เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป
ผู้แต่ง
อิชงเรื่องย่อ
เป็นเมียน้องแล้ว เป็นเมียพี่อีกคนจะเป็นไรไป
ชาย-หญิง,ครอบครัว,จิตวิทยา,รัก,ดราม่า,นางเอกน่าสงสาร,พระเอกปากร้ายแต่ใจดี,ฝาแฝด,แก้แค้น,ชายหญิง,ดราม่า,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด23
เริ่มปรากฏ
บรรยาย First person
#เปียโน
ผมเหลือบมองไปยังยัยโง่พักพิง ที่ยืนคุยกับผู้หญิงที่อุ้มลูกอยู่อย่างสนิทสนม ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว
"ที่รัก มาอยู่นี่เอง ไม่พา แม่ไปหาพ่อแม่เราล่ะคับ"
"เออคือ เรายืนคุยกับฟ้าอยู่น่ะ"
เธอเบี่ยงหน้าไปทางผู้หญิงคนนั้น เพื่อให้ผมได้ทักทายกับเพื่อนของเธอ แต่ดูเหมือนผู้หญิงตรงหน้าจะสตั้นไปชั่วขณะ เมื่อได้เจอหน้าของผม
"เออ...สวัสดีคับ ผมชื่อกีต้าร์คับ ยินดีที่ได้รู้จัก คุณเป็นเพื่อนแฟนผมเหรอคับ"
"ใช่ค่ะ!"
น้ำเสียงโทนต่ำบวกกับใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความขุ่นเคือง ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ กับผู้หญิงคนนี้ชอบกล
"กีต้าร์ นี่ฟ้าไง ที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับเรา"
คุณฟ้ามีสีหน้าที่ขุ่นมัวอย่างชัดเจน เธอจ้องมองหน้าผมอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา จนยัยพักพิง ต้องห้ามศึก รีบเอ่ยบอกเธอเรื่องของผมออกไป
"ฟ้า กีต้าร์ถูกรถชนน่ะ เขาความจำเสื่อม ฟื้นความทรงจำมา 4 ปีกว่าแล้ว แต่ดูเหมือนมันไม่ได้ผลเลยอ่ะ"
"อ๋อ! เธอเลย แต่งงานกับเขาเสียเลยสินะ ไม่น่าเชื่อนะ ว่าผู้หญิงที่ฮอตแบบเธอ จะมาแต่งงานกับเบ๊ของพี่บอมแบบเขาได้"
โทนเสียงที่คุณฟ้าพูด กับยัยพักพิงเริ่มเปลี่ยนไปมันปะป่นไปด้วยความเย้ยหยันเดือดดาล จนทำให้ผมรู้สึกสงสัยในตัวเธอเข้าไปใหญ่
"คุณลุงคะ ทำไมคุณลุงถึงหน้าเหมือนหนูจังเลย"
แต่แล้ว ลูกสาวของคุณฟ้าก็เอ่ยถามผม จนผมชะงักไปชั่วขณะ แต่ก็ช่างเถอะอย่างไรเสีย เด็กก็คือเด็ก เด็กน้อยอาจจะเห็นว่าผมหล่อ เลยอยากหน้าตาเหมือนผมก็เป็นได้
แต่จะว่าไปแล้ว รูปร่าง สัดส่วน ต่างๆ ของคุณฟ้าก็คับคล้ายคับคลาเหมือนคำบรรยายรูปร่างในไดอารี่ของไอ้กีต้าร์มันอยู่นะ แต่เธอชื่อฟ้า ไม่ได้ชื่อพิง เธอคงไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรอก ผมคงคิดมากไปเอง
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย กีต้าร์"
คุณฟ้ากัดกรามแน่น ก่อนจะวางลูกลง เพื่อขอฝากลูกไว้กับยัยพักพิง
"เราขอฝากลูกสักครู่นะ (พิง!)"
เธอย้ำเสียงคำว่า พิง! ออกมาอย่างชัดถอยชัดคำ ราวกับบ่งบอกความเป็นเจ้าของ ของชื่อนั้น ก่อนจะลากตัวผมไปคุยในที่ลับตาคน
เมื่อไปถึงที่ลับตาคน เธอก็ดึงตัวผมเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม ราวกับรู้จักผมมาเป็นอย่างดี ริมฝีปากบางขบเม้มไปตามริมฝีปากและซอกคอของผมอย่างชำนาญ
"เดี๋ยว!"
จนผมต้องรีบผลักตัวเธอออก ด้วยความตกใจ และเผลอผลักแรงไปจนเธอล้มตัวนั่งลง
"โอ๊ย!!! ไอ้เวร มึงกล้าผลักกูเหรอ กีต้าร์"
"คือ ผมขอโทษ ผมตกใจมากไปหน่อย คือเรารู้จักกันเหรอคับ คุณถึงทำแบบนี้กับผม"
"กูก็จะรื้อฟื้นความจำให้มึงไง"
เธอเด้งตัวลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาผม และลูบไล้ไปตามใบหน้าและลำตัว
"มึงหล่อขึ้นนะ ดูสูงขึ้นด้วย ดูดีมากเลย ถามหน่อยสิ มึงได้กับอี่พักพิงหรือยัง?"
ผมขมวดคิ้วแน่นอย่างสงสัย ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงได้ถึงเนื้อถึงตัวผมได้ขนาดนี้ ดูท่าคงเป็นเด็กเก่าๆ ของไอ้กีต้าร์เป็นแน่
"คุณรู้จักผมเหรอ?"
"ใช่! กูรู้จักมึงดีเลยแหละ"
เธอผลักตัวผมออกพร้อมเอ่ยคำว่า ใช่! ออกมาย้ำคำอย่างชัดถอยชัดคำโดยไม่ลังเล นี่ยิ่งทำให้ผมเริ่มรู้สึกลังเล ป่นสงสัยในตัวเธอเข้าไปใหญ่
"พี่บอม ผัวกูที่ผลักมึงจนถูกรถชน เขาตายแล้วนะ!"
"ฮะ?"
เรื่องทุกอย่างเริ่มปะติดปะต่อกันทีละน้อย ของคำพูดผู้หญิงคนนี้ เหมือนผมจะต้องทำตัวให้เหมือนกีต้าร์ให้มากที่สุด เพื่อเข็ญเอาความจริงจากปากยัยนี่เสียแล้ว
"พี่บอมถูกโจรฆ่าตาย ขณะทำการจู่โจมจับกุม พี่บอมเขาสอบตำรวจได้น่ะ"
"คุณก็มีชีวิตที่ดีแล้วหนิคับ แล้วคุณต้องการคุยกับผมเรื่องอะไร?"
"เรื่องอะไรน่ะเหรอ?"
เธอขยับตัวเข้าใกล้ผมอย่างรวดเร็ว พลางกระชากคอเสื้อผมในชุดครุยอย่างแรง จนตัวผมเซเข้าไปใกล้ตัวเธอ
หนอยบังอาจนักน่ะ ฉันไม่ใช่ไอ้กีต้าร์นะ ที่จะมาเป็นเบ้ให้ แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่องูมันจะคลายพิษแล้ว เราก็ต้องไหลตามน้ำไปก่อนล่ะว่ะ
"ในขณะที่มึงออกจากโรงพยาบาล ได้เริ่มต้นชีวิตที่สุขสบาย แต่มึงกลับปล่อยให้กูกับลูกกูอยู่กันอย่างเดียวดายเนี่ยนะ ไอ้กีต้าร์! "
ใจผมกระตุกวูบ ชะงักไปชั่วขณะ เมื่อได้ยินเธอเอ่ยว่า เธอกับลูกของเธออยู่ด้วยกันอย่างเดียวดาย แล้วสรุปว่า ตอนนั้นที่กีต้าร์ถูกรถชนไปแล้ว เธอหายไปไหนกัน
ผมกำหมัดแน่นในใจก็สั่นระรัวอยากจะกระชากหัวเธอให้กลับบ้านไปพร้อมกับผมซะตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด แต่จะทำตอนนี้ก็ทำไม่ได้ เพราะอยู่ในรั้วมหาลัย
ผมเลยคิดอุบายออกมา เพื่อให้เธอยอมตามผมไปที่บ้าน จะได้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างกับกีต้าร์ และจะได้รู้เสียทีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร
"ผมคิดว่าเราคุยกันที่นี่ คงไม่ดีเท่าไหร่นะคับ ผมว่าคืนนี้เราไปคุยกันที่บ้านของผมดีกว่า จะได้เคลียร์ใจกันให้เรียบร้อย"
พูดจบ ผมยื่นมือไปขอมือถือจากเธอ ก่อนจะกดแอดไลน์กันเอาไว้ และส่งโลเคชั่นบ้านผม ให้กับเธอ
"อย่าลืมนะคับ คืนนี้ผมจะรอ"
(ทำหน้าตาน่าสงสารเข้าไว้ไอ้เปียโน ฮึบๆ แสดงให้สมบทบาทไว้)
"เดี๋ยวนี้มึงเจ้าเล่ห์ขึ้นนะ ได้สิ แล้วเจอกัน"
พูดจบ ผมก็รีบตรงดิ่งไปหาพักพิงในทันที ความรู้สึกผิดและกลัวเสียเธอไปประเดประดังเข้ามาในโสตประสาทอย่างไม่ขาดสาย
ก่อนที่ผมจะก้มไปมองเด็กผู้หญิงหน้าตาเศร้าหมองที่นั่งกินขนมอยู่ข้างพักพิง พักพิงเธอมีหน้าตาที่ซีดเผือดราวกับมีเรื่องอยากจะบอกอะไรผมบางอย่าง
แต่ผมกลับไม่ได้สนใจเธอ และหันไปมองหน้าน้องคนนั้น อย่างพินิจพิเคราะห์ ดูๆ ไปแล้ว เด็กคนนี้ก็มีส่วนคล้ายผมอยู่ไม่น้อย แต่จะให้รู้ความจริงอย่างแน่ชัด ก็คงต้องพาเธอไปตรวจ DNA กับไอ้กีต้าร์
เพราะบางทีเด็กคนนี้อาจจะเป็นลูกของไอ้กีต้าร์น้องชายผมที่ติดท้องยัยคนชื่อฟ้านี่ไปก็เป็นได้ เพราะท่าทางการจู่โจมของเธอใส่ผมเมื่อครู่
มันก็บ่งบอกอย่างชัดเจน ว่าผู้หญิงที่ชื่อฟ้า อาจจะเคยมีอะไรเกี่ยวข้องกับไอ้กีต้าร์น้องชายผมอย่างแน่นอน
"น้องพราวคะ กลับ กับคุณแม่ค่ะ"
เด็กคนนั้นรีบกอดแขนพักพิงเอาไว้อย่างแน่นหนาราวกับหวาดกลัวแม่ของตนอย่างสุดขีด
"ไม่ค่ะ น้องพราวอยากอยู่กับป้าพิง ป้าพิงซื้อขนมให้น้องแพรวเยอะเลย"
"น้องแพรว!"
เสียงโทนต่ำของฟ้า บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเธอต้องการให้ลูกของเธอกลับบ้านไปพร้อมกับเธออย่างรวดเร็ว ผมจึงรีบดักทางไว้ เพื่อให้เด็กได้สบายใจขึ้น
"อย่างไงค่อยมารับลูกตอนคุณฟ้าทำธุระเสร็จก็ได้ครับ จะได้ไม่เป็นการลำบากคุณฟ้าด้วย"
ฟ้าผ่อนลมหายใจออกมา ก่อนจะเหลือบตาจ้องมองไปยังลูกของตนและตอบผม ด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ
"อะไรนะคะ! จะให้ลูกอยู่กับคนอื่นได้ไง ไม่ตลกไปหน่อยเหรอ"
"อย่างไงเสีย เราก็เพื่อนเก่ากัน การที่ลูกของคุณจะอยากอยู่กับป้าเขา ก็คงไม่มีปัญหาอะไร ตอนเย็นคุณก็ค่อยมารับก็ได้หนิ"
ฟ้ายืนนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ น่าแปลก! เด็กคนนี้ควรเป็นเด็กติดแม่สิ แต่ทำไมถึงพยายามอยากอยู่ติดกับคนอื่นมากกว่าแม่ตัวเองกันนะ ทั้งที่จากการแต่งตัวให้ลูก และตัวคุณฟ้าเองก็ออกจะดูดีออกขนาดนี้
"ได้!!!"
พูดจบคุณฟ้าก็เดินออกจากพวกผมไป เหลือไว้แต่เด็กน้อย ที่เอาแต่กอดแขนพักพิงเอาไว้อย่างหวาดกลัว