ผู้แต่ง
อรอรเรื่องย่อ
รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ยอดสวาทจอมเถื่อน ,อรอร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ยอดสวาทจอมเถื่อน“ใคร คุณโทรหาใครนางฟ้า”
“ลูกน้องของเจ้านายฉัน” ตอบแล้วก็ยังงุนงงไม่หายว่าเขาจะถามถึงนาโช่ทำไม
“แก่หรือยัง อายุเท่าไร ชื่ออะไร?”
“ถามทำไม”
“ผมถามก็ตอบสิว่าเขาเป็นอะไรกับคุณ!” คนถามเสียงห้วนมากขึ้น หงุดหงิดที่หญิงสาวไม่ยอมตอบคำถามเพราะเขาไม่ชอบให้ผู้หญิงของเขาพูดคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่ญาติสนิท
“ทำไมฉันจะต้องตอบคำถามของคุณด้วย ฉันไม่ใช่ลูกน้องคุณนะ”
“แต่คุณกำลังจะเป็นเมียผม!”
ลลิลลิตาเบิ่งตาโตตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน อีกทั้งยังมั่นใจว่าเธอยังไม่ได้ตอบตกลงแต่งงานกับเขาเลยสักคำ แต่เขากลับพูดได้อย่างหน้าตาเฉย อีตาบ้าพูดออกมาได้ยังไงว่าเรากำลังจะเป็นเมียเขา หน้าด้านที่สุด!
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก ถึงยังไงผมก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะแต่งงานกับคุณ จะบอกให้ว่าความตั้งใจแรกของผมถ้าหาคุณเจอก็คือ ผมจะชดเชยหนี้ชีวิตครั้งนี้ด้วยการแต่งงานกับคุณ”
“แต่ฉันไม่แต่ง คุณบ้าหรือเปล่า ใครจะแต่งกับคุณทั้งที่เพิ่งเจอหน้ากันไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย”
“แต่คุณคือคนที่ช่วยชีวิตผม เพราะฉะนั้นคุณคือนางฟ้าประจำตัวของผม และผมจะไม่ยอมให้นางฟ้าของผมไปแต่งงานกับคนอื่นเด็ดขาด!” เจ้าของนางฟ้าบอกเสียงเรียบ ดวงตาสีน้ำเงินดุจัดจนลลิลลิตาเริ่มใจไม่ดี นี่เธอกำลังเผชิญกับคนบ้าอยู่ใช่ไหม เธอคิดผิดใช่ไหมที่ยอมเป็นนางนกต่อวางกับดักล่อให้เขามาติดกับ แต่สุดท้ายเธอกำลังจะติดกับเสียเอง หญิงสาวได้แต่คิดกลัวอย่างหวาดระแวง
“เอาละผมขอโทษที่ทำให้คุณตกใจ แต่ช่วยตอบทีได้ไหมว่าคนทางปลายสายเป็นใคร”
“คุณทำให้ฉันตกใจ”
“ผมขอโทษแล้วไง” มือหนาจับมือเรียวบางขึ้นมากุม เขาพบว่ามันเย็นชืดจนน่าตกใจจนต้องลูบมันเบาๆ
“ตอบมาก่อน”
“โธ่ อะไรก็ไม่รู้ เขาก็แค่เป็นลูกน้องของเจ้านาย ฉันโทรหาเขาเผื่อเขาจะมาช่วยเราสองคนได้”
พอได้คำตอบที่พอใจ มือหนาก็ยกมือเรียวบางขึ้นจุมพิตจากนั้นโน้มใบหน้าไปแตะปากลงบนผิวแก้มที่เย็นชืดอย่างอ่อนโยน
“ถ้าตอบแบบนี้ตั้งแต่ทีแรกก็จะไม่โดนดุหรอก”
“เดี๋ยวก่อน เราต้องคุยกันก่อนค่ะ” ลลิลลิตาผลักตัวเองออกจากอ้อมแขนที่แน่นไปด้วยมัดกล้าม หลังเกิดอาการขนลุกซู่ หนาวๆ ร้อนๆ คล้ายจะเป็นไข้ไปทั่วร่าง แค่เขาแตะปากสัมผัสเธอก็ทำท่าว่าจะหมดแรงขึ้นมาทันที แล้วถ้าเขาแตะมากกว่านี้ เธอคงเป็นลมในอ้อมแขนเขาเป็นแน่แท้ แล้วที่สำคัญเธอไม่ได้คิดว่าจะต้องมาให้เขาเชยชมเลยสักนิดนี่นะ!
“ยังหนาวอยู่ไหม” คำถามของแซคคิโอทำให้คนที่กำลังจะอ้าปากคุยต้องหยุดชะงัก เพราะชายหนุ่มเกิดเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน
“ผมว่าคืนนี้ฝนคงตกทั้งคืน เราปีนไปนั่งข้างหลังกันดีกว่าน่าจะสบายกว่าตรงนี้เยอะเลย”
“คุณใช้โทรศัพท์ฉันโทรหาเพื่อนได้ไหม บอกให้เขามาช่วยหน่อย”
“ผมจำเบอร์ใครไม่ได้สักคน” แซคคิโอแก้ตัวหน้าตาเฉยถึงจะจำเบอร์ของฟิลิปโปได้ก็เถอะ หรือแม้แต่เครื่องรับส่งวิทยุขนาดจิ๋วในใบหูเขาก็ยังสามารถใช้เรียกได้ แต่เขาจะไม่ทำเพราะนั่นไม่ได้อยู่ในแผนการ ที่สำคัญเขาเก็บเจ้าเครื่องรับส่งนั่นแล้วด้วย
“แต่ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้ทั้งคืน” คนพูดจะร้องไห้ออกมาให้ได้ เมื่อคิดว่าต้องอยู่ตามลำพังกับชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มแต่นิสัยเอาแต่ใจท่ามกลางความมืดกับอากาศที่เย็นยะเยือกเพราะลมฝนกับอุณหภูมิสิบห้าองศา แต่มันยังไม่เท่ากับที่เธอต้องระวังไม่ให้โดนเหยื่อของเธอเขมือบลงท้อง เพราะดูแล้วเขาน่ากลัวเกินกว่าที่คิดไว้ คิดแล้วก็อยากจะเปิดประตูวิ่งหนีลงจากรถไป แต่ถ้าทำแบบนั้นแผนการที่วางไว้คงล้มเหลวไม่เป็นท่า แล้วแม่ก็คงจะผิดหวังในตัวเธออีกคน
“คุณกลัวอะไรเหรอนางฟ้า”
“ฉันกลัวผี” แต่จริงๆแล้วเธอกลัวคนที่นั่งอยู่ด้วยมากกว่า ลลิลลิตาได้แต่พูดอยู่ในใจไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวเขาจะหัวเราะเยาะและอาจหาเรื่องแกล้งเธอกลับ
“ค่อยยังชั่วหน่อย ผมนึกว่าคุณกลัวผมซะอีก ไม่ต้องกลัวนะนางฟ้า ผมจะปกป้องดูแลคุณเอง”
ลลิลลิตานึกอยากจะเอาศีรษะโขกกับเบาะ เพราะเขาช่างพูดได้อย่างหน้าตาเฉย แถมน้ำเสียงยังเรียบเรื่อยราวกับไม่ทุกข์ร้อนกับการจะต้องติดพายุฝนในสุสานแห่งนี้
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรหาทางพาฉันไปจากที่นี่สิ ฉันหนาวนะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เอาเสื้อเชิ๊ตผมใส่อีกตัว” เจ้าของเสื้อจัดแจงถอดเสื้อเชิ้ตออกจากตัวส่งให้หญิงสาวที่ร้องห้ามไม่ทัน เพราะทั้งตัวเขาเหลือเพียงมัดกล้ามที่ขึ้นเป็นลอนแข็งตั้งแต่ช่วงหัวไหล่ ต้นแขน แผงอกกว้าง ต่ำลงไปเป็นกล้ามท้องที่เรียกว่าซิคแพ๊ค
“คุณไม่หนาวเหรอ เอาคืนไปเถอะ”
“ไม่เป็นไร ผมเคยอยู่หน่วยรบพิเศษมาก่อน ฝึกความอดทนในสภาวะต่างๆมาเยอะ เรื่องแค่นี้สบาย”
ลลิลลิตาได้แต่รับคำ นั่งตัวตรงหันหน้ามองไปยังด้านนอกที่เป็นหลุมฝังศพ ป้ายหินอ่อนสะท้อนแสงสีขาวจากท้องฟ้าที่สว่างวาบจนเกิดเป็นเงาตะคุ่ม อีกทั้งใบเมเปิ้ลยังพลิ้วไหวเพราะแรงลมก็ยิ่งทำให้เกิดเสียงกรูเกรียวแข่งกับเสียงฟ้าร้อง เพียงแค่นั้นเธอก็ขนลุกซู่ด้วยความกลัวผีที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ รีบปีนข้ามไปนั่งตรงเบาะหลังอย่างหน้าตาเฉย
“อ้าว ผมกำลังจะขอโทษเลยที่ทำให้คุณต้องมาติดฝนอยู่ตรงนี้”
“ช่างเถอะ แต่ฉันขอนั่งข้างหลังดีกว่า” บอกแล้วก็ยกเสื้อเชิ้ตขึ้นห่มคลุมตัวราวกับจะใช้มันป้องกันภัยร้ายทุกชนิด จากนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้คนเป็นเจ้าของต้องหยิบจากกระเป๋ากางเกงมาดูชื่อ
“แม่ฉันโทรมา ขอฉันคุยกับแม่ก่อน ท่านไม่ค่อยสบาย” โทรศัพท์ถูกยกขึ้นแนบหูแล้วส่งเสียงทักทายไปทันที
“แม่ อาการเป็นไงบ้างคะวันนี้”
“เรื่อยๆ น่ะลูก แต่ลูกอยู่ที่ไหนเหรอ” คำถามของมารดาทำให้คนเป็นลูกพูดไม่ออกเพราะความที่ไม่อยากให้ผู้เป็นแม่กังวลกับเรื่องที่เธอได้รับมอบหมายให้ทำ
“หนูอยู่ข้างนอกค่ะแม่”
“ลูกไม่ได้อยู่ตามลำพังใช่ไหม”
“ค่ะแม่ หนูติดฝนอยู่ยังกลับไม่ได้ แต่แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวถ้าฝนหยุดแล้วจะรีบกลับ”
แซคคิโอที่นั่งอยู่ด้วยทำเป็นไม่ได้ยินการสนทนาของหญิงสาว เขามองฝ่าความมืดออกไปยังป้ายหินอ่อนของผู้มีพระคุณอย่างใช้ความคิด เพื่อรอให้หญิงสาวได้สนทนากับมารดาให้สบายใจ
“ลิลลี่” มารดาเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จากนั้นไม่พูดต่อทำให้หญิงสาวใจไม่ดีต้องถามกลับด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“แม่มีอะไรหรือเปล่า หรือว่าไม่สบายมากกว่าเดิม กินยาตามที่หมอสั่งครบไหม”
“แม่อยากให้หนูกลับบ้าน แม่เป็นห่วง”
“กลับสิคะ แต่ตอนนี้หนูติดฝนยังกลับไม่ได้”
“ลิลลี่ แม่อยากให้หนูเลิกทำตามแผนการของนายใหญ่” ในที่สุดเพียงเพ็ญก็พูดออกไปจนได้ หลังงานในบ้านเสร็จเรียบร้อย จากนั้นจึงแอบมาโทรหาลูกเพื่อต้องการให้ยกเลิกแผนการทั้งหมด
“เกิดอะไรขึ้นคะ” คำถามนั้นทำให้แซคคิโอต้องตั้งใจฟัง แล้วคาดเดาความน่าจะเป็นอยู่เงียบๆ
“เรื่องมันยาว แต่แม่อยากให้หนูถอนตัว”
“แล้ว...”คนเป็นลูกเกือบจะถามถึงผู้เป็นพ่อกลับไป เพราะจนป่านนี้ก็ยังตามตัวไม่เจอ แล้วแผนการที่นายใหญ่วางไว้มันก็เพิ่งจะเริ่มต้นวันนี้เอง แล้วแม่จะมาให้เธอถอนตัวทำไม
“บอกแม่ไปสิว่าคุณอยู่กับผม นางฟ้า” แซคคิโอพูดแทรกขึ้นเจตนาก็เพื่อให้แม่ของหญิงสาวได้ยิน
“ลิลลี่ อย่าบอกนะว่าลูกอยู่กับแซคคิโอ”
“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะ เดี๋ยวกลับบ้านแล้วเราค่อยคุยกัน” คนเป็นลูกกดตัดสาย เพื่อตัดปัญหาเรื่องที่จะคุยเพราะไม่สะดวก
“ทำไมคุณรีบวางสายนางฟ้า ทำไมไม่บอกไปว่าคุณอยู่กับผม หรือแนะนำผมให้รู้จักกับแม่ ผมจะได้บอกท่านว่าผมจะแต่งงานกับลูกสาวท่าน”
ลลิลลิตาทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดนั้น พลางคิดสงสัยคำพูดของมารดาที่ว่าจะให้เธอถอนตัวจากงานนี้กลางครัน ทั้งที่เป็นคนขอให้เธอช่วยทำตามนายใหญ่กอนซาโลด้วยตัวเอง อีกทั้งยังไม่มีเบาะแสคืบหน้าอะไรสักอย่าง มีแต่เรื่องของคนบ้าที่พยายามจะแต่งงานกับเธอให้ได้