รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,เล่าประสบการณ์,ตลก,พล็อตสร้างกระแส,Y2K,ย้อนยุค,พระเอกเก่ง,เจ้าแผนการ,นักธุรกิจ,คนในฝัน,รวยตั้งแต่ยังเด็ก,สร้างตัว,สายเปย์,มาเฟีย,ตัวพ่อ,โรงเรียน,พล็อตไม่ซ้ำใคร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ช่วยเลิกสนใจหน้าปกเสียที แล้วช่วยดูเนื้อหาที่ผมเขียนหน่อย!
ผู้แต่ง
รสเลิศ
เรื่องย่อ
เสือเจ้าพระยา ภาคที่ 1 | จับเสือมือเปล่า!
- ที่มาของชื่อเรื่อง -
ซ้ายเด่นสง่าเสือเจ้าพระยา ขวาดาราประดับฟ้าเพริศแพร้ว
สองเพชรงามน้ำหนึ่งเมืองบัวแก้ว ผู้ผ่องแผ้วคู่แคว้นแดนประทุม
………
นิยายเรื่องนี้จะเป็น ‘แนวสร้างตัว’ ซึ่งตลอดทั้งเรื่องผสมผสานไปด้วยมุกตลก และสอดแทรกไว้ด้วยสาระ โดยที่ได้อิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงบนโลก ในภาคนี้จะมุ่งเน้นไปที่การปูพื้นฐานตัวละคร และก็โครงเรื่องเสียเป็นส่วนใหญ่
โดยนิยายจะเล่าย้อนกลับไปในช่วงปี พ.ศ. 2548 เป็นเรื่องราวของพระเอกที่มีชื่อว่า “เสือน้อย” นับตั้งแต่เจ้าตัวได้เข้ามัธยมต้นในภาคที่ 1 จนกระทั่งเรียนจบมหาลัย ในภาคที่ 5
ผู้เขียนเชื่อว่าท่านนักอ่านนั้น ‘มีลิมิต’ ในการยอมรับนิยายสักเรื่องหนึ่ง ดังนั้นในตอนที่ 24 “คนขี่ควาย” ก็อาจช่วยให้ท่านตัดสินใจง่ายขึ้น แน่นอนหากว่าท่านอ่านเต็มภาคได้ย่อมจะดีที่สุด
“ใครจะไปคิดว่าควายจะเปลี่ยนชีวิตคนได้?” ทองสุขเจ้าควายตัวแสบ ถูกพ่อหยิบยกขึ้นมาเปรียบเปรยให้ลูกชายได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่ทำอยู่ และมันได้จุดประกายความคิดของเด็กหนุ่ม ทำให้ชีวิตเขาพลิกผันไปตลอดกาล
♪
บทเพลงที่ใช้เปิดนิยายเรื่องนี้ คือ ‘เพลงบ้าหอบฟาง’ ของวงอัสนี-วสันต์
หอบฟางหอบฟางไปไหน ทำไมถึงต้องหอบฟาง
หอบกันจริงๆจังๆ หอบกันรุงรังหอบฟาง
♪
#พล็อตไม่ซ้ำใคร #นักธุรกิจร้อยล้าน #นักรักตัวพ่อ #มาเฟีย
นิยาย 5 ภาค/เล่ม(จบ) | จำนวน ≈643,202 คำ - [มี E-Book]
[--- อ่านฟรีรวม 150 ตอน! ---]
ภาคที่ 1 จับเสือมือเปล่า
(อ่านฟรีทั้งภาค!)
ภาคที่ 2 เสือไว้ลาย
(ฟรีตอนที่ 57-87)
ภาคที่ 3 หน้าเนื้อใจเสือ
(ฟรีตอนที่ 116-131)
ภาคที่ 4 ชาติเสือจับเนื้อกินเอง
(ฟรีตอนที่ 186-207)
ภาคที่ 5 เสือหมอบ
(ฟรีตอนที่ 251-275)
(จบบริบูรณ์)
คำโปรย
เด็กหนุ่มผู้แผ้วถางป่าดงอันรกเรื้อ...
“ใช้สองมือกวาดพงสร้างทางฝัน สองเท้าย่างก้าวพลันสู่จุดหมาย
ขีดเขียนโชคชะตาด้วยใจกายยืนหยัดอย่างผึ่งผายด้วยคุณธรรม”
อุปสรรคนานัปการ…จะหล่อหลอมให้เขา กลายเป็นคนแกร่ง!
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ในเรื่อง อาจปรากฏอยู่ในความเป็นจริง “ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนามุ่งทำร้ายให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคลวิชาชีพ หรือองค์กรใดทั้งสิ้น” หากแต่ใช้อ้างอิงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น…
เนื้อหาในนิยายอาจมีเนื้อเรื่องที่ไม่เหมาะสมปรากฏอยู่บ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง …หากมีความผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้
ตอนที่ 31 มาลัยเสี่ยงทาย
เสือน้อยจึงเน้นไปที่พวกรุ่นพี่สวย ๆ หล่อ ๆ ฝากเพื่อนรุ่นพี่ให้ไปติดต่อไปบอกอยู่นาน ส่วนพวกประธานนักเรียนบางคน ถึงขั้นมีกระเป๋าสีดำ
มันเป็น ‘รุ่นเดอะ’ ที่สุดของทางโรงเรียน ซึ่งทางโรงเรียนยอมอนุญาตที่จะให้สะพายมาเรียนได้ แน่นอนเขาพยายามจะซื้อหามาให้ได้ แต่ราคาก็ตามแต่สภาพและการเจรจาตกลงกัน
พักหลัง ๆ เสือน้อยขึ้นป้ายประกาศหน้าร้านรับซื้อกระเป๋า เชิญชวนสืบสานและส่งต่อ เขาเขียนบรรยายไปเรื่อย ก่อนไปจ้างร้านทำป้ายไวนิลมาติด
จึงมีคนเดินมาขายเองถึงที่มากขึ้น ส่วนเสือน้อยก็ตีราคาจากสภาพ เขาพยายามซื้อมาให้ได้แม้จะขาดไปบ้างเล็กน้อย
เพราะไอ้เข้มกระตุ้นต่อมคิดได้ว่า “ยิ่งเก่า ขาดยิ่งดูมีประวัติไม่ใช่เหรอวะ?” เสือน้อยดวงตาเบิกกว้างจับจุดสำคัญได้
เดิมทีเขาก็คิดแบบนี้ไม่ใช่หรือ เขาจึงเปลี่ยนมากว้านซื้อหมดทุกสภาพ
หลังจากเที่ยววิ่งหามาหลายอาทิตย์ เสือน้อยก็ได้ตามที่ต้องการ เนื่องจากเขาลงมือก่อน และไม่มีคู่แข่งที่ทุ่มเงินไล่ซื้อของในปริมาณมาก ๆ ได้
ซึ่งกลุ่มเป้าหมายที่เขาได้เล็งไว้ก็คือพวกเด็ก ม.1 หรือ ม.4 ที่จะเข้ามาปีหน้า
หรือไม่ก็เป็นเด็กที่เรียนอยู่ เขาเชื่อว่าหากกระจายข่าว สร้างข่าวลือ สร้างกระแส มันต้องขายได้ราคาดีกว่านี้มากนัก เขาจึงกลายเป็นพ่อค้าผูกขาดตลาดไว้ แต่เพียงผู้เดียว…
เสือน้อยเก็บกระเป๋าบรรจุใส่ถุงพลาสติกไว้เป็นอย่างดี มันไม่เน่าไม่บูด…นี่คือช่องโหว่ที่เขาจะหารายได้จากกฎของโรงเรียน
โรงเรียนได้บังคับให้ใช้กระเป๋าตราของโรงเรียนมีเหตุผลมากมายเช่น “เพื่อความเป็นระเบียบ ประหยัดเงินในกระเป๋าผู้ปกครอง และเพื่อไม่ให้เด็กอวดร่ำอวดรวยแข่งกัน”
ทว่าที่เสือน้อยทำคือตีช่องโหว่จุดอ่อนของกฎโรงเรียน กระเป๋าที่พี่ชายส่งต่อให้น้องชายมีอะไรเสียหายกัน!?
อีกทั้งเขายังมีเวลาขายอีกห้าปี ทยอย ๆ ปล่อยไปบ้างก็ได้ หากเหลือน้อยหน่อยก็จัดเปิดประมูลมันไปเลย เขาหัวเราะร่าอยู่คนเดียวเมื่อคิดได้เช่นนี้!
...…
เขายังเตรียมของขายวันวาเลนไทน์ เช่น พวกกุหลาบ ตุ๊กตาอะไรทำนองนี้ สามารถเอามาใส่ไว้ในร้านทองสุขได้ ส่วนดอกกุหลาบปรากฏว่า แม่บอกในทุกปีมันก็จะมีพวกแม่ค้าไปตั้งร้าน ขายที่หน้าโรงเรียนนั่นแหละ ฉะนั้นจะขายอะไรก็ดูให้ดี
ดังนั้นเสือน้อย เมื่อถึงวันหยุดก็ชวนพ่อไปเดินตามตลาด ตามแผงดอกไม้ ร้านขายส่งตุ๊กตาทั้งในจังหวัดเอง และในกรุงเทพฯ
จนไปสะดุดตากับมาลัยข้อมือที่ร้านแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นของชมรมผู้พิการทำออกมาขาย เสือน้อยให้ความสนใจ ทั้งกับตัวชมรมเองและพวงมาลัยที่สีสันสวยงาม
พอเขาหยิบจับขึ้นมาดูก็ทำให้เขาย้อนนึกถึง ‘ละครเรื่องสังข์ทอง’ ในตอนที่นางรจนาเลือกคู่ โดยการที่โยนมาลัยเสี่ยงทาย ให้เจ้าชายลูกท่านหลานเธอทั้งหลาย
ดวงตาของเขาก็สุกสกาวขึ้นมาทันที ภายในหัวก็คิดไปไกล มันทั้งใช้ไหว้ครูบาอาจารย์ก็ได้ เพราะฉะนั้นเลือกสีออกมาให้แตกต่างหน่อย เช่น อันไหนให้ครู หรืออันไหนให้คนรัก แถมยังได้อนุรักษ์ความเป็นไทยไว้ด้วย
อีกทั้งยังได้สนับสนุนผลงานของชมรมผู้พิการทางอ้อมอีกด้วย แบบนี้เรียกได้ว่าได้ต้องสองต่อแน่ะ
แน่นอนว่าส่วนใหญ่ที่เขาอยากซื้อเป็น เพราะพวงมาลัยมันสวยจริง ๆ นี่คือหลักใหญ่ใจความ
เสือน้อยจึงนั่งคุยกับผู้จัดการร้านชมรมอยู่นานสองนาน เขาสอบถามอย่างละเอียดก็ปรากฏว่า ที่ชมรมรับทำมาลัยข้อมือ พร้อมทำช่อดอกไม้ขายด้วย เสือน้อยได้ยินดังนั้นก็ดีใจ
ราคาก็ต้องสมกับคุณภาพ และราคาไม่เกินตลาดมากนัก นี่คือข้อเสนอที่ยื่นให้กับทางชมรม ทางพ่อผันตั้งแต่ต้นจนจบพูดแทรกนิดหน่อย ที่เหลือก็นั่งดูลูกชายจัดการ
ส่วนพวกตุ๊กตา ของขวัญที่มอบให้ผู้หญิง ของขวัญที่มอบให้ผู้ชาย เสือน้อยกับพ่อก็พาลูกหมีไปเดินห้าง เดินตลาดนัด เสือน้อยไม่รู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงอยากได้ของอะไรแบบไหน?
ลูกหมีที่เดินผ่านร้านต่าง ๆ ก็หยิบสติกเกอร์หัวใจขึ้นมาเป็นอย่างแรก จากในร้านขายส่งแห่งหนึ่ง หลังจากนั้นก็เลือกปากกาดินสอ เธอก็ชี้เอานิ้วทุกสิ่ง
ส่วนเสือน้อยเดินตามคล้ายคนรับใช้ ที่พาคุณนายมาจ่ายตลาด
เสือน้อยก็ผงกศีรษะให้พนักงานขายที่มาแนะนำ อยู่ด้านข้างเป็นเชิงว่า “เอาอันนี้!”
แต่ขายแค่วันเดียวดังนั้นจึงต้องคำนวณให้ดี เช่นพวกดอกไม้ มาลัย ถ้าเหลือเยอะเกินไปมันเน่าเสีย และขาดทุน ดังนั้นแม้จะถือว่าลองตลาดแต่ก็ไม่ควรประมาท
ส่วนพวกของไม่เน่าไม่เสียเช่นตุ๊กตาเก็บดี ๆ อยู่ในบ้านได้ยาว ๆ เสือน้อยจึงสั่งเพิ่มขึ้นหน่อย แถมยังถามความเห็นลูกหมีตลอดเวลาที่เลือกซื้อ…
ทุกวันนี้ที่บ้านห้องว่าง ๆ ก็กลายเป็นโกดังเก็บของขนาดย่อม ๆ ของเสือน้อย ทั้งตุ๊กตา สติกเกอร์ และของน่ารัก ๆ ที่เอาไว้ขายในร้านทองสุข โดยเฉพาะกระเป๋านักเรียน
……
เดือนกุมภาพันธ์ คล้ายเป็นสัญญาณที่ส่งถึงเหล่านักเรียนโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว…
ช่วงเวลาของการเปลี่ยนภาคการศึกษาได้มาถึงแล้ว บางคนก็ยิ่งต้องรีบเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างรวดเร็ว เช่นว่า เด็ก ม.3 ต้องตัดสินใจเลือกสายอาชีพหรือสามัญ
ส่วน ม.6 โดยมากมักไปทางปริญญาตรี ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่คอขาดบาดตายสำหรับชีวิตเด็กคนหนึ่ง
และแน่นอนเทศกาลที่สำคัญของเดือนกุมภาพันธ์อย่าง “วันวาเลนไทน์” ก็คือเทศกาลยอดนิยมที่จะมอบความรักความห่วงใยให้กันผ่าน ทั้งดอกไม้ ขนมหวาน ตุ๊กตา ไปจนถึงสติกเกอร์รูปหัวใจ...
เช้าตรู่วันวาเลนไทน์ เสือน้อยเดินมาถึงหน้าร้านที่เตรียมการเสร็จสรรพไว้ตั้งแต่เมื่อคืนก่อนแล้ว
แม่ค้าที่มาตั้งโต๊ะหน้าร้าน…ก็ถูกเสือน้อยไล่พ้นอย่างไม่เกรงใจ ก่อนเขาจะเอาอุปกรณ์ที่จัดเตรียมมาพร้อมกับพี่แหม่มและพี่นาง เสือน้อยไปขอจ้างวานพี่ ๆ จากแม่ให้มาช่วย
บนโต๊ะวางช่อกุหลาบไว้เป็นกำ ๆ ถูกพันด้วยริบบิ้นสีแดงที่มัดเป็นรูปหัวใจ สินค้าเหมือนกันแต่การใส่ใจรายละเอียดแต่ต่างกัน เสือน้อยไม่คิดจะไปลดราคาแข่งหากแต่เพิ่มมูลค่าขึ้นเล็กน้อย ให้มีความแตกต่างจากลุงป้าทั้งหลายที่มาตั้งแผงลอย
การแข่งขันพวกนี้เสือน้อยเห็นมาตั้งแต่เด็ก ร้านขายข้าวแกงในตลาดใช่ว่าจะมีแต่ร้านแม่ของเขา มีเยอะแยะมากมายแต่ทำไมคนถึงต้องกลับมากินอีก ก็เพราะความแตกต่างด้านการบริการ ราคาและรสชาติ
ที่โดดเด่นสะดุดตาคือ ป้ายตุ๊กตาราคาย่อมเยา กับการนำเสนอของดีในราคามิตรภาพ
ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าร้านทองสุขมีของน่ารัก ๆ ขาย เช่นพวกปากกา ตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ แต่ที่พิเศษเลยก็คือ “วันนี้มีทั้งตัวใหญ่ และใหญ่มาก”
เสือน้อยที่สวมใส่ผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลตามปกติ หลายคนในโรงเรียน แทบจะคุ้นหน้าคุ้นตากับเขาทุกคนแล้ว
เพราะว่าคนที่มายืนขายของอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ที่หน้าโรงเรียนมีเพียงเขาคนเดียว พร้อมกับผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาล ซึ่งกลายเป็นมาสคอต อย่างหนึ่งเวลาอยู่หน้าโรงเรียน
พื้นที่โต๊ะหน้าร้านจัดวางได้สวยงาม แยกกันระหว่างดอกกุหลาบหลากสีกับสีแดงและมาลัยข้อมือที่เสือน้อยใส่ความคิดลงไป...พร้อมป้ายไวนิลแนะนำด้านข้าง
ในมือของเสือน้อยถือโทรโข่งคอยเรียกลูกค้า เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามาสอบถาม เด็กหนุ่มก็แนะนำอย่างกระตือรือร้น คล้ายกับตอนช่วยแม่ขายกับข้าวอยู่ก็ไม่ปาน ส่วนพี่แหม่มพี่นางก็ขายดอกกุหลาบช่วยกันทอนเงินให้ลูกค้า
ร้านของเขาขายดีกว่าคนอื่น ๆ อย่างเห็นได้ชัด มีทั้งอุปกรณ์ขยายเสียงป้ายติดสวยงาม
ทำเอาพวกพ่อค้าแม่ค้ากัดฟันกรอด บ่นอุบในใจที่ไม่ได้เตรียมโทรโข่งมา ปกติทุกปีก็เห็นกันอยู่แค่นี้ แต่ปีนี้ดันมีร้านค้าใหม่มาเปิดแย่งลูกค้ากับพวกเขาเสียได้…
แต่ที่ผิดคาดนิดหน่อยก็คือ มีนักเรียนหลายคนเดินมาถามหาข้าวเหนียวไก่ทอดของเขา
จนต้องเอามือตบหน้าผากตัวเอง พร้อมกับสบถในใจ “กูลืมได้ไงวะ นี่มันงานประจำของตนแท้ ๆ”
ในร้านก็มีคนเดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่น ผ่านไปครึ่งชั่วโมงดอกไม้หน้าร้านก็หมดเกลี้ยงแล้ว เสือน้อยจึงเดินไปเอาของที่สำรองไว้มาเติม
ป้ายไวนิลด้านหลังเป็นการแนะนำ ดอกกุหลาบสีไหนแทนความรู้สึกแบบใด จึงทำให้คนซื้อรู้สึกได้ถึงความเอาใจใส่ ทั้งยังเป็นการช่วยทำให้ลูกค้าตัดสินใจได้ง่ายขึ้น
มาลัยข้อมือที่เสือน้อยภูมิใจนำเสนอ เหมือนจะได้รับการตอบรับพอสมควร แต่เนื่องจากราคาค่อนข้างจะแพง บวกกับเป็นของใหม่ จึงกลายเป็นทุกคนมองผ่านตาเสียมากกว่า
แต่ทว่าเสือน้อยก็พูดแนะนำขุดเอาตำนานทั้งหลายมาเล่า เขายังไม่ลืมเล่าเรื่องรจนาเลือกคู่ที่เตรียมไว้ให้ลูกค้าฟังด้วย
จึงทำเอาบรรดาสาว ๆ ที่ได้ฟังอยู่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนสำคัญ หรือพูดอีกอย่างก็คือ ‘สวยเลือกได้!’ เสือน้อยพูดออกมาแบบนี้ ทำให้พวกพี่ ม.ปลาย ทั้งหลายหัวเราะคิกคัก
หลายคนที่มามุงดูก็เลือกซื้อไป ส่วนบางคนที่ซื้อไปไหว้ครูบาอาจารย์ก็มีมิใช่น้อย
เขาพยายามป้อนข้อมูลใส่ทุกคนว่าพวกเธอคือรจนา “นี่ฉันเป็นรจนาหรือ…ที่เสี่ยงทายโยนมาลัยให้เจ้าชายจากเมืองต่าง ๆ”
และกลยุทธ์นี้ดูเหมือนจะไปได้ดีมาก ยอดขายพุ่งทะลุจนหมดเกลี้ยงก่อนเวลาที่คาดการณ์ไว้
ทางด้านพ่อค้าแม่ค้ารอบข้างก็ได้พยายามเรียกลูกค้าแข่งกับเสือน้อย เนื่องจากเสือน้อยมีปริมาณจำกัด ก่อนเจ็ดโมงครึ่งก็แทบจะหมดเกลี้ยงแล้ว ทั้งของในร้านและนอกร้าน
ซึ่งทางร้านของเขายังมีบริการรับฝากตุ๊กตาตัวใหญ่ด้วย เพื่อรอหนุ่มสาวมอบให้แก่กันในตอนเย็น
ส่วนเสือน้อยก็ยิ้มแก้มปริดูมีความสุข ไม่นานแม่ชบาก็ให้คนส่งข้าวเหนียวหมูปิ้งมาให้ ตนซึ่งหมดหน้าที่ตรงนี้แล้ว
จึงไปยืนเป็นมาสคอตตามเดิม พร้อมตะกร้าสะพายด้านหน้า จนกลายเป็นความเคยชินของคนทั้งโรงเรียนไปโดยปริยาย
ไม่กี่สิบนาทีเขาก็ขายข้าวเหนียวหมูปิ้งได้หมด จึงเดินเข้าไปในร้านเตรียมมาลัยข้อมือที่ตัวเองภูมิใจนำเสนอนัก นำเสนอหนาไปมอบให้มะปราง
ทว่าท่ามกลางเสียงดนตรีที่บรรเลง เป็นสัญญาณเตรียมตัวให้คนไปเข้าแถว เสือน้อยที่นัดกับแฟนสาวไว้ก็เดินไปตามที่นัดหมาย ซึ่งมีคนมาติดสติกเกอร์ให้เธอบ้างประปราย
แต่ที่เห็นเด่นชัดสะดุดตาคงหนีไม่พ้นรุ่นพี่ ม.4 คนหนึ่ง ที่หอบเอากุหลาบช่อใหญ่มาให้เธอ ทั้งคู่ยืนคุยกะหนุงกะหนิงกันอยู่ละแวกนั้น
ทำเอาเสือน้อยทำสีหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะไปขัดจังหวะอย่างไงดี หรือว่าแสร้งทำเป็นไม่เห็นดี เพราะจากภาพใช่ว่า เขาจะเดาความหมายไม่ได้ แต่ไม่อยากด่วนสรุป
เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ และไอแห้ง ๆ อยู่สองสามที ทำให้ทั้งคู่รู้สึกตัว ก่อนที่รุ่นพี่ ม.4 คนนั้นจะขอตัวจากไปก่อน
ส่วนทางด้านมะปรางก็มองแผ่นหลังอีกฝ่าย ด้วยสายตาเศร้าสร้อย ดูคล้ายกับว่ายังคิดถึงไม่หาย
เสือน้อยเห็นดังนั้นจึงดีดนิ้วปลุกสติเธอ “เป็นไงบ้างรุ่นพี่คนนั้นมาจีบเหรอ?” เขาถามเข้าประเด็น
“อื้อ เขามาจีบเราน่ะ!” เธอตอบอย่างจริงใจและไม่ปิดบัง ส่วนมืออีกข้างเธอก็กำลังเล่นช่อดอกกุหลาบที่ถือไว้ ในขณะที่กำลังตอบเขา
5555 ถ้าชอบกดไลก์ หากใช่ก็กดแชร์ หรือว่าจะช่วยบอกต่อ เพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะครับ