ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทั้งสองกลับมาถึงห้องของตนเอง ไออุ่นนั่งร้องไห้บนเตียงจนน้ำตาแทบจะไหลออกมาหมดแล้ว เรย์เข้ามานั่งข้างเธอเพื่อจะพูดคุยให้เธอนั้นดีขึ้น
“ไม่เป็นไรนะ..เขาอาจจะชอบเธอมานานแล้ว”
“ฉันไม่เข้าใจเลย..ทำไมเขาต้องทำแบบนี้..ฉันตกใจมาก”เธอยังคงร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาเธอไม่ออกมาแต่เธอยังสะอื้นอยู่ในลำคอ
“เฮ้อ..บางทีเขาอาจจะจำคนผิดนะ..เราไปบอกเขาไหม..บอกเพื่อนเขาก็ได้ว่าเราตกใจนะแค่นี้เอง”เรย์ให้คำแนะนำเธอแต่ไออุ่นยังอยู่ในท่าไม่สบายใจ เขากลับสะอื้นหนักมากกว่าเดิม ท่าทางเธอจะไม่เคยจูบใครมาก่อน เธอมีความกลัวว่าจูบแบบนี้แล้วจะท้อง
“ไออุ่น..ฉันอยู่ตรงนี้..อย่าคิดมากเลยนะ”เธอเข้าโอบกอดเรย์อย่างสุดซึ้ง และกล่าวขอบคุณเธอ
“เอาล่ะ..เรายังไม่ได้ซื้อข้าวเลย..ถ้างั้นสั่งมากินกันไหม..ฉันขี้เกียจออกไปแล้ว..”
“เอาเลย..ฉันขอข้าวผัดกระเพราหมูสับนะ”
“ได้สิ..ฉันสั่งแล้วนะ..พักผ่อนนะรออาหารมา..เธอไม่ต้องจ่ายเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง..ฉันว่าเธอเครียดมากเลยนะ”
“โอเคงั้นฉันขอนอนก่อนนะ..อาหารมาก็บอกด้วยล่ะ..เอ๊ะ..ไม่เอา..ฉันไปล้างหน้าดีกว่า”
“อืม..ไปสิ..อย่าคิดมากนะเขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจ”เธอพยักหน้า และเดินตรงไปที่ห้องน้ำ เธอล้างหน้าด้วยสบู่จนชุดเปียกไปด้วยแต่เธอไม่สนใจเพราะเดี๋ยวมันก็แห้ง
ผ่านไปสามสิบนาทีรถส่งอาหารมาถึงในเวลาหิวพอดี เรย์เป็นคนลงไปรับ กลิ่นหอมโชยออกมาจากกล่องราวกับร้านอาหารปิดกล่องไม่แน่นอย่างนั้นแหละ เมื่อทั้งสองเปิดกล่องออกมาก็พบว่าไม่แน่นจริงเนื่องจากมัดด้วยยางรัดแกง แต่เธอสองคนไม่สนใจอะไร ไออุ่นมองโต๊ะอาหารเห็นว่าของกินเต็มไปหมด ไม่ใช่ว่าเธอจะกินไม่หมดแต่เธอรู้สึกเกรงใจมากเพราะเป็นตังค์ของเพื่อน ไม่ได้หารด้วยกันหรือจ่ายของใครของมัน บนโต๊ะนั้นมีโค้กขวดเล็กสองขวด ต้มจืดผักอยู่ตรงกลางหนึ่งถ้วยและข้าวของแต่ละคน เธอมองไปรอบๆแล้วรู้สึกทนไม่ได้จริงๆ เธอเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาควักเงินหนึ่งร้อยบาทให้เรย์ เด็กสาวหัวเราะอย่างภูมิใจ
“ไม่หรอก..ไม่เป็นไรเพื่อน..ฉันบอกแล้วไง..ฉันเลี้ยงเอง”
“ฉันเกรงใจเธอน่ะสิ..มันจะดูไม่มีมารยาทน่ะ”
“ใครบอกล่ะ..ฉันอนุญาตแล้ว..เธอไม่ต้องกลัว..อ่ะ..นั่งกินเถอะ”ในระหว่างทานข้าว ไออุ่นได้คิดอะไรขึ้นมาในหัว
“เออนี่ฉันถามหน่อยสิ..คนเรามันจะจำได้ขนาดนั้นเลยเหรอว่าเคยทำอะไรไปบ้างในตอนนั้น บอกอะไรให้นะตอนนี้ฉันลืมความรักตอนนั้นไปหมดแล้ว ไม่เหลือชิ้นดีเลย”เรย์เคี้ยวข้าวไปมองหน้าเธอไปด้วย ไออุ่นกลัวเธอจะตะคอกออกมาจึงขอโทษไปก่อนแต่เธอก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรปานนั้น
“เป็นบางคนนะ..ถ้ามันมีคนที่เคยโดนแกล้ง เคยถูกล้อเลียนตั้งแต่เด็กก็มีนะ มันจะจำได้ทุกเหตุการณ์ เช่น คนแกล้งเราชื่ออะไร มันเป็นใคร ตำแหน่งฐานะใหญ่โตแค่ไหน มันแกล้งเราอย่างไรมันจะจำขึ้นใจเลยแหละ เฉพาะคนที่เคยโดนแกล้งนะแต่สำหรับฉันก็มีอยู่คิดว่าคงกลับไปแก้แค้นมันไม่ได้หรอก ควรจะให้อภัยเขาไปดีกว่า สำหรับฉันคิดว่าตอนนั้นมันยังเด็กอยู่ อาจจะมีอิจฉากันบ้าง บางคนเอาแต่ใจ ตอนนี้เขาอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ ช่างมันเถอะ”ไออุ่นนั่งฟังเธอจนกินข้าวหมดกล่อง ท่าทางเธอคงหมั่นไส้เขาไม่หยุด
“นี่เธอ..ได้ฟังฉันไหมเนี่ย..โธ่..ไม่รอฉันเลย”
“ฉันแค่หมั่นไส้”เธอโกรธแค้น และพูดออกมาขณะที่ข้าวยังไม่เต็มปาก
“เอาน่า..อย่าโกรธเขาเลย..มันผ่านไปแล้ว..ค่อยๆกินเดี๋ยวอาเจียนขึ้นมาละยุ่งเลยทีนี้”เรย์รีบเข้าไปลูบหลังให้เธอเพราะกลัวว่าอาหารจากปากจะออกมาเต็มพื้น
“พอ..ฉันดีขึ้นแล้ว”เธอยกน้ำโค้กขึ้นมาซดอย่างไม่ลังเล
“ทีนี้ตอนนั้นใครแกล้งเธอ..พอจะจำชื่อได้ไหม”เรย์เท้าคางรอคำตอบจากเธอ ไออุ่นหยิบรูปถ่ายรุ่นขึ้นมา เธอมองด้วยหน้าตาที่เปลี่ยนไป จากนั้นไออุ่นก็ร้องไห้ออกมาแล้วซบลงไปใต้โต๊ะกินข้าว
“หา..ร้องไห้ทำไมอีกล่ะ”เรย์ตกใจกับสิ่งที่เธอเห็น
“ฉันไม่รู้ว่าทำไม..ทั้งที่เขาแกล้งฉันมาตลอด แกล้งจนฉันไม่กล้าไปบอกครู แต่แม่รู้ว่าฉันไปโดนอะไรมา เขาแกล้งฉันแทบตายแต่ทำไมฉันถึงชอบเขาล่ะ..ไม่เข้าใจเลย”เธอปิดตาเพื่อไม่ให้ใครเห็นน้ำตาของเธอ จากนั้นเรย์กินข้าวเสร็จ เรย์พาเธอไปนั่งบนโต๊ะทำงานแล้วคุยกัน
“งั้น..ผู้ชายคนไหนล่ะ..ชี้ให้ฉันดูหน่อย”ไออุ่นเลิกร้องไห้ เธอปาดน้ำตาแล้วชี้ไปที่รูปผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งดูแล้วตอนนั้นเขาหน้าตาน่ารักมาก ถือได้ว่าหน้าตาดีที่สุดในโรงเรียนเลยก็ว่าได้ ไออุ่นพยายามค้นหาอัลบั้มแต่ละอย่างที่เคยมีมา ทั้งหมดรวมเป็นห้ารูป เป็นรูปรุ่นส่วนที่เหลือคือคาดเดาว่าน่าจะแอบถ่ายหรือถ่ายติดมาด้วย
“อ๋อ..ผู้ชายคนนี้นี่เอง..นี่ฉันไม่รู้มาก่อนเลยนะ”
“ใช่ไหมล่ะ..ทำไมกันนะ..เขาแกล้งฉันตลอดเลยนะ..ทุกวันเลย”
“แหม..พูดมาเถอะ..ชอบเขาล่ะสิ”เรย์เอาไหล่ของเธอไปสะกิดไออุ่น ใบหน้าของเด็กสาวแดงก่ำ เธอเอาหมอนมาปิดหน้าและล้มลงไปที่พื้น เรย์หัวเราะเสียงดังออกมา
“ใครแกล้งวะ..เฮ้อ..มึงใช่ไหมอีผู้ชายเพ้อเจ้อ..อยู่ดีก็มาบอกชอบฉัน..อะไรของมันวะ..มันบ้าไปแล้วใช่ไหม”
“โอ้..เพื่อนใจเย็น..”เรย์ดึงแขนเธอแต่เธอกลับสลัดมือแล้วออกไปจากห้อง คราวนี้ไออุ่นเดินออกไปหาเขาโดยไม่ใช้ยานพาหนะใดทั้งสิ้น เรย์เข้ามาห้ามได้ทัน จากนั้นเธอก็เดินไปกับเรย์ที่หอพักเขา ไออุ่นปล่อยมือจากเรย์ เธอเดินเข้าไปที่ประตูหอพัก ตรงเข้าไปที่ห้องของเขายังกับรู้ว่าเขาอยู่ห้องไหน เธอหยุดที่ประตูห้องริมชั้นสอง
“เธอแน่ใจนะว่าเป็นห้องนี้..ถ้าเคาะห้องผิดเป็นเรื่องเลยนะ”
“มันแน่นอนอยู่แล้ว..ตอนฉันดื่มชานมเขาให้คีย์การ์ดมา”ไออุ่นยื่นคีย์การ์ดให้เรย์ดู เด็กสาวอ้าปากค้างตกใจไม่รู้ว่าเขาให้เธอไปตอนไหน
หลังจากนั้นไออุ่นเสียบคีย์การ์ดหน้าประตู เธอเดินเข้าใจ เขากับเพื่อนกำลังนั่งกินข้าวอย่างมีความสุขพร้อมดูทีวีไปด้วย เด็กสาวโยนรูปลงบนที่นอนของเขา
“คุณ..บอกมาเดี๋ยวนี้นะ..คุณคือผู้ชายคนนี้ใช่ไหม..แล้วตอนนั้นคุณแกล้งฉันทำไม..มาเคลียร์เดี๋ยวนี้เลยนะ..อ้อ..ไม่ต้องหรอก..ฉันก็ไม่เข้าใจคุณเหมือนกันว่าทำไมทั้งๆที่เขาแกล้งจนเจ็บ แต่ทำไมถึงชอบ..ฉันไม่เข้าใจ..ไม่เข้าใจ”ไออุ่นนั่งซบลงเตียงของเขา ซึ่งนั่นเธอก็ไม่รู้ว่ามันคือเตียงของใคร เขาเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น เรย์กลัวว่าเขาจะทำอะไรจึงรีบดึงแขนไออุ่นไว้ก่อน
“หยุดเลยนะ..เธอจะทำอะไรเพื่อนฉัน..ฉันไม่ยอมนะ..เธออย่าทำให้เพื่อนฉันเสียคนนะ”
“นี่ฉันจทำให้เพื่อนเธอเสียคนทำไมกัน..ฉันชอบเพื่อนเธอก็จริง..เคยชอบเธอด้วย..แต่เธอคงจะลืมแล้วล่ะ..คงจะถูกหัวกระแทกพื้นใช่ไหม”
ไออุ่นมองมาที่หน้าเรย์และมองไปที่เขา เธอแทบจะงงว่าเขารู้ได้ไงว่าไปทำอะไรมาถึงความจำเสื่อม ราวกับเขาอยู่ในเหตุการณ์ด้วยนั้นแหละ
“งงใช่ไหม..(เขาลุกขึ้น)..ตอนคุณหัวกระแทกพื้นน่ะผมเป็นคนพาคุณไปส่งห้องพยาบาลเอง ตอนนั้นไม่มีใครสนใจคุณเลย ผมเลยอาสาไปส่ง..(เขาร้องไห้ออกมา)..ผม..ผมขอโทษจริงๆ..ผมขอเถอะนะผมจะพาคุณไปทุกที่เผื่อจะนึกอะไรออกบ้าง..ผมอยากให้คุณมีความทรงจำเรื่องความรักบ้าง”เขาร้องไห้ไม่หยุด ไออุ่นเข้ามาปาดน้ำตาให้เขา
“ไม่เป็นไร..ขอบคุณนะที่ช่วยฉัน..แล้วเธอล่ะ..หายไปไหน..ทำไมไม่ช่วยฉัน”เธอมองไปที่หน้าเรย์
“เขาก็อยู่ช่วยนั้นแหละ..”
“เธอรู้ได้ไง..เพื่อนฉันเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ”
“จำไม่ได้เหรอว่าเราเคยเป็นเพื่อนกันแล้วตอนนี้ก็เป็นอยู่ด้วย..เนี่ยก็เพื่อนเรา จำออกัสได้เปล่า..อ้อ..ใช่สินะเธอหัวกระแทกพื้นสินะ”
“ใช่..ฉันจำอะไรไม่ได้เลย..ถ้าเธอเป็นแฟนฉันจะทำอะไรให้ฉันจำมันได้ไหมล่ะ...ฉันชอบความทรงจำช่วงนั้นจัง..มันคงสนุกน่าดู”
“งั้นก็ได้..ฉันจะทำให้มันเป็นจริง..ถ้าคิดจะใช้ไทม์แมชชีนคงไม่ได้หรอกนะ..ฉันว่าทำตอนปัจจุบัน..ฉันจะพาไปที่ทำให้เธอนึกออกว่าเราเคยมีความรักตรงไหนกันบ้าง”
“โอ้โห..ดูโรแมนติกจัง”เรย์เกิดอาการเขินแทน
“ใช่..เธอว่างวันไหนบอกได้นะ..แต่จะว่างตรงกันหรือเปล่านี่แหละ”
“ถ้าเธอไม่ว่างฉันก็อยู่แถวนั้นแหละ”เขาทั้งสองยิ้มให้กัน ไออุ่นมองไปที่รูปรุ่นนั้น คิดถึงตอนมัธยมปลายที่ยังรักกันแต่เธอกลับจำอะไรไม่ได้เลยว่ามันเริ่มต้นจากอะไร เธอเดินออกมาจากห้องกับเรย์ คืนคีย์การ์ดให้เขาแต่เขาไม่รับให้เธอเก็บไว้เผื่อจะมาหา
“อ๋อ..ลืมบอกไป..ไทเกอร์..ฉันชอบเธอนะ..ขอโทษด้วยนะที่ทิ้งเธอไป”ชายหนุ่มยิ้มตอบรับและพยักหน้า ไออุ่นจูบรูปภาพนั้นประมาณว่ารักเขาที่สุดแล้ว
“ไว้ฉันจะปริ้นซ์รูปเพิ่มมาให้คุณนะ”
“ไม่ต้อง..ผมมีแล้ว”เขาเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะออกมา เอารูปให้เธอดู
“อืม..เก็บไว้ให้ดีล่ะ”
“ไออุ่น..ผมไม่น่าทิ้งคุณไปเลย”
“อย่าพูดอย่างนี้สิ..ฉันเองแหละที่ผิด..บางทีอาจจะมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันความจำเสื่อมก็ได้นะ”ไทเกอร์ ออกัสและเรย์เหมือนจะรู้อะไรกันก่อนที่ไออุ่นจะความจำเสื่อม แต่เมื่อไออุ่นมองมาที่เรย์เธอก็ยิ้มตอบรับอย่างหวาน
“ไปก่อนนะ”ไออุ่นโบกมือลาไทเกอร์พร้อมทั้งจูบกับเขาที่ริมฝีปาก เรย์แทบจะขนลุก อีกทั้งออกัสยังยิ้มไม่หุบ
“ไปได้แล้ว..ฉันจะเขินแทนแล้วนะ”
เรย์และไออุ่นเดินกลับห้อง ระหว่างทางไออุ่นคิดอยากกินไก่ทอดจึงซื้อไปด้วย เมื่อไปถึงหอพัก เธอกินไปแถมยังดูหนังไปด้วย ยิ้มไปเขินไปเหมือนอินกับหนัง เรย์นั่งดูกับเธอไปแต่กลับออกอาการมากกว่าไออุ่นอีก
