รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,เล่าประสบการณ์,ตลก,พล็อตสร้างกระแส,Y2K,ย้อนยุค,พระเอกเก่ง,เจ้าแผนการ,นักธุรกิจ,คนในฝัน,รวยตั้งแต่ยังเด็ก,สร้างตัว,สายเปย์,มาเฟีย,ตัวพ่อ,โรงเรียน,พล็อตไม่ซ้ำใคร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ช่วยเลิกสนใจหน้าปกเสียที แล้วช่วยดูเนื้อหาที่ผมเขียนหน่อย!
ผู้แต่ง
รสเลิศ
เรื่องย่อ
เสือเจ้าพระยา ภาคที่ 1 | จับเสือมือเปล่า!
- ที่มาของชื่อเรื่อง -
ซ้ายเด่นสง่าเสือเจ้าพระยา ขวาดาราประดับฟ้าเพริศแพร้ว
สองเพชรงามน้ำหนึ่งเมืองบัวแก้ว ผู้ผ่องแผ้วคู่แคว้นแดนประทุม
………
นิยายเรื่องนี้จะเป็น ‘แนวสร้างตัว’ ซึ่งตลอดทั้งเรื่องผสมผสานไปด้วยมุกตลก และสอดแทรกไว้ด้วยสาระ โดยที่ได้อิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงบนโลก ในภาคนี้จะมุ่งเน้นไปที่การปูพื้นฐานตัวละคร และก็โครงเรื่องเสียเป็นส่วนใหญ่
โดยนิยายจะเล่าย้อนกลับไปในช่วงปี พ.ศ. 2548 เป็นเรื่องราวของพระเอกที่มีชื่อว่า “เสือน้อย” นับตั้งแต่เจ้าตัวได้เข้ามัธยมต้นในภาคที่ 1 จนกระทั่งเรียนจบมหาลัย ในภาคที่ 5
ผู้เขียนเชื่อว่าท่านนักอ่านนั้น ‘มีลิมิต’ ในการยอมรับนิยายสักเรื่องหนึ่ง ดังนั้นในตอนที่ 24 “คนขี่ควาย” ก็อาจช่วยให้ท่านตัดสินใจง่ายขึ้น แน่นอนหากว่าท่านอ่านเต็มภาคได้ย่อมจะดีที่สุด
“ใครจะไปคิดว่าควายจะเปลี่ยนชีวิตคนได้?” ทองสุขเจ้าควายตัวแสบ ถูกพ่อหยิบยกขึ้นมาเปรียบเปรยให้ลูกชายได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่ทำอยู่ และมันได้จุดประกายความคิดของเด็กหนุ่ม ทำให้ชีวิตเขาพลิกผันไปตลอดกาล
♪
บทเพลงที่ใช้เปิดนิยายเรื่องนี้ คือ ‘เพลงบ้าหอบฟาง’ ของวงอัสนี-วสันต์
หอบฟางหอบฟางไปไหน ทำไมถึงต้องหอบฟาง
หอบกันจริงๆจังๆ หอบกันรุงรังหอบฟาง
♪
#พล็อตไม่ซ้ำใคร #นักธุรกิจร้อยล้าน #นักรักตัวพ่อ #มาเฟีย
นิยาย 5 ภาค/เล่ม(จบ) | จำนวน ≈643,202 คำ - [มี E-Book]
[--- อ่านฟรีรวม 150 ตอน! ---]
ภาคที่ 1 จับเสือมือเปล่า
(อ่านฟรีทั้งภาค!)
ภาคที่ 2 เสือไว้ลาย
(ฟรีตอนที่ 57-87)
ภาคที่ 3 หน้าเนื้อใจเสือ
(ฟรีตอนที่ 116-131)
ภาคที่ 4 ชาติเสือจับเนื้อกินเอง
(ฟรีตอนที่ 186-207)
ภาคที่ 5 เสือหมอบ
(ฟรีตอนที่ 251-275)
(จบบริบูรณ์)
คำโปรย
เด็กหนุ่มผู้แผ้วถางป่าดงอันรกเรื้อ...
“ใช้สองมือกวาดพงสร้างทางฝัน สองเท้าย่างก้าวพลันสู่จุดหมาย
ขีดเขียนโชคชะตาด้วยใจกายยืนหยัดอย่างผึ่งผายด้วยคุณธรรม”
อุปสรรคนานัปการ…จะหล่อหลอมให้เขา กลายเป็นคนแกร่ง!
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ในเรื่อง อาจปรากฏอยู่ในความเป็นจริง “ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนามุ่งทำร้ายให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคลวิชาชีพ หรือองค์กรใดทั้งสิ้น” หากแต่ใช้อ้างอิงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น…
เนื้อหาในนิยายอาจมีเนื้อเรื่องที่ไม่เหมาะสมปรากฏอยู่บ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง …หากมีความผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้
ตอนที่ 12 ขอแม่เรียนมวย
พอถึงบ้านแม่ชบาเห็นสภาพ ลูกชายหุ่นจ้ำม่ำของตัวเอง ที่หล่อนขุนมาเองกับมืออยู่ในสภาพสะบักสะบอม น้ำมูกไหลเป็นสาย ส่วนที่แก้มก็โดนผึ้งต่อยจนปูดบวม ทำเอาแม่ชบาโกรธควันออกหู บิดหูเจ้าเสือน้อยจนร้องไห้…น้ำตาคลออีกระลอก
พ่อผันที่มาเห็นสภาพก็กุมท้องหัวเราะร่า ไม่แสดงความเห็นอะไรมาก เขาคิดว่า “ตอนเด็กถ้าไม่ซุกซน ก็คงไม่ใช่เด็กแล้ว!”
ก่อนที่จะเข้าไปปลอบแม่ชบาให้ใจเย็น พร้อมกับพาเจ้าลูกชายตัวแสบไปหาหมอ
หลังจากกลับบ้านมา พี่แหม่มแม่บ้าน มาถามแม่ชบาว่าได้เอาผ้าขาวบางไปที่ร้านหรือเปล่า พี่แหม่มกับพี่นางหาไม่เจอ
แม่ชบาก็พอเดาได้ราง ๆ จึงเพ่งสายตามองมาที่เจ้าเสือน้อย ถามด้วยน้ำเสียงดุดัน “เสือน้อย! ผ้าขาวบางที่อยู่ในห้องครัวได้เอาไปหรือเปล่า?”
เสือน้อย อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เขาทำท่าทีเลิ่กลั่ก ก่อนยอมรับผิด จึงถูกแม่ตีก้นร้องโอดโอยอยู่นานสองนาน “เข้าไปในป่าหารังผึ้งก็ว่าแย่แล้ว ยังกล้าขโมยของออกจากบ้านโดยไม่บอกพ่อบอกแม่ก่อนอีก โทษเพิ่มอีกเท่าตัว”
เธอกอดอกพูดเสียงขึ้นจมูก “จากนี้ไปตอนเที่ยงแม่จะตัดค่าขนม!”
พอได้ยินดังนั้น คล้ายเสียงฟ้าผ่าดังกึกก้องในหูของเสือน้อย ไอ้ติมรสมะนาวตอนเที่ยงคือของโปรดประจำตัว ซึ่งตัวเขากำลังจินตนาการถึงไอติมในมือทั้งสองข้าง
มือขวามะนาว มือซ้ายช็อกโกแลต ผลัดกันเลียทีละข้าง นั่นก็คือความปรารถนาสูงสุดตอนกลางวันของเขา ซึ่งมันได้มลายหายไปกับตา…
……
วันจันทร์ถัดมา พ่อผันก็ได้ช่วยเสือน้อยมัดเหรียญสิบ สองเหรียญไว้กับเสื้อนักเรียน
พ่อผันบอกว่าเวลาจะใช้ก็แกะออก แต่กว่าจะได้ใช้ก็ตอนเที่ยงโน่นแน่ะ จึงไม่จำเป็นต้องรีบแกะ เสือน้อยหน้ามุ่ยแบกกระเป๋าไปโรงเรียน
เด็กน้อยโดนแม่ตัดค่าขนมเป็นอย่างนี้ไปจนขึ้น ป.3 ถึงจะได้ให้เพิ่มมาบ้าง ส่วนน้ำหนักของเขาก็ลดลง เพราะว่าต้องอดไอ้ติมที่ฝันไว้ตลอดปีที่ผ่านมา
พอขึ้น ป.3 เสือน้อยก็ตามไปดูเพชร…หัวหน้าขบวนการใหญ่ ซึ่งได้ขึ้นชกเป็นเวทีแรก ในงานวัดอีกฟากของแม่น้ำ เสือน้อยขอพ่อกับแม่ตามไปกับลุงเด่นชัยเจ้าของค่ายมวย เพื่อตามไปให้กำลังใจเพื่อนขึ้นชก
แน่นอนว่าแฝดนรก ยักษ์-ใหญ่ ก็ได้ตามมากับเขาด้วย ทั้งสองคนนี้กลายเป็นสมุนมือขวาของเขา ตั้งแต่เจ้าเพชรเอาแต่ซ้อมมวยเป็นจริงเป็นจัง ส่วนฉายาแฝดนรกก็ได้รับมาจากเหตุการณ์ผึ้งแตกรังเมื่อปีก่อน
เสียงระฆังดังยกที่หนึ่ง “เป้ง!”
เพชรขึ้นเวทีด้วยความมั่นใจ เขาเตรียมต่อยตามที่วางแผนเอาไว้ กับครูเด่นชัย ซึ่งถูกสั่งมาว่า “ยกหนึ่งให้ดูเชิงก่อน ออกหมัดบ้างเป็นบางช่วง ขาห้ามตายเด็ดขาด”
เด็กน้อยก็ต่อยได้ตามที่สั่งเอาไว้เป๊ะ ๆ แต่ด้วยยังอ่อนประสบการณ์ จึงไม่กล้าออกอาวุธมากนัก ลูกล่อลูกชนแม่ไม้ที่ได้ฝึกเอาไว้ไม่อาจเอาออกมาใช้ง่าย ๆ ด้วยเพราะกลัวผิดพลาดไป จะกลายเป็นการเปิดช่องโหว่ให้ฝั่งตรงข้ามสวนคืน
เสือน้อยกับสองแฝด ลุ้นอย่างกับขึ้นไปชกด้วยตัวเอง…เสียงตะโกนปรบมือให้กำลังใจจากเขาดังมาเป็นระยะ ๆ เขาคิดในใจ “เสียงบรรเลงเป่าปี่ มันช่างปลุกเร้าอารมณ์ยิ่งนัก ทำเอาเลือดในร่างของทั้งนักมวย และคนดูสูบฉีด บรรยากาศแตกต่างจากที่ดูในทีวีเป็นอย่างมาก!”
ผ่านยกที่หนึ่งไปทั้งคู่บนเวที ก็หยั่งเชิงกันพอหอมปากหอมคอ
ระฆังดังยกที่ 2
ทั้งสองฝ่ายเริ่มเดินเข้าคลุกวงใน หมัดแลกหมัด…เข่าแลกเข่า
ทำเอาคนดูข้างสนามส่งเสียงเชียร์ตาม ใครลงพนันข้างไหนไว้ก็จะตะโกนออกมาดังมากหน่อย เลือดลมในร่างกายเสือน้อยเดือดพล่านรู้สึกอยากขึ้นไปชกเสียบ้าง เพราะดูเจ้าเพชรมันชกไม่ได้ดั่งใจเสียเลย
“ตอนที่ซ้อมมีเล่นแม่ไม้ไว้เยอะแยะ ตอนขึ้นไปทำไมมันเอาแต่ปล่อยหมัดกับตีเข่าวะ!” เขาคิดไม่ตก
ท่าอิเหนาแทงกริชที่เสือน้อยชอบขึ้นไปถือเป้าล่อ ให้เจ้าเพชรอยู่บนเวที ซึ่งเป็นท่าเด็ดประจำตัวของ ‘ค่ายศอกทอง ศิษย์เมืองปทุม’ ไม่เห็นว่ามันจะได้ใช้เลย ทั้งที่มีจังหวะหลายครั้ง เสือน้อยคิดว่าคงเป็นเพราะยังตื่นสนามแน่ ๆ ไม่แน่ชกไปอีกสักสิบสนาม ถึงจะหายตื่นเวที
และวันนั้นก็จบลงด้วยการชนะของเพชร ในครั้งแรกที่ได้ลงสังเวียน ซึ่งทางครูเด่นชัยได้เตรียมฉายาในวงการมวยไว้ให้แล้ว แต่รอดูอีกสักพักถึงจะตั้งได้ถูกจริต
หลังจากจบงานกลับบ้าน เสือน้อยก็บอกพ่อแม่ว่า “อยากเป็นนักมวย!”
ปรากฏว่าโดนบิดหูจนร้องโอดโอยกว่าแม่ชบาจะยอมปล่อยมือ ไม่มีใครอยากเห็นลูกชายเจ็บตัวนักหรอก แต่เสือน้อยก็อ้างสารพัด หยิบยกเอาแม่น้ำทั้งห้ามาพูดกับแม่ เช่นว่าสืบทอดมวยไทย หรือป้องกันตัว
ไม่ได้ขึ้นชกได้ขึ้นเวทีก็ยังดี อย่างน้อยต้องได้เตะกระสอบทรายให้มากกว่านี้หน่อย
จนสุดท้ายพ่อผันซื้อไอเดียป้องกันตัวของเสือน้อยไว้ โดยให้เหตุผลว่าลูกผู้ชายมันก็มีชกต่อยกันบ้างเป็นธรรมดา…
“อย่างน้อยมันจะได้ไม่ถูกใครเขารังแกไงแม่!” ส่วนแม่ชบาที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก…ก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
พ่อพูดต่อว่า “ถือเสียว่าเจ้าเสือมันเล่นกีฬานะแม่” เขากล่อมเธออยู่นาน
พ่อจึงไปว่าจ้างครูเด่นชัยเพื่อนสนิท ที่รู้จักมักจี่กันมาหลายสิบปี เป็นเพื่อนบ้านกันมานานขนาดนี้รู้ไส้รู้พุงกันดีอยู่แล้ว เขาพูดตรง ๆ อธิบายเหตุผลทั้งหมดเลย อยากให้ถ่ายทอดวิชาให้เจ้าเสือน้อยมันอย่าหมกเม็ด แต่แม่ชบาไม่อนุญาตให้เป็นนักมวยเด็ดขาด
……
ซึ่งตั้งแต่ขึ้น ป.3 มา
พ่อกับแม่พร้อมใจกันมอบเงื่อนไขพิเศษให้ใหม่นั่นก็คือ ถ้าไปช่วยแม่ขายของก็จะได้เงิน ไว้ซื้อของเล่น ทางพ่อผันพอเห็นว่าเด็กน้อยมารบเร้า จะซื้อรถทามิย่าจึงไปปรึกษากับแม่ชบา
แม่อยากให้เจ้าเสือน้อยมาช่วยขายของนานแล้ว พาไปช่วยหลายครั้งแต่ก็ชอบนั่งเฉย ๆ ไม่กระตือรือร้น จนพ่อมาปรึกษาแม่ถึงแรงจูงใจที่ใช้ล่อเด็กน้อยคนนี้
โดยให้แบ่งเวลาทำการบ้าน ขายของ และก็ซ้อมมวย ถึงอย่างไรค่ายมวยก็อยู่แค่เดินไปไม่กี่ก้าว จะเปิดดึกถึงตอนไหนสำหรับครูเด่นชัยแล้วไม่มีปัญหา
เพราะบางวันพ่อกับแกก็ไปนั่งก๊งเหล้ากัน ไม่ก็เข้าห้องซ้อมดนตรี หรือร้องคาราโอเกะ เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เขายังเด็ก
พ่อมีเพื่อนมากมายหลากหลายวงการ ครั้นเมื่อเสือเห็นทั้งคู่นั่งเปิดคาราโอเกะร้องเพลง ก็ฟังไพเราะเสนาะหูทีเดียว
พ่อผันเคยบอกว่า “พวกนักมวยเสียงดีนักเชียว เนื่องจากออกกำลังกายเป็นประจำทำให้ปอดใหญ่” เสือน้อยฟังแล้วเห็นท่าจะจริงดังว่า!
ครั้นประสิทธิ์ประสาทวิชามาได้ปีกว่า ๆ เสือน้อยก็ได้ขึ้นเป็นคู่ซ้อมของเจ้าเพชร หรือเด็กนักมวยในค่ายคนอื่น ๆ
พอผันกับเด่นชัยมาดูก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยความเสียดาย ที่เจ้าตัวไม่ได้เป็นนักมวยมืออาชีพ ทั้งชั้นเชิง ความใจกล้า ความกล้าได้กล้าเสียลูกเล่นบนเวที ปล่อยออกมาได้หมด เหมือนเกิดมาเพื่อเป็นนักมวยแท้ ๆ
เพราะหลังจากที่เริ่มเรียนมวย พ่อผันนั่งดีดกีตาร์เกาเพลงไปพลาง ๆ ที่ศาลาริมแม่น้ำในยามค่ำคืนบ่อยครั้ง พ่อผันมักชวนเสือน้อยมานั่งคุยตรงนี้ โดยที่พ่อได้พูดถึงเรื่องการใช้กำลังกับการใช้ปัญญา
ผันได้สอนเสือน้อยว่าตอนไหนควรใช้กำลัง และเมื่อไหร่ไม่ควรใช้ ยังรวมถึงเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดในสถานการณ์นั้น ๆ
พ่อตั้งใจปลูกฝังนิสัยอันดีให้กับลูกชาย พูดพร่ำพรรณนา ดั่งกลอนท่านภู่ “รู้อะไรไม่สู้รู้วิชา รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี!” ส่วนเสือน้อยเองก็ตั้งใจฟัง เพราะหลาย ๆ ครั้งเขาได้นำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ได้ในสถานการณ์จริง ในโลกแห่งความเป็นจริงอันโหดร้าย
ส่วนเรื่องการเรียนนั้นเสือน้อยไม่มีปัญหาเลย ไม่เก่งเลิศแต่ก็ไม่แย่ ส่วนใหญ่คะแนนไม่ดีมาจากที่ไม่ค่อยส่งการบ้านมากนัก แต่เขาเป็นคนคิดเร็วทำเร็ว มีเรื่องชกต่อยบ้างตามประสาเด็กผู้ชาย
แต่ก็ไม่ถึงกับทำฝ่ายตรงข้ามเข้าโรงพยาบาล และทุกครั้งมักเป็นเสือที่มีเหตุผลให้ลงมือเช่นโดนท้าทายก่อน หาเรื่องก่อน และบ่อยครั้งมักมีพยานที่เข้าข้างเสือน้อย
แต่ก็เป็นประจำแม่มักชอบเอาเรื่องการเรียนของเขา ไปเปรียบเทียบกับลูกสาวเพื่อน ที่มีชื่อว่า ‘ลูกหมี’ เป็นเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงกัน แม่ของลูกหมีเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียน ม.1-ม.6 ที่โรงเรียนคณะราษฯ เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนตายกันเลยทีเดียว
ถ้าลุงเด่นชัยกับพ่อที่ชอบสุมหัวกัน แม่ชบากับป้าศรีแม่ของลูกหมีนั้นหนักยิ่งกว่า
เพราะตอนขึ้นมหาลัยก็เข้ามหาลัยเดียวกัน นอนก็นอนหอเดียวกันห้องเดียวกัน เรียกได้ว่าสนิทกันเหมือนพี่น้อง บางวันก็มานอนด้วยกันที่บ้านหลังนี้ มีห้องหับพิเศษไว้ให้ป้าศรี กับลูกหมีไว้โดยเฉพาะ
ตอนเด็ก ๆ เสือน้อยมักไปเล่นเป็นพ่อแม่ลูกกับเธออยู่บ่อย ๆ แต่หลังจากโตขึ้นมาหน่อยก็ไปเล่นเป็นนักรบ ฟันดาบขี่ม้าก้านกล้วยกับพวกเจ้าเพชร
ลูกหมีอยู่ที่โรงเรียนเดียวกันแต่คนละห้องกับเสือน้อย ซึ่งมีบางครั้งเขาเองก็ยังต้องไปขอลอกการบ้านจากเธอ
และในบางครั้งมีเด็กผู้ชายมาแกล้งลูกหมี แต่ว่าพวกเด็กผู้ชายเหล่านั้นก็จะโดนเสือน้อยจัดการเสียน่วมไปตามระเบียบ
อย่างแรกที่เสือน้อยนึกถึงก็คือคำพูดของพ่อ การใช้กำลังควรเอาไว้ปกป้องตัวเองและก็คนรอบข้าง และอย่างที่สองเสือน้อยต้องสอดมือก็เป็น เพราะว่าเติบโตมาด้วยกันจะทนเห็นลูกหมีถูกรังแกได้ยังไง?
ส่วนอย่างที่สามก็คือ ถ้าแม่เห็นว่าลูกหมีโดนแกล้งแล้วเขาไม่ไปช่วย เสือน้อยนึกสยองขึ้นในใจ “คงมีหวัง...ได้...ตาย...แน่!”
และก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ พอกลับบ้านแม่ก็พลิกจากแม่เสือดุร้าย กลายเป็นแม่พระใจดี ชมเสือใหญ่เลยรู้จักปกป้องเพื่อนด้วย
“ส่วนพวกเรื่องชกต่อยที่โรงเรียน ประเดี๋ยวแม่ไปจัดการกับป้าศรีเอง” หลังจากชมอยู่สองสามคำ ก็หันไปมาสก์หน้ากับป้าศรีต่อ
เสือน้อยก็ได้แต่ยิ้มเจื่อน เวลาที่แม่ดีก็ดีใจหาย แต่ถ้าร้ายขึ้นมาเขาซวยแน่ ๆ
ทุกวันนี้ตั้งแต่ช่วยแม่ขายกับข้าว เขาก็มีเงินเอาไปใช้ซื้อของที่ตัวเองอยากได้ ทั้งรถบังคับ ปืนอัดลม สารพัด ซึ่งแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของตัวเอง
……
จนทุกวันนี้เสือน้อยกลายเป็นหัวโจกประจำโรงเรียน ชกข้ามรุ่นได้ไม่มีปัญหา ถ้าไม่มีใครกล้ามาแหย็มเขาก่อน เขาก็ไม่ได้สนใจนัก
ส่วนเพื่อนสนิทอย่างแฝดนรก ก็ได้กลายเป็นรองหัวโจก นับวันยิ่งเหมือนลูกสมุนของเสือน้อยมากขึ้นทุกที
ด้วยเพราะนิสัยใจกว้าง ไม่หวงของมีอะไรก็แบ่งทั้งสองคน ของเล่นใหม่ ๆ มีอะไรใหม่ ๆ ก็เอามาให้โดยไม่กั๊กไม่หวง เพราะว่าพ่อชอบพูดอยู่เสมอ ๆ ว่า “นกไร้ขน คนไร้เพื่อน บินขึ้นที่สูงไม่ได้”
เขาจึงหวังดีและปฏิบัติกับคนรอบข้างทุกคนด้วยความจริงใจ…