รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,เล่าประสบการณ์,ตลก,พล็อตสร้างกระแส,Y2K,ย้อนยุค,พระเอกเก่ง,เจ้าแผนการ,นักธุรกิจ,คนในฝัน,รวยตั้งแต่ยังเด็ก,สร้างตัว,สายเปย์,มาเฟีย,ตัวพ่อ,โรงเรียน,พล็อตไม่ซ้ำใคร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ช่วยเลิกสนใจหน้าปกเสียที แล้วช่วยดูเนื้อหาที่ผมเขียนหน่อย!
ผู้แต่ง
รสเลิศ
เรื่องย่อ
เสือเจ้าพระยา ภาคที่ 1 | จับเสือมือเปล่า!
- ที่มาของชื่อเรื่อง -
ซ้ายเด่นสง่าเสือเจ้าพระยา ขวาดาราประดับฟ้าเพริศแพร้ว
สองเพชรงามน้ำหนึ่งเมืองบัวแก้ว ผู้ผ่องแผ้วคู่แคว้นแดนประทุม
………
นิยายเรื่องนี้จะเป็น ‘แนวสร้างตัว’ ซึ่งตลอดทั้งเรื่องผสมผสานไปด้วยมุกตลก และสอดแทรกไว้ด้วยสาระ โดยที่ได้อิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงบนโลก ในภาคนี้จะมุ่งเน้นไปที่การปูพื้นฐานตัวละคร และก็โครงเรื่องเสียเป็นส่วนใหญ่
โดยนิยายจะเล่าย้อนกลับไปในช่วงปี พ.ศ. 2548 เป็นเรื่องราวของพระเอกที่มีชื่อว่า “เสือน้อย” นับตั้งแต่เจ้าตัวได้เข้ามัธยมต้นในภาคที่ 1 จนกระทั่งเรียนจบมหาลัย ในภาคที่ 5
ผู้เขียนเชื่อว่าท่านนักอ่านนั้น ‘มีลิมิต’ ในการยอมรับนิยายสักเรื่องหนึ่ง ดังนั้นในตอนที่ 24 “คนขี่ควาย” ก็อาจช่วยให้ท่านตัดสินใจง่ายขึ้น แน่นอนหากว่าท่านอ่านเต็มภาคได้ย่อมจะดีที่สุด
“ใครจะไปคิดว่าควายจะเปลี่ยนชีวิตคนได้?” ทองสุขเจ้าควายตัวแสบ ถูกพ่อหยิบยกขึ้นมาเปรียบเปรยให้ลูกชายได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่ทำอยู่ และมันได้จุดประกายความคิดของเด็กหนุ่ม ทำให้ชีวิตเขาพลิกผันไปตลอดกาล
♪
บทเพลงที่ใช้เปิดนิยายเรื่องนี้ คือ ‘เพลงบ้าหอบฟาง’ ของวงอัสนี-วสันต์
หอบฟางหอบฟางไปไหน ทำไมถึงต้องหอบฟาง
หอบกันจริงๆจังๆ หอบกันรุงรังหอบฟาง
♪
#พล็อตไม่ซ้ำใคร #นักธุรกิจร้อยล้าน #นักรักตัวพ่อ #มาเฟีย
นิยาย 5 ภาค/เล่ม(จบ) | จำนวน ≈643,202 คำ - [มี E-Book]
[--- อ่านฟรีรวม 150 ตอน! ---]
ภาคที่ 1 จับเสือมือเปล่า
(อ่านฟรีทั้งภาค!)
ภาคที่ 2 เสือไว้ลาย
(ฟรีตอนที่ 57-87)
ภาคที่ 3 หน้าเนื้อใจเสือ
(ฟรีตอนที่ 116-131)
ภาคที่ 4 ชาติเสือจับเนื้อกินเอง
(ฟรีตอนที่ 186-207)
ภาคที่ 5 เสือหมอบ
(ฟรีตอนที่ 251-275)
(จบบริบูรณ์)
คำโปรย
เด็กหนุ่มผู้แผ้วถางป่าดงอันรกเรื้อ...
“ใช้สองมือกวาดพงสร้างทางฝัน สองเท้าย่างก้าวพลันสู่จุดหมาย
ขีดเขียนโชคชะตาด้วยใจกายยืนหยัดอย่างผึ่งผายด้วยคุณธรรม”
อุปสรรคนานัปการ…จะหล่อหลอมให้เขา กลายเป็นคนแกร่ง!
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ในเรื่อง อาจปรากฏอยู่ในความเป็นจริง “ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนามุ่งทำร้ายให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคลวิชาชีพ หรือองค์กรใดทั้งสิ้น” หากแต่ใช้อ้างอิงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น…
เนื้อหาในนิยายอาจมีเนื้อเรื่องที่ไม่เหมาะสมปรากฏอยู่บ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง …หากมีความผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้
ตอนที่ 27 เปิดธุรกิจใหม่
หลังจากฟังคำติชมแล้ว เขาก็นำมันมาปรับปรุงพิจารณา
เช่นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ตัวของเสือน้อยก็พบหนทางทำกำไร แต่กลับถูกเขาละเลยไปเสียดื้อ ๆ ทั้ง ๆ ที่มันควรจะเป็นอย่างแรก ที่เขานึกขึ้นได้ด้วยซ้ำ นั่นก็คือพวกอาหารซึ่งอยู่ใกล้กับตัวเขามาตั้งแต่เด็ก
สำหรับพวกเกมเมอร์แล้ว การเสียเวลาลุกขึ้นไปกินข้าวถือเป็นปัญหาใหญ่ไม่ใช่น้อย แม้โดยรอบจะมีร้านอาหาร แต่กว่าที่จะได้กินก็นานแสนนาน ทุกร้านเกมในย่านตัวเมืองปทุมธานีก็ล้วนเป็นเช่นนี้
เสือน้อยในฐานะลูกแม่ค้าขายข้าวแกง ที่พึ่งคิดสิ่งนี้ได้มันช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก เขายังนึกถึงเวลาที่ตัวเองหิว และต้องสั่งกับข้าวมากินอยู่เลย!
บรรดารุ่นพี่ที่เป็นลูกจ้างช่วยปั๊มเงิน แน่นอนว่าเสือน้อยก็มีสัญญาจ้างเขียนไว้ อีกทั้งยังมีกล้องวงจรปิดก็ติดไว้เยอะเป็นพิเศษ
ก่อนที่จะทำธุรกิจพวกนี้ พ่อกับแม่ก็เตือนว่าเรื่องเงินไม่เข้าใครออกใคร ต้องระวังให้มากเป็นพิเศษ เพราะนี่คือแหล่งรายได้หลักของเขาเลย!
ดังนั้นจะปล่อยให้มีใครมาคดโกง ทำลายอนาคตของเขานั้นเป็นไปไม่ได้เลย และนี่ก็คือเส้นตายอย่างหนึ่งของเสือน้อย เขาพูดชัดเจนก่อนรับคนมาช่วยทำงานด้านนี้
สัญญาจ้างทั้งชื่อที่อยู่ เขาเตรียมไว้หมด ค่าจ้างจ่ายเป็นเปอร์เซ็นต์ ส่วนถ้าขาดทุนเขาก็ต้องแบกรับ! ส่วนใหญ่จึงเป็นเด็กมัธยมปลาย ที่อายุสิบห้าขึ้นไปซึ่งเสือน้อยถึงจะจ้างมาทำงาน
……
เมื่อคิดได้ว่าขาดอะไรและต้องการอะไรเพิ่ม จึงวิ่งปรู๊ดไปดูของกินที่ตลาด เขาดูมาเป็นไอเดีย จากประสบการณ์คนเล่นเกมของเขาและเพื่อน ๆ ด้วย
พวกเขาไม่ต้องการจะให้มือเปื้อนเวลาที่กิน เพราะว่ามันจะจับเมาส์ไม่สะดวก ไม่ดีต่อตัวเองและทางร้านเกม ดังนั้นเสือน้อยจึงนึกเมนูมาได้ง่าย ๆ
เช่นหมูปิ้งใช้ไม้จับเพื่อกิน ส่วนข้าวเหนียวก็กินผ่านถุง สะอาดแถมไม่เลอะเทอะ!
พอคิดได้ก็กลับบ้านเรียกแม่บ้านทั้งสอง พี่แหม่มกับพี่นางมาคุย บอกว่าเขาจะทำหมูปิ้งขาย แต่ขาดคนเสียบหมูกับคนวิ่งขาย ส่วนสูตรนั้นจะเอาจากใครที่ไหนได้…ถ้าไม่ใช่แม่ชบา!?
แม่ชบาพอเห็นเจ้าเสือน้อยเตรียมจะขายหมูปิ้งกับข้าวเหนียว ก็เข้าครัวมาสอนเขาด้วยตัวเอง พร้อมแม่บ้านสองคน
ทางพี่ ๆ แม่บ้านก็ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ เพราะรู้สึกว่าเงินกำลังจะไหลมา ทุกครั้งที่ทำงานนอกเหนือจากทำความสะอาด หรืองานประจำแล้ว นายจ้างของพวกเธอก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ได้ค่าแรงตอบแทนสมน้ำสมเนื้อ
แม่สอนสูตรหมักปริมาณที่ควรเสียบต่อไม้ และการห่อข้าวเหนียวด้วย อาศัยการเป็นนักบัญชี เธอคำนวณสูตรปริมาณต้นทุนออกมาได้อย่างรวดเร็ว เสือน้อยจึงวางแผนที่จะขายด้วยตัวเองก่อน ที่หน้าโรงเรียนเพื่อเป็นการทดลองตลาด!
สองวันต่อมา แม่ชบาก็ไปนั่งตากแอร์ในร้านทองสุข ปล่อยให้เสือน้อยไปขายด้วยตัวเอง คำว่ายางอายที่จะทำมาหากิน ถูกแม่อย่างเธอขัดเกลาออกไปตั้งแต่เด็กแล้ว…มันจึงไม่ได้เป็นปัญหาเลยสำหรับลูกของเธอ!
เสือน้อยยิ้มหน้าบาน เขาสะพายตะกร้าหมูปิ้งไว้ข้างหน้า ป้ายเขียนว่า “ขายชุดละ 25 บาท” พร้อมตังค์ทอนที่ได้ใส่ไว้ในผ้ากันเปื้อน ดูชำนิชำนาญเป็นอย่างมาก
รอยยิ้มรับแขกพร้อมกับเสียงเรียกทำให้ขายได้ไวมาก หมดอีกชุดก็วิ่งไปเติมของในร้าน พอหมดอีกชุดก็เข้าไปข้างในร้านอีก สลับหมุนเวียนอยู่อย่างนี้
หลังจากทดลองตลาดอยู่เป็นอาทิตย์ ก็มีเมนูข้าวจี่เพิ่มขึ้นมาด้วย เพราะบางวันข้าวเหนียวเหลือมาก แม้นไม่ได้ขาดทุนมากนัก แต่ก็นำมันออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด และคุณภาพดีด้วย เขาขายชิ้นละ 5-10 บาทตามขนาด
ส่วนบางวันก็เป็นปีกบนไก่ทอด ที่คนชอบเรียกว่าน่องไก่ชิ้นเล็ก ๆ เสือน้อยขายเคียงคู่กับหมู่ปิ้ง ในราคาชุดละ 25 บาทเท่ากัน
เสือน้อยพอเห็นว่าเริ่มเข้าร่องเข้ารอย จึงได้ตระเวนไปเสนอกับทางเจ้าของร้านเกมต่าง ๆ ที่กำลังประสบปัญหาอยู่เหมือน ๆ กัน
โดยเขาเสนอไอเดียบอกอย่างน้อยก็ไม่เปื้อนเมาส์แถมยัง เสนอเงินค่าติดเมนูอาหารไว้บนผนังให้ด้วย
เงินลอยมาถึงที่ใครบ้างจะไม่เอา เขาจึงเหมารวบกิจการร้านเกมในละแวกนี้
และแน่นอนว่าผู้ช่วยของเขาก็คือ พวกนักมวยพี่เลี้ยงที่ว่างจากการซ้อม และก็คนจากชุมชนแออัดด้านข้าง เขาจ้างให้ทุกคนมาปั่นจักรยานส่งอาหาร โดยใช้ร้านแม่ในตลาดเป็นจุดศูนย์กลาง บางคนก็วิ่งไปรับของที่พี่แหม่มกับพี่นางทำไว้
นักมวยในค่ายหรือเด็กในค่าย เพื่อน ๆ รอบบ้าน ใครที่อยากมีรายได้เสริม ก็มาทำงานให้เสือน้อย เขาใช้น้องรักอย่างยักษ์ใหญ่ ให้ไปช่วยกันกระจายข่าว
จนตอนนี้ลูกจ้างของเสือน้อยมีเกือบสามสิบกว่าคน หลังจากผ่านไปได้หลายอาทิตย์
นับวันกิจการของเขาก็ยิ่งโตขึ้นเรื่อย ๆ และเพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อย เขาจึงตัดชุดให้พิเศษสำหรับคนส่งอาหาร เพื่อที่จะทำให้คนไม่สับสน
ในตะกร้าหน้ารถมีของใส่ไว้เต็ม วิ่งเข้าวิ่งออกเดินเสนอขายหมูปิ้ง ส่วนเสือน้อยเจ้าของกิจการก็คอยเอาอกเอาใจพวกเจ้าของร้านเกมด้วยอยู่ตลอด ๆ
เช่นเพิ่มค่าติดเมนูอาหาร หรือแบ่งส่วนแบ่งให้ตามยอด ในกรณีที่หาลูกค้าให้
โดยมากเจ้าของร้านเกมไม่มีใครอยากเห็นคน มาทำกินในที่ของตัวเองโดยไม่เสียอะไรหรอก แถมยังเดินเข้า เดินออกเป็นว่าเล่น
ชุดเสือโคร่งสีขาวลายพาดกลอน ออกแบบอย่างง่าย ๆ เน้นสีขาวแซมด้วยสีดำ ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของร้านนี้ แม่จึงจำต้องจ้างคนเพิ่มโดยเสือน้อยเป็นคนออกเงินเช่นเคย
ซึ่งแม่ชบาบอกให้ลูกหมีไปช่วยเสือน้อย จัดการดูแลพวกลูกน้องหน่อย
ลูกหมีก็เลยเป็นเหมือนผู้จัดการ และก็สั่งงานได้ดีมากกว่าเจ้าของกิจการอย่างเสือน้อย ที่ติดเล่นแถมใจกว้างอย่างกับแม่น้ำ
เธอดูเหมือนกับเข้มงวดกว่า แต่ก็ดูไว้ใจได้มากกว่าเช่นกัน เพราะอยู่เป็นที่หาตัวง่าย ไม่เหมือนกับเสือน้อยที่อยู่ไม่เป็นที่
เสือน้อยจึงต้องมาประจบเอาใจลูกหมีมากเป็นพิเศษ พอมีลูกหมีมาช่วยงาน มันก็ทำให้ตัวเขารู้สึกสบายมากขึ้นจริง ๆ ทั้งก็ยังลดความยุ่งยากในการคิดเรื่องอื่น ๆ ให้ปวดกบาลไปด้วย จึงจ้างลูกหมีด้วยค่าแรงที่มากกว่าคนอื่น!
ก็ลองจ้างในราคาถูกดูสิมีหวังโดนแม่บิดหูฉีกแน่ หรือไม่ก็โดนแพ่นกบาล เพราะแม่ชบาอุตส่าห์หาผู้ช่วยมาให้ทั้งที อีกทั้งลูกหมีกับเขาก็สนิทกันดี จึงไม่เป็นปัญหาอะไร ที่จะมาเอาอกเอาใจเธอเพิ่ม เพราะด้วยคุ้นชินกันมาตั้งแต่เด็ก
ส่วนเวลาว่าง ๆ เขาก็มักจะมานั่งอยู่ร้านอาหารแม่ หรือไม่ก็อยู่ร้านทองสุข มีสองที่…ที่ให้ไปในช่วงนี้ แต่ก็ไม่เคยขาดซ้อมมวยในตอนเย็น!
……
นานวันลูกจ้างก็เริ่มมากยิ่งขึ้น ทั้งยังมีข้าวราดแกงที่คนกินอยากสั่งอีกต่างหาก เช่นกะเพรากล่องหนึ่ง คะน้ากล่องหนึ่ง
ดังนั้นลูกหมีจึงได้เสนอว่า “ก็เอาแกงที่ป้าชบาทำขายอยู่มาเป็นเมนูไปเสียสิ ตั้งราคาสัก 30-35 บาท แถมยังทำแค่ทีเดียว เปลี่ยนจากอาหารตามสั่ง เป็นอาหารตามส่ง ก็แค่ตัดไม้หันอากาศออก [–ั] จากสั่งกลายเป็นส่ง”
ทางด้านส่งอาหารไม่มีปัญหาแล้ว ธุรกิจทุกอย่างหลังเปิดเทอมสองมาได้สามเดือนกว่า เสือน้อยก็ทำทุกอย่างสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
กิจการขายเงินเอ็มในเกม พอมีเกมใหม่ ๆ ออกมา เสือน้อยก็จะจ้างคนเล่นเพิ่มเป็นงวด ๆ นอกจากคนที่มีสัญญาจ้างประจำแล้ว ให้มาช่วยกันปั๊มเงินเพิ่ม และก็วางแผนหาวิธีการเล่นยังไง…ให้ได้เงินเร็วที่สุดเก่งที่สุด!
เสือน้อยยังรับทั้งปั้นไอดีขาย เนื่องจากชื่อเสียงเสือน้อยนั้นดีมาก จึงมีคนเข้ามาไม่ขาดสาย คนจึงไว้วางใจที่จะเลือกซื้อไอดีหรือเอ็มกับเขา พวกไอดีขายได้ไอดีละสามพันบาทถึงห้าพันบาทแล้วแต่ระดับของเลเวลตัวละคร
จนทุกวันนี้สองชั้นบนของตึก กลายเป็นที่ปั๊มเงินส่วนตัวของเสือน้อยแล้ว ส่วนเขาก็มีเครือข่ายกระจายไปทั่วทั้งโรงเรียน ทุกคนที่เล่นเกมรู้ดีว่า อยากได้อะไรให้มาถามไอ้เสือน้อย ทุกเกม
ซึ่งมีทุกอย่างเกี่ยวกับเกม ครบวงจร จนทุกวันนี้เขาต้องซื้อเมาส์คีย์บอร์ด มาเป็นอะไหล่สำรอง เผื่ออุปกรณ์ตัวไหนชำรุดก็จะได้สับเปลี่ยนทันที
ทว่าดูเหมือนทุกอย่างจะไปได้ด้วยดี จากวิธีการและกลยุทธ์ที่เสือน้อยวางเอาไว้ ถ้าต้องมาคอยตรวจสอบด้วยตัวเอง มีหวังเขาไม่ต้องมาทำอะไรกินแล้ว ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีให้แต่ละคนรายงานความผิดปกติของแต่ละคนมา ใครที่รายงานความผิดได้จะมีรางวัลให้อย่างหนัก!
เสือน้อยเคยเชือดไก่ให้ลิงดูแล้ว ซึ่งรุ่นพี่ต่างโรงเรียน ที่ขโมยของออกไปขายโดยไม่ได้รับอนุญาตโดนทั้งทนายมาขู่ ทั้งนักมวยมาล้อม คนที่รายงานไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ได้รางวัลก้อนใหญ่เป็นพิเศษ!
โดยใครที่ทำผิดจะถูกปรับเงินหรือทำอย่างอื่น…อย่างอื่นที่ว่านั้นก็ละไว้ในฐานที่เข้าใจกันในหมู่เพื่อน
เสือน้อยที่ทำแบบนี้แล้วก็ยังมีคนหาญกล้าที่จะโกงเขา ซึ่งเป็นเด็ก ม.4 รุ่นพี่ เสือน้อยดึงเข้ามาเพราะมีฝีมือ จึงได้เซ็นสัญญาจ้างและได้รับส่วนแบ่ง แต่ปรากฏว่ายังแอบยักยอกเงินไปหลายแสน หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนมารายงานความผิด ทุกคนที่เล่นด้วยกันรู้จักกันดีอยู่แล้ว!
วันนี้เองรุ่นพี่ ม.4 ที่ชื่อชาดก็ถูกนักมวยในค่ายศอกทอง ลูกจ้างของเสือน้อยหิ้วตัวมาด้วยอาการสะบักสะบอม บนหน้าไม่มีแผลเท่าไหร่ แต่ภายในร่มผ้าหนักใช่เล่น
เพื่อนที่ทำงานร่วมกันในชั้นสี่ ไม่มีใครเห็นใจเขาทั้งสิ้น เพราะเงินที่โกงไปก็เท่ากับว่าโกงค่าส่วนแบ่งที่พวกเขาควรได้รับไปด้วย จึงไม่มีใครเห็นใจ แต่กลับเต็มไปด้วยความโกรธแทน
“กูยอมแล้ว! อย่าทำอะไรกูเลย…” ชาดชายหนุ่มร้องไห้ออกมา พร้อมยกมือไหว้
ก่อนเสียงหนึ่งจะดังขึ้น “พี่ชาด…กูเห็นมึงเก่ง กูก็เลยเลือกมึงมา กูไม่เคยดูแลมึงขาดตกบกพร่องเลยนะ ทำไมมึงถึงโกงกูได้วะ! มีสักครั้งมั้ยที่กูเอาเปรียบมึง!?” ในห้องมีสี่สิบกว่าคนนั่งกันไปคนละมุมอยู่ที่ชั้นบนของร้านเกม ภายในห้องประชุมวางแผน
ชายหนุ่มพูดด้วยความหวาดกลัว นักมวยรูปร่างสูงใหญ่ที่ไปลากเขามา แต่เมื่อเห็นเด็กรุ่นน้องตะโกนถาม จึงรวบรวมความกล้าพูดโพล่งขึ้นว่า “ใครบอกมึงไม่เอาเปรียบ มึงอยู่เฉย ๆ ก็นั่งรอนับเงินเป็นแสน ๆ เป็นตั้ง ๆ พวกกูนี่อดหลับอดนอนทำไมกูไม่ได้เท่ามึง?”