ผู้แต่ง
อรอรเรื่องย่อ
รัก,ชาย-หญิง,ผู้ใหญ่,ยอดสวาทจอมเถื่อน ,อรอร,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ยอดสวาทจอมเถื่อน‘คิดจะจับเราไปคาดคั้นหาความจริง เพราะไม่อยากเปลืองตัวอย่างนั้นหรือ มันสายไปแล้ว’ แซคคิโอยิ้มหยันกับคำพูดของนางนกต่อที่เขาได้ยินชัดเจน เพราะภายในห้องนอนของเขามีกล้องกับเครื่องดักฟังติดซ่อนไว้หนึ่งตัว
อันที่จริง ภายในเพนท์เฮ้าส์หรูห้องนี้มีกล้องกับมีเครื่องดักฟังติดซ่อนไว้ทุกห้องตามความเห็นของโรมัน เวย์ริงตัน เพราะเกรงเขาจะเป็นอันตรายจากเรื่องที่เขากุมความลับเรื่องที่ซ่อนของสองคนร้ายไว้
ทั้งที่เขาบอกว่าไม่จำเป็นเพราะดูแลตัวเองได้ ถึงแม้ความลับนี้จะเปิดเผยให้โรมันกับดานิกาได้รับรู้ รวมถึงเธียรี่กับไวแอทผู้เป็นพ่อบุญธรรมของเขา แต่ระหว่างที่เปิดเผยนั้นก็ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย แล้วทั้งสี่คนก็ไม่รู้ว่าสถานที่นั้นอยู่ตรงไหนกันแน่ เขาจึงยังเป็นคนเดียวที่กำความลับตรงนี้ไว้อยู่ดี
ร่างสูงใหญ่ที่มีผ้าขนหนูพันกายผืนเดียว นั่งลงบนโต๊ะอาหารที่มีโน้ตบุ๊คเครื่องเล็กวางตั้ง แล้วพรมนิ้วลงบนคีย์บอร์ดเพื่อหาข้อมูลบางอย่าง เพียงชั่วครู่เขาก็ยกยิ้มมุมปากยามได้ข้อมูลอย่างที่ต้องการ
‘นึกว่าเรารู้ไม่ทันอย่างนั้นหรือ ถึงกับเสนอตัวให้เรามีอะไรด้วย เพราะคำสั่งของใครบางคน มากกว่าจะยินยอมพร้อมใจด้วยตัวเอง ฮึ! ถ้าวันนี้แม่นางนกต่อยังไม่สารภาพความจริงออกมา เขาจะค่อยๆเชือดทีละนิด จนกว่าความสาวจะหมดตัว เชือดจนไม่เหลือเนื้อติดกระดูกเลยสักชิ้น ” อดีตบอดี้การ์ดกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ข้างตัว เขาโทรสั่งไปยังลูกน้องคู่ใจที่เคยร่วมกันปราบร็อคโคกับจิมมี่มาด้วยกัน นั่นก็คือฟิลิปโป ลูกน้องรับคำมั่นเหมาะ เขาจึงกดวางสายแล้วนั่งรออยู่ตรงโต๊ะอาหารอย่างใจเย็น เขาอยากรู้เหมือนกันว่านางนกต่อสุดสวยจะทำอะไรต่อจากนี้ดี
ลลิลลิตามองตามร่างสูงใหญ่ที่หมุนตัวหันหลังเดินออกไปยังโถงด้านนอกด้วยท่าทางเหมือนคนไร้ชีวิตจิตใจ เธอแทบไม่เชื่อว่าเขาจะไม่สนใจในสิ่งที่เธอตั้งใจยั่วทั้งที่เขาบอกมาตลอดว่าต้องการแต่งงานกับเธอ แต่ทำไมเขาถึงทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน
ร่างเพรียวทรุดลงเก็บผ้าผืนบางขึ้นมากระโจมอกด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ขอบตาร้อนผ่าวจนแทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ หมดความมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเองขึ้นมาทันที อีกทั้งยังรู้สึกอับอายกับการกระทำของตัวเองจนอยากจะหายตัวออกไปจากห้องนี้เลยทีเดียว
“ทำยังไงดี หรือเขาต้องการแกล้งเราใช่ไหม” หญิงสาวพึมพำเสียงเครือ เธอปล่อยให้น้ำตาไหลรินมาตามผิวแก้มเพราะยังเสียใจไม่หาย แต่เสียใจก็ยังไม่เท่ากับการเสียหน้าที่เขามองเมินราวกับเธอเป็นอากาศธาตุ
“หรือจะพูดกับเขาตรงๆ เรื่องพ่อ หรือจะโทรไปหาคุณแดเนียล ขอร้องให้เขายกเลิกเรื่องนี้ เพราะทำไม่สำเร็จ” ลลิลลิตาได้แต่พึมพำสับสนกับปัญหาของตัวเองที่ยังหาทางออกไม่เจอ
“หรือจะเดินออกไปยั่วเขาใหม่ ให้มันรู้ไปสิว่าเขาจะใจแข็งเป็นหิน ทำตัวเป็นหุ่นยนต์ไม่สนใจเราอีก” บอกแล้วก็ลุกยืนพลางสูดหายใจลึกเพื่อให้กำลังใจตัวเอง แต่แล้วก็ชะงักพอคิดถึงใบหน้าคมเข้มที่ดูเคร่งขรึมกับสายตาเย็นชาทำให้หญิงสาวเปลี่ยนใจ เดินเลยไปเข้าห้องอาบน้ำที่กว้างขวาง อ่างน้ำสีขาวขนาดใหญ่ มันใหญ่พอที่จะให้เธอซ่อนตัวจากความอับอาย ร่างเพรียวจึงก้าวลงไปนั่งกอดเข่าแล้วปล่อยให้สายน้ำไหลริน พลางคิดหาทางออกจากปัญหาตรงนี้ให้ได้
“ถ้าแกไม่ทำ ฉันก็ไม่รู้นะว่าแม่แกจะรอดไหมรอด เพราะฉันก็ไม่มีเงินมากพอจะมารักษาอาการป่วยของแม่แกได้หรอก” คำพูดของแดเนียล กอนซาโล่แทรกเข้ามาในความคิด
“ฉันเสียเงินตั้งเท่าไรถึงได้ข่าวพ่อของแกกับลูกของฉัน แล้วอยู่ๆ จะให้ฉันยกเลิกแผนการโดยที่ทุนก็ไม่ได้คืน ไม่มีทางหรอก” คิดมาถึงตรงนี้ทำให้ลลิลลิตาตัดสินใจแน่นอนว่าเธอจะต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ แม้จะต้องเอาตัวเข้าแลกก็ต้องยอม มือเรียวบางหันไปหยิบสบู่เทใส่อ่างจนเป็นฟอง แล้วจัดแจงสระผม ฟอกเนื้อตัวจนสะอาด
ก้าวขึ้นจากอ่างอาบน้ำด้วยร่างกายหอมฟุ้งพลางเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวมาซับน้ำจากผิวเนียนละเอียด ใช้ไดร์เป่าผมจนแห้งหมาด จากนั้นสวมเสื้อคลุมขนหนูเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ มองไกลออกไปยังโถงกว้างด้านนอกที่ประตูห้องนอนเปิดค้างไว้ เสียงเพลงยังคงดังพร้อมกับกลิ่นหอมของสเปรย์ปรับอากาศเมื่อหญิงสาวมาหยุดยืนอยู่ตรงโถงส่วนกลาง ถัดไปเป็นยกพื้นสูงเล่นระดับที่ใช้เป็นห้องครัวที่ทันสมัยด้วยเครื่องเรือนระดับหรูราคาแพง แล้ววางตั้งโต๊ะกินข้าวที่เป็นกระจกหนาสีดำ บนโต๊ะยังปักดอกลิลลี่สีขาวนวลดอกใหญ่ไว้หนึ่งดอก
เจ้าของห้องยังคงพันกายด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ สายตาจับจ้องไปยังโน้ตบุ๊คเครื่องทันสมัยบนโต๊ะราวกับกำลังอ่านประวัติชีวิตของใครบางคน เสียงก้าวเดินทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมองนางนกต่อแสนสวยในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว ใบหน้านวลเนียนดูสดใสขึ้น ผมสยายยาวเกือบถึงช่วงเอว ดวงตาสีน้ำตาลมองมาอย่างเขินอาย ปากสีชมพูเม้มจนเกือบเป็นเส้นตรงยามก้าวเดินมาหาคนบนเก้าอี้อย่างช้าๆ
“ขอโทษที่ช้านะคะ”
“ไม่เป็นไร ผมอิ่มแล้ว รอคุณออกมาไม่ไหวเลยกินก่อน เชิญคุณตามสบายนะ” มือหนาปิดหน้าโน้ตบุ๊คลง ก่อนลุกยืน ร่างสูงใหญ่เดินผ่านร่างหอมกรุ่นไปด้วยท่าทางเฉยเมย ทั้งที่เขาอยากจะรั้งเข้ามากอดรัดฟัดให้หนำใจ
แม่คุณเอ๋ยกลิ่นสบู่ กลิ่นแชมพูผสมมากับกลิ่นเนื้อสาว เรียกเลือดในกายเขาให้พลุ่งพล่านจนแทบจะเก็บอาการไม่อยู่ แต่เขาก็จะขออดทนอดกลั้นเอาไว้ก่อน แกล้งนางนกต่อแสนสวยให้คลุ้มคลั่งเล่นจนกว่าจะได้ความจริง
ลลิลลิตาเม้มปาก กำมือแน่น นึกอยากจะกระทืบเท้ารัวๆ ให้หายโมโห เพราะกำลังจะหมดความอดทนถ้าไม่คิดว่าแม่รอให้เธอกลับไปพร้อมคำตอบอย่างมีความหวัง ร่างเพรียวจึงหมุนตัวเดินตามร่างสูงใหญ่กลับเข้าไปในห้องนอนด้วยความมุ่งมั่นอยากจะเอาชนะ
“เดี๋ยวค่ะ” มือเรียวสวยคว้าจับต้นแขนล่ำเอาไว้แน่น แล้วก็เพิ่งรู้ว่ามันเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่แข็งเป็นลอนจนแทบจะจิกนิ้วไม่ลง
“คุณต้องการอะไร” เขาถามเสียงเรียบดวงตาคมเข้มจ้องมองนิ่งแฝงไว้ด้วยความเย็นชา
“ฉันไม่เข้าใจ”
“เรื่อง?” ถามแล้วก็เลิกคิ้วรอคำตอบ กลิ่นเนื้อกลิ่นกายโชยมาต้องจมูกจนเขาเผลอสูดเข้าปอดลึก ให้ตายเถอะ ทำไมช่างหอมยวนใจขนาดนี้นะ อดีตทหารหน่วยรบพิเศษเกิดถามอยู่ในใจ
“คุณบอกว่าอยากแต่งงานกับฉัน”
“ใช่ แต่คุณปฏิเสธ”
“ฉันขอโทษที่ไม่ทันคิดให้รอบคอบ ฉันขอกลับคำพูด ขอตอบตกลงแต่งงานกับคุณนะคะ”
แซคคิโอกระตุกยิ้มมุมปาก แววตาสีน้ำเงินเข้มแฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์ยามไหวไหล่ถามนางนกต่อกลับไปว่า
“คุณคิดว่าโอกาสดีๆ มีให้บ่อยๆ หรือไง”
ลลิลลิตาใจหายวาบ คิดไปถึงมารดาว่าจะต้องพบกับความผิดหวัง หากว่าเธอไม่ลงมือทำอะไรเลยสักอย่าง มือเรียวสวยจึงจับมือหนายกขึ้นมาจับทรวงอิ่มที่ปราศจากบราห่อหุ้ม
“ขอโอกาสนั้นอีกสักครั้งนะคะแซค ลองจับดูสิคะ จับให้รู้ว่านี่คือของจริง แล้วฉันก็พร้อมเสมอที่จะให้คุณนอนด้วย”
มือหนาบีบลงบนทรวงอิ่มตามคำชวนของเจ้าของ ก่อนจะไล้เรียวนิ้วแกร่งลงบนยอดทรวงที่นูนเด่นอยู่ภายใต้เสื้อคลุมสีขาว ลลิลลิตาเม้มปากแน่นเพราะไม่อยากให้เสียงครางลอดออกจากเรียวปากสีชมพูหวาน แทบจะทรงกายไม่อยู่ เมื่อเขาเลื่อนมือลงไปกระตุกเชือกคาดเอวออกจนเสื้อคลุมเปิดกว้างแลเห็นหน้าท้องแบนราบทำให้เนินดอกไม้นูนเด่นพร้อมกับไรขนปกคลุม
“คุณต้องการจริงๆ เหรอนางฟ้า” แซคคิโอกระซิบถามอยู่ตรงเรือนผมหอมกรุ่นที่นุ่มราวแพรไหม มือก็ซุกซนอยู่ตรงเนินเนื้อนวลจนหญิงสาวซวนซบอยู่กับแผงอกล่ำที่เปลือยเปล่า
“ฉันยินดีค่ะแซค”
“ตอบผมมาสิว่า คุณคุยกับใคร แล้วผมจะสนองให้คุณอย่างเต็มที่เลย” มือหนาจับปลายคางให้แหงนเงยเพื่อรอคำตอบ
“แม่ค่ะ”
“โกหก!”แซคคิโอตะคอกเสียงขุ่น ดวงตาแข็งกร้าวดุ ทำเอาร่างขาวนวลในอ้อมกอดสะดุ้งจัดแจงจะผละออก แต่ก็โดนมือหนารั้งต้นแขนไว้แน่น
“ถ้าคุณไม่พูดความจริง จะมาว่าผมใจร้ายไม่ได้นะ”
“มะ หมาย หมายความว่ายังไงคะ” นางนกต่อถามเสียงตะกุกตะกัก เริ่มใจเสียกับท่าทางดุดัน
ของเขา
“เจ็บ บอกได้แค่นี้”
“จะ เจ็บ แบบ แบบไหน” คนช่างสงสัยยังอุตส่าห์ถามด้วยความใสซื่อ
“ผมให้คุณตอบ ไม่ใช่ให้คุณมาถามผม”
“ก็ ฉันไม่เข้าใจ”
แทนคำตอบมือหนาก็กระชากเสื้อคลุมอาบน้ำหลุดออกอย่างง่ายดาย ร่างขาวนวลเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า ก่อนจะโดนรั้งต้นแขนให้เดินเข้าไปในห้องนอนแล้วเหวี่ยงร่างเพรียวให้ล้มลงไปบนฟูกหนา
ลลิลลิตารีบกระเถิบถอยหลังแล้วเอื้อมหยิบผ้าจะมาปิดทรวงอิ่มกับเนินเนื้อนวล แต่เสียงสั่งก็ทำให้เธอหยุดชะงัก
“หยุดเลยนะ!”
คนถูกสั่งเม้มปากแน่น ร้อนผ่าวไปทั่วร่างเมื่อต้องนอนเปลือยกายอยู่ต่อหน้าอดีตทหารหน่วยรบพิเศษที่เขาปลดผ้าขนหนูออกเหวี่ยงทิ้ง เรือนกายแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามจึงเปลือยเปล่า แลเห็นอาวุธประจำกายพร้อมโรมรันคู่ต่อสู้อย่างเต็มที่