“โหวเยว่ซิน” โชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ไม่อาจแปรเปลี่ยน
รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,จีน,ย้อนยุค,แค้น,เกิดใหม่,เกิดใหม่ในร่างคนอื่น,จีนโบราณ,รัก,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ลิขิตรักแห่งดวงจันทร์
“โหวเยว่ซิน” โชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ไม่อาจแปรเปลี่ยน
โชคชะตาที่มิอาจขวางกั้นนำพาให้มาเจอกับเรื่องสุดแปลกที่ไม่อาจจะคาดถึง แสงแห่งจันทร์นำทางให้เธอเริ่มต้นชีวิตใหม่เพื่อกลับมาทวงความยุติธรรมคืน แต่เรื่องราวนั้นกลับเต็มไปด้วยกลิ่นของความแค้น จากคนแปลกหน้าก็แปรผันกลายเป็นคนรัก เรื่องรางสุดแสนจะวุ่นวายนี้เธอจะผ่านมันไปได้อย่างไร
ยามสายลมพัดผ่านหมู่ดอกไม้เบ่งบานชายคาบ้านถูกผูกด้วยพู่แดงราวกับเหมยกุ้ยฮวา ผู้คนมากมายต่างแต่งกายด้วยผ้าไหมชั้นดีถูกักทออย่างปราณีตล้วนแต่มาจากตระกูลขุนนางทั้งนั้น ข้าวของต่างส่งมอบเข้ามาไม่ขาดสาย ณ จวนตระกูลโหวมีงานมงคลน่าปิติยินดีผู้คนต่างเฝ้ารอที่จะเจอกับว่าที่หวังฮูหยิน อาภรณ์แดงยาวระย้าถักถอด้วยด้ายสีทองลวดลายชวนน่ามองยิ่ง ปิ่นปักทองพระจันทร์เสี้ยวสุดวิลัยสั่งทำโดยเฉพาะ แม้พัดบังหน้ายังสั่งทำพิเศษสมกับความมั่งคั่งของตระกุลโหวอย่างยิ่ง ผู้คนต่างชื่นชมว่าควรค่าแก่ตระกูลที่ร่ำรวยมาช้านานชั่งเหมาะสมกับหวังอ๋องราวกับกิ่งทองใบหยกที่ถูกสร้างให้มาคู่กัน เมื่อใกล้ฤกษ์พิธีมงคลฮูหยินโหวก็มายังเรือนของคุณหนูเยว่ซิน แต่ทว่าหน้าตาไม่สู้ดีของเธอทำให้ฮูหยินซึ่งเป็นมารดากังวลไม่น้อย จึงนั่งลงแล้วจับที่มือของเยว่ซิน ใบหน้าสื่อถึงกันมิเท่านัยต์ตาที่แม้นไม่พูดก็รับรู้ได้ว่าบุตรสาวนั้นรู้สึกอย่างไร
“สีหน้าเจ้าดูไม่ดีเลย ให้แม่ตามหมอไหม”
“ไม่ละท่านแม่ใยข้าต้องแต่งเข้าจวนหวังอ๋องด้วยเจ้าคะ”
“หวังอ๋องเป็บุรุษที่มากความสามารถในราชสำนักคนหนึ่ง หากเป็นเพราะราชโองการจากฮ่องเต้ใยเจ้าจะฝืนชะตานี้ได้ แม้แม่อยากทำตามที่เจ้าต้องการ”
“แต่ท่านแม่ ข้าไม่อยากแต่งกับหวังอ๋อง”
“เอาละอย่างอแงเป็นเด็กไปได้”
“มีอย่างที่ไหนละเจ้าคะแต่งเมียถึงสองคนในวันเดียวแหนะเจ้าค่ะ”
“เจ้าเด็กคนนี้หนิ ดื้อเสียจริง” ฮูหยินโหวพูดครันหัวเราะชอบใจ
“หากไม่ใช่เพราะราชโองการลูกกไม่แต่งกับผู้ชายผู้นี้หรอกเจ้าค่ะ”
“เอาละ เจ้าเพียงต้องเดินเส้นทางที่ไม่อาจฝืน แต่จงจำเอาไว้ว่ายังมีแม่และพ่อของเจ้าคอยมองดูเสมอ นี้เป็นปิ่นที่แม่ได้รับจากท่านยายก่อนที่จะแต่งงานวันนี้แม่ยกมันให้เจ้า หากเจ้าคิดถึงแม่ เจ้าก็มาหาแม่และพ่อได้ หากหวังอ๋องทำเจ้าเสียใจเจ้าต้องรีบบอกแม่ทันทีละ”
“เจ้าค่ะ”