ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า,นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทำไม ฉันจะต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ฉันไม่ได้เป็นคนทำร้ายเขาสักหน่อย ตอนถูกรถชน ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเขาถูกรถชนได้อย่างไง มารู้อีกที ก็มีข่าวลือ ทั่วโรงเรียนแล้วว่าเขาถูกรถชน
แต่นี่อะไร ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่ใช่คนที่ทำให้เขาถูกรถชนก็ไม่เชื่อ
ปึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!
"พักพิง เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!"
"พี่กีต้าร์ ใจเย็นสิคะ เรากลับห้องไปสนุกด้วยกันเถอะ"
"ออกไป เอาเงินที่ห้องฉันแล้วออกไปซะ วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี"
"อ่าว! แล้วที่คุยกันว่าจะพาไปดูหนังล่ะ?"
"ก็บอกว่า วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีไง"
"ได้ค่ะ"
เสียงเคาะประตูห้องฉัน พร้อมกับเสียงทะเลาะกันของสองคนนั้น ทำให้ฉันเริ่มจะหงุดหงิดใจ เอาว่ะ! ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไปเป็นขอทานข้างถนน มันก็คงไม่ได้แย่เท่าไหร่ กลับบ้านเถอะ แล้วค่อยทำงานใช้หนีไอ้เวรนี่
อย่างน้อยมันอาจจะสบายใจกว่าอยู่ที่ๆ ทำให้ฉันทุกข์ใจแบบนี้ ก็ได้ พอคิดได้แบบนี้ ฉันก็ไม่รีรอ ที่จะรีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเองใส่กระเป๋า และทิ้งห้องที่หรูหรานี้เอาไว้อยู่เบื้องหลัง
"พักพิง ฉันบอกให้เปิดประตูไง ไม่ได้ยินหรือไง!"
แกร๊ก!!
ฉันเปิดประตูมาพร้อมกับ กระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย จนร่างสูงตรงหน้าถึงกับชะงักไป กับสิ่งที่ฉันทำอยู่ต่อหน้าเขา
"พักพิง!"
เขาเอ่ยชื่อฉันด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก พร้อมกับกัดกรามแน่นจนเป็นสันนูน
"เธอกล้าดีอย่างไง ถึงจะออกไปจากบ้าน"
ฉันไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเลยแม้แต่น้อย กลับกันฉันรีบเดินลากกระเป๋าเสื้อผ้า ลงบันไดบ้านอย่างรวดเร็ว
แต่แล้ว มือใหญ่ก็กระชากแขนของฉันอย่างแรง จนตัวฉันหันไปกระแทกใส่แผงอกกว้าง
ตุบ!
"ไม่ได้ยินที่ฉันถามเหรอ?"
แววตาเดือดดาลของเขา ทำให้ฉันรู้สึกกลัวอยู่ไม่น้อย แต่ถ้าให้เทียบกับความเจ็บปวดภายในใจที่มีมากล้น ฉันก็คงรับมันไม่ไหวอีกแล้ว
"มึงเป็นเมียกู มึงต้องอยู่ที่นี่ เพื่อชดใช้ในสิ่งที่มึงทำ พักพิง"
เพี้ยะ! ฉันตบหน้าเขาอย่างแรงเพื่อเรียกสติอันบ้าคลั่งของเขา ให้หยุดฟุ่งซ่าน กับสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำ
"อย่ามาใช้คำพูดหยาบคายกับฉันนะ กีต้าร์ นายมีอะไรให้ฉันบ้าง ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ มีแต่ฉัน ที่เสียกับเสีย เสียตัว เสียใจ เสียทุกอย่าง เสียแม้กระทั่งความรู้สึกที่จะรักนาย"
ฉันตะคอกเสียงใส่เขาด้วยน้ำเสียงสะอื้นออกไปอย่างเจ็บปวด หัวใจฉันแตกสลายจนแทบจะต่อกันไม่ติดแล้ว
"เสียงั้นเหรอ! พิง แล้วสิ่งที่มึงทำกับกีต้าร์น้องกูล่ะ มันเรียกอะไร?"
"อะไรนะ?"
ใจฉันกระตุกวูบ เมื่อได้ยินผู้ชายตรงหน้าเอ่ยว่า กีต้าร์คือน้องชาย แล้วคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันล่ะ เขาคือใคร
"นายบอกว่า กีต้าร์คือน้องชาย แล้วนายคือใครกัน?"
"เธออยากรู้มากนักใช่ไหม มานี่!"
เขากระชากแขนฉันอย่างแรง ให้เดินตามไปยังห้องของน้องชายตัวเอง ที่ฉันเห็นรถโรงพยาบาลขับมาส่งเมื่อช่วงเย็นของวันนี้ หลังจากที่ฉันกลับมาจากมหาลัย ก่อนจะเปิดประตูห้องนั้นออก
แต่แล้ว ฉันก็ต้องตะลึงงังอีกครั้ง เพราะคนที่นอนบนเตียงใหญ่ ในห้องคือ ชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาเหมือนกับผู้ชายที่ดึงแขนฉันเอาไว้อย่างกับฝาแฝด แต่เขามีเครื่องช่วยหายใจ และสายน้ำเกลืออยู่ที่ตัว
ณ เวลานั้น ร่างกายฉันสั่นระรัว หัวใจเต้นจนนับจังหวะไม่ได้ หูมันอื้อไปหมด นี่มันเรื่องอะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ผู้ชายที่กระชากแขนฉันให้เดินมาตรงนี้คือใคร
แล้วผู้ชายที่นอนเป็นผักตรงนั้นคือใคร ตัวฉันแทบยืนไม่อยู่ ทำได้เพียงเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างที่นอนโคม่าอยู่ตรงนั้น อย่างเจ็บปวด มันเป็นเพราะฉันจริงๆ เหรอ
เพราะฉัน ที่ทำให้กีต้าร์ต้องเป็นแบบนี้ ต้องมานอนโคม่าอยู่แบบนี้เหรอ ถ้าวันนั้น กีต้าร์ไม่ได้ยินที่ฉันแอบคุยกับ วาวา ว่าฉันชอบเขา เขาคงไม่รีบวิ่งหนีไปแบบนั้น
"หมอบอก ตอนถูกรถชน สมองของน้องชายฉันได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ยังไม่ถึงกับสมองตาย อาจจะแค่โคม่า อีก 4 สัปดาห์ ก็น่าจะฟื้น"
" 4 อาทิตย์หลังจากกีต้าร์ ถูกรถชน"
ฉันสบถออกมาก่อนเอ่ยถาม คนที่ยืนอยู่ข้างฉันอย่างสงสัย
"ตั้งแต่ตอนที่ นายไปขอฉันแต่งงานที่โรงเรียนนั่นเหรอ?"
"ใช่! แม่เลยโทรมาหาพ่อ ขอให้ช่วยพาน้องชายของฉัน ไปรักษาต่อที่ อเมริกา แต่เพราะมีปัญหาหลายอย่างในการเดินทาง พ่อจึงส่งแค่หมอมา จากนั้นพวกท่านก็ทะเลาะกันใหญ่โต เรื่องของน้องชายฉัน ประจวบเหมาะกับ ตอนนั้นก็ใกล้เป็นวันสอบจบ ม.6 ของกีต้าร์พอดี"
"งั้นข่าวลือ ที่วาวาบอกก็เรื่องจริงน่ะสิ"
ฉันพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา ครุ่นคิดถึงสิ่งที่วาวา เล่าให้ฟัง ก่อนจะหันไปมองชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างฉัน
"เธอรู้ไหม ว่าวันที่น้องชายฝาแฝดของฉันถูกรถชน มันคือวันที่ฉัน บินมาเซอร์ไพรส์พวกเขา ที่เมืองไทย"
ฉันเริ่มน้ำตาคลอตามคำพูดของเขา ที่ฟังแล้ว มันสุดแสนจะเจ็บปวด จนฉันไม่อาจที่จะให้อภัยตัวเองได้อีกแล้ว
"พอฉันบินมาถึงสนามบิน แม่ก็โทรมาบอกว่า ให้ฉันไปหาที่โรงพยาบาล ตอนนี้น้องชายของฉันถูกรถชน อาการสาหัส เธอรู้ไหม หัวใจฉันแทบแตกสลาย พ่อก็คนหนึ่งแล้ว ที่ทำให้ครอบครัวแตกแยก แล้วนี่เธอ ยังจะพรากน้องชายของฉันไปอีกเหรอ?!"
เขากระชากแขนเสื้อฉันลุกขึ้นจากเตียงนอนของกีต้าร์ แล้วผลักตัวฉันล้มลงกับพื้นอย่างแรง
ตุบ!
วินาทีนี้ ฉันรู้แล้ว ฉันมันผิดเอง ที่ทำให้ เขาต้องผลัดพรากจากกัน
"เธอรู้ไหม พิง พอฉันไปถึง โรงพยาบาล น้องชายของฉัน มันเรียกแต่ชื่อของเธอ มันเหม่อลอย เรียกแต่ชื่อของเธอ พิง พิง! พิง พิง!"
"ฉันรู้แล้ว ฮื้ออออออ!!! ฉันผิดเอง ฮื้อออออออ!!!"
ฉันยกมือขึ้นไหว้คนตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ว่าทำไมเขาถึงอยากแก้แค้นฉัน เพราะฉันเอง ฉันเองที่ทำร้ายเขาก่อน
"มึงไหว้กูทำไม พิง มึงควรไปไหว้ขอโทษคนที่นอนอยู่บนเตียงนู่น อาการน้องกู จากโคม่า 4 สัปดาห์ที่หมอบอกว่า จะฟื้น กลับกลายเป็น เจ้าชายนินทา มาจนถึงทุกวันนี้ มึงได้ยินไหมมมมม"
ฉันสะอื้นหนักขึ้น ในใจก็คิดอยากจะไปเป็น เจ้าหญิงนินทา แทนเขาเหลือเกิน ฉันมันผิดเอง ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
"กีต้าร์ เราขอโทษ เราขอโทษนะ ฮื้อออออ! ฮึก"
"ที่มึงบอกว่า มึงเสีย มึงเสียแค่นี้ มันยังน้อยไป กับชีวิต ที่ต้องแลกกับน้องกู ที่นอนเป็นผักแบบนี้มึงคิดว่า มึงเสียแค่นี้ มึงบอกมึงรับไม่ได้งั้นเหรอ?"
เสียงเดือดดาลของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับอารมณ์ ที่เริ่มรุนแรงใส่ฉัน
