เพราะพวกเราเริ่มมันจากคำว่าธุรกิจแต่เรื่องบนเตียงกลับเข้ากันได้ดีจนหลงลืมสิ่ง ๆ หนึ่งไป สิ่งที่เรียกว่า 'ความรัก' แม้จะมีเจ้าก้อนตัวน้อยด้วยกันแล้วแต่พวกเขาไม่เคยได้สัมผัสมันเลย pwp = porn with plot
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ผู้ใหญ่,โอเมกาเวิร์ส,ดราม่า,โอเมก้าเวิร์ส,โรแมนติก,โรแมนติก ,ชายรักชาย,yaoi,yaoi ,boylove,boylove/yaoi,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 3 หนูมองพี่
ที่เพนท์เฮาส์ห้องหนึ่งใจกลางเมือง มีโอเมก้าหนุ่มกำลังนั่งอยู่บนโซฟาหลังกว้างภายในห้องนั่งเล่น ในอ้อมแขนปรากฏเป็นเด็กชายหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มวัยห้าเดือนเศษ
เด็กน้อยส่งเสียงอ้อแอ้ร้องขอน้ำนมจากมารดามาดับความหิวกระหายที่กำลังประท้วงอยู่ในท้อง นิ้วมือเล็กป้อมชี้ไปซ้ายไปขวาอย่างไม่รู้ตำแหน่ง โอเมก้าแม่ลูกอ่อนอุ้มเอาลูกชายเข้าเต้า ริมฝีปากน้อย ๆ ดูดหน้าอกของคนเป็นแม่ดังจ๊วบจ๊าบ มือของเด็กน้อยเดี๋ยวกำเดี๋ยวแบคล้ายกำลังหยอกล้อผู้เป็นแม่อย่างอารมณ์ดี
ภีมพัฒน์จ้องมองลูกชายตัวน้อยในอ้อมแขนด้วยรอยยิ้ม เขาโยกตัวไปมาเพื่อกล่อมเด็กน้อยให้หลับใหล ไม่นานลูกชายตัวน้อยก็เข้าสู่นิทราไปทั้งที่ปากยังคงคาบเต้านมของมารดาอยู่
โอเมก้าแม่ลูกอ่อนสวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนอีกชั้นเพราะตนเพิ่งประกอบอาหารในครัวเสร็จ เขาลุกขึ้นยืนแล้วพาลูกน้อยในอกไปนอนบนเปลของเจ้าตัวที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโซฟานัก
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกันกับ คุณจอม หรือเจ้าจอมเพิ่งเดินทางกลับถึงบ้านพอดีในเวลาเกือบหนึ่งทุ่มตรง
อัลฟ่าหนุ่มเห็นภรรยายังคงวุ่นวายอยู่กับลูกชายจึงไม่อยากรบกวน เสื้อสูทที่ถูกวางพาดอยู่บนท่อนแขนถูกยกขึ้นห้อยไว้บนราวใกล้ ๆ พร้อมกับเนกไทสีน้ำเงินเข้มที่เขาปลดออกมาก็พาดไว้ที่เดียวกัน
ทางด้านภีมพัฒน์ เมื่อแน่ใจแล้วว่าเจ้าตัวน้อยหลับสนิทดีและนอนได้สบายตัวก็ผละออกมา โอเมก้าแม่ลูกอ่อนก้าวเท้าไปหาสามีที่ยังคงยืนอยู่หน้าประตูไม่ขยับไปไหน ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นปลดกระดุมสองเม็ดด้านบนสุดให้ประธานบริษัทน้ำหอมเพื่อให้อัลฟ่าสามีหายใจได้ผ่อนคลาย
"หิวหรือยังครับ วันนี้ภีมทำสปาเก็ตตี้ของโปรดคุณไว้ด้วย" โอเมก้าตัวน้อยเอ่ยถามสามีเสียงหวานอย่างปกติ เขาช้อนตาขึ้นมองใบหน้าคมของอัลฟ่าขณะที่มือล้วงเอาชายเสื้อเชิ้ตออกจากกางเกงให้คนตัวสูงกว่าอย่างที่ทำเป็นประจำ
หลังจากงานหมั้นจบลง ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรียบง่าย แต่ผ่านไปได้ประมาณสามปีก็จำเป็นต้องจัดงานวิวาห์แบบสายฟ้าแลบ เพราะภีมพัฒน์กำลังจะให้กำเนิดอีกหนึ่งชีวิต โอเมก้ากับอัลฟ่าอยู่ใกล้กันทุกวันย่อมไม่สามารถต้านทานสัญชาตญาณส่วนลึกได้
พวกเขาเริ่มมันด้วยสัญญาธุรกิจ ไม่ใช่ด้วยความรัก แต่ปัจจุบันทั้งคู่ต่างก็ให้เกียรติซึ่งกันและกันอย่างดีมาตลอด เจ้าจอมทำได้ดีทั้งสองหน้าที่ในด้านการงานและการเป็นสามี ภีมพัฒน์ก็เช่นกัน
โอเมก้าน้อยย้ายเข้าเมืองมาอยู่อาศัยกับจอมบดินทร์ตั้งแต่เสร็จสิ้นงานหมั้น เพราะความใกล้ชิดจึงมีเจ้าตัวน้อยเป็นผลผลิต
แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ในสัญญาการที่ตกลงกันไว้ก็ไม่ได้ระบุเรื่องของการมีทายาทสืบต่อ แต่เมื่อมีอีกหนึ่งชีวิตเกิดขึ้นมาแล้ว พวกเขาก็พร้อมจะเลี้ยงดูเด็กน้อยคนนี้ด้วยความรักและความเต็มใจ
ไม่ใช่เพียงเพราะต้องการรับผิดชอบจากการกระทำ
แต่เต็มใจที่จะรักเด็กน้อยคนนี้จริง ๆ
"ก็ดี พี่กำลังหิวพอดี มื้อเที่ยงลืมทานมัวแต่ดูเอกสาร" อัลฟ่าสามีตอบกลับภรรยาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ คำว่า พี่ เป็นสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองตอนอยู่กับภรรยาเสมอ เนื่องจากอายุที่ต่างกันและตนโตกว่าถึงเจ็ดปี
แอบขัดใจเล็กน้อยที่ภีมพัฒน์ยังเรียกเขาว่าคุณแทนคำว่าพี่ เจ้าตัวให้เหตุผลว่าพูดจนติดปากไปแล้ว ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร ก็แค่ตะหงิด ๆ ในใจเล็กน้อยเท่านั้น
โอเมก้าแม่ลูกอ่อนขมวดคิ้วมุ่น เจ้าจอมเป็นแบบนี้อีกแล้ว ทำแต่งานดูแต่เอกสารจนลืมทานอาหาร วันนี้คงไม่มีอะไรมากจึงกลับไวกว่าปกติ แต่บางวันนี่สิ...สามสี่ทุ่มเข้าไปแล้วเขายังไม่เห็นอีกฝ่ายกลับมาเสียที หากไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่มื้อเที่ยงจนดึกดื่นขนาดนั้นบ่อย ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องดีนัก
"งั้นเดี๋ยวภีมไปเตรียมให้นะครับ คุณจอมทำงานมาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำก่อนจะได้สบายตัว" ภีมพัฒน์กล่าวกับสามีพร้อมส่งรอยยิ้มหวาน สองมือน้อย ๆ ประสานกันไว้ด้านหน้าแสดงออกถึงความกระตือรือร้น
โอเมก้าน้อยชอบทำอาหารมาตั้งแต่เด็ก ๆ แม้ตอนนี้จะโตจนมีลูกหนึ่งแล้วแต่เขาก็ยังคงตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เข้าครัว โดยเฉพาะการทำให้สามีอย่างเจ้าจอมรับประทานและทุกครั้งที่ได้รับคำชมจากอีกฝ่ายมันทำให้เขายิ้มจนแก้มปริ
"อืม" คนอายุมากกว่าครางรับในลำคอ ภีมพัฒน์จึงหันหลังกลับเข้าห้องครัวไปอุ่นซอสที่ทำไว้และต้มเส้นสปาเก็ตตี้เตรียมไว้ระหว่างรอสามีอาบน้ำ กว่าเจ้าจอมจะเสร็จธุระก็คงอุ่นได้ที่พอดี จะได้มาทานมื้อค่ำด้วยกันอย่างทุกวัน
หากแต่อัลฟ่าสามียังไม่ยอมขยับกายไปไหน เขายังคงยืนจ้องภรรยาเดินไปตรงนู้นทีตรงนี้ทีอย่างเพลินตา สูดดมเอากลิ่นคาโมมายล์เจือจางที่เป็นฟีโรโมนของภีมพัฒน์เข้าปอด
กลิ่นดอกไม้ที่เขาหลงใหล
มันทำให้รู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งที่ได้กลิ่นมัน
คนตัวสูงสาวเท้าเข้าหาภรรยาอย่างเชื่องช้า วางฝ่าเท้าลงเงียบเชียบ และแผ่วเบา ระหว่างทางก็กอบโกยเอากลิ่นที่ชอบเข้าปอดไปด้วย
โอเมก้าร่างบางยังคงง่วนอยู่กับอาหารตรงหน้าจนไม่ได้สังเกตเลยว่าสามีไม่ได้ทำตามอย่างที่รับคำไว้ จนกระทั่งรับรู้ได้ถึงกลิ่นฟีโรโมนของสามีที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ถึงได้หันกลับไปเผชิญหน้ากับคนอายุมากกว่า
ภีมพัฒน์เอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัยว่าทำไมเจ้าจอมถึงไม่ยอมไปอาบน้ำตามที่บอกแต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร โอเมก้าน้อยขมวดคิ้วมุ่นอยู่ครู่หนึ่งจึงคิดได้ว่าสามีเพิ่งกลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ อาจจะต้องการดื่มน้ำดับเพื่อกระหายก็ได้
"คุณจอมอยากดื่มน้ำหรือครับ" เอ่ยถามออกไปในขณะที่มือยังคงถือไม้พายเคี้ยวซอสไปด้วย
"เปล่า พี่แค่ขี้เกียจอาบน้ำ" อัลฟ่าสามียกยิ้มบางส่งให้ภรรยาที่เอ่ยถามมาอย่างเป็นห่วงเป็นใย
ภีมเป็นเช่นนี้เสมอมาตั้งแต่รู้จักกัน ในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาคิดว่ามันไม่ได้สลักสำคัญอะไร แต่กับโอเมก้าร่างน้อยคนนี้นั้นทุกสิ่งอย่างล้วนสำคัญแม้คนอื่นจะมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากแค่ไหนก็ตาม
คนอายุน้อยกว่าหลุดยิ้มออกมาเมื่อสิ้นคำของสามี "ถ้างั้นคุณจอมนั่งรอก่อนนะครับ เดี๋ยวภีมจัดจานให้จะได้ทานก่อนค่อยไปอาบน้ำพักผ่อนกันนะครับ"
โอเมก้ากลิ่นคาโมมายล์พูดยาวเหยียดกับสามีจนคนฟังได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ท่าทีน่าเอ็นดูนั่น น่าหมั่นเขี้ยวนักแหละคนนี้
เด็กก็ยังคงเป็นเด็ก
ถึงมีลูกแล้วก็ยังเป็นเด็กในสายตาเขา
ภีมพัฒน์เอี้ยวตัวกลับเพื่อปิดเตาแก๊ส เขาหยิบเอาจานมาเตรียมไว้สำหรับอาหารมื้อค่ำ หากแต่ยังไม่ทันได้เอาเส้นสปาเก็ตตี้จัดลงจาน เอวคอดก็ถูกสวมกอดจากด้านหลังพร้อมกับสัมผัสนุ่มหยุ่นบนหัวไหล่ที่กดลงมา
ฟีโรโมนกลิ่นเหล้ารัมเป็นตัวบ่งบอกได้ดีว่าคนที่มอบไออุ่นให้เขานั้นคือใคร เจ้าจอมคงจะเดินอ้อมโต๊ะอาหารมาสวมกอดเขาเป็นแน่
คนอายุน้อยกว่าไม่ได้เอ่ยห้ามหรือสะบัดกายออกแต่อย่างใด เขาถูกสวมกอดจากสามีเช่นนี้เสมอหลังจากที่อีกคนกลับมาจากทำงานอย่างเหนื่อยอ่อน
จอมบดินทร์เป็นถึงบประธานบริษัท การเป็นหัวหน้าคนแล้วต้องควบคุมลูกน้องมากกว่าพันชีวิตให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ของบริษัทไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจหากสามีจะมีอาการอ่อนล้าเช่นนี้กลับบ้านมาทุกวัน
ตัวเขาที่เป็นภรรยา การทำให้สามีผ่อนคลายจากหน้าที่การงานได้บ้างก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ควรทำ อย่างน้อย ๆ เรื่องกอดก็คงจะพอช่วยได้บ้างไม่มากก็น้อย
อัลฟ่าร่างหนาสวมกอดภรรยาไว้แนบแน่น ดวงตาคู่คมปิดพริ้มลง เจ้าจอมตั้งใจจะโน้มศีรษะลงพักไว้ที่ไหล่มนของภรรยา แต่ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันมากจึงจำต้องวางคางเกยไว้บนศีรษะทุยแทน
โอเมก้าร่างน้อยปล่อยให้สามียืนกอดตนอยู่แบบนั้น มือเรียวที่เคยหยิบจับเครื่องครัวเปลี่ยนมากอบกุมท่อนแขนแข็งแรงของสามีเอาไว้ เขาลูบมันเบา ๆ อย่างเอาใจหวังช่วยให้สามีคลายความเหนื่อยล้าลงได้บ้าง
ความอบอุ่นที่เจ้าจอมเคยมอบให้เสมอมาเขาจะพยายามทำได้เท่าอีกฝ่าย
"พี่คิดถึงภีมจังเลย" อัลฟ่าสามีเอ่ยเสียงอ่อน
"ภีมก็อยู่กับคุณทุกวันนี่ครับ จะคิดถึงทำไม" ภีมพัฒน์ว่าไปตามจริง ตั้งแต่หมั้นจนแต่งงานกันมาไม่เคยมีเลยสักวันที่เราทั้งคู่จะไม่ได้เจอหน้ากัน แม้ช่วงแรกเจ้าจอมจะโหมงานหนักเพราะทุ่มให้กับบริษัทแต่ก็พยายามกลับบ้านให้ตรงเวลาเสมอ
"พี่อยากนอนกับภีม"
"เราก็นอนด้วยกันทุกวันนี่ครับคุณจอม"
พวกเขาทั้งคู่ไม่เคยแยกห้องนอนกันนี่นา
"ไม่ใช่แบบนั้นสิภีม" อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมทอดถอนลมหายใจเสียเฮือกใหญ่ เขากระชับวงแขนที่โอบรัดกายภรรยาให้แน่นขึ้นอีกระดับ ก่อนจะกดจูบบนกลุ่มผมนุ่มนิ่มแล้วเคลื่อนลงต่ำมาขโมยหอมแก้มอีกฝ่าย
โอเมก้าตัวน้อยเมื่อรับรู้ได้ว่าสามีกระทำเช่นนั้นก็มีอาการเขินอายเล็กน้อยจนแก้มและใบหูแดงปลั่งแทบจะกลายเป็นลูกตำลึงสุก "คุณจอม..."
"ภีมรู้ว่าพี่หมายถึงอะไร...ใช่ไหม หืม" เขาตะล่อมถามภรรยาพลางโน้มกายลงจูบที่ท้ายทอย ลากไล้สัมผัสมาจนถึงลำคอระหงของโอเมก้ากลิ่นดอกคาโมมายด์
ภีมขนลุกซู่พลางย่นคอหนีเมื่อได้รับสัมผัสจากสามี แม้จะไม่ใช่สัมผัสที่แปลกใหม่แต่เขาก็ไม่เคยชินกับมันเสียที
อัลฟ่าที่อายุมากกว่าจับกายภรรยาให้หันมาเผชิญหน้าตน เขายกมือหนาขึ้นเกลี่ยเอาปอยผมที่บดบังใบหน้าสวยหวานของออก "ลูกกินนมอิ่มจนหลับแล้ว" เจ้าจอมจับที่ปลายคางมน ออกแรงบังคับให้โอเมก้าน้อยเงยหน้าขึ้นมามองตน
ภีมยกฝ่ามือน้อย ๆ มากอบกุมไว้ที่บ่าไหล่ของสามีด้วยท่าทีประหม่า
"ถึงเวลาของพี่แล้วหรือยัง หื้ม" อัลฟ่าร่างหนาจงใจปล่อยฟีโรโมนยั่วยวนคนอายุน้อยกว่า นานมากแล้วที่เขาไม่ได้หลับนอนกันฉันสามีภรรยา นับตั้งแต่ที่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเจ้าตัวน้อยอยู่ในท้องพวกเขาก็ห่างเหินเรื่องพรรค์นี้ไปเป็นปี จึงไม่แปลกหากเจ้าจอมจะเอ่ยกับภรรยาอย่างตรงไปตรงมาพร้อมกับสายตาแทะโลมที่แสดงออกโจ่งแจ้งเช่นนี้
โอเมก้าแม่ลูกอ่อนเมื่อรับรู้ได้ถึงกลิ่นฟีโรโมนของสามีที่รุนแรงขึ้นมาถนัดตาก็เกิดอาการร้อนรุ่มจากภายใน มือน้อย ๆ ที่วางไว้บนไหล่กว้างของสามีออกแรงบีบเบา ๆ ท่อนขาอ่อนแรงพาให้ซวนเซจนจะล้ม ใบหน้าสวยเอียงหนีสายตาหมาป่าที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อของเจ้าจอม
อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมค่อย ๆ ขยับใบหน้าชิดใกล้ภรรยา สายตาจับจ้องที่ลำคอระหง เขาช้อนตามองเสี้ยวหน้าของภีมพัฒน์พร้อมกับพรูลมร้อนเป่ารดต้นคอของภรรยา โอเมก้าตัวน้อยย่นคอหนีสัมผัสหากแต่ไม่ได้ปัดป้องหรือเอ่ยห้าม ทำคนอายุมากกว่ายกยิ้มกริ่มอย่างพอใจ
จอมบดินทร์ใช้สองมือคว้าเอวบางของภรรยาเอาไว้แล้วยกอีกฝ่ายขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์ครัว นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องลึกเข้าไปในดวงตู่สวย สื่อสารความต้องการผ่านทางสายตา "ตัวเธอหอมมาก" เจ้าจอมเอ่ยชมภรรยาอย่างที่ใจคิด
ลำแขนแข็งแรงกักขังภรรยาไว้ไม่มีหนทางให้หนี เขาค่อย ๆ โน้มกายลงต่ำ ริมฝีปากหนาทาบทับบนลำคอของคนอายุน้อยกว่า ขบเม้มย้ำ ๆ และเพิ่มแรงกระทำขึ้นเรื่อย ๆ จนได้ยินเสียงหวานครางเครือแผ่วเบา
อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมไล่พรมจูบทั่วลำคอระหงของภรรยาจนมันขึ้นรอยกุหลาบสีแดงเรื่อเป็นจุด ๆ ภีมพัฒน์จิกเล็บจิกมือบนบ่าแกร่งของอัลฟ่าสามีเพื่อระบายอารมณ์บางอย่างที่ค่อย ๆ ปะทุขึ้นมา
"เจ้าคาโมมายด์ของพี่"
ในตอนนี้หากให้พูดว่าเจ้าจอมกำลังถูกมอมเมาด้วยฟีโรโมนของภรรยาก็คงไม่ผิดนัก เมื่อเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับสามี โอเมก้าตัวน้อยก็เผลอตัวปล่อยฟีโรโมนสร้างความกำหนัดเสียเต็มที่ เล่นเอาประธานแห่งเจบีดีกรุ๊ปหลงมัวเมาไปกับกลิ่นกายหอมหวานของภรรยา
เมื่อระดมจูบจนพอใจ คนอายุมากกว่าก็ผละออกมามองภรรยาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ใคร่อยากจนภีมพัฒน์ต้องเบือนหน้าหนีเพราะไม่อาจหาญสู้ดวงตานักล่ากระหายเหยื่อนั่นได้
"หนู...มองพี่" สรรพนามเฉพาะถูกหยิบยกมาใช้เมื่อรู้สึกขัดใจที่ถูกภรรยาหันหนีไม่ยอมสบสายตากันอย่างที่ตนต้องการ
โอเมก้าเม้มปากแน่น ไม่บ่อยนักที่เจ้าจอมจะเรียกเขาเช่นนี้นอกเสียจากยามอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยไฟราคะทั้งตัวเขาและสามี
ฝ่ามือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นมาปลดผ้ากันเปื้อนออกจากเอวคอดของภรรยาจนมันร่วงลงไปอยู่ที่พื้นครัว เขาช้อนสายตามองคนเด็กกว่าพร้อม ๆ กับใช้มือข้างเดิมเลิกชายเสื้อของภีมขึ้นสูง โอเมก้าแก้มแดงปลั่งเหมือนลูกมะเขือเทศ แม้จะเขินอายสามีเพียงใดแต่ก็ไม่คิดเอ่ยปากห้ามปราม
ในใจเริ่มกู่ร้องว่าต้องการ
โอเมก้าที่เพิ่งผ่านการมีลูกมาหมาด ๆ เช่นเขา ฮอร์โมนในร่างกายยังไม่คงที่นัก จึงไม่แปลกหากจะรู้สึกโหยหาสัมผัสและไออุ่นจากสามีไม่น้อยไปกว่ากันเจ้าจอม
ชายเสื้อถูกเลิกขึ้นสูงจนเห็นเม็ดทับทิบสีชมพูสวย เจ้าจอมแลบลิ้นเลียริมฝีปากพร้อมช้อนตาจับจ้องภรรยาอย่างหื่นกระหาย "ป๊ากินนมหนูได้ไหมคนสวย" เจ้าจอมยกยิ้มที่มุมปากเมื่อภรรยาส่งเสียงครางในลำคอพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดบังใบหน้าคล้ายว่าจะเขินอายเต็มทน
"ดูนมหนูสิ น่ากินขนาดนี้ป๊าจะอดใจไหวได้ยังไง...หืม"
"คุณจอม..." โอเมก้าตัวน้อยเปล่งเสียงพูดอย่างสั่นเครือหากแต่ยังไม่ยอมเอามือออกจากใบหน้าสวยของตน
"คุณอะไร เรียกป๊าอย่างที่หนูเคยเรียกสิ" ฝ่ามือหนาของอัลฟ่าคว้าเอาข้อมือภรรยามากอบกุมแล้วออกแรงดึงเปลี่ยนตำแหน่งให้ภีมวางมือลงบนบ่าเขาดังเดิม
โอเมก้าตัวน้อยยังคงหลบสายตาสามีอัลฟ่าลงต่ำ เจ้าจอมจึงแกล้งหยอกภรรยาด้วยการวางสัมผัสจากฝ่ามือร้อนลงบนหน้าท้องบาง ลากไล้แผ่วเบาลงมาจนถึงขอบกางเกงขาสั้นของภรรยา
อาจจะสั้นเพียงครึ่งไม้บรรทัดเท่านั้น ภีมพัฒน์ให้เหตุผลว่าสะดวกต่อการทำงานบ้านและดูแลลูกชายมากกว่า
"คุณจอม..."
"คุณอีกแล้ว อยากให้ป๊าโกรธหนูเหรอ"
อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมเงยหน้าจับจ้องดวงตาของภรรยาคนสวย อีกฝ่ายทำได้เพียงเบนหน้าหลบสายตาหื่นกระหายของสามี
เจ้าจอมไม่ได้สนใจท่าทีของโอเมก้าตัวน้อยอีกต่อไป เมื่ออารมณ์อยากเสพสมมันพุ่งสูงจนไม่อาจต้านได้ เขาช้อนมองเสี้ยวหน้าของภีมพัฒน์ครั้งหนึ่งก่อนจะก้มลงมาฉกชิมความหวานหอมจากหน้าอกเต่งตึงเพราะมีน้ำนมเหลือค้างอยู่ของภรรยา
"อ๊ะ...ป๊า" โอเมก้าตัวน้อยเผลอตัวหลุดเสียงครางเมื่อได้รับสัมผัสนุ่มแถมยังชื้นจากสามีอย่างไม่ได้ตั้งตัว
"อย่างนั้นเด็กดี เรียกป๊าอีกสิ" อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมผละริมฝีปากออก ยืดตัวขึ้นจูบริมฝีปากบางของภรรยาโอเมก้า ดูดดึงมันจนอีกฝ่ายครางเครือ ริมฝีปากบวมเจ่อจากรสจูบที่สามีมอบให้โดยไม่เว้นช่วงให้หายใจ
มือหนาข้างหนึ่งของเจ้าจอมตรึงเสื้อยืดของคนตัวเล็กกว่าไว้เหนืออก อีกข้างที่อยู่ต่ำกว่าก็คอยวนเวียนใกล้กับขอบกางเกงจนโอเมก้ารู้สึกใจไม่ดีอย่างไรชอบกล
"อ้าขาให้ป๊าเข้าไปอีกได้ไหม" เมื่อพอใจกับรสจูบแล้วอัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมก็ผละออกมา น้ำสีใสยืดติดมาเป็นสายแต่ไม่มีใครคิดใส่ใจมัน
ฝ่ามือหนาคว้าเอาข้อพับขาของภรรยาขึ้นมาวางไว้บนเคาน์เตอร์ครัวจนตอนนี้มันอยู่ในท่าที่ดูเชิญชวนให้ทำเรื่องอย่างว่า ภีมพัฒน์นึกเขินอายจนต้องหนีบขาเรียวหุบเข้าแต่ก็มีบางสิ่งมาขวางเอาไว้
"อ้าไว้เด็กดี หนูสวยมากตอนอยู่ท่านี้" คำชมของเจ้าจอมยิ่งทำให้ภรรยาตัวน้อยเขินอายหนักกว่าเดิม พวงแก้มใสที่เคยแดงเรื่อก็แดงขึ้นไปอีกหลายเท่า
คนอายุมากกว่ายกยิ้มอย่างพึงใจที่แกล้งภรรยาได้ เขาชอบนักเวลาอีกฝ่ายเขินอายเขาแต่ก็ไม่เอ่ยห้ามราวกับอยากตามใจสามี
ช่างน่ารักเสียจริง
"ป๊าจ๋า..." เสียงหวานเอ่ยเรียกสามี ทำเอาเจ้าจอมสติหลุดไปครู่หนึ่งกว่าจะดึงกลับมาได้
"...จ๋า" อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมตอบรับคำภรรยา เขายกยิ้มละมุนพลางยกฝ่ามือหนาขึ้นเกลี่ยแก้มใสของภีมพัฒน์
โอเมก้าตัวน้อยนิ่งเงียบ เม้มปากชั่งใจอยู่พักใหญ่ว่าควรเอ่ยออกไปดีหรือไม่ หากบอกออกไปแล้วภาพลักษณ์เด็กน้อยแสนขี้อายของเขาก็คงหายไปด้วย
แต่ในตอนนี้อารมณ์ในกายเขามันพุ่งสูงจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
"ภีมเปียกแล้ว"
#โอเมก้าของเจ้าพ่อน้ำหอม
ไม้เรียว!!!!!!!
TW : chomchan_writer
