รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,เล่าประสบการณ์,ตลก,พล็อตสร้างกระแส,Y2K,ย้อนยุค,พระเอกเก่ง,เจ้าแผนการ,นักธุรกิจ,คนในฝัน,รวยตั้งแต่ยังเด็ก,สร้างตัว,สายเปย์,มาเฟีย,ตัวพ่อ,โรงเรียน,พล็อตไม่ซ้ำใคร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ช่วยเลิกสนใจหน้าปกเสียที แล้วช่วยดูเนื้อหาที่ผมเขียนหน่อย!
ผู้แต่ง
รสเลิศ
เรื่องย่อ
เสือเจ้าพระยา ภาคที่ 1 | จับเสือมือเปล่า!
- ที่มาของชื่อเรื่อง -
ซ้ายเด่นสง่าเสือเจ้าพระยา ขวาดาราประดับฟ้าเพริศแพร้ว
สองเพชรงามน้ำหนึ่งเมืองบัวแก้ว ผู้ผ่องแผ้วคู่แคว้นแดนประทุม
………
นิยายเรื่องนี้จะเป็น ‘แนวสร้างตัว’ ซึ่งตลอดทั้งเรื่องผสมผสานไปด้วยมุกตลก และสอดแทรกไว้ด้วยสาระ โดยที่ได้อิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงบนโลก ในภาคนี้จะมุ่งเน้นไปที่การปูพื้นฐานตัวละคร และก็โครงเรื่องเสียเป็นส่วนใหญ่
โดยนิยายจะเล่าย้อนกลับไปในช่วงปี พ.ศ. 2548 เป็นเรื่องราวของพระเอกที่มีชื่อว่า “เสือน้อย” นับตั้งแต่เจ้าตัวได้เข้ามัธยมต้นในภาคที่ 1 จนกระทั่งเรียนจบมหาลัย ในภาคที่ 5
ผู้เขียนเชื่อว่าท่านนักอ่านนั้น ‘มีลิมิต’ ในการยอมรับนิยายสักเรื่องหนึ่ง ดังนั้นในตอนที่ 24 “คนขี่ควาย” ก็อาจช่วยให้ท่านตัดสินใจง่ายขึ้น แน่นอนหากว่าท่านอ่านเต็มภาคได้ย่อมจะดีที่สุด
“ใครจะไปคิดว่าควายจะเปลี่ยนชีวิตคนได้?” ทองสุขเจ้าควายตัวแสบ ถูกพ่อหยิบยกขึ้นมาเปรียบเปรยให้ลูกชายได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่ทำอยู่ และมันได้จุดประกายความคิดของเด็กหนุ่ม ทำให้ชีวิตเขาพลิกผันไปตลอดกาล
♪
บทเพลงที่ใช้เปิดนิยายเรื่องนี้ คือ ‘เพลงบ้าหอบฟาง’ ของวงอัสนี-วสันต์
หอบฟางหอบฟางไปไหน ทำไมถึงต้องหอบฟาง
หอบกันจริงๆจังๆ หอบกันรุงรังหอบฟาง
♪
#พล็อตไม่ซ้ำใคร #นักธุรกิจร้อยล้าน #นักรักตัวพ่อ #มาเฟีย
นิยาย 5 ภาค/เล่ม(จบ) | จำนวน ≈643,202 คำ - [มี E-Book]
[--- อ่านฟรีรวม 150 ตอน! ---]
ภาคที่ 1 จับเสือมือเปล่า
(อ่านฟรีทั้งภาค!)
ภาคที่ 2 เสือไว้ลาย
(ฟรีตอนที่ 57-87)
ภาคที่ 3 หน้าเนื้อใจเสือ
(ฟรีตอนที่ 116-131)
ภาคที่ 4 ชาติเสือจับเนื้อกินเอง
(ฟรีตอนที่ 186-207)
ภาคที่ 5 เสือหมอบ
(ฟรีตอนที่ 251-275)
(จบบริบูรณ์)
คำโปรย
เด็กหนุ่มผู้แผ้วถางป่าดงอันรกเรื้อ...
“ใช้สองมือกวาดพงสร้างทางฝัน สองเท้าย่างก้าวพลันสู่จุดหมาย
ขีดเขียนโชคชะตาด้วยใจกายยืนหยัดอย่างผึ่งผายด้วยคุณธรรม”
อุปสรรคนานัปการ…จะหล่อหลอมให้เขา กลายเป็นคนแกร่ง!
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ในเรื่อง อาจปรากฏอยู่ในความเป็นจริง “ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนามุ่งทำร้ายให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคลวิชาชีพ หรือองค์กรใดทั้งสิ้น” หากแต่ใช้อ้างอิงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น…
เนื้อหาในนิยายอาจมีเนื้อเรื่องที่ไม่เหมาะสมปรากฏอยู่บ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง …หากมีความผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้
ตอนที่ 22 ต่อยคนยังไงไม่ให้เสียเปรียบ
พอเจ้าอ้วนหลับตาลง เสือน้อยก็ปล่อยหมัดเข้าชายโครงอย่างเต็มกำลัง อีกหมัดก็ต่อยเข้าท้องน้อย พร้อมแทงเข่าใส่เป้ากางเกงของอีกฝ่าย ทำเอาจุกจนลงไปนอนกองกับพื้น
ต้องเข้าใจก่อนว่า ความเร็วในการออกหมัดของนักมวย ที่ต่อยใส่กระสอบทรายเป็นประจำ กับคนที่ไม่เคยฝึกมาก่อน เอาแต่ท้าตีท้าต่อยอย่างเดียวนั้นมันต่างกันมาก!
จากนั้นเสือน้อยก็เบี่ยงตัวหลบคนทั้งสอง ที่วิ่งกรูเข้ามา และตอนนี้จากห้าคนที่เข้ามาหาเรื่องในตอนแรก เหลือที่ยืนอยู่ได้…เพียงแค่สองคนเท่านั้น
พีกัดฟันกรอด “เขาโมโหจนแทบอยากจะกระทืบ ไอ้ลูกแมวให้ตายคาตีน เสียเดียวนี้!”
พีปล่อยเพื่อนอีกคนที่ตั้งท่ามวยค่อย ๆ เดินเข้าไปหา…แต่เมื่อมาถึงหน้าเสือน้อย กลับดูคล้ายเด็กพึ่งหัดตั้งไข่ เสือน้อยจึงกวาดเท้าเตะเข้าที่เอ็นร้อยหวาย ด้วยท่าเถรกวาดลานทำเอาเจ้าตัวล้มลงหัวฟาดกับพื้น
แต่ยังมีสติดีอยู่ ซึ่งเสือน้อยได้กระทืบลงที่ท้องน้อยของอีกฝ่าย แต่ทว่าสายตากลับยังคงจับจ้องนายพีอยู่ตลอด กลัวว่าหากเผลอมันจะฉวยโอกาสเล่นงานเขาอีกครั้ง!
พีเหมือนหมาจนตรอกไม่สู้ก็ต้องสู้ แต่ยังไม่ทันให้เขาจะได้คิด
เสือน้อยก็เริ่มพุ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว สองมือตั้งการ์ดต่ำ เขาปล่อยหมัดออกไปหยั่งเชิง และหลอกล่อ
ส่วนทางด้านนายพีก็เตรียมหมัดต่อยเข้าที่หน้าอกของเสือน้อย
ตอนที่ทั้งคู่กำลังจะแลกหมัดกันนั้น เสือน้อยก็เอี้ยวตัวหลบ ก่อนเดินคลุกเข้าวงในระยะประชิดในระยะเผาขน เสือน้อยใช้หน้าผาก โหม่งเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรง ไม่รู้ว่าโดนช่วงไหนแต่น่าจะเป็นที่บริเวณขอบตา
จากนั้นก็ใช้เท้าขวาเหยียบเท้าของพี เพื่อไม่ให้คู่ต่อสู้สามารถขยับเขยื้อนได้
ก่อนจะล็อกคอแทงเข่าเข้าชายโครงอย่างกับนักมวยในเวที ก่อนจะปิดท้ายด้วยท่ามอญยันหลัก ถีบเข้าที่ยอดอกของอีกฝ่ายจนปลิวกระเด็นออกไปไกล…
ฝูงชนเริ่มเข้ามามองดูมากยิ่งขึ้น ยิ่งนานคนยิ่งเยอะ เพียงแต่ดูอยู่ห่าง ๆ
หนึ่งในห้าคนที่ตั้งสติได้ พยายามกวาดสายตามองไปบริเวณที่พวกตนได้นั่งอยู่ก่อนหน้านี้เพื่อหาตัวช่วย…พวกเขาต้องการความหวัง!
ก่อนที่จะเห็นรุ่นพี่ ม.5 คนสนิทของพีเดินไปยังบริเวณจุดรวมตัว เด็กหนุ่มจึงตะโกนร้องสุดเสียง “พี่ทิด! ช่วยพวกผมด้วยพี่…”
พออีกฝ่ายพูดจบก็ได้เจอกับหมัดของเสือน้อย ที่ต่อยเข้าที่ขมับทำให้อีกฝ่ายเมาหมัดอยู่นานจนสำรอกออกมาเต็มพื้น
รุ่นพี่คนนั้นเมื่อเห็นเหตุการณ์จึงวิ่งเข้ามาเต็มฝีเท้า ก่อนจ้องเสือน้อย “มึงกล้าทำน้องกู!” ชายหนุ่มบันดาลโทสะ จึงวิ่งกระโดดถีบเสือน้อย
แต่ด้วยเพราะเสือน้อยหลบทันจึงทำให้ชายหนุ่มร่วงลงกับพื้น ก่อนจะถูกเท้าขวาของเสือน้อยเตะเข้าใส่ที่ปลายคาง
ทว่าชายหนุ่มก็ใช้มือหนึ่งรับไว้ได้ จึงจับขาเตรียมจะชกเข้าที่น่อง
แต่เสือน้อยอาศัยสัญชาตญาณของตัวเอง เขาจึงใช้มือซ้ายยันกับพื้น และเอี้ยวตัวใช้เท้าซ้ายที่ว่างอยู่ถีบเข้าใส่ใบหน้าชายหนุ่มอย่างเต็มแรง! ถึงได้สะบัดขาที่ถูกจับไว้แน่นออกมา
ชายหนุ่มเห็นเด็กตัวเล็กกว่าถีบหน้า ความโกรธจึงพุ่งขึ้นเป็นเท่าตัว เขาลุกขึ้นยืนตั้งท่ามวยค่อย ๆ เดินเข้าหาเสือน้อย
รุ่นพี่คนนี้สูงใหญ่กว่าเสือน้อยมากนัก ด้วยเพราะวัยที่แตกต่าง จึงทำให้ส่วนสูงต่างกันมาก
ส่วนเสือน้อยก็ไม่ได้ยี่หระ จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนที่คิดหาวิธีจะจัดการเป้าหมาย ซึ่งตัวเขาก็รู้ว่าควรทำเรื่องนี้ให้จบโดยเร็วก่อนที่ใครจะมาเพิ่มอีก
เสือน้อยแสดงถึงเชิงมวยออกมา คนที่มองดูก็รู้ว่าเป็นคนต่อยมวยเป็นแน่ ๆ ทว่าฝั่งตรงข้ามก็ตั้งท่าคล้ายกัน หากแต่หละหลวมกว่ามากนัก…
ชายหนุ่มฝ่ายตรงข้ามปล่อยหมัดตรงเข้ามา สองขาย่อเข่าสลับขาไปมา แต่เสือน้อยเมื่อสู้หนึ่งต่อหนึ่ง เขาคลายใจลงมาก จึงเบี่ยงตัวหลบรอดูชั้นเชิงครู่หนึ่ง
ในขณะนั้นเองชายหนุ่มรุ่นพี่ ก็ชกด้วยหมัดขวาตรงไปที่บริเวณใบหน้าของเสือน้อย ที่มือซ้ายก็ตั้งมั่นเตรียมรับมือ
ทว่าสิ่งที่รุ่นพี่คนนี้ทำ กลายเป็นเข้าตามตำรามวยโบราณเป๊ะ ๆ
เมื่ออีกฝ่ายปล่อยหมัดมา เสือน้อยก็ทแยงตัวเข้าวงใน ทิ้งน้ำหนักลงบนเท้าขวา ยกแขนซ้ายขึ้นปัดหมัดให้พ้นตัว แขนขวางอข้อศอกเพื่อส่งศอก เข้าไปกระแทกที่ชายโครงฝั่งตรงข้าม
ทำเอารุ่นพี่คนนั้นตาเหลือก เขารู้สึกเหมือนถูกเขาของควายป่ากระแทกเข้าที่ชายโครง!
ส่วนเสือน้อยก็ไม่ได้หวาดหวั่นใด ๆ จึงเตะผ่าหมากเสริมไว้ เพื่อป้องกันเขาขยับเขยื้อนก่อนจะหมุนตัวอย่างกับในหนังด้วยท่าจระเข้ฟาดหาง โดนเข้าที่กกหูของอีกฝ่ายจนสลบแน่นิ่งไป!
ตั้งแต่ต้นจนจบเสือน้อย ไม่คิดจะอยู่ในมุมอับแม้แต่นิดเดียว
ถ้าเขาสู้ไม่ได้ก็แค่วิ่งหนี เขาเชื่อว่าคนเราต้องไม่พาตัวเองไปจนมุม หรือต้อนตนให้อยู่ในอยู่สถานการณ์ที่หนีไม่ได้…
และนี่เป็นนิสัยของเขาที่ชอบนั่งตรงประตูทางออกด้วยส่วนหนึ่ง เวลาเข้าโรงหนังเขามักนั่งอยู่ริมสุด…เป็นสิ่งที่พ่อสอนเขามา และติดมาเป็นนิสัยประจำตัว
หลังจัดการเสร็จสิ้น คนก็มามุงดูมากขึ้น เขาจึงตะโกนบอก “ใครก็ได้ช่วยไปแจ้งครูฝ่ายปกครองให้ที!”
เสือน้อยทำท่าเจ็บตัวเดินกะเผลก เพื่อเตรียมมุ่งหน้าไปยังห้องปกครองด้วยตัวเอง สถานการณ์ที่พยานเยอะแยะเสียขนาดนี้ อีกทั้งกล้องวงจรปิดก็มี
และฝั่งตรงข้ามยังมารุมเขาด้วย ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องหนีเลย กลับกัน…เขาเป็นฝ่ายเสียหายต่างหาก!
ที่ห้องปกครอง
ครูที่อยู่ประจำห้องหลายคนเห็นเด็กชายคนหนึ่งเดินกะเผลกเข้ามา ใบหน้ามีรอยฟกช้ำ พร้อมกับหยดเลือดบนเสื้อผ้า
ครูผู้ชายที่ชื่อสิระ จึงได้รีบถามสาเหตุก่อนรีบวิ่งไปดูสถานที่เกิดเหตุ เสือน้อยไม่รอช้าบอกครูรีบเปิดดูกล้องวงจรปิด
พร้อมกันนั้นมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ต่อสายหาพ่อเขาทันที เขาสรุปใจความสั้น ๆ เข้าประเด็น และบอกให้พ่อเรียกทนายมาด้วยเขา หมายจะเอาเรื่องพวกมัน!
……
ครูสิระพอไปถึงสถานที่เกิดเหตุ ก็พลันเรียกนักเรียนแถวนั้นมาสอบถาม
นักเรียนหญิง ม.ปลายคนหนึ่ง ที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบก็เล่าให้ฟัง ทุกคนผสานเสียง อีกทั้งยังมีกล้องวงจรปิดคอยสนับสนุน
ครูสิระฟังคนที่อยู่ในเหตุการณ์เล่าไปพลาง และดูอาการของเหล่านักเรียนไปพลาง ส่วนทั้งหกคนที่นอนกองอยู่กับพื้น
บางคนก็สลบบางคนก็มึนงงสะลึมสะลือ ครูตะโกนเรียกให้ทุกคนมาช่วยหามพวกเขาไปส่งหน้าโรงเรียนเพื่อรอรถพยาบาล
เสือน้อยนั่งอยู่ในห้องปกครองอย่างว่าง่าย แกล้งทำเป็นร้องโอดโอย เขาเล่าสถานการณ์ให้ฟังอย่างคร่าว ๆ ให้ครูทุกคนฟัง
แถมยังบอกพ่อแล้วด้วย เขาได้บอกว่าพ่อกำลังมาพร้อมกับทนายความ เพื่อเอาเรื่องพวกมัน! เขากัดฟันพูดดูน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง
ครูที่เช็กกล้องวงจรปิดอยู่ ย้อนภาพกลับไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ ก่อนจะมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาแปลกประหลาด ส่วนพวกครูอีกหลายคนก็มามุงดูเช่นกัน…
ภาพที่ปรากฏแก่สาธารณะนั้น ก็คือเด็กหนุ่มหลายคนพากันหามเด็กที่เลือดโชก เปรอะเปื้อนออกมารอที่ป้อมยาม ส่วนในมือของครูสิระกำลังต่อสายเรียกรถโรงพยาบาลอยู่
ข่าวกระจายออกไปทั่วโรงเรียน ยังดีที่ว่าเลิกเรียนไปนานแล้ว เหลือนักเรียนอยู่ไม่มากนัก จึงพากันมาช่วยหามทีละคน เว้นแต่เจ้าอ้วน ที่ต้องใช้คนหกคนมาแบกหามมันออกไป!
ไม่นานพ่อผันก็มาถึงโรงเรียน เขาก็รีบตรงดิ่งไปยังห้องฝ่ายปกครอง และหลังจากที่ได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้ว พ่อผันก็ไม่ชักช้ารีรอ รีบออกไปโทรหาทนายความทันที หลังปรึกษาอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจได้
พ่อร้องขอภาพกล้องวงจรปิดจากโรงเรียน โดยให้เสือน้อยเอาแฟลชไดรฟ์มา เขาจำต้องเก็บหลักฐานไว้ก่อนเพื่อกันคนจะเล่นตุกติก
และเมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกครูจึงขอตัวประชุมกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยินยอมให้พ่อผันได้เก็บภาพกล้องวงจรปิดช่วงเกิดเหตุไป
ส่วนเสือน้อยก็โทรเรียกเข้มให้มาหาตั้งนานแล้ว ตอนนี้เขาไม่อยากเห็นหน้าแฟนมันแล้ว
หลังจากนั้นก็เริ่มไล่โทรหาเพื่อนฝูง สมชาย สิงหา ให้กลับมาโรงเรียนเพื่อมาช่วยเขาเก็บหลักฐาน
……
จนวันรุ่งขึ้นก็กลายเป็นข่าวดังไปทั่วโรงเรียน เหตุการณ์ที่ ‘หกรุมหนึ่ง’ แถมยังแพ้อย่างอนาถ บาดเจ็บสาหัส แต่ทว่ากลับไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายถูกรุม?
เสือน้อยบอกเพื่อนว่าอย่าปล่อยข่าว รู้ก็เงียบ ๆ ไว้ รอคอยดูท่าทีของทางฝั่งโน้นก่อน พอตอนพักเที่ยงข่าวลือก็ลือกันไปต่าง ๆ นานา
บ้างก็บอก เด็ก ม.6 กระทืบเด็ก ม.1 จากนั้นก็สืบหาว่าเป็นใคร มีบางคนบอกว่าเด็ก ม.4 มากกว่า และทุกคนก็จะขำทันทีที่มีคนบอกว่า “เป็นเด็ก ม.1 นั่นแหละที่ทำ…”
ข่าวลือต่าง ๆ นานาแพร่สะพัดออกไป
หลังเลิกเรียน เสือน้อยก็ไปหาครูที่ห้องปกครอง ก่อนจะเข้าไปพบท่านผอ. อีกครั้งในรอบหลายเดือน
ผอ. จำเด็กหนุ่มได้ทันที “เจอกันอีกแล้วนะ!”
เสือน้อยยิ้ม พร้อมกับไหว้สวัสดีทุกคนตามมารยาทอันพึงมี “ใช่ครับ ผอ.”
ผอ.พูดขึ้นว่า “แล้วจะเอาอย่างไงต่อ นี่เห็นว่าพ่อติดต่อทนายไว้แล้วใช่มั้ย!?”
“เอ่อ...พ่อผมบอกว่าให้ดูท่าทีอีกฝ่ายโดยเรียกร้องค่าทำขวัญครับถ้าเกิดว่าไม่จ่ายก็จะแจ้งความ และทางทนายบอกพ่อของผมว่ามีโอกาสชนะมีสูงมาก แถมคดีทำร้ายร่างกายยอมความไม่ได้ อีกทั้งผมยังโดนรุม จึงอยู่ในฐานะเสียเปรียบสามารถพูดได้เต็มปากว่าป้องกันตัว และพ่อยังขอเจอผู้ปกครองอีกฝ่ายด้วยครับ ถ้าพวกเขาไม่ยินยอมก็ไม่จบแค่นี้...”
ครูฝ่ายปกครองทั้งหมดก็อึ้ง…แต่ถูกหรือผิด มันก็ชัดเจนขนาดนี้
ผอ.ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ถ้าครูขออย่าให้มีเรื่องถึงโรงถึงศาลล่ะ?”
เด็กหนุ่มตอบอย่างนอบน้อม “ก็ที่เรียกค่าทำขวัญ เพราะพ่อตั้งใจไว้หน้าให้กับท่านผอ. และทางโรงเรียนอยู่แล้ว ไม่อยากให้เกิดชื่อเสียงที่ไม่ดี พ่อบอกว่าตั้งแต่ปู่ทวด ปู่ พ่อ จนมาถึงผม สี่รุ่นแล้วที่เรียนที่นี่ จึงไม่อยากสร้างเรื่องที่ไม่ดี”
“เอ่อ…และอีกอย่างแม่ผมก็บอก ต้องไว้หน้าผอ. ด้วย” เขาเน้นที่ประโยคหลังเป็นพิเศษ
ครูทั้งหมดก็คิดไปในทำนองนั้น เพราะถ้าป่านนี้ยังไม่แจ้งความเขาก็เปิดโอกาสให้เจรจา ส่วนที่ว่าไว้หน้าผอ. อะไรนั่น พวกครูในห้องก็คิดกันไปต่าง ๆ นานา
ผอ.พยักหน้ายิ้มรับ “เดี๋ยวครูประสานงานติดต่อผู้ปกครองให้เข้ามาพบกับพ่อเธอ เดี๋ยวครูขอเบอร์โทรศัพท์พ่อเธอทิ้งไว้หน่อย...”
ในใจก็นึกขอบคุณ พ่อแม่ของเด็กคนนี้ที่หาทางลงให้ทุกฝ่าย ตอนแรกเธอเตรียมการเกลี้ยกล่อมมากกว่านี้ แต่พอเห็นเจ้าเสือน้อยคนนี้เธอก็พอเข้าใจได้
หลังจากวันนั้นที่จับครูหนุ่มซึ่งได้ยัดนักเรียนเข้าโรงเรียน โดยที่ไม่ได้ผ่านตามขั้นตอน แต่กลับแทรกคิว อีกทั้งยังไปตัดสิทธิ์เด็กคนอื่นดื้อ ๆ มันจึงทำเอาเธอหัวเสียเป็นอย่างมาก
เด็กฝากถือเป็นเรื่องปกติมาก สำหรับเด็กที่เกิดในช่วงปี 2530-2539 ช่วงระหว่างปีนี้มีเด็กเกิดเยอะมากมีที่เรียนไม่เพียงพอก็ไม่เห็นจะแปลก
อีกทั้งทางรัฐบาลก็ได้ออกนโยบายให้ทุกคนต้องมีที่เรียน…แถมเกริ่นมาตั้งหลายเดือน
แต่ครูหนุ่มหน้าดุเจ้ากรรม ดันไม่รู้จักเวลา จึงโดนครอบครัวนี้ฟ้องทุจริตประพฤติมิชอบขึ้นโรงขึ้นศาลหมดอนาคตของการเป็นครูไปเสียดื้อ ๆ
หลังจากดำเนินเรื่องกับครูหนุ่มรายนั้นเสร็จสิ้น ตัวเธอก็ยังไปฝากท้องร้านแม่ชบาอยู่เป็นประจำ แถมยังแวะซื้อกับข้าวอยู่บ่อยครั้ง ทั้งคู่จึงผูกสัมพันธ์กันไว้ในระดับที่ดีทีเดียว
หากท่านแล้ว ชอบใจ๊ชอบใจ อย่าลืมส่งขนมนมเนยมาเป็นของขวัญ ให้ผู้เขียนด้วยนะครับ