นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นมาจากเหตุการณ์จริงของผู้เขียน ความโชคร้ายของผมก็คือการที่ได้เป็นแฟนคุณ...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่แยแสคุณอีกเลย...
รัก,ชาย-หญิง,ดาร์ค,ไทย,สะท้อนปัญหาสังคม,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คืนทมิฬ
นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นมาจากเหตุการณ์จริงของผู้เขียน ความโชคร้ายของผมก็คือการที่ได้เป็นแฟนคุณ...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่แยแสคุณอีกเลย...
หลังจาก 'นิว' อกหักกับแฟนเก่าโสเภณีจึงได้พบกับรักใหม่นาม 'ฮีซุย' หญิงสาวที่รอคอยมาแสนเนิ่นนานจากคำแนะนำของ 'วิน' เพื่อมาเยียวยาจิตใจ
โดยไม่รู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของแผนการร้ายในครั้งนี้
ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!
ผมรัวเคาะประตูเสียงดัง วันนี้เป็นวันเสาร์ นักศึกษาส่วนใหญ่จึงกลับบ้านไป อีกทั้งผู้ดูแลหอไม่ได้มาทำงานวันนี้ (เพราะเห็นที่ป้ายบอกด้านหน้าว่า 'พนักงานหยุดวันเสาร์-อาทิตย์ มีอะไรให้เขียนโน้ตไว้)
เพลิงพิโรธที่สุมอยู่กลางใจได้ปะทุโชนไปทั้งร่างกาย มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ ไม่กี่อึดใจต่อมาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าค่อย ๆ ดังขึ้น จากนั้นเสียงปลดล็อกประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับบานประตูที่ถูกเปิดออก ชายร่างสูงพอ ๆ กับพลยืนอยู่ ร่างกายของเขาผอมก็จริง แต่มีกล้ามเนื้อบาง ๆ ปกคลุมร่างกาย สีหน้าตี๋ ๆ ของมันมองมาที่ผมอย่างงง ๆ
"มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?" เขาถาม
"เมื่อคืน...เปรี้ยวจัดเลยนะมึง" ผมพูดพร้อมจ้องเข้าไปที่ชายหนุ่มที่สูงกว่าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"หา!? นี่พูดอะไรของคุณวะครับ?" เล้งขมวดคิ้วอย่างสงสัย "ถ้าไม่มีอะไรก็รบกวนกลับไปได้แล้วครับ ผมกำลังยุ่ง"
ผมใช้พละกำลังที่เก็บซ่อนเอาไว้ถีบบานประตูจนหลุดออกมาจากบานพับอย่างง่ายดายเมื่อเขากำลังจะปิดประตู ผมปล่อยใจให้ไหลไปกับความโกรธเกรี้ยวอันแสนบ้าคลั่งนี้แล้ว
"เป็นเหี้ยอะไรของมึง!?" ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธหนักที่ผมทำแบบนี้ แต่พอเข้าไปในห้องของมัน สิ่งที่ผมเห็นคือผู้หญิงที่กำลังเปลือยเปล่านั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง นั้นทำให้ผมประจ่างในทุกอย่างและมีเหตุผลที่จะ 'ฆ่า' มันเสียตั้งแต่ตอนนี้
"ฮีซุย...ต้องทุกข์ทรมานขนาดไหนเวลาที่ตกลงปลงใจอยู่กับมึง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ "แล้วมึงทำแบบนี้ก็เธอเนี่ยนะ?"
"อ๋อ! กูรู้แล้ว มึงนี่เองที่เป็นชู้ของอีกะหรี่นั่น" เขายืนขึ้นพร้อมกับถอดเสื้อออกเผยให้เห็นร่างกายที่อัดแน่นได้ด้วยมัดกล้ามราวกับชุดเกราะ "ก็ดีแล้ว...จะได้ไม่ต้องเสียเวลารอให้มันพามากราบตีนขอขมากู"
กราบตีนขอขมางั้นเหรอ?
"งั้นมึงก็ได้กินตีนกูก่อนนี่แหละ" ผมไม่มีทั้งทักษะการต่อสู้ที่ถูกต้อง มีแต่ทักษะเพียงมวยวัดเท่านั้น ซึ่งก็น่าจะเป็นทักษะเดียวที่มี ผมพุ่งเข้าไปหามันอย่างตรง ๆ แต่ถูกหมัดขวาอันรวดเร็วสวนกลับจนกระเด็นไปบนพื้น ผมลุกขึ้นก่อนจะปาดเลือดออก เล้งไม่ปล่อยให้ได้มีเวลาพัก มันกระชากคอเสื้อผมขึ้นมาแล้วเหวี่ยงลงพื้นอีกครั้งอย่างแรง
"อั้กกกก!!" ทั้งร่างกายแทบจะบุบสลายเมื่อมันกระแทกกับพื้นกระเบื้องจนร้าว
ปวดกระดูกไปหมดเลย...
สารอะดรีนาลีนสูบฉีกไปทั่วร่างกาย หัวใจเต้นแรง รอยแผลยังไม่แสดงอาการเจ็บสักเท่าไหร่แต่ก็ยังสามารถลุกขึ้นมาสู้ต่อได้!
ผมพุ่งไปหามันพร้อมรัวหมัดใส่ไม่ยั้ง ซึ่งมันเป็นการปล่อยหมัดที่เปลืองพลังงานอย่างมาก
"มึงเก่งแต่พละกำลัง แต่ไม่มีประสบการณ์เรื่องการต่อสู้สินะ" มันพูดก่อนจะย่อตัวแล้วสวนผมเข้าที่ซี่โครงอย่างจัง ซึ่งนั่นเพียงพอที่จะทำให้ผมชะงักได้แล้ว
แม้ว่าผมไม่เก่งเรื่องประสบการณ์ก็จริง แต่ผมก็ไม่ได้มีเพียงทักษะเดียวหรอก!
ผมกระโดดยันเท้าแล้วดีดตัวขึ้นไปบนอากาศแล้วใช้ศอกกระแทกใส่มันอย่างรวดเร็ว คอมโบของผมยังไม่หมดเท่านี้ ลูกเตะถูกเหวี่ยงออกไปถูกแก้มของมันสุดแรง ทำให้มันแทบจะสิ้นสภาพอยู่ตรงนั้น
ยิ่งได้ปะทะ อารมณ์ก็ยิ่งเพิ่มขึ้นทวีคูณ ผมกระโดดเข้าไปขึ้นคร่อมร่างของมันแล้วประเคนหมัดใส่มันอย่างไม่ยั้งมือ หญิงสาวที่อยู่บนเตียงนั่งตัวสั่นไปด้วยความกลัว
พลั่ก! ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!!
ดวงตาของผมแดงฉานราวกับไฟ อารมณ์โทสะได้ทะลุปรอทไปแล้ว หมัดของผมรัวใส่ไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มคนนี้จนเลือดอาบ รวมถึงหมัดของผมที่ถลอกปอกเปิกแล้วเหมือนกัน และแล้วผมก็หยุด อะดรีนาลีนหมดแม็กซ์ไปแล้ว สติกลับคืนมา หอบด้วยความเหนื่อยล้า เล้งนอนอยู่บนพื้น ใบหน้าอาบไปด้วยเลือดสีแดงสด
"ฮีซุยน่ะ...เป็นของกู!" ผมตะคอกใส่มัน "เป็นแค่คนถูกทิ้ง อย่ามาทำเปรี้ยวหน่อยเลย"
"แล้วคนอย่างมึงจะไปดูแลฮีซุย...ได้ยังไงวะ?" เล้งที่พยายามชันตัวขึ้นมาด้วยความยากลำบาก
"กูพิสูจน์ได้สองอย่าง" ผมชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว ก่อนจะปาดเลือดที่ไหลออกจากปาก "อย่างแรกกูเอาชนะมึงได้ อย่างที่สองอินเตอร์เน็ตในมือถือของกูเร็วพอที่จะโอนเงินเข้าบัญชีเธอได้เร็วกว่าแน่นอน"
จากนั้นผมก็เดินโซเซกลับขึ้นรถทั้ง ๆ ที่ยังมีแผลนั่นแหละ แม้ว่าจะเปิดแอร์แล้วก็ตาม แต่ก็ยังร้อนสำหรับผมอยู่ดี แผลตามร่างกายนี้ทำผมเจ็บยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ
แต่ก็ดีแล้ว...การที่เราเจ็บเพื่อคนที่ผมรัก ยังไงมันก็คุ้มค่า
เมื่อผมกลับไปถึงบ้าน ทุกคนเห็นสภาพร่างกายของผมก็ตกใจ โดยเฉพาะฮีซุย ใจของเธอตกไปอยู่ตาตุ่มเมื่อเห็นสภาพร่างกายของผมที่พลแบกขึ้นมา แม้ว่าร่างกายของหญิงสาวยังไม่ดี แต่ก็ยังคอยดูแลผมในขณะที่ผมหลับรวมถึงทำแผลให้อย่างเบามือเพราะกลัวว่าผมจะตื่น พอทำทุกอย่างเสร็จแล้วก็โน้มตัวลงมาจุมพิตที่หน้าผาก
"ขอบคุณนะ แค่นี้ก็ทำให้รักนิวมาก ๆ แล้วล่ะ" เธอยิ้มพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นครั้งที่ร้อยของวันนี้
....................................
งานเทศกาลของมหาวิทยาลัยได้ใกล้มาถึงในอีกสามเดือน แต่ละภาควิชาของแต่ละคณะจะต้องสร้างผลงานออกมาจัดแสดงอยู่ในงานเทศกาล ซึ่งจุดประสงค์นั่นก็คือจะระดมทุนเพื่อการศึกษาต่อไป (แม้ว่าจะเอาไปแบ่งกันกินก็ตาม เพราะสุดท้ายก็ไม่มีใครรู้ว่าเงินไปเข้าที่บัญชีใคร) มันก็จะมีบางคนที่บ้าในหลักเหตุและผลว่าเรื่องการศึกษานั้นต้องเป็นหน้าที่ที่มหาวิทยาลัยเอกชนของเราต้องเป็นคนจัดการออกให้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ? เพราะค่าเทอมของนักศึกษาแต่ละคนก็เกิน 'ห้าหมื่น' ทั้งนั้น
ไม่คิดจะลงทุนอะไรนอกจากกินกันเองจริง ๆ
แถมสิ่งที่เราต้องจัดแสดงนั้นคือการแสดง โดยทางภาควิชา 'ภาพยนตร์' จะต้องร่วมมือกับภาควิชา 'การแสดง' ซึ่งฮีซุยอยู่ภาควิชานั้น เธอรู้ดังนั้นก็ดีใจ
การประชุมรวมของทั้งสองภาควิชานั้นเป็นไปอย่างราบรื่นและได้แบ่งงานกันทำ นอตได้เป็นผู้กำกับ พลได้เป็นผู้จัดการฝ่ายศิลป์และฉาก ก้านแก้วเป็นฝ่ายผู้ช่วยของนอต ผมเป็นฝ่ายกำกับเสียง และฮีซุยเป็นแผนกเสื้อผ้าโดยที่เธอรับหน้าที่ออกแบบและตัดเย็บห้าตัวด้วยกัน ซึ่งเป็นชุดของนักแสดงหญิงทั้งหมด ซึ่งแต่ละชุดนั้นก็มีความแตกต่างกันไปตามแคแรกเตอร์ที่นอตวางเอาไว้ โดยเขาจะมาบอกฮีซุยอีกที ซึ่งผมก็จะช่วยเธอในการออกแบบด้วยเช่นกัน
อ๋อ! ลืมบอกไปว่า ผมกับฮีซุยได้เป็นแฟนกันแล้ว หลังจากที่ผมสลบไปในวันนั้น ผมบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้น เธอโกรธผมใหญ่เลย แต่ก็สามารถรับรู้ความรู้สึกของผมได้เต็มที่ จึงตอบรับคำขอของผมในทันที
"นิว! พวกเราจะต้องทำคลิปวิดีโอเกี่ยวกับการโปรโมตการแสดงอะ นอตก็ยุ่งกับการเขียนบทละครคงไม่มีเวลาช่วย รบกวนนิวช่วยพวกเราหน่อยได้มั้ยอะ?" กระรอก หญิงสาวร่างบาง ย้อมผมสีน้ำตาลเข้ม หน้าตาหมวย ผิวขาว ดวงตาเป็นประกายแบบแปลก ๆ
"ใช่ ๆ ตอนนี้แต่ละคนยุ่งงานกันหมดเลย ช่วยพวกเราหน่อยนะ" ไอยา สาวน้อยร่างเล็ก ผิวน้ำผึ้งสว่าง มัดผมหางม้าเข้ามาร่วมด้วย
"เรื่องเสียงเดี๋ยวเค้าช่วย" มาย หญิงสาวหุ่นเอวเอส ผิวขาว ปากเป็นกระจับ หน้าอกฟูจนเป็นจุดดึงดูดสายตาผู้คน ซึ่งนางภูมิใจที่มีของใหญ่ ๆ ไว้กับตัวอย่างยิ่ง "แต่ยังไม่คล่องเท่าไหร่ เค้าจะไปศึกษามาเพิ่มเติมนะ"
"แต่นี่ต้องช่วยฮีซุยออกแบบชุดอะ" จากคำพูดของผมทำให้หญิงสาวทั้งสามคนเปลี่ยนสีหน้าทันที สายตาของแต่ละคนเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด และจับจ้องไปยังแฟนสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"เห็นแก่เมียว่ะ ฉิบหาย..." กระรอกกระซิบ
"ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ 'มัน' ซะแล้ว" ไอยาเสริม
"เดี๋ยวมันก็รู้ความลับเองนั่นแหละ"
____________________________________________________
Tp Be Continue Ep.13