ผมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองย้อนเวลากลับมาในช่วงแรกของวันสิ้นโลก มิหนำซ้ำยังถูกระบบที่ไม่มีประโยชน์อะไรเกาะติดแถมบังคับให้ไปช่วยชีวิตพระเอกอีก!
ชาย-ชาย,ผจญภัย,แฟนตาซี,ไซไฟ,ข้ามเวลา,ซอมบี้,วันสิ้นโลก,แฟนตาซี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ผมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองย้อนเวลากลับมาในช่วงแรกของวันสิ้นโลก มิหนำซ้ำยังถูกระบบที่ไม่มีประโยชน์อะไรเกาะติดแถมบังคับให้ไปช่วยชีวิตพระเอกอีก!
ผู้แต่ง
Ferylin79
เรื่องย่อ
ใช้ชีวิตหนีซอมบี้มาห้าปี หลังจากพลาดท่าโดนซอมบี้รุมทึ้ง จู่ ๆ ผมก็ดันย้อนเวลา ตื่นขึ้นมาในช่วงแรกของวันสิ้นโลก ทว่าหนนี้ไม่ได้ตัวคนเดียวแต่กลับพ่วงระบบที่แสนจะพูดมากมาอีกด้วย
จากนั้นผมก็ได้รับรู้ว่าโลกใบนี้เป็นเพียงนิยายเรื่องหนึ่ง หลังจากพระเอกในนิยายตายไป พระเจ้าจึงทำการรีเซตโลกใบนี้ใหม่อีกครั้ง และผมก็คือตัวประกอบดวงซวยที่ถูกเลือกนั่นเอง!
"ถ้าจะย้อนเวลาก็ช่วยย้อนไปไกลกว่านี้อีกสักสองสามปีได้ปะ อย่างน้อยก็ขอเตรียมข้าวของตุนเสบียงก่อนเหอะ"
[ระบบ : ขอโทษทีน้า เพราะนี่คือนิยายวันสิ้นโลกยังไงล่ะ ถ้าย้อนไปไกลกว่านั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิ อิอิ]
“...” อิอิพ่xx
แต่ใครจะไปคิดว่าไอ้คุณพระเอกคนนั้นดันเป็นหมอนั่น คนที่ผมเคยต่อยหน้ามันไปเมื่อปีก่อน!
[ระบบ : นี่นายกล้าทำร้ายเขาเลยเหรอ นั่นพระเอกเลยนะ นายทำได้ไง!!]
"ก็กำลังรู้สึกผิดอยู่นี่ไง"
--------
พระเอก : ทำไมไม่คุยกันดี ๆ แบบเมื่อก่อน
นายเอก : มึงต่อยกูหน่อย ขอเน้น ๆ"
พระเอก : (ง้างมือ)
นายเอก : (นี่มันจะต่อยจริง ๆ เหรอวะ!)
---------
✨รุ่นพี่ปากหมา vs ไอ้ลูกหมาหน้าบึ้ง
🧟🧟🧟🧟🧟🧟
เปิดเรื่องใหม่แล้วค่า มาในตีมวันสิ้นโลก เขียนมันทุกแนวไปเลยแล้วแต่อารมณ์ของแท้ 5555
ถ้าชอบก็ช่วยกันอ่าน+เม้นต์เป็นกำลังใจให้พี่พันไมล์กับหมาเด็กของเขาด้วยนะคะ
ตรงด้านนอก ซอมบี้หลายตัวยังคงพยายามพังประตูเข้ามาหาเหยื่อ แต่ติดที่มันเป็นประตูเหล็กเลยไม่สามารถเข้ามาได้ ผมกับธาราเดินตามกันขึ้นไปด้านบน ที่ชั้นสองไม่มีใครอยู่ พวกเราก็เลยขึ้นไปชั้นสามกันต่อ
และทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป ผมก็เห็นพวกริสากำลังนอนกลิ้งบนเตียงด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ
“อ้าว พี่พันไมล์ ธารา มานอนด้วยกันสิ ดีจังที่ร้านนี้มีห้องนอนด้วย ริชอบที่นี่ คืนนี้เราพักที่นี่กันนะคะ ริไม่อยากนอนหนาวข้างนอกแล้ว”
“...” ผมพูดไม่ออกเลยทีเดียว ในขณะที่ผมกับธาราต้องสู้จนเนื้อตัวมอมแมม แต่คนพวกนี้กลับเนื้อตัวสะอาดสะอ้านทำตัวประหนึ่งราชาแล้วให้ผมคอยปกป้องซะงั้น
อีกอย่างนี่ยังไม่ครึ่งวันเลย เธอก็จะพักอีกแล้วงั้นเหรอ!
[เจ้าพวกนี้น่ารำคาญเป็นบ้าเลย]
เออ ผมก็รำคาญเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าไม่ติดว่าริสาเป็นผู้หญิงผมเองก็อยากจะพาธาราหนีไปซะเดี๋ยวนี้เลย ทำไงได้ ผมมันก็เป็นคนแบบนี้แหละ ไม่งั้นชาติที่แล้วก็คงไม่ตายหรอก ตอนนี้ขอแค่ไปให้ถึงค่ายผู้รอดชีวิตก่อนก็พอ
‘แกเคยบอกว่าธาราจะโดนหักหลังใช่ไหม พอรู้ไหมว่าวันไหน เมื่อไหร่ ที่ไหน’
ระบบเงียบไปไม่นานก็ตอบมา [คือตั้งแต่มีนายเข้ามา เนื้อเรื่องมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ชาติก่อนช่วงต้น ๆ ธาราไม่ได้มาที่เขตนี้แต่ไปที่เขตสี่ ระบบก็เลยบอกไม่ได้ว่าจะเกิดเรื่องที่ไหนแต่ถ้าพูดถึงระยะเวลาก็น่าจะภายในหนึ่งถึงสองวันนี้นี่แหละ]
‘เร็วขนาดนั้นเชียว’
[ใช่ ไอ้พวกนี้มันรำคาญธาราจนอยากจะรีบกำจัดไว ๆ ยังไงล่ะ พอไม่มีธาราแม่ริสาก็จะได้มองตัวเอง]
‘โอเค ขอบใจมาก’
ภายในหนึ่งถึงสองวันนี้ผมคงต้องเฝ้าระวังเป็นพิเศษสินะ
“จะพักที่นี่ได้ยังไง เราต้องเดินทางกันต่อ” ธาราแย้งอย่างไม่เห็นด้วย
“แต่ว่า...” ริสาขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าน่ารักหมองลงจนแชมป์ออกอาการฟึดฟัดขึ้นมา
“พวกแกจะไปก็ไปกันสิ พวกฉันจะอยู่ที่นี่แหละ”
“ไม่นะ ริอยากให้ธาราอยู่กับเราด้วย พวกเขาเก่งมากเลย แชมป์อย่าไล่เขานะ” ริสารีบหันไปเกาะแขนแชมป์อย่างออดอ้อน
“แต่พวกมันไม่ได้อยากอยู่นี่!”
ถ้าพูดกันตรง ๆ ผมก็ไม่ได้อยากอยู่จริง ๆ นั่นแหละ แต่พอคิดอีกที ตอนนี้พวกเราอยู่กลางเมือง ถึงจะอันตรายไปหน่อย ทว่าผมก็ยังต้องการของกินของใช้จำเป็นก่อนออกจากเมืองเช่นกัน โดยเฉพาะต้องหาเสื้อกันหนาวดี ๆ สักตัวให้ธารามันด้วย
ผมยกมือจับต้นแขนธารา “วันนี้พักที่นี่แหละ เราจะรวบรวมของใช้จำเป็นกันก่อน”
“โอเค” ธาราพยักหน้า ไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรอีก
[งื้อ ธาราพูดง่ายจัง น่ารักจนระบบใจเจ็บ]
พอได้ยินระบบมันอวยแบบนี้ ผมเองก็เกิดความสงสัยขึ้นมาเช่นกันว่าคุณพระเอกเรื่องนี้มันจะพูดง่ายเกินไปไหม โดยเฉพาะกับผมที่เคยต่อยหน้ามันแล้วด้วย นอกจากจะไม่โกรธแล้วยังชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้อีกต่างหาก
แต่แบบนี้ก็ดี ยังไงผมก็ต้องอยู่กับธาราไปอีกนาน ถ้ามันไม่เชื่อฟังนั่นแหละถึงจะเป็นปัญหา
“ดีจังเลยค่ะ” เมื่อได้รับคำตอบที่ถูกใจ ริสาก็ยิ้มหวานออกมา ก่อนจะชี้นิ้วไปทางประตูอีกบาน “ตรงนั้นเป็นห้องน้ำค่ะ เมื่อกี้ริลองเข้าแล้ว น้ำประปายังไหลปกติไปล้างเนื้อล้างตัวกันได้นะคะ พอดีกลิ่นที่มาจากพวกพี่มันค่อนข้าง เอ่อ...”
“เหม็นสินะ” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะผมเองก็เหม็นตัวเองเช่นกัน
ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของผมแทบไม่มีตรงไหนที่ไม่เลอะเลือดซอมบี้เลย เลือดใหม่ไม่เท่าไหร่ แต่เลือดที่ติดมาตั้งแต่เมื่อวานมันเริ่มจะส่งกลิ่นเน่าออกมาบ้างแล้ว ส่วนธาราเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันนัก ตัวมันโดนเลือดซอมบี้น้อยกว่าผมก็จริง แต่ด้วยความที่เสื้อมันเป็นสีขาวก็เลยดูเละเทะพอกัน
“ธารา มึงไปอาบก่อนไป” ผมหันไปพูดกับอดีตน้องรหัส
“พันไมล์ไปก่อนเถอะ นายน่าจะเหนียวตัวกว่านะ” ธาราส่ายหน้า พลางยกมือขึ้นมาลูบแก้มผมเบา ๆ เราสองคนผสานสายตากันนิ่ง ๆ “ตอนนี้หน้านายมีแต่เลือดจนเหมือนซอมบี้ยิ่งกว่าตัวข้างนอกอีก”
[กำลังจะซึ้งเลย] ระบบเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงขบขัน
“ก็ดี ขอบใจไอ้น้อง” ผมเบ้ปาก จากนั้นก็หมุนตัวเข้าห้องน้ำไปทันที
โชคดีที่ในห้องน้ำมีอุปกรณ์ทำความสะอาดร่างกายครบ ใช้เวลาแค่ห้านาทีผมก็อาบน้ำจนสะอาดเอี่ยม แล้วสวมชุดเน่า ๆ ตัวเดิมออกมา
“ไวมาก” ธาราเปรย นัยน์ตาสีดำมองผมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเหมือนต้องการหาจุดที่ยังล้างไม่หมด
“สะอาดแน่นอน จะอาบทำไมนานนักหนาล่ะ เสียเวลา” ผมพูดพลางเดินไปทรุดตัวนั่งใกล้เตียงที่รุ่นน้องสามคนนอนกองกันอยู่ “มึงรีบไปอาบเหอะ”
ธาราหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ได้พูดอะไร
“พี่พันไมล์ขึ้นมานอนกับพวกเราไหมคะ” ริสานอนอยู่ตรงกลางระหว่างแชมป์กับแทน พูดเสร็จก็ขยับร่างเข้าไปจนแผ่นหลังชิดกับแชมป์ที่นอนริมผนัง แชมป์เลียริมฝีปากด้วยความชอบใจ มือเล็กตีแขนแทนที่นอนอีกฝั่งเบา ๆ “แทนเขยิบมาสิ พี่พันไมล์จะได้มานอนด้วย”
ผมรีบส่ายหน้าทันที “พวกเธอนอนไปเถอะ ไม่ต้องไปเบียดให้มันร้อนหรอก ตอนนี้ยิ่งไม่มีไฟฟ้าแล้วด้วย”
“ก็ได้ค่ะ” ริสาตอบรับ ตั้งใจจะขยับตัวออกห่างจากแชมป์ ทว่ากลับโดนมือหนาของคนด้านหลังล็อกเอวเอาไว้ไม่ยอมให้ถอยออก สาวน้อยที่ปกติมักจะเรียกหาแต่ธาราพลันหน้าแดงก่ำ แต่ก็ไม่ได้ต่อต้านความใกล้ชิดนี้เสมือนว่าเธอเองก็ชอบมันเช่นกัน
แน่นอนว่าห้องเล็กแค่นี้ผมย่อมเห็นฉากนี้อย่างชัดเจน แม้แต่แทนที่นอนหงายมองเพดานก็น่าจะรู้เหมือนกัน ไอ้เด็กนี่ถึงได้เงียบกริบไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
[แม่ริสานี่ยังไง ทำตัวเหมือนชอบธารา แต่กลับปล่อยให้คนอื่นกอดตัวเองทั้ง ๆ ที่ธาราก็อยู่ด้วย หรือนางจะสร้างฮาเร็มจริง ๆ]
‘ถ้าแชมป์มันยอมน่ะนะ’ ผมตอบระบบด้วยสีหน้านิ่งสนิท
ทรงนี้ถ้าลองได้ชิมสักครั้งคงดุยิ่งกว่าจงอางหวงไข่อีกมั้ง แถมดูท่าทางน่าจะได้แอ้มในเร็ว ๆ นี้ซะด้วย หึ
ครึ่งชั่วโมงต่อมาธาราก็ออกมาจากห้องน้ำในสภาพเส้นผมเปียกโชก สีหน้าดูผ่อนคลายขึ้นหลายส่วน มันเดินมานั่งลงข้างผมเงียบ ๆ
“กูนึกว่ามึงจะปักหลักอยู่ในนั้นไม่ออกมาแล้ว อาบห่าอะไรนานนัก” ผมแขวะมัน
“เดี๋ยวไม่สะอาด”
“ไอ้คุณชาย เดี๋ยวมึงก็ต้องเลอะอีกรอบอยู่ดี”
“ตอนนั้นค่อยว่ากัน”
ในระหว่างที่ผมกับธารากำลังคุยกัน จู่ ๆ ริสาก็ลุกขึ้นนั่งแล้วมองมาทางผมอย่างออดอ้อน “พี่พันไมล์ ริหิวจังเลยค่ะ มีอะไรให้กินไหมคะ”
“ไม่มี ส่วนของเมื่อวานพี่ให้พวกเธอไปหมดแล้ว” ผมตอบเสียงเรียบ ไม่คิดจะบอกว่าในกระเป๋ายังพอมีขนมอยู่อีก ผมพูดต่อ “แต่ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว ควรออกไปหาเสบียงกันในตอนที่ยังมีแรงจะดีกว่า”
“ริ...คือ...ริไม่ไหว” ริสาทำหน้าผวา “พี่พันไมล์เก่ง ริรบกวนพี่ได้ไหมคะ”
“พันไมล์เพิ่งสู้กับซอมบี้เป็นสิบ ๆ ตัว เธอไม่คิดจะให้เขาพักเลยหรือไง ทำไมเขาต้องออกไปหาข้าวให้พวกเธอด้วย” ธารากดเสียงต่ำ ท่าทางดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
ผมตบบ่าอดีตน้องรหัสเบา ๆ เป็นเชิงปราม “ไม่เป็นไร ไปหาใกล้ ๆ นี้ก็ได้ กูเห็นถัดจากนี้ไปไม่กี่ร้อยเมตรเหมือนจะมีซูเปอร์อยู่”
ธาราหน้าขรึมลง “แต่ก็ต้องสู้กับซอมบี้อยู่ดี เดี๋ยวฉันไปเอง นายพักอยู่ที่นี่”
ริสารีบมากอดแขนธาราอย่างออดอ้อน “ขอบคุณนะธารา ถึงจะดุ แต่ริรู้ว่าธาราใจดีที่สุด ทั้งหล่อทั้งเก่ง!”
“งั้นฉันไปด้วย!” แชมป์ส่งเสียงขึ้นมา “ธาราทำได้ ฉันก็ทำได้”
“เย้ ดีจังเลย ขอบคุณพวกนายนะ” ริสายิ้มหน้าบาน
[คงนึกว่าทุกคนแย่งกันเอาใจตัวเองล่ะสิ เหอะ] ระบบแค่นเสียง
ทว่าผมกลับไม่ได้สนใจในเรื่องเดียวกับระบบ เพราะเรื่องที่ผมกำลังสนใจคือการที่ธาราต้องออกไปกับแชมป์ต่างหาก ผมยิ้มแห้งพลางพูดในใจ
‘นี่มันเนื้อเข้าปากเสือเลยไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ว่าแชมป์มันหักหลังธาราตอนนี้หรอกนะ’
[เออใช่ จริงด้วย ระบบลืมไปเลย]
ครั้งนี้ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้ธาราออกไปกับแชมป์เด็ดขาด!