“ข้อนี้ผมยินดีรับนะ แต่ผมอยากให้คุณฟังเจตนาใหม่อีกข้อของผมด้วย”
“ก็ว่ามาสิ”
“ตอนนี้นอกจากผมจะอยากได้ไร่โทมัสสันแล้ว ผมยังอยากได้ตัวคุณอีกด้วยวีนัส คุณจะขายสักเท่าไรดี!”
รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ตรวนรักจอมทมิฬ,อรอร,เจ้าหนี้สุดเท่,ลูกหนี้จอมพยศ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“Just The Way You Are”
“Oh her eyes, her eyes Make the stars look like they're not shining Her hair, her hair Falls perfectly without her trying She's so beautiful And I tell her every day”
“โอ้ดวงตาของคุณ ส่องประกายสวยงาม ช่างงดงามยิ่งกว่าดวงดาวบนท้องฟ้า เส้นผมของคุณ สวยงามโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย เธอช่างงดงาม และผมจะบอกกับเธอทุกวัน”
“ผมมอบเพลงนี้ให้คุณ วีนัส”นักร้องจำเป็นยังทำมือส่งจูบมาให้อย่างสุดเท่และดูดี
“บ้า”วนัสสุดาร้องด่าไล่หลัง ใบหน้าสวยหวานแดงเรื่อและร้อนผ่าวกับความหมายของเพลงที่ชายหนุ่มบอกว่ามอบให้เธอ
“ท่าทางจะเจ้าชู้อีกคน พอๆกับนายคูเปอร์ ปีเตอร์สันละมั้ง”เจ้าของไร่โทมัสสันคาดคะเน แต่เธอลืมฉุกคิดว่าเขาเกี่ยวดองกันอย่างไร ถึงแม้ทริสตันจะโด่งดังเป็นที่รู้จักของคนในประเทศ แต่เขามักไม่พูดถึงคูเปอร์ลูกชายของป้าอลิเซียเวลาให้สัมภาษณ์นิตยสารต่างๆ เพื่อต้องการให้คนทั้งสามรู้ว่า ครอบครัวปีเตอร์สันไม่อยู่ในสายตาของเขาเลยสักนิด
วนัสสุดายืนมองจนเฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่บินลับไปจากสายตา โดยมีเบ็ตตี้เดินกลับมาพร้อมกับถาดที่วางกากาแฟกับถ้วยพร้อมจานรองที่ว่างเปล่าเพราะขนมปังกับแยมนั้นหมดเกลี้ยง
“ฉันว่านะวีนัส เธอไม่ต้องไปเสียเวลาทำรั้วกั้นที่หน้าไร่หรอก เพราะเขาคงจะเอาฮอมาลงในเขตบ้านเราแทนการเดินเข้ามามากกว่า”
“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละเบ็ตตี้ ต่อให้ฉันกางตาข่ายกั้นข้างบน เขาก็คงจะโดดโรยตัวจากฮอลงมาจนได้ละมั้ง”
“ฉันว่าเขาชอบเธอนะวีนัส”
วนัสสุดาหันไปค้อนญาติตัวกลมด้วยอาการหงุดหงิด
“บ้าเหรอ เขาแค่เอามือถือมาใช้คืน อีกอย่าง ถ้าเขาจะมา เขาก็มาแค่จะคุยเรื่องซื้อขายไร่นี้เท่านั้นแหละ อย่าคิดไปไกล”
“บางทีเขาอาจช่วยปลดหนี้ห้าแสนยูโรให้เธอก็ได้นะวีนัส เธอลองพูดกับเขาดีๆสิ”
“มันก็มีค่าเท่ากันนั่นแหละ เขาคงไม่ให้เรากู้ฟรีๆโดยไม่คิดดอกเบี้ยหรอก เผลอๆอีตาทริสตันนี่อาจเค็มกว่าด้วยซ้ำ”
“แล้วเธอจะยอมแต่งงานไอ้คูเปอร์จอมเจ้าเล่ห์อย่างนั้นเหรอ”คำถามของเบ็ตตี้ทำให้วนัสสุดาต้องถอนหายใจออกมาดังๆ
“แล้วจะให้ทำยังไง เวลาก็มีไม่มาก หนี้ก็ตั้งเยอะ ฉันก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนมาเหมือนกัน”แววตาทดท้อคล้ายจะหมดหวังทำให้เบ็ตตี้ต้องเดินมาสวมกอดญาติสนิทด้วยความเห็นใจ
“ฉันเชื่อว่าต้องมีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเธอนะวีนัส”
“พระเอกขี่ม้าขาวที่เธอว่า มีแต่ในนิยายแค่นั้นแหละเบ็ตตี้”บอกแล้วก็เปิดประตูเดินหนีเข้าบ้าน เดินต่อขึ้นไปยังชั้นบนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวขับรถเข้าเมือง นึกถึงคำพูดของเบ็ตตี้แล้วก็บอกตัวเองอีกครั้งว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ไอ้ประเภทมหาเศรษฐีลดตัวมา
หลงรักผู้หญิงจนๆธรรมดา มันมีแต่ในนิยายแล้วก็ภาพยนตร์บางเรื่อง เพราะในชีวิตจริงมหาเศรษฐีจะมองหาคู่ครองที่เหมาะสมด้วยฐานะ ทางสังคมที่เสมอกันเท่านั้น
ทริสตันเซ็นเอกสารในหน้าสุดท้ายเสร็จ ก่อนเลื่อนส่งคืนให้เลขาฯผู้ช่วยของมอร์แกน จากนั้นหมุนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ไปยังด้านหลังของผนังตัวอาคารที่เป็นกระจกสีชาหนา มองเห็นอาคารสูงเสียดฟ้าหลายสิบหลังตั้งเด่นอวดความงามของสถาปัตยกรรมการออกแบบที่เป็นสไตล์โมเดิร์น ไกลออกไปเป็นเทือกเขาแคงกูโร่ที่ทอดตัวยาวอวดความมหึมาจากการสรรค์สร้างของธรรมชาติ ตรงนั้นจึงถูกจัดให้เป็นอุทยานแห่งชาติเพื่อสงวนพันธุ์พืชชนิดต่างๆ สำหรับการเพาะปลูกเพื่ออนาคตของลูกหลานชาวกรัชเซล ดังนั้นหากใครจะปลูกอะไรจึงต้องไปทำเรื่องขอพันธุ์พืชที่สมบูรณ์จากที่นั่นเท่านั้น
นอกจากนั้นยังกันพื้นที่สามในสี่ส่วนไว้เป็นสวนสาธารณะเพื่อผลิตอากาศที่บริสุทธิ์สำหรับชาวกรัชเซลอีกด้วย บริเวณนั้นจึงอุดมสมบูรณ์ไปด้วยไม้ต้นใหญ่ที่อายุเกินกว่าร้อยปี แล้วยังมีน้ำตกแคงกูโร่ที่สวยงามโดดเด่นไม่แพ้น้ำตกที่อื่นใดในโลก มันไหลเป็นลำธารยาวให้นักท่องเที่ยวได้ชื่นชมธรรมชาติถึงร่วมหนึ่งร้อยกิโลเมตรของพื้นที่อุทยาน
เสียงเพลงจากโทรศัพท์เครื่องทันสมัยของทริสตัน คิวส์ดังขึ้น ทำให้คนที่กำลังมองเหม่อไปยังด้านนอกของตัวตึกต้องรู้สึกตัว แล้วหันเก้าอี้มาหยิบมันขึ้นกดรับทันที
“มีอะไรรายงานบ้างคุณมอร์แกน”
“มิสเตอร์หว่องไม่โอเคด้วยครับ”
“เหตุผลล่ะ”ถามแล้วก็รอฟัง พลางคิดหาวิธีแก้ไขไปด้วย บอกตัวเองว่าคนอย่างทริสตัน ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้
“เขาว่าไม่ได้อยากได้เงิน อยากได้คุณวีนัสให้ลูกชายมากกว่า”
มหาเศรษฐีหนุ่มยิ้มหยันอย่างดูแคลน ก่อนสั่งไปว่า
“โอเค ผมมั่นใจว่าบริษัทในเครือของเราใช้อาหารจากบริษัท
หว่องฟู๊ดปีละหลายล้านเหรียญ เอาเป็นว่าคิวส์จะยกเลิกสัญญาซื้อขายทั้งหมดกับเขา แล้วหาพันธมิตรใหม่ ผมว่ามีอีกหลายบริษัทที่อยากค้าขายกับเราอีกเยอะ”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะให้เลขาฯจัดการเรื่องนี้แบบด่วนที่สุด”
“ขอบใจ ยังมีอีกเรื่อง บอกไปทางพันธมิตรของเราให้งดซื้อขายกับหว่องฟู๊ดให้หมด แค่นั้นแหละ”คนเป็นนายบอกเสียงเรียบ เรียวปากยกยิ้มก่อนกดตัดสาย จากนั้นจึงกดโทรหาน้องชายผู้เป็นเสมือนมือขวาของเขา ด้วยมีหน้าที่ทำงานในส่วนที่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา โดยไม่ต้องการให้คนอื่นมารู้เห็นเรื่องนี้ด้วย หรือจะเรียกว่าเรื่องลับเฉพาะก็เรียกได้
“ทริส โทรมาแบบนี้ มีอะไรจะใช้ผมใช่ไหม”
“ใช่ มีนิดหน่อย ฉันอยากให้นายจัดการด่วนเลยด้วย”
“ว่ามาเลย”คนพูดนั่งอยู่บนเบาะหนานุ่มทางด้านหลังของรถยนต์คันหรูสีดำ เคียงข้างด้วยภรรยา โดยมีบอดี้การ์ดนั่งอยู่ตรงเบาะด้านหน้ากับคนขับวัยกลางคน
“โทรไปหาเพื่อนของเราที่กองสาธารณสุข แผนกควบคุมเชื้อปนเปื้อนในอาหารแช่แข็ง บอกเขาว่ามีข้อมูลที่เป็นไปได้ว่าอาหารแช่แข็งของหว่องฟู๊ดไม่ได้มาตรฐานตามกฎหมายกำหนด”
“วันนี้พี่ชายผมมาแปลก เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”
“ฉันต้องการสั่งสอน คนที่กล้าแข็งข้อกับคิวส์ มันต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสมที่สุด”คนเป็นพี่บอกเสียงเหี้ยม
“แล้วหลังจากนั้น ข่าวก็จะออก หุ้นของหว่องฟู๊ดก็จะตก ทีนี้เราก็จะช้อนซื้อหุ้นมาไว้ในมือใช่ไหมครับ”
“นั่นแหละ คือสิ่งที่ฉันต้องการ ”
“โอเค ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้เลย ว่าแต่หว่องฟู๊ดไปทำอะไรให้พี่ชายของผมโมโหถึงขนาดนี้ครับ”
“เผอิญเขากับฉันอยากได้ของชิ้นเดียวกัน”
เลียวนาร์ดหัวเราะมาให้ได้ยิน ก่อนจะถามกลับไป
“ของที่ว่านี่ น่าจะเป็นของสวยๆงามๆใช่ไหมครับ”
“ใช่ สวย ควรค่าแก่การครอบครองมากที่สุด”ทริสตันนึกไปถึงเจ้าของไร่โทมัสสัน แล้วก็ต้องยิ้มมุมปากกับท่าทีเมื่อตอนเช้ามืด อาการหน้าแดงเรื่อบอกถึงความขัดเขินกับคำพูดเย้าแหย่ของเขา ยิ่งดวงตาสีดำดังนิลยิ่งส่องประกายแวววาวราวกับแม่เสือสาวจะขย้ำเหยื่อให้ตาย หากว่าไม่ได้ดังใจ ทำให้เขายิ่งอยากจะปราบแม่ม้าพยศแสนสวยมากยิ่งขึ้นไปอีก
“ทริส ทริสตัน ทำไมเงียบไป”เสียงของเลียวนาร์ดช่วยดึงภวังค์ของคนเป็นพี่ให้กลับคืนมาอีกครั้ง
“พอดีคิดอะไรเพลิน ว่าแต่นายจัดการให้ด่วนเลยนะ”
“โอเค เดี๋ยววางสายแล้วจะโทรหาแอนโทนี่เลย”
“โอเค แล้วเจอกัน”คนเป็นพี่กำลังจะกดตัดสาย แต่เลียวนาร์ดก็เรียกไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวทริส วันนี้ผมกับแซนดี้จะไปน้ำตกแคงกูโร่ อาจจะค้างสักคืน”
“รำลึกถึงความหลังเหรอ”
คนต้องตอบหันไปยิ้มให้ภรรยาที่นั่งเคียง เขายิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะตอบพี่ชายที่แสนดีไปว่า
“ครับ วันนี้เป็นวันครบรอบที่เราเจอกันด้วย”
“โอเค อย่าลืมว่าวันศุกร์เราจะเลี้ยงฉลองรับขวัญหลานคนแรกของคิวส์นะ “
“ครับไม่ลืม เช้าวันศุกร์ผมก็กลับแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องงานนะ เดี๋ยวจัดการให้”
“โอเค ขอให้มีความสุข”ทริสตันกดวางสาย พลางลุกยืน เขามองไปยังด้านนอกของตัวอาคารสูงเสียดฟ้า นึกถึงคำถามของน้องชายตรงที่ว่าเกิดอะไรขึ้น หว่องฟู๊ดทำอะไรให้ถึงขนาดที่คิวส์กรุ๊ปต้องจัดการขั้นเด็ดขาด
ร่างสูงไหวไหล่แล้วหัวเราะอยู่ในลำคอก่อนตอบตัวเองว่า มันก็เป็นแค่เกมทางธุรกิจ ใครพลาดคนนั้นก็แพ้
แต่ที่สำคัญ หว่องฟู๊ดไม่ควรปฏิเสธข้อเสนอของคิวส์กรุ๊ปอย่างเด็ดขาด!
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังรัวเร็ว ก่อนเปิดเข้าไปภายในห้องทำงานของหว่องฟู๊ด ทำให้มิสเตอร์หว่องเฉินผู้บริหารต้องเงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์ที่เขากำลังสนุกกับการดูคลิปโป๊
“อะไรวะ จะเปิดเข้ามาก็รอให้ฉันอนุญาตก่อนสิ”คนเป็นนายโวยวายด้วยความโมโห
“เจ้านาย เด็กที่โรงงานโทรมาบอกว่ามีเจ้าหน้าที่จากกองสาธารณสุขจะเข้าตรวจคุณภาพของสินค้าครับ”
“เฮ้ย ฉิบหายแล้ว”ร่างท้วมของมิสเตอร์หว่องรีบลุกจากเก้าอี้ด้วยอาการลนลาน เพราะรู้ดีว่ามันต้องไม่ผ่านมาตรฐานอย่างแน่นอน
“ไปๆไปด้วยกันเดี๋ยวนี้เลย แกโทรไปสั่งเด็กด้วยว่าให้เจ้าหน้าที่พวกนั้นอยู่รอฉันก่อน”
“อีกเรื่องครับ”
“เรื่องอะไรของมึงอีกวะ รีบๆพูดให้จบได้ไหม ”คนเป็นนายถามไปเช็ดเหงื่อไป ทั้งที่อากาศก็ไม่ได้ร้อน
“หลายๆบริษัทขอยกเลิกออเดอร์ของเดือนต่อไปจนหมด เพราะฉะนั้นเราจะมีของแช่แข็งที่ขายไม่ออกถึงสามพันตันครับ”
เจ้าของหว่องฟู๊ดแทบจะทรงกายไม่อยู่ เขาเข้าไปนั่งยังเบาะหนังสีดำของรถราคาแพงด้วยอาการใจหายและเกิดคำถามว่า เกิดอะไรขึ้น ทำไมเรื่องหายนะต้องมาเยือนพร้อมๆกันแบบนี้ แล้วตอนนี้ลูกชายของเขาก็ไปเล่นการพนันอยู่ที่โมนาโกไม่สามารถติดต่อได้ เพราะไม่ชอบให้ใครมากวนใจเวลาที่ต้องตัดสินใจกับเกมการพนันครั้งละหลาย
สิบล้าน เขาเคยท้วงว่าให้เพลาๆลงบ้างแล้วหันมาสนใจเรื่องงาน แต่
คูเปอร์ก็มักจะบอกว่าปล่อยให้ทริสตันบริหารงานให้ได้เงินเยอะๆไปก่อน แล้วค่อยฮุบเอาคืนมาทีหลัง นอกจากนั้นลูกตามใบสั่งของเขาก็มักอ้างว่าเงินรายเดือนรายปีที่ได้จากตระกูลคิวส์มีพอกินพอใช้ไปทั้งชาติ โดยไม่ต้องทำงานอะไรเลย แล้วจะเก็บไว้ทำไมตายไปก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี
“เฮ้อ ติดต่อก็ไม่ได้ แล้วจะทำยังไงกันละทีนี้ มีอะไรขึ้นมาก็อย่ามาโวยวายก็แล้วกัน”ไม่มีคำตอบตามความต้องการของมิสเตอร์
หว่อง เขาจึงทำได้เพียงบ่นพึมพำไปตลอดทาง
