รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,เล่าประสบการณ์,ตลก,พล็อตสร้างกระแส,Y2K,ย้อนยุค,พระเอกเก่ง,เจ้าแผนการ,นักธุรกิจ,คนในฝัน,รวยตั้งแต่ยังเด็ก,สร้างตัว,สายเปย์,มาเฟีย,ตัวพ่อ,โรงเรียน,พล็อตไม่ซ้ำใคร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ช่วยเลิกสนใจหน้าปกเสียที แล้วช่วยดูเนื้อหาที่ผมเขียนหน่อย!
ผู้แต่ง
รสเลิศ
เรื่องย่อ
เสือเจ้าพระยา ภาคที่ 1 | จับเสือมือเปล่า!
- ที่มาของชื่อเรื่อง -
ซ้ายเด่นสง่าเสือเจ้าพระยา ขวาดาราประดับฟ้าเพริศแพร้ว
สองเพชรงามน้ำหนึ่งเมืองบัวแก้ว ผู้ผ่องแผ้วคู่แคว้นแดนประทุม
………
นิยายเรื่องนี้จะเป็น ‘แนวสร้างตัว’ ซึ่งตลอดทั้งเรื่องผสมผสานไปด้วยมุกตลก และสอดแทรกไว้ด้วยสาระ โดยที่ได้อิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงบนโลก ในภาคนี้จะมุ่งเน้นไปที่การปูพื้นฐานตัวละคร และก็โครงเรื่องเสียเป็นส่วนใหญ่
โดยนิยายจะเล่าย้อนกลับไปในช่วงปี พ.ศ. 2548 เป็นเรื่องราวของพระเอกที่มีชื่อว่า “เสือน้อย” นับตั้งแต่เจ้าตัวได้เข้ามัธยมต้นในภาคที่ 1 จนกระทั่งเรียนจบมหาลัย ในภาคที่ 5
ผู้เขียนเชื่อว่าท่านนักอ่านนั้น ‘มีลิมิต’ ในการยอมรับนิยายสักเรื่องหนึ่ง ดังนั้นในตอนที่ 24 “คนขี่ควาย” ก็อาจช่วยให้ท่านตัดสินใจง่ายขึ้น แน่นอนหากว่าท่านอ่านเต็มภาคได้ย่อมจะดีที่สุด
“ใครจะไปคิดว่าควายจะเปลี่ยนชีวิตคนได้?” ทองสุขเจ้าควายตัวแสบ ถูกพ่อหยิบยกขึ้นมาเปรียบเปรยให้ลูกชายได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่ทำอยู่ และมันได้จุดประกายความคิดของเด็กหนุ่ม ทำให้ชีวิตเขาพลิกผันไปตลอดกาล
♪
บทเพลงที่ใช้เปิดนิยายเรื่องนี้ คือ ‘เพลงบ้าหอบฟาง’ ของวงอัสนี-วสันต์
หอบฟางหอบฟางไปไหน ทำไมถึงต้องหอบฟาง
หอบกันจริงๆจังๆ หอบกันรุงรังหอบฟาง
♪
#พล็อตไม่ซ้ำใคร #นักธุรกิจร้อยล้าน #นักรักตัวพ่อ #มาเฟีย
นิยาย 5 ภาค/เล่ม(จบ) | จำนวน ≈643,202 คำ - [มี E-Book]
[--- อ่านฟรีรวม 150 ตอน! ---]
ภาคที่ 1 จับเสือมือเปล่า
(อ่านฟรีทั้งภาค!)
ภาคที่ 2 เสือไว้ลาย
(ฟรีตอนที่ 57-87)
ภาคที่ 3 หน้าเนื้อใจเสือ
(ฟรีตอนที่ 116-131)
ภาคที่ 4 ชาติเสือจับเนื้อกินเอง
(ฟรีตอนที่ 186-207)
ภาคที่ 5 เสือหมอบ
(ฟรีตอนที่ 251-275)
(จบบริบูรณ์)
คำโปรย
เด็กหนุ่มผู้แผ้วถางป่าดงอันรกเรื้อ...
“ใช้สองมือกวาดพงสร้างทางฝัน สองเท้าย่างก้าวพลันสู่จุดหมาย
ขีดเขียนโชคชะตาด้วยใจกายยืนหยัดอย่างผึ่งผายด้วยคุณธรรม”
อุปสรรคนานัปการ…จะหล่อหลอมให้เขา กลายเป็นคนแกร่ง!
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ในเรื่อง อาจปรากฏอยู่ในความเป็นจริง “ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนามุ่งทำร้ายให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคลวิชาชีพ หรือองค์กรใดทั้งสิ้น” หากแต่ใช้อ้างอิงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น…
เนื้อหาในนิยายอาจมีเนื้อเรื่องที่ไม่เหมาะสมปรากฏอยู่บ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง …หากมีความผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้
ตอนที่ 7 ตีงูต้องตีให้ตาย!
จนแล้วจนรอดเมื่อเถียงกันไปเถียงกันมา…
เมื่อได้ฟังทัศนคติของครูหนุ่มหน้าดุ ก็ทำเอาพ่อผันหัวเสียอยู่เหมือนกัน ขนาดที่พบเห็นได้ยากยิ่ง ด้วยเพราะพ่อผันเป็นคนชิล ๆ ยังไงก็ได้ ‘เพราะอารมณ์ศิลปินค่อนข้างสูง’ ซึ่งเป็นคนเข้าใจในหลักเหตุและผล
พ่อพูดว่า “คุณครูอคติเพราะคิดว่ามัดถุงข้าวแกง มันไม่ใช่ความสามารถดีเด่นอะไรเลยใช่มั้ย!?”
ครูหน้าดุทำเชิงว่าเป็นเช่นนั้น…เขายักไหล่ตอบ “ถ้าเช่นนั้นเอาเด็กคนอื่นไม่ดีกว่าหรือครับ เช่นคนที่เล่นดนตรี เล่นกีฬา หรือคนที่เก่งด้านภาษา…” เขาอธิบายเหตุผล
ครูเดือนก็แสดงความเห็นออกมาเป็นบางครั้งบางครา ในทำนองว่าแล้วเด็กที่มัดถุงข้าวแกงได้เร็วมันไม่ดีตรงไหน เธอในมุมมองของผู้สูงวัย ที่เห็นโลกมามากกว่าย่อมเข้าใจดี
พ่อผันพูดเสียงหนักแน่นว่า “งั้นทำไมคุณครูถึงไม่ถามลูกผมละครับว่า เขามีความสามารถอย่างอื่นมั้ย เช่น เป็นนักกีฬา นักดนตรี?”
ครูเดือนก็พยักหน้าหันไปรอคำตอบของครูหนุ่มหน้าดุ
ครูหนุ่มยิ้มเย้ยภายในใจ หลังจากเถียงไปพักหนึ่ง เขาพูดว่า “ลูกแม่ค้าขายข้าวแกง กับจิตรกร เขาจะไปมีความสามารถอะไรมากมายล่ะครับครูเดือน แค่อวดอ้างสรรพคุณเกินจริงไปก็เท่านั้น!?”
พอพ่อผันได้ยินคำนี้หลุดออกจากปากก็ควันออกหู ตัวของเสือน้อยก็ไม่แพ้กัน เขาโกรธจนหน้าแดงก่ำ
พ่อผันพูดขึ้นว่า “นี่คุณดูถูกอาชีพแม่ค้าขายข้าวแกง กับนักวาดภาพอย่างผมงั้นหรือ…คุณเป็นครูเพราะจับฉลากได้ใช่มั้ย? ผมถามจริง ๆ”
หลังเถียงกันไปเถียงกันมา จนคนมากยิ่งขึ้นครูที่เข้าร่วมฟังเหตุการณ์ต่างมีวุฒิภาวะพอจึงสามารถแยกแยะคำพูดคำจา ยิ่งนานก็ยิ่งมีครูเข้ามาฟังการสนทนามากขึ้นเรื่อย ๆ
ครูหนุ่มหน้าดุคนนั้นพูดขึ้นว่า “ถ้าลูกคุณแน่จริง ก็ให้แสดงความสามารถอย่างอื่นมาสิครับ! ทำไมต้องบอกว่ามัดถุงแกงเก่ง ผมว่าคำตอบแรกมักเป็นความจริงเสมอ”
เสือน้อยตอบโดยพลัน “ตัวผมยังพูดไม่ทันจบครูก็เชิญออกจากห้องเสียแล้ว ซึ่งความจริงไม่ว่าจะเป็นวาดภาพ เล่นดนตรี ผมก็ทำได้หมด…แต่ปัญหาคือยังไม่ทันได้ตอบเลยครับ!” ตอนนี้หูเขาก็เริ่มแดงไปด้วยแล้ว
พ่อผันพูดขึ้นเสริม “เอางี้ไปคัดเลือกเด็กเก่ง ๆ ที่คุณว่ามามีความสามารถนักหนา มาแข่งกับลูกชายผมจะให้เขาเล่นดนตรีแข่งกันไปเลย ใครที่ครูคิดว่าเล่นกีตาร์หรือเปียโนเก่ง ก็เอามาวัดประชันไปเลย ผมล่ะอยากรู้ผลจริง ๆ”
เขาภาคภูมิใจมากถ้าเป็นเรื่องพวกนี้
ครูหนุ่มพูดเย้ยขึ้น “แน่ใจเหรอครับขนาดผมถามว่ามีความสามารถอะไรบ้าง ความคิดแรกที่ลูกชายคุณตอบมาคืออะไร…มัดถุงข้าวแกงเร็ว!”
เขาส่ายหน้าพร้อมกับพูดขึ้นว่า “เสียดายเวลาทดลองเปล่า ๆ ครับ ผมว่าคำตอบแรกนั้นมักจะเป็นความจริงเสมอ!”
พ่อปวดกบาลกับครูคนนี้ “เอ่อ...ขอโทษนะครับ เรื่องนี้ให้เจ้าตัวตอบดีกว่า อยู่ต่อหน้าครูบาอาจารย์เยอะแยะ บอกไปสิลูกว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น ทำไมถึงได้ตอบว่า…มัดถุงข้าวแกงเร็ว แทนที่จะพูดถึงความสามารถพิเศษอื่น ๆ”
เสือน้อยยืดอกตอบอย่างภาคภูมิใจ
“ผมช่วยแม่ทำมาหากิน ต้องใช้แรงกายเพื่อให้ได้มาซึ่งค่าขนมพิเศษ จึงไม่รู้สึกว่ามันจะเป็นความสามารถที่ด้อยกว่าอย่างอื่นตรงไหน แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ผมไม่สามารถเล่นกีตาร์ วาดภาพเพื่อหาเงินได้ แต่ผมมัดถุงข้าวแกงตักแกงช่วยแม่ได้ แถมยังหาเงินให้กับตัวเองได้อีก!”
เด็กหนุ่มอธิบาย รวดเดียวจนเห็นภาพ นี่ไม่ใช่เพราะเตี๊ยมมา หากแต่เป็นความคิดจากใจจริงของเขา ไม่เช่นนั้นเขาก็คงไม่ตอบไปว่ามัดถุงแกงเร็วเป็นอย่างแรก ในทันทีที่ครูสอบสัมภาษณ์ได้ถามถึงความสามารถพิเศษ
พ่อผันพูดเสริม “พูดถึงในแง่คุณธรรมความกตัญญู ผมว่าลูกผมไม่บกพร่อง หากพูดถึงในแง่ประโยชน์ที่คนอื่นได้รับก็คงเป็นการยืนรอเข้าแถวซื้อกับข้าวของเมียผมเร็วขึ้น…เพราะยิ่งลูกผมมัดเร็วเท่าไหร่ คนที่ได้ผลประโยชน์ก็เป็นทั้งเมียของผมและลูกค้าที่ยืนรอ”
ครูบาอาจารย์ที่อยู่โดยรอบก็พยักหน้าเห็นด้วย เพราะมีบางคนเป็นลูกค้าร้านแม่ของเด็กหนุ่มอยู่ในกลุ่มนี้ เขาเห็นเด็กหนุ่มช่วยแม่เป็นประจำตอนเย็น เรื่องนี้พิสูจน์ได้ด้วยตา ซึ่งมีประจักษ์พยานอย่างชัดเจน
ครูหนุ่มพูดขึ้นว่า “ครับเก่งมากครับ…แต่ถึงอย่างไรผมก็ตัดสินไปแล้ว ถือเป็นเด็ดขาด ผมว่านะเอาเวลาที่จะมาเถียงกับผม ไปบนบานศาลกล่าวดีกว่ามั้ย? ไปหวังกับจับฉลากจะดีกว่านะครับ” เขายิ้มเยาะเห็นฟัน
พ่อผันสีหน้าไม่เปลี่ยนกลับถามขึ้นมาว่า “ตามนั้นครับ ว่าแต่คุณพอจะแนะนำชื่อตัวเองสักหน่อยได้มั้ย ผมจะได้จำไว้น่ะครับ…”
ครูหนุ่มดูเหี้ยมขึ้นทันที ก่อนตอบแบบกัดฟันพูด “ผมครูสุพล หิมะลัย ครูผู้ช่วย สอนวิชาคณิตศาสตร์ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว” พูดจบเขาก็สะบัดตัวเดินจากไป
พ่อผันตบมือเสียงดัง “ครู ๆ ทุกท่านครับ ผมขอประกาศไว้ตรงนี้เลยนะครับ ถ้าใครมีหลักฐานว่าครูสุพลท่านนี้ทุจริตในหน้าที่ ผมมีรางวัลให้อย่างต่ำสามหมื่นบาท” เขาพลางยื่นนามบัตรให้ครูทุกคน
“เบอร์โทรศัพท์ก็ตามนี้เลยนะครับ…ขอบคุณทุกคนมาก ๆ ครับที่มารับฟัง แม้ว่าลูกผมจะสอบสัมภาษณ์ไม่ผ่านก็ตาม” เขาใช้เงินรางวัลแก้ปัญหา
“ประเดี๋ยวผมพาลูกไปรอคิว จับฉลากตอนบ่าย…ใครมีอะไรก็แจ้งมาได้เลยครับ ยิ่งหลักฐานเด็ด ผมเพิ่มเงินเป็นสองเท่าก็ยังได้!” พูดจบเขาก็จากไป
ผันหันไปปลอบลูกว่า “ทำได้ดีแล้ว” เขาคิดจากใจจริง มีก็แค่ครูไร้วิสัยทัศน์แบบนี้ที่คิดอะไรทำนองนี้ออกมา…
ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ปรากฏว่ามีครูโทรมาแจ้งเบาะแส
พ่อผันก็ออกไปคุยอยู่นานสองนาน เขาเดินเรื่องฉับไวยื่นเรื่องอุทธรณ์จนไปถึงท่านผอ. และยังเดินไปแจ้งเรื่องที่ทางสำนักงานเขตการศึกษา ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับโรงเรียน รับผิดชอบดูแลโรงเรียน…ไปทั่วทั้งเขตจังหวัด
เสือน้อยก็ได้ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป และเตรียมตัวรอจับฉลาก ส่วนข้อที่ว่าพ่อเขาจะไปทำอะไร เขาไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่ ประเดี๋ยวมีอะไรก็คงมาเล่าให้ฟังเอง
รอจนเที่ยงพ่อก็กลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนพาเขาเดินไปที่ศาลาพระครูที่ด้านหน้าโรงเรียน “ไหว้พระไม่ใช่เพื่อขอพร แต่เพื่อพามาทำจิตใจให้สงบ”
พ่อผันยังพูดยืนยันว่า “ยังไงก็ได้เรียนที่นี่แน่!” เขายกยิ้มที่มุมปาก เผยให้เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ออกมา
ผ่านไปไม่นานนัก เสียงตามสายก็เรียกผู้มีสิทธิ์ไปจับฉลาก เสือน้อยไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมาก เพราะพ่อเป็นคนเชื่อถือได้ อีกอย่างเขาก็สอบข้อเขียนผ่านแล้ว มีช่องทางมากมายให้ได้เรียน อยู่ที่ว่าพ่อจะเล่นด้วยเล่ห์หรือกลก็เท่านั้น
พอถึงคิวตน เขาก็ขึ้นไปเหยียบบนแท่นกลางหอประชุม ทำเอาเขินอยู่ไม่น้อย เพราะไม่เคยอยู่ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ทำเอาเด็กหนุ่มประหม่า ก่อนที่จะล้วงมือไปจับฉลากพร้อมยื่นให้ครู
ครูที่ทำหน้าที่ก็ประกาศผลทันควัน ไม่ได้รอให้เด็กหนุ่มได้พักหายใจหายคอ “ไม่ได้…เสียใจด้วยนะคะ เชิญลำดับถัดไปได้เลย”
รอจนจับฉลากเสร็จ พอรู้ผลพ่อก็พาเด็กหนุ่มเดินไปที่ห้องของผอ. ตลอดทางเขาผิวปากอย่างอารมณ์ดี
“ดูท่าจะเคลียร์ทางนั้นเรียบร้อยแล้วล่ะมั้ง?” เด็กหนุ่มตั้งข้อสงสัย
ผ่านไปไม่นานเลขาผอ. ก็เชิญพ่อกับเสือน้อยเข้าไปด้านใน ภายในห้องประดับประดาไปด้วยรางวัล โล่คุณวุฒิต่าง ๆ รูปถ่ายผลงานมากมาย
เสือน้อยก็กล่าวสวัสดี และนั่งลงตามพ่อไปติด ๆ
ผอ.พูดขึ้นว่า “หลังจากเราได้พิจารณาคำขออุทธรณ์ของคุณแล้ว ซึ่งมันก็สมเหตุสมผลมาก หลังจากที่ดิฉันได้ตรวจเอกสาร พบพิรุธของครูสุพลจริงดังว่า เขาพยายามยัดเด็กนักเรียนของตัวเองเข้าแทนชื่อผู้ที่สอบไม่ผ่าน”
พ่อผันพยักหน้ายิ้มรับ ก่อนจะรอฟังท่าน ผอ.กล่าวต่อ “ตัวของดิฉันเองก็ได้พิจารณาแล้วว่า อีกฝ่ายทุจริตในหน้าที่ ดังนั้นเรื่องที่ทางเด็กชายเสือน้อยสอบตก ก็เป็นอันว่าผ่านการสัมภาษณ์ไปได้เลยค่ะ อีกประเดี๋ยวดิฉันจะให้เลขาพาไปลงทะเบียนด้วยตัวเอง!”
ท่านผอ. ก็พักจิบน้ำครู่หนึ่ง “เรื่องที่ครูสุพลทำไปนั้น ทางเราจะยื่นเรื่องไปทางสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาปทุมธานี ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเพราะมีหลักฐานที่คุณแจ้งมา คาดว่าโทษคงหนีไม่พ้นไล่ออก หรืออย่างเบาก็ย้ายโรงเรียน”
ความจริงแล้วก็ดันมีครูแหกกฎ แหกหน้าของผอ.เสียก่อน ช่วงเวลาของการฝากเด็กหรือยัดเด็กยังไม่มาถึง ต้องรอประกาศผลสอบก่อน…
อีกทั้งนโยบายของรัฐบาล ก็ยังไม่ได้ประกาศให้ชัดเจน ที่กล่าวว่าเด็กทุกคนต้องมีที่เรียน
แต่มีครูหนุ่มเล่นลัดคิวเอาชื่อของเด็กเส้นตัวเองไปแทรกใส่ เด็กหนุ่มที่มีชื่อว่าเสือน้อยเสียอย่างงั้น ด้วยคิดว่าเป็นพวกลูกแม่ค้าตลาดนัด กับยาจกจิตรกร
หากว่าครูหนุ่มคนนี้ฉลาดสักหน่อย รอเวลานั้นแม้แต่เธอเองก็ไม่อาจทนรับแรงกดดันมหาศาลจากทุกทิศทาง ทั้งกระทรวงศึกษาฯ รัฐมนตรี ส.ส.ในเขตพื้นที่ นายก อบจ. เทศบาล อบต. หรือตำแหน่งต่าง ๆ ได้เลย
เพราะไม่เช่นนั้น ตัวเธอคงไม่เป็นอันได้ทำงาน เนื่องจากประสานงานกับใครก็ไม่ได้…
หน้าที่ของ ผอ. ต้องเป็นกันชนกับทุกฝ่ายอยู่แล้ว ดันมีปลาเน่าตัวหนึ่งโผล่ออกมาแบบนี้กลายเป็นว่าจะทำให้เสียระบบ
ดังนั้นเธอจึงเห็นด้วยกับการจัดการครูคนนี้ ‘เป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู’ เพราะว่าทางฝ่ายผู้ปกครองรายนี้เสนอขั้นตอนจัดการครูสุพล โดยไม่กระทบองค์รวมจึงทำให้ ผอ.เต็มใจให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่
พ่อผันพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณท่านผอ.มาก ๆ ครับที่ให้ความเป็นธรรม ส่วนเรื่องของครูสุพล ประเดี๋ยวผมจะให้ทนายความช่วยจัดการให้อีกแรงครับ ผมไม่วางใจให้เขาอยู่ในโรงเรียนนี้ ดังนั้นเร็ว ๆ นี้ เขาคงได้โดนยื่นฟ้องทุจริตโดยหน้าที่ ซึ่งทางทนายความของผมจะเข้ามาพบกับท่าน ผอ. ในวันนี้ อย่างไงก็ขอความกรุณาด้วยนะครับ!”
พูดยังไม่ทันจบก็มีชายวัยสี่สิบกว่า ๆ สวมชุดสีเขียว ผูกเนกไท เคาะประตูเข้ามา พ่อผันเห็นดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า “พูดถึงก็มาพอดีเชียว เชิญครับพี่ดำรง…”
ก่อนจะเริ่มแนะนำตัวให้ ผอ. ได้รู้จักกัน
“คนนี้เป็นทนายที่ปรึกษาประจำตัวของครอบครัวผมเองครับ และเป็นเพื่อนรุ่นพี่ซึ่งเรียนจบโรงเรียนนี้เหมือนกันกับผม ถ้าเช่นนั้นผมก็คงต้องส่งไม้ต่อให้ท่านคุยกับทนาย เพื่อช่วยขจัดคนชั่วในองค์กร ส่วนมีปัญหาอะไรติดต่อผมมาได้เลยนะครับ”
พ่อผันทิ้งนามบัตรไว้ ก่อนหันไปพูดกับทนาย “ฝากด้วยนะพี่ดำรง”
“เออ…ได้ไม่มีปัญหาเดี๋ยวจัดการให้” ลุงดำรงตอบพ่อ
เสือน้อยก็ไม่ลืมไหว้สวัสดีลุงดำรงตามมารยาท
ที่หน้าห้อง ทางเลขาก็พาเด็กชายเดินไปลงทะเบียนอีกครั้ง ที่ชั้นสองคราวนี้พ่อก็ยิ้มสองมือไพล่หลัง ครูที่เห็นเหตุการณ์ก็เดินมาแสดงความยินดีที่อุทธรณ์ผ่าน
พ่อผันยังเปรย ๆ ให้ครูละแวกนั้นฟังด้วยว่ามีหลักฐานเล่นงานครูหนุ่มคนนั้นแล้ว แถมยังได้ให้ทนายแจ้งความ ข้อหาปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ เจ้าตัวน่าจะโดนไล่ออกเร็ว ๆ นี้
พอได้ยินดังนั้น ก็เรียกเสียงฮือฮาจากครูในละแวกนั้นได้ไม่ใช่น้อย
จากนั้นขั้นตอนต่าง ๆ ก็ผ่านไปอย่างราบรื่น ทั้งค่าเทอมค่าหนังสือ ไม่ได้เป็นปัญหาแต่อย่างใดสำหรับพ่อผัน ที่ได้เตรียมตัวมาพร้อมจ่ายอยู่แล้ว...