“โหวเยว่ซิน” โชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ไม่อาจแปรเปลี่ยน
รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,จีน,ย้อนยุค,แค้น,เกิดใหม่,เกิดใหม่ในร่างคนอื่น,จีนโบราณ,รัก,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลิขิตรักแห่งดวงจันทร์
“โหวเยว่ซิน” โชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ไม่อาจแปรเปลี่ยน
โชคชะตาที่มิอาจขวางกั้นนำพาให้มาเจอกับเรื่องสุดแปลกที่ไม่อาจจะคาดถึง แสงแห่งจันทร์นำทางให้เธอเริ่มต้นชีวิตใหม่เพื่อกลับมาทวงความยุติธรรมคืน แต่เรื่องราวนั้นกลับเต็มไปด้วยกลิ่นของความแค้น จากคนแปลกหน้าก็แปรผันกลายเป็นคนรัก เรื่องรางสุดแสนจะวุ่นวายนี้เธอจะผ่านมันไปได้อย่างไร
“ย๊าาาา.. ใยข้าต้องเป็นเมียรอง ทำไมข้าถึงไม่ได้เป็นเมียเอก”
“คุณหรุใจเย็นๆก่อนนะเจ้าคะ”
“ข้า จางซูเจิน ต้องเป็นฮูหยินแต่งหวังอ๋องเพียงผู้เดียวเท่านั้น ใครหน้าไหนข้าก็ไม่สน”
“ข้ารู้ว่าเจ้าขุ่นเคืองใจ แต่เจ้าก็สามารถยึดครองหัวใจท่านอ๋องได้นี้”
“ทำไมท่านแม่ ตระกูลจางของเราหมั้นหมายไว้ก่อนแล้วแท้ๆ ทำไมถึงเป็นใยคุณหนูตระกูลโหวนั้น”
“ตระกูลโหวนั้นมีทั้งอำนาจและร่ำรวยด้วยเงินทองมากมายมหาศาลมาแต่ช้านาน หากฝ่าบาทต้องการเพิ่มอำนาจจากฝั่งขุนนางก็เหมาะสมแล้ว”
“อีกทั้งยังต้องแต่งวันเดียวกัน ข้าไม่ยอมนะท่านแม่”
“จางซูเจิน!!! เจ้าตั้งสติหน่อยสิ แม่จะหาทางช่วยให้เจ้าขึ้นเป็นฮูหยินของจวนหวังอ๋องเอง”
“ท่านแม่ต้องสัญญกับข้านะ”
“ข้าสัญญากับเจ้า”
ณ เมืองหลวงก่อนจะถึงงานมงคลสามวัน ท่ามกลางผู้คนมากมายมีหลายสิ่งเปลี่ยนแปลงไปก็มากโดยเฉพาะร้านขายกระดาษและตำราต่างๆที่เมื่อก่อนมีผู้คนมากมายเข้าไปเยี่ยมชม ย่างก้าวเข้าร้านตำราอย่างไม่รีรอในระหว่างที่โหวเยว่ซินสั่งให้ซูลี่ไปทำธุระเกี่ยวกับการซื้อผ้าไหม เธอก็มายังหอตำราเพื่อรอ แต่หากเพราะตำราเล่มหนึ่งที่เธอสนใจดันอยู่ชั้นบนที่ค่อนข้างสูง เธอพยายามเอื้อมมือไปที่ตำราเล่มนั้นแต่ก็พลาดตกจากบันไดที่เอาไว้หยิบตำรา ไออุ่นจากตัวชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าหล่อคมคาย ขาวดุจเหลียนฮวา สวมอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ที่ถูกทอด้วยไหมชั้นดีเกรงว่าชายคนนี้จะไม่ใช่คุณชายธรรมดา แขนของเขาโอบที่เอวของเธอนัยต์ตาผสานชั่วครู่ดั่งเวลาหยุดหมุน ก่อนที่เขาจะรีบพยุงเธอและปล่อยมือออกจากลำตัว
“แม่นางเป็นอย่างไรบ้าง”
“ข้าไม่เป็นไร ต้องขอบคุณคุณชายมากกว่าที่ช่วยข้าไว้เมื่อครู่”
“ว่าแต่ท่านสนใจตำราเล่มนี้เหมือนกันหรือ”
“ใช่เจ้าค่ะ คุณชายก็สนใจเหมือนกันหรือเจ้าคะ”
“ใช่”
“ทะ..ท่าน..”
(ชายผู้นั้นแสดงท่าทีเบือนหน้าเพื่อส่งสัญญาณไม่ให้ระบุตัวตนที่แท้จริวของเขาแก่คนรับใช้ข้างกาย)
“เอ่อ… คุณชายรถม้าพร้อมแล้วขอรับ”
“พอดีข้ามีธุระต่อไม่รบกวนเวลาของคุณหนู เมื่อพานพบย่อมมีการจากลา แต่หากโชคชะตาต้องกันข้ากับท่านคงพบเจอกันอีกครั้ง”
“งั้นข้าไม่ส่งนะเจ้าคะ”
“คุณหนูท่านเจ็บตรงไหนไหมเจ้าคะ คนผู้นั้นเป็นใครกันเจ้าคะ เขาทำร้ายท่านหรือไม่”
“ข้าไม่เป็นอันใด แต่คนผู้นั้นข้าก็ไม่รู้เช่นกันว่าเขาคือใคร แต่ช่างเถอะ แล้วเรื่องที่ท่านแม่ฝากข้าให้มาจัดการเจ้าทำตามที่ข้าสั่งเรียบร้อยหรือไม่”
“ข้าทำตามที่คุณหนูสั่งเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ว่าแต่คุณหนูเจ้าคะ นี้พวกเราก็ออกจากจวนมานานแล้วกลับจวนกันดีไหมเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากให้คุณหนูถูกนายท่านดุเอาเจ้าค่ะ”
“นั้นสิ กลับจวนก่อนก็ได้”
“ขึ้นรถม้าทางนี้เจ้าค่ะคุณหนู ระวังนะเจ้าคะ”