สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ "ลลิน" ตอนนี้ฉันได้งานทำแล้วนะ เป็นเลขาของบริษัทแพคเก็ตจิ้งชื่อดัง มันคือความฝันของคนทั้งเมืองไทยที่อยากจะทำงานที่นี่ แต่ปัญหาที่ฉันติดอย่างเดียวคือ เจ้านายคนสวย ที่จ้องจะงาบฉันอยู่เนี่ย!!
ผู้แต่ง
พราวตะวันเรื่องย่อ
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ "ลลิน" ตอนนี้ฉันได้งานทำแล้วนะ เป็นเลขาของบริษัทแพคเก็ตจิ้งชื่อดัง มันคือความฝันของคนทั้งเมืองไทยที่อยากจะทำงานที่นี่ แต่ปัญหาที่ฉันติดอย่างเดียวคือ เจ้านายคนสวย ที่จ้องจะงาบฉันอยู่เนี่ย!!
หญิง-หญิง,ไทย,รัก,ดราม่า,อีโรติก,แก้แค้น,ดราม่า,น่ารัก,หวาน,หญิง-หญิง,รัก,โรแมนติก ,GL,เจ้านาย,เลขา,บอส,โรแมนติก,นิยายญญ,ยูริ,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Oh my boss ตกหลุมรักบอสตัวร้าย
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ "ลลิน" ตอนนี้ฉันได้งานทำแล้วนะ เป็นเลขาของบริษัทแพคเก็ตจิ้งชื่อดัง มันคือความฝันของคนทั้งเมืองไทยที่อยากจะทำงานที่นี่ แต่ปัญหาที่ฉันติดอย่างเดียวคือ เจ้านายคนสวย ที่จ้องจะงาบฉันอยู่เนี่ย!!
“ติ๊ง!”
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึกในคืนวันศุกร์ ขณะที่ฉันกำลังเลื่อนดูซีรีส์ไปเรื่อยเปื่อย เลยคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่พอเห็นข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ ดวงตาฉันก็เบิกกว้าง พร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างพอๆ กับตา ในทันที
“ยินดีด้วยค่ะ คุณลลิน ได้รับการคัดเลือกเป็นเลขานุการ CEO ของเรา ทางบริษัทขอเชิญคุณเริ่มงานในวันจันทร์นี้”
จาก JP Packaging HR
ฉันได้งานแล้ว!!!!!!
“แม่! แม่!!!! ลลินได้งานแล้ว!”
ฉันพุ่งตัวออกจากห้องไปหาแม่ที่กำลังนั่งพับผ้าอยู่ในห้องนั่งเล่น แม่เงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยความตกใจ ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อได้ยินข่าวดี
“จริงเหรอลูก! แม่ดีใจด้วยน้าา แม่บอกแล้วว่าเขาต้องเลือกหนู!”
ฉันยื่นโทรศัพท์ให้แม่ดูข้อความเพื่อยืนยันอีกครั้ง แม่กอดฉันแน่นพร้อมเอ่ยคำชมจนฉันยิ้มไม่หุบ งานแรกหลังเรียนจบ และเป็นงานในบริษัท “Just Perfect Packaging” ที่มีชื่อเสียงเรื่องบรรจุภัณฑ์ไวน์และองุ่นพรีเมียมระดับประเทศ ฉันแทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะได้เข้าไปทำงานในที่ที่ใครๆ หลายคนในประเทศใฝ่ฝัน
คืนนั้นฉันนอนไม่หลับเลย ความตื่นเต้นวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด ฉันจินตนาการถึงออฟฟิศสวยๆ เจ้านายสุดเก่ง และเพื่อนร่วมงานที่คงจะดีต่อใจกันทั้งนั้น
“สู้ๆ นะลลิน วันจันทร์นี้มันต้องเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีที่สุดในชีวิตแน่ๆ”
ฉันบอกตัวเองในกระจก ก่อนจะหลับไปพร้อมรอยยิ้ม
---
วันจันทร์ : เช้าวันแรกของการทำงาน
06.00 น.
เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นขึ้น ฉันรีบคว้ามันมาปิดอย่างรวดเร็ว เพราะฉันดันตื่นก่อนที่มันจะดังแล้ว เช้านี้ฉันตั้งใจแต่งตัวอย่างพิถีพิถันที่สุด เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงทรงสอบสีน้ำเงินเข้ม ต่างหูคู่เล็กๆ มัดผมรวมสูง ที่ถึงจะดูเรียบร้อยแต่ก็ไม่จืดชืดจนเกินไป
“ไปได้ลลิน วันนี้เธอสวย เริ่ด และจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีของเธอเลย”
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินออกจากบ้านด้วยความมั่นใจ
** บริษัท JP Packaging **
เมื่อมาถึงหน้าบริษัท ทุกอย่างดูเหนือความคาดหมาย ตั้งแต่ประตูทางเข้าที่หรูหราเหมือนโรงแรมระดับห้าดาว ไปจนถึงพนักงานต้อนรับที่ส่งยิ้มอบอุ่น
“สวัสดีค่ะ ลลินดา อัครวัฒน์ มาทำงานวันนี้วันแรกค่ะ”
ฉันเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่คิดว่าสวยที่สุด
“เชิญทางนี้เลยค่ะ คุณลลินดา”
พนักงานต้อนรับพาฉันขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุด ซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องทำงาน CEO
–
ห้องทำงาน CEO
–
เมื่อประตูห้องเปิดออก ฉันรู้สึกเหมือนเวลาในโลกหยุดนิ่ง
คุณตอง อมารินทร์ อนันต์เดชาวงศ์ CEO สาว อายุ 35 ปี ที่ได้รับตำแหน่งซีอีโอมาตั้งแต่อายุเพียง 27 ปี เธอเป็นเหมือนตำนานในวงการธุรกิจ ทุกคนต่างรู้จักชื่อของเธอในฐานะผู้หญิงที่นำพาบริษัทเข้าสู่ความสำเร็จระดับประเทศ
อ๋อ!!! ไม่ต้องสงสัยนะว่า ทำไมฉันถึงข้อมูลแน่นขนาดนี้ เพราะคุณตอง คือคนดัง ที่ไม่มีใครไม่รู้จักเธอ
เธอนั่งอยู่ตรงนั้น... ผมสีน้ำตาลเข้มยาวสลวย ดัดลอนคลายๆ ดูเข้าทรง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัว และสายตาคมกริบที่มองมาที่ฉันเหมือนจับจ้องเหยื่อ
“ลลิน ลลินดา เลขาใหม่ของตองสินะ?”
เสียงทุ้มต่ำของเธอดังขึ้น ดึงสติให้ฉันกลับมาสู่โลกความเป็นจริง พร้อมรอยยิ้มที่เดาไม่ออกว่าเธอคิดอะไรอยู่
“คะ...ค่ะ”
ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก สองมือที่ประสานกันแน่นเริ่มมีเหงื่อซึม
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกัน แต่ขอบอกนิดนึงนะคะ ตองต้องการคนที่ทำงานเร็ว คิดเร็ว และรับมือตองได้”
รับมือเธอได้? ฉันพยักหน้าเงียบๆ แต่ในใจกลับกังวลขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นี่ฉันจะต้องรับมืออะไร รับมือกับอะไรของเธอได้กัน?
---
การทำงานวันแรกของฉัน ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะนั่งจมอยู่กับกองเอกสารของบริษัททั้งวัน แล้วยังต้องรับโทรศัพท์ที่ดังไม่เคยหยุด และวันนี้กลับไปบ้านไป ฉันคงหลับเป็นตายแน่ๆ
---
หลังจากวันแรกที่ทำงานที่ JP Packaging ฉันก็เริ่มรู้สึกถึงความหนักหน่วงที่แท้จริงของงาน ทุกวันมีกองเอกสารและโปรเจ็กต์ต่างๆ ที่ต้องจัดการอย่างไม่หยุดหย่อน แม้จะเป็นงานแรกหลังเรียนจบ แต่มันยากกว่าที่คิด ทั้งต้องเรียนรู้ระบบใหม่ๆ ในบริษัทและต้องปรับตัวให้เข้ากับการทำงานที่เต็มไปด้วยความคาดหวังสูงจากทุกคน
และที่สำคัญ...จากเจ้านายคนสวย คุณตอง
“ลลิน! มันต้องเสร็จภายในวันนี้!”
คุณตองเรียกชื่อฉันเสียงดังจากปลายทางของห้อง ทำให้หัวใจฉันกระตุกเล็กน้อย
“ค่ะ คุณตอง!”
ฉันรีบลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานและวิ่งไปรับงานยังโต๊ะของเธออย่างรวดเร็ว แม้จะทำงานหนักขนาดไหน สายตาของเธอก็ยังคงคมและมั่นคงเสมอ
“นี่คือรายงานสุดท้ายที่ตองต้องการ ฝากลลินแก้ไขให้เสร็จภายในบ่ายนี้เลยนะคะ”
คุณตองยื่นเอกสารให้ฉันพร้อมสายตาแสดงความคาดหวัง
“ค่ะ คุณตอง ฉันจะรีบทำให้เสร็จทันเวลา”
ฉันรับเอกสารมาด้วยมือสั่นเล็กน้อย ความเครียดเริ่มกดดันฉันมากขึ้น ขอโทษที่ไม่ได้ให้ข้อมูลครบถ้วนในครั้งแรกว่างานที่อยากได้เป็นยังไง แต่การทำงานในสภาพแวดล้อมแบบนี้มันยากกว่าที่คิดไว้มาก ฉันลาออกทันมั้ยเนี่ย 😭😭
---
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ ฉันนั่งทำงานต่อจนเริ่มรู้สึกหิวมากขึ้น แต่ก็ไม่อยากหยุดทำงานตอนนี้ เพราะรู้ว่ามันคงต้องใช้เวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะเสร็จ
แต่แล้ว...
“ลลิน”
เสียงคุณตองดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันหันไปมองและเห็นคุณตองยิ้มให้ฉันอยู่พร้อมกับถุงใส่อาหารในมือ
“คิดแล้วเชียวว่า ลลินต้องยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยง ฉันซื้อมาฝากค่ะ”
คุณตองยิ้มให้อย่างอบอุ่นก่อนจะยื่นกล่องข้าวมาให้ฉัน
ฉันมองกล่องข้าวในมือเธอ แล้วมองหน้าคุณตองอย่างตกใจ
“ขอบคุณค่ะ คุณตอง แต่ลลินไม่ได้ลืมค่ะแค่อยากจะรีบทำงานให้เสร็จค่ะ”
คุณตองยิ้มบางๆ ยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานฉัน
“ตองเข้าใจค่ะแต่ถึงเวลาก็ต้องทานนะคะ ไปทานข้าวได้แล้วค่ะ ตองอนุญาต”
ฉันยิ้มเล็กน้อยแล้วรับกล่องข้าวจากมือเธอ ขอบคุณอย่างจริงใจ
“ขอบคุณมากๆ ค่ะ...คุณตอง”
(จะว่าไปแล้ว คุณตองก็ใจดีเหมือนกันนะเนี่ย ถึงเวลางานจะเคร่งเครียด ตั้งใจไปบ้างก็เถอะ)
--
หลังจากทานข้าวเสร็จ ฉันกลับมาทำงานต่อ พอกินข้าวอิ่มเจอแอร์เย็นๆ ก็พาลจะหลับให้ได้เหมือนกัน คุณตองหายไปจากออฟฟิตเกือบ 2 ชม. และเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับ…..
“โกโก้เย็นค่ะ จะได้สดชื่นขึ้นหน่อย”
คุณตองพูดอย่างอ่อนโยน ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะทำงานของฉันพร้อมเค้กช็อคโกแลตชิ้นเล็กๆ พอดีทาน
“ขอบคุณค่ะ...คุณตอง”
ฉันพูดออกไปโดยไม่รู้ว่าตัวเองแสดงความเห็นแก่กิน หรือดูเด็กไปรึเปล่า เพราะคุณตองดูขำกับท่าทางของฉันนัก
“ตองรู้ว่า งานที่ให้ทำมันหนัก แต่ก็อย่าหักโหมเกินไป ตองรู้ว่าลลินทำได้”
เธอพูดพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่ฉันไม่ค่อยได้เห็น
คำพูดนั้นทำให้ใจฉันพองโตขึ้นมาเล็กน้อย ฉันพยักหน้ารับอย่างมั่นใจขึ้นกว่าเดิม และเริ่มดื่มโกโก้เย็นที่เธอซื้อมาฝาก การทำงานในวันนี้มันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกถึงความอบอุ่นจากคุณตอง แม้ว่าเธอจะเข้มงวดและมีความคาดหวังสูง แต่ในทุกๆ ครั้งที่เธอแสดงความห่วงใย มันก็ทำให้ฉันรู้สึกพิเศษอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน