จีน,เกิดใหม่,ครอบครัว,ปลูกผัก,ชาย-หญิง,คุณหนูไม้ประดับ,นิยายรักจีนโบราณ,เกิดใหม่,ครอบครัว,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม้ประดับแล้วอย่างไร ต่อไปข้าจะเฉิดฉายให้เห็นเป็นบุญตา
ผู้แต่ง
มู่จิ่น 木槿
เรื่องย่อ
เมื่อนักแสดงนางร้ายเบอร์ต้นทั้งนอกจอและในจอต้องมาเสียชีวิตก่อนวัยอันควรด้วยอุบัติเหตุจากความประมาทของทีมงาเธอก็ไปแสดงอภินิหารปากแจ๋วจนยมทูตและยมบาลลามไปยังเทพโชคชะตาผายมือเปิดทางให้ได้ไปเกิดใหม่แต่มีเงื่อนไขที่ต้องช่วยเหลือผู้คนเพื่อสั่งสมความดีให้กับดวงวิญญาณของผู้ล่วงลับที่ตนเองจะไปอาศัยอยู่ในร่างนั้นคือคุณหนูผู้อ่อนแอและค่อนข้างจะโง่เขลา เป็นบุตรสาวที่บิดาหมางเมินแถมยังหาเรื่องจะหย่าขาดจากมารดาของนางอยู่ทุกวี่ทุกวัน
แต่ไหนๆ ได้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งจะให้มามือเปล่ามันก็ออกจะธรรมดาไปงานนี้นอกจากความมั่นหน้าที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดแล้วเธอยังได้รับระบบผู้ช่วยอัจฉริยะที่ปากแจ๋วๆ พอๆ กันมาเป็นสูตรลัดกลโกงรอบด้านที่จะทำให้การใช้ชีวิตในโลกใบใหม่ที่ต่างไปจากเดิมนั้นง่ายดายมากยิ่งขึ้น
หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ไม่ว่าจะ สถานที่ เหตุการณ์ หรือตัวบุคคลในเรื่องล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้นค่ะ
กติกาการลงนิยาย
ลงเนื้อหาให้อ่านฟรีทั้งหมด 10 ตอนหลังจากนั้นจะติดเหรียญล่วงหน้า รายละเอียดดังนี้
1. ติดเหรียญล่วงหน้า 1 สัปดาห์
2. ปลดเหรียญอ่านฟรี 1สัปดาห์
3. หลังจากนั้นจะติดเหรียญถาวรราคาเต็มไปจนถึงตอนจบค่ะ
คืนวันก่อนเปิดร้านอาหารอย่างเป็นทางการวั่นฝูอันถึงกับมีอาการนอนไม่หลับเพราะความตื่นเต้นโดยนางถึงขนาดลุกขึ้นมาจุดตะเกียงเอารายการสิ่งของที่ต้องเตรียมในวันเปิดร้านออกมาทบทวนว่ามีจุดใดที่พลาดหรือว่าหลงลืมไปหรือเปล่าแต่ไม่ว่าจะตรวจทานสักกี่ครั้งกี่รอบก็ไม่พบสิ่งใดเลยที่ผิดปกติ
“จะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นกันนะแต่ก็เอาเถอะพยายามหลับตานอนไม่นานนักก็คงหลับไปเองนั่นแหละ” เมื่อทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการปลอบใจตัวเองวั่นฝูอันจึงข่มใจดับตะเกียงและกลับไปข่มตานอนและก็เหมือนว่าจะนอนหลับไปได้ไม่เท่าไหร่ก็มีเสียงไก่ขันยามเช้าปลุกนางให้ตื่นขึ้นมาเสียแล้ว
แม้หลังจากตื่นขึ้นมานางจะรู้สึกว่าตนเองไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่นักแต่จะไปโทษใครก็ไม่ได้นอกจากความตื่นเต้นที่ทำให้กว่าจะนอนหลับเวลาก็ล่วงเลยไปครึ่งค่อนคืนสิ่งที่พอจะทำได้ในเวลานี้คือการไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สดชื่นเพื่อที่จะเตรียมตัวออกไปเปิดร้านขายอาหารเป็นวันแรก
เรื่องฤกษ์การเปิดร้านนั้นทั้งวั่นฝูอันและมารดาต่างก็ไม่ได้ยึดถือกันว่าจะต้องเป็นฤกษ์ยามมงคลเพียงแต่เลือกวันที่พร้อมที่สุดส่วนเวลานั้นก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะตั้งร้านกันแต่เช้าเพื่อต้องการจะให้ชาวบ้านที่เดินทางสัญจรผ่านไปมาได้เห็นทั้งนี้พวกนางยังทำการประชาสัมพันธ์ล่วงหน้าเอาไว้แล้วทั้งการไปพูดคุยบอกเล่ากับร้านค้าที่ซื้อขายกันเป็นประจำรวมถึงการลงทุนจ้างเขียนป้ายประกาศไปขอติดที่ร้านค้าต่างๆ ล่วงหน้าอีกสามสี่ร้านด้วยกัน
อย่างไรแล้ววันนี้ก็เป็นวันดีนับว่าเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของวั่นฝูอันและมารดาอย่างเป็นทางการนางจึงตั้งใจแต่งตัวด้วยอาภรณ์ชุดใหม่ที่แม้จะเรียบง่ายแต่ก็เป็นชุดที่มีสีสันสดใสสมวัยของดรุณีน้อยวัยแรกรุ่นและที่พิเศษที่สุดคือวันนี้นางบรรจงผัดแป้งและแต้มชาดบนใบหน้าและริมฝีปากอย่างบรรจงสีสันบางเบาของเครื่องสำอางจึงช่วยขับให้ใบหน้าสวยหวานยิ่งส่องประกายงดงามเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมตั้งไม่รู้ที่เก่าตัว
“คุณหนูแต่งตัวเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ แย่จังข้าก็มัวแต่ช่วยงานอยู่หน้าร้านจึงลืมไปเลยว่าคุณหนูเองก็ต้องแต่งตัว” หูหว่านเถียนที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาคุณหนูของนางรีบเอ่ยด้วยวันนี้นั้นเจ้าตัวบกพร่องในหน้าที่เป็นอย่างมาก
“พี่เถียนเรื่องแค่นี้เองข้าโตแล้วอาบน้ำแต่งตัวดูแลตัวเองได้เจ้าค่ะ ข้าเข้าใจดีว่าทุกวันนี้ทุกคนมีหน้าที่และความรับผิดชอบเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมมากนักอะไรที่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ข้าก็ยินดีที่จะทำ” วั่นฝูอันไม่ได้คิดขุ่นเคืองอะไรเพราะเข้าใจเป็นอย่างดีอีกทั้งนางก็คิดว่าตัวเองโตมากพอที่จะไม่ต้องให้ใครมานั่งดูแลกันอีกต่อไปแล้ว
“ถ้าเช่นนั้นเราออกไปที่หน้าร้านกันเถิดเจ้าค่ะท่านป้าเอาหม้อหมูตุ๋นตั้งไฟได้สักพักแล้วส่วนแป้งย่างกับบะหมี่ก็กำลังทยอยทำออกมาเรื่อยๆ คาดว่าอีกไม่ถึงหนึ่งเค่อก็พร้อมขายแล้ว”
เพราะก่อนหน้านี้คุณหนูน้อยของหูหวานเถียนทำการแบ่งหน้าที่และอธิบายขั้นตอนในการทำงานเอาไว้แล้วเรียบร้อยเมื่อทุกคนจัดการภารกิจส่วนตัวหลังตื่นนอนเสร็จก็ตรงเข้ามาทำหน้าที่ของตนเองได้เลยงานในขั้นตอนการเตรียมร้านทั้งหมดจึงสามารถเสร็จลงได้ภายในเวลาไม่นาน
“กลิ่นหอมยิ่งนักเจ้าค่ะพี่เถียนกลิ่นหมูตุ๋นลอยมาตามลมเช่นนี้ข้าคิดว่าต้องมีคนอยากที่จะลองรับประทานกันบ้างแหละ” และสิ่งที่หญิงสาวคาดการณ์เอาไว้ก็เป็นจริงเมื่อนางเดินออกมาถึงหน้าเรือนที่ตอนนี้ถูกปรับปรุงเป็นพื้นที่ขายอาหารก็พบกับชาวบ้านที่กำลังต่อแถวซื้ออาหารอยู่โดยมีท่านแม่และป้าเมิ่งช่วยกันมือเป็นระวิงส่วนพี่อี๋นั่วและพี่ต๋าฟงก็กำลังช่วยกันย่างแผ่นแป้งและนวดแป้งที่ท่านแม่เตรียมส่วนผสมเอาไว้สำหรับทำบะหมี่ไข่เส้นเหนียวนุ่ม
“ลูกมาช่วยแล้วเจ้าค่ะท่านแม่” วั่นฝูอันคว้าผ้ากันเปื้อนที่ขอให้มารดาเย็บขึ้นมาให้เป็นพิเศษคาดทับอาภรณ์สวยงามของนางเพื่อป้องกันการเลอะเทอะจากคราบอาหารจากนั้นก็เข้าไปช่วยป้าเมิ่งตักเครื่องในหมูตุ๋นมาสับให้เป็นชิ้นเล็กๆ และใส่กลับเข้าไปในแผ่นแป้งย่างที่ดูท่าว่าจะเป็นจานที่ขายดีที่สุดในเวลานี้เลย
“คุณหนูอาหารของท่านขายอย่างไร ราคาสูงมากหรือไม่ขอรับ” แม้จะมีการเขียนป้ายอธิบายราคาไว้เด่นชัดแต่ก็มีชาวบ้านอีกมากที่ไม่รู้หนังสือจึงต้องใช้วิธีสอบถามเอากับแม่ค้าซึ่งวั่นฝูอันก็ยินดีตอบพวกเขาด้วยความเต็มใจ
“อาหารทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นแผ่นแป้งย่างไส้เครื่องในหมูตุ๋น ข้าวหรือบะหมี่ราดเครื่องในหมูตุ๋นกินคู่กับผักดองมีราคาเท่ากันที่ห้าอีแปะเจ้าค่ะท่านน้าแต่หากท่านต้องการผักดองมากกว่าหนึ่งชนิดก็เพียงจ่ายเพิ่มมาอีกชนิดละหนึ่งอีแปะ ข้ามีผักดองหลากหลายสูตรไม่ว่าจะเป็นผักกาดดองเปรี้ยว ผักดองเผ็ดเปรี้ยวและผักดองสามรสรับรองว่าไม่ผิดหวังแน่นอนเจ้าค่ะ”
“ถ้าเช่นนั้นข้าขอซื้อแผ่นแป้งสองชิ้น ชิ้นหนึ่งใส่ผักดองสามรสและอีกชิ้นใส่ผักดองเปรี้ยวเผ็ดขอรับ” เมื่อได้ยินราคาอาหารที่ไม่สูงเกินกำลังเงินที่มีชายผู้นั้นจึงสั่งแผ่นแป้งย่างไส้เครื่องในหมูตุ๋นสองชิ้นโดยชิ้นหนึ่งนั้นเขาตั้งใจจะเก็บเอาไว้เป็นอาหารกลางวันของตนเองส่วนอีกชิ้นจะรีบเอากลับไปให้ภรรยาที่บ้านเพราะนางเพิ่งหายจากอาการป่วยจึงยังไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงหุงหาอาหารรับประทานเองเท่าไหร่เมื่อเช้านี้เขาก็ทำได้เพียงแต่นึ่งหมั่นโถวเอาไว้ให้นางเท่านั้น
“หากท่านน้าจะซื้อเฉพาะเครื่องในหมูตุ๋นห้าอีกแปะข้าก็ขายนะเจ้าคะจะเอาปิ่นโตมาใส่เองก็ได้แต่ปกติทางร้านจะใช้ใบบัวหรือกระดาษชุบน้ำมันห่อให้เจ้าค่ะ” สระบัวที่บ้านนั้นยังใช้ประโยชน์ได้อยู่ด้วยมันมีใบที่แน่นเต็มสระเมื่อวานวั่นฝูอันจึงขอให้พี่ต๋าฟงช่วยตัดใบบัวขึ้นมาให้เป็นจำนวนมากและนางก็นำมาเช็ดล้างทำความสะอาดเตรียมเอาไว้ใช้งานเรียบร้อยแล้ว
“พรุ่งนี้ข้าจะกลับมาซื้ออีกแน่นอนขอรับคุณหนู ขอบคุณท่านมาก” แม้จะยังไม่ได้ลองชิมเครื่องในหมูตุ๋นเลยสักคำแต่กลิ่นของอาหารอีกทั้งปริมาณที่ได้เห็นเองกับตาเขาจึงคิดว่ามันคุ้มค่ากับเงินที่เสียไปอย่างมากเอาไว้พรุ่งนี้เขาจะต้มข้าวเอาไว้ที่บ้านแล้วมาสั่งเครื่องในหมูเพิ่มผักดองอีกหนึ่งอีแปะเอากลับไปให้ภรรยาได้กินนางจะได้ไม่ต้องลุกมาหุงหาอาหารเองให้เหนื่อย
เปิดร้านขายได้ไม่ทันจะครบหนึ่งชั่วยามเครื่องในหมูตุ๋นหม้อแรกก็แทบจะหมดเกลี้ยงจึงต้องยกหม้อใหม่ที่ตั้งไฟอ่อนๆ ในครัวไว้รอออกมาขายยังดีที่วั่นฝูอันให้ตุ๋นเผื่อเอาไว้ถึงสี่หม้อแต่ละหม้อใช้เครื่องในหมูถึงห้าสิบจินนับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีมากสำหรับการค้าในวันแรก
“ฮูหยินวั่นข้ารบกวนสั่งอาหารในปริมาณมากจะมีพอหรือไม่ขอรับพอดีว่าข้าจะซื้อไปเป็นอาหารกลางวันของคนงานที่ร้านและเจ้าหน้าที่ของทางอำเภอ” คุณชายเหลยหลงลู่บุตรชายคนเล็กของนายอำเภอพูดเสียงอ่อนเมื่อมาถึงลำดับของตนเองแล้วพบว่าเครื่องในหมูตุ๋นที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายนั้นเหลือติดอยู่เพียงก้นหม้อเท่านั้นเอง
“ย่อมมีพอเจ้าค่ะคุณชายเล็กเหลยคนของข้ากำลังไปยกหม้อเครื่องในตุ๋นออกมาจากในครัวไม่ทราบว่าคุณชายจะรับเป็นแบบใดบ้างเจ้าคะ” วั่นจิ่งอันตอบพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ให้ชายหนุ่มด้วยความเอ็นดูด้วยเมื่อครู่นางมั่นใจว่าเห็นสีหน้าของคุณชายเหลยเปลี่ยนไปเล็กน้อยยามที่มองเห็นเครื่องในตุ๋นที่เหลือติดหม้ออยู่ไม่มาก
“ถ้าเช่นนั้นข้าขอสั่งเป็นแบบราดข้าวยี่สิบห่อ บะหมี่ยี่สิบห่อและแป้งย่างสามสิบชิ้นขอรับส่วนผักดองนั้นคละกันมาได้เลย” เหลยหลงลู่ยินดียิ่งนักเมื่อได้รู้ว่าตนเองยังมาทันของอร่อยเพราะเขาเองนี่แหละที่หลงลืมไปว่าวันนี้บ้านวั่นเปิดร้านอาหารเป็นวันแรกมัวแต่ทำงานอยู่ที่ร้านกว่าจะได้ออกมาซื้อก็เมื่อตอนที่ลูกค้าของร้านตำราคุยกันเรื่องร้านอาหารเปิดใหม่ที่มีอาหารขายเพียงรายการเดียวแต่สามารถดัดแปลงได้หลายรูปแบบ
ระหว่างที่เดินเข้าตรอกมากลิ่นหอมของสมุนไพรและเนื้อสัตว์ที่ตั้งไฟอยู่ตลอดเวลาก็ทำให้เขาใช้มันต่างแผนที่นำทางจนมาถึงที่เรือนสกุลวั่นจนได้
“ถ้าเช่นนั้นรบกวนคุณชายเหลยนั่งรอสักครู่นะเจ้าคะ ทางด้านนั้นมีเก้าอี้ให้นั่งรอเชิญท่านตามสบายเลย” วั่นจิ่งอันจะเป็นคนจัดการอาหารให้คุณชายเล็กเหลยด้วยตนเองส่วนลูกค้าคิวต่อๆ ไปจะยกให้บุตรสาวและป้าเมิ่งช่วยกันดูแลไปก่อนโดยนางใช้เวลาไปไม่ถึงหนึ่งเค่ออาหารทั้งเจ็ดสิบห่อก็เสร็จเรียบร้อยนับว่ารวดเร็วเป็นอย่างยิ่ง
ช่วงยามอู่นั้นที่ร้านยิ่งคึกคักเนื่องจากเป็นเวลาพักรับประทานอาหารกลางวันของคนทั่วไปทำให้โต๊ะที่เตรียมไว้สำหรับสี่สิบที่เต็มแน่นจนต้องมีลูกค้าส่วนหนึ่งต้องยืนกินไม่ก็นั่งกินกันที่เก้าอี้สำหรับนั่งรอแต่สิ่งที่ทุกคนไม่อยากจะเชื่อสายตาเลยก็คือเครื่องในหมูตุ๋นหม้อที่สามก็มาหมดลงในตอนนี้ทำให้เหลือเครื่องในหมูตุ๋นที่พร้อมชายอยู่อีกแค่หม้อเดียวเท่านั้นเอง
“เห็นทีต้องให้พี่ต๋าฟงไปรับเครื่องในหมูและสั่งเพิ่มอีกสักหน่อยแล้วล่ะเจ้าค่ะเตรียมไว้ให้เหลือขายก็จะดีกว่าไม่พอขายท่านแม่คิดว่าอย่างไรเจ้าคะ” หลังจากพ้นยามอู่มาก็พอจะมีเวลาว่างให้ได้หายใจหายคอทำให้วั่นฝูอันเริ่มคิดเตรียมการที่จะขายของในวันถัดๆ ไปซึ่งแต่เดิมนางตั้งใจเอาไว้ว่าในหนึ่งวันน่าจะใช้เครื่องในหมูทั้งหมดสองร้อยจินเพราะต่อให้ขายไม่หมดก็ยังเก็บไว้ขายในวันรุ่งขึ้นได้แต่พอวันแรกขายดีเช่นนี้นางจึงอยากทำไว้ให้เหลือดีกว่าขาด
“เจ้าจัดการได้เลยลูกรักหลังจากที่ต๋าฟงกลับมาเราก็แบ่งคนเข้าไปทำความสะอาดไส้หมูได้เลยเพราะว่าหน้าร้านคงไม่ยุ่งเช่นช่วงเช้าแล้วล่ะ” วั่นจิ่งอันก็คิดเช่นเดียวกับบุตรสาวหากจะทำเพิ่มก็ไม่เสียหายเพราะต่อให้ขายไม่หมดนางก็ยังเก็บเอาไว้ขายในวันถัดไปได้อีกหนึ่งวันเนื่องจากอาหารตุ๋นนั้นผ่านการตั้งไฟมาเป็นเวลานานไม่มีทางที่จะบูดเสียง่ายแต่ถึงอย่างไรแล้วนางก็จะไม่เก็บเอาไว้ขายเกินสองวันเป็นอันขาด
“หากต๋าฟงกลับมาจากตลาดป้าจะเข้าไปจัดการเครื่องในหมูเองเจ้าค่ะมีเด็กๆ บ้านซูอยู่ช่วยงานในครัวแล้วไม่ต้องเป็นห่วง” ในระหว่างที่คนอื่นๆ ทำงานอยู่หน้าร้านสองพี่น้องซูหลานเฟินและซูฮุ่ยเจียงก็ทำหน้าที่ล้างจานอยู่ด้านหลังประตูเรือนนี่แหละเพราะว่าวันนี้ยังไม่มีงานการในครัวให้เก็บกวาดโดยก่อนหน้านี้ทั้งป้าเมิ่งและฉุนอี๋นั่วก็ได้สอนให้เด็กทั้งสองรู้วิธีการทำความสะอาดเครื่องในให้หมดกลิ่นคาวไปแล้วเรียบร้อย
“ข้าฝากท่านป้าด้วยนะเจ้าคะ” แม้งานขายอาหารจะค่อนข้างหนักอยู่พอสมควรแต่เพราะงานเล็กงานน้อยนั้นคนในเรือนไม่ต้องทำอะไรเองเพราะมีสองสาวน้อยบ้านซูคอยมาแบ่งเบาภาระให้แต่กระนั้นวั่นจิ่งอันก็ไม่ได้นอนใจนางยังคอยจับตาดูสถานการณ์อยู่ตลอดหากว่ามีงานอะไรที่ตึงมือนางก็ไม่รั้งรอที่หาคนมาเพิ่มเพราะเข้าใจดีว่าคนทำงานก็ยังต้องการเวลาพักผ่อนด้วยเช่นกันจะให้มาทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่มีเวลาพักผ่อนย่อมทำไม่ได้อย่างแน่นอน