ผู้แต่ง
อรอรเรื่องย่อ
รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ยอดสวาทจอมเถื่อน ,อรอร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ยอดสวาทจอมเถื่อนภายในบริเวณสุสานแกรนเด้ สุสานประจำเมืองเซโล่ที่เงียบสงบ ไร้ผู้คนพลุกพล่าน จะมีก็แต่คนดูแลสวนสองสามคนที่กำลังเก็บกวาดเศษใบไม้ใบหญ้า บ้างก็ตัดและเล็มกิ่งต้นไม้ให้สวยงามอยู่ตรงริมรั้ว สองข้างทางของถนนร่มรื่นด้วยต้นเมเปิ้ลขนาดใหญ่ที่ใบของมันกำลังกลายเป็นสีแดงอมส้ม บางส่วนก็ร่วงหล่นอยู่บนพื้นถนน บนเนินลาดที่ลดหลั่นมีต้นหญ้าสีเขียวปกคลุมไปทั่วบริเวณรอบๆ หลุมฝังศพ ป้ายหินอ่อนสลักชื่อผู้เสียชีวิตปักเรียงรายอยู่บนเนินดิน ไม่เว้นแม้แต่ป้ายเหนือหลุมฝังศพของ สเตฟาน รัทเทอร์ฟอร์ด มหาเศรษฐีผู้มั่งคั่งที่จากไปด้วยโรคมะเร็ง แต่วันนี้ป้ายหินอ่อนบนเนินดินถูกฉีดพ่นด้วยสีสเปรย์สีแดงเป็นถ้อยคำที่แสดงออกถึงความชิงชังอย่างชัดเจนซึ่งเป็นครั้งที่สี่ในสองเดือน
‘แกต้องรับผิดชอบ!’
แซคคิโอ มิเกลลี่ หรือแซคคิโอ เวย์ริงตัน ทายาทบุญธรรมของตระกูลเวย์ริงตันยืนมองข้อความนั้นด้วยความหนักใจ หลังได้รับแจ้งจากทางเจ้าหน้าที่สุสาน ทำให้เขาต้องรีบบึ่งรถมาดู ในฐานะที่เขาเคยเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวให้มาก่อน ถึงแม้เขาจะเป็นคนของตระกูลเวย์ริงตันแล้วก็ตาม แต่ความผูกพันที่มีมานานยังคงทำให้เขาภักดีและรำลึกถึงเจ้านายเก่าอยู่เสมอ ยิ่งเป็นเรื่องก่อกวนไม่เลิกแบบนี้ เขายิ่งปล่อยหรือทำนิ่งเฉยอยู่ไม่ได้
“รับผิดชอบเรื่องอะไร?” อดีตบอดี้การ์ดพึมพำด้วยความสงสัย เพราะเท่าที่เคยติดตามอดีตผู้มีพระคุณมาหลายปี ก็ไม่เห็นว่าเจ้านายของเขาจะคิดร้ายกับใคร นอกจากวางแผนจับคู่ให้ลูกสาวแค่นั้น
ร่างสูงใหญ่เดินสำรวจไปรอบๆ บริเวณหลุมฝังศพที่กว้างประมาณสองคูณสี่เมตร ด้านหลังของป้ายหินอ่อนยังมีข้อความที่เขียนด้วยสเปรย์สีแดงอีกด้วยว่า
“ทวงคืนชีวิต!”
“ทวงคืนชีวิต” แซคคิโอทวนคำอย่างใช้ความคิดเพราะนับตั้งแต่อดีตผู้มีพระคุณของเขาเสียชีวิตลง และนำศพมาฝังไว้ที่นี่ก็เริ่มมีการก่อกวนเกิดขึ้น ป้ายหินอ่อนถูกพ่นเลอะทั้งด้านหน้าด้านหลังเป็นครั้งที่สี่ในรอบสองเดือน นั่นหมายความว่าคนทำจงใจที่จะเรียกร้องอะไรบางอย่างซึ่งเขายังหาคำตอบไม่เจอ
‘ใครเป็นคนทำแบบนี้ เพื่ออะไร ต้องการอะไร’ อดีตบอดี้การ์ดเดินวนรอบหลุมฝังศพพลางคิดหาเหตุผลของผู้ก่อกวน เพราะถ้าเป็นพวกเด็กวัยรุ่นมาพ่นสีเล่นก็จะไม่มีข้อความแบบนี้
แล้วความคิดของเขาก็แล่นไปถึงสองคนร้ายที่เขายังไม่ให้อิสรภาพ หลังจำได้ว่าเคยเห็นข้อความประกาศตามหาตัวจิมมี่ทางโซเซียล แล้วเขาก็เพิ่งรู้ว่าจิมมี่ นามสกุลเซอจิโอ ส่วนร็อคโคมีประกาศตามหาตัวทางหน้าหนังสือพิมพ์โดยให้แจ้งเบาะแสเข้าไปที่สำนักงานนักสืบมาร์ตี้
‘หรือว่าญาติของสองคนนั้นจะมีเบาะแสชี้มาที่เรา’ ร่างสูงใหญ่คาดเดาความน่าจะเป็นแล้วถามตัวเองว่ากลัวไหมหากจะมีคนมาทวงถามความถูกต้องในสิ่งที่เขาตัดสินใจลงโทษสองคนนั้นไปก่อนหน้านี้
‘มาเถอะ มาเลย เปิดเผยตัวออกมา ไม่ใช่มาแบบหลบๆ ซ่อนๆ ทำตัวเป็นโจรกระจอกแบบนี้’ อดีตบอดี้การ์ดคิดจนเหลี่ยมคางเป็นสันนูน ก่อนจะหันไปโค้งคำนับให้กับหลุมฝังศพของอดีตคนเป็นนายด้วยความเสียใจ
“ผมขอโทษนะครับนายท่าน ผมจะหาตัวคนที่เกี่ยวข้องมาโค้งคำนับขอโทษต่อหน้าหลุมฝังศพของนายท่านให้ได้”
กริ๊ง กริ๊ง
โทรศัพท์ของแซคคิโอดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมากดรับทันทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของโรมัน เวย์ริงตันที่ถามมาให้ได้ยิน
“ได้เรื่องยังไงบ้าง”
“เป็นข้อความเดิมๆ ครับ”
“อีกแล้วเหรอ ฉันจำได้ว่าตั้งแต่พ่อตาฉันตายไปสองเดือน โดนแบบนี้สี่ครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ” โรมันถามกลับไปอย่างหงุดหงิด หลังเขาให้แซคคิโอเรียนรู้งานกับเธียรี่เพื่อช่วยกันบริหารงานในมือที่มีมากขึ้น เพราะมีสองบริษัทใหญ่ต้องดูแล นั่นก็คือเวย์ริงตันกรุ๊ปกับบริษัทรัทเทอร์ฟอร์ด ส่วนเขานอกจากงานที่ต้องดูแลมากขึ้นแล้ว ก็ยังต้องดูแลดานิกาเพิ่มขึ้นอีกด้วย เพราะอยู่ในช่วงตั้งครรภ์ห้าเดือน โดยมีแนนซี่คอยช่วยดูแลอีกแรงระหว่างที่เขาทำงาน
“ครับ สี่ครั้งแล้วกับข้อความ แกต้องรับผิดชอบกับทวงคืนชีวิต”
“ข้อความทำนองเดียวกันหมด ฉันละปวดหัวจริงๆ งานในบริษัทก็มีเรื่องให้ต้องคิดเยอะพอแล้ว มาเจอเรื่องแบบนี้เข้าอีก”
แซคคิโอเองก็หนักใจไม่ใช่น้อย เพราะนี่เป็นครั้งที่สี่ในรอบสองเดือนที่หลุมฝังศพของผู้มีพระคุณถูกมือดีก่อกวน แต่เขาก็ยังหาตัวคนมือบอนไม่ได้ แล้วเขาก็ต้องเป็นฝ่ายขับรถมาดูทุกครั้ง
“มันต้องการอะไรกันแน่ ก่อกวนแบบนี้โดยไม่เรียกร้องอย่างอื่นเพิ่มเติม แล้วนี่โมเน่เขาก็เป็นห่วงศพพ่อเขามาก เขากลัวพวกโรคจิตจะขุดศพเอาไปเรียกค่าไถ่”
“ผมคิดว่าไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ”
“ใช่ โมเน่อาจคิดมากไปนิด แต่คนกำลังท้อง นายก็ต้องเข้าใจด้วยนะแซคกี้ ฉันไม่อยากให้โมเน่กังวล เดี๋ยวจะส่งผลถึงลูกในท้อง”
“ครับ ผมจะจัดการแก้ไขให้เอง แต่ขอเวลาหน่อย” ร่างสูงใหญ่ก้าวเดินมาบนถนนที่ใบเมเปิ้ลร่วงเกลื่อนอยู่บนพื้นเพื่อจะเดินกลับไปยังรถตรงลานจอดหน้าสุสาน
“เท่าที่ฉันคิดนะ พ่อตาฉันน่าจะเป็นแค่ปลายเหตุ ฉันว่าคนทำน่าจะหวังผลอย่างอื่นมากกว่า หรือนายคิดว่ายังไง”
“ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เพราะเท่าที่ผมติดตามนายท่านมาหลายปี ผมไม่เคยเห็นนายท่านจะมีศัตรูที่ไหน ไปที่ไหนก็มีแต่คนรัก”
“ถ้าไม่ใช่พ่อตาฉัน ก็ต้องเกี่ยวกับคนรอบข้าง แต่ตัดโมเน่ออกไปได้เลย รายนั้นอยู่ในกรอบแบบนั้นไม่มีทางเป็นไปได้แน่ที่จะมีใครเกลียดหรือโกรธ ทีนี้ก็เหลือแต่ฉันที่เป็นลูกเขยกับนายที่เป็นลูกน้อง” โรมันวิเคราะห์อย่างเป็นเหตุเป็นผล หลังปล่อยให้มือดีก่อกวนหลุมฝังศพของพ่อตามาถึงสองเดือน
ครั้งแรกนั้นเขาคิดว่าเป็นพวกวัยรุ่นมือซน พอครั้งสองเขานึกว่าพวกวัยรุ่นชอบแกล้ง พอครั้งที่สามเขาเริ่มคิดว่าต้องเป็นศัตรูที่ไม่ยอมเปิดเผยตัว มาครั้งนี้เขาไม่อาจปล่อยให้มันคาราคาซังได้อีก เพราะมีงานอย่างอื่นต้องทำมากมาย
“ถ้าเราสองคนจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนนี้เท่าที่ผมคิดออกก็มีเรื่องเดียวคือร็อคโคแล้วก็จิมมี่”
“ก็เป็นไปได้นะ เพราะฉันเห็นเขาแชร์ข้อความประกาศหาร็อคโค กอนซาโล่มาหลายเดือนแล้ว แต่แปลกใจอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ฉันไม่เห็นคนตามหาจิมมี่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
แซคคิโอนึกถึงข้อความที่เขาเคยอ่านผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจอีกครั้ง มันเป็นประกาศตามหาร็อคโค กอนซาโล่ ทายาทวัยยี่สิบแปดของตระกูลกอนซาโล่ ที่สำนักงานนักสืบเอกชนเป็นตัวแทนของตระกูลเป่าประกาศโดยมีรางวัลให้ถึงห้าหมื่นยูโร
ตอนนั้นเขาได้แต่ยิ้มหยันเพราะเชื่อว่าไม่มีใครหาสองคนร้ายนั้นเจอ แล้วเรื่องมันจะเงียบหายไปเอง โดยเขาตั้งใจว่าจะให้อยู่เป็นคนไข้โรคจิตไปอย่างนั้นตลอดชีวิต เพราะถือว่าคนทั้งสองทำผิดคิดร้ายและตั้งใจจะฆ่าคนที่เขารักให้ตายด้วยซ้ำ
งานนี้ถ้าไม่ได้แผนการที่ดีจากโรมัน กับดานิกา เขาก็คงจะตามไปช่วยชีวิตไม่ทัน เพราะฉะนั้นเขาจึงถือว่าตัวเองไม่ผิด ถึงแม้จะรู้ว่าการกระทำของเขามันเข้าข่ายศาลเตี้ย แต่ถ้าคนทั้งสองไม่คิดร้ายต่อคนอื่น ก็คงไม่ต้องหมดอิสรภาพอยู่ในโรงพยาบาลโรคจิตแห่งนั้น ดีเท่าไรแล้วที่เขาไม่ส่งไปอยู่ในเรือนจำที่มีเพื่อนร่วมห้องขังแสนโหด ไม่อย่างนั้นจะลำบากมากกว่านี้ นี่เขาถือว่าปรานีที่สุดแล้ว
“แซคกี้ นายยังอยู่ไหม” โรมันถามขึ้นเมื่อเห็นน้องบุญธรรมเงียบเสียงไป
“ผมกำลังคิดอยู่ว่า ทำไมถึงไม่มีเงินรางวัลตามหาจิมมี่ แต่มีของร็อคโคคนเดียว ผมจำได้ว่ามีแต่ข้อความแชร์กันในโซเซียลแค่นั้น”
“มันน่าสงสัยตรงนี้แหละ เอาเป็นว่านายลองพุ่งเป้าไปที่ญาติของจิมมี่สิ”
“ถ้าอย่างนั้น ผมต้องถามคุณหนูว่าเคยเห็นหน้าจิมมี่บ้างไหม หรือเคยรู้จักบ้างหรือเปล่า แต่เท่าที่ผมเคยรับส่งคุณหนูไปมหาวิทยาลัย ผมไม่เคยเห็นหน้าจิมมี่ เห็นแต่คนขับรถของร็อคโคมากกว่า” ร่างสูงใหญ่หยุดยืนคุยอยู่ตรงม้านั่งยาวใต้ต้นเมเปิ้ลด้วยท่าทางเคร่งเครียด จึงไม่ได้สนใจรถจักรยานยนต์คันใหญ่ที่มีคนขับและคนนั่งซ้อนท้ายแต่งตัวด้วยเสื้อหนังชุดดำ
แต่แววตาคมกริบกลับมองไกลไปยังหญิงสาวรูปร่างเพรียวระหงในชุดสูททำงานเปิดประตูลงจากรถมาพร้อมกับดอกลิลลี่สีขาวช่อเล็ก ดอกไม้ช่อนั้นถูกวางลงตรงหน้าหลุมฝังศพบนเนินดิน แล้วหญิงสาวคนนั้นก็ยืนสงบนิ่งราวกับจะไว้อาลัยให้กับผู้จากไป
“ฉันว่าโมเน่ไม่น่าจะรู้จัก ขนาดนายเองยังไม่เคยเห็น แต่ฉันจะถามให้ อ้อสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือนายควรจะมีบอดี้การ์ดส่วนตัวไว้สักคนสองคน เผื่อมีอะไรขึ้นมาจะได้ช่วยเหลือทัน” เสียงของพี่ใหญ่แห่งเวย์ริงตันเอ่ยขึ้นทำให้คนที่กำลังเหม่อมองหญิงสาวรู้สึกตัว ก่อนจะลงความเห็นจากการกะระยะด้วยสายตาว่า สวยคม เอวคอดสะโพกผาย แต่อกตูมๆ คู่นั้น แม่ถ้าจะให้มาเยอะ เห็นแล้วเขานึกอยากดื่มนมจากเต้าขึ้นมาทันที คิดแล้วก็หลุดหัวเราะออกมาเพราะขำความคิดของตัวเอง
“นายขำอะไรแซคกี้”
“ปะเปล่า ไม่มีอะไร” อดีตบอดี้การ์ดจำต้องแก้ตัวแบบขอไปทีเพราะมัวแต่สนใจหญิงสาวที่เหลียวมองมายังเขา ใบหน้าสวยคมนั้นยิ้มอ่อนก่อนจะหมุนตัวเดินไปเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่ง
“ยิ้มสวยชะมัดเลย”
“นายพึมพำอะไรของนายวะแซคกี้ ใครยิ้มสวย ในสุสานแบบนั้นจะมีอะไรสวยอีกนอกจากนายจะเห็นวิญญาณ”
“ไม่ใช่วิญญาณ แต่ผมว่าเธอสวยเหมือนนางฟ้า ขนาดมองไกลๆ นะ” แซคคิโอลงความเห็นแบบนั้น
“ถ้ามองใกล้ๆ อาจไม่สวยก็ได้ แต่สรุปที่ฉันพูดไปเมื่อกี้นี้ นายรู้เรื่องใช่ไหม”
“เอ่อ ขอโทษครับ คุณโรมันพูดเรื่องอะไร”
“นี่แสดงว่านายใจลอยมากๆ เลยนะแซคกี้ เอาเป็นว่าฉันให้นายหาบอดี้การ์ดประจำตัวเพิ่มอีกสองคน”
“ความจริงผมดูแลตัวเองได้ แต่ก็ขอบคุณ”
“เสียงนายเหมือนจะซาบซึ้งนะ” พี่ชายร่วมโลกเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ
“ก็ซาบซึ้งอยู่ ถ้าจะให้ผมได้พูดคุยกับคุณหนูบ้าง นี่พอจะโทรไปคุยด้วยหน่อยก็โดนสั่งห้าม อย่าขี้หึงขี้ระแวงนักเลยครับ มั่นใจความสามารถตัวเองหน่อยสิ”