ผู้แต่ง
อรอรเรื่องย่อ
รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ยอดสวาทจอมเถื่อน ,อรอร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ยอดสวาทจอมเถื่อน“เจ้านาย มีคนส่งมาให้ครับ” ฟิลิปโปยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับลูกบุญธรรมของเวย์ริงตัน แซคคิโอนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้บุนวมตัวใหญ่ภายในห้องทำงานส่วนตัวซึ่งตั้งอยู่บนตัวอาคารสูงหลายสิบชั้นของเวย์ริงตันกรุ๊ป หลังเขาออกจากโรงพยาบาลมาได้สองสัปดาห์แต่ก่อนหน้านั้นเขาให้ลูกน้องช่วยตามหานางฟ้าแสนสวยที่มีเพียงชื่อกับนามสกุลด้วยการโทรเข้าไปที่ศูนย์บริการข้อมูลทางโทรศัพท์ แต่ไม่มีชื่อและนามสกุลของหญิงสาวตามที่ให้ไว้ นั่นแสดงว่าหญิงสาวอาจให้ชื่อหรือนามสกุลปลอม
ครั้นจะใช้ดาวเทียมตามหาก็ไม่ได้เพราะไม่มีเบอร์โทร หรือจะให้ใช้ภาพถ่ายมาเทียบเคียงกับคอมพิวเตอร์ เขาก็กลับกลายเป็นคนจนปัญญาเพราะไม่มีสักใบ แล้วถ้าจะให้เขาบอกลักษณะหน้าตาจากนั้นวาดออกมา เขาก็อธิบายได้อย่างเดียวว่าหญิงสาวสวยเหมือนนางฟ้า
“ส่งอะไร” ถามแล้วก็รับซองนั้นมาเปิด แล้วหยิบของในนั้นขึ้นมาดูมันเป็นภาพถ่ายของนางฟ้าคนที่แซคคิโอฝันถึงและเบอร์โทรศัพท์ถูกเขียนอยู่ด้านหลังของภาพ
“นี่ใครสักคนต้องการจะเล่นเกมกับฉันแน่ๆ” มือหนาโยนซองเอกสารนั่นลงบนโต๊ะ ฟิลิปโปจึงหยิบไปดู
“เขาอาจจะรู้ว่าข้อมูลที่นางฟ้าให้ฉันไว้ยังไม่มากพอ เขาถึงได้ส่งภาพถ่ายกับเบอร์โทรมาเพิ่ม นายคิดแบบฉันไหมฟิล”
“แล้วทำไมไม่คิดว่านางฟ้าของเจ้านายอาจใช้คทาเสกคาถาส่งมาให้ก็ได้”
“สรุปนายคิดว่านางฟ้าของฉันส่งมา”
คนเป็นลูกน้องพยักหน้าหงึกหงัก
“หรือว่างานนี้มีลับลมคมในมากกว่านั้นใช่ไหม”
“ความรักทำให้คนตาบอด”
“ฟิลิปโป นายอย่าให้ฉันหงุดหงิดแต่เช้า จะพูดอะไรก็ให้มันเคลียร์กว่านี้!” คนเป็นนายสั่งเสียงเข้มพลางยกนิ้วขึ้นชี้หน้าคาดโทษ ทำให้ร่างสูงของน้องตัวดีต้องแบมือไหวไหล่อย่างช่วยไม่ได้
“เจ้านายคงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองกำลังตาบอด เพราะถูกความรักบังตาจนมองไม่ออกว่านี่คือแผนการต้องการเข้าถึงตัวเจ้านาย”
“นี่นายกำลังจะบอกว่าเหตุการณ์ในสุสานทั้งหมดนั้นถูกสร้างขึ้นเพื่อที่จะให้นางฟ้าผ่านมาช่วยฉันจากการโดนยิงอย่างนั้นเหรอ”
“ผมว่าเจ้านายกำลังถูกกรรมตามสนอง เคยเล่นละครหลอกคุณดานิกามาก่อน วันนี้เลยโดนคนอื่นเล่นละครหลอกกลับ เพราะถ้าไม่ใช่เป็นการสร้างฉากเล่นละคร ผู้หญิงคนนั้นจะต้องแนะนำชื่อตัวเองโดยไม่ต้องมาบอกให้เจ้านายเชื่อในพรหมลิขิตหรอก ทีนี้ตาสว่างได้หรือยัง”
“ขอบใจ!” แซคคิโอกระแทกเสียงใส่อย่างหงุดหงิด แต่เขาก็ไม่ได้โกรธลูกน้องที่ไม่ค่อยชอบพูดหรือออกความเห็น แต่ถ้าพูดออกมาแล้ว ทุกอย่างจะเป็นเหตุเป็นผลทั้งหมด และครั้งนี้ก็เช่นกัน ฟิลิปโปวิเคราะห์ออกมาได้อย่างมีเหตุผลมากที่สุด เพราะความรักมันบังตาเขาสินะ
“จะให้ฆ่าทิ้งเลยไหม”
“เฮ้ย! นายจะบ้าหรือไง เรายังไม่รู้เหตุผลแน่ชัดเลยว่าเขาต้องการอะไร”
“ฆ่าไม่ลง เพราะรักไปแล้วใช่ไหม” คนเป็นลูกน้องพูดยั่วต่อ
“เออ ฉันจะไม่ยอมให้ตัวเองต้องเจ็บคนเดียวหรอก นายเอาเบอร์โทรของนางฟ้าไปหาเธียรี่ เฮ้ยไม่ต้องแล้ว ฉันไปเองดีกว่าไม่อยากถูกประณามลับหลัง” แซคคิโอบอกเสียงห้วนพลางลุกยืนไม่ลืมที่จะหยิบภาพถ่ายหญิงสาวติดมือไปด้วยแล้วก้าวเดินออกจากห้อง ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ดังไล่หลังมาติดๆ
ภายในร้านกาแฟชื่อดังย่านใจกลางเมืองเซโร่คลาคล่ำไปด้วยลูกค้าที่ต่อแถวซื้อกาแฟถ้วยโปรด ทำให้พนักงานบริการต้องทำหน้าที่กันอย่างแข็งขันพร้อมกับรอยยิ้มและคำพูดแสนสุภาพที่มีให้กับลูกค้าทุกคน
“สตาร์บัคส์ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีคะ”
“ขอเอสเปรสโซ่ร้อนหนึ่งแก้วครับ” ลูกค้าบอกเสียงทุ้มอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ ในอ้อมแขนมีช่อลิลลี่สีขาวนวลที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ฟุ้งอยู่ในบรรยากาศยามบ่าย เขาส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนเอ่ยทักด้วยความยินดี
“ไฮ นางฟ้า พรหมลิขิตพาผมมาพบกับคุณแล้ว”
“คุณ!” ลลิลลิตาอุทานด้วยความตกใจ เริ่มใจไม่ดีกับคำพูดของทายาทคนใหม่ของเวย์ริงตัน เมื่อเธอไม่ได้เตรียมตัวรับสถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้ ทั้งที่มีคำสั่งให้เตรียมตัวอยู่ตลอดเวลาเพราะนายใหญ่กอนซาโล่บอกว่าเขาหาเธอเจอแน่นอน แต่เป็นเพราะเธอต้องทำงานสองแห่งเพื่อหาเงินมาให้พอกับค่ารักษาพยาบาลแม่ พอตกกลางคืนก็เกือบจะหลับสนิทถ้าจะไม่มีเสียงร้องไห้ของแม่คอยเตือนให้รู้ว่าพ่อยังคงหายตัวอย่างลึกลับ ทำให้เธอต้องนับคืนนับวันรอเหยื่อตัวโตให้เดินตกหลุมพราง แต่พอเขามาจริงๆ ก็อดที่จะตกใจไม่ได้ เพราะรู้สึกเหมือนโดนจู่โจมจากเสือร้ายมากกว่า
“ไม่คิดว่าผมจะหาคุณเจอใช่ไหม” แซคคิโอเอ่ยทักเสียงเรียบ ดวงตาสีน้ำเงินมองอากัปกิริยาตกใจของหญิงสาวอย่างเคลือบแคลง เพราะถ้าลลิลลิตาส่งภาพถ่ายกับเบอร์โทรไปให้เขาด้วยตัวเอง หญิงสาวก็ไม่น่าจะแสดงได้สมจริงขนาดนี้ หรือว่ามีคนอื่นคอยบงการอยู่เบื้องหลังอีก
“ค่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ แต่ขอฉันทำงานก่อนนะคะ ไม่อย่างนั้นจะโดนเพ่งเล็งเอาได้” หญิงสาวต้องรีบปรับสีหน้าด้วยการโปรยยิ้มหวาน จนเห็นรอยบุ๋มบนแก้มที่แดงระเรื่อราวสีชมพูของกลีบกุหลาบ
“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็ขอเอสเปรสโซ่หนึ่งแก้ว ผมจะรอจนกว่าคุณเสร็จจากงานก็แล้วกัน” อดีตบอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะหยิบเงินจ่ายค่ากาแฟ จากนั้นส่งช่อลิลลี่ให้หญิงสาวท่ามกลางสายตาของลูกค้าและพนักงาน
“ดอกไม้สำหรับการเริ่มต้นครับ”
“คุณทำให้ฉันเขินมากเลย แต่ก็ขอบคุณสำหรับดอกไม้ มันสวยแล้วก็หอมมาก” มือเรียวสวยรับลิลลี่สีขาวนวลช่อใหญ่มาสูดดมอย่างสดชื่น ก่อนจะรีบนำไปวางไว้ตรงเคาน์เตอร์ด้านหลัง จากนั้นตั้งใจทำงานปล่อยให้ร่างสูงใหญ่ตรงโต๊ะเล็กด้านในสุดหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา
“ลิลลี่ ผู้ชายคนนั้นใช่แซคคิโอ ลูกบุญธรรมของตระกูลเวย์ริงตันหรือเปล่า” เพื่อนร่วมงานแวะมาถามเสียงเบา หลังลูกค้าเริ่มบางตาลง
“ใช่ค่ะ”
“ต๊าย เธอไปเจอเขาได้ยังไง แล้วนี่มาพร้อมดอกไม้ มันยังไงกัน”
“เรื่องมันยาวค่ะ” ลลิลลิตาพูดตัดบทเพราะไม่อยากเท้าความยาวสาวความยืด ถึงอย่างไรเรื่องที่เธอพบกับเขาได้อย่างไรนั้นก็ไม่ควรจะเปิดเผยให้ใครรู้ เพราะเธอไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ยิ่งนายใหญ่ของบ้านกอนซาโล่ด้วยแล้ว เธอเดาใจไม่ได้เลยว่าจะจัดการกับชายหนุ่มอย่างไรถ้ายังไม่ยอมบอกว่าร็อคโคกับพ่อของเธอถูกจับตัวเอาไว้ที่ไหน หรือร้ายแรงกว่านั้นคือเสียชีวิตไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นเธอเองก็ไม่ปล่อยให้เขาลอยนวลเช่นกัน
“ลิลลี่ ยืนใจลอยซะแล้ว” เพื่อนรุ่นพี่พูดขึ้นทำให้หญิงสาวตื่นจากความคิดพลางยิ้มแก้เก้อ
“ตอนนี้คนว่างแล้วนี่ ไปคุยกับเขาหน่อยสิ ยังไงก็จับให้ติดนะ ทั้งหล่อทั้งรวยแบบนี้ เป็นพี่นะจับแน่นไม่ปล่อยเลยละ”
“ขอบคุณที่แนะนำค่ะพี่ ขอหนูไปคุยกับเขาก่อนนะ” ลลิลลิตาแอบสูดหายใจให้กำลังใจตัวเองเพื่อจะแสร้งทำดีกับเขา ทั้งที่เธออยากจะถามความจริงจากปากเขาใจจะขาดว่า เขาเกี่ยวกับการหายตัวของพ่อกับร็อคโคจริงหรือไม่ แต่ถ้าเธอทำแบบนั้นเกรงว่าเสือร้ายจะตื่นแล้ววิ่งหนีออกจากกับดักก็เป็นได้
“คุณหาฉันเจอได้ยังไงคะ” คำถามนั้นทำให้แซคคิโอต้องเงยหน้าขึ้นจากหนังสือในมือ พลางดูนาฬิกาบนข้อมือ เวลากว่าสองชั่วโมงที่เขานั่งอ่านหนังสือจิบกาแฟฆ่าเวลาเพื่อรอให้นางฟ้าของเขาว่างพอจะมาพูดคุยด้วยได้
“พรหมลิขิตไง คุณบอกผมเองนี่ว่าถ้าเชื่อในพรหมลิขิต ก็ต้องหาคุณเจอ” ทายาทเวย์ริงตันคนใหม่ยิ้มให้หญิงสาวทั้งปากทั้งตา แต่ภายในใจของเขานั้นกำลังคิดหาวิธีเค้นความจริงจากหญิงสาวและคาดโทษว่างานนี้ถ้าเล่นไม่ซื่อกับเขาก็จะเจอกับบทลงโทษที่แสนหนักหน่วงอย่างแน่นอน
“ฉันไม่คิดว่าคุณจะทำจริง”
“ผมเป็นคนพูดจริงทำจริง แล้วก็เป็นคนรู้คุณคน ยิ่งเป็นคนที่ช่วยชีวิตผมไว้ ผมยิ่งต้องตอบแทนให้ถึงที่สุด!” น้ำเสียงจริงจังบวกกับแววตาที่ดูจริงใจ อีกทั้งใบหน้าคมเข้มยังระบายไปด้วยยิ้มทำให้หญิงสาวอดที่จะคิดเข้าข้างแซคคิโอไม่ได้ว่าบางทีเขาอาจไม่เกี่ยวกับพ่อกับร็อคโคเลย บางทีเขาแค่เป็นตัวเลือกของแหล่งข่าวเพราะเขาเป็นคนดังที่ถูกกล่าวถึงเมื่อหลายเดือนก่อน อันเนื่องมาจากเวย์ริงตันประกาศรับชายหนุ่มเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลด้วยเหตุผลสั้นๆ ว่าเขาเป็นคนดีที่สมควรได้รับสิ่งดีๆ ตอบแทน
“นางฟ้า คุณกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ” คำถามของแซคคิโอทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ต้องรู้ตัวก่อนจะยิ้มจนเห็นลักยิ้มบนผิวแก้มแดงระเรื่อ
“ฉันกำลังคิดว่าคุณเก่งที่ตามหาฉันจนเจอ” ทั้งที่เธอบอกนามสกุลของแม่ไปเพราะอยากลองพิสูจน์แบบในภาพยนตร์ที่เธอเคยดูด้วยว่าจะเป็นจริงไหม จึงไม่ได้ทำตามคำสั่งของแดเนียล กอนซาโลเสียทีเดียว
“ขอบคุณ ผมว่าพรหมลิขิตกำลังทำหน้าที่ของมันอย่างเข้มแข็งเลยละ ว่าแต่คุณจะเลิกงานเมื่อไร”
“เลิกห้าโมงเย็น แต่ฉันว่าคุณจะรอไม่ไหว”
แซคคิโอพลิกข้อมือดูนาฬิกาก่อนจะพูดขึ้น
“อีกแค่ชั่วโมงครึ่งเองนี่ ผมรอได้ ไหนๆ ก็ใช้เวลาตามหามาร่วมเดือน รอแค่นี้สบายมากเลย”
“แต่ฉันต้องไปทำงานที่เดอะคาริโนโฮเต็ล อยู่เวรถึง...” ลลิลลิตายังไม่ทันได้พูดชี้แจง ลูกบุญธรรมของตระกูลเวย์ริงตันก็พูดแทรกขึ้น
“นางฟ้า ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณเยอะแยะไปหมด เอาเป็นว่าไม่ต้องห่วงเรื่องงาน ผมจะจัดการทุกอย่างเอง” ดวงตาสีน้ำเงินเปี่ยมด้วยความจริงใจทุกครั้งยามหญิงสาวสบตาด้วยทำให้เธอต้องชั่งใจว่าจะทำอย่างไรต่อดี เพราะหากเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เธอก็ไม่อยากสร้างตราบาปขึ้น แต่จากที่ฟังจากแดเนียล ดูเขาจะมั่นอกมั่นใจมากว่าชายหนุ่มเป็นผู้กุมความลับทั้งหมดเอาไว้คนเดียว ยิ่งคิดยิ่งสับสนจนกระทั่งมีมือหนาเอื้อมมาเกาะกุมมือของเธอแล้วบีบกระชับแน่น
“ผมไม่ได้ทำให้คุณอึดอัดใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ เพียงแต่ฉันเกรงใจ เราเพิ่งรู้จักกัน” ตอบไปแล้วก็อึดอัดกับตัวเอง ทั้งที่เธอนึกอยากจะถามเขาไปตรงๆ แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปยังด้านนอกของร้าน ตรงหน้าต่างที่เป็นกระจกใสสีชามีชายสองคนทำทียืนคุยกัน แต่ลลิลลิตาก็จำได้ว่าเป็นนาโช่กับชิโลห์คนของนายใหญ่แห่งกอนซาโล่ ทำให้เธอรู้ว่ากำลังถูกจับตามองอยู่ทุกฝีก้าว
“นางฟ้า ผมต้องการทำความรู้จักกับคุณให้มากกว่าเดิมนะ”
“ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณจะรอ ฉันก็ไม่รังเกียจ”
“ต้องอย่างนี้สิครับนางฟ้าของผม” แซคคิโอกระตุกยิ้มมุมปากยามมองตามร่างเพรียวระหงในชุดพนักงานของร้านกาแฟเดินกลับไปทำงานอย่างเดิม เขายิ้มพอใจในการพูดคุยในครั้งนี้เชื่อว่าเหยื่อกำลังเดินลงหลุมพรางที่เขาหลุดล่อ แล้วเขายังเชื่อว่าอีกว่าหญิงสาวก็กำลังล่อให้เขาเดินลงไปในหลุมเช่นกัน
ทายาทบุญธรรมของเวย์ริงตันจึงก้มหน้าสนใจตัวอักษรในหนังสือเล่มเล็ก ก่อนจะทำทียกนิ้วขึ้นแตะตรงหูเมื่อมีเสียงฟิลิปโปดังแว่วมาให้ได้ยิน
“มีผู้ชายสองคนคอยตามดูเจ้านาย ตอนนี้มันอยู่ตรงฝั่งข้ามกับร้านจะให้จัดการเลยไหม”
“นายอย่าเพิ่งใจร้อนได้ไหมฟิล เหยื่อยังเปิดเผยตัวไม่หมด รออีกหน่อยก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะตามดูมันห่างๆ ถ้ามันจะทำอะไรเจ้านาย ผมจะได้ปาดมันทิ้ง”
“จำไว้ว่าอย่าใจร้อน ฉันต้องการคนบงการด้วย แค่นี้แหละ” แซคคิโอทำทีเป็นสนใจหนังสือในมือต่อและอ่านฆ่าเวลาจนจบพอดีกับที่หญิงสาวเลิกงานและเดินมาหาเขาที่โต๊ะอีกครั้ง
“ดอกไม้ล่ะ”
“ขอเอาปักไว้ที่ร้านดีกว่านะคะ”
“ไม่ ผมให้คุณ ไม่ได้ให้ทางร้าน” พูดเสร็จก็สาวเท้าก้าวยาวๆ ไปยังเคาน์เตอร์ ลิลลี่ช่องามถูกปักไว้ในขวดโหลใบใหญ่ เขาหยิบมันขึ้นมาถือเดินกลับมาหาหญิงสาวด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“ดอกไม้นี้สำหรับคุณ เพราะฉะนั้นโปรดอย่าทิ้งขว้างนะลิลลี่”
“ความจริงฉันไม่ได้ทิ้ง” ลลิลลิตาพยายามจะแก้ตัว แต่นิ้วแข็งแรงก็ยกขึ้นแตะกลีบปากสีชมพูเธอเอาไว้
“ไม่ทิ้ง แต่ไม่เอามาด้วย นี่ถ้ารู้จักกันนานกว่านี้นะ ผมจะลงโทษคุณ”