รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,เล่าประสบการณ์,ตลก,พล็อตสร้างกระแส,Y2K,ย้อนยุค,พระเอกเก่ง,เจ้าแผนการ,นักธุรกิจ,คนในฝัน,รวยตั้งแต่ยังเด็ก,สร้างตัว,สายเปย์,มาเฟีย,ตัวพ่อ,โรงเรียน,พล็อตไม่ซ้ำใคร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ช่วยเลิกสนใจหน้าปกเสียที แล้วช่วยดูเนื้อหาที่ผมเขียนหน่อย!
ผู้แต่ง
รสเลิศ
เรื่องย่อ
เสือเจ้าพระยา ภาคที่ 1 | จับเสือมือเปล่า!
- ที่มาของชื่อเรื่อง -
ซ้ายเด่นสง่าเสือเจ้าพระยา ขวาดาราประดับฟ้าเพริศแพร้ว
สองเพชรงามน้ำหนึ่งเมืองบัวแก้ว ผู้ผ่องแผ้วคู่แคว้นแดนประทุม
………
นิยายเรื่องนี้จะเป็น ‘แนวสร้างตัว’ ซึ่งตลอดทั้งเรื่องผสมผสานไปด้วยมุกตลก และสอดแทรกไว้ด้วยสาระ โดยที่ได้อิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงบนโลก ในภาคนี้จะมุ่งเน้นไปที่การปูพื้นฐานตัวละคร และก็โครงเรื่องเสียเป็นส่วนใหญ่
โดยนิยายจะเล่าย้อนกลับไปในช่วงปี พ.ศ. 2548 เป็นเรื่องราวของพระเอกที่มีชื่อว่า “เสือน้อย” นับตั้งแต่เจ้าตัวได้เข้ามัธยมต้นในภาคที่ 1 จนกระทั่งเรียนจบมหาลัย ในภาคที่ 5
ผู้เขียนเชื่อว่าท่านนักอ่านนั้น ‘มีลิมิต’ ในการยอมรับนิยายสักเรื่องหนึ่ง ดังนั้นในตอนที่ 24 “คนขี่ควาย” ก็อาจช่วยให้ท่านตัดสินใจง่ายขึ้น แน่นอนหากว่าท่านอ่านเต็มภาคได้ย่อมจะดีที่สุด
“ใครจะไปคิดว่าควายจะเปลี่ยนชีวิตคนได้?” ทองสุขเจ้าควายตัวแสบ ถูกพ่อหยิบยกขึ้นมาเปรียบเปรยให้ลูกชายได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่ทำอยู่ และมันได้จุดประกายความคิดของเด็กหนุ่ม ทำให้ชีวิตเขาพลิกผันไปตลอดกาล
♪
บทเพลงที่ใช้เปิดนิยายเรื่องนี้ คือ ‘เพลงบ้าหอบฟาง’ ของวงอัสนี-วสันต์
หอบฟางหอบฟางไปไหน ทำไมถึงต้องหอบฟาง
หอบกันจริงๆจังๆ หอบกันรุงรังหอบฟาง
♪
#พล็อตไม่ซ้ำใคร #นักธุรกิจร้อยล้าน #นักรักตัวพ่อ #มาเฟีย
นิยาย 5 ภาค/เล่ม(จบ) | จำนวน ≈643,202 คำ - [มี E-Book]
[--- อ่านฟรีรวม 150 ตอน! ---]
ภาคที่ 1 จับเสือมือเปล่า
(อ่านฟรีทั้งภาค!)
ภาคที่ 2 เสือไว้ลาย
(ฟรีตอนที่ 57-87)
ภาคที่ 3 หน้าเนื้อใจเสือ
(ฟรีตอนที่ 116-131)
ภาคที่ 4 ชาติเสือจับเนื้อกินเอง
(ฟรีตอนที่ 186-207)
ภาคที่ 5 เสือหมอบ
(ฟรีตอนที่ 251-275)
(จบบริบูรณ์)
คำโปรย
เด็กหนุ่มผู้แผ้วถางป่าดงอันรกเรื้อ...
“ใช้สองมือกวาดพงสร้างทางฝัน สองเท้าย่างก้าวพลันสู่จุดหมาย
ขีดเขียนโชคชะตาด้วยใจกายยืนหยัดอย่างผึ่งผายด้วยคุณธรรม”
อุปสรรคนานัปการ…จะหล่อหลอมให้เขา กลายเป็นคนแกร่ง!
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ในเรื่อง อาจปรากฏอยู่ในความเป็นจริง “ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนามุ่งทำร้ายให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคลวิชาชีพ หรือองค์กรใดทั้งสิ้น” หากแต่ใช้อ้างอิงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น…
เนื้อหาในนิยายอาจมีเนื้อเรื่องที่ไม่เหมาะสมปรากฏอยู่บ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง …หากมีความผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้
ตอนที่ 6 ความสามารถไม่ถึง!
ในกลุ่มก็ทยอยบอก บางคนก็จับฉลากได้ บางคนก็สอบได้ บางคนก็ยัดเข้า…ก็รัฐมนตรีกระทรวงศึกษาฯ บอกเองว่าทุกคนต้องมีที่เรียน จึงไม่แปลกใจที่จำนวนนักเรียนในห้องมีมากถึง 50 กว่าคน พอไปถามรุ่นพี่ ม.2 ในห้องมีแค่ 30 คนตามมาตรฐาน
แต่สงสัยปีนี้เด็กเยอะเกินไปหน่อย พอเล่ามาถึงตอนนี้ทุกคนก็อธิบายบอกว่า ตัวเองเข้ามาได้ไง บางคนพูดอย่างภูมิใจ ฝาก ส.ส. ฝาก นายกอบต. บ้างก็จับฉลาก
จนถึงเสือน้อย... เขาได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ บอกเพื่อน ๆ ไปว่า “ข้าสอบข้อเขียนติด แต่ไม่ผ่านสัมภาษณ์ ยังเซ็งอยู่ทุกวันนี้” พอเสือน้อยพูดขึ้นมา ก็กลายเป็นที่สนใจของเพื่อน ๆ ทำเอาหูผึ่งกันเป็นแถว…เพราะมีน้อยมากที่สอบข้อเขียนผ่าน แต่สอบสัมภาษณ์ไม่ผ่าน
เอกหนึ่งในกลุ่มก็พูดขึ้นว่า “ไหนเล่าสิ พวกข้ารอฟังอยู่” สายตาทุกคนมองเขาด้วยความสนอกสนใจ เพราะที่นั่งอยู่นี้ ไม่จับฉลากก็ฝากเข้าเรียนทั้งนั้น
จึงทำให้ เสือน้อยหวนนึกถึงภาพเมื่อหลายเดือนก่อน...
....
หลังจากจะจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 นักเรียนทุกคนก็เตรียมหาที่เรียนใหม่เป็นเรื่องปกติมาก ซึ่งเสือน้อยเป็นหนึ่งในนั้น แต่ที่พิเศษหน่อยก็คือพ่อคาดหวังให้เข้าโรงเรียนปทุมวิไล
ส่วนแม่ก็อยากให้เข้าโรงเรียนเดิมของแม่ ซึ่งก็เป็นหนึ่งในสองโรงเรียนประจำจังหวัดอย่าง ‘โรงเรียนคณะราษฎร์บำรุงปทุมธานี’ ซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วน แต่ตัวเองดันมีลูกชายจึงไม่สะดวกจะเอ่ยปาก ทั้งสองโรงเรียนตั้งอยู่คนละฟากฝั่งของแม่น้ำเจ้าพระยา
ส่วนโรงเรียนเก่าแก่อย่างปทุมวิไล ที่เรียนกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ทวด ยันรุ่นปู่ รุ่นพ่อ มาถึงรุ่นเขาคือรุ่นลูก อายุโรงเรียนยังมากกว่าปู่ทวดเสียอีก ตอนนี้โรงเรียนยังอยู่แต่ปู่ทวดไปแล้ว…
ทางบ้านจึงคาดหวังให้เขาเข้าโรงเรียนนี้ให้ได้ จึงยื่นใบสมัครไปตั้งแต่วันแรกที่เปิดขาย ปีนี้มีสองกรณี คือ สอบข้อเขียน กับจับฉลาก สิทธิ์จับฉลากได้เฉพาะเด็กในพื้นที่
ถ้าเด็กนอกพื้นที่ก็หมดสิทธิ์หวังจะจับฉลากไปได้เลย ตัวเสือน้อยเองก็เตรียมพร้อมอยู่มากก่อนสอบก็ได้ติวเข้ม กับครูสอนพิเศษที่แม่จ้างมา
โรงเรียนเก่าแก่ แถมใกล้บ้านแค่นี้ ปั่นจักรยานก็ได้ เดินก็ไม่นาน จึงไม่มีที่ไหนเหมาะไปกว่านี้อีกแล้ว ถึงแม้สอบไม่ติดพ่อกับแม่ ก็คงหาทางยัดเข้าไปอยู่ดี โชคดีที่แม่ไปสืบรู้มาว่า “ปีนี้มีจะเปิดห้องเรียนพิเศษ”
แต่จ่ายค่าเทอมแพงกว่าปกติหลายสิบเท่า เป็นห้องเรียนสำหรับคนรวยโดยเฉพาะ
เวลาพ้นผ่าน เมื่อถึงวันสอบข้อเขียน สำหรับเสือน้อยแล้ว มันไม่ได้ยากเกินกำลัง แต่จะบอกว่าง่ายก็ไม่ได้ เขาก็พยายามอย่างสุดความสามารถ ตามที่สติปัญญามี หากสอบไม่ติดก็ยังมี ก๊อกสองอย่างจับฉลากรออยู่
และแล้ววันประกาศผลสอบออกมา ก็ไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มผิดหวัง วันนี้มาทั้งครอบครัวพ่อแม่พร้อมหน้า ครั้นเมื่อได้ยินว่าสอบผ่านก็ดีใจกันยกใหญ่…
และแล้วการสอบสัมภาษณ์ก็ได้เริ่มขึ้น เป็นอีกหนึ่งด่านที่ต้องผ่านไปให้ได้ แต่ทว่าโดยมากมักจะผ่านทั้งหมด ทำให้เขาไม่เครียดมากนัก
แม่ชบาจึงขอตัวกลับร้านไปก่อน…เพื่อที่จะเตรียมตัวทำกับข้าวมาขายในตอนเย็น
เสือน้อยนั่งเตี๊ยมซักซ้อมอยู่กับพ่อผัน นัดแนะและเดาแนวทางการสัมภาษณ์กันอย่างเป็นจริงเป็นจัง แต่พ่อผันก็ปลอบใจโดยที่บอกให้พูดไปตามที่คิดนั่นแหละ กับเด็กวัยเท่านี้คงไม่ได้มีคำถามยากเย็นอะไรนักหรอกน่า
เมื่อถึงคิวเสือน้อยก็เดินเข้าไปในห้อง มีครูผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาดุดัน ดูท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ เขาเดินเข้าไปก็กล่าวสวัสดี ไหว้สวยก่อนที่จะขออนุญาตนั่งเก้าอี้
เขาแอบบวกคะแนนให้ตัวเองแล้วอย่างน้อยไม่สี่ก็ห้าคะแนน
ครูหน้าดุจึงพูดว่า “เชิญ…ไหนลองเล่าเรื่องราวให้ฟังสิชื่ออะไรมาจากไหน จบมาเกรดเฉลี่ยเท่าไหร่?”
เสือน้อยก็ตอบไปทีละอย่าง ตามที่เตรียมไว้ในใจ จนกระทั่งมาถึงคำถามความสามารถพิเศษ ความถนัดพิเศษ…
ครู : เรามีความสามารถพิเศษอะไรบ้าง?
เสือน้อย : มีเยอะเลยครับ (เขาภูมิใจนำเสนอมากกับเรื่องนี้)
ครู : ขอสักอย่าง เอาที่คิดว่าถนัดที่สุด
เสือน้อย : ผมมัดถุงแกงได้เร็วมาก 1 นาที ผมมัดได้เกือบ 20-30 ถุง ความสามารถอย่างอื่นผมก็มีนะครับ (เสือน้อยได้ตอบอย่างมาดมั่น)
แต่ยังไม่ทันจะได้พูด ครูผู้สอบสัมภาษณ์ก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
ครู : มัดถุงแกง?
เขาได้เลิกคิ้วมองเด็กน้อยตรงหน้า ก่อนที่จะขีดเขียนอะไรบนกระดาษ มีท่าทางดีอกดีใจ ก่อนพูดว่าให้ออกไปรอฟังผลด้านนอก
……
ผ่านไปไม่นานก็มีครูผู้หญิงคนหนึ่งออกมา ก่อนจะขานชื่อคนที่ผ่านการสอบสัมภาษณ์ และได้แจ้งรายละเอียดถี่ยิบ “สำหรับคนที่ได้รับการเรียกชื่อ แปลว่าผ่านการสัมภาษณ์ ต่อไปก็เชิญไปลงทะเบียนที่ทางด้านบนของตึก ได้เลยค่ะ”
“แต่ปกติจะผ่านกันค่อนข้างหมด ดังนั้นครูจะขอปรับเปลี่ยนนิดหน่อย จะเรียกชื่อเฉพาะคนที่ไม่ผ่านเท่านั้น ส่วนคนที่ไม่มีชื่อ แสดงว่าสอบผ่านแล้วเชิญขึ้นชั้นสองได้เลยค่ะ”
“จำนวนนักเรียนกลุ่มที่ 13 จำนวน 100 ที่สอบผ่านข้อเขียน มีเพียงคนเดียวที่ไม่ผ่านการสอบสัมภาษณ์ได้แก่ เด็กชายเสือน้อย ร่มไม้เย็น ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ…”
ทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงโห่ร้องดีใจจากผู้ปกครอง และเด็กนักเรียนที่สอบติดทั้ง 99 คน ที่พากันส่งเสียงดังระงม ก่อนที่จะพากันแยกย้ายเดินขึ้นไปบนชั้นสอง เพื่อที่จะลงทะเบียนเรียน
ส่วนเสือน้อยกับพ่อนั้น นั่งเอ๋ออยู่ตรงนั้น พอตั้งสติได้เสือน้อยก็รู้สึกไม่แฟร์ ตัวเขาคิดว่าตัวเองทำได้ไม่ขาดตกบกพร่อง คะแนนสอบของเขาก็ติดร้อยอันดับแรก ตอบคำถามได้ดีมีสติ!
จึงลุกขึ้นยืนทักท้วงพร้อมพูดเสียงดังว่า “คุณครูครับ…ทำไมผมถึงไม่สอบผ่าน!?” เสียงตะโกนดังลั่น
ส่วนทางพ่อของเขานั้น ก็กำลังฮัมเพลงออกมา “หนึ่งในร้อย…เธอคือดวงดาวที่คอยนำทาง!” เขาร้อง ‘เพลงหนึ่งในร้อย’ ของพี่เบิร์ดออกมา
ทำเอาคิ้วของเสือน้อยกระตุกไม่หยุด นี่ยังมีเวลามาฮัมเพลงอีก พอพ่อผันเห็นสายตาที่เสือน้อยส่งมา จึงได้เริ่มวางมาดของคนเป็นพ่อ ก่อนที่จะเดินเข้าไปสอบถามครูผู้หญิงสูงวัย
พ่อผันถามขึ้น “ครูครับ ลูกของผมไม่ผ่านตรงไหนหรือครับ?”
เสือน้อยพูดเสริมว่า “ครูครับผมมั่นใจว่าตอบคำถามได้อย่างมีสติครบถ้วนนะครับ ทำไมเป็นผมคนเดียวที่ไม่ผ่าน!” เขาพยายามข่มกั้นโทสะ ที่พร้อมจะปะทุออกมาอยู่รอมร่อ
ครูผู้หญิงสูงวัยตอบกลับ “เอ่อ...ดิฉัน เป็นเพียงแค่คนแจ้งประกาศผลนะคะ ถ้าถามหาเหตุผล คงต้องไปถามกับครูผู้สัมภาษณ์ ที่ประเมินให้ไม่ผ่าน”
ครูผู้หญิงสูงวัยท่านนี้ก็รู้สึกสนใจเหมือนกัน ปกติมาร้อยก็ผ่านร้อย ทำไมเด็กหนุ่มคนนี้ ถึงไม่ผ่านได้? คะแนนสอบก็ออกมาดีติดร้อยอันดับแรก ด้วยความสงสัยเช่นกันดังนั้นครูสูงวัยท่านนี้ จึงเดินนำทางไปพบกับผู้สัมภาษณ์
พ่อผันก็ได้กำชับว่า “เดี๋ยวพ่อคุยเอง อย่าพยายามสอดแทรก ถ้าไม่ถึงคราวอย่าทำหน้าบูดบึ้ง หรือชักสีหน้าใส่ผู้ใหญ่ ประเดี๋ยวพ่อจัดการเองลูก” ครู่ต่อมาทั้งสามก็มายืนอยู่หน้า ครูหนุ่มหน้าดุคนนั้น
“ครูเดือน มีอะไรหรือครับ?” ครูหนุ่มถาม
“พอดีว่าคุณผู้ปกครองท่านนี้ อยากสอบถามว่าทำไมลูกของเขาถึงไม่ผ่าน อันที่จริง…ตัวครูเองก็สงสัยเหมือนกัน คะแนนสอบเขาออกมาดีควรจะได้เป็นตัวเลือกลำดับแรก ๆ ด้วยซ้ำไป?” ครูเดือนก็เล่าความสงสัยในใจออกมา
ครูหนุ่มหน้าดุ หันไปมองเด็กหนุ่มและผู้ปกครอง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คือลูกชายของคุณความสามารถไม่ถึงน่ะครับ…”
เสือน้อยตะลึง “ความสามารถไม่ถึง?”
พ่อผันก็ทำท่างุนงงด้วยเช่นกัน ก่อนที่จะถามอย่างสุภาพว่า “ตรงไหนที่ความสามารถไม่ถึงหรือครับ?”
ตอนนี้เครื่องหมายคำถาม ก็ปรากฏอยู่ในสมองของทั้งสองคนพ่อลูก
ครูหนุ่มก็ตอบตรงประเด็น “เรื่องความสามารถพิเศษ นักเรียนคนนี้เขาตอบว่า…มัดถุงแกงภายในหนึ่งนาทีนั่นไงครับ!”
พ่อผันหันได้ไปมองลูกชายที่ทำสีหน้าจริงจัง “มัดถุงแกงเร็วแล้ว ความสามารถมันไม่ถึงตรงไหนหรือครับ แสดงว่าเขาเป็นเด็กดีช่วยแม่ขายข้าวแกง มัดถุงแกงเร็วผมว่าเป็นเรื่องน่ายินดีนะ ที่จะรับเด็กขยันทำมาหากินช่วยพ่อแม่แบบนี้ไว้”
พ่อพอเข้าใจวิธีคิดของครูคนนี้คร่าว ๆ ฟังจากน้ำเสียงและสีหน้าค่าตา
เสือน้อยพูดเสริม “และอันที่จริงผมก็มีความสามารถอื่น ๆ ด้วยครับ…แต่ว่าครูไม่ทันถามก็ไล่ผมออกจากห้องแล้ว!”
พอพ่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็โกรธแทนลูกชาย “สรุปว่ายังไงครับครู…อธิบายเหตุผลให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย? เอาที่มันจะทำให้ผมกับลูกชาย ยอมรับโดยสดุดีเลยก็ได้ครับ…”
ผันเตรียมการอยู่ภานในใจ ถึงขั้นจะยื่นร้องอุทธรณ์กับทาง ผอ. หรือไม่ก็ทางสำนักงานเขตการศึกษาแล้ว