ทำไมเธอถึงจูบฉันกลับละทั้งที่ไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติที่เธอชอบสักหน่อยหรือว่า..เธอตั้งใจ? แต่ถ้าเธอถามฉันกลับละก็..ไม่รู้สินะ(เพราะฉันมีความลับปิดอยู่)
ป่วนขบวนรักของยัยตัวเล็ก - ตอนที่ 1 กัดตั้งแต่เปิดเทอม โดย XiaoHu @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,รั้วโรงเรียน,ไทย,มหาลัย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,คู่กัด,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ป่วนขบวนรักของยัยตัวเล็ก
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
ทำไมเธอถึงจูบฉันกลับละทั้งที่ไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติที่เธอชอบสักหน่อยหรือว่า..เธอตั้งใจ? แต่ถ้าเธอถามฉันกลับละก็..ไม่รู้สินะ(เพราะฉันมีความลับปิดอยู่)
ผู้แต่ง
XiaoHu
เรื่องย่อ
เรื่อง ป่วนขบวนรักของยัยตัวเล็ก
แนะนำตัว
ธีรัตม์ เชาวกรกุล ชื่อเล่น ภาม อายุ21 ปี2 สาขาวิชาประติมากรรม คณะศิลปศาสตร์
กันยานา ชวัลดนย์ ชื่อเล่น รวงข้าว สั้นๆ ข้าว อายุ20 สาขาวิชาจิตรกรรม คณะศิลปศาสตร์
ติดตามกันได้
เธอแอบชอบรุ่นพี่ที่สุดแสนจะตรงสเปก แต่ไม่เคยรู้เลยว่าเขาคือเพื่อนที่กวนประสาทเธออยู่ทุกวันแถมเขายังเป็นคนที่เผลอจูบเธอบนรถไฟอีกด้วย
ข้าวที่ชื่นชอบในความอบอุ่น สุขุมและใจดีของรุ่นพี่ในอุดมคติที่ตรงสเปกชายในฝันของเธอสุดๆ โดยที่ใครจะคาดถึงว่าเขาจะเป็น เพื่อนสนิทสุดกวนประสาทของเธอ ที่แทบจะกัดกันทุกวัน
ฉันไม่ได้จูบเธอเพราะอารมณ์ชั่ววูบหรอกนะ
นายจะบอกว่า ตั้งใจ
แล้วเธอละจูบฉันกลับด้วยเหตุผลอะไร
ความลับที่ปิดมานานต้องมาถูกเปิดเผยออกพร้อมกับใบหน้าของเธอที่ตกใจราวกับโลกหยุดหมุนในทันที
ทำไม ทำไมนายต้องปลอมตัวด้วย อธิบายมา!
เหตุผลก็เพราะว่า…เธอจำฉันไม่ได้จริงๆหรอ..
ความทรงจำที่เลือนลางของเธอในวัยเด็กคืออะไร…ทำไมถึงได้ปวดหัวขนาดนี้
นายต้องห้ามลืมฉันนะ
ได้ ฉันจะไม่ลืมเธอ
เพราะเธอคือคนที่ฉันรักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ
ขอฝากนิยายที่หนุบหนับหัวใจไว้ในกอดแขนและหัวใจห้องกว้างๆห้องใหม่ของคุณผู้อ่านด้วยนะคะ
แม้นางเอกจะขี้เหวี่ยงขี้วีนกับพระเอกที่ปากร้ายไปหน่อยแต่ก็จริงใจสุดๆ ยังไงผู้อ่านช่วยเอ็นดูด้วยนะคะ
อย่าเอ็นดูจนเอ็นขาด
ขอให้สนุกกับการอ่านนิยายเรื่องนี้
สารบัญ
เนื้อหา
ตอนที่ 1 กัดตั้งแต่เปิดเทอม
แปดเดือนก่อนที่สถานีรถไฟฟ้า
ในเช้าวันนี้ที่เหมือนกับทุกวัน ฉันที่เดินด้วยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงและอยากที่จะนอนบนเตียงนุ่มๆมาก แถมต้องมาฝ่าคนเยอะในช่วงเวลาที่แสนจะวุ่นวายในการที่ต้องเบียดตัวเข้าไปในตัวรถไฟ
“โอ๊ย! จะบ้าคนเยอะจริงๆ ง่วงก็ง่วง ทำไมต้องมีเรียนเช้าวันนี้ด้วยนะ” ฉันบ่นพึมพำเงียบๆ ในขณะที่ตัวฉันโดยเบียดเป็นปลากระป๋องติดอยู่ที่ประตูรถ
ในขณะที่ฉันเริ่มสงบจิตสงบใจได้สายตาก็ไปสะดุดเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนโหนราวอยู่ถัดจากฉันไปไม่มาก ร่างสูงโปร่งของเขาเกือบชนราวจับของรถ เขาใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงสแล็คสีเข้ม ผมสีดำสนิทปิดหน้า ใส่แว่นและถือหนังสือเล่มหนึ่งไว้ในมือด้วยสายตาที่จดจ่อกับเรื่องราวที่กำลังอ่านอยู่ด้วยท่าทางที่สุขุม ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคมเข้มดูมีเสน่ห์จนฉันไม่อาจละสายตาได้เลย
“รักแรกพบชัดๆ นี่มันผู้ชายในอุดมคติของฉัน ตรงสเปกสุดๆ” หัวใจของฉันเต้นแรงเหมือนกับมันจะออกมาเต้นข้างๆ ฉันที่กำลังยืนบิดไปบิดมาด้วยความเขินอายและมโนขั้นสุดแต่ก็ต้องเก็บอาการในทันที เมื่อฉันรู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่เหลือบมองมาทางฉันและพวกเราทั้งคู่ก็ได้สบตากันโดยบังเอิญ
หลังจากวันนั้นฉันก็พยายามรวบรวมความกล้าที่จะเข้าไปทำความรู้จัก แต่รถไฟกลับกระตุกเล็กน้อยจึงทำให้ฉันเสียหลักและเกือบล้ม เขาได้ยื่นมือมาประคองฉันไว้ได้ทัน “ไม่เป็นไรนะครับ” เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและนั่นก็กลายเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้พวกเราได้เริ่มพูดคุยกันบนรถไฟทุกเช้า จากบทสนทนาเล็กๆ น้อยๆ จนสามารถปรึกษาหรือคุยเรื่องทั่วไปได้ทุกเรื่องแถมเขาไม่ใช่แค่ตรงสเปกเท่านั้นแต่ยังเป็นคนที่อบอุ่นและเป็นเซฟโซนที่ดีมากๆ เหมือนกับฉันรู้จักและสนิทกันมาเป็นอย่างดีทั้งๆ ที่พึ่งสนิทกัน
พี่ธี เป็นหนุ่มพนักงานบริษัทที่พึ่งเรียนจบได้ไม่นานและพี่เขามักจะลงสถานีถัดจากที่ฉันลงไปหนึ่งสถานี ด้วยความใจดีและสุภาพของพี่เขาทำให้ฉันเริ่มรู้สึกว่าหัวใจของฉันไม่เหมือนเดิม โดยที่ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าผู้ชายคนนี้ที่แอบชอบมากขึ้นทุกๆ วันจะมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่
ปัจจุบันวันเปิดเทอมของมหาวิทยาลัย
หลังจากลงรถไฟ ฉันก็เดินข้ามสะพานลอยเพื่อจะเข้าไปในเขตของมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะเดินตรงไปยังตึกเรียน ก็ต้องถอนหายใจยาวเมื่อเห็นภาพเดิมที่ไม่ควรเห็นในทุกๆ วันและวันนี้ก็เช่นกัน “เริ่มตั้งแต่เปิดเทอมเลยหรอ” ฉันพึมพำออกมาโดยที่สายตาก็เพ่งไปที่กลุ่มนักศึกษาสาวทุกชั้นปีที่กำลังยืมรุมล้อมชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนเด่นออร่าจับเหมือนมีไฟสปอร์ตไลท์ฉายสิบตัวอยู่ตรงกลางเหมือนเสือโดนชะนีล้อมยังไงอย่างงั้น
คนที่เหมือนเป็นศูนย์กลางของทุกสายตาก็ไม่ใช่ใคร นั่นคือ “ภาม” หนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่มีรอยยิ้มกระชากใจสาวให้อยู่หมัดบวกกับออร่าที่แพรวพราวของเขาทำให้สาวทุกคนต่างก็ตกหลุมรักและอยากเป็นแฟนกันทุกคน พร้อมกับเสื้อเชิ้ตที่พับแขนขึ้นจนถึงศอกและปล่อยชายเสื้อลงมาในลุคที่ดูสบาย กางเกงสแล็คสีเข้ม สวมกำไลสีดำที่ดูเรียบๆบวกกับร่างที่สูงโปร่งแถมเบ้าหน้าก็หล่อเท่ ผมสีดำเข้มที่ถูกแต่งทรงอย่างดีและดวงตาที่คมเข้ม อีกทั้งเขาก็ยังเป็นเพื่อนที่ฉันไม่ค่อยอยากสนิทด้วยเท่าไหร่แต่ก็เรียกว่าสนิทได้อยู่ไม่สิ เรียกว่า “คู่กัดกันจะดีกว่า”
“นายไม่เบื่อบ้างรึไง” ฉันพึมพำออกมาพร้อมกับทำท่ามองบนใส่ก่อนที่จะพยายามเดินเลี่ยงไปอีกทาง
แต่ดูเหมือนภามจะสังเกตเห็นฉันพอดี เขาจึงหันมาสบตากับฉันชั่ววินาทีก่อนที่เขาจะเมินเฉยแล้วเดินผ่านหน้าฉันไปทำเหมือนกับฉันไม่มีตัวตน
“นี่! นายเมินฉันก่อนนะ! ถ้าตอนที่นายมาคุยกับฉัน ฉันก็จะเมินนายเหมือนที่นายทำเลย” ฉันตะโกนเสียงดังจนเสียงของฉันไปกลบเสียงกริ๊ดกร๊าดของสาวๆ ที่อยู่รอบตัวภามทันที
ภามหยุดชะงักและหันมามองฉันพร้อมกับรอยยิ้มกวนประสาทที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้า “อ้าว ข้าวเหรอ อยู่ด้วยหรอเนี่ย? พอดีเธอตัวเล็กเกินไปเลยมองไม่เห็น”
“ฉันไม่ได้ตัวเล็กขนาดนั้นนะ!” ฉันเถียงเสียงแข็งกลับไป
แต่ก่อนที่ภามจะตอบอะไรต่อก็มีพี่บีม รุ่นพี่ปีสามที่ยืนข้างภามพูดขึ้นอย่างดูถูก “เธอไม่อยู่ในสายตาของเขาด้วยซ้ำ คิดว่าสนิทกันมากหรือไง อย่ามั่นไปหน่อยเลย “
คำพูดของพี่บีมทำให้ฉันรู้สึกหน้าชาไปเล็กน้อยจนพูดอะไรไม่ออก ขณะที่ภามเองก็ทำสีหน้าไม่พอใจกับคำพูดที่พี่บีมพูดใส่ เขาหันไปมองหน้าพี่บีมด้วยใบหน้าที่เย็นชาแต่ด้วยนิสัยที่กวนประสาท เขาจึงหันมาพูดด้วยน้ำเสียงยียวน
” ก็จริงนะ ข้าวอาจจะไม่ได้อยู่ในสายตาของฉัน แต่ยังไงก็เป็นคนที่น่ารักอยู่ดี “เขาพูดพลางยักคิ้วใส่ก่อนที่จะเดินหนีไปพร้อมกับกลุ่มสาวๆ ที่ร้องโอดครวญอยากให้ผู้ชายคนนี้พูดชมแบบนั้นบ้างโดยที่ทิ้งให้ฉันยืนอึ้งกับคำพูดของเขาอย่างหงุดหงิด..