รัก,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,เล่าประสบการณ์,ตลก,พล็อตสร้างกระแส,Y2K,ย้อนยุค,พระเอกเก่ง,เจ้าแผนการ,นักธุรกิจ,คนในฝัน,รวยตั้งแต่ยังเด็ก,สร้างตัว,สายเปย์,มาเฟีย,ตัวพ่อ,โรงเรียน,พล็อตไม่ซ้ำใคร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ช่วยเลิกสนใจหน้าปกเสียที แล้วช่วยดูเนื้อหาที่ผมเขียนหน่อย!
ผู้แต่ง
รสเลิศ
เรื่องย่อ
เสือเจ้าพระยา ภาคที่ 1 | จับเสือมือเปล่า!
- ที่มาของชื่อเรื่อง -
ซ้ายเด่นสง่าเสือเจ้าพระยา ขวาดาราประดับฟ้าเพริศแพร้ว
สองเพชรงามน้ำหนึ่งเมืองบัวแก้ว ผู้ผ่องแผ้วคู่แคว้นแดนประทุม
………
นิยายเรื่องนี้จะเป็น ‘แนวสร้างตัว’ ซึ่งตลอดทั้งเรื่องผสมผสานไปด้วยมุกตลก และสอดแทรกไว้ด้วยสาระ โดยที่ได้อิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงบนโลก ในภาคนี้จะมุ่งเน้นไปที่การปูพื้นฐานตัวละคร และก็โครงเรื่องเสียเป็นส่วนใหญ่
โดยนิยายจะเล่าย้อนกลับไปในช่วงปี พ.ศ. 2548 เป็นเรื่องราวของพระเอกที่มีชื่อว่า “เสือน้อย” นับตั้งแต่เจ้าตัวได้เข้ามัธยมต้นในภาคที่ 1 จนกระทั่งเรียนจบมหาลัย ในภาคที่ 5
ผู้เขียนเชื่อว่าท่านนักอ่านนั้น ‘มีลิมิต’ ในการยอมรับนิยายสักเรื่องหนึ่ง ดังนั้นในตอนที่ 24 “คนขี่ควาย” ก็อาจช่วยให้ท่านตัดสินใจง่ายขึ้น แน่นอนหากว่าท่านอ่านเต็มภาคได้ย่อมจะดีที่สุด
“ใครจะไปคิดว่าควายจะเปลี่ยนชีวิตคนได้?” ทองสุขเจ้าควายตัวแสบ ถูกพ่อหยิบยกขึ้นมาเปรียบเปรยให้ลูกชายได้ฉุดคิดถึงสิ่งที่ทำอยู่ และมันได้จุดประกายความคิดของเด็กหนุ่ม ทำให้ชีวิตเขาพลิกผันไปตลอดกาล
♪
บทเพลงที่ใช้เปิดนิยายเรื่องนี้ คือ ‘เพลงบ้าหอบฟาง’ ของวงอัสนี-วสันต์
หอบฟางหอบฟางไปไหน ทำไมถึงต้องหอบฟาง
หอบกันจริงๆจังๆ หอบกันรุงรังหอบฟาง
♪
#พล็อตไม่ซ้ำใคร #นักธุรกิจร้อยล้าน #นักรักตัวพ่อ #มาเฟีย
นิยาย 5 ภาค/เล่ม(จบ) | จำนวน ≈643,202 คำ - [มี E-Book]
[--- อ่านฟรีรวม 150 ตอน! ---]
ภาคที่ 1 จับเสือมือเปล่า
(อ่านฟรีทั้งภาค!)
ภาคที่ 2 เสือไว้ลาย
(ฟรีตอนที่ 57-87)
ภาคที่ 3 หน้าเนื้อใจเสือ
(ฟรีตอนที่ 116-131)
ภาคที่ 4 ชาติเสือจับเนื้อกินเอง
(ฟรีตอนที่ 186-207)
ภาคที่ 5 เสือหมอบ
(ฟรีตอนที่ 251-275)
(จบบริบูรณ์)
คำโปรย
เด็กหนุ่มผู้แผ้วถางป่าดงอันรกเรื้อ...
“ใช้สองมือกวาดพงสร้างทางฝัน สองเท้าย่างก้าวพลันสู่จุดหมาย
ขีดเขียนโชคชะตาด้วยใจกายยืนหยัดอย่างผึ่งผายด้วยคุณธรรม”
อุปสรรคนานัปการ…จะหล่อหลอมให้เขา กลายเป็นคนแกร่ง!
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ ผู้เขียนแต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ในเรื่อง อาจปรากฏอยู่ในความเป็นจริง “ทั้งนี้ผู้เขียนมิได้มีเจตนามุ่งทำร้ายให้เกิดความเสื่อมเสียต่อบุคคลวิชาชีพ หรือองค์กรใดทั้งสิ้น” หากแต่ใช้อ้างอิงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น…
เนื้อหาในนิยายอาจมีเนื้อเรื่องที่ไม่เหมาะสมปรากฏอยู่บ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง …หากมีความผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้
ตอนที่ 37 ทีเอ็งข้าไม่ว่า ทีข้าเอ็งอย่าร้อง!
หลังจากที่เสือน้อยมาบอกว่า ที่พวกเขาโดนครูฝ่ายปกครองจับได้ นั่นเป็นเพราะว่ามีคนไปรายงาน พ่อแม่ของพวกเขาก็โกรธที่โดนเรียกมาฝ่ายปกครอง
พอกลับไปถึงบ้านก็โดนด่าจนหูชา ดังนั้นจึงยอมเป็นสายลับให้ไอ้เสือน้อย โดยที่อีกฝ่ายเสนอค่าจ้างเป็นส่วนแบ่ง
ซึ่งพวกเขาทั้งสี่คนก็ไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่เสือน้อยมันการันตีเงินหนึ่งหมื่นบาทเป็นขั้นต่ำ
“ถ้าเรารวมตัวกันแฉขบวนการพวกมัน มีทั้งรูปทั้งหลักฐาน และพยาน พวกเราแม่งก็ไม่ต้องเปลืองแรงไปเจ็บเนื้อเจ็บตัว พวกเราคือฝ่ายที่ถูกกระทำนะโว้ย แล้วจะไปกระทืบให้พวกมันมีข้ออ้างเพิ่มมาเล่นงานเราทำไม แค่รวมตัวกันไปที่ฝ่ายปกครองให้เรื่องมันเข้าหูครูฝ่ายปกครอง ผอ. และเพื่อน ๆ นักเรียน”
พวกสายสืบพยายามพูดชักจูง
“มีคนรับจ้างตามสืบมันอยู่ แต่ก็ต้องเสียเงินให้มัน…พวกมึงไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวพวกกูทั้งสี่คนออกค่าจ้างเอง พวกกูอยากเล่นงานมันคืน” สายสืบใช้วิธีอัฐยายซื้อขนมยาย ความจริงเสือน้อยเป็นคนเตรียมทุกอย่างให้หมด
“กูจะฉีกหน้ากากพวกผู้ดีจอมปลอมของไอ้พวกนักเรียนฝ่ายปกครอง และก็เล่นงานแม่งให้หนัก แล้วพวกมึงว่าไง?” สายลับอีกคนพูดขึ้น
หลังจากนั้นทุกคนก็เอาด้วยเพราะมีพี่ใหญ่สี่คนออกหน้า จึงได้แบ่งกันไปตามหาเพื่อนที่เคยโดนจับคดีบุหรี่มารวมตัวกัน พอเห็นหลักฐาน เช่นรูปภาพ คลิป ทุกคนจึงพร้อมใจกันเตรียมไปเชือดไอ้พวกสารเลวเหล่านั้นทันที!
……
วันถัดมาที่หน้าห้องปกครอง…ตอนช่วงเที่ยง ๆ
กลุ่มนักเรียนรวมตัวกันอยู่หน้าห้องปกครองเกือบร้อยคน ‘โดยมีสี่แกนนำ’ ที่ได้นำเอาหลักฐานให้ครูฝ่ายปกครองดู เช่น หลักฐานการล่อซื้อซึ่งเป็นคลิป
มีเด็กนักเรียนคนหนึ่งเดินเข้ามาชี้เป้า จากนั้นก็คุยนัดแนะกับพวกนักเรียนฝ่ายปกครอง พวกมันวิ่งเข้ามาแอบถ่ายรูปเก็บไว้เป็นหลักฐาน
และก็เชิญตัวไปที่ห้องฝ่ายปกครอง เพราะมีหลักฐานอยู่ในกล้องยากที่จะปฏิเสธ!
พอเห็นคลิปแรก ครูฝ่ายปกครองก็อึ้งพูดอะไรไม่ออก นี่ยังไม่รวมภาพถ่ายอื่น ๆ ที่อยู่ในแฟ้มภาพของทั้งสี่คน ครูฝ่ายปกครองจินตนาการได้ถึงผลที่ตามมา ทั้งพวกนักเรียนที่กรูพากันมาร้องเรียน โชคยังดีที่ ผอ.นัยนา เตรียมใจไว้ก่อนแล้ว
จึงได้เรียกพวกกลุ่มแกนนำไปคุย พวกที่คุยส่วนใหญ่ก็เป็นรุ่นพี่สายลับ ม.ปลายทั้งนั้น เพราะถ้าเอาเด็ก ม.ต้นไป กระดูกอ่อนเคี้ยวง่าย
ผอ.นัยนาพูดขึ้นว่า “สรุปพวกเธอต้องการให้ทางโรงเรียนดำเนินการกับคนเหล่านี้ และจะแจ้งความด้วย?”
“ใช่ครับ ผอ. เพราะตอนที่พวกผมโดนก็โดนแบบนี้…แถมโดนกันร้อยกว่าคน มันคงไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้วนะครับ” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น
“เอ่อ…งั้นเธอรอฟังมาตรการ ของทางโรงเรียนก่อนดีมั้ย? ค่อยไปแจ้งความ ถ้าไม่พอใจในมาตรการค่อยมาว่ากันอีกทีเป็นไง?” ครูนัยนาพยายามเป็นอย่างยิ่งไม่ให้เรื่องไปไกล
จากนั้นก็เรียกประชุมครูเป็นการด่วนโดยเฉพาะครูฝ่ายปกครอง
และวันนั้นทั้งวันกลายเป็นว่าครูหายไปจากห้องสอนหนังสือ นักเรียนบางส่วนก็หายไปอย่างเห็นได้ชัด
ผลการสืบสวนปรากฏว่าเป็นจริงดังคาด ต่อให้พวกเขาไม่สารภาพหลักฐานก็มัดตัวแน่นเสียขนาดนั้น ครูบอกว่าใครที่สารภาพย่อมได้รับโทษเบา ส่วนใครที่ปากแข็ง ก็จับแยกไปอีกห้อง ในระหว่างขั้นตอนนี้นักเรียนสี่คนที่เป็นแกนนำก็อยู่ด้วยตลอด
นักเรียนแกนนำทั้งสี่พอเห็นไอ้พวกปากแข็ง ก็พูดขึ้นว่า “ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา!”
ทางโรงเรียนให้พวกทำผิดเหล่านั้นซัดทอดกัน ใครที่ให้ข้อมูลได้มากที่สุด เป็นประโยชน์มากที่สุดก็จะได้รับโทษสถานเบา ผลปรากฏว่าทุกคนแย่งกันพูดจนครูต้องค่อย ๆ ปราม
ต่างฝ่ายต่างซัดทอดกันไปมาจนเละตุ้มเป๊ะ ทั้งบ่ายจึงสรุปผลสืบสวน ส่วนนักเรียนที่พากันมาร้องเรียน ด้านนอกก็ไม่ออกหน้าเองแค่มาแสดงตัว พวกเขาได้ให้รุ่นพี่ทั้งสี่คน ออกหน้าไปแทน เพราะหลักฐานส่วนใหญ่พวกเขาออกเงินหามา
พวกเขาไม่มีหลักฐานอะไร แค่ตามมาผสมโรงเอาคืนพวกนักเรียนฝ่ายปกครอง กับพวกตัวต้นเรื่องเท่านั้น
ผลปรากฏว่าสืบสาวราวเรื่องไปถึงใคร ก็ให้เพื่อนในกลุ่มโทรตามมา และถ้าไม่โทรตามก็เตรียมรับโทษ ‘ทั้งจากทางโรงเรียนและโรงพัก’ เพราะพวกที่อยู่ข้างนอกไม่ยอมแน่ ๆ พวกครูได้พูดขู่เอาไว้
นักเรียนที่นั่งสุ่มหัวคุยกันอยู่ในห้องเรียน บางคนพอโทรศัพท์ดังขึ้นก็โดนเรียกไปที่ฝ่ายปกครอง พร้อมคำขู่ถ้าไม่มางานใหญ่แน่ ๆ
ตอนนี้นายพีกับนายทิด ทั้งสองคนกระวนกระวายอยู่ไม่เป็นสุข พวกเขารู้ตัวแล้ว เพราะคนที่หายตัวไปบางคนได้แอบโทรมาบอกพวกเขา
ซึ่งตอนนี้ก็โดนเรียกไปทีละคน และตอนนี้เพียงแค่รอให้ถึงคิวเขาก็เท่านั้น
เสือน้อยที่นั่งอยู่ชั้นบนดูนักเรียนเถียงกันวุ่นวาย ครูทุกคนก็ไปช่วยกันแยกสอบปากคำเด็กนักเรียนที่เป็นผู้ต้องสงสัย
ท้ายที่สุดทิดกับพีก็หนีไม่พ้นผิด ทุกคนซัดทอดไปที่เขาสองคนเป็นหลัก จนสุดท้ายเพื่อน ๆ ได้โทรศัพท์ไปเรียกพีมาในท้ายที่สุด ซึ่งก็เป็นไปตามที่เด็กหนุ่มได้คาดการณ์เอาไว้
เขาเดินหน้าซีดเข้ามาในห้อง ผอ. โดยที่มีครูอยู่สองคนเป็นหัวหน้าครูฝ่ายปกครอง
จากนั้นก็มีครูบอกว่า “มีคนกล่าวหาว่าเธอเป็นหัวหน้าขบวนการ รีดไถนักเรียนเรื่องบุหรี่ และขายบุหรี่…เธอมีอะไรจะแก้ตัวหรือเปล่า?”
พีก็ได้แต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่กล้าสบตาใครคล้ายวัวสันหลังหวะ แต่ก็ได้แต่กัดฟันพูด
“เป็นพี่ทิดครับ พี่เขาเป็นคนคิด พี่มันชวนผมมาร่วมขบวนการครับ พี่ทิด ม.5” พีโยนขี้ให้เพื่อนรุ่นพี่ทันที ขอแค่เขารอดเขายอมทำทุกอย่าง
“ผมเองก็โดนขู่ไว้เช่นกัน เลยต้องทำตามน่ะครับ ตอนแรกผมแค่ไปขอซื้อบุหรี่ม้วนเดียว แต่มันจับผมถ่ายรูปในมือถือไว้เป็นหลักฐาน จากนั้นผมก็หลวมตัวไป…” เขาทำท่าทีหวาดหวั่นก่อนจะบอกที่มาที่ไป โกหกหน้านิ่ง ยืนกระต่ายขาเดียว
“นายทิดเหรอ ที่เป็นหัวหน้าเป็นตัวตั้งตัวตี!?” ผอ.ถาม
“งั้นเดี๋ยวแยกสอบปากคำนายทิดทีหลัง เธอออกไปนั่งรอก่อนไป...” พีพยักหน้ารับก่อนเดินออกไปเอง
……
ก่อนเข้าห้องมาพีเห็นท่าไม่ดี จึงได้โทรไปสารภาพผิดกับพ่อของเขาทั้งหมดแล้ว
พ่อก็โกรธอย่างมาก พยายามเค้นสมองช่วยลูกชายเต็มกำลัง จึงบอกให้โยนความผิดไปให้ไอ้ทิด ซึ่งไอ้ทิดเป็นลูกชายของลูกน้องเขาเอง!
“เอาเบอร์โทรศัพท์ไอ้ทิดมา เดี๋ยวพ่อโทรไปคุยกับมัน” พาทีที่กำลังร้อนรนโทรศัพท์ไปหาทิดโดยด่วน “ไอ้ทิดเอ็งรู้แล้วใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น...”
“ครับ…ผมพอรู้ครับน้า” เขาเสียงอ่อน
“จากนี้เอ็งต้องสารภาพผิดบอกว่าตัวเองเป็นคนทำ เป็นคนขู่ไอ้พีให้มันทำ” จากนั้นพาทีก็บรรยายแผนการอันลึกล้ำให้เขาฟัง
“ถ้างานนี้เอ็งถูกไล่ออกจากโรงเรียน น้าก็สามารถหาโรงเรียนสำรองให้กับเอ็งได้ในทันที งานนี้ไม่ต้องห่วงนะว่าจะเป็นอะไร ส่วนพวกเงินทองน้าให้ไม่ขาดแน่ไอ้หลานเอ๊ย ขอแค่ให้ผ่านเหตุการณ์ไปด้วยดี ตายคนเดียวดีกว่าตายเป็นหมู่…เอ็งเข้าใจมั้ย!?”
พีพอได้รับโทรศัพท์จากพ่อก็โล่งใจจึงทำตามที่เตี๊ยมกันไว้ ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ
……
ผลสรุปออกมาก็ยังไม่พ้นนายพีอยู่ดี
เพราะแกนนำทั้งสี่คนได้ยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่า “มันนั่นแหละคือตัวการ ซึ่งพวกเขามีรูปภาพของนายพีด้วย” จึงยืนกระต่ายขาเดียวเช่นกัน
ก่อนที่จะเลิกเรียนผลก็ออกมาจากที่ทุก ๆ ฝ่ายประชุมกัน พวกนักเรียนฝ่ายปกครองที่ไม่ยอมสารภาพ มีมติเชิญไปเรียนที่อื่น เพื่อไม่ให้เสียประวัติครูนัยนาอธิบายว่า “ถ้าเกิดถูกไล่ออกก็จะเสียประวัติไปสมัครที่อื่นไม่ได้…”
ส่วนคนที่ซัดทอด และให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มากที่สุด ก็แค่จะถูกตัดคะแนนจิตพิสัย ส่วนคนที่ให้การไม่มีประโยชน์ก็โดนพักการเรียน หรือเชิญออก
ทาง ผอ.ให้ทางเลือก “ไม่มีการรอลงทัณฑ์บนสำหรับพวกเธอ…ส่วนนายทิดก็เชิญออกสถานเดียว”
ซึ่งในตอนแรกฝ่ายแกนนำไม่ยินยอมต้องการให้ไล่ออกสถานเดียว แต่ทางครูนาก็ได้พูดขอร้องไว้ โดยบอกว่า “เผื่ออนาคตไว้ ถ้าเกิดพวกเธอทำผิด ก็คงหวังจะได้ไปแก้ตัวใหม่”
ส่วนนักเรียนทั้งหมดที่มาร้องเรียน จะได้คะแนนจิตพิสัยคืนให้ทั้งหมด ผอ. ได้ขอไว้แทนนักเรียนทุกคนที่ต้องโทษ
แกนนำทั้งสี่ทำทีว่าตัดสินใจไม่ได้ จึงเดินออกไปคุยกับรุ่นน้องหน้าห้อง เด็กรุ่นน้องในกลุ่มพูดขึ้น “ถ้าคะแนนคืนมาก็ยังดีวะอย่างน้อยก็ไม่ต้องบวช!”
ผอ.นัยนา พูดต่อ “นายทิด ยอมรับผิดมั้ย?” เจ้าตัวก็พยักหน้ารับโดยไม่บ่ายเบี่ยง
“ส่วนพีมีคนรับผิดแทนเธอแต่โทษก็ยังมีอยู่ ครูจึงขอสั่งพักการเรียนเธอหนึ่งเทอม หรือถ้ารับไม่ได้ก็เชิญออก เธอสามารถเลือกได้” หนุ่มน้อยที่คิดว่ารอดแล้วแต่ปรากฏว่าก็ยังไม่พ้นผิดอยู่ดี
ทว่าวันนี้จึงต้องยอมรับไปก่อน “ผ…ผะ…ผมยอมรับครับ แต่ถ้าผมจะขอยื่นอุทธรณ์มันจะเป็นไปได้มั้ยครับ? เพราะกรณีนี้ผมโดนขู่นะครับครู!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงขอร้องอ้อนวอน
กลุ่มครูจึงหันหน้ามาปรึกษากัน
มีครูคนหนึ่งพูดว่า “เรื่องนี้มันไม่ได้อยู่ที่ฝ่ายเราแค่ฝ่ายเดียว ทั้งนี้มันขึ้นอยู่กับทั้งสี่ที่เป็นแกนนำมาร้องเรียนด้วย เพราะอีกฝ่ายมีรูปถ่ายและคลิปเป็นหลักฐานดังนั้น ครูว่าอาจจะต้องมีการพิจารณาอีกครั้ง สำหรับกรณีของเธอ!”
……
พอสิ้นสุดวันนั้น พวกนักเรียนทุกคนต่างก็กลับบ้าน ด้วยความสนอกสนใจกับเรื่องใหญ่ที่เกิดขึ้น
ผอ.นัยนารู้ดีว่าไม่นาน ก็ต้องมีคนสืบเสาะจนได้ จึงได้ชิงประกาศออกมาทางเสียงตามสายเสียก่อนเพื่อระงับข้อสงสัย
“อย่างที่ทราบกันดีวันนี้มีเรื่องเกิดขึ้น...ครูไม่อยากให้ทุกคนด่วนสรุปและคาดเดากันไปส่งเดช ดังนั้นจะขออธิบายคร่าว ๆ เกี่ยวกับพฤติกรรมของ นักเรียนปกครอง…”
จากนั้นผอ. ดึงความสนใจของทุกคนไปที่เรื่องนักเรียนปกครองแทน และจบลงด้วยทางโรงเรียนได้ดำเนินการกับพวกเขาแล้วเรียบร้อย
ในมุมหนึ่งของโรงเรียนผู้คนกำลังสุมหัวนินทากันอยู่ “แม่งโคตรเลว เหมือนพวกตำรวจยัดยาเลย ไม่น่าแปลกใจที่โรงเรียนจะเชิญออก”
“ไอ้เหี้ย! นี่แม่งเล่นกันแบบนี้เลยเหรอวะ ไอ้พวกนักเรียนปกครอง!” พวกผู้ชายหลายคน พูดสนทนาถึงหัวข้อร้อนประเด็นดัง
ส่วนพวกนักเรียนที่ได้คะแนนจิตพิสัยกลับคืนมา ก็คล้ายปลากระดี่ได้น้ำ
และทางผอ. ก็ได้ขอไว้อย่าได้กระจายข่าวไม่ดีออกไป ซึ่งทุกคนต่างก็รับปาก พวกเขาอดภูมิใจไม่ได้ที่ก่อเรื่องใหญ่ถึงขนาดนี้ แน่นอนว่าย่อมมีการคุยโวกันบ้างเล็กน้อย
……
เมื่อพีกลับถึงบ้าน
พ่อจับไม้เรียวฟาดก้นพีทันทีที่กลับถึงบ้าน ทำเอาเจ้าตัวร้องโหยหวน
เขาด่าเสียงเกรี้ยวกราด “ไอ้ลูกเลววัน ๆ ก่อแต่เรื่อง มึงคิดบ้างมั้ยวะ? สมองมึงมีไว้คั่นหูหรือไง? มึงขาดเงินขาดทองถึงขนาดไปยัดบุหรี่ขายเลยเหรอ ไอ้ลูกเวร!” ส่วนไม้เรียวในมือก็ยังไม่หยุดฟาด
จนแม่ต้องเข้ามาห้ามปราม ร้องห่มร้องไห้ไหว้ขอแทนลูก เพียงแค่สักพักลูกน้องคนสนิทก็ขับรถ พานายทิดลูกชายตัวเองมาพบ
พาทีพูดเชิญขอโทษ “ขอบใจเอ็งมากไอ้ทิด น้าได้ติดต่อขอย้ายโรงเรียนให้เอ็งแล้ว ส่วนเรื่องเงินค่าทำขวัญน้าจะไม่ให้ขาดสักบาท เอ็งก็ด้วยไอ้ไทม์”
เขาขอบคุณสองพ่อลูกจากใจ ที่เป็นแพะรับบาปแทน เพราะถ้าลูกชายกลายเป็นขี้ปากเพราะถูกไล่ออก ชื่อเสียง สจ. ที่สะสมมาคงหมดกัน
แม่ของพีถามขึ้นว่า “แต่ทางโรงเรียนก็ยังพักการเรียนลูกอยู่นะ...”
พาทีผู้เป็นพ่อพูดขึ้น “อันนี้ไม่ยากแต่ คุณคงต้องจ่ายเงินเสียหน่อย เพื่อทำเรื่องอุทธรณ์” เขาหันไปทางภรรยาตัวเอง
“เท่าไหร่ฉันก็ยอม ไม่อยากให้ลูกเสียประวัติ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
จากนั้นเองพาทีก็ได้โทรศัพท์ไปพูดคุยกับ ผอ. เพื่อเตรียมการขอเข้านัดพบ