เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป
ผู้แต่ง
อิชงเรื่องย่อ
เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป
ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า,นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด22
พิสูจน์สิ
บรรยาย First person
#เปียโน
เช้าวันรุ่งขึ้น
ในขณะที่ผมนั่งจิบกาแฟ ดูดบุหรี่อยู่ในห้องรอเธอตื่น มันก็ทำให้ผมนึกย้อนไปถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เธอเคยเอ่ยพูดกับผมเรื่องของกีต้าร์ มันทำให้ผมลังเลใจไม่น้อย ที่รู้สึกว่าเธออาจจะไม่ใช่พิง คนที่กีต้าร์เขียนไว้ในไดอารี่
เพราะรูปร่าง น้ำเสียง การเข้าหาใครสักคนของเธอ มันดูเหมือนจะไม่ใช่ ผู้หญิงที่กีต้าร์เขียนไว้เลยแม้แต่น้อย และยิ่งครั้งแรกที่ผมได้มีอะไรกับเธอ มันก็ยิ่งตอกย้ำให้ผมเริ่มไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าเธอคือคนในไดอารี่จริงๆ หรือเปล่า
เรื่องที่เธอดูสวย น่ารัก ผมยอมรับว่าใช่ แต่เรื่องอื่นๆ มันกลับตรงกันข้ามกับทุกอย่างที่อยู่ในไดอารี่อย่างสิ้นเชิง ราวกับเป็นคนละคนกัน
"หื้มมม!"
ใบหน้าเรียวงัวเงียสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาด้วยท่านอนคว่ำจากเมื่อคืน ก่อนที่สายตาเรียวจะเหลือบมองมาทางผมด้วยความตื่นตระหนก
"ว้ายยย! นายนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"
เธอรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้และเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
"เงินอยู่ตรงหัวเตียง เอาไปซื้อยาคุมกินด้วย"
"ว่าแต่ รอบที่แล้ว เธอกินยาคุมหรือเปล่า?"
"กะ...กิน!"
ร่างเล็กกอดผ้าห่มคลุมกายไว้แน่น เธอคงรู้สึกประหม่าไม่น้อยที่มีอะไรกับผมอีกครั้งแบบนี้ หรือ เธออาจจะกำลังรู้สึกผิดกับกีต้าร์อยู่ก็เป็นได้
"นาย"
"ว่าไง?"
"ที่นายบอกมีเรื่องจะคุยกับฉัน คือเรื่องอะไรเหรอเกี่ยวกับกีต้าร์หรือเปล่า?"
ผมสูบลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะพ่นมันออกมา เพื่อตั้งสติ เพื่อพูดเรื่องนี้กับเธอ
"ฉันแค่อยากรู้อะไรบางอย่าง?"
"อะไรเหรอ?"
"เธอบอกว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงในไดอารี่ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?"
เธอก้มหน้าลงราวกับว่า กำลังจะได้รับความยุติธรรมจากผม ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมน้ำตาที่อาบแก้ม
"นายสงสัยในตัวฉันใช่ไหม นายลังเลใช่ไหม ว่าผู้หญิงคนนั้น ใช่ฉันจริงๆ หรือเปล่า?"
"ใช่!"
เธอพ่นลมหายใจออกมา พร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ก่อนเอ่ยตอบ
"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงในไดอารี่ ฉันมีชื่อว่า พักพิง ไม่ใช่ พิง เฉยๆ และถึงแม้คนที่สนิทกับฉันจะเรียกชื่อฉันว่า พิง แต่ฉันชื่อ พักพิง มันไม่สามารถแก้ไขเรื่องแบบนี้ได้"
"งั้นเธอก็ พิสูจน์สิ พิสูจน์ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น"
"ฉันต้องพิสูจน์อย่างไง?"
"ก็เธอชอบน้องชายฉันขนาดนั้น เธอจะไม่รู้เลยเหรอ ว่าน้องชายฉันรู้สึกสนิทกับผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษบ้างอ่ะ"
"ก็ฉันไม่รู้ไง! ฮื้อออออ"
ยิ่งเราทั้งคู่ พูดถึงเรื่องนี้กันมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งขึ้นเสียงใส่กันมากเท่านั้น มันยิ่งตอกย้ำให้ผมรู้ว่า เธอไม่ผิด เธอเป็นเพียงแค่แพะรับบาปกับเรื่องนี้เท่านั้น
"ช่างมันเถอะ!"
พูดจบผมก็เดินออกจากห้องไป โดยไม่หันกลับไปมองเธออีก
และนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ผมก็นอนกับเธอทุกคืนมาตลอด 2 ปีเต็ม โดยใส่ถุงยางบ้าง และให้เธอกินยาบ้าง สลับซับเปลี่ยนกันไป
#พักพิง
ณ วันรับปริญญา
ทุกคนที่ได้รับปริญญาต่างก็พากันถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก รวมไปถึงฉันและเพื่อนๆ ในคณะ และอี่ตานั่นด้วย
แต่แล้ว เมื่อฉันเหลือบมองอี่ตาเปียโน ฉันก็ได้เห็นชายยุโรปร่างสูง และผู้หญิงวัยกลางคนเดินตรงเข้าไปหาเข้า
"If you don't get a degree for your brother today Will the father know that the you ran away from his father to live in Thailand? (ถ้าวันนี้แกไม่ได้รับปริญญาให้น้องชายของแกวันนี้ พ่อจะรู้ไหมว่าแกหนีพ่อมาอยู่เมืองไทย?)"
"ผมขอโทษครับ แต่ผมจำเป็น"
"ช่างมันเถอะ ไหนๆ แกก็มาแล้ว รับปริญญาแทนน้องแล้วด้วยหนิ งั้นพรุ่งนี้แกก็ต้องกลับอังกฤษกับพ่อ"
"คงไม่ได้หรอกครับ"
แต่แล้ว มือใหญ่ก็เดินมาลากแขนฉัน เพื่อเดินตรงเข้าไปหาผู้ใหญ่ทั้งสองท่านอย่างรวดเร็วจนฉันเองก็ตั้งตัวไม่ทัน
"เพราะผมมีเมียแล้ว"
ฉันถึงกับอ้าปากค้างตะลึงงันกับคำพูดที่อี่ตานี่พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย จนฉันตั้งตัวไม่ติด และยังสับสนกับสิ่งที่เขาเอ่ยพูดออกมา
"พักพิง นี่พ่อกับแม่ฉัน"
"เออ! สะ...สวัสดีค่ะ"
ฉันยิ่งงงงวยเข้าไปใหญ่ เพราะพ่อแม่ที่มาสู่ขอฉัน และมาในงานแต่งไม่ใช่ท่านทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตรงนี้ มันสับสนป่นมึนงง มันรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก ทำได้เพียงแต่ยืนอึ้งๆ งงๆ กับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
แต่จะว่าไปแล้ว ท่านที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ ก็มีใบหน้าละม้ายคล้ายกีต้าร์กับเปียโนอยู่นะ จะว่าเหมือนเลยก็ถือว่าได้
"พักพิงลูก!"
ในที่สุดเสียงสวรรค์ของฉันก็เข้ามาช่วยชีวิตได้ทัน
"แม่จ๋า"
ฉันรีบสลัดมืออิตาเปียโนออกอย่างรวดเร็ว และรีบพาแม่เดินออกไปจากตรงนั้น ก่อนที่ท่านจะรู้ความจริงว่าคนที่มาสู่ขอฉัน กับคนที่ยืนตรงหน้าอิตาเปียโนไม่ใช่คนเดียวกัน
มันแย่มากๆ ทุกอย่างมันดูสับสนไปหมด จนฉันเริ่มจะรู้สึกสมเพชตัวเองเข้าไปทุกวัน ตั้งแต่อยู่กินกับอิตาบ้านี่มา
"เป็นไงบ้างลูก สบายดีไหม?"
"สบายดีค่ะ แม่ไปเที่ยว ซื้อบ้านสวยๆ อยู่ สบายใจขึ้นไหม?"
"ก็ดีลูก เราไม่เคยมีเงินขนาดนี้มาก่อน เลยใช้จ่ายซะถนัดมือเลย เออว่าแต่ เมื่อ 4 ปีก่อน หลังจากแต่งงานได้ อาทิตย์เดียว ลูกก็แท้งลูกเหรอ เห็นกีต้าร์บอกแม่แบบนั้น"
"อะ....อ่อ เออคือ!"
ฉันเริ่มพูดติดขัดเพราะไม่รู้มาก่อนว่า เขาจะโกหกแม่ของฉันไปแบบนั้น
"โถ่! ลูกแม่ ไม่เป็นไรนะลูก"
แม่ดึงตัวฉันเข้าไปกอดปลอบอย่างรวดเร็ว จนฉันแทบกลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่ ชีวิตฉันทำไมจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ ต้องนอนกับพี่ชายฝาแฝดของคนที่แอบชอบทุกคืน
มิหนำซ้ำยังต้องหลอกคนอื่นๆ ไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่อง ทั้งเรื่องตัวตนที่แท้จริงของ อิตาเปียโน เรื่องท้อง เรื่องแท้ง ฉันเริ่มจะไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าตัวฉันในตอนนี้ยังจะมีคุณค่าคู่ควรกับความเป็นคนอยู่หรือเปล่า
"เออ ขอโทษนะคะ คุณรู้จักคนชื่อกีต้าร์ไหมคะ"
แต่แล้ว สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้นกับฉัน ผู้หญิงวัย รุ่นราวคราวเดียวกับฉันเดินอุ้มลูกเข้ามาหา และถามหากีต้าร์ขึ้นมาต่อหน้าต่อหน้าฉัน
แต่แปลกฉันกลับรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาของเธออย่างน่าประหลาดใจ รูปร่างที่เหมือนฉัน ผิวพรรณที่ขาวเหลือง ลักษณะทางกายภาพค่อนข้างจะเหมือนฉันทุกอย่าง
"เออ คุณคะ"
"คะ...คะ ขะ ขอโทษค่ะ เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะคะ"
"ฉันถามว่า คุณรู้จัก คนชื่อกีต้าร์หรือเปล่าคะ?"
"อ่อ รู้จักค่ะ ดะ....เดี๋ยวฉันพาคุณไปหานะคะ"
"เดี๋ยวก่อนค่ะ"
แต่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็รั้งแขนฉันไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะประจันหน้ากับฉันอย่างคนเคยรู้จัก
"ไอ้พักพิงใช่ป่ะ!"
"เออ ค่ะ"
ฉันยิ่งมึนงงเข้าไปใหญ่ กับคนที่อยู่ตรงหน้า เขารู้จักชื่อฉันได้อย่างไง แถมยังยิ้มหน้าระรื่นอีกต่างหาก
"เออ พักพิง งั้นแม่ไปนั่งกินอะไรรอที่โต๊ะม้าหินอ่อนนะลูก ลูกๆ คุยกันไปเถอะ"
"ค่ะแม่"
"พักพิง แกจำฉันได้ไหม?"
"ใครอ่ะ"
"ฉันไง ฟ้า ที่เรียนห้องเดียวกับแกอ่ะ"
"ฟ้า"
ฉันนึกย้อนกลับไปช่วงเรียนม.ปลาย และครุ่นคิดอยู่นาน ว่าในห้องมีคนชื่อฟ้าหรือไม่ ก่อนจะนึกได้ว่ามีคนชื่อฟ้าแฟนบอมหัวโจกที่ชอบแกล้งกีต้าร์
อยู่ห้องฉันจริงๆ แต่ช่วงม.6 เทอมสอง ฟ้าก็หายไปจากโรงเรียน เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่กีต้าถูกรถชน
"อ๋อ เราจำได้แล้ว ฟ้าที่หายไปช่วงเทอมสองใช่ป้ะ"
"อื้ม ใช่ๆ "
"เป็นไงบ้าง ทำไมถึงพึ่งมาหากันตอนนี้!"
"คือเรา"
ฟ้าหันหน้าไปจ้องมองเด็กที่อยู่ในอ้อมแขน ก่อนจะหันกลับมาหาฉันอย่างสดใสอีกครั้ง
"ตอนนั้นเราท้องน่ะ เลยพักการเรียน"
ฉันได้ฟังก็รู้สึกตกใจอยู่เล็กน้อย แต่ก็เข้าใจ ว่าทำไมเธอถึงไม่กลับมาเรียน ก็เพราะต้องเลี้ยงลูกนี่เอง