นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นมาจากเหตุการณ์จริงของผู้เขียน ความโชคร้ายของผมก็คือการที่ได้เป็นแฟนคุณ...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่แยแสคุณอีกเลย...
รัก,ชาย-หญิง,ดาร์ค,ไทย,สะท้อนปัญหาสังคม,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คืนทมิฬ
นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นมาจากเหตุการณ์จริงของผู้เขียน ความโชคร้ายของผมก็คือการที่ได้เป็นแฟนคุณ...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่แยแสคุณอีกเลย...
หลังจาก 'นิว' อกหักกับแฟนเก่าโสเภณีจึงได้พบกับรักใหม่นาม 'ฮีซุย' หญิงสาวที่รอคอยมาแสนเนิ่นนานจากคำแนะนำของ 'วิน' เพื่อมาเยียวยาจิตใจ
โดยไม่รู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของแผนการร้ายในครั้งนี้
ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วล่ะ...?
ผมเริ่มจะรำคาญเสียงอันน่ารำคาญของความเงียบนี่เสียแล้วสิ...ว่าแต่ความเงียบที่มันมีเสียงดังนี่มันหมายความว่ายังไงกันนะ มันช่างย้อนแย้งเหลือเกิน
ผมตัดสินใจเดินออกไปยังห้องโถง เห็นฮีซุยนั่งเล่นมือถือ โดยที่วินและพลนั่งขนาบข้างกัน ซึ่งไม่ได้ไกลหญิงสาวจนเกินไป ผมเดินเข้าไปโดยไม่สนใจสองคนนั้น เข่าของผมอ่อนราวกับนางทันทีที่อยู่หน้าแฟนสาว ผมคุกเข่าลงไป เธอชะงักเล็กน้อยและละสายตาออกจากหน้าจอมือถือ
"เราต้องคุยกันหน่อยนะ...ฮีซุย..."
"เป็นเหี้ยอะไรวะไอ้นิว!" วินวางมือถือเสียงดังแล้วยื่นหน้าที่โกรธเกรี้ยวและแดงก่ำมาหาผม "ไม่เห็นเหรอว่าฮีซุยเขาเหนื่อยเกินกว่าจะมานั่งทะเลาะกับมึงอะ!?"
ผมนิ่ง...
เกี่ยวอะไรกับมึงวะ...?
"....." ผมพูดไม่ออก ไม่สิ...ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรออกมาต่างหาก....
วินถอนหายใจแล้วลากผมกับฮีซุยออกไปนอกบ้านทันที เขานับหนึ่งสองสามสี่ห้าหกเจ็ดแปดเก้าสิบในลำคอ ก่อนจะเข้ามากอดผมเบา ๆ
"นิว..." เขาเรียกชื่อผม "กูเป็นเพื่อนมึงใช่มั้ย?"
ผมพยักหน้า ดวงตาที่เริ่มแสดงถึงความหวาดกลัวจับจ้องไปที่ใบหน้าและแววตาที่เริ่มแดงก่ำของชายหนุ่ม
"ไม่เอาน่าเพื่อนเอ๋ย กูอยากได้ยินจากปากมึง ด้วยหูของกูว่าเราเป็นเพื่อนกันจริง ๆ ใช่ไหม?" เขาถามซ้ำเป็นเชิงจี้
"ใช่..." ผมบอก
"แล้วมึงบอกได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น? ทั้งตอนในงานและเมื่อกี้?" วินยื่นหน้าเข้ามา สร้างความกดดันให้กับผมอย่างมาก"มึงงอนเมียมึงแบบไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ? มึงโตเป็นควายจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วนะเว่ย! มีอะไรก็พูดกันตรง ๆ ตั้งแต่แรกดิวะ?"
"...." ผมไม่ตอบและก็คอตกไป ทำให้วินเริ่มเบื่อหน่ายกับผม
"จะคิดอะไรก็คิดถึงแฟนมึงด้วยสิวะ" เขาพูดอีก "กูรู้แล้วว่าทำไมผู้หญิงที่มึงคบกันมาถึงทิ้งมึงไปจนหมด ก็เพราะความเป็นเด็กของมึงนี่ไง! การที่มึงบุกเข้าไปกระทืบเล้งแบบนั้นมันสมควรหรือไง? แล้วฮีซุยก็ไม่ได้ต้องการแบบนั้น หัดคิดบ้างสิวะ! นี่ถ้ากูไม่ใช่เพื่อนมึงกูคงต่อยมึงลงไปนอนกับพื้นแล้วกระทืบซ้ำแล้วมั้งเนี่ย! แต่ก็นะ...เท่าที่เห็นสภาพของมึงกลับมาจากห้องไอ้เล้งก็รู้ได้เลยว่าพลังกายของมึงแกร่งที่สุดในนี้ ถึงขนาดเอาชนะเล้งได้"
"....."
"พูดอะไรบ้างสิวะ!" วินเสียงดัง
"พอเถอะวิน" ฮีซุยพูด "ถ้านิวไม่คิดอยากจะเคลียร์อะไรจริง ๆ ก็ไม่ต้องพูดให้เสียเวลาแล้วล่ะ"
"ตอนงานเทศกาล..." ผมพูดขึ้น ทั้งสองหันมาฟังอย่างตั้งใจ "เราเห็นทั้งสองคนเดินด้วยกัน...แล้วกินมันฝรั่งเสียบไม้ไม้เดียวกัน..."
วินและฮีซุยมองหน้ากัน
"อ๋อ...เข้าใจแล้วล่ะ มึงหึงฮีซุยสินะ" วินถามด้วยน้ำเสียงที่ซอฟต์ลง ผมพยักหน้าอย่างยอมรับความจริง "ไม่ต้องคิดมากหรอก ตอนนั้นกูแค่รับชิ้นที่มันจะหล่นเฉย ๆ เท่านั้นเอง ก็ดูสิ มันน่าเสียดายไหมล่ะ ซื้อมาไม้นึงตั้งยี่สิบบาท จะให้หล่นไปส่วนหนึ่งเราจะไปกินคุ้มได้ยังไงล่ะถูกมั้ย?"
เออ...ก็จริง
"ตั้งแต่กูมาทำงานที่นี่ก็ไม่ได้เอาเงินแม้แต่บาทเดียว แค่นอตมันเลี้ยงข้าวทุก ๆ วันเท่านั้น ซึ่งน้อยกว่าเงินเดือนที่อยากได้อีกนะ" เขาเริ่มร่ายมนตร์กับผม "แล้วมึงไม่เคยคิดเหรอว่านอตมันน่าจะแอบชอบฮีซุยด้วยน่ะ"
"!" ผมเบิกตาโพลง
"ช่วงที่มึงไม่รู้ตัวน่ะ กูเห็นสายตาของนอตมันมองนมของฮีซุยด้วย ใช่มั้ย?" วินหันไปหาหญิงสาวซึ่งเธอก็พยักหน้า"เห็นมั้ย! ที่กูยังไม่บอกมึงเพราะตอนนั้นนอตมันอยู่ แล้วกูก็ไม่อยากแตกหักกับนอตตอนนี้ มึงก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่ากูมีเมียที่ต้องเลี้ยง แล้วอีกอย่าง...ฮีซุยก็เป็นเมียมึง กูก็แค่ทำหน้าที่เพื่อนที่ดีเท่านั้นเอง กูขีดเส้นไว้แล้วว่าเธอเป็นแค่เพื่อน ไม่มีทางที่จะล้ำเส้นนั้นเด็ดขาด เข้าใจมั้ย?"
ผมพยักหน้า...
"อืม...เข้าใจแล้ว"
"อย่างที่กูบอกไปเมื่อกี้ว่าเห็นนอตจ้องนมเมียมึงที่ใหญ่กว่าเมียมันอะ ลึก ๆ แล้วนอตก็อยากจะเอาฮีซุยเหมือนกัน เผลอ ๆ นอตมันอาจจะแอบคุยกับเธอก็ได้" ในหัวของผมที่ขุ่นเคืองเรื่องของฮีซุยและวิน ก็เปลี่ยนมาเป็นภาพของนอตพยายามติดต่อฮีซุยจะเป็นจะตายเพื่อที่จะได้หว่านล้อมแฟนสาวของผมด้วยทุกคำพูดที่มี เพื่อจะได้เลิกกับผมแล้วแอบไปคบกัน...แล้วก็แอบมีอะไรกันลับหลังก้านแก้ว ภาพตัดมาอยู่ในห้องนอนของฮีซุยซึ่งน่าจะเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดในการ 'ผสมพันธุ์' ร่างกายอันผอมบางของนอตคร่อมร่างของหญิงสาว สอดท่อนแก่นกายยาวเข้าไปแล้วกระแทกอย่างเมามันโดยที่ไม่ได้นึกถึงแฟนสาวของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
จู่ ๆ ก็เหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหลังอย่างแรง ในหัวของผมนั้นมีอะไรบางอย่างเข้ามาครอบงำ ทำให้ผมรู้จักอยากจะทำอะไรสักอย่างที่รุนแรง
วินเข้ามากระซิบที่ข้างหูของผมพร้อมรอยยิ้มที่แสยะกว้างออกมาราวกับปีศาจ
"นอตยังไม่ได้เอากับฮีซุยหรอก....แต่อาจจะใกล้ ๆ นี้ ในช่วงที่มึงเผลอ...ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมจะดีกว่านะ...เพื่อนยาก"
................................
ผมกลับเข้ามาในบ้านแล้วเดินเข้าไปหานอตพร้อมง้างมือจะซัดหน้ามันให้แหลกคามือ พลที่นั่งเล่มเกมอยู่ตรงนั้นเหล่สายตามาหาพลางคิดว่า 'จะมีเรื่องสนุก ๆ ให้ดูแล้วสิ' นอตและก้านแก้วต่างเบิกตาโตให้กับการกระทำของผมเป็นอย่างมาก แต่ผมกลับชะงักก่อนจะปล่อยหมัดใส่กำแพงจนเกิดรอยร้าว กำปั้นของผมไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย แต่หลักฐานมันอยู่ที่รอยแผลบริเวณกำปั้นให้เห็นเด่นชัดอยู่แล้วว่าผมผ่านอะไรมาบ้าง
ความเจ็บปวดมันไม่มีอีกต่อไป
"มึงเป็นเชี่ยไรวะ!?" นอตเสียงดัง "นี่มึงจะฆ่ากูหรือไง!?
"ถ้ากูคิดจะฆ่ามึงจริง ๆ กูคงไม่ยั้งมือเหมือนเมื่อกี้แล้วล่ะ!"
"ไอ้วินมันพูดอะไรไว้กับมึงล่ะ?" นอตสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างในดวงตาของผมซึ่งรู้ได้ว่า เพียงไม่กี่นาที วินสามารถทำให้ผมกลายเป็นพวกของมันได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ
ไม่กี่อึดใจ เขาก็พยักหน้าเบา ๆ "กูรู้ละ" เขายืนขึ้นแล้วประจันหน้ากับผม ซึ่งตัวผมเองก็ไม่ได้ขยับเท้าถอยหลังแม้แต่มิลลิเมตรเดียว "วินมันชักแม่น้ำทั้งห้ามาเป่าหูมึง แล้วมึงดันเสือกหูเบาในเรื่องที่มันพูดล่ะสิ"
"ไม่จริงเลย วินไม่มีทางโกหกหรอก" ใช่...คำพูดของเขาดูจริงใจกับผมมาก ถ้าเขาไม่ได้จริงใจกับผมขนาดนี้ก็คงไม่พูด 'ความจริง' ออกมาหรอก
"มึงก็เสือกไปเชื่อมันอีกเนาะ มันแทบขายงานให้กูไม่ได้เลยสักงาน แล้วกูยังต้องจ่ายเงินให้มันกินข้าวทุกมื้อเนี่ยนะ?" นอตแย้งบ้าง
"คนเรามันก็ต้องผิดพลาดกันได้ ก็ปล่อยให้เรียนรู้ไปสิ ตอนกูมาทำงานแรก ๆ มึงก็บอกให้กูเรียนรู้ไปเรื่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ?" ผมแย้ง "แล้วทีแบบนี้.."
"วินมาเป็นโปรดิวเซอร์ให้กูก็ต้องศึกษามาทุกอย่างอยู่แล้วหรือเปล่าวะ!?" นอตเถียงกลับ "ปกติตำแหน่งนี้เขาคิดกันเป็นแสนเป็นล้าน แต่เราจ่ายเฉลี่ยเดือนละไม่กี่พัน ถือว่าเราบุญแค่ไหนแล้ว"
"แต่ขายงานไม่ได้สักงานเนี่ยนะ?" ผมถอนใจ "ไม่มีความรู้เรื่องออกกอง ความรู้พื้นฐานของคนทำหนังก็ไม่มี ไม่มีเหี้ยอะไรเลย! รับมาได้ไงวะ!?"
"ไอ้เชี่ยนี่!" นอตหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ "มึงมีอะไรในใจก็พูดดีกว่า"
ผมนิ่งไปพักหนึ่ง
"กูจะตัดเพื่อนกับมึง..."
เพียะะะะะ!!!
ฝ่ามือของก้านแก้วฟาดเข้าที่แก้มซ้ายผมจัง ๆ จนทำให้ศีรษะหันออกไป ความเจ็บแสบแสดงออกทันทีทันใดพร้อมทั้งรอยแดงเกิดขึ้น ณ ตรงนั้น สีหน้าของก้านแก้วโกรธจัดเพราะคำพูดของผม สายตาของเธอบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอมองผมเปลี่ยนไปแล้ว
จริง ๆ
"มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ!?" หญิงสาวตะคอกจนทำให้คนแถวนั้นนิ่ง มีแต่พลคนเดียวที่ยังเล่นเกมไม่สนใจอะไร
"นอตมันตั้งใจจะไปเอาเมียกู!" ดวงตาผมแดงก่ำ น้ำตาเอ่อขึ้นมาที่ดวงตา อะดรีนาลีนสูบฉีดไปทั่วร่างกายและหายใจแรงขึ้นด้วยอารมณ์โทสะ "เพื่อนกันยังไงวะ?"
"แล้วมึงล่ะ! ไปรู้มาจากไหน!?" นอตถามเสียงดัง "มึงเคยเห็นกูก้าวล้ำเส้นมึงหรือยัง!?"
"วินบอกว่ามึงแอบดูนมเมียกู!" ผมเถียงกลับ
"แล้วมึงสาบานได้ไหมล่ะว่ามึงไม่เคยแอบดูนมแก้วอะ!?"
อืม...คำนี้ทำให้อึ้งไปเลย
"....ไม่เคย..." ผมลดเสียงลง
"มึงอย่ามาทำแบบนี้นะไอ้นิว!" นอตชี้หน้าผมด้วยความโกรธเกรี้ยว "มึงอยากตัดเพื่อนนักใช่มั้ย!? ก็ตัดไปเลยสิวะ!! แล้วไปอยู่กับพวกไอ้วินนู่น!!"
"ไม่เป็นไรหรอกนิว อีกสองอาทิตย์เราก็จะออกจากที่นี่ ไปเช่าบ้านอีกหลังแล้ว" วินพูด "เพื่อนที่หวังจะกินเมียเพื่อนตัวเองแม่งโคตรสวะเลยว่ะ!!"
"มึงอย่าหูเบาเกินไปไอ้สัส อย่าไปบอกใครด้วยว่ามึงเคยเป็นเพื่อนกู...อายเขา" นอตพูดเบา ๆ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าขึ้นไปบนบ้านโดยก้านแก้วเดินตามขึ้นไปโดยไม่หันมามองผมเลยแม้แต่น้อย
...จบแล้วสินะ...
______________________________________________
To Be Continue Ep.16