล่ขึ้นมาจากดิน!!
________________________________________________
To Be Continue Ep.76
