แอคชั่น,ผจญภัย,แฟนตาซี,ยุคกลาง,ชาย-หญิง,แฟนตาซี,ผจญภัย,เวทมนต์,นอมซ์,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
. . . ที่นี่ที่ไหน เรามาทำอะไรที่นี่.. ปวดหัวจัง . . .
ณ ป่าเขาท่ามกลางความมืดยามรัตติกาล เด็กน้อยร่างเล็กคนหนึ่งผมสีดำแกมน้ำตาล นัยน์ตาสีน้ำตาล ร่างกายบอบช้ำเป็นจ้ำค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นจากการสลบ ความสะลึมสะลือและความเจ็บปวดถาโถมเข้าใส่จนตาเริ่มพร่ามัว
"เรา... มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
แซ่ก แซ่ก แซ่ก
เสียงพุ่มไม้ขยับสั่นไหว เด็กชายหันขวับไปมองตามสัญชาตญาณด้วยความตกใจ
"หืม อะไรเนี่ย ทำไมนายไปอยู่ตรงนั้นได้ล่ะ"
เด็กชายผมสีขาวราวกับหิมะ ใส่เสื้อแขนยาวสีดำ สร้อยคอรูปไม้กางเขนสีเงินและผมยาวกระเซอะกระเซิงสั่นไหวไปมาหลังจากโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ เอ่ยปากถามพร้อมกับทำหน้าสงสัยปนยียวนกวนประสาท
"เฮ้ นายจะไม่ตอบอะไรหน่อยเหรอ หรือฟังกันไม่รู้เรื่อง"
"ฉันก็ไม่รู้..."
"หืม ประหลาดจังนะ สมองนายกระทบกระเทือนรึยังไงกัน"
"ฉัน... จำอะไรไม่ได้"
"แบบนั้นไม่ดีเท่าไหร่แหะ ชื่อล่ะนายจำชื่อตัวเองได้มั๊ย เจ้าเด็กหลง ? "
เด็กหนุ่มผมสีขาวบิดตัวยืดเส้นไปมาขณะถาม
"ชื่อของฉัน... คือ ยูคาฟ"
"โอ้ว อย่างน้อยก็จำชื่อตัวเองได้ละนะ ชื่อของฉันคือ โนมะ จำใส่หัวนายเอาไว้ล่ะ"
โนมะพูดพลางชี้นิ้วจิ้มไปที่หัวตัวเอง
"แล้ว.. นายมาทำอะไรกลางป่าแบบนี้ล่ะ?"
"ฉันน่ะเหรอ? นั่นไม่ใช่กงการอะไรของนายหรอกเด็กหลง"
โนมะพูดพลางชำเลืองมองบาดแผลและรอยช้ำที่อยู่บนตัวของยูคาฟ
"สภาพแบบนั้นลุกขึ้นเดินเองไหวมั๊ย? ฉันไม่ใช่คนใจดีอะไรหรอกนะ แต่ก็พอรู้จักคนที่รักษาแผลพวกนั้นให้นายได้"
"...ขอบคุณมากนะ"
ยูคาฟพูดพลางลุกขึ้นอย่างทะลักทุเล
แซ่ก แซ่ก แซ่ก
ทั้งสองหันไปมองตามเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง
"เหวอ! " เสียงตกใจของยูคาฟหลังจากที่สไลม์สีฟ้า(Light Blue Slime) กระโจนออกมาจากพุ่มไม้
"เฮ้ นั่นแค่สไลม์ตะเร้กตะน้อยหน่า ไม่ต้องกลัวไปเด็กหลง"
โนมะหันไปยิ้มไปพลางพูดพร้อมกับหยิบดาบยาวออกมาพร้อมที่จะต่อสู้
"...ไม่ใช่"
"หืม"
"ที่ตกใจน่ะ... คือตัวที่ไล่ตามเจ้านั่นมาต่างหาก"
ลมกระโชกรุนแรงหลังจากที่ยูคาฟพูดจบ กิ่งไม้หักลง ใบไม้ปลิวว่อน พร้อมเงาปีกแมลงตัวยักษ์
"นั่นมัน... ผีเสื้อกลางคืนไม้ไผ่ยักษ์(Giant Bamboo Moth)!!"
โนมะตะโกนลั่นหลังจาก ต้นตอของลมกระโชกโผล่ออกมา เผยให้เห็นผีเสื้อกลางคืนตัวขนาดเท่ามนุษย์สองคน กระพือปีกสีเขียวใส ลำตัวเต็มไปด้วยสีเขียวราวกับไม้ไผ่ออกมาจากความมืด
"ไม่.. ไม่ดีแน่ วิ่งซะเด็กหลง!!!" โนมะทำหน้าตกใจกลัวสุดขีด พร้อมกับหันไปตบไหล่ยูคาฟ
"ว้ากกกกกกกกก"
ยูคาฟและโนมะวิ่งหนี โดยมีโนมะออกวิ่งนำแบบไม่คิดชีวิต ทั้งสองวิ่งออกมาไกลจนพ้นชายป่า
"แฮ่ก แฮ่ก เจ้า..นั่น..ไม่ได้..ตามมาแล้วใช่มั๊ย" โนมะพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบพร้อมกับปาดเหงื่อ
"...คิดว่าไม่แล้วนะ"
ยูคาฟที่พูดไปมองหันดูรอบตัว พร้อมกับสะดุดตากับเมืองขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบด้วยกำแพงหินอ่อน
"เรา...มาอยู่ที่ไหนอีกแล้ว"
"ตามฉันมาสิ นี่คือเมืองที่ฉันอาศัยอยู่" โนมะพูดพร้อมกับเริ่มออกเดินนำอีกครั้งไปที่ประตูเมือง
"ใหญ่โตจังเลยนะ เมืองนี้"
"แน่นอนสิ ที่นี่เป็น 1 ใน 13 เมืองของประเทศนี้ที่มีขนาดใหญ่พอๆกับเมืองหลวงเชียวนะ อ้ะ! ขอฉันคุยกับยามประจำประตูก่อนนะ"
โนมะพูดพลางยกมือบอกให้หยุดพร้อมกับตรงไปพูดคุยกับยามชราประจำประตู และยื่นบัตรบางอย่างให้กับยาม ยามประจำประตูรับบัตรมาพร้อมกับมองมาทางของยูคาฟ และพูดคุยกับโนมะอีกครั้ง เวลาชั่วครู่ หนุ่มน้อยได้เดินกลับมาพร้อมกับบัตรที่เขียนว่า 'เด็กหลง'
"นี่..มันอะไรน่ะ" ยูคาฟทำหน้างุนงงพร้อมกับพูดขึ้นหลังจากที่รับบัตรเด็กหลงที่โนมะยื่นมาให้
"สำหรับนายน่ะ ทุกคนในเมืองจะต้องมีบัตรประจำตัว"
"...แล้วทำไมของฉันเป็นเด็กหลงล่ะ ?"
"ก็นายเป็นเด็กหลงยังไงล่ะ"
"....."
"หยุดขมวดคิ้วแล้วตามฉันมาได้แล้วหน่าเจ้าเด็กหลง" โนมะยิ้มหัวเราะพร้อมกับเรียกยูคาฟให้เดินตามเข้าไป
เมืองยามราตรีที่ใหญ่กว้างขวาง เต็มไปด้วยบ้านเรือนต่างๆที่ประดับประดาตกแต่งไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้ และกล้วยไม้ต่างๆ ร้านค้าข้างทางติดป้ายชื่อร้านและคำเชื้อเชิญให้เข้ามาจับจ่ายซื้อของตกแต่งตามสไตล์ของแต่ละร้าน ยูคาฟและโนมะหยุดที่หอพักเก่าๆหลังนึงหลังจากเดินมาตามทางเรื่อยๆเลี้ยวซ้าย ขวาจนยูคาฟจำทางไม่ได้ โนมะก้าวนำพร้อมกับเปิดประตูหอพักเก่าๆ
แอ๊ดดดด........
เสียงประตูไม้ที่มีบานพับเก่าๆจนส่งเสียงออกมาขณะเปิด โนมะที่เปิดประตูอยู่ทำท่าทางหันซ้ายขวา ราวกับเช็คว่าจะมีใครกำลังแอบอยู่หรือไม่
"โนมะ!!!!!!!!"
เสียงตะโกนเล็กๆดังลั่นออกมาจากด้านใน พร้อมกับเผยร่างของเด็กหญิงผมยาวสีดำสนิทมัดรวบผมไว้ นัยน์ตาสีทอง แต่งตัวในชุดสบายๆ ที่คอมีสร้อยคอไม้กลางเขนสีเงินเหมือนกันกับโนมะ วิ่งออกมาพร้อมกับกระโจนใส่จนโนมะล้มลง
"ดึกๆดื่นๆแบบนี้นายไปไหน ทำไมพึ่งจะกลับมา!!!"
"เฮ้! ใจเย็นๆสิ" โนมะพูดพลางดันตัวเองขึ้นมาจากพื้น
"ฉันรู้สึกถึงพลังบางอย่าง ตอนที่เข้าไปในป่า แล้วก็ไปเจอ..."
โนมะพูดพร้อมกับค่อยๆหันหน้าไปหายูคาฟ เด็กน้อยผู้หญิงค่อยๆหันไปตามทางที่โนมะมอง
"ฉัน...เป็นเด็กหลงน่ะ"
"ห๊าาาาา!!!!!!!!!" เด็กหญิงตัวน้อยตะโกนลั่นตกใจอีกครั้ง
"โนมะ! ที่นี่ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ที่จะเอาอะไรมาเลี้ยงก็ได้นะยะ"
เสียงของสาวน้อยยังคงดุโนมะอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับขมวดคิ้วและหันมามองทางยูคาฟ
"นายน่ะ! เป็นเด็กหลงอย่างงั้นเหรอ"
"อะ...อื้อ"
"แล้วนายหลงมาจากไหนล่ะ ทำไมถึงไปอยู่กลางป่านั่นมืดๆคนเดียวแบบนั้น! แล้วสภาพนั่นไปฟัดกับหมามารึไง"
"ฉันก็...ไม่รู้เหมือนกัน"
"เขาจำอะไรไม่ได้น่ะ นอกจากชื่อตัวเอง" โนมะเสริม
"แล้วนายจะเอายังไงต่อล่ะ โนมะ! จะให้เด็กหลงอยู่ที่นี่ยังงั้นเหรอ ?"
"ฉันสนใจในตัวของหมอนี่ แล้วที่นี่ก็ยังมีห้องว่างอยู่นะ ทำไมจะให้เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ ?"
"ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ แค่ค่าใช้จ่ายของเธอกับฉัน แล้วก็เจ้าส้มนั่นก็เยอะแยะมากมายอยู่แล้วนะ ไม่มีที่พอจะเพิ่มภาระขึ้นมาอีกหรอก!"
"เอาหน่า ฉันก็ไม่ได้คิดที่จะให้หมอนี่อยู่ที่นี่ฟรีหรอกนะ เอาเป็นว่าฉันจะรับผิดชอบให้เองละกัน อีกอย่าง..." โนมะจ้องมาที่หน้าของหญิงสาวพร้อมกับเริ่มแสยะยิ้มน้อยๆด้วยท่าทียียวนกวนประสาท
"อะไร มีอะไรติดที่หน้าฉันรึไง"
"ที่หน้าเธอแดงขึ้นเรื่อยๆ... เพราะโกรธที่ฉันพาเด็กหลงมา หรือว่าเจ้านี่มันน่ารักตรงไทป์เธอล่ะ มามิน~"
"ไม่ใช่ซักหน่อย ไอบ้านี่!" หญิงสาวหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ ตวาดใส่โนมะพร้อมกับเดินตึงตังกลับเข้าไปด้านใน
"ฮ่าๆ เอาล่ะ นายก็ตามฉันมาได้แล้ว เจ้าเด็กหลง" หลังจากสิ้นเสียง โนมะถอดรองเท้าและเริ่มเดินนำเข้าไปด้านใน
"ห้องของนายคือห้องที่อยู่ข้างในสุด ส่วนห้องถัดจากห้องนายคือห้องของฉัน แล้วก็ห้องแรกนั่นของมามิน ถ้ามีปัญหาอะไรเดินมาเคาะห้องฉันละกันนะ แต่ฉันไม่ตื่นขึ้นมาหรอก" โนมะหาวพร้อมกับชี้ไปทางห้องที่อยู่ในสุด
"ถ้างั้นฉันจะไปนอนก่อน อย่าไปรบกวนห้องของมามินล่ะ"
โนมะเปิดประตูเข้าห้องของตัวเองหลังจากพูดจบโดยไม่รอให้อีกฝ่ายที่กำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอบรับใดๆ
ยูคาฟเข้ามาในห้องของตัวเอง นั่งลงบนเตียงพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องขนาดไม่ใหญ่มาก ในห้องสะอาดสะอ้านมีเตียงสีฟ้าคราม โต๊ะกับโคมไฟที่วางอยู่ ตู้เสื้อผ้าที่ข้างว่างเปล่า
ก็อก ก็อก ก็อก
ยูคาฟสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น และลุกไปเปิดประตู ปรากฏร่างของหญิงสาวตัวเล็กที่ทะเลาะกับโนมะก่อนหน้านี้
"ฉันเป็นฮีลเลอร์(Healer) ของที่นี่ คิดจะนอนไปทั้งๆที่แผลเต็มตัวแบบนั้นรึไงกัน"
"อะ...อ๋อ อย่างงั้นหรอ"
ทั้งคู่เข้ามาในห้องพร้อมกับปิดประตู
"นอนลงก่อนสิ"
"เอ๋" ยูคาฟงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็รับฟังคำสั่งเป็นอย่างดี
"ฉันไม่ได้เป็นมืออาชีพหรอกนะ รักษาได้แค่บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้นแหละ"
หญิงสาวนั่งลงที่ข้างเตียง วางมือไว้ที่ท้องของยูคาฟ หลับตาลงตั้งสมาธิและสูดหายใจเฮือกใหญ่
"นอมซ์ศักดิ์สิทธิ์ สไตล์รักษา. . ."
สิ้นเสียงพึมพำของหญิงสาว มือเล็กๆอันแสนบอบบางมีแสงสว่างเป็นประกายจางๆสีเขียว บาดแผลค่อยๆหาย รอยช้ำเริ่มจางลง ความเจ็บปวดค่อยๆหายไป
...อบอุ่นจังเลย...
ยูคาฟคิดขณะกำลังถูกอีกฝ่ายตั้งใจรักษาบาดแผลให้เป็นอย่างดี จนกระทั่งเวลาผ่านไปไม่นาน บาดแผลและรอยช้ำบนตัวหายไปจนหมด
"ฟู่ว เสร็จแล้ว ฉันไปละนะ อย่าเอาตัวไปฟัดกับหมาอีกล่ะ"
"ขอบคุณนะ เธอ...ทำอย่างงั้นได้ยังไงกัน ?" ยูคาฟถามด้วยสีหน้าสงสัย
"หืม มันก็... นายจำอะไรไม่ได้เลยรวมถึงเรื่องนอมซ์นี้ด้วยหรอ"
"นอมซ์ ?"
"นอมซ์ คือพลังธรรมชาติที่อยู่ภายในตัวของเราทุกคนนั่นแหละ ไว้เดี๋ยวเจ้าโนมะคงจะบอกนายพรุ่งนี้เองแหละ เจ้านั่นชอบเรื่องอวดฉลาดจะตายไป"
"เอ่อ... ยังไงก็ขอบคุณมากนะ เธอ..."
"ฉันชื่อ มามิน แล้วนายล่ะเจ้าเด็กหลง"
"ฉันชื่อ... ยูคาฟ"
"ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วก็ต้อนรับสู่เมืองของพวกเรานะ"
"จะว่าไปเมืองนี้น่ะ... ชื่ออะไรหรอ"
"หืม ไม่ช่างสังเกตเลยนะ รอบเมืองก็มีติดอยู่ไม่ใช่รึไง เมืองอินฟิซอลท์ (Infysalt Kingdom)ไงล่ะ"
"อะ...อ๋อ"
"ไปละ ฝันดีนะเจ้าเด็กหลง"
มามินพูดพร้อมกับปิดประตู และเดินจากไป
. . . นอมซ์คืออะไร ? เวทย์มนตร์เหรอ? เราก็มีนอมซ์อะไรนั่นอยู่ในตัวหรอ ? บาดแผลและความเจ็บปวดทั้งหมดหายไปแล้ว ทำได้ยังไงงั้นนะ ? . . .
ในหัวของยูคาฟเต็มไปด้วยความสงสัยเกี่ยวกับโลกที่เค้าอยู่ในตอนนี้ คิดวนอยู่ในจนผลอยหลับไปในที่สุด
.
.
.
.....โปรดติดตามตอนต่อไป :)
