“ข้อนี้ผมยินดีรับนะ แต่ผมอยากให้คุณฟังเจตนาใหม่อีกข้อของผมด้วย”
“ก็ว่ามาสิ”
“ตอนนี้นอกจากผมจะอยากได้ไร่โทมัสสันแล้ว ผมยังอยากได้ตัวคุณอีกด้วยวีนัส คุณจะขายสักเท่าไรดี!”
รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ตรวนรักจอมทมิฬ,อรอร,เจ้าหนี้สุดเท่,ลูกหนี้จอมพยศ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ผมอยากให้คุณมอร์แกนช่วยไปค้นประวัติของวีนัส โทมัสสันมาให้ผมด่วนที่สุด อ้อ ขอโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้ด้วย ผมทำของเธอตกน้ำ”ทริสตันสั่งเสียงเรียบในสภาพเสื้อผ้าที่แห้งหมาด แต่ก็สกปรกเลอะเทอะไปด้วยเศษฝุ่นผงละออง ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาออกตรวจไซด์งานแล้วมีสภาพเช่นนี้ มหาเศรษฐีหนุ่มนั่งอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ที่บินแหวกอากาศพาเขากลับมายังกรุงกรัสกรี หลังกลับจากไซด์งานขุดสำรวจแหล่งน้ำมันดิบที่โกลด์เฮลริง แล้วก็ไม่นึกว่าจะเจอกับม้าป่าพันธุ์ดีที่ทั้งสวยทั้งสง่าแต่แสนพยศ จนเขานึกอยากจะปราบแล้วจับเอามาเป็นม้าบ้านเลี้ยงไว้ในคอก เพื่อผลิตทายาทสักหลายๆตัว
คิดมาถึงตรงนี้ทำให้มหาเศรษฐีวัยสามสิบถึงกับหัวเราะเบาๆพลางส่ายหน้ากับความคิดของตัวเอง คิดไปได้นะเรา
“ท่าทางคุณทริสตันจะติดใจแม่หนูวีนัส”
“เธอปากร้าย น่าสนใจดี ผมชอบ”คนพูดยกมือขึ้นลูบปลายคางที่สากด้วยรอยเขียวของเครา พลางนึกไปถึงกลีบปากอิ่มเต็มที่เขาฝากรอยจูบเอาไว้ ไม่นึกว่าจะหวานหอมถึงเพียงนี้ ถ้าเจอกันคราวหน้าเขาจะอดใจไม่รังแกด้วยจูบได้ไหมนะ
“คุณทริสตันคงอยากได้ที่ผืนนั้นมาก”
“ก็คุณบอกผมว่า หลุมของเรามีสิทธิ์เจอน้ำมัน อยู่ใกล้กับที่ของวีนัส แล้วคุณมอร์แกนคิดว่าผมควรจะซื้อไว้ไหมล่ะ”
“ซื้อแต่ที่เหรอครับ”มอร์แกนถามยิ้มๆแต่คนเป็นนายไม่ตอบ กลับมองเหม่อไปยังก้อนเมฆสีขาวด้านนอกแทน ก่อนเปรยถามขึ้น
“ถ้าได้ทั้งที่ทั้งคน คุณมอร์แกนคิดว่ามันคุ้มค่าไหม”
“ผมเชื่อว่าคุณทริสตันเป็นคนมองการณ์ไกลเสมอ” มอร์แกนเอ่ยชมอย่างจริงใจ หลังตัดสินใจทำงานกับผู้บริหารหนุ่มด้วยคำพูดไม่กี่คำ เพราะเชื่อในสายตาตัวเองว่าเขามองคนไม่ผิด
แต่มหาเศรษฐีหนุ่มยังคิดถึงเหตุการณ์ตอนอยู่ในบึงน้ำด้วยกันกับแม่สาวตัวแสบ ผิวเนื้อ ผิวกายดูจะละมุนละไมไปทุกสัดส่วน ยิ่งทรวงอกที่แนบชิดกับแผงอกของเขาแล้ว ยิ่งตอกย้ำให้เขาถวิลหา อยากจะเป็นเจ้าของ อยากจะครอบครอง อยากจะสำรวจทุกสัดส่วน
โดยเฉพาะที่ดินผืนน้อยของวนัสสุดายิ่งทำให้เขาอยากเป็นเจ้าของมากขึ้น คิดมาถึงตรงนี้ก็ให้แปลกใจตัวเอง ทำไมถึงมีความคิดเช่นนี้ ทั้งที่เขาก็มีหญิงสาวมากมายให้เลือกนอนด้วย อาจเป็นเพราะหญิงสาวอวดดีใส่ ยิ่งคำพูดที่บอกถึงความดื้อรั้นด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขาอยากจะเอาชนะ
“อย่ามาสั่งฉันนะ ฉันไม่ได้เป็นทาสหรือลูกหนี้ที่จะต้องทำตามคุณทุกอย่าง”คำพูดของวนัสสุดาแว่วเข้ามาในความรู้สึก ยิ่งทำให้
ทริสตันบอกตัวเองว่า จะทำทุกอย่างให้หญิงสาวมาเป็นลูกหนี้ของเขาให้ได้
“ดีแล้ว คอยดูกันไปวีนัส แล้วดูสิว่าทีนี้ คุณจะยอมทำตามคำสั่งของผมไหม!”
“ถึงแล้วครับเจ้านาย”เอริกพูดขึ้น เมื่อเฮลิคอปเตอร์บินมาถึงอาณาจักรของคิวส์ จากนั้นบังคับให้ร่อนลงจอดยังลานกว้างภายในอาณาเขตที่กว้างใหญ่มหาศาลของตระกูลที่ประกอบด้วยตัวปราสาทหลังมหึมาบนเนินสูง และคฤหาสน์หลายหลังปลูกเรียงรายเป็นหมู่อยู่ทางด้านซ้ายของตัวปราสาท
ต้นปาล์มยักษ์ปลูกเรียงรายขนานไปกับถนนที่ทอดยาวมาจากคอกม้าสายพันธุ์ดีจากต่างประเทศ ที่เป็นสัตว์เลี้ยงสุดโปรดและกีฬาโปรดของทริสตัน ที่โล่งกว้างใหญ่ปลูกหญ้าสีเขียวอ่อนอยู่เต็มพื้นที่เพื่อให้ม้าหลายสิบตัวได้และเล็มอย่างเต็มที่ ถัดจากสนามหญ้าผืนใหญ่ไปอีกนิดก็จะถึงสวนวงกตที่ด้านหน้ามีรูปปั้นหินอ่อนเป็นเทพีวีนัสวางตั้ง และมีบ่อน้ำพุพุ่งสูงจนฝอยละอองสะท้อนแสงแดดเกิดเป็นประกายรุ้งราวกับอัญมณีหลากสีกระจายอยู่ทั่วแผ่นฟ้า
ร่างสูงสง่าของมหาเศรษฐีหนุ่มเดินไปหาอาชาตัวโปรด ที่มายืนรอรับพร้อมกับพี่เลี้ยงเป็นประจำทุกวัน เพื่อให้เขาใช้ขี่พักผ่อนระหว่างทางจากลานจอดกับตัวปราสาท ชายหนุ่มก้าวเหยียบลงบนโกลนแล้วเหนี่ยวตัวขึ้นไปนั่งบนอานหนังสีดำ บนหลังม้าตัวโปรดสีขาวมีจุดดำประปรายอยู่ตามลำตัว เขาตั้งชื่อให้มันว่าเดอะร้อคเพราะมันมีน้ำอดน้ำทนไม่ว่าจะพาไปวิ่งเรียกเหงื่อเพื่อออกกำลัง หรือพาไปเดินเล่นโชว์ตัวตามงานการกุศลต่างๆ มันก็ไม่เคยเกเรให้เสียหน้าเจ้าของสักครั้ง
ทริสตันพาม้าก้าวเดินเหยาะๆไปตามถนนที่ทอดยาวไปสู่ตัวปราสาท แทนการนั่งรถยนต์เพื่อใช้เป็นการพักผ่อนชั่วครั้งชั่วคราว หลังต้องบริหารจัดการงานในหน้าที่ของเขาอย่างหนักมาตลอดทั้งวัน
ดวงตาสีฟ้าอมเทามองรูปปั้นวีนัสในสภาพสมบูรณ์อย่างเห็นขัน พลางนึกไปถึงวีนัส โทมัสสันที่เขายอมรับว่าหญิงสาวสวยคมบาดใจ พอๆกับวาจาเผ็ดร้อนที่ดูจะใส่ไม่ยั้งหากว่าไม่ได้อย่างที่ใจต้องการ
“ผมจะพาวีนัสตัวจริงมาอยู่ที่นี่ให้ได้”มหาเศรษฐีหนุ่มคิดแบบนั้น
ปราสาทโบราณสไตล์โกธิคตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่บนเนินสูง เมื่อมหาเศรษฐีหนุ่มพาม้าตัวโปรดเหยาะย่างมาจนถึงบันไดที่สร้างจากหินเนื้อแข็ง ทริสตันก้าวลงจากหลังม้า เขาลูบมือตรงแผงขนสีดำเป็นมันเงาอย่างเบามือ พลางกระซิบบอกตรงใบหูของเจ้าเดอะร้อค
“วันนี้ฉันเจอม้าสาวตัวนึง ฉันว่าเธอเหมาะกับเราสองคนมากเลยละ”บอกแล้วก็หัวเราะเบาๆพลางส่งบังเหียนให้ผู้ดูแลที่ขึ้นรถล่วงหน้ามารอรับพร้อมกับมอร์แกน ส่วนเอริกนั้นจะตามเป็นเงาอยู่ข้างหลังของเขาเสมอ
ร่างสูงสง่าก้าวขึ้นไปยังบันไดเพื่อก้าวขึ้นไปสู่ตัวปราสาท ซึ่งเป็นปราสาทเก่าของต้นตระกูลที่ตกทอดสืบต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น
และทริสตัน คิวส์ก็เป็นทายาทคนปัจจุบันที่ได้ครอบครองมรดกและทรัพย์สินมูลค่าหมื่นล้าน
เขาจึงเป็นเสมือนผู้บริหารทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลให้เพิ่มพูนทวีคูณมากขึ้น แล้วแบ่งรายได้ให้กับบรรดาญาติที่เป็นทั้งเขยทั้งสะใภ้ของตระกูลทุกเดือน ตามลำดับความสำคัญของงานที่ทุกคนทำ นอกจากนั้นยังมีเงินรายปีให้อีกต่างหากซึ่งทุกคนก็พอใจในรายรับอันมหาศาล
ส่วนคูเปอร์ ปีเตอร์สันหลังกล่าวคำปรามาสกับเขาเมื่อห้าปีก่อนเอาไว้ และเขาไม่เป็นไปอย่างที่โดนสบประมาท ทำให้ยิ่งเพิ่มความห่างเหินมากขึ้น แถมคูเปอร์ไม่ยอมทำงาน และไม่ยอมฟังคำทัดทานเรื่องทายาทของตระกูลต้องทำงานแลกกับเงินรายเดือน ก็ยิ่งบาดหมางกันมากขึ้น นานครั้งจึงเจอหน้ากัน ซึ่งการเจอหน้าก็คือการมาเซ็นชื่อรับเงินแต่ละเดือน
ส่วนบิดามารดาของเขานั้นขอออกจากปราสาทไปสร้างกระท่อมหลังเล็กอยู่ต่างหากที่เมืองลานช่า เพราะไม่อยากฟังคำพูดประชดประชันเหน็บแนมมาให้ได้ยินอยู่ตลอดจากป้าอลิเซีย เขาเลยตามใจเพราะคิดว่าคงมีความสุขกว่าตรงนี้ แล้วเขาก็รู้ว่าคิดไม่ผิด เพราะพ่อกับแม่ยิ้มแย้มแจ่มใสมีความสุขทุกครั้งเวลาที่เขาบินไปหาและมักถามว่าเมื่อไรจะพาแฟนใหม่มาให้รู้จัก หลังจากที่แครอลเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจเมื่อสองปีก่อน เลยได้แต่ตอบไปว่า ให้รอเลี้ยงหลานลูกของเลียวนาร์ดไปก่อน เพราะเขายังต้องทำผลกำไรเพิ่มให้กับกองมรดกของคิวส์ทุกปี
“ท่าทางจะมีข่าวดีใช่ไหมทริส”เสียงถามมาจากเลียวนาร์ด
ผู้เป็นน้องชายตรงโถงห้องรับแขก ทำให้ทริสตันต้องแวะไปหาในสภาพเสื้อผ้ามอมแมม
“แต่สภาพนี้ดูจะผิดปกติไปหน่อยนะพี่ชาย”
“มีอุบัติเหตุนิดหน่อย ว่าแต่นายจะไปไหน”
“ผมกับแซนดี้คอยเจอคุณลุงเพื่อแจ้งข่าวดีอยู่เนี่ย”เลียวนาร์ด
บอกยิ้มๆพลางโอบไหล่ภรรยาที่ตั้งครรภ์ให้ลุกขึ้นยืน
“หมายความว่ายังไง นายได้ลูกชายอย่างนั้นเหรอเลียวนาร์ด”
“ครับ คราวนี้เห็นเลียวนาร์ดน้อยชัดเจนแบบเต็มๆตาเลยละ”
“จริงค่ะทริส เราสองคนจะได้เด็กผู้ชายเป็นคนโต”แซนดี้กล่าวเสริมขึ้น ว่าที่คุณแม่ยิ้มกว้างเมื่อถูกพี่ชายของสามีอ้าแขนโอบกอดอย่างยินดี
“ดีใจด้วย สงสัยเราต้องจัดงานฉลองกันแล้ว”
“ก็ดีเหมือนกันนะครับ บ้านเราไม่ได้จัดงานรื่นเริงกันนานแล้ว”
“คุณมอร์แกน คุณพอจะหาวันว่างให้ผมจัดเลี้ยงฉลองต้อนรับทายาทคนใหม่ได้สักวันไหม”เจ้าของมรดกหมื่นล้านหันไปถามทนายความและเลขาฯผู้รู้ใจ
“คงต้องเป็นเดือนหน้าครับ เดือนนี้คิวเจรจาลูกค้าทั้งนั้นเลย เอาเป็นดินเนอร์ตอนเย็นธรรมดาไปก่อนก็ได้นี่ครับ คุณทริสตันมีเวลาสักสองชั่วโมง”
“ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะกลายเครื่องจักรเข้าไปทุกทีแล้ว”คนเป็นนายหันไปคุยกับมอร์แกนอย่างเป็นกันเอง เพราะนับจากเขาขอให้มาช่วยในเรื่องการงาน ห้าปีมาแล้วที่มอร์แกนอยู่เคียงข้างเขา เหมือนกับเอริก บอดี้การ์ดร่างยักษ์ก็จะคอยติดตามเขาราวกับเงาตามตัว
“ถ้าอย่างนั้น ผมให้คุณทริสตันคุยกับคุณเลียวนาร์ดให้สบาย ผมขอตัวไปหาข้อมูลเจ้าของไร่โทมัสสันก่อนครับ” มอร์แกนค้อมศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนล่าถอยออกจากห้อง เพราะเขารู้ดีว่างานที่ได้รับจะผิดพลาดไม่ได้แม้สักเรื่องเดียว
“แล้วนายล่ะเลียวนาร์ด แซนดี้ด้วย อยากได้อะไรเป็นของขวัญบ้าง ฉันจะจัดการให้เอง”
“ขอบคุณ แต่ผมก็มีครบทุกอย่างแล้ว”เลียวนาร์ดหันไปกุมมือภรรยาให้นั่งบนโซฟาที่เป็นของเก่าแก่ของบ้าน ซึ่งถูกบำรุงดูแลรักษาอย่างดี จึงแลดูเหมือนอยู่ในสภาพเดิมตลอดเวลา
“แน่ใจเหรอ หรือว่านายอยากจะแยกตัวไปอยู่ต่างหากก็ไม่เป็นไร ไปดูคฤหาสน์ที่นายกับเมียชอบก็ได้ ฉันจะซื้อให้”
“ขอบคุณ แต่ผมกับแซนดี้ชอบที่นี่ อีกอย่างขืนออกไปอยู่ข้างนอก เราสองคนคงอดเจอพี่ เพราะหาตัวยากจริงๆ”
คนเป็นพี่หัวเราะ พลางหันไปรับแก้วเครื่องดื่มจากคนรับใช้ในชุดสูททำงานสีดำสนิท
“มาดื่มฉลองให้นายก่อนเป็นคนแรก ดีใจด้วยจริงๆ”มหาเศรษฐีหนุ่มยกแก้วชูขึ้นพร้อมกับน้องชาย และน้องสะใภ้ที่เป็นน้ำผลไม้
“แล้วก็ขอให้แซนดี้กับหลานของฉันมีสุขภาพแข็งแรง โตขึ้นมาก็ช่วยลุงกับพ่อทำงานให้เยอะๆนะ”
เลียวนาร์ดกับแซนดี้ประสานเสียงหัวเราะไปกับผู้บริหารมรดก ก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบอย่างมีความสุข
“ว่าแต่พี่ยังไม่บอกผมเลยว่าไปทำอะไรมา เสื้อผ้าถึงเลอะมอมแมม เอริกล่ะทำไมปล่อยให้เจ้านายมีสภาพแบบนี้”เลียวนาร์ดหันไปถามบอดี้การ์ดร่างยักษ์ที่ยืนกุมมือเงียบอยู่ตรงประตูของโถงห้องรับแขก
“เจ้านายของผมพยายามจะจับม้าป่าครับคุณเลียวนาร์ด”
“จริงเหรอพี่ชาย”
“จริง ม้าสาว สง่า แล้วก็สวย แต่พยศอย่าบอกใครเลย”น้ำเสียงที่พูดบ่งบอกถึงความละมุนละไมจนเลียวนาร์ดต้องหันไปสบตาภรรยาด้วยความแปลกใจ
“ม้าที่ว่ามีสองขาหรือเปล่าคะ”คำถามนั้นทำให้คนต้องตอบถึงกับระเบิดหัวเราะออกมา ใบหน้าขาวนวลแดงเรื่อ ดวงตาสีน้ำเงิน
อมเทาเป็นประกายแวววาวอย่างที่ไม่เคยเห็นมานาน นับจากคนรักตายจากไปเมื่อสองปีก่อน
“หรือยังไงเอริก นายช่วยตอบแทนพี่ชายฉันทีสิว่าใช่หรือไม่ใช่”
“ครับผม”เอริกตอบได้เพียงแค่นั้น เพราะไม่สามารถก้าวก่ายเกินหน้าที่บอดี้การ์ดอย่างเขาได้
“ได้ข่าวว่าทริสตัน คิวส์กำลังจะเป็นคุณลุงอย่างนั้นเหรอ”
คูเปอร์เอ่ยทักเสียงหยันด้วยความหมั่นไส้ในความรักความห่วงใยของสองคนพี่น้อง ที่เขาไม่มีโอกาสได้สัมผัส เพราะเป็นลูกคนเดียวของแม่ แต่พ่อกลับไม่ใช่คอนเนอร์ ปีเตอร์สันอย่างที่เขาเคยคิดมาแต่แรก กลายเป็นว่าเขามีพ่อนอกสมรสอย่างมิสเตอร์หว่อง เฉิน เจ้าของน้ำเชื้อที่แม่เลือกมาด้วยตัวเอง หลังจากที่มารู้หลังจากแต่งงานแล้วว่า
คอนเนอร์เป็นหมัน แต่แม่ต้องการลูกผู้ชายเพื่อจะได้ครอบครองมรดกกองมหาศาล ความคิดของแม่ได้ผลและกำลังจะสมหวัง เพราะเขามาเกิดในท้องแม่ แต่ทริสตัน คิวส์ดันคลอดก่อนกำหนดมาฮุบสมบัติไปครอบครองอย่างถูกต้องตามพินัยกรรมทุกอย่าง
“ใช่ ฉันกำลังจะเป็นลุง และลูกของเลียวนาร์ดก็มีสิทธิ์ที่จะได้ดูแลมรดกในรุ่นต่อไป นายล่ะคูป เจ้าสาวอยู่ไหน”ทริสตันถามเสียงหยัน เขายิ้มมุมปากด้วยความพอใจเมื่อเห็นเปลวเพลิงที่ร้อนแรงสว่างวาบขึ้นในดวงตายาวรีคู่นั้นที่เขาเกิดคำถามอยู่ตลอดว่าคูเปอร์ ไม่เหมือน
คอนเนอร์ผู้เป็นพ่อเลยสักนิด
คูเปอร์แทบจะกระอักออกมาเป็นเลือดกับคำถามของทริสตัน แต่เขาก็เก็บความชิงชังนั้นไว้ในใจ แล้วเลือกที่จะทำไม่รู้ไม่ชี้ แล้วคุยเรื่องอื่นแทน
“เจ้าสาวของฉันมีแน่”
“ใครเหรอคูป เจ้าสาวผู้โชคดีคนนั้น”เลียวนาร์ดชวนคุย ถึงจะรู้ถึงความบาดหมางของคนทั้งสอง แต่เขาก็อยากจะเป็นกาวใจให้กับพี่ชายและญาติ เพราะถือว่าไม่ใช่คนอื่นไกลที่ไหน
“ยังไม่บอก แล้วจะพามาเซอร์ไพรส์ก็แล้วกัน”คูเปอร์บอกเสียงห้วนกำลังจะเดินออกจากตรงนั้น เพราะไม่อยากเสวนาเกินความจำเป็น แต่ทริสตันก็เรียกไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวคูป ฉันอยากคุยเรื่องงาน”คำพูดของทริสตันทำให้
ร่างผอมสูงในชุดสูทสากลสีขาวต้องหยุดชะงัก แล้วหันมาเผชิญหน้ากับผู้มีอำนาจเหนือสุดของตระกูล
“ฉันอยากให้นายช่วยงานของตระกูลบ้าง ไม่ใช่ใช้เงินอย่างเดียว”
“ฉันจำวันเปิดพินัยกรรมได้นะ เขาบอกว่าคนที่อายุแก่สุดมีหน้าที่หาเงินให้คนในตระกูลใช้ และคนนั้นคือนาย เพราะฉะนั้นมันไม่ใช่หน้าที่ของฉัน”คูเปอร์แย้งเสียงเรียบ ใบหน้าคมสันเต็มไปด้วยความ
เย็นชา ราวกับถูกแช่แข็งอยู่ในตู้เย็น
“แต่ถ้านายทำ นายก็จะได้เงินรายเดือนรายปีเพิ่ม รวมถึงโบนัส”
“เท่าที่ได้ตอนนี้ ฉันก็พอใช้แล้ว อีกอย่างฉันเชื่อมั่นในตัวนายว่าทำได้ดีอย่างไม่มีที่ติ เวลาห้าปีที่นายขึ้นเป็นเบอร์หนึ่งของตระกูล นายยังไม่เคยทำให้รายได้ของคิวส์ลดลงเลยสักเซ็นต์เดียว แล้วฉันจะทำไปทำไมให้เหนื่อยล่ะ”คูเปอร์บอกเสียงกลั้วหัวเราะ พลางไหวไหล่อย่างไม่แยแส
“อ้อ ไหนๆแล้ว ในเมื่อเลียวนาร์ดจะมีลูก ฉันก็บอกเผื่อไว้เลย ฉันจะแต่งงานเร็วๆนี้”
ทริสตันแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาไม่อยากเชื่อว่าญาติสนิทที่ทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยจะยอมแต่งงานง่ายๆ
“ใครคือเจ้าสาวผู้โชคดีของนายเหรอคูป”เลียวนาร์ดแสร้งถามประชดอีกครั้ง เพราะหมั่นไส้ในคำพูดแดกดัน ทั้งที่พี่ชายของเขาเป็นคนบริหารหาเงินมาให้ใช้
“เอาไว้ให้เขาเซย์เยสจริงๆซะก่อน แล้วจะพามาดูตัว ไปละ ฉันจะไปโมนาโกสักสิบวัน หาทุนแต่งงาน”ว่าที่เจ้าบ่าวหัวเราะเสียงดัง ก่อนเดินผิวปากออกจากโถงรับแขกไปอย่างสบายอารมณ์ เพราะรู้ว่ากำหนดที่วนัสสุดาต้องชำระหนี้ด้วยความสาวกำลังจะมาถึงอีกไม่เกิน
สิบห้าวัน
“ทริส พอจะรู้ไหมว่าใครจะมาเป็นเจ้าสาวของคูป”
“ไม่รู้ เซอร์ไพรส์มากๆฉันขอตัวก่อน เหนียวตัวเต็มที แล้วเจอกัน”
แต่ประมุขของตระกูลคิวส์ยังไม่ทันได้ขยับก้าวเดิน คอนเนอร์ ปีเตอร์สันผู้เป็นลุงเขยก้าวเดินลงมาจากชั้นบนของตัวปราสาท รีบเอ่ยถามทันที
“ทริส ได้คุยกับคูปบ้างหรือยัง ที่ลุงฝากให้ช่วยพูดน่ะ”
“ครับ แต่คำตอบเหมือนเดิม”ทริสตันตอบผู้เป็นลุงกับคำพูดเดิมๆด้วยเรื่องการใช้ชีวิตของคูเปอร์
“เฮ้อ มันไม่เคยฟังลุงหรือฟังใครในบ้านนี้เลย ไอ้เราก็อยากให้มันเรียนรู้งาน เผื่อหลานจะได้เอาไปช่วยงานได้บ้าง”
“ช่างเถอะครับ ผมก็ไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซาก ขอตัวนะครับ”มหาเศรษฐีหนุ่มพูดตัดบท แล้วเดินหนีไปยังบันไดหินอ่อนที่แตกลายงาบ่งบอกถึงอายุการใช้งานที่ผ่านมาหลายสิบปี โดยมีเอริกเดินตามหลังอีกเช่นเคย
“ท่าทางทริสตันจะอารมณ์ไม่ดี”คนเป็นลุงเขยหันไปคุยกับหลานชายคนเล็กที่กำลังจะเป็นพ่อคน
“ไม่มีอะไรมั้งครับ”
“ว่าแต่ได้ข่าวว่าหลานกำลังจะได้ลูกชายเหรอ”
เลียวนาร์ดยิ้มรับพลางหันไปยิ้มกับภรรยาอย่างมีความสุข ก่อนจะหันมาคุยกับผู้เป็นลุงใหม่อีกครั้ง
“ครับคุณลุง ผมกับแซนดี้จะได้ลูกชาย”
“ดีๆดีใจด้วยจริงๆ”คอนเนอร์กล่าวตามมารยาท หลังจากที่เขาไม่มีโอกาสเป็นพ่อคน ทำให้ภรรยาต้องไปหาน้ำเชื้อจากที่อื่นเพื่อจะได้มีลูกชายอย่างที่ต้องการ ทั้งที่เขาไม่เห็นด้วย แต่ก็โดนภรรยาเอ็ดตะโรต่อว่าถึงเรื่องที่เขาเป็นหมันแล้วไม่ยอมบอก ทำให้เธอเสียโอกาสที่จะมีทายาทครอบครองมรดกกองมหาศาล แล้วยังขู่อีกว่าถ้าไม่อยากกลับไปเป็นเศรษฐีที่มีแต่เปลือกอีก ก็ให้เขาอยู่เฉยๆและทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับสิ่งที่เธอทำ
นั่นก็คือทำเป็นบินไปดูเรื่องธุรกิจที่ประเทศสวิสต์เซอร์แลนด์ด้วยกันกับเขา แล้วก็แยกไปพบกับพ่อของคูเปอร์เพื่อมีเพศสัมพันธ์ โดยมีคำแนะนำจากแพทย์ผู้เชี่ยวชาญในเรื่องการมีบุตร สุดท้ายอลิเซียตั้งท้องลูกชายสมใจโดยที่อบิเกลตั้งท้องไล่ๆกัน แต่ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะไม่ยอมเข้าข้างคนโกง จึงทำให้ทริสตันชิงเกิดก่อนตั้งแต่วัยเจ็ดเดือน มรดกกองมหาศาลนั้นจึงตกเป็นของทริสตันอย่างถูกทำนองครองธรรม
“ขอบคุณคุณลุงมากครับ ตอนนี้ผมอยากเห็นหน้าลูกชายผมเร็วๆแล้ว”
“แต่บ้านเราคงไม่อยากมีใครได้ลูกสาวละมั้ง เพราะกลัวอดครอบครองมรดก”คนเป็นลุงพูดกลั้วหัวเราะ
“เดี๋ยวรอคนที่สองของผมสิครับ ผมจะปั้นให้เป็นผู้หญิงเอง เพราะถึงยังไง ลูกคนโตของผมก็เป็นผู้ชายแล้ว”เลียวนาร์ดย้อนเสียงเรียบ ทำให้คอนเนอร์ต้องเปลี่ยนเรื่องคุย
“อ้อ คูเปอร์บอกหรือยังเรื่องจะแต่งงานเร็วๆนี้”
“ครับ เห็นเปรยๆอยู่ ว่าแต่ใครหรือครับ”เลียวนาร์ดถามด้วยความอยากรู้ ก่อนจะโดนภรรยาที่นั่งอยู่ด้วยเหน็บแขนเอาเบาๆกับความผิดที่ว่าจะอยากรู้ไปทำไม
“ไม่รู้เหมือนกัน เห็นบอกว่ารอให้ทางโน้นเขาตอบตกลงจริงๆก่อนแล้วจะบอกว่าใคร”
“ท่าทางจะรักจริงหวังแต่งนะครับ”คนเป็นหลานแสร้งพูดประชด
“คงงั้นมั้ง เห็นบอกว่าตามจีบเขามาตั้งแต่ปีหนึ่งยันเขาเรียนจบนั่นแหละ ขนาดมันจบจากมหาวิทยาลัยมาตั้งเกือบสิบปีแล้วนะ แต่เห็นคูปบอกว่าที่นั่นมีสาวๆให้เลือกเยอะดี”
เลียวนาร์ดชักสีหน้าไม่พอใจคำพูดที่ดูจะให้ท้ายลูกชายอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ถูกแซนดี้แตะแขนเตือนไม่ให้ยุ่ง และควรจะกลับขึ้นข้างบนได้แล้ว
“ไปค่ะคอนเนอร์ เดี๋ยวจะไม่ทันงาน”อลิเซียในชุดเดรสราตรีหรูสีดำก้าวเดินลงมาจากบันได ก่อนจะหันมาเหยียดยิ้มมุมปากเหมือนทุกครั้งที่เจอหน้า
“จะมีทายาทลำดับต่อไปไว้รอเลยเหรอ ใจคอไม่คิดจะแบ่งปันมรดกให้คนอื่นเขาบริหารบ้างหรือไง”
“ผมว่าคุณป้าจริงใจดีนะครับ ผมชอบ”เลียวนาร์ดประชดส่ง แต่กลับถูกภรรยาเหน็บเบาๆที่แขน
“เธอเพิ่งรู้เหรอเลียวนาร์ด ป้าว่าป้าชัดเจนมาตลอดนะเรื่องที่
ทริสตันได้ครองมรดกแทนคูเปอร์น่ะ”
“ความจริงก็รู้นานแล้วละครับ แต่เกรงใจเห็นว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ที่ผมสองสีแล้ว”
“เลียวนาร์ด ฉันจะโทรไปฟ้องพ่อกับแม่เธอ”คนเป็นป้าชี้นิ้วด่ากราดเกรี้ยว
“ก็ฟ้องไปสิครับ แต่พ่อกับแม่คงเห็นกับผมด้วยอยู่ดี”คนเป็นหลานลุกยืนแล้วจับข้อมือภรรยาพาเดินหนีจากตรงนั้น ปล่อยให้คนเป็นป้ายืนกำมือแน่นเพราะโมโหที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้
“อลิเซีย ไปเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันงาน”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ จะเอาให้กระอักเลือดตายไปเลย”
“เอาน่า อย่าไปโมโหเลย เดี๋ยวหน้าจะบูดซะหมด ไปถึงงานแล้วจะไม่สวย”คอนเนอร์พยายามปลอบประโลมให้ภรรยาใจเย็น แต่ก็มีเสียงตวาดกลับมาแทน
“คุณมันก็ทำได้อยู่แค่นี้แหละ ไร้ประโยชน์ไร้น้ำยาจริงๆ”อลิเซีย
บอกเสียงห้วน ก่อนจับชายกระโปรงยกขึ้นแล้วก้าวเดินฉับๆออกจากโถงรับแขกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ตรงบันไดในทันที
เลียวนาร์ดพาแซนดี้เดินขึ้นบันไดมาอย่างหนักใจในพฤติกรรมของผู้เป็นป้า ซึ่งแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเป็นศัตรูกับเขาและพี่ชาย ทั้งที่พี่ชายเขาก็บริหารมรดกกองนี้มาห้าปี ได้ผลกำไรเกินสิบเปอร์เซ็นต์ทุกปี เงินเดือนและเงินปันผลรายปีก็ได้กันคนละมากโข แต่ป้าของเขาก็ยังไม่เลิกก่นด่าถึงเรื่องการถือสิทธิ์ครอบครอง
“ฉันไม่ชอบที่คูปพูดแบบนั้นกับทริสเลยค่ะเลียวนาร์ด”
“ผมก็ไม่ชอบ ป้าผมก็นิสัยแย่ ทั้งที่ทริสตันทำงานหนักมาตลอด ก็ยังโจมตีทุกครั้งที่เจอ”เลียวนาร์ดส่ายหน้าหนักใจ
“แต่น่าเห็นใจทริสนะคะ”
“คุณพูดกับผมได้นะ แต่อย่าไปพูดกับทริสเชียว เขาไม่ชอบให้ใครมาสงสารเห็นใจ ว่าแต่พรุ่งนี้ เราไปอุทยานแคงกูโร่กันไหม ผมอยากไปเล่นน้ำตก รำลึกถึงความหลังของเราสองคน”คนเป็นสามีโอบเอวประคองภรรยาอย่างมีความสุข เมื่ออุทยานแคงกูโร่เป็นที่สถานที่ที่เขากับแซนดี้เจอกันครั้งแรก และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความรักที่หวานชื่นของเขากับภรรยาจนมาถึงวันนี้เป็นเวลาสามปีที่แต่งงานกัน
