ดวงใจนาคราช [THE NAGA’S REVENGE] - ตัวอย่าง โดย อักษรลิขิต @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี

อักษรลิขิต,ดวงใจนาคราช

อาจารย์หนุ่มที่เคยเติบโตจากที่นี่หมู่บ้านที่มีความเกี่ยวข้องกับสัตว์กิ่งเทพ คือ พญานาค มาหลายร้อยปี จนเป็นความแค้นมาถึงปัจจุบัน...เขาจะต้องหยุดยั้งแรงอาฆาตแห่งนาคาให้ได้...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

ผู้แต่ง

อักษรลิขิต

เรื่องย่อ

ความเป็นมา

ท่ามกลางท้องฟ้าสีทองอร่ามที่ประดับด้วยแสงอาทิตย์ยามอัสดง บรรยากาศเหนือแม่น้ำโขงอันกว้างใหญ่ถูกปกคลุมไปด้วยม่านหมอกบางเบา สายน้ำที่ไหลเชี่ยวกรากพาเอาความลึกลับและความศักดิ์สิทธิ์ซ่อนเร้นไว้อย่างเงียบงัน ณ ใต้ผิวน้ำที่ดูสงบนิ่ง......ในความสงบเงียบของคืนหนึ่งที่ดวงจันทร์เต็มดวงสาดแสงสว่างเหนือผืนน้ำ เงาของสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่และดุจดังตำนานได้ปรากฏขึ้นอย่างแผ่วเบา เสียงกึกก้องของระลอกน้ำและสายลมพัดผ่านพาเสียงกระซิบจากอดีตที่ถูกลืมไปนาน นักรบหนุ่มผู้แข็งแกร่งถูกดึงดูดเข้าสู่ดินแดนแห่งตำนานนี้ เขาคือผู้ที่ถูกเลือกให้เผชิญหน้ากับความจริงอันลึกลับและความรักที่เหนือกว่าทุกสิ่งที่เขาเคยรู้จัก....เมื่อผืนน้ำปั่นป่วนและคลื่นซัดสาดเข้าหาฝั่ง เสียงกรีดร้องของนาคราชที่หลับไหลมานานถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าความทรงจำที่หายไปนั้นยังคงรอคอยการปลดปล่อย ชะตากรรมของมนุษย์และสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะถูกผูกพันเข้าด้วยกันอีกครั้งในสายใยแห่งรักที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะหาเหตุผล

ดวงใจนาคราช [THE NAGA’S REVENGE]- ตัวอย่าง,ดวงใจนาคราช [THE NAGA’S REVENGE]- PART 1,ดวงใจนาคราช [THE NAGA’S REVENGE]- PART 2,ดวงใจนาคราช [THE NAGA’S REVENGE]- PART 3,ดวงใจนาคราช [THE NAGA’S REVENGE]- PART 4,ดวงใจนาคราช [THE NAGA’S REVENGE]- PART 5

บนเส้นทางลูกรัง..เป็นถนนที่เข้าหมู่บ้านเล็กๆริมแม่น้ำโขงที่ชื่อว่า “บ้านคุ้งนาคา” 

รถจี๊ปสองคันวิ่งมาบนถนนลูกรังฝุ่นตลบ..มุ่งหน้าเข้าไปที่หมู่บ้าน...พร้อมผู้โดยสารเต็มคัน....หนึ่งในผู้โดยสารนั้นคือ บักนัท...ที่ชาวบ้านเรียกกันตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็กบ้านนอกวิ่งเล่นในหมู่บ้านและบริเวณแถวนี้......แต่พอไปเรียนที่กรุงเทพฯอาศัยอยู่กับน้าชาย...ก็เปลี่ยนเป็น นัทวิน..จนกระทั่งเรียนจบคณะโบราณคดี..เป็นเป็นผู้เชี่ยวชาญทางวัฒนธรรมของอีสาน...สอนอยู่ที่มหาวิทยาลัย...ครั้งนี้มีโอกาสพาลูกศิษย์มาทัศนศึกษาที่บ้านเกิด...ลูกศิษย์คนโปรด คือ กรณ์ อาสาขับรถมาให้...

บนเส้นทางลูกรังที่แคบและเต็มไปด้วยหลุมบ่อ รถจี๊ป สองคันแล่นอย่างช้าๆ พลางเสียงเครื่องยนต์ดังก้องไปทั่วบริเวณ หมอกฝุ่นที่กระจายตัวตามแรงลมทวีความหนาทึบ ทำให้บักนัทต้องยกมือป้องหน้าตา ปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าเล็กน้อย เขามองออกไปนอกหน้าต่างรถ จี๊ปคันข้างหน้าที่ถูกขับโดยกรณ์ก็ยังคงรักษาระยะห่างอย่างดี

"กรณ์ ไหวไหมนั่น?" 

บักนัทยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นกรณ์หยุดรถอยู่ข้างหน้า แล้วหันมาทางเขา กรณ์พยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะหันกลับไปมองเส้นทางข้างหน้า

"ไม่มีปัญหาครับอาจารย์ ผมว่าเราน่าจะถึงหมู่บ้านในอีกไม่กี่นาทีนี้" 

กรณ์พูดพลางยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ก่อนจะหันกลับไปมองเส้นทางอีกครั้ง

เมื่อเข้ามาถึง "บ้านคุ้งนาคา" สิ่งแรกที่บักนัทสังเกตเห็นคือความเงียบสงบที่เข้ามากอดกายหมู่บ้านนี้ แม้ว่าจะยังจำได้ว่าหมู่บ้านเคยมีชีวิตชีวากว่านี้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดนิ่ง เขาสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง แต่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นอะไร

บ้านไม้เก่าๆ ที่เรียงรายอยู่สองฝั่งถนน ดูเหมือนจะเฝ้ามองเขากลับมาเหมือนกับเพื่อนเก่าที่เขาเคยทิ้งไป รถจี๊ปแล่นผ่านทางเล็กๆ จนกระทั่งถึงลานกว้างในหมู่บ้าน บักนัทบอกให้กรณ์หยุดรถ แล้วทุกคนก็ลงจากรถเพื่อยืดเส้นยืดสาย

"ที่นี่เหรอครับบ้านเกิดของอาจารย์?"

  กรณ์ถามด้วยเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย ขณะมองรอบๆ ตัวอย่างสนใจ

"ใช่แล้ว กรณ์ ที่นี่แหละ บ้านคุ้งนาคา บ้านที่เต็มไปด้วยตำนานและเรื่องเล่าที่ผมเคยฟังมาตั้งแต่เด็ก"

 บักนัทพูดพลางลอบมองไปรอบๆ พลางคิดถึงเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับหมู่บ้านนี้ ทั้งความลึกลับของแม่น้ำโขงและตำนานของพญานาคที่เคยถูกเล่าขานกันมา

"งั้นวันนี้พวกเราคงจะได้เรียนรู้อะไรที่ไม่เคยรู้มาก่อนแน่ๆ" 

กรณ์พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่แม่น้ำโขงที่ทอดยาวอยู่ไกลๆ

บักนัทยิ้มเบาๆ แต่ในใจของเขากลับรู้สึกกังวลเล็กน้อย ถึงแม้เขาจะเคยมาเยือนบ้านนี้มาก่อน แต่ครั้งนี้กลับมีบางอย่างที่แปลกประหลาด เขารู้สึกเหมือนว่ามีสายตาจับจ้องอยู่ทุกย่างก้าวของเขา มันไม่ใช่แค่ความทรงจำ แต่เป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้น บักนัทเริ่มคิดถึงตำนานพญานาคที่ถูกเล่าขานในหมู่บ้านนี้ว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล่าหรือมีความจริงซ่อนอยู่

"ไปกันเถอะครับอาจารย์ เดี๋ยวเราจะไปที่บ้านของผู้นำหมู่บ้านก่อนดีไหม?" 

กรณ์ชวน พลางจับกระเป๋าสะพายของตัวเองแล้วเตรียมพร้อมสำหรับการสำรวจ

บักนัทพยักหน้า 

"ไปสิ แล้วพวกเราจะได้เริ่มต้นการเดินทางครั้งนี้ด้วยกัน"

ในใจของบักนัทรู้สึกว่าการกลับมาครั้งนี้ไม่ใช่แค่การมาเยือนบ้านเกิดอย่างเดียวซะแล้ว..... แต่เหมือนกับว่ามีภารกิจบางอย่างรอเขาอยู่ที่นี่ ภารกิจที่อาจเกี่ยวข้องกับตำนานที่ยังคงซ่อนเร้นอยู่ในใจของบ้านคุ้งนาคาและแม่น้ำโขงที่เต็มไปด้วยปริศนา    

 บักนัทและกรณ์เดินเคียงข้างกันไปตามเส้นทางแคบๆ ของหมู่บ้าน เสียงลมพัดผ่านใบไม้และเสียงนกที่ร้องทักเป็นจังหวะในบรรยากาศที่เงียบสงบนี้ ยิ่งเดินลึกเข้าไปในหมู่บ้าน ความทรงจำเก่าๆ ก็เริ่มกลับมา บักนัทจำได้ว่าที่นี่เคยเป็นที่ที่เขาเล่นซนกับเพื่อนๆ เมื่อยังเป็นเด็ก แต่ตอนนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะนิ่งเงียบ ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเด็กๆ วิ่งเล่นตามท้องถนนเหมือนเดิม

"อาจารย์ครับ ผมรู้สึกว่าที่นี่เงียบไปหน่อยนะครับ ไม่ค่อยมีคนเดินไปมาหรือเสียงอะไรเลย" 

กรณ์พูดขึ้นพลางหันไปมองรอบๆ สายตาของเขาเริ่มสงสัยเกี่ยวกับบรรยากาศที่แปลกประหลาดนี้

บักนัทพยักหน้า "ใช่...มันเงียบเกินไปสำหรับหมู่บ้านที่เคยคึกคักแบบนี้" 

เขาตอบเสียงเบาๆ ราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

ไม่นานนัก ทั้งสองก็มาถึงบ้านของผู้นำหมู่บ้านหลังเก่า..... บักนัทเดินขึ้นบันไดไม้ที่เสียงเอี๊ยดอ๊าดใต้ฝ่าเท้า บานประตูไม้ที่เคยทาสีสดใสบัดนี้กลับซีดจางและมีรอยถลอกหลายจุด เขายืนอยู่หน้าประตู หายใจเข้าลึกก่อนจะเคาะประตู

เสียงเคาะประตูดังก้องในบ้านที่เงียบสงบ ในขณะที่บักนัทและกรณ์ยืนรออยู่หน้าประตู ไม่นานนักเสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นจากด้านใน แล้วประตูก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ โดยชายชราคนหนึ่งที่มีใบหน้าเหี่ยวย่นแต่ยังคงความเข้มแข็งในสายตา

"บักนัท? เจ้ากลับมาแล้วเรอะ!" 

ชายชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความยินดีและความประหลาดใจ เขาคือ "ลุงคำพูน" ผู้นำหมู่บ้านและเป็นคนที่บักนัทเคารพนับถือมาตั้งแต่เด็ก

"ครับลุงคำพูน ผมกลับมาแล้ว พาเพื่อนๆ และลูกศิษย์มาทัศนศึกษาที่นี่ครับ" 

บักนัทตอบ พลางยกมือไหว้ลุงคำพูนด้วยความเคารพ

"อืม...ยินดีต้อนรับ เจ้าน่าจะมาถึงเร็วกว่านี้นะ มีบางสิ่งบางอย่างในหมู่บ้านที่ข้าคิดว่าเจ้าควรจะรู้" 

ลุงคำพูนพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด แววตาของเขาแฝงไปด้วยความกังวล

"มีอะไรเกิดขึ้นเหรอครับลุง?"

 บักนัทถามอย่างสงสัย หัวใจเริ่มเต้นแรงเมื่อเห็นสีหน้าของลุงคำพูนที่ไม่ค่อยสู้ดี

ลุงคำพูนหันมองไปรอบๆ ก่อนจะเชิญบักนัทและกรณ์เข้าไปในบ้าน เมื่อเข้ามาในบ้านแล้ว ลุงคำพูนจึงเล่าให้ฟังว่าในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา มีสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้นในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นเสียงแปลกๆ ในยามค่ำคืน หรือการหายตัวไปของคนบางคนในหมู่บ้าน รวมถึงข่าวลือเกี่ยวกับพญานาคที่กลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง

"พญานาค...?" 

บักนัทถามด้วยความประหลาดใจ เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความสงสัย

"ใช่ ข้าเองก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นแค่ข่าวลือหรือเปล่า แต่หลายๆ คนในหมู่บ้านนี้เชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง และพวกเราก็เริ่มจะกลัวแล้ว" 

ลุงคำพูนตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ ความเครียดปรากฏชัดบนใบหน้าของเขา

บักนัทนั่งฟังอย่างเงียบๆ ความคิดในหัวเริ่มหมุนวนไปมา เขามองไปทางกรณ์ที่ดูเหมือนจะรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องราวที่เพิ่งได้ยิน

"เราคงต้องเริ่มสำรวจให้ละเอียดแล้วล่ะครับอาจารย์ ผมว่าเรื่องนี้น่าสนใจและน่าจะเป็นโอกาสดีที่จะได้ศึกษาเกี่ยวกับวัฒนธรรมและความเชื่อที่ฝังรากลึกในหมู่บ้านนี้" 

กรณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความกระตือรือร้น