รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,เล่าประสบการณ์,ตลก,พล็อตสร้างกระแส,Y2K,ย้อนยุค,พระเอกเก่ง,เจ้าแผนการ,นักธุรกิจ,คนในฝัน,รวยตั้งแต่ยังเด็ก,สร้างตัว,สายเปย์,มาเฟีย,ตัวพ่อ,โรงเรียน,พล็อตไม่ซ้ำใคร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ช่วยเลิกสนใจหน้าปกเสียที แล้วช่วยดูเนื้อหาที่ผมเขียนหน่อย!
ผู้แต่ง
รสเลิศ
เรื่องย่อ
เสือเจ้าพระยา ภาคที่ 1 | จับเสือมือเปล่า!
- ที่มาของชื่อเรื่อง -
ซ้ายเด่นสง่าเสือเจ้าพระยา ขวาดาราประดับฟ้าเพริศแพร้ว
สองเพชรงามน้ำหนึ่งเมืองบัวแก้ว ผู้ผ่องแผ้วคู่แคว้นแดนประทุม
………
นิยายเรื่องนี้จะเป็น ‘แนวสร้างตัว’ ซึ่งตลอดทั้งเรื่องผสมผสานไปด้วยมุกตลก และสอดแทรกไว้ด้วยสาระ โดยที่ได้อิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงบนโลก ในภาคนี้จะมุ่งเน้นไปที่การปูพื้นฐานตัวละคร และก็โครงเรื่องเสียเป็นส่วนใหญ่
โดยนิยายจะเล่าย้อนกลับไปในช่วงปี พ.ศ. 2548 เป็นเรื่องราวของพระเอกที่มีชื่อว่า “เสือน้อย” นับตั้งแต่เจ้าตัวได้เข้ามัธยมต้นในภาคที่ 1 จนกระทั่งเรียนจบมหาลัย ในภาคที่ 5
ผู้เขียนเชื่อว่าท่านนักอ่านนั้น ‘มีลิมิต’ ในการยอมรับนิยายสักเรื่องหนึ่ง ดังนั้นในตอนที่ 24 “คนขี่ควาย” ก็อาจช่วยให้ท่านตัดสินใจง่ายขึ้น แน่นอนหากว่าท่านอ่านเต็มภาคได้ย่อมจะดีที่สุด
“ใครจะไปคิดว่าควายจะเปลี่ยนชีวิตคนได้?” ทองสุขเจ้าควายตัวแสบ ถูกพ่อหยิบยกขึ้นมาเปรียบเปรยให้ลูกชายได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่ทำอยู่ และมันได้จุดประกายความคิดของเด็กหนุ่ม ทำให้ชีวิตเขาพลิกผันไปตลอดกาล
♪
บทเพลงที่ใช้เปิดนิยายเรื่องนี้ คือ ‘เพลงบ้าหอบฟาง’ ของวงอัสนี-วสันต์
หอบฟางหอบฟางไปไหน ทำไมถึงต้องหอบฟาง
หอบกันจริงๆจังๆ หอบกันรุงรังหอบฟาง
♪
#พล็อตไม่ซ้ำใคร #นักธุรกิจร้อยล้าน #นักรักตัวพ่อ #มาเฟีย
นิยาย 5 ภาค/เล่ม(จบ) | จำนวน ≈643,202 คำ - [มี E-Book]
[--- อ่านฟรีรวม 150 ตอน! ---]
ภาคที่ 1 จับเสือมือเปล่า
(อ่านฟรีทั้งภาค!)
ภาคที่ 2 เสือไว้ลาย
(ฟรีตอนที่ 57-87)
ภาคที่ 3 หน้าเนื้อใจเสือ
(ฟรีตอนที่ 116-131)
ภาคที่ 4 ชาติเสือจับเนื้อกินเอง
(ฟรีตอนที่ 186-207)
ภาคที่ 5 เสือหมอบ
(ฟรีตอนที่ 251-275)
(จบบริบูรณ์)
คำโปรย
เด็กหนุ่มผู้แผ้วถางป่าดงอันรกเรื้อ...
“ใช้สองมือกวาดพงสร้างทางฝัน สองเท้าย่างก้าวพลันสู่จุดหมาย
ขีดเขียนโชคชะตาด้วยใจกายยืนหยัดอย่างผึ่งผายด้วยคุณธรรม”
อุปสรรคนานัปการ…จะหล่อหลอมให้เขา กลายเป็นคนแกร่ง!
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ในเรื่อง อาจปรากฏอยู่ในความเป็นจริง “ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนามุ่งทำร้ายให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคลวิชาชีพ หรือองค์กรใดทั้งสิ้น” หากแต่ใช้อ้างอิงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น…
เนื้อหาในนิยายอาจมีเนื้อเรื่องที่ไม่เหมาะสมปรากฏอยู่บ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง …หากมีความผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้
ตอนที่ 9 ผัวหาบเมียกระเดียด
เมื่อเห็นแสงไฟสว่างจากห้องดนตรี เสือน้อยก็เปลี่ยนรองเท้า ก่อนจะเดินเข้าไปเปิดห้องซ้อมดนตรี เตรียมการจะทักทายพ่อหลังจากกลับมาบ้าน แต่พอเปิดห้องก็ได้ยินเสียงร้อง พร้อมดนตรีดังลั่นออกมา คล้ายกับอยู่คนละโลก
♪ “หอบฟางหอบฟางไปไหน ทำไมถึงต้องหอบฟาง หอบกันจริง ๆ จัง ๆ หอบกันรุงรังหอบฟาง” ♪
เสือน้อยก็ได้แต่ยิ้มเจื่อน ตั้งแต่เด็กมาพ่อผันแกชอบเพลงนี้นักแหละ…ซึ่งเต็มไปด้วยรูปโปสเตอร์ที่ติดผนังมากมาย ด้วยเพราะแกเป็นแฟนคลับตัวยงของวงอัสนี-วสันต์ จะเห็นได้จากลายเซ็น ที่แกเล่นใส่กรอบเลี่ยมทองมาเป็นอย่างดี
ส่วนเพลงบ้าหอบฟางที่แกกำลังร้องอยู่ ‘เป็นเพลงเปิดหัว’ เวลาอยู่ในห้องซ้อม เรียกได้ว่าเป็นเพลงฮิตติดปาก
เสือน้อยเคยถามว่าทำไมชอบเพลงนี้นักหนา คำตอบที่ได้ก็ทำให้หนุ่มน้อยเส้นเลือดบนศีรษะเต้นตุ้บตับ และที่มาที่ไปของพ่อซึ่งชอบเพลงนี้ ก็มีเขาเป็นต้นเหตุอยู่ด้วย…
……
ปีพุทธศักราช 2536
หลังจากที่เสือน้อยคลอดออกมาได้เดือนกว่า ๆ ส่วนแม่ชบาของก็อยู่ไฟจนมดลูกเข้าอู่แล้ว
ปรากฏว่าแม่ชบาเตรียมที่จะกลับไปทำงานบริษัท ซึ่งหล่อนใช้วันลาคลอด จวนจะครบตามกำหนด แต่ทว่าดันเกิดเรื่องขึ้น เธอดันถูกนายห้างโทรมาบอกเลิกจ้าง โดนปลดฟ้าผ่ากลางอากาศ
หลังจากที่เธอคลอดลูกได้ไม่นาน ทำเอาเจ้าหล่อนของขึ้น และหอบสังขารไปที่บริษัทโวยวายยกใหญ่ จนเจ้าหน้าที่บริหารต้องออกมาคุยด้วย
รองประธานบริษัททำสีหน้ากระอักกระอ่วน “คุณชบา...เอ่อ…คือว่าตอนนี้ทางบริษัทเราได้รับพนักงานคนใหม่มาแล้วครับ และเขาก็ทำงานได้ดี ตอนช่วงที่คุณลาคลอดอยู่ด้วย ดังนั้นนี้จึงเป็นเหตุให้เราต้องเลิกจ้างคุณ...”
อันที่จริงตัวเขาเป็นแค่ ‘หน้าม้า’ ที่ประธานบริษัทส่งมาเจรจาด้วยก็เท่านั้น
“แล้วยังไงเหตุผลคืออะไร?” เธอพูดเสียงขึ้นจมูก ภายในแววตาและจิตใจมันอัดแน่นไปด้วยความโกรธ
“คือว่า คุณหยุดงานลาคลอดนานเกินไป มันทำให้บริษัทเสียผลประโยชน์” รองประธานพูดเสียงอ่อน เพราะเขาก็รู้ว่าที่พูดไปมันไม่ถูกต้อง แต่ก็จำใจด้วยเพราะสาวตรงหน้า เธอปฏิบัติตามข้อตกลงของบริษัทและกฎหมายที่ผู้หญิงมีสิทธิ์ลาคลอดได้
“คุณยุทธคะ ดิฉันเนี่ยทำตามข้อกำหนด ข้อตกลงยื่นใบลาคลอดตามขั้นตอนกฎหมายเรียบร้อย ลาคลอดฉันก็ไม่ได้ลาเกินกำหนด พร้อมที่จะกลับมาทำงานก่อนเวลาด้วยซ้ำ” ชบากัดฟันพูด หล่อนกำลังข่มสติ
“ฉันทำตามกฎทุกอย่าง ทำงานให้บริษัทตลอดหลายปีมาอย่างเต็มที่ แต่พวกคุณ…เจ้าหน้าที่บริหาร กลับมาไล่ฉันออกด้วยเหตุผล เพราะฉันลาคลอด! คุณ...คิด...ว่า...มัน...ถูก...แล้ว...เหรอ?” เธอเน้นคำพูดอย่างหนักแน่น
จากนั้นก็คุยเจรจากันอยู่พักใหญ่ สรุปก็คือ “บริษัทไม่ต้องการคุณแล้ว!” เป็นประโยคแบบตอกฝาโลง ตัวเธอสรุปใจความได้ดังนั้น
พร้อมได้รับการชดเชยเงินอีกแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น พอได้ยินดังนั้นโทสะที่ข่มไว้ในหัวใจก็ระเบิดออกมาทันที “ไล่ฉันออกโดยที่ฉันไม่ผิดก็ว่าแย่แล้ว แต่คุณชดเชยเยียวยาฉันแค่ไม่กี่เดือน คุณเห็นว่าฉันเป็นลูกมะพลับบีบง่ายนักหรือไง?”
คุณแม่วัยสาวทุบโต๊ะเสียงดังลั่น แสดงท่าทีไม่พอใจเป็นอย่างมาก
หลังจากนั้นก็เถียงกันอีกครู่หนึ่ง ทว่าเธอก็รู้ดีว่าเถียงต่อไปก็ไม่เกิดประโยชน์ใด ๆ ทั้งสิ้น จึงขอให้พวกคณะผู้บริหารลงชื่อในเอกสาร เพื่อยืนยันอีกครั้งว่าชดเชยได้เท่านี้
ก่อนที่ทางฝั่งนั้นจะจำใจลงชื่อเป็นลายลักษณ์อักษร เพราะว่าไม่ได้อยากต่อร้องต่อเถียงกับเธอ อยากจะให้เรื่องมันจบ ๆ ไป
พอได้รับเอกสารมา เธอจึงป่าวประกาศ เสียงดังฟังชัด “ฉันได้ติดต่อทนายความ และเตรียมไปยื่นเรื่องกับกระทรวงแรงงานเป็นที่เรียบร้อย” เธอสะบัดตัวหอบเอกสารกลับบ้านด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
ทว่าก่อนจะเปิดประตูออกไป เธอหันหน้ามาพูดอีกประโยค ที่ทำเอาคณะบริหารสะดุ้งเป็นแถว ๆ “อื้ม...ฉันคิดว่าตอนนี้หนังสือพิมพ์ไม่มีข่าวจะเล่นพอดี ฉันคิดว่าพาดหัวไม้ของหน้าหนึ่ง ‘บริษัทใหญ่ไล่แม่ลูกอ่อนออก…เพียงเพราะลาคลอด’ มันน่าสนใจดีใช่มั้ยล่ะ?”
รอยยิ้มที่มุมปากของเธอแฝงไปด้วยแผนการ
เพราะนับตั้งแต่วินาทีแรกที่ก้าวเข้ามาเหยียบบริษัท เธอก็เริ่มทำตามแผนการของตนเองแล้ว ซึ่งตนวางแผนการไว้กับสามีและทนายความ สิ่งที่สำคัญก็คือลายมือชื่อของผู้ที่เขี่ยตัวเธอกระเด็นออกจากตำแหน่ง
ทางคณะผู้บริหารที่อยู่ในนั้นเริ่มหน้าซีด และรู้ถึงระดับความร้ายแรงของเรื่องนี้…ขึ้นมาอีกนิด
เพราะว่าเอกสารไล่ออกมันก็ตกอยู่ที่มือของเธอแล้ว ส่วนซองเงินเดือนพร้อมกับเอกสาร ค่าชดเชยก็มีลายเซ็นกำกับไว้เช่นกัน
“จะมาเอาเปรียบอีชบาคนนี้ หรือฮื้อ…รู้จักฉันน้อยไปเสียแล้ว!?” ชบาคุณแม่มือใหม่ กัดฟันพูด หลังจากนั้นไม่นานก็ดำเนินการตามแผน
ซึ่งบริษัทก็ได้ขึ้น ‘ข่าวหน้าหนึ่ง’ ของหนังสือพิมพ์หลายฉบับตามที่เธอได้คาดการณ์ไว้
……
“สาวอุ้มลูกร้อง ถูกเลิกจ้างเพราะลาคลอด” ขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์หลายฉบับ เนื้อหาคร่าว ๆ ก็เป็นหญิงสาวรายนี้ หอบกระเตงลูกชายไปที่กระทรวงแรงงาน และยื่นเรื่องต่อรัฐมนตรีกระทรวงโดยตรง
เผอิญที่รัฐมนตรีคนนี้ดันเป็นผู้หญิงเสียด้วย ชบาจึงเล่าความชอกช้ำระกำใจให้ทางท่านรัฐมนตรีฟัง ทางรัฐมนตรีก็ขอดูเอกสารเห็นลายเซ็นของผู้บริหาร…ก็ยังรู้สึกโกรธแทน
เมื่อสายข่าวประจำกระทรวงได้ยินข่าวเข้าหู ก็เห็นว่าเป็นประเด็นน่าสนใจ หลังจากที่คุยกับรัฐมนตรีเสร็จ นักข่าวก็มาดักรอสัมภาษณ์ ทั้งทางหนังสือพิมพ์และช่องทีวี พวกเขาเริ่มถามถึงสาเหตุอีกรอบ
ชบาก็ตีบทแตกพูดไปสะอื้นไป พร้อมแอบเปรย ๆ ว่าบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้ชื่ออะไร ผลิตสินค้าอะไร ส่วนเธอทำตำแหน่งอะไร ป้อนให้นักข่าวโดยไม่รู้ตัว
อีกทั้งยังเล่าคำพูดของผู้บริหารที่พูดคุยกับเธออย่างไม่หมกเม็ด…
เรื่องนี้ดังไปจนเป็นประเด็นร้อนเข้าที่ประชุมรัฐบาล ส่วนทางบริษัทนั้นก็ถูกเล่นงานและตรวจสอบอย่างหนักทั้งจากนักข่าว และกระทรวงแรงงาน รวมไปถึงประชาชนละแวกนั้นที่ทราบข่าวว่ามีหญิงสาวหอบเอาลูกไปร้องเรียน…
จึงพากันประณามบริษัทรวมไปถึงผู้บริหารรายนี้ จนต้องปิดกิจการ เพราะถูกด่ารายวัน แถมพวกคู่ค้าลูกค้าต่างยกเลิกคำสั่งซื้อไปมากมาย
……
หลังจากนั้นตลอดเดือนกว่า ๆ แม่ชบาก็นั่งจิบกาแฟพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าคล้ายกับว่าตัวเธอถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง หรือไม่ก็ได้รางวัลชนะเลิศจากกีฬาอะไรสักอย่าง
สองมือก็พลางเปลี่ยนหน้าหนังสือพิมพ์อ่านข่าวสารไปเรื่อย โทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นเป็นเดือน ๆ นักข่าวมาขอสัมภาษณ์อยู่เป็นระยะ ๆ กว่าเรื่องนี้จะเงียบจางหายไปจากหน้าข่าว…
ตอนหลังพ่อของตนจึงเรียกรอยยิ้มนี้ว่า ‘รอยยิ้มพิฆาต’ ทั้งตัวของพ่อผันก็ได้รับแรงบันดาลใจวาดภาพ ทั้งยังเอาภาพวาดไปขายจนสร้างชื่อให้กับตัวเองอีก
กับผลงานที่มีชื่อว่า “คุณแม่ผู้แกร่งกล้า!”
เป็นภาพหญิงสาวอุ้มลูกพร้อมน้ำตาคลอ บนป้ายมีรูปกระทรวงแรงงานอยู่ข้าง ๆ บนพื้นมีเศษขนมที่บริษัทเก่าผลิตออกมาขาย พร้อมทั้งไมค์และแสงไฟจากกล้องถ่ายรูป เป็นการเสียดสี
พอนำออกมาขาย เพื่อนฝูงในวงการก็ช่วยกันประชาสัมพันธ์ จนขายได้หลายล้านบาทเลยทีเดียวเชียว เพราะเรื่องนี้วาดอ้างอิงออกมาจากชีวิตจริงของครอบครัว
พวกบรรดานักข่าวที่หิวกระหายข่าว ต่างก็พากันกระพือข่าวอีกระลอก จนทำให้บริษัทและก็ผู้บริหารโกรธจนควันออกหู เพราะว่าเตรียมจะเปิดบริษัทใหม่อยู่รอมร่อ แต่กลับถูกขุดคุ้ยขึ้นมาอีก
ทางปู่ย่าตายายของเสือน้อยก็เรียกเหตุการณ์นี้ว่า “ผัวหาบเมียกระเดียดอย่างแท้จริง”
จากนั้นไม่นานแม่ก็วางแผน ตีเหล็กตอนกำลังร้อน…ใช้ช่วงที่กำลังเป็นข่าวเดินหาทำเลเปิดร้านขายกับข้าวที่ตลาดใจกลางเมืองปทุม
หลังจากได้ที่ทางแล้ว ก็มีคนสนอกสนใจ และก็เห็นอกเห็นใจในเวลาเดียวกัน มาช่วยกันอุดหนุนไม่ขาดสาย
หนึ่งนั้นมาเพราะสงสาร และอีกส่วนนั้นมาเพราะติดใจในรสมือของเจ้าหล่อน
แน่นอนว่าถ้าของไม่ดี อาหารไม่อร่อยใครจะมาซื้อ…ทุกคนย่อมรู้เรื่องนี้อยู่แก่ใจ
และนับจากวันนั้นเป็นต้นมา พ่อก็เล่าให้ฟังว่าแม่คล้ายกับจิงโจ้ มีกระเป๋าคาดเอวใส่เงินสดอยู่เป็นตับ ๆ อีกทั้งเวลานับเงินก็ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีความสุข ซึ่งไม่ว่าจะมองดูกี่ครั้งก็ชวนพ่อขนหัวลุก
หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นไปหลายเดือน แม่ก็ยังชอบหอบเงินไปมา เวลาเดินไปไหนมาไหน พ่อจึงชอบร้องเพลง ‘คนบ้าหอบฟาง’ แซวแม่ เพราะมันช่างตรงกับแม่เสียเหลือเกิน
ส่วนแม่ก็มองค้อนทำทีไม่สนใจในช่วงแรก ๆ แต่พอหลายหน ทนไม่ไหวก็ทั้งบิดทั้งหยิกแขนพ่อจนเขียวช้ำ ไม่ก็ดึงหูจนพ่อผันร้องโอดโอย
พอเสือน้อยนึกถึงเหตุการณ์ตอนพ่อผันเล่าให้ฟัง ตัวเขาก็อดภาคภูมิใจไม่ได้จริง ๆ เขาปิดประตูเบาๆ ปล่อยให้พ่อจมอยู่ในโลกของเสียงดนตรีต่อไป…
จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง ลานกว้างด้านบนยังคงเอกลักษณ์ไทยเดิมไว้อยู่มาก ที่มุมหนึ่งใต้ชายคา เสือน้อยก็เห็นแม่นั่งโยกอยู่บนเก้าอี้ตัวโปรด สายตามองดูละครเย็นอย่างสนอกสนใจ เขากล่าวทักทายแม่ทันที “แม่จ๋ากลับมาแล้วจ้า!”
แต่เขากลับได้ยินเสียงอู้อี้ตอบ เสือน้อยจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ เขาก็มองเห็นแม่ที่กำลังมาสก์หน้าอยู่ จึงขยับปากมากไม่ได้
จะว่าไปแล้วแม่เขาก็ดูแลตัวเองได้ดีจริง ๆ อายุสามสิบเกือบจะสี่สิบ ตอนนี้ยังดูอ่อนเยาว์ลงกว่าเดิมเสียอีก ส่วนรูปร่างทรวดทรงองค์เอว ก็ดูดีเป็นอย่างมาก
มีหลายครั้งที่มีคนทักเขาว่า “พาพี่สาวมาด้วยเหรอ!?” ก็เล่นทำเอาแม่ชบา แกยิ้มกว้างจนปากแทบจะฉีกถึงรูหูเชียว
เสือน้อยไม่รบกวนเวลาเสริมสวยของแม่ ดังนั้นเขาจึงได้เปิดประตูเข้าไปในห้องตัวเอง เพื่อที่จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า…