รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,เล่าประสบการณ์,ตลก,พล็อตสร้างกระแส,Y2K,ย้อนยุค,พระเอกเก่ง,เจ้าแผนการ,นักธุรกิจ,คนในฝัน,รวยตั้งแต่ยังเด็ก,สร้างตัว,สายเปย์,มาเฟีย,ตัวพ่อ,โรงเรียน,พล็อตไม่ซ้ำใคร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ช่วยเลิกสนใจหน้าปกเสียที แล้วช่วยดูเนื้อหาที่ผมเขียนหน่อย!
ผู้แต่ง
รสเลิศ
เรื่องย่อ
เสือเจ้าพระยา ภาคที่ 1 | จับเสือมือเปล่า!
- ที่มาของชื่อเรื่อง -
ซ้ายเด่นสง่าเสือเจ้าพระยา ขวาดาราประดับฟ้าเพริศแพร้ว
สองเพชรงามน้ำหนึ่งเมืองบัวแก้ว ผู้ผ่องแผ้วคู่แคว้นแดนประทุม
………
นิยายเรื่องนี้จะเป็น ‘แนวสร้างตัว’ ซึ่งตลอดทั้งเรื่องผสมผสานไปด้วยมุกตลก และสอดแทรกไว้ด้วยสาระ โดยที่ได้อิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงบนโลก ในภาคนี้จะมุ่งเน้นไปที่การปูพื้นฐานตัวละคร และก็โครงเรื่องเสียเป็นส่วนใหญ่
โดยนิยายจะเล่าย้อนกลับไปในช่วงปี พ.ศ. 2548 เป็นเรื่องราวของพระเอกที่มีชื่อว่า “เสือน้อย” นับตั้งแต่เจ้าตัวได้เข้ามัธยมต้นในภาคที่ 1 จนกระทั่งเรียนจบมหาลัย ในภาคที่ 5
ผู้เขียนเชื่อว่าท่านนักอ่านนั้น ‘มีลิมิต’ ในการยอมรับนิยายสักเรื่องหนึ่ง ดังนั้นในตอนที่ 24 “คนขี่ควาย” ก็อาจช่วยให้ท่านตัดสินใจง่ายขึ้น แน่นอนหากว่าท่านอ่านเต็มภาคได้ย่อมจะดีที่สุด
“ใครจะไปคิดว่าควายจะเปลี่ยนชีวิตคนได้?” ทองสุขเจ้าควายตัวแสบ ถูกพ่อหยิบยกขึ้นมาเปรียบเปรยให้ลูกชายได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่ทำอยู่ และมันได้จุดประกายความคิดของเด็กหนุ่ม ทำให้ชีวิตเขาพลิกผันไปตลอดกาล
♪
บทเพลงที่ใช้เปิดนิยายเรื่องนี้ คือ ‘เพลงบ้าหอบฟาง’ ของวงอัสนี-วสันต์
หอบฟางหอบฟางไปไหน ทำไมถึงต้องหอบฟาง
หอบกันจริงๆจังๆ หอบกันรุงรังหอบฟาง
♪
#พล็อตไม่ซ้ำใคร #นักธุรกิจร้อยล้าน #นักรักตัวพ่อ #มาเฟีย
นิยาย 5 ภาค/เล่ม(จบ) | จำนวน ≈643,202 คำ - [มี E-Book]
[--- อ่านฟรีรวม 150 ตอน! ---]
ภาคที่ 1 จับเสือมือเปล่า
(อ่านฟรีทั้งภาค!)
ภาคที่ 2 เสือไว้ลาย
(ฟรีตอนที่ 57-87)
ภาคที่ 3 หน้าเนื้อใจเสือ
(ฟรีตอนที่ 116-131)
ภาคที่ 4 ชาติเสือจับเนื้อกินเอง
(ฟรีตอนที่ 186-207)
ภาคที่ 5 เสือหมอบ
(ฟรีตอนที่ 251-275)
(จบบริบูรณ์)
คำโปรย
เด็กหนุ่มผู้แผ้วถางป่าดงอันรกเรื้อ...
“ใช้สองมือกวาดพงสร้างทางฝัน สองเท้าย่างก้าวพลันสู่จุดหมาย
ขีดเขียนโชคชะตาด้วยใจกายยืนหยัดอย่างผึ่งผายด้วยคุณธรรม”
อุปสรรคนานัปการ…จะหล่อหลอมให้เขา กลายเป็นคนแกร่ง!
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ในเรื่อง อาจปรากฏอยู่ในความเป็นจริง “ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนามุ่งทำร้ายให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคลวิชาชีพ หรือองค์กรใดทั้งสิ้น” หากแต่ใช้อ้างอิงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น…
เนื้อหาในนิยายอาจมีเนื้อเรื่องที่ไม่เหมาะสมปรากฏอยู่บ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง …หากมีความผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้
ตอนที่ 28 ถูกโกงเงิน!
เสือน้อยอึ้ง “มึงคิดแบบนี้จริง ๆ เหรอวะ? สมมตินะถ้ากูไม่เริ่มธุรกิจนี้…มึงจะมีโอกาสทำเงินได้มากขนาดนี้มั้ย แล้วถ้ากูเนี่ยขาดทุนมึงจะยอมให้กูไม่จ่ายค่าจ้างมึงมั้ย ส่วนเรื่องอดหลับอดนอน เดี๋ยวก่อน…มึงอยู่ได้สูงสุดสี่ทุ่ม แล้วมึงอดหลับอดนอนยังไง!?”
เสือน้อยถอนหายใจก่อนพูดต่อว่า “มึงอายุแค่นี้เงินเดือนเท่านี้ มึงควรภูมิใจแล้วนะ ถ้าไม่มีระบบที่กูวางไว้ ออกแบบไว้ มึงจะมีปัญญาเหรอวะ ถ้าไม่ใช่มึงมาตีสนิทกูขอร้องกูอยากจะทำงานหาเงิน…กูก็คงไม่รับมึง ดังนั้นตามกฎมึงต้องคืนเงินที่โกงไปพร้อมกับค่าปรับสามเท่า!?”
“มึงไม่พอใจในสิ่งที่ได้ มึงก็ออกจากทีมไปมันก็แค่นั้น ทำไมต้องโกง? กูไปบังคับให้มึงอยู่กับกูหรือ เว้นแต่ในสัญญาจ้างซึ่งมึงสมัครใจกรอกเองแถมเดินมาหากูเอง กูเห็นว่ามึงเป็นคนมีฝีมือจึงดึงตัวไว้ แต่ไม่คิดว่าจะเลี้ยงเสือเลี้ยงตะเข้ไว้!?” เสือน้อยเริ่มโกรธเกรี้ยว
“ดังนั้นมึงต้องเอาเงินมาคืนกู และจากนี้กูจะไม่ไปขู่อะไรทั้งสิ้นนอกจากวันนี้ พรุ่งนี้กูจะรอเงินคืน ถ้ามึงไม่เตรียมมาคืน จะไม่มีการเตือนใด ๆ ทั้งสิ้น…”
พูดเสร็จเสือน้อยก็หันไปมองทุกคน “ปรองดองกันไว้ทำให้เกิดทรัพย์…ซื่อกินไม่หมดคดกินได้ไม่นาน อยากเป็นเจ้าของกิจการ ถ้าหมดสัญญาก็จากไปได้เลย! แต่ไม่ใช่การโกงกันแบบนี้มันไม่ถูกต้อง!”
เพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคนรู้ดีว่าในย่านนี้ เด็กวัยเท่าเราไม่มีใครอีกแล้วที่มีรายได้เท่านี้ ถ้ารู้สึกไม่เป็นธรรมก็จงปฏิบัติหน้าที่ของตนในระหว่างนี้ให้ดี”
“คิดถึงข้อดีข้อเสียของการเป็นลูกจ้างและนายจ้าง ถ้ายังไม่พอใจก็ไม่ต้องต่อสัญญาของปีหน้าก็เท่านั้น...อย่าเอาเปรียบกันเลยด้วยการโกง!” เสือน้อยถอนหายใจ
“มึงรู้มั้ยว่ากูต้องแบกรับรายจ่ายเท่าไหร่บ้าง และมีความเสี่ยงเท่าไหร่บ้างเคยคิดตรงนี้บ้างมั้ย!? หรือเห็นแต่ตอนที่พวกนายจ้างมันได้เงิน…”
ก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องไป “ตอนเดินมาสมัครเราก็ตกลงค่าจ้างรายได้กันเป็นอย่างดี...พอความโลภบังตาก็กลายเป็นว่าอยากได้ไม่สิ้นสุด...เฮ้อ!” เสือน้อยถอนหายใจเสียงดัง
เช้าวันรุ่งขึ้นชาดชายหนุ่มรุ่นพี่ก็ได้กดเงินมาคืนหลายแสน พร้อมทั้งไหว้ขอโทษจากใจจริง
ส่วนทางด้านเสือน้อยก็ให้อภัย ก่อนจะบอกว่า “พี่ชาดมึงฟังกูนะ ที่กูต้องให้คนไปลากมา เพราะมึงหนี ถ้าไม่หนีก็คงไม่โดนไปสองสามหมัดหรอก กูรู้ดีพี่…ว่ามึงยังโกรธกูอยู่”
“แต่มึงไม่คิดบ้างเหรอว่ากูเนี่ย ต้องเป็นฝ่ายโกรธมึง และปกติคนโดนโกงมันควรโกรธใช่มั้ย! แต่กูไม่อยากสร้างศัตรูกับใคร ฉะนั้นโอกาสมึงยังมีพี่ มึงใช้ไอดีมึงเล่นแล้วเอามาขายเอ็มกับกูจะรับซื้อ หรือถ้าไม่ชอบขี้หน้ากันแล้วก็เอาไปขายคนอื่นก็ได้…เอาตามที่สะดวก!” เสือน้อยนับเงินเสร็จก็จากไป
ด้านพ่อกับแม่พอรู้ว่าโดนโกง แต่ได้เงินคืนก็โล่งใจ
“คบเด็กสร้างบ้านจริง ๆ” แม่ชบาบ่น “มันไม่รู้ว่านายจ้างต้องแบกภาระอะไรบ้าง รู้แต่นายจ้างได้เงินเท่าไหร่ ไม่ดูต้นทุนที่นายจ้างเสียไปเลย!”
พ่อพูดง่าย ๆ “จัดการให้ดีก็พอ…” เขารู้ว่าเสือน้อยจ้างคนไปลากตัวมันมา แต่ปัญหาคือฝ่ายนั้นโกงเงินเขาก่อน
ก่อนจะเตือนอีกว่า “อย่าลืมเรื่องความเสี่ยง และคู่แข่งเสียล่ะ...”
เสือน้อยก็คิดเช่นนั้นตอนนี้ เขาคุมตลาดแบบผูกขาดไว้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะคุมตลาดได้ตลอดไป จะต้องมีคนเข้ามากินส่วนแบ่งเขาไปอย่างแน่นอน…
ดังนั้นเขาควรกระจายความเสี่ยง เอาไข่ไว้ในตะกร้าหลายใบ…ถ้าใบใดหายไปก็ยังเหลือของไว้ให้กิน!
……
ย่างเข้าสิ้นปีเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก…
เสือน้อยก็ได้พาเหล่าผองเพื่อนสนิทในห้องมาเที่ยวที่บ้าน ทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้แต่กลับไม่เคยมีใครได้มาเยี่ยมเลย
แต่ละคนก็เลยค่อนข้างสนใจว่า “เพื่อนคนนี้…สถานที่แบบไหน ถึงเลี้ยงมันโตมาได้แบบนี้!?”
คนที่พามาก็มี “เอส, ต่าย, สิงหา, สมชาย, เปรม, สาม, วา” เฉพาะสามคนหลัง ที่ต่อยตีกันไปยกหนึ่ง จึงยอมจำนงต่อเสือน้อยผู้มีพละกำลังมากกว่าจนกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน…
เสือน้อยบอกพ่อไว้แล้ว ให้แม่บ้านเตรียมของกินขนมไว้ เพราะเรื่องนี้พ่อผันถือมาก กลัวจะต้อนรับขับสู้ได้ไม่ดี “ธรรมเนียมอันดีงามเช่นนี้ปฏิบัติไว้ไม่เสียหาย หากมันไม่ดีจริงมันคงไม่อยู่สืบทอดมาแต่โบราณจวบจนปัจจุบัน”
ดั่งเช่นสำนวณเลี้ยงดูปูเสื่อ
พ่อเน้นย้ำเรื่องนี้กับเสือน้อยมาตั้งแต่เด็กแขกเหรื่อที่ว่านี้ ใครมาต้องต้อนรับให้ดี ทั้งแขกที่มาเยี่ยมเยือน แขกที่มาซื้อภาพวาด หรือคนที่มาทำงานให้ที่บ้านช่างไม้ ช่างแอร์
จนบางครั้งเสือน้อยก็ยังต้องตั้งคำถามกลับ “แขกนี้มันใช้กับคนที่เราจ้างมาทำงานด้วยเหรอพ่อ”
พ่อผันจึงอธิบายอยู่ยาวเหยียด ใครจะไปจะมานับเป็นแขกทั้งหมด พ่อถึงขั้น ไปเอาพจนานุกรมมาเปิดให้ดูเลยทีเดียว และมันก็เหมือนไปกับคำที่พ่อสอนจริง ๆ หากเอาแค่ตามความหมายตัวอักษร ทั้งยังควรต้อนรับขับสู้ให้ดี เพราะปกติแล้ว “คนมีมารยาทมักไม่ถูกต่อว่า!”
เมื่อเพื่อน ๆ มาถึงบ้านของเสือน้อย ที่อยู่ห่างจากโรงเรียนไม่ไกลเลยจริง ๆ ในบ้านก็ร่มรื่นมีไม้นานาพันธุ์ ที่คอยให้ร่มเงา คล้ายดั่งนามสกุล “ร่มไม้เย็น” ของเสือน้อย ที่สะท้อนมาผ่านบรรยากาศภายในบ้านได้เป็นอยากดี
บ้านไม้ทรงไทยตกแต่งสวยงาม ชั้นหนึ่งมีห้องซ้อมดนตรี กับห้องครัวอื่น ๆ ที่เอาไว้ทำหมูเสียบไม้ ส่วนชั้นสองกลับต้องขึ้นบันไดไม้ทรงไทย ที่มีโอ่งน้ำไว้ล้างเท้าวางไว้ด้านล่าง คล้ายอยู่กับยุคกรุงศรีอย่างงั้น
พอทุกคนมาก็เห็นเสือน้อย พาเดินแนะนำยังไม่ลืมกำชับเรื่อง “การไปเป็นแขกบ้านของคนอื่นให้เพื่อน ๆ ฟัง” แน่นอนว่าฝั่งของทางคนต้อนรับขับสู้กับผู้มาเยือนคือแขกพ่อก็ย่อมไม่ลืมสอนการเป็นแขกที่ดีให้เสือน้อยฟังด้วย
ดังนั้นจึงบอกกล่าวกับเพื่อนว่า ให้ระวังจุดไหนบ้าง เช่น พวกกล้วยไม้นั่น ราคาแพงหูฉีกระวังอย่าไปโดน ส่วนอื่น ๆ ก็มีไม่มากคล้ายบ้านปกติทั่วไป
พ่อผันนั่งรออยู่นานแล้ว พอเพื่อน ๆ มาก็ยิ้มต้อนรับขับสู้ด้วยตัวเอง ทุกคนก็สวัสดีตามธรรมเนียม…พ่อชวนคุยให้บรรยากาศคลายลง “มา ๆ คุยกันหน่อย...ไหนแนะนำตัวหน่อยสิ!”
ไม่ต้องกดดันเหมือนอยู่ในถ้ำเสือที่ต้องกลัวแม้กระทั่งลมหายใจ พ่อผันเป็นคนคุยเก่งพักเดียวก็ดึงเอาทั้งกลุ่มไปตามอารมณ์ ตามรูปแบบของเขา ไม่ทันไรก็แวะถามถึงเสือน้อยตอนอยู่โรงเรียนแล้ว...
สิงหา “โอ้โฮพ่อ มันนะโคตรติดสาวเลย ดาวเด่นประจำโรงเรียนด้วยนะชื่อเหมือนฝันแอบเดินตามไปโผล่ตรงโน้นบ้าง ตรงนี้บ้าง ช่วงนี้ฉายาเพื่อน ๆ เรียกมันว่าเสือซุ่มน่ะครับ…” สิงหาจัดการขายความลับออกมาหมดเปลือก ทำเอาเสือน้อยยิ้มเก้อเขิน
สมชายพูดเสริม “เหมือนที่ไอ้สิงหามันบอกเลยพ่อ มันเนี่ยนะคลั่งยัยฝันมาก!”
จากนั้นก็เป็นมหกรรม “แฉชิงเหรียญทอง” เล่าเรื่องเปิ่น ๆ ของเสือน้อย แต่ละคนรับส่งกันอย่างดี นี่ถ้าเป็นฟุตบอลคงทำได้หลายประตูแล้ว ส่วนเจ้าตัวยิ้มแห้งให้ไอ้เพื่อนเลวกลุ่มนี้ ใบหน้าก็แดงระเรื่อ คุยกันเรื่องทั่วไปสัพเพเหระอยู่นาน
ก่อนพ่อจะกำชับเสือให้ดูแลเพื่อนให้ทั่วถึงด้วย “ตามสบายนะลูก แม่บ้านเตรียมของว่าง อาหารกับข้าวไว้ให้กินด้วย อย่าลืมกินล่ะ หรือถ้าจะไม่กินก็ห่อไปฝากที่บ้านด้วยนะ” ก่อนพ่อจะจากไปนั่งมุมสงบของตัวเอง หรือไม่ก็ไปรดน้ำต้นไม้
ผ่านไปพักหนึ่งหลังจากพาเพื่อนเดินดูรอบ ๆ บ้านก็พากันชมไม่หยุด จึงเดินเข้าไปดูแดนสนธยาของเจ้าเสือน้อย นั่นก็คือห้องนอนนั่นเอง!
ทุกคนเห็นเตียงที่เป็นระเบียบของตกแต่งส่วนใหญ่เป็นของสะสม ของเล่นที่ซื้อมาตั้งแต่เด็ก เช่น โมเดลหุ่นยนต์ ดิจิมอล ทามะก็อต ฯลฯ
จากนั้นเสือน้อยก็พาไปดูควาย…สัตว์เลี้ยงตัวโปรดของเขา พร้อมบรรยายว่าทำไมถึงต้องเลี้ยงมัน
ส่วนเจ้าทองสุขเมื่อเห็นเจ้านายตัวเองมาก็ไม่ลืมเดินมาอ้อนอย่างรู้งาน ส่วนพวกที่เหลือมันพ่นเสียงผ่านจมูกดูไม่พอใจเท่าไหร่นัก แต่จะทำท่าดีใจก็ต่อเมื่อได้อาหาร…
…
พักหนึ่งเสือน้อยก็พาเพื่อน ๆ ไปดูค่ายมวยตรงข้ามที่ตอนนี้โล่งขึ้นเยอะมาก เพราะว่าคนที่ไม่ได้ซ้อมมวย หรือเด็กว่างงานก็ไปถีบจักรยานส่งอาหารให้เสือน้อย
รายได้ก็ดีไม่ใช่น้อยทีเดียว ช่วงนี้งานเยอะมากปั่นกันแทบไม่ทันส่ง จึงลากเอาพวกวินมอเตอร์ไซค์มาเป็นพวก ที่ไหนสั่งไกล ๆ ก็หารเฉลี่ยส่วนแบ่งกัน
เสือน้อยก็ถึงขั้น ไปคุยกับพวกร้านหรือสำนักงานต่าง ๆ เขาไปฝากใบรายการอาหารไว้ บนใบกระดาษเน้นย้ำไว้ว่า “อาหารตามส่ง ไม่ใช่ตามสั่ง”
เขาเติมสีสันด้วยการเขียนแถมไปด้วย ส่วนพวก ปลาช่อนแป๊ะซะ มะระผัดไข่ เย็นตาโฟหม้อไฟ ต้มแซ่บเครื่องใน ไก่แช่เหล้า…ไม่มีขาย เขาเขียนเอาฮาไว้ในใบรายการ โดยได้ทิ้งท้ายว่าไม่ต้องเมื่อยขาเดินแค่โทรสั่งเอาก็พอ!
เขาได้แรงบันดาลใจมาจากรายการขายสินค้าทีวีไดเร็ค
แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนสั่งพวกอาหารพวกนี้…เขาแค่ติดป้ายเอาฮาเท่านั้น เพื่อที่ดึงดูดลูกค้า ก็ดันมีคนบ้าจี้จะกินปลาช่อนแป๊ะซะ วันนั้นเสือน้อยรับสายเองกับมือ
ในสมองก็ครุ่นคิด “สงสัยพวกพี่ ๆ เขาขี้เกียจเดินออกมาจากบริษัทมั้ง? นั่งทำงานเบื่อๆ จึงอยากกินอะไรแปลก ๆ” ถ้ากระเหี้ยนกระหือรือขนาดนี้ล่ะก็เขาจะสนองให้
ก่อนที่จะโทรกลับไปปลายสาย “เขาถามว่าอยากกินจริง ๆ ใช่มั้ย? ทางร้านก็จัดให้ได้ แต่คิดค่าบริการพิเศษเพิ่มเยอะนะ”
กลับกลายเป็นว่าป้ายติดประกาศเอาฮา ลอกมาจากมุกตลกคาเฟ่ดันดังขึ้นมาเฉย เสือน้อยกะพริบตาปริบ ๆ
ด้วยเหตุนี้เองเสือน้อยจึงทำให้ร้านตัวเอง และของแม่ชบามีรายได้มากขึ้น!