ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า,นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่องานแต่งได้จบลง ตอนนี้คงเหลือแต่การเข้าหอ ให้ตายเถอะ! เขาจะทำอะไรอย่างว่ากับฉันหรือเปล่านะ หวังว่าคงจะไม่ทำนะ
"พักพิง นั่งเหม่ออะไร กราบ พ่อแม่สิ"
"อ่อๆ "
ฉันและกีต้าร์ กราบพ่อและแม่ ตามธรรมเนียมเข้าหอ อย่างปกติ ก่อนจะได้รับคำอวยพรจากพวกท่าน
"พ่อแม่ ขอให้ลูกๆ ทั้งสองรักกันนานๆ มีลูกเต็มบ้าน มีหลานเต็มเมือง ขอให้ชีวิตมีแต่ความสุข อย่าได้มีสิ่งใดมาทำให้พรากจากกันนะลูก"
"ขอบพระคุณค่ะ พ่อแม่"
เท่านี้ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย ก่อนที่พวกท่านจะเดินออกจากห้องไป และ ปิดประตูห้องหอ เป็นอันเสร็จพิธี
"เฮ้อ! "
ฉันถอนหายใจฟอดใหญ่ออกมา แต่ลืมนึกไปว่า ยังมีภูเขาลูกใหญ่ อยู่ตรงหน้าอยู่ และภูเขาลูกนี้ ดูท่าจะหนักอึ้งกว่าสิ่งใดบนโลกซะด้วย
"กะ...กีต้าร์"
"ว่าไง?"
"นายจะยังไม่ทำอะไร ฉันใช่ไหม?"
"ทำอะไร คือ?"
"ก็แบบ...."
ร่างใหญ่ ที่กำลังถอดชุดสูทแต่งงาน ถึงกับหลุดขำออกมา "ฮ่าๆๆ" จนท้องแทบแข็ง ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาฉันอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา
"นี่เธอคิดอะไรของเธออยู่น่ะ?"
"เอ้า ก็นายบอกแม่ฉัน และครอบครัวนายว่าฉันท้อง ฉันก็กลัวนายจะทำแบบนั้นจริงๆ"
"ยัยโง่ เราเป็นแฟนกันนะ ฉันแค่อยากจะทำให้มันถูกต้องเท่านั้นเอง ฉันสัญญาถ้าเธอไม่ยินยอม ฉันจะไม่ทำอะไรเธอเด็ดขาด จนกว่าเธอจะพร้อมให้ฉันเอง"
"ฟะ....แฟนกัน?"
ฉันขมวดคิ้วชนกันอย่างสงสัย เพราะฉันไม่รู้ว่า ตัวเองไปเป็นแฟนเขาตั้งแต่ตอนไหนเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ช่างเถอะ! ไม่มีผู้หญิงคนไหนโผล่หัวมา และไม่มีใครแย้งเรื่องงานแต่ง กีต้าร์คงคิดว่า ฉันเป็นแฟนเขาจริงๆ
เพราะตอนนี้เขาความจำเสื่อม แถมตอนนั้น ฉันเองก็เคยคุยกับวาวา จนเผลอให้เขาได้ยินว่าฉันชอบเขา และชอบเขามากๆ ซะด้วย ก่อนที่เขาจะถูกรถชน ในวันนั้น
เขาอาจจะหลงเหลือความทรงจำในวันนั้นก็เป็นได้ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เมื่อได้แต่งงานกันมาขนาดนี้แล้ว ได้แต่งงานกับคนที่ชอบ
แถมเขายังเอ่ยเรียกฉันออกมาเต็มปากเต็มคำ ว่าฉันเป็นแฟน งั้นฉันก็ขออนุญาตให้เขาเป็นแฟนของฉัน โดยไม่สงสัยหรือลังเลอะไรในตัวเขาก็แล้วกัน
และ ฉันเองนี่แหละ ที่จะเป็นคนฟื้นความทรงจำดีๆ ของเขาขึ้นมาใหม่ เพื่อให้เขาได้รับรู้แต่สิ่งดีๆ และ ความรู้สึกดีๆ ที่ฉันมีให้ต่อเขา อย่างหมดหัวใจ
"พิง?"
"คะ?"
"ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ? "
"อ๋อ ขอโทษที พอดีฉันตกใจนิดหน่อยน่ะ"
"ตกใจเรื่องอะไรเหรอ?"
"อ๋อ เปล่าๆ ไม่มีอะไร ใช่ต่อไปนี้ เราจะเป็นแฟนของกีต้าร์นะ เราจะเป็นแฟนที่ดีที่สุดให้กีต้าร์เอง และเราก็จะฟื้นแต่ความทรงจำดีๆ ให้กีต้าร์นะ"
"ฟื้นความทรงจำ?"
"ใช่ๆ เราขอกอดกีต้าร์ได้ไหม?"
"กอด?"
ฉันพุ่งตัวเข้าไปกอดเขาอย่างหายสงสัย ไม่มีความสงสัยหรือขัดขืนสิ่งใดในตัวเขาเลย ความชอบที่ทำให้ ฉันได้แต่งงานกับเขา มันเป็นความบังเอิญที่แสนวิเศษที่สุด ที่ฉันพบเจอมา
และฉันคิดว่า จากความชอบของฉัน จะแปลเปลี่ยนเป็นความรักเข้าในสักวัน อย่างไม่มีอะไรมากั้นขวาง
"กอดกันให้นานๆ นะ พักพิง กอดฉันให้นานที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ เพราะถ้ามีอะไรเกิดขึ้น มันจะทำให้เจ็บปวดมาก"
มือที่สัมผัสกอดตอบฉัน และคำพูดนั้นมันช่างเย็นยะเยือกเข้าไปถึงในหัวใจอันบอบบางของฉัน แต่มันก็ช่างแสนอบอุ่นในเวลาเดียวกัน สักวันฉันจะต้องรักเขาให้มากกว่าที่ฉันชอบเขาให้ได้อย่างแน่นอน
6 เดือนต่อมา
และนับตั้งแต่วันเข้าหอจนถึงวันนี้ ก็ผ่านมาถึง ครึ่งปีเต็ม
ฉันก็เริ่มเข้าหา กีต้าร์มากขึ้น สนิทกับเขามากขึ้นถึงแม้ว่า เขาจะดูเย็นชาใส่ฉันไปหน่อย แต่พอเวลามันผ่านไป เขาก็เริ่มจะสดใสและดูรักฉันมากขึ้น
"พิงคับ"
"จ๋า ว่าไงจ๊ะที่รัก?"
"หวานตลอดเลยนะ ไม่น่า ถึงทำให้ผมหลงคุณ"
"ไม่หรอก เพราะกีต้าร์น่ารักต่างหาก"
ฉันโอบกอดเขาจากด้านหลัง อย่างทุกครั้งที่เขาทำอาหารให้ฉัน ก่อนที่เราจะไปมหาลัยด้วยกัน ตอนนี้ ฉันรักเขามากกว่า ที่ฉันชอบเขาได้แล้วนะ
เพราะเขาให้เกียรติฉันในทุกอย่าง ทั้งไม่เคยหอมฉันก่อน หรือ แตะเนื้อต้องตัวฉันก่อนเลยด้วยซ้ำ เพราะเขาจะพูดเสมอ ว่ากลัวฉันจะไม่พอใจ และกลัวฉันอึดอัด
เพราะแบบนี้ ฉันจึงต้องเป็นคนเข้าหาเขาก่อนเสมอ เพื่อให้เขารู้ว่า สามารถกอดและหอมฉันได้ตลอด ตามที่เขาต้องการ
"กีต้าร์ "
"คับผม"
"เดือนหน้า วันเกิด เตงแล้วนะ อยากได้อะไรเหรอ?"
"อืมมมม....อะไรดี?"
"ถ้า เตงไม่รู้ งั้นเราจะเป็นคนขอเองนะ?"
"หึ! แล้ว พักพิงอยากได้อะไรครับ?"
ใบหน้าของฉันเปื้อนรอยยิ้มขึ้นมาในทันที ที่เขาถาม ก่อนที่ฉันจะหมุนตัวเขาให้หันมาหาฉัน
"เราอยากมีคืนแรกกับเตง"
ใบหน้าของกีต้าร์ดูตื่นตกใจมาก หน้าเขาซีดเผือดราวกับได้ยินคำพูดที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมาก่อน ออกจากปากฉัน
"คืนแรกเหรอ? "
"อื้มใช่ ได้ไหม กีต้าร์"
ใบหน้าคม ฉีกยิ้มออกเพียงเล็กน้อยเหมือนลังเลใจอะไรบางอย่าง ก่อนที่ฉันจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
"เออ คือ ช่างมันเถอะเนาะ เรารีบกินข้าว แล้วไป มหาลัยกันดีกว่านะคับ"
"อื้ม ครับผม คุณนายของผม"
พักพิง เธอรักเขาแหละ รักเขาจนลืมไปว่า ที่เขาแต่งมันไม่ใช่เพราะรัก แบร่! นี่แหละนะ ความรัก มันทำให้คนตาบอด
