พ่อมดในตำนานคนนั้นเป็นแค่คนตกงาน #จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด - prologue - โดย DIAT @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,แฟนตาซี,ตลก,ย้อนยุค,ไทย

จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด,ลึกลับ,นิยายแฟนตาซี,คำสาป,เวทมนตร์,แฟนตาซีน,พ่อมด,BL,ผจญภัย,แฟนตาซี

จะกล่าวถึงหน้าประวัติศาสตร์โลกเวทมนตร์ชื่อของ 'จาฟา ครูส' เป็นชื่อที่ทุกคนต้องได้ยินเสมอ แต่เหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนทำให้ตัวตนของเขาหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์

ผู้แต่ง

DIAT

เรื่องย่อ

#จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด

มิเกล อาร์เอชได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลหลังจากที่บิดาของตนเสียชีวิตลงอย่างปริศนา

ห้องทำงานที่เคยถูกลงกลอนถูกเปิดออก ภาพของพ่อมดในตำนานที่เคียงข้างเขาในวัยเยาว์

การสิ้นชีวาของแม่มดสาวผู้มีความสัมพันธ์ลับ ๆ กับเขา

'จาฟา ครูส'

การดำดิ่งสู่เพนทาเคิล สมาคมพ่อมดที่ปกครองพ่อมดทั้งปวงในฮีมาไทต์

---

คำเตือน: การฆ่า/การใช้ความรุนแรง/การพยายามฆ่า/ฆ่าตัวตาย/สังหารหมู่/พฤติกรรมน่ารังเกียจ/การทารุณกรรมเด็ก/การทารุณกรรมทางด้านจิตใจ/ลิทธิ/ความเชื่อ ศาสนา

---

เวอร์ชั่นที่เผยแพร่ยังไม่ได้ตรวจสอบคำผิดอย่างละเอียด

ป.ล.การลงนิยายอาจจะไม่ถี่หรือไม่ค่อยมีเวลามากนัก เนื่องจากนักเขียนอยู่ในช่วงวัยเรียน ภาระงานจากโรงเรียนเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ อีกทั้งนักเขียนเรียนเกี่ยวกับแพทย์ อาจทำให้มีเวลาทางด้านนี้น้อยลงอีกด้วย

ต้องขอบคุณนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ

---

อยากเขียนแฟนตาซีขึ้นมา และคิดว่าแนวพ่อมดแม่มดนี่แหละเหมาะแก่การทดลองเขียนสุด ๆ ในโลกสมมตินี้จะพาคุณไปท่องยังเมืองต่าง ๆ สมาคมและสมาพันธ์ มีความเชื่อศาสนาและลัทธิต่าง ๆ เป็นเรื่องสมมุติ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ

พ่อมดในตำนานคนนั้นเป็นแค่คนตกงาน #จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด-Season I -,พ่อมดในตำนานคนนั้นเป็นแค่คนตกงาน #จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด-prologue -,พ่อมดในตำนานคนนั้นเป็นแค่คนตกงาน #จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด-1 -,พ่อมดในตำนานคนนั้นเป็นแค่คนตกงาน #จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด-2 -,พ่อมดในตำนานคนนั้นเป็นแค่คนตกงาน #จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด-3 -,พ่อมดในตำนานคนนั้นเป็นแค่คนตกงาน #จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด-4 -,พ่อมดในตำนานคนนั้นเป็นแค่คนตกงาน #จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด-5 -,พ่อมดในตำนานคนนั้นเป็นแค่คนตกงาน #จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด-6 -,พ่อมดในตำนานคนนั้นเป็นแค่คนตกงาน #จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด-7 -,พ่อมดในตำนานคนนั้นเป็นแค่คนตกงาน #จาฟาไม่อยากเป็นพ่อมด-8 -

 

“...นรกเก้าขุมยังมิอาจขัง

ตัวน่าชังรังเกียจเป็นวิบัติ

จักนำความฉิบหายมาฟูมฟัก

มันขบขันหยามเกียรติมิตรสหาย

ถ้อยวจีคำสาปจักก่อเกิด

เจ้าละเมิดวัฏจักรจนวอดวาย

ปีศาจร้ายอยู่ใต้บัญชาการ

ต้องประหารไถ่บาปที่ตนก่อ...”

สิ้นคำพยากรณ์ของผู้เฒ่า ใครต่อใครมิอาจละสายตาจากพ่อมดน้อย เหล่าผู้คนตั้งคำถามพลางฉงน ริมฝีปากของข้านั้นแห้งเหือดคล้ายกำลังก้าวเข้าสู่ความตาย มิอาจเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดเพื่อต่อกรเป็นเพราะคำพยากรณ์นั้นศักดิ์สิทธิ์จนใครต่อใครก็หวั่นเกรง หากยืนหยัดจะปกป้องตนเองมีแต่เสียกับเสีย ข้าถูกตัดสินในโถงใหญ่ ณ แห่งนี้มีผู้คนมากมายที่รับฟังการตัดสิน ก่อนข้าจะเงยหน้าขึ้นมองเหล่าผู้เฒ่าด้วยนัยน์ตาเคียดแค้นแลโกรธเคือง พวกมันนั้นยิ้มเยาะ ข้าถูกจับกุมตัวด้วยเหล่าพ่อมดทรงอำนาจ ในกรงขังขนาดใหญ่มิอาจให้เห็นเดือนและตะวัน ไม่กี่วันให้หลังนั้นข้าต้องถูกประหารต่อหน้ามูลชนทั้งปวง

ข้านั้นคือพ่อมด เกิดและเติบโตโดยที่ไม่ทราบว่าบิดาและมารดาคือใคร เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่หนึ่งในสมาคมพ่อมดรับเลี้ยงเอาไว้ ท่านอาจารย์ของข้าเป็นคนดียิ่ง ไม่กี่ปีก่อนท่านเพิ่งลาโลกด้วยอายุขัยเพียงห้าร้อยปีเศษ ข้าติดใจกับการตายของอาจารย์เมื่อพยายามสืบเสาะแล้วนั้นก็ได้พบเพียงหลักฐานที่บ่งชี้ไปยังพวกสมาคมพ่อมด มันยำเกรงต่อข้า กลัวว่าในอนาคตนั้นประเทศฮีมาไทต์แห่งนี้จะกลายเป็นเศษเถ้าธุลี...โซ่ตรวนขนาดใหญ่ขึงแขนทั้งสองข้างที่เท้ามีโซ่ที่เกิดจากเวทมนตร์ไว้คุมขังนักโทษ คุกแห่งนี้มีไว้สำหรับผู้กระทำความผิดร้ายแรง คำสาป คาถาต้องห้ามหรือการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเบื้องหลังในสมาคม เจ้าพวกสวะเหล่านั้นจะยัดข้อหาแล้วลากตัวมายังที่นี่

ข้าเงยหน้ามองพ่อมดที่เดินลับตาออกไป

ผ่อนหายใจออกด้วยความเหนื่อย ร่างกายอ่อนแรงลงอย่างบอกไม่ถูก ทั้งนี้ไม้กายสิทธิ์ของข้ายังถูกริบไปอีก ไม่แน่ว่าพวกมันคงพยายามกำจัดข้าเข้าเสียแล้ว ช่วงที่อาจารย์ยังอยู่เขาเป็นคนออกหน้ารับโทษแทนไปเสียทุกอย่าง ข้าโกรธอาจารย์มากซ้ำยังโกรธเจ้าพวกนั้นด้วย ข้ามิเคยเข้าใจว่าเหตุใดจึงจงเกลียดจงชังข้านัก...

เดือนและตะวันลาลับจากผืนฟ้า วันเวลาเดินไปข้างหน้าไม่เหลียวหลังทิ้งให้พ่อมดน้อยเจ็บปวดสั่งสมความเคียดแค้นเมื่อวันใดวันหนึ่งที่หลุดพ้นออกไปได้นั้นจะกลับมาล้างบางพวกมันให้สิ้นซาก กระทั่งจนตัดสินประหารมาถึง พ่อมดจากทางการนายเดิมปลดโซ่ที่ขาและแขนออกปรากฏรอยช้ำม่วงดูน่าสยดสยองหากแต่มิมีใครอยากสนใจ มีก็แต่สายตาอาลัยอาวรณ์ของพวกเขาทิ่มแทงร่างสูง ทว่าการพาตัวนักโทษออกไปก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาเสียก่อน!

ไฟทมิฬลุกโชนในห้องขัง พ่อมดจากทางการถูกบีบรัดอย่างรุนแรงก่อนตัวนักโทษนั้นจะวิ่งหายออกไปอย่างรวดเร็ว พ่อมดและแม่มดมักใช้ไม้กายสิทธิ์เพื่อเป็นสื่อกลางการใช้เวทมนตร์คาถา เช่นเดียวกับข้า ในเวลานี้ข้าเพียงเปล่งคาถาในตำราก่อนจะพาตนเองหายวับไปกับตา ลานประหารนั้นผู้คนพลุพล่าน ใครต่อใครก็อยากเห็นพ่อมดอันทรงเกียรติต้องสิ้นชีพในวัยเยาว์ ข้าหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า ต้องหนีออกจากฮีมาไทต์! ข้าวิ่งตรงไปยังป่าไวกิง แม้จะทราบดีว่าพวกนางอาจไม่ต้อนรับข้า หากตอนนี้ข้ามิมีใครให้พึ่งพิงอีกต่อไป

ทราบกันถ้วนหน้าว่าป่าไวกิงนั้นมิเคยเปิดต้อนรับผู้ใด มือหนึ่งจับต้นไม้ใหญ่...มาถึงแล้ว ข้ามาถึงแล้ว เสมือนว่าปากนั้นจะเหยียดยิ้มออกมา เสียงจากด้านหลังทำให้สติพร่าเบลออีกครั้ง ร่างกายที่บาดเจ็บเต็มไปด้วยแผล คาถารักษาก็ไม่อาจใช้ได้ ข้าเจ็บใจนัก!

“ช่วย…ช่วยข้าด้วย”

เสียงข้าช่างแหบพร่า นัยน์ตาสีชาดอ่อนล้าก่อนจะปิดลงไปแล้ว ความหวังเดียวที่ติดตัวพ่อมดน้อยออกมานั่นคือการได้รับความช่วยเหลือจากเหล่าแฟรี่น้อย...

“จำเอาไว้นะจาฟา

พ่อมดน้อยผู้วิเศษเอ๋ย

จงอย่าได้ให้ความเกลียดชังครอบคลุมตัวเจ้า

จงอย่าคุกเข่าให้แก่ความมืดมิด

จงอยู่ในเส้นทางของธรรมชาติ

จำเอาไว้นะจาฟา

จงอย่าหันหลังให้แก่ข้า...”

ทุ่งหญ้าเขียวชอุ่มพลิ้วไหวในสายลม นิ้วเรียวยาวสางเส้นผมสีอ่อน นัยน์ตาแดงเงยขึ้นมองผู้เป็นอาจารย์ด้วยความฉงน พ่อมดตัวน้อยเพียงพยักหน้าแม้ไม่ทราบว่าท่านอาจารย์กำลังพร่ำสอนสิ่งใดอยู่

“ข้าไม่มีวันหันหลังให้ท่าน”