ทำไมเธอถึงจูบฉันกลับละทั้งที่ไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติที่เธอชอบสักหน่อยหรือว่า..เธอตั้งใจ? แต่ถ้าเธอถามฉันกลับละก็..ไม่รู้สินะ(เพราะฉันมีความลับปิดอยู่)
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,โรแมนติก,โรแมนซ์,พล็อตสร้างกระแส,มหาลัย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,คู่กัด,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทำไมเธอถึงจูบฉันกลับละทั้งที่ไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติที่เธอชอบสักหน่อยหรือว่า..เธอตั้งใจ? แต่ถ้าเธอถามฉันกลับละก็..ไม่รู้สินะ(เพราะฉันมีความลับปิดอยู่)
ผู้แต่ง
XiaoHu
เรื่องย่อ
เรื่อง ป่วนขบวนรักของยัยตัวเล็ก
แนะนำตัว
ธีรัตม์ เชาวกรกุล ชื่อเล่น ภาม อายุ21 ปี2 สาขาวิชาประติมากรรม คณะศิลปศาสตร์
กันยานา ชวัลดนย์ ชื่อเล่น รวงข้าว สั้นๆ ข้าว อายุ20 สาขาวิชาจิตรกรรม คณะศิลปศาสตร์
ติดตามกันได้
เธอแอบชอบรุ่นพี่ที่สุดแสนจะตรงสเปก แต่ไม่เคยรู้เลยว่าเขาคือเพื่อนที่กวนประสาทเธออยู่ทุกวันแถมเขายังเป็นคนที่เผลอจูบเธอบนรถไฟอีกด้วย
ข้าวที่ชื่นชอบในความอบอุ่น สุขุมและใจดีของรุ่นพี่ในอุดมคติที่ตรงสเปกชายในฝันของเธอสุดๆ โดยที่ใครจะคาดถึงว่าเขาจะเป็น เพื่อนสนิทสุดกวนประสาทของเธอ ที่แทบจะกัดกันทุกวัน
ฉันไม่ได้จูบเธอเพราะอารมณ์ชั่ววูบหรอกนะ
นายจะบอกว่า ตั้งใจ
แล้วเธอละจูบฉันกลับด้วยเหตุผลอะไร
ความลับที่ปิดมานานต้องมาถูกเปิดเผยออกพร้อมกับใบหน้าของเธอที่ตกใจราวกับโลกหยุดหมุนในทันที
ทำไม ทำไมนายต้องปลอมตัวด้วย อธิบายมา!
เหตุผลก็เพราะว่า…เธอจำฉันไม่ได้จริงๆหรอ..
ความทรงจำที่เลือนลางของเธอในวัยเด็กคืออะไร…ทำไมถึงได้ปวดหัวขนาดนี้
นายต้องห้ามลืมฉันนะ
ได้ ฉันจะไม่ลืมเธอ
เพราะเธอคือคนที่ฉันรักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ
ขอฝากนิยายที่หนุบหนับหัวใจไว้ในกอดแขนและหัวใจห้องกว้างๆห้องใหม่ของคุณผู้อ่านด้วยนะคะ
แม้นางเอกจะขี้เหวี่ยงขี้วีนกับพระเอกที่ปากร้ายไปหน่อยแต่ก็จริงใจสุดๆ ยังไงผู้อ่านช่วยเอ็นดูด้วยนะคะ
อย่าเอ็นดูจนเอ็นขาด
ขอให้สนุกกับการอ่านนิยายเรื่องนี้
บรรยากาศในตอนเช้าที่เหมือนกับทุกๆ วัน หลังจากที่ฉันเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยตามปกติพร้อมกับบรรยากาศแปลกๆที่เกิดขึ้น ที่ไม่ใช่กลุ่มสาวๆ ที่เดินตามชายหนุ่มคนหนึ่งในทุกวัน แต่เป็นสายตาของหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนรอใครบางคนอยู่แบบนั้น
และหญิงสาวคนนั้นก็คือ “พี่บีม” รุ่นพี่ปีสามสาขาประติมากรรมที่ขึ้นชื่อเรื่องความสวยและมั่นใจในตัวเองที่ออกจะเวอร์ไปหน่อย เธอเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้แต่เธอกลับสนใจแค่ภามเพียงคนเดียวเท่านั้น..
ข้าวรู้เรื่องนี้ดี ทุกคนในคณะก็รู้ แต่ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจคือการที่พี่บีมมายืนรอแบบนี้ โดยที่ดูยังไงก็เหมือนกำลังรอเธออยู่
สายตาของพี่บีมจับจ้องมาที่ข้าวราวกับกำลังเจอเหยื่อ รอยยิ้มที่แต้มอยู่บนใบหน้าไม่ใช่รอยยิ้มที่เป็นมิตร ข้าวที่สัมผัสได้ถึงความไม่ชอบใจที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าท่างที่ดูเป็นธรรมชาติของพี่เขา
“สวัสดีจ้ะ น้องข้าว”
ข้าวหยุดยืนตรงหน้าเธอพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “เอ่อ..สวัสดีค่ะ”
พี่บีมยืนกอดอกก่อนจะเดินเข้ามาใกล้อีกก้าว สายตายังคงจับจ้องข้าวไม่วางตา
“พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ มีเวลามั้ย?”
ข้าวรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ ในใจ แต่เธอก็พยักหน้าช้าๆ “ค่ะ”
พี่บีมยิ้มก่อนจะเดินนำออกไปทางมุมหนึ่งของลานหน้าตึกคณะที่ตอนนี้ยังไม่ค่อยมีคนพลุ่นพล่านนัก ข้าวลังเลเพียงครู่เดียวก่อนที่จะเดินตามไป
พอถึงที่หมาย พี่บีมก็หันกลับมามองข้าวอีกครั้งก่อนจะเท้าเอวมองสำรวจเธอด้วยสายตาประเมิน
“น้องข้าวก็น่ารักดีนะ”
ข้าวกะพริบตาปริบๆ กับคำพูดที่ไม่คาดคิด ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างงุนงง “ขะ..ขอบคุณค่ะ”
“ไม่แปลกใจเลยที่ภามสนใจ” ก่อนที่จะหรี่ตาลง “ว่าแต่..ข้าวรู้หรือเปล่าว่าภามเขามีความลับอะไรปิดบังข้าวอยู่”
เสียงหวานของพี่บีมฟังเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอกังวล แต่เนื้อหาของคำพูดนั้นทำให้หัวใจของข้าวเต้นแรงขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“ความลับ? ความลับอะไรคะ?”
พี่บีมหัวเราะดังขึ้นก่อนจะก้มตัวลงมากระซิบข้างหูเธอ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหมายแฝง
“ความลับที่ไม่มีใครรู้นอกจากพี่”
ข้าวเบิกตากว้างรู้ถึงความกดดันที่ถาโถมเข้ามา
“เขาไม่ใช่คนที่เธอคิดว่า เป็นเขาจริงๆ หรอกนะ น้องข้าว”
“แล้วเธอแน่ใจเหรอ? ว่าเธอรู้จักเขาดีพอ”
ข้าวเม้มปากแน่นหลังจาหที่ได้ยินคำพูดและสายตาของพี่บีมที่จ้องมองมาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกท้าทาย บรรยากาศรอบตัวเริ่มเต็มไปด้วยความตึงเครียด ขณะที่ลมยามเช้าพัดผ่านเข้ามาเบาๆ
“แล้วที่พี่เอาเรื่องนี้มาบอกกับหนูทำไมเหรอคะ?”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากเตือนเฉยๆ ว่า ภามอะ ไม่เหมาะกับคนอย่างเธอ” พี่บีมยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเจ้าเล่ห์
ในขณะนั้นเองในอีกมุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย ภามในลุคของพี่ธีรีบก้าวขาเร็วๆ เข้าไปในมุมลับของตัวเองที่คิดว่าไม่มีใครอยู่ ก่อนจะได้ทันปลดกระดุมเสื้อออก เขาก็ต้องชะงัก เพราะมีเสียงดังจากผู้คนที่มุงดูอะไรบางอย่างอยู่ตรงลานหน้าตึกคณะที่กำลังซุบซิบกันพร้อมกับบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเครียด
“เกิดอะไรกันขึ้นละเนี่ย?” ภามขมวดคิ้วก่อนจะหันไปเจอโอมที่เพิ่งเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ
“ไอ้ภาม!” โอมกระซิบเสียงเครียด ก่อนจะเหลือบตามองเขาขึ้นลง “เดี๋ยวๆ ทำไมมึงยังอยู่ในสภาพนี้วะ?”
“ช่างมันก่อน เกิดไรขึ้นบอกมา?”
โอมถอนหายใจเร็วๆ “พี่บีม กำลังหาเรื่องข้าวอยู่”
ทันทีที่ภามได้ยินชื่อข้าว เขาก็ไม่รออะไรอีกแล้ว เขาหันกวับและเดินไปยังกลุ่มที่ยืนมุงกันอยู่ข้างหน้า จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปโดยที่ยังไม่ได้ถอดอะไรออกเลย พร้อมกับเสียงโอมที่ตะโกนไล่ตามหลังมาไกลๆ “ไอ้ภาม! เดี๋ยว!!”
ข้าวยังคงยืนนิ่ง สายตาแข็งกราวจ้องไปยังรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอไม่ได้หวาดกลัวแต่ก็รู้ตัวดีว่าไม่ควรที่จะประมาท รอบตัวเต็มไปด้วยนักศึกษาทุกชั้นปีที่มุงดูสถานการณ์ แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง
“เธอนี่มันน่ารำคาญจริงๆ รู้ตัวหรือเปล่า” พี่บีมพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกดดัน
ข้าวเริ่มไม่เข้าใจเหตุการณ์นี้เริ่มขึ้นได้ยังไงแค่เดินผ่านประตูเข้ามาเธอก็โดนเรียกตัวซะแล้ว ก่อนที่จะโดนการโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว
“พี่พูดแบบนี้หมายความว่าไงเหรอคะ”
“เธอนี่แสร้งทำตัวใสซื่อจังนะ บอกให้ก็ได้ หมายความเธอควรจะรู้ที่ยืนของตัวเองซะบ้าง” พี่บีมยืนกอดอกด้วยสายตาที่เย็นชา “ภามไม่ใช่คนที่เธอจะไปตีสนิทหรืออ่อยเขาเหมือนทุกวันนี้ ที่เธอทำได้ง่ายๆ แบบนี้หรอกนะ”
“อย่าคิดว่าการที่เขามาทำดีด้วยแบบนี้ เขาจะคิดอะไรกับเธอแล้วเธอคิดว่าเธอจะได้อยู่ข้างๆ เขาไปตลอดหรือไง”
ข้าวรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นด้วยความโกรธที่ทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ
“แล้วพี่คิดว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรคะ? ถึงมาตัดสินหนูแทนแบบนี้”
พี่บีมชะงักไปเล็กน้อยกับคำถามที่ตรงไปตรงมา แต่เธอกลับยิ้มบางๆ ที่เต็มไปด้วยความเหนือกว่า
“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ถึงมาพูดแบบนี้กับฉัน!” พี่บีมตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัดและแข็งกร้าว
ข้าวที่รู้สึกเหมือนเส้นเลือดในกายกำลังจะปะทุขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบอะไรต่อ พี่บีมก็ง้างมือขึ้นสูงและตบลงมาด้วยอารมณ์ที่เหลือทน
เพี๊ยะ!
เสียงตบสนั่นไปทั่วบริเวณ แต่คนที่รับแรงตบนั้นกลัวไม่ใช่ข้าว เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับยกมือขึ้นสำรวจใบหน้าตัวเอง
ทุกอย่างเกิดขึ้นในเสี้ยววินาที ภามในลุคของพี่ธีที่พุ่งเข้ามาขวางระหว่างพี่บีมกับข้าวได้ทันเวลา ฝ่ามือของพี่บีมกระแทกเข้ากับใบหน้าของเขาอย่างเต็มแรงจนหัวสะบัดพร้อมกับแว่นตาที่กระเด็นไปตามแรงตบจนตกลงไปกับพื้น
“ภาม!” พี่บีมอุทานออกมาพร้อมกับสีหน้าที่ตกใจสุดขีดราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าเธอพึ่งตบใครเข้าไป
ข้าวที่ยืนอยู่ข้างหลังภามก็อุทานออกมาเช่นกัน แต่สิ่งที่เธอพูดออกมา “พี่ธี”
ภามค่อยๆ หันกลับมาอย่างช้าๆ ใช้มือแตะที่มุมปากของตัวเองอย่างเบามือ ก่อนจะก้มลงมองแว่นที่ตกอยู่บนพื้น
พี่ธี ที่ไม่ใช่พี่ธีอีกแล้ว
ข้าวเบิกตากว้างทันทีที่ได้เห็นดวงตาของภามชัดๆ ดวงตาของคนที่มองเธอมาโดยตลอด
หัวใจของเธอหล่นวูบอย่างแรง “ภาม” ข้าวพึมพำออกมาเบาๆ
ภามหันกลับไปมองข้าวทันที แม้จะยังรู้สึกถึงแรงตบที่ฝังแน่นอยู่บนหน้า แต่เขาก็ไม่สนใจมันเลยแม้แต่น้อย เขาสนใจแต่สิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือคนที่อยู่ตรงหน้า
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยข้าว?” น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนโยนกว่าที่ควรเป็น
ข้าวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าช้าๆ ดวงตาของเธอสั่นไหวเพราะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าเป็นเรื่องจริงหรือภาพหลอนกันแน่
ภามถอนหายใจก่อนจะยกมือเสยผมที่ปรกหน้าขึ้นเผยให้เห็นแววตาที่จริงจังอย่างที่สุดราวกับประกาศให้ทุกคนรู้ว่า เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายข้าวเด็ดขาด
“ทำเกินไปแล้วนะ พี่บีม”
พี่บีมที่ยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นก็เริ่มตั้งสติได้ พร้อมกับเสียงหัวเราะแผ่วๆ ที่เต็มไปด้วยความดูถูก “แหมๆ น้องภาม พี่แค่จัดการตัวขัดขวางออกไปก็เท่านั้นเอง! แต่ดูสิ สุดท้ายคนที่เจ็บตัวกลับเป็นน้องภามของพี่ซะได้ แถมมาในลุคใหม่ซะด้วย ถูกใจพี่จริงๆ”
“พี่ทำแบบนี้ทำไม? แล้วผมเป็นของพี่เมื่อไหร่?” เขาถามกลับด้วยเสียงที่เยือนเย็น
“ก็น้องภามปฏิเสธพี่เองนี่ ทั้งที่พี่ชอบมาตั้งนานแล้ว อีกอย่างนะ..” พี่บีมก้าวเข้าไปใกล้ภาม ดวงตาเป็นประกายแห่งความเหนือกว่า “พี่รู้ความลับของภามมานะ”
เสียงฮือฮาของผู้คนที่มุงดูดังขึ้นอีกครั้ง
ภามรู้ว่าพี่บีมกำลังพยายามบีบให้เขาเสียเปรียบ แต่เขาจะไม่ปล่อยให้เธอได้ในสิ่งที่ต้องการ
“พี่อยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ” เขาพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย
แต่พี่บีมกลับหัวเราะออกมาอย่างมีชัย ก่อนจะหันไปมองข้าวด้วยสายตาที่มองอย่างดูถูก
“นี่! น้องข้าว รู้มั้ย?” เธอลากเสียงช้าๆ ราวกับจะกรีดแทงความรู้สึกของข้าวให้ลึกลงไปอีก “เธอคิดว่าเธอสำคัญมากหรือไง?”
“เห็นแบบนี้แล้วควรจะรู้อะไรบ้างนะ อ้อ! อีกอย่างถ้าเธอรู้ความลับที่พี่รู้ละก็ จะรู้ทันทีเลยละว่าเธอไม่เหมาะที่จะยืนข้างภามเลยสักนิดเดียว” พี่บีมพูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสะใจ
คำพูดของพี่บีมทำให้ภามถึงกับหมดความอดทน
“พอได้แล้ว!”
แต่ก่อนที่อะไรจะเลวร้ายไปกว่านี้ “เกิดอะไรขึ้น?” เสียงของอาจารย์ดังขึ้นพร้อมกับคณาจารย์หลายคนที่รีบวิ่งเข้ามา นักศึกษาที่มุงอยู่รีบแหวกทางให้ทันที
“ภาม..” เสียงของโอมดังขึ้นพร้อมกับมือของเขาที่เข้ามาคว้าแขนภาม
“โอม..” ภามหันไปมองเพื่อนสนิทที่พุ่งเข้ามาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก
“รีบไปก่อน”
“แต่ว่า..”
“มึงอยากให้เรื่องของมึงแดงไปมากกว่านี้หรือไง” โอมกระซิบเสียงเครียด “เชื่อกู ไปก่อน”
ภามกำหมัดแน่นก่อนจะเหลือบมองข้าวเป็นครั้งสุดท้าย “ข้าว…”
ข้าวมองตามแผ่นหลังของภามที่ถูกโอมดึงออกไป ก่อนที่เธอจะก้มลงมองแว่นตาที่ตกอยู่บนพื้น เธอรู้แล้วว่าคนที่ช่วยเธอและคนที่เธอชอบมาตลอดไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นภามนั้นเอง..