รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,เล่าประสบการณ์,ตลก,พล็อตสร้างกระแส,Y2K,ย้อนยุค,พระเอกเก่ง,เจ้าแผนการ,นักธุรกิจ,คนในฝัน,รวยตั้งแต่ยังเด็ก,สร้างตัว,สายเปย์,มาเฟีย,ตัวพ่อ,โรงเรียน,พล็อตไม่ซ้ำใคร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ช่วยเลิกสนใจหน้าปกเสียที แล้วช่วยดูเนื้อหาที่ผมเขียนหน่อย!
ผู้แต่ง
รสเลิศ
เรื่องย่อ
เสือเจ้าพระยา ภาคที่ 1 | จับเสือมือเปล่า!
- ที่มาของชื่อเรื่อง -
ซ้ายเด่นสง่าเสือเจ้าพระยา ขวาดาราประดับฟ้าเพริศแพร้ว
สองเพชรงามน้ำหนึ่งเมืองบัวแก้ว ผู้ผ่องแผ้วคู่แคว้นแดนประทุม
………
นิยายเรื่องนี้จะเป็น ‘แนวสร้างตัว’ ซึ่งตลอดทั้งเรื่องผสมผสานไปด้วยมุกตลก และสอดแทรกไว้ด้วยสาระ โดยที่ได้อิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงบนโลก ในภาคนี้จะมุ่งเน้นไปที่การปูพื้นฐานตัวละคร และก็โครงเรื่องเสียเป็นส่วนใหญ่
โดยนิยายจะเล่าย้อนกลับไปในช่วงปี พ.ศ. 2548 เป็นเรื่องราวของพระเอกที่มีชื่อว่า “เสือน้อย” นับตั้งแต่เจ้าตัวได้เข้ามัธยมต้นในภาคที่ 1 จนกระทั่งเรียนจบมหาลัย ในภาคที่ 5
ผู้เขียนเชื่อว่าท่านนักอ่านนั้น ‘มีลิมิต’ ในการยอมรับนิยายสักเรื่องหนึ่ง ดังนั้นในตอนที่ 24 “คนขี่ควาย” ก็อาจช่วยให้ท่านตัดสินใจง่ายขึ้น แน่นอนหากว่าท่านอ่านเต็มภาคได้ย่อมจะดีที่สุด
“ใครจะไปคิดว่าควายจะเปลี่ยนชีวิตคนได้?” ทองสุขเจ้าควายตัวแสบ ถูกพ่อหยิบยกขึ้นมาเปรียบเปรยให้ลูกชายได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่ทำอยู่ และมันได้จุดประกายความคิดของเด็กหนุ่ม ทำให้ชีวิตเขาพลิกผันไปตลอดกาล
♪
บทเพลงที่ใช้เปิดนิยายเรื่องนี้ คือ ‘เพลงบ้าหอบฟาง’ ของวงอัสนี-วสันต์
หอบฟางหอบฟางไปไหน ทำไมถึงต้องหอบฟาง
หอบกันจริงๆจังๆ หอบกันรุงรังหอบฟาง
♪
#พล็อตไม่ซ้ำใคร #นักธุรกิจร้อยล้าน #นักรักตัวพ่อ #มาเฟีย
นิยาย 5 ภาค/เล่ม(จบ) | จำนวน ≈643,202 คำ - [มี E-Book]
[--- อ่านฟรีรวม 150 ตอน! ---]
ภาคที่ 1 จับเสือมือเปล่า
(อ่านฟรีทั้งภาค!)
ภาคที่ 2 เสือไว้ลาย
(ฟรีตอนที่ 57-87)
ภาคที่ 3 หน้าเนื้อใจเสือ
(ฟรีตอนที่ 116-131)
ภาคที่ 4 ชาติเสือจับเนื้อกินเอง
(ฟรีตอนที่ 186-207)
ภาคที่ 5 เสือหมอบ
(ฟรีตอนที่ 251-275)
(จบบริบูรณ์)
คำโปรย
เด็กหนุ่มผู้แผ้วถางป่าดงอันรกเรื้อ...
“ใช้สองมือกวาดพงสร้างทางฝัน สองเท้าย่างก้าวพลันสู่จุดหมาย
ขีดเขียนโชคชะตาด้วยใจกายยืนหยัดอย่างผึ่งผายด้วยคุณธรรม”
อุปสรรคนานัปการ…จะหล่อหลอมให้เขา กลายเป็นคนแกร่ง!
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ในเรื่อง อาจปรากฏอยู่ในความเป็นจริง “ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนามุ่งทำร้ายให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคลวิชาชีพ หรือองค์กรใดทั้งสิ้น” หากแต่ใช้อ้างอิงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น…
เนื้อหาในนิยายอาจมีเนื้อเรื่องที่ไม่เหมาะสมปรากฏอยู่บ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง …หากมีความผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้
ตอนที่ 10 การบ้านคือดูละคร?
หลังจากอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จเสือน้อยก็เดินลงมาในชุดนอนลายหมี ที่แม่ซื้อไว้ให้เขาใส่เต็มตู้เสื้อผ้า…
วันแรกของการเรียนก็ผ่านไปเช่นนี้ ดูเหมือนจะยากสำหรับเขา ส่วนการบ้านในวันแรกไม่มีอะไรพิเศษ ลำพังเพียงแค่เช็กชื่อก็แทบจะหมดเวลาเรียนไปเกือบ 1 ใน 3 อยู่แล้ว นี่ยังไม่นับรวมการเดินจากตึกหนึ่งไปยังอีกตึกหนึ่งด้วยซ้ำ
การบ้านจากโรงเรียนไม่มี แต่การบ้านจากพ่อผันที่มอบให้ไว้เขานั้น มีเยอะ...แถมเยอะเชียวล่ะ
เสือน้อยเดินออกมาจากห้องนอน เตรียมไปที่โต๊ะกินข้าว กิจกรรมของครอบครัวที่สำคัญก็คือต้องมากินข้าวกันพร้อมหน้า
หลังจากแม่มาสก์หน้าเสร็จก็มานั่งรอเขาอยู่นานแล้ว อาหารของแม่แปลกแยกไปจากคนอื่น ส่วนใหญ่มักเป็นผักสีเขียว เนื้อไก่ฉีก เรียกได้ว่ากินคลีนสุด ๆ รักษาสุขภาพ
ส่วนของเขากับพ่อก็เป็นอาหารทั่ว ๆ ไป ที่แม่ทำไว้ให้…
หลังจากนั้นครู่หนึ่งพ่อก็เดินออกมาจากห้องซ้อม พร้อมกับแม่บ้านคนหนึ่งชื่อว่าพี่นาง แม่ชบารับเข้ามาทำงานหลังจากเสือน้อยอายุ 2-3 ขวบ
เพราะยายไหมแม่บ้านวัยชรา หมดเรี่ยวแรงเสียแล้ว จึงขอเกษียณอายุตัวเองอยู่กับหลาน ๆ ที่บ้าน
ดังนั้นจึงรับคนใหม่มาสองคน เป็นทั้งพี่เลี้ยงเด็ก ควบกับตำแหน่งแม่บ้าน คอยดูแลงานทั่ว ๆ ไปช่วยกับพี่แหม่ม
พอพ่อมาถึงทุกคนก็นั่งจัดแจงเข้าที่ของตัวเอง แม่บ้านทั้งสองคน ก็นั่งกินข้าวด้วยกันไม่มีแบบในละครไทย ที่แม่บ้านเป็นคนรับใช้ต้องนั่งแยกกินข้าวในห้องครัว เพราะที่นี่อยู่กันแบบครอบครัวอย่างแท้จริง!
“เป็นไงบ้างล่ะ เรียนวันแรก?” พ่อถามด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
“เรื่องเรียนก็ไม่มีอะไรมากพ่อ...แต่วันนี้น่ะ เจอสาวโคตรน่ารักเลยพ่อ ตั้งแต่เกิดมาพึ่งเคยพบเคยเจอ” เสือบรรยายเหตุการณ์เล่าให้พ่อฟังด้วยความตื่นเต้น ปกติพ่อลูกมักเปิดใจพูดกันตรง ๆ อยู่แล้ว เขากับพ่อแทบคุยกันได้ทุกเรื่อง
ส่วนแม่ก็ถามสอดแทรกบ้างเป็นบางครั้ง ส่วนใหญ่เธอจะฟังสามีกับลูกชายตัวดีคุยกัน
“น่ารักขนาดนั้นเลยเหรอ?” พ่อผันถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ เพราะปกติแล้วเจ้าเสือน้อยก็ไม่ได้บ้าผู้หญิงเสียเท่าไหร่?
“แล้วที่บอกรวบรวมความกล้าสิบสามปีเพื่อเดินไปถามชื่อ สรุปแล้วเธอชื่ออะไรล่ะ!?”
เสือน้อยตอบอย่างฉะฉาน “เธอชื่อเหมือนฝันเหมือนตอนที่เสือเจอเลยพ่อ..ที่เล่าไปตะกี้ เพลงมันดังเข้ามาในหัวเองจริง ๆ นะ” เสือร้องเพลงคลอให้ฟัง
♪ “ฉันคิดว่าฝันกลางวันทันทีที่เห็นเธอ ฉันนึกว่าเจอนางฟ้า…ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไม่อาจหลบสายตา มองแต่เธอไม่หยุด เพ้อสุดสุด เกือบลืมหายใจ นี่เธอดูดีไปหรือเปล่า หรือเดินออกมาจากฝันของใคร…” ♪
แม่ชบาแอบบ่นในใจ “ไปเรียนวันแรกก็ติดสาวเสียแล้ว หน็อยแน่ไอ้เสือน้อย เดี๋ยวได้เจอดี!” เธอไม่แสดงท่าทีอะไรรอจนสองพ่อลูกคุยกันเสร็จ ค่อยมัดจับรวบทีเดียว “ฮึ! น่าแพ่นกบาลนักเชียว”
“อ๋อวง Basher ดนตรีเขาแน่นดีนะ เพลงเพราะติดหูเยอะเหมือนกัน” พ่อเกริ่นขึ้น “แต่จะดีก็ให้อย่าลืมเพลงพี่ป้อม-พี่โต๊ะเสียล่ะ” พ่อยังไม่ลืมสนับสนุนศิลปินคนโปรดของตัวเอง
“โถ่! พ่อก็ตอนนั้นเพลงมันดังขึ้นมาในหัวเองจริง ๆ มันมาจากจินตนาการ มาจากห้วงลึกของจิตใจ” เสือน้อยเริ่มสาธยายพร้อมใส่อารมณ์อธิบาย มีมาดคล้ายจิตรกร ที่กำลังละเลงผลงานภาพวาดของตัวเองอยู่…
แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ เขาได้รับสืบทอดมาจากพ่อของเขาเอง ‘เล่นใหญ่ไว้ใจผม’
เสือน้อยคิดทำนองนี้มาตั้งแต่เด็ก เวลาอยู่กับพ่อเขาพูดคุยกันทุกเรื่อง และหลากหลายทัศนคติก็ได้รับอิทธิพลจากพ่อมาเป็นส่วนใหญ่
ส่วนของแม่ชบานั้น เสือน้อยก็ได้รับสืบทอดมาไม่น้อยเหมือนกัน แต่มาเป็นแบบที่เขาไม่รู้ตัว!
แม่กระแอมเล็กน้อย “กินข้าวก่อนดีมั้ย?”
จากนั้นเสือน้อยก็รีบเก็บอารมณ์ศิลปินที่พรั่งพรู กลับมาอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าไม่หยุดประเดี๋ยวจะเจอเรื่องร้าย ๆ เอา
“ได้จ้ะแม่!” เสือน้อยตอบด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
ส่วนแม่บ้านทั้งสองก็คล้ายจะชินกับพฤติกรรมของครอบครัวนี้แล้ว จึงฟังไปกินไป
แต่จะว่าไปแล้ว คุณนายชบา แกก็ใจดีกับพวกเธอมากจริง ๆ เตรียมสำรับปิ่นโตอาหารไว้ เก็บไปฝากที่บ้านได้
โดยปกติมีอะไรพวกเธอมักจะเข้าข้างคุณนายเสมอ ก็แน่นอนล่ะ เพราะว่าเธอใหญ่ที่สุดในบ้านยังไงล่ะ!
ทีนี้ถึงคราวแม่พูดบ้าง “นี่คุณบริษัทของเพื่อนคุณติดต่อฉันมา…ให้ไปตรวจสอบบัญชี ลองไปถามดูให้หน่อยสิว่า ทำธุรกิจสีเทา ๆ บ้างหรือเปล่า…ฉันจะได้ตัดสินใจรับหรือไม่รับ”
แม่พูดเข้าประเด็น เพราะวันนี้มีสายโทรศัพท์ถึงเธอ บอกว่าเป็นเพื่อนกับผันสามีของเธอ จะจ้างให้เธอเข้าไปตรวจบัญชีให้หน่อย
เสือน้อยฟังก็ไม่ได้แสดงความเห็นอะไร เพราะทุกวันนี้แม่ก็ยังรับจ้างตรวจสอบบัญชีให้บริษัทต่าง ๆ
เห็นว่าเมื่อปีสองปีก่อน มีการออกกฎเกณฑ์ว่า ทุกบริษัทจะต้องมีผู้ทำหน้าที่ตรวจสอบและรับรองงบการเงินของบริษัท
ส่วนแม่ที่ยึดอาชีพนี้เป็นอาชีพเสริม รองจากขายข้าวแกง เธอทำมาสิบกว่าปีแล้วก่อนที่ทางราชการจะออกข้อกำหนดเมื่อปีก่อน ที่ให้ขึ้นทะเบียนและจะต้องได้รับใบอนุญาตจากสภาวิชาชีพบัญชี
ซึ่งทางแม่ชบาก็ผ่านข้อกำหนดแบบสบาย ๆ ทีมของเธอเชี่ยวชาญด้านนี้นักแหละ
พ่อผันถามรายละเอียดเล็กน้อย ก่อนตกปากรับคำ จากนั้นก็ถามเสือน้อยว่า “ที่ให้ CD Box Set ไปดูได้ดูบ้างหรือยัง?”
เสือน้อยก็ตอบเสียงแผ่ว “เอ่อ...กำลังจะดูอยู่พ่อ เนี่ยะเดี๋ยววันนี้นอนดูเลย” ความจริงแล้วเขาไม่ได้อยากดูหนังดูละครที่พ่อให้มามากนัก เพราะเห็นว่ามีเป็นชุด ๆ หลายสิบแผ่นกว่าจะจบ
ถ้าเป็นปกติเขาดูแผ่นสองแผ่นจบก็ว่าไปอย่าง…แต่นี่ 56 แผ่นแม่เจ้า ดูละครเรื่องเดียว 56 แผ่นนี่ไม่เอียนจนตายเลยหรือ?
แต่ปกติพ่อมักทำอะไรมีเหตุผลเสมอ…เขาจึงไม่ได้ปฏิเสธ และตั้งแต่เด็กมา พ่อก็ได้สอนแนวความคิดหลากหลายให้กับเขา คำที่ติดปากแกเลยก็คือ “พ่อไม่มีอะไรให้ นอกจากความรู้!”
เรื่องเงินมรดกก็อย่าได้หวัง อยากได้ไปหาเอาเอง ถึงเวลาพ่อกับแม่ก็คงไปเที่ยวเหมือนปู่ย่านั่นแหละ ดังนั้นตั้งแต่เด็กเสือน้อยถ้าอยากได้ของเล่นอะไร ก็ต้องใช้แรงกายแลกมา
ต้องช่วยแม่ทำกับข้าวหั่นผัก หั่นหมู ขายของถึงจะได้เงินมาอย่างยากลำบาก
แม่ชบาใช้ลูกชายอย่างเต็มประสิทธิภาพ บางครั้งก็หนักกว่าลูกจ้างของเธอเสียอีก กว่าเด็กน้อยจะได้เงินมาแต่ละบาท…มิใช่เรื่องง่าย!
พอเสือน้อยนึกถึงปู่ย่าขึ้นมา ในใจก็นึกขำทุกวันนี้ห้องของปู่กับย่า ถ้าไม่มีแม่บ้านสองคนอยู่ดูแล หยากไย่ใยแมงมุมคงขึ้นเต็มห้องแล้วล่ะมั้ง?
ล่าสุดเจอปู่กับย่าก็ปีก่อนเห็นว่ากลับมาจากเชียงราย และอยู่ปฏิบัติธรรมที่เมืองเหนือ ส่วนตัวเขาก็โทรไปหาบ้างเป็นบางครั้ง
พอเห็นพ่อพูดเรื่อง CD ขึ้นมาเขาก็รีบกินรีบไปดู อยากรู้นักพ่อให้เขาดู เรื่องนี้เพราะว่าอะไร และทำไมถึงคะยั้นคะยอนักหนา
หลังจากกินข้าวเสร็จเสือน้อยก็เดินเข้าห้องนอน ก่อนจะเปิดกล่อง Box Set ชุดใหญ่ ด้านบนปกเขียนว่า “สามก๊ก”
……
หลังจากกินข้าวเสร็จต่างคนต่างแยกย้ายไปห้องใครห้องมัน
“เอาเวลาให้ลูกไปทำอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอพ่อ?” แม่ชบาถามเสียงหวาน เธอไม่ค่อยเข้าใจความคิดของสามีเธอสักเท่าไหร่ เดาทางไม่ค่อยถูก
แต่นี่เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของสามีเธอ ซึ่งทำให้เธอตกหลุมรักเขาเมื่อครั้งเรียนมหาลัย
พ่อตอบเรียบ ๆ “มันอาจมีประโยชน์ก็ได้ใครจะรู้ แต่ก็ดีกว่า…ให้ไปอยู่ค่ายมวยซ้อมมวยทั้งวันแหละน่า!”
“เออ...ก็จริงเนอะ!” พอพูดแบบนี้เธอก็เห็นด้วย เจ้าลูกชายตัวดีของเธอถ้าไม่ห้ามปราม ป่านนี้คงขึ้นสังเวียนเดินสายชกมวยไปแล้ว ครูมวยยังชมว่าเสือน้อยมีพรสวรรค์จึงอยากได้มาเป็นนักมวยในสังกัดใจจะขาด
แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ปฏิเสธเสียงแข็ง เรียนไว้แค่เอาไว้ป้องกันตัวน่ะพอได้ แต่ถ้าให้ขึ้นไปสู้ทุกอาทิตย์ คนเป็นแม่อย่างเธอคงไม่อยากเห็นเท่าไร
อีกอย่างสองพ่อลูกนี้มีชนักติดหลังอยู่เรื่องชกมวย โดนเธอกำราบจนเข็ดไปหลายเดือน
ชบาเริ่มจะออดอ้อนทำเสียงหวานกับคู่ชีวิตของเธอ…ทั้งคู่แค่มองตาก็รู้ใจกัน
จากนั้นทั้งคู่ก็โน้มตัวลงนอนปิดไฟหลอดใหญ่ เหลือไว้เพียงโคมไฟปลายหัวเตียง พวกเขาเริ่มเล่นผีผ้าห่มกัน หวานแหววอยู่ในห้อง
ส่วนตัวเสือน้อยก็กำลังนั่งดูสามก๊กแผ่นแรกอยู่ แต่ดูด้วยความไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก
แต่ทว่าพอดูไปได้หนึ่งตอนก็หยุดดูไม่ได้เลย จึงตามมาด้วยแผ่นที่สอง และแล้วแผ่นที่สามก็ตามมา จวบจนกระทั่งเที่ยงคืนกว่าเขาจึงเริ่มง่วงนอน ก่อนที่จะผล็อยหลับไป
……
พอรุ่งเช้าเสียงนาฬิกาดังขึ้น “กริ๊ง ๆ” ทำเอาเสือน้อยสะดุ้งตื่น แต่ว่าเมื่อคืนตนยังหลับไม่เต็มอิ่ม จึงหันไปกดหยุดนาฬิกาปลุก และก็นอนต่อไป
จนแล้วจนรอด เมื่อเห็นเด็กหนุ่มไม่ออกมาเสียที แม่ชบาก็เคาะประตูเสียงดัง “ปัง ๆ”
ก่อนตะโกนเสียงดัง “ไอ้เสือน้อย! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วจะไปไหมโรงเรียนน่ะ ประเดี๋ยวก็เข้าแถวสายหรอก!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงมันเขี้ยว
พอเสือน้อยรู้ตัวว่าสายก็ดีดตัวลุกจากที่นอน พร้อมอุทานในใจ “ฉิบหายสายแล้ว!”
เขารีบกุลีกุจอวิ่งเข้าไปอาบน้ำ พร้อมตะโกนตอบแม่ว่า “เดี๋ยวแม่กำลังอาบน้ำ ยังทันอยู่” อย่าได้เรียกว่าอาบน้ำ เขาแค่วิ่งผ่านน้ำดีกว่า
แต่สำคัญที่แปรงฟัน ถูสบู่จากนั้นก็เช็ดตัว ภายใน 2 นาทีก็กระโดดออกจากประตูห้องพร้อมกระเป๋าหนังสือที่จัดเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว