“เธอต้องการอะไรกันแน่อันนา บอกพี่สิ”
“ฉันอยากอยู่กับพี่ค่ะ!” อันนาตัดสินใจแบบนั้น บอกตัวเองว่าเธอรักเขามากมาย รักแบบไม่มีข้อแม้ แม้จะต้องแลกด้วยความสาวเธอก็ยอม ขอเพียงให้เธออยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลาก็พอ
รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ฤทธิ์รักอสูรร้าย ,อรอร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เธอต้องการอะไรกันแน่อันนา บอกพี่สิ”
“ฉันอยากอยู่กับพี่ค่ะ!” อันนาตัดสินใจแบบนั้น บอกตัวเองว่าเธอรักเขามากมาย รักแบบไม่มีข้อแม้ แม้จะต้องแลกด้วยความสาวเธอก็ยอม ขอเพียงให้เธออยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลาก็พอ
ผู้แต่ง
อรอร
เรื่องย่อ
มาร์เธียส ทูริพาโน มหาเศรษฐีหนุ่มเจ้าของธุรกิจพลังงานอันดับหนึ่งในบริชเธน เขาร่ำรวย หล่อเหลา เป็นหนึ่งในหนุ่มโสดเนื้อหอมหัวใจเย็นชาที่ยังคงไร้ซึ่งคู่ครอง ชายหนุ่มได้ชื่อว่าเป็นบุรุษหนุ่มที่มีสายตาเฉียบคมในเชิงธุรกิจ แต่ดวงตาคู่นั้นกลับมองข้ามคนใกล้ตัวที่คอยแอบห่วงใย คะนึงหา และปรารถนาที่จะเป็นคนข้างใจ เขายัดเยียดให้เธอเป็นตัวปัญหา เป็นคู่หมายที่เขาไม่พึงปรารถนา แต่เมื่อมีบุรุษเข้ามายุ่มย่ามวุ่นวาย ความรู้สึกเป็นเจ้าของกลับพลุ่งพล่านฉีดแรง หัวใจที่เคยเย็นชากลับร้อนระอุดั่งไฟเผา เขาหวงเธอ ไม่อาจสูญเสีย จนต้องกลายร่างเป็นอสูรร้าย จัดการรวบหัวรวบหางจับแม่สาวหน้าหวานกลืนลงท้องชนิดไม่มีเหลือเผื่อไว้ถึงบุรุษหนุ่มคนอื่น
อันนา โคโทเนหญิงสาวชาวไทย ผู้จากบ้านมาไกลถึงบริชเธน เธอเป็นเลขาฯสาวสวยข้างกายมาร์เธียส ทูริพาโน และแอบหลงรักเจ้านายตัวเองมาเนิ่นนาน ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ความรักสมปรารถนา ด้วยถือคติที่ว่า “เพราะเธอคือทั้งหมดของหัวใจ” จึงตกหลุมพรางที่เสือร้ายอย่างมาร์เธียส ทูริพาโนวางล่ออย่างเต็มใจ
“อย่าทำแบบนี้ได้ไหมคะมาร์เธียส ฮือๆ” อันนาร่ำไห้เสียใจกับท่าทีหมางเมินเย็นชาของชายหนุ่ม เธอโผเข้ากอดซบอกเมื่อบอกตัวเองว่าทนไม่ได้ที่จะกลายเป็นคนไม่สำคัญของมาร์เธียส ทูริพาโน ทนไม่ได้ที่จะไม่ได้เห็นเขาทุกเช้า ทนไม่ได้ที่จะไม่ได้เดินเคียงไปกับเขาทุกที่ ทนไม่ได้ที่เขาจะเห็นคนอื่นสำคัญกว่าเธอ
“ร้องไห้ทำไมเด็กโง่ เธอต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” มือหนายกขึ้นลูบหลังปลอบโยน
“ไม่ค่ะ ไม่ใช่แบบนี้” ร่างอรชรยังซุกหน้าร่ำไห้อยู่กับแผงอกล่ำภายใต้เสื้อสูทราคาแพงของเขา
“แล้วแบบไหน พี่เอาใจเธอไม่ถูกหรอก”
“พี่อย่าเพิ่งไล่ฉันออกได้ไหมคะ”
“พี่ไม่ได้ไล่ แค่ให้โอกาสเลือกสิ่งดีๆ กับชีวิตของเธอเอง ฟรังซัวส์อาจเป็นคนที่ใช่สำหรับเธอก็ได้”
“ไม่ค่ะ ไม่ใช่” คำตอบนั้นเรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ในดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลได้เป็นอย่างดี
นิ้วแข็งแรงเชยคางคนในอ้อมอกให้เงยขึ้นสบตา แล้วโน้มใบหน้าลงไปกระซิบถามตรงเรียวปากอิ่มเต็ม
“เธอต้องการอะไรกันแน่อันนา บอกพี่สิ”
“ฉันอยากอยู่กับพี่ค่ะ!” อันนาตัดสินใจแบบนั้น บอกตัวเองว่าเธอรักเขามากมาย รักแบบไม่มีข้อแม้ แม้จะต้องแลกด้วยความสาวเธอก็ยอม ขอเพียงให้เธออยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลาก็พอ
“ไปคาซาเจโล” มาร์เธียส ทูริพาโนสั่งลูกน้องคนสนิททันทีที่เปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ หลังพบปะพูดคุยกับมิสเตอร์ฟิลิปป์ที่ร้านคลาเรนซ์เรียบร้อย จากนั้นเขากับอันนาแวะไปซื้อของขวัญชิ้นใหม่ด้วยกัน จากนั้นจึงแยกกันเพราะเขามีนัดลับเฉพาะที่ไม่อาจเปิดเผยให้ใครรู้ได้ เขาจึงใช้เวลาช่วงบ่ายสามมุ่งหน้าออกชานเมืองกรุงบรีเธน เพื่อไปพบปะพูดคุยกับเพื่อนรักทั้งสอง หลังตกลงกันว่าจะพยายามหาเวลามาเจอกันให้ได้ทุกเดือน แม้การเจอกันนั้นจะมีเวลาแค่สิบห้านาที เพราะการนัดแต่ละครั้งเอาแน่นอนไม่ได้ ขึ้นอยู่กับสุภาพบุรุษหมายเลขหนึ่งของประเทศอย่างเพอร์ซิอัล ฟินิกซ์ เรเดียลเต้ว่าจะเจียดเวลามาเจอเพื่อนได้ตอนไหน อย่างวันนี้ก็ได้ข้อความมาตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น
มาร์เธียสนึกถึงคำถามที่เขายังไม่ได้คำตอบจากอันนา เพราะเลขาฯ ตัวดีเอาแต่นิ่งเงียบไม่ชวนพูดคุยต่อ นอกจากเรื่องสัพเพเหระ แค่นี้เขาก็รู้ว่าอันนาไม่มีทางจะไปไหนได้
“ปากแข็ง รู้ก็รู้ว่าไม่มีทางตัดใจจากเขาได้ก็ยังจะอวดดี”คิดมาถึงตรงนี้ทำให้มาร์เธียสขมวดคิ้วมุ่น เกิดคำถามว่าเขารู้ใจอันนาตั้งแต่เมื่อไรกัน ทำไมเขาถึงดูอันนาออกว่ามีใจให้กับเขา
“ถึงแล้วครับเจ้านาย” เอเต้บอกอย่างนอบน้อม ขัดจังหวะความคิดของคนเป็นนาย ก่อนเปิดประตูลงไปยืน เมื่อเขาเป็นฝ่ายขับพามาด้วยตัวเองเหมือนกับทุกครั้งที่ประธานมาร์สโปรดักส์จะมาพบคนสำคัญของประเทศ
“นายรอตรงนี้เหมือนเดิม เอเต้”
มาร์เธียสบอกลูกน้องเหมือนทุกครั้งที่เขามาที่แห่งนี้ ครั้งแรกนั้นเอเต้ไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาเดินเข้าไปในสถานที่เปลี่ยวร้างตามลำพัง เพราะไม่มั่นใจในความปลอดภัย แต่พอเขาบอกว่าถ้าอยู่กับท่านประธานาธิบดีแล้วไม่ปลอดภัย ก็ไม่มีที่ไหนจะปลอดภัยอีกแล้ว ลูกน้องจึงยอมวางใจ และจะเป็นฝ่ายขับรถให้ด้วยตัวเอง ก็เพราะต้องการเก็บความลับให้กับเจ้านายอย่างเขา ร่างสูงสง่าจึงก้าวเดินอย่างมั่นใจไปยังตู้คอนเทนเนอร์ขนาดใหญ่ซึ่งภายนอกมองเหมือนตู้ธรรมดา แต่เมื่อเปิดเข้าไปก็ทำให้รู้ว่ามันถูกออกแบบตกแต่งอย่างดีด้วยส่วนผสมที่ลงตัวในรูปแบบโมเดิร์นที่ทันสมัย
“นายมานานแล้วเหรอดัสติน” มาร์เธียสเอ่ยทักผู้เป็นเพื่อนที่นั่งเหยียดยาวอยู่บนโซฟา นัยน์ตาสีเทาจับจ้องมองไปยังจอทีวีขนาดยักษ์เมื่อเขากำลังสนใจภาพยนตร์เรื่องเยี่ยมจากฝั่งฮอลลีวูด
“ห้านาทีได้มั้ง”
“เมียนายล่ะ”
“เห็นว่าจะเข้าไปที่ฟีโอเร่นะ”
“เขาไม่ขอตามมาด้วยเหรอ”
ดัสตินหัวเราะ เขาเอื้อมหยิบรีโมตมาปิดเครื่องเสียงทั้งหมด เมื่อดูเหมือนว่าเพื่อนรักจะเคร่งเครียดกว่าปกติ จากนั้นเดินไปรินเครื่องดื่มอยู่ตรงเคาน์เตอร์เครื่องดื่มที่มีให้เลือกหยิบหลากหลายชนิด
“มีอะไรหรือเปล่ามาร์เธียส”
“เปล่า แต่เบื่อผู้หญิง”
ดัสตินเดินมาส่งแก้วบรั่นดีให้เพื่อนรักจนถึงมือ
“ดื่มก่อน แล้วค่อยคุย”
มาร์เธียสรับมาถือไว้ชั่วครู่ ก่อนสาดน้ำสีอำพันเข้าปากทีเดียวหมด
“บ๊ะ ท่าทางจะเครียดหนัก”
“ฉันคิดว่านายจะเปี่ยมไปด้วยความสุขเสียอีก”
เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของบุคคลสำคัญเดินเข้ามาด้านใน ก่อนที่ประตูจะถูกบอดี้การ์ดของเพอร์ซิอัล ฟีนิกซ์ เรเดียลเต้ ดึงให้ปิดลงจากด้านนอก
“ท่านประธานาธิบดีมาแล้ว” ดัสตินลุกยืนโค้งกายลงคำนับล้อเลียน
“ฉันขอสั่งให้นายยืนอยู่แบบนั้นจนกว่าจะหมดช่วงเวลานัดนะดัสติน”
“นายจะใจร้ายกับเพื่อนเกินไปหรือเปล่าท่านประธานาธิบดี” ดัสตินไม่เชื่อฟังคำสั่งของเพอร์ซิอัล แต่กลับทิ้งตัวนั่งลงหน้าตาเฉย พร้อมกับส่งยิ้มก่อกวนแจกให้เพื่อน
“ว่าแต่นายรู้อะไรเกี่ยวกับมาร์เธียสมาหรือเปล่าซีอัล บอกฉันบ้างสิฉันอยากยุ่งเรื่องของเพื่อน”
“ไม่ใช่สำคัญอะไรหรอกน่าดัสติน ก็แค่ท่านประธานมาร์สโปรดักส์เพิ่งฟันกำไรจากการขายนิคลาสฟู้ดส์”
ดัสตินหันกลับไปมองมาร์เธียสเมื่อได้ยิน เพื่อนหนุ่มที่บ้างานเข้าขั้นวิกฤตจนน่าส่งไปบำบัดน่าจะมีความสุขจากการทำกำไรมากกว่าความทุกข์
“มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่ามาร์เธียส?”
“ไม่มีอะไรหรอก ขอบใจนายมากซีอัล แค่ไม่เข้าใจผู้หญิงนิดหน่อย” มาร์เธียสต้องลุกไปรินบรั่นดีใส่แก้วให้ตัวเอง ก่อนรินมาฝากสุภาพบุรุษหมายเลขหนึ่งของประเทศด้วย
“ผู้หญิง?”
เพอร์ซิอัลกล่าวเพียงแค่นั้นก็หันไปมองหน้าดัสติน มาร์เธียสมักเมินเฉยต่อทุกเรื่องยกเว้นเรื่องงาน ผู้หญิงที่ทำให้เพื่อหนุ่มหงุดหงิดนับว่าเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจไม่เลว ส่วนดัสตินสบตากับเพอร์ซิอัลพยักหน้า
หงึกหงัก บอกเป็นนัยให้เพื่อนรักรู้ว่าประธานมาร์สโปรดักส์คงจะมีปัญหาจริง
“เท่าที่ฉันรู้ นายยังไม่มีแฟนนะมาร์เธียส” ประธานาธิบดีบอกพลางดูนาฬิกาข้อมือไปด้วย เขามีเวลาไม่มากนัก แต่ก็พยายามหาเวลามาตามนัดให้ได้ในหนึ่งครั้งต่อเดือน
“ฉันไม่คิดจะมีแฟนหรอก เสียเวลาทำมาหากิน”
“อ๋อเหรอ”
เพอร์ซิอัลทำเสียงรับรู้ เข้าใจดีว่าที่เพื่อนเป็นแบบนี้เพราะแรงกดดันจากการที่ธุรกิจของครอบครัวเคยล้มละลาย แล้วกว่ามาร์เธียสจะกอบกู้ขึ้นมาได้ก็ต้องใช้เวลาเป็นปี โดยเงินทุนส่วนหนึ่งนั้นตระกูลเรเดียลเต้เป็นผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลัง และยังอาศัยเส้นสายของตระกูลเรเดียลเต้ในการประมูลงาน นอกจากนั้นยังส่งทีมผู้บริหารเข้ามาช่วยดูแลจนเห็นว่ามาร์เธียสสามารถดูแลมาร์สโปรดักส์ได้ด้วยตัวเอง เขาจึงปล่อยให้เพื่อนบริหารด้วยตัวเอง แรงกดดันนั้นทำให้มาร์เธียสทุ่มเทให้ธุรกิจจนมาร์สโปรดักส์กลับมาผงาดอย่างสวยงามอีกครั้ง
“นายเครียดไปหรือเปล่ามาร์เธียส” ดัสตินเองก็ไม่พอใจความคิดของมาร์เธียสเช่นกัน แต่ก็เข้าใจดีว่าเพื่อนรักของเขาเจอมาสาหัสสากรรจ์ ตั้งแต่เรื่องธุรกิจจนมาถึงคนรักที่เลิกรากันไป
“ไม่เชิงเครียดนะ เพียงแต่ว่าไม่เข้าใจผู้หญิงว่าคิดอะไรอยู่ จะบอกให้ว่าเลขาฯของฉันเธอแสบมาก พยายามจะยกเลิกนัดกับผู้หญิง เพราะต้องการให้ฉันพักผ่อน เธออ้างว่าฉันทำงานหนักเกินไปแล้ว ส่วนแม่ของฉันก็พยายามจับคู่ให้ฉันกับอันนา”
“อ๋อเหรอ?” ประธานาธิบดีแห่งบริชเธนถามเสียงเรียบพลางวางแก้วบรั่นดีลงบนโต๊ะ ชายหนุ่มทราบว่าอันนา เป็นลูกบุญธรรมของตระกูลโคโทเน สองตระกูลอยากให้ลูกเกี่ยวดองกัน แต่ดูเหมือนมาร์เธียสจะไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่
“นายช่วยพูดอะไรมากกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอซีอัล”
“ฉันเป็นสุภาพบุรุษนะดัสติน ฉันไม่ขอออกความคิดเห็นถึงสุภาพสตรีลับหลัง และที่สำคัญสุภาพสตรีคนนั้นยังเป็นเพื่อนสนิทของภรรยาฉันด้วย”
“สุภาพบุรุษเสียไม่มีนะท่านประธานาธิบดี แต่ว่าก็ว่าเถอะ นายไม่คิดชอบเธอบ้างเลยเหรอมาร์เธียส?”
“ตอนนี้ยังไม่คิด เพราะฉันยังไม่อยากมีห่วงผูกมัดเหมือนกับนายสองคนน่ะสิ”มาร์เธียสไหวไหล่อย่างไม่แยแส เมื่อต้องตอบคำถามของดัสติน เทเลอร์ วอลตัน
เพอร์ซิอัล ฟินิกซ์ เรเดียลเต้ยกมือขึ้นดูนาฬิกา ก่อนบอกเสียงเรียบ
“นายอาจคิดว่าภรรยาเหมือนห่วงผูกมัด แต่สำหรับฉันอาร์ตี้ไม่ใช่ห่วงหรือว่าภาระ ทำความเข้าใจใหม่เสียด้วยนะมาร์เธียส สักวันนายอาจจะเข้าใจคำพูดของฉัน ฉันคงต้องขอตัวก่อน ดีใจที่ได้พบพวกนายทั้งสองคน”
“ฉันก็ต้องไปเหมือนกัน จะไปรับเมียด้วย ฉันไปก่อนนะมาร์เธียส เจอกันเดือนหน้า” ดัสติน เทเลอร์ วอลตันลุกตามประธานาธิบดีแห่งบริชเธนเปิดประตูออกไป ส่วนมาร์เธียสเขาเลือกที่จะนั่งดื่มต่ออีกสักพักเพื่อผ่อนคลายอารมณ์