สืบสวนสอบสวน,แฟนตาซี,ไซไฟ,อาชญากรรม,ผจญภัย,แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กรุงเทพมหานครในคืนวันศุกร์ สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย เม็ดฝนกระทบกระจกหน้าต่างห้องพักอย่างแผ่วเบา ทว่าเสียงภายในใจของ สมศรี พนักงานทำความสะอาดแห่งโรงแรมหรู The Imperial Grande Hotel กลับดังกระหน่ำยิ่งกว่าพายุ เธอถอนหายใจยาว ความเหนื่อยล้าจากการทำงานตลอดทั้งวันเริ่มถาโถมเข้ามา แต่หน้าที่ยังไม่จบสิ้น ห้องพักหมายเลข 404 ยังคงรอการดูแลให้กลับมาสะอาดพร้อมต้อนรับแขกรายใหม่
สมศรีเข็นรถทำความสะอาดไปตามทางเดินที่ทอดยาว แสงไฟสลัวจากโคมไฟผนังทอดเงาเป็นทางยาว บรรยากาศในโรงแรมยามค่ำคืนเงียบสงัดจนน่าใจหาย เมื่อมาถึงหน้าห้อง 404 เธอยกมือขึ้นกดกริ่งตามมารยาท แต่ไร้เสียงตอบรับ คิดว่าแขกคงเช็คเอาท์ไปแล้ว สมศรีจึงใช้คีย์การ์ดแตะลงบนเครื่องอ่าน ไฟสีเขียวปรากฏขึ้นพร้อมเสียงปลดล็อค เธาผลักประตูเข้าไปอย่างแผ่วเบา
ความมืดมิดเข้าปกคลุมทันทีที่ก้าวเท้าพ้นธรณีประตู สัมผัสแรกที่ได้รับคือความเย็นยะเยือกที่ผิดปกติ ราวกับเครื่องปรับอากาศถูกเร่งจนสุด และกลิ่น… กลิ่นคาวคล้ายสนิมจางๆ ลอยคลุ้งแตะจมูก สมศรีรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ในใจเริ่มเต้นระรัว ความเงียบในห้องยิ่งทำให้ความรู้สึกหวาดหวั่นทวีคูณ
มือเรียวเอื้อมไปเปิดสวิตช์ไฟข้างประตู แสงสว่างวาบขึ้น เผยให้เห็นสภาพห้องที่ทำเอาสมศรีแทบกลั้นเสียงร้องไม่อยู่ ห้องพักสุดหรูที่เคยโอ่อ่าสง่างามบัดนี้กลับกลายเป็นฉากที่น่าสยดสยอง ม่านกำมะหยี่สีเข้มปิดสนิท แสงจากภายนอกลอดเข้ามาเพียงน้อยนิด เฟอร์นิเจอร์ราคาแพงถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบจนเกินพอดี เหมือนจงใจจัดฉากให้ดูสมบูรณ์แบบ ทว่าความสมบูรณ์แบบนั้นกลับดูน่าขนลุกอย่างประหลาด
และบนเตียงขนาดคิงไซส์ ร่างของชายคนหนึ่งนอนแน่นิ่ง ผิวขาวซีดตัดกับผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดอย่างน่าหวาดหวั่น ดวงตาเบิกโพลงจ้องมองเพดานอย่างเลื่อนลอย ริมฝีปากสีม่วงคล้ำเผยอออกเล็กน้อย ลำคอระหงถูกรัดด้วยรอยสีแดงเข้ม บิดเบี้ยวผิดรูป ราวกับถูกบีบรัดด้วยความทรมานแสนสาหัส กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในอากาศแรงขึ้น ปะปนกับกลิ่นน้ำยาทำความสะอาดราคาถูกที่สมศรีใช้ สร้างบรรยากาศที่น่าสะอิดสะเอียนและกดดันอย่างบอกไม่ถูก
สมศรีเบิกตากว้าง มือไม้สั่นเทิ้ม รถเข็นทำความสะอาดในมือสั่นคลอน แทบจะหลุดจากมือ ภาพศพชายตรงหน้าตรึงตาตรึงใจ ราวกับฝันร้ายที่กลายเป็นความจริง ความกลัวแล่นริ้วไปทั่วร่าง สมองขาวโพลน คิดอะไรไม่ออก รู้เพียงแต่ว่าต้องหนี… ต้องหนีจากห้องนี้ไปให้เร็วที่สุด
ร่างเล็กหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็ว วิ่งออกจากห้อง 404 แทบไม่คิดชีวิต ประตูห้องถูกปิดลงเสียงดัง ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัดและความตายที่รอการเปิดเผย
เช้าวันเสาร์ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ของห้องทำงานในกองบังคับการปราบปราม (บก.ป.) ทว่าบรรยากาศภายในห้องกลับมืดสลัว ราวกับแสงตะวันไม่อาจเล็ดลอดเข้ามาได้ ร้อยตำรวจเอก ธีรวัฒน์ หรือ หมวดที นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานที่รกไปด้วยแฟ้มคดี ดวงตาคมกริบจดจ้องไปยังเอกสารในมืออย่างไม่วางตา แสงเงาพาดผ่านใบหน้าคมสัน เผยให้เห็นร่องรอยความครุ่นคิดและความเหนื่อยล้า
ห้องทำงานของหมวดทีสะท้อนตัวตนของเขาได้อย่างดี เรียบง่าย มืดมิด และเต็มไปด้วยเรื่องราว แฟ้มคดีเก่ากองสูงเป็นภูเขาเลากาบนโต๊ะ หนังสืออาชญาวิทยาและจิตวิทยาเรียงรายบนชั้น ของใช้ส่วนตัวมีเพียงแก้วกาแฟสีดำด้าน และกรอบรูปครอบครัวเก่าๆ ที่วางคว่ำหน้าอยู่มุมโต๊ะ ทุกสิ่งทุกอย่างบ่งบอกถึงชีวิตที่ทุ่มเทให้กับงาน และความสันโดษที่แฝงอยู่ในจิตใจ
หมวดที ชายวัยสามสิบห้าปี รูปร่างสูงโปร่งสมส่วน อยู่ในชุดลำลองสบายๆ เสื้อเชิ้ตสีเข้มปลดกระดุมสองเม็ดบน เผยให้เห็นแผงอกกว้าง กางเกงสแล็คสีดำสนิท และรองเท้าหนังขัดเงาวับ ถึงแม้จะแต่งกายสบายๆ แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความสง่างามและมาดนักสืบ ดวงตาคมกริบสีดำขลับเป็นประกายวาววับ ฉายแววฉลาดปราดเปรื่อง และช่างสังเกต ผมดำขลับถูกจัดทรงเรียบร้อยแต่ดูไม่ตั้งใจจนเกินไป เผยให้เห็นกรอบหน้าคมเข้ม ริมฝีปากหยักได้รูป และสันกรามที่เด่นชัด โดยรวมแล้ว หมวดทีเป็นชายหนุ่มที่ดูดี มีเสน่ห์ และน่าค้นหา ทว่าแววตาลึกซึ้งกลับแฝงไปด้วยความเศร้า และความลับที่ยากจะหยั่งถึง
ในขณะที่หมวดทีกำลังจมอยู่กับแฟ้มคดีเก่า ร้อยตำรวจโท วินัย ลูกน้องคนสนิท ก็รีบร้อนเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาในห้อง สีหน้าตื่นตระหนก
"หมวดทีครับ! แย่แล้วครับ!" วินัยรายงานเสียงดัง หอบหายใจเล็กน้อย "เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ เมื่อคืนมีคนพบศพในโรงแรม Imperial Grande ครับ!"
หมวดทีเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร ดวงตาคมกริบจับจ้องวินัยอย่างรวดเร็ว "ศพ? ที่โรงแรม Imperial Grande?" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถาม แววตาฉายความสนใจ
"ครับ! พนักงานทำความสะอาดไปพบศพในห้อง 404 ครับ สภาพศพ… น่าสยดสยองมากครับ เหมือนถูกฆาตกรรมอำพราง" วินัยรายงานด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบ
"ฆาตกรรมอำพราง…" หมวดทีทวนคำ พลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สายตาจับจ้องไปยังวินัยอย่างรอคอยรายละเอียดเพิ่มเติม
"ครับ ผู้บังคับบัญชาสั่งให้หมวดทีเป็นหัวหน้าทีมสืบสวนคดีนี้ครับ ท่านบอกว่าเป็นคดีที่ซับซ้อน และต้องการนักสืบฝีมือดีอย่างหมวดที" วินัยรายงานต่อ ด้วยความเคารพและชื่นชมในตัวผู้เป็นหัวหน้า
หมวดทีพยักหน้ารับคำสั่งอย่างเฉยเมย แต่แววตาที่เคยว่างเปล่ากลับฉายประกายความสนใจขึ้นมา เขาละมือจากแฟ้มคดีเก่าในมือ วางมันลงบนโต๊ะอย่างเบามือ "เตรียมรถ ไปที่เกิดเหตุ" เสียงทุ้มนุ่มสั่งการ เฉียบขาดและเด็ดเดี่ยว
โรงแรม Imperial Grande ในยามเช้าวันเสาร์ กลับไม่สงบเงียบเหมือนเช่นเคย บริเวณด้านหน้าโรงแรมเต็มไปด้วยรถตำรวจ รถพยาบาล และรถของหน่วยพิสูจน์หลักฐาน แสงไฟกะพริบวูบวาบสะท้อนไปทั่วบริเวณ สร้างความโกลาหลและตื่นตระหนกให้กับผู้คนที่สัญจรผ่านไปมา
นักข่าวจากสำนักต่างๆ มาปักหลักรอทำข่าวอยู่บริเวณด้านหน้าโรงแรม กล้องถ่ายรูปและไมโครโฟนถูกยกขึ้นสูง หวังจะเก็บภาพและเสียงเหตุการณ์ให้ได้มากที่สุด พนักงานโรงแรมหน้าซีดเผือด ยืนจับกลุ่มคุยกันกระซิบกระซาบด้วยความหวาดกลัว บรรยากาศโดยรวมเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ความตึงเครียด และความอยากรู้อยากเห็น
หมวดทีเดินฝ่าวงล้อมนักข่าวและผู้คนเข้าไปในโรงแรม วินัยเดินตามหลังมาติดๆ เมื่อมาถึงหน้าห้องพักหมายเลข 404 ตำรวจสายตรวจยืนเฝ้าประตูอยู่ เมื่อเห็นหมวดทีเดินมา ก็รีบทำวันทยหัตถ์ให้
"เรียนร้อยตำรวจเอก ห้อง 404 ครับ กันพื้นที่เรียบร้อยแล้วครับ" ตำรวจสายตรวจรายงาน
หมวดทีพยักหน้ารับ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ บริเวณ ทางเดินหน้าห้อง 404 ถูกกั้นด้วยเชือกกั้นสีเหลือง เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานในชุดปฏิบัติการสีขาวกำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้น เก็บรวบรวมหลักฐานและร่องรอยต่างๆ ในที่เกิดเหตุ
หมวดทีเดินนำทีมพิสูจน์หลักฐานเข้าไปในห้อง 404 ภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาคือความมืดมิดและเงียบสงัด ถึงแม้จะเป็นเวลากลางวัน แต่ภายในห้องกลับมืดสลัว ราวกับถูกตัดขาดจากโลกภายนอก กลิ่นอับชื้นและกลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งเตะจมูกอีกครั้ง เครื่องปรับอากาศยังคงทำงานอย่างหนักหน่วง ปล่อยความเย็นยะเยือกออกมา ม่านกำมะหยี่สีเข้มยังคงปิดสนิท บดบังแสงสว่างจากภายนอก
หมวดทีกวาดสายตาสำรวจสภาพห้องโดยละเอียด ห้องพักถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ หรือการรื้อค้น ทว่าความสมบูรณ์แบบนั้นกลับดูผิดธรรมชาติ เหมือนจงใจจัดฉากเพื่อหลอกลวง
ศพชายยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ในสภาพเดิมกับที่สมศรีพบ ผิวขาวซีดราวกระดาษ ริมฝีปากม่วงคล้ำ ดวงตาเบิกโพลง รอยรัดที่ลำคอสีแดงเข้มตัดกับผิวซีดอย่างน่าสยดสยอง หมวดทีเดินเข้าไปใกล้ศพ ก้มลงพิจารณาสภาพศพอย่างละเอียด ดวงตาคมกริบไล่สำรวจร่องรอยต่างๆ บนร่างกาย สีผิว ลักษณะบาดแผล และท่าทางการแข็งตัวของศพ
"ร่องรอยที่คอ ไม่น่าจะใช่การฆ่าตัวตาย" หมวดทีเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ พลางชันเข่าลงข้างเตียง ใช้มือคลำบริเวณลำคอของผู้ตายเบาๆ "รอยรัดลึกและเป็นแนวขนาน เหมือนถูกรัดด้วยของบางอย่างที่ค่อนข้างเรียบ ไม่ใช่เชือก หรือสายไฟ"
"ท่านหมวดสงสัยว่าเป็นการฆาตกรรมเหรอครับ?" วินัยถามเสียงแผ่ว
"แน่นอน ไม่ใช่การฆ่าตัวตายอำพราง แต่เป็นการฆาตกรรมที่จงใจจัดฉากให้ดูเหมือนฆ่าตัวตาย" หมวดทีตอบเสียงหนักแน่น พลางลุกขึ้นยืน กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง "ทีมพิสูจน์หลักฐาน เก็บหลักฐานทุกอย่างในห้องนี้ ละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยเฉพาะร่องรอยรอบๆ ศพ และบริเวณประตูหน้าต่าง ตรวจสอบกล้องวงจรปิดของโรงแรม และสอบปากคำพนักงานทุกคนที่เกี่ยวข้อง เริ่มจากพนักงานทำความสะอาดที่พบศพ"
"ครับผม!" ทีมพิสูจน์หลักฐานรับคำสั่ง และเริ่มปฏิบัติงานอย่างรวดเร็ว
ขณะที่ทีมพิสูจน์หลักฐานกำลังเก็บหลักฐาน หมวดทีเดินสำรวจห้องพักอย่างละเอียดอีกครั้ง สายตาคมกริบกวาดไปทั่วทุกซอกทุกมุม จนกระทั่งสะดุดกับบางสิ่งบนโต๊ะข้างเตียง นามบัตรสีดำด้านใบหนึ่งวางอยู่ โดดเด่นท่ามกลางข้าวของเครื่องใช้สีอ่อน หมวดทีเดินเข้าไปใกล้ หยิบนามบัตรใบนั้นขึ้นมาพิจารณา
นามบัตรสีดำด้าน เรียบหรู ไม่มีลวดลายฉูดฉาด มีเพียงตัวอักษรย่อ "J.D." สีขาวสะอาด และโลโก้เล็กๆ ที่มุมล่างขวา โลโก้ที่ไม่คุ้นตา ดูเหมือนจะเป็นสัญลักษณ์เฉพาะ หรือเครื่องหมายขององค์กรบางอย่าง ด้านหลังนามบัตรมีรอยขีดข่วนเล็กๆ จางๆ คล้ายรอยขีดเขียนด้วยของมีคม แต่ไม่ชัดเจนนัก
หมวดทีพลิกนามบัตรไปมา พิจารณาอย่างละเอียด ตัวอักษรย่อ "J.D." โลโก้ปริศนา และรอยขีดข่วนด้านหลัง ทุกอย่างดูเหมือนจะมีความหมายซ่อนเร้น นามบัตรใบนี้อาจไม่ใช่แค่ของที่ฆาตกรทิ้งไว้โดยบังเอิญ แต่อาจเป็นเบาะแสสำคัญ หรือรหัสลับที่ฆาตกรต้องการสื่อสาร
บ่ายวันเสาร์ หมวดทีเดินทางมาถึงโรงพยาบาลตำรวจ เพื่อพบกับ แพทย์หญิง ดาริน หรือ หมอดา แพทย์นิติเวชประจำโรงพยาบาล ห้องชันสูตรศพตั้งอยู่ชั้นใต้ดิน บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด เย็นยะเยือก และอบอวลไปด้วยกลิ่นฟอร์มาลีนจางๆ
หมวดทีเดินเข้าไปในห้องชันสูตร หมอดาอยู่ในชุดกาวน์สีขาวสะอาด กำลังก้มหน้าก้มตาตรวจทานผลชันสูตรศพอยู่บนโต๊ะ เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เธอก็เงยหน้าขึ้นมอง
แพทย์หญิงดาริน หญิงสาววัยสามสิบปี หน้าตาสะสวยคมคาย ผิวขาวผุดผ่อง ดวงตากลมโตเป็นประกายฉายแววฉลาดปราดเปรื่อง และมั่นใจ ถึงแม้จะอยู่ในชุดกาวน์เรียบๆ แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความสง่างามและเสน่ห์ที่น่าดึงดูด หมอดาเป็นแพทย์นิติเวชที่มีชื่อเสียง เป็นที่ยอมรับในวงการ ทั้งในด้านความรู้ความสามารถ และความละเอียดรอบคอบ
"สวัสดีค่ะหมวดที เชิญค่ะ" หมอดาทักทายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ก็แฝงไปด้วยความจริงจังและเป็นมืออาชีพ
"สวัสดีครับหมอดา ขอบคุณที่สละเวลามาพบผม" หมวดทีทักทายตอบด้วยความเคารพ เดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานของหมอดา "ผมมารบกวนสอบถามผลการชันสูตรศพจากโรงแรม Imperial Grande ครับ"
หมอดาพยักหน้า ผายมือเชิญให้หมวดทีนั่งลง "ผลชันสูตรเบื้องต้นออกมาแล้วค่ะหมวดที ยืนยันว่าเป็นคดีฆาตกรรม ไม่ใช่การฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน"
"สาเหตุการเสียชีวิตคืออะไรครับ?" หมวดทีถามอย่างรวดเร็ว
"สาเหตุหลักคือขาดอากาศหายใจจากการถูกรัดคอค่ะ มีร่องรอยบาดแผลที่บริเวณลำคอ เป็นแนวกว้าง ลึก และขนานกัน บ่งชี้ว่าถูกรัดด้วยวัตถุแบนๆ คล้ายผ้า หรือเข็มขัด แต่ไม่ใช่เชือก หรือสายไฟ" หมอดาอธิบายรายละเอียดทางการแพทย์อย่างละเอียด "นอกจากนี้ เรายังพบสารเคมีบางชนิดในกระเพาะอาหารของผู้ตาย เบื้องต้นคาดว่าเป็นยานอนหลับ แต่ต้องรอผลการตรวจพิสูจน์ทางห้องปฏิบัติการอีกครั้ง ถึงจะทราบชนิดและปริมาณที่แน่ชัด"
"ยานอนหลับ… แสดงว่าฆาตกรจงใจวางยาเหยื่อก่อนลงมือฆ่า?" หมวดทีสันนิษฐาน
"เป็นไปได้ค่ะ ยานอนหลับน่าจะถูกใช้เพื่อให้เหยื่อหมดสติ หรืออ่อนแรง ก่อนที่จะถูกรัดคอ เวลาเสียชีวิต จากการประเมิน น่าจะอยู่ในช่วงกลางดึกคืนวันศุกร์ ถึงเช้ามืดวันเสาร์" หมอดาให้ข้อมูลเพิ่มเติม
"ขอบคุณมากครับหมอดา ข้อมูลเหล่านี้มีประโยชน์มากสำหรับการสืบสวน" หมวดทีกล่าวขอบคุณ พลางหยิบนามบัตรสีดำจากกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้หมอดาดู "หมอดาพอจะเคยเห็นนามบัตรใบนี้ไหมครับ? พบในห้องพักที่เกิดเหตุ"
หมอดารับนามบัตรไปพิจารณา พลิกดูทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ขมวดคิ้วเล็กน้อย "นามบัตรสีดำ… ตัวอักษรย่อ J.D. โลโก้แบบนี้… ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยค่ะ ไม่คุ้นตาเลย"
"ผมก็เหมือนกันครับ ไม่พบข้อมูลในระบบตำรวจเลย แต่ผมสงสัยว่านามบัตรใบนี้อาจมีความสำคัญต่อคดี" หมวดทีอธิบายความสงสัยของตน
"ถ้าอย่างนั้น ลองส่งนามบัตรใบนี้มาให้ฉันตรวจสอบเพิ่มเติมไหมคะ? ฉันจะลองวิเคราะห์หาร่องรอย หรือสิ่งผิดปกติ ที่อาจซ่อนอยู่ในนามบัตร อาจจะมีเบาะแสอะไรเพิ่มเติมก็ได้" หมอดาเสนอความช่วยเหลือ
"ยินดีเลยครับหมอดา ขอบคุณมากครับ" หมวดทียื่นนามบัตรให้หมอดาด้วยความขอบคุณ "ผมจะส่งนามบัตรให้ทีมพิสูจน์หลักฐานนำมาให้หมอดาตรวจสอบโดยเร็วที่สุด"
"ยินดีช่วยเหลือเสมอค่ะหมวดที ถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้อีก บอกได้เลยนะคะ" หมอดากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ
"ขอบคุณครับหมอดา ผมคงต้องรบกวนหมอดาอีกหลายครั้งในคดีนี้" หมวดทีกล่าว พลางลุกขึ้นยืน "ถ้าไม่มีอะไรเพิ่มเติมแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"ค่ะ โชคดีกับการสืบสวนนะคะหมวดที" หมอดาส่งยิ้มให้หมวดที
หมวดทียิ้มตอบ และเดินออกจากห้องชันสูตรศพ ในมือถือนามบัตร "J.D." นามบัตรสีดำด้านที่อาจซ่อนปริศนาสำคัญเอาไว้ ความรู้สึกหนักใจและกังวลยังคงอยู่ ทว่าในความมืดมิด ก็เริ่มมีแสงสว่างเรืองรอง นามบัตร "J.D." รอยไหมปริศนา และเงาอดีตที่คืบคลานเข้ามา ทุกอย่างกำลังนำพาหมวดทีไปสู่ปริศนาที่ซับซ้อน และอันตรายเกินกว่าที่เขาคาดคิด
