ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทั้งสองกลับมาถึงห้อง ในระหว่างนั้นไออุ่นกระชากแขนเรย์เข้าห้องและปิดประตูอย่างดัง ท่าทางเธอจะโมโหมากที่เพื่อนไม่บอกความจริง
“นี่ฉันถามหน่อย..ตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอเงียบ”เรย์ก้มหน้าต่อหน้าเธอ เรย์ออกอาการรู้สึกผิด ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรกับเธอ
“เธออย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ..ตอนฉันถามเขาเธอเงียบทั้งสามคน..มันมีอะไรที่บอกไม่ได้งั้นเหรอ”
“ไออุ่น..ฉันขอร้องเถอะนะถ้าฉันบอกไป..เธอคงรู้สึกแย่เหมือนเดิม”เรย์นั่งลงที่เตียงนอน
“ตอนนั้นน่ะมันเกิดเรื่องใหญ่มาก..เธอไปเห็นคลิปนั้นซึ่งเป็นคลิปที่ไทเกอร์นอนกอดผู้หญิงคนหนึ่ง..ซึ่งความจริงเขาไม่ได้ทำเลย..ส่วนเธอก็เกิดความโมโหแล้วเลิกคบกับเขาจนวันหนึ่งเธอก็หัวฟาดพื้นเพราะว่ามันถูพื้นยังไงล่ะ”
“เดี๋ยว..มันที่ว่านี่คือใคร..คือตัวร้ายเหรอ..คือผู้หญิงคนนั้นเหรอ”
“ใช่..ฉันเกลียดมันมาก..เกลียดเข้าเส้นเลยแหละ..ไม่รู้ว่าตอนนี้มันเรียนอยู่ที่เดียวกับเราไหม..มันชื่อว่า เมล่อน”เรย์กัดริมฝีปากตัวเอง ท่าทางเธอเธอจะเกลียดเมล่อนอย่างมาก
“แล้วเธอโกรธอะไรล่ะ..มันทำกับฉันไม่ได้ทำกับเธอสักหน่อย”ไออุ่นลุกขึ้นจากเตียง เธอเดินมาหาเรย์และกอดอก
“มันทำกับเธอก็ถือว่ามันทำกับฉันด้วยนั่นแหละ”
“โอ้โห..อินนะเธอเนี่ย”
“ก็ฉันอยากมีเพื่อน..ฉันก็ต้องช่วยเพื่อนสิ”
“ไม่ต้อง..ฉันว่าฉันทำได้”ไออุ่นพยักหน้าหงึก สีหน้าเธอดูมั่นใจมาก เรย์ยังมึนงงกับคำที่เธอพูด
“ทำอะไร..จะทำอะไรของเธอ..เรายังไม่รู้เลยว่ามันอยู่ตรงไหน..จะหามันได้ไงก่อน”เรย์ลุกขึ้นจากเตียง เธอพูดถึงเหตุผลที่มันเป็นไปไม่ได้แต่สีหน้าของไออุ่นเหมือนจะมีแผนเยอะ
“ไม่เป็นไร..ฉันโตแล้ว..ฉันจะไม่ยอมกับคนที่เคยแกล้งฉันตอนนั้นเด็ดขาด มันยังแย่งแฟนฉันได้ มันก็ต้องเจอรูปฉันแอบมีอะไรกับแฟนได้บ้างแหละ ว่าไหม”
“ฟังดูเหมือน..ก็เข้าใจนะแต่..เอาเถอะ..ตามใจเธอ..เธอเป็นนางเอกที่ฉลาดมาก”
“ฮึ..ตอนนั้นฉันเป็นนางเอกก็จริง..แต่ตอนนี้ฉันไม่เหมือนเดิมแล้วนะ”ไออุ่นแสดงสีหน้าขยะแขยง เธอหยิบรูปรุ่นขึ้นมา เธอเอาปากกาเขียนบอร์ดมาจี้ที่ผู้หญิงคนนั้น
“คนนี้ใช่ปะ..ที่ทำให้ฉันเข้าใจผิดแล้วเลิกราไปกับเขา”
“ใช่..คนนี้แหละ..เธอจะทำอะไรน่ะ”ไออุ่นกากบาทใส่หน้าผู้หญิงคนนั้น และเธอเดินออกไปจากห้องราวกับรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน เรย์มองว่าเธอแปลกไปราวกับคนละคน เธอเดินตามไออุ่นไป แต่ไออุ่นเดินไวมาก เด็กสาวตามเธอไปทีละก้าว จนสักพักไออุ่นไปหยุดอยู่ที่ตึกคณะวิทยาศาสตร์ เธอนั่งรอที่ม้านั่งข้างในตรงกับห้องที่ผู้หญิงคนนั้นเรียนอยู่ เรย์เข้ามาห้ามเธอ บอกให้กลับห้องดีกว่าแต่ไออุ่นไม่ยอมเพราะเธออยากแก้แค้นเขาให้สาแก่ใจ
“ไม่เอาน่า..ปล่อยมันไปเถอะ..เรื่องมันผ่านมานานแล้ว..เธอดูคนออกเหรอไออุ่น..เขาอาจจะแค่คนหน้าเหมือนก็ได้ นี่ในมหาวิทยาลัยนะไม่ใช่โรงเรียนบ้าน คนหน้าตาเหมือนกันมีเยอะมาก ถ้าเธอตบคนผิดฉันไม่ไหวนะ..อย่าทำเลย”เรย์ดึงมือเธอแต่ไออุ่นปล่อยออก
“ไม่ต้องหรอก..ที่ฉันมานี่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน..ฉันไม่รู้เลยว่ามันอยู่ไหน..ช่างมันเถอะเนาะ”
“ไปเถอะ..เธอมานั่งหน้าห้องเดี๋ยวคนอื่นเขาสงสัย”ทั้งสองออกไปจากตึกคณะ และนั่งคุยเล่นกันที่ตึกคณะศิลปกรรมแทน ทั้งสองสั่งน้ำอัดลมมากินเพื่อให้ชื่นใจสักหน่อย
ไม่นานทั้งสองคนเริ่มง่วงนอน แถมวันนี้ไม่มีเรียนทำให้เกิดความรู้สึกเบื่อหน่ายนิดหน่อย ส่วนไออุ่นก็มีเวลาว่างไม่ตรงกับไทเกอร์สักวันเลย
เวลาผ่านไปสองชั่วโมงทั้งสองเพิ่งตื่น ไออุ่นเจอกับไทเกอร์อย่างไม่ทันตั้งตัว เขานั่งข้างเธอแล้วส่งยิ้มมาให้เธอ จับมือเธอลูบไปที่แก้มเขา เธอสะดุ้งจนมือหลุด คิดว่าฝันไปแล้วไม่คิดว่าเขาจะมา
“เฮ้ย..คุณมาได้ไง..เลิกเรียนแล้วเหรอ..”เธอลุกขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกว่าใกล้ชิดมากเกินไป อีกทั้งยังแอบปัดมือตัวเอง
“มาไวตรงไหน..เธอดูสิ..มันกี่โมงแล้วเนี่ย..ฉันมารอเธอตั้งแต่สี่โมงเย็นแล้ว..จะมืดแล้วนะ”ไทเกอร์แสดงอารมณืหงุดหงิดขึ้นมา เขาตะโกนใส่เธอราวกับผิดนัดอะไรมา
“เธอจะบ้าเหรอ..ฉันล้อเล่น..ไม่มีนัดอะไรหรอก..แล้วเธออยู่ยังงี้ หลับกันทั้งคู่..ไม่กลัวขโมยเหรอ”เรย์และไออุ่นมองหน้าเข้าหากัน
“ไม่นะ..คงไม่มีใครขโมยหรอกก..นี่ที่เรียนนะ”ไออุ่นพูดด้วยน้ำเสียงที่เพิ่งตื่น ภายในตาเธอยังมีขี้ตาติดอยู่เต็มทำให้เธอมองเห็นหน้าไทเกอร์ไม่ชัด เธอจึงเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำปรากฏว่าเธอเจอผู้หญิงคนหนึ่งโดยไม่ทันตั้งตัว นางเดินออกมาล้างมือแล้วตบหน้าเธอ ไออุ่นถึงกับยืนงงอยู่ตรงนั้น เธอคิดว่าเป็นเมล่อนแน่นอน อาจจะเรียนอยู่คณะเดียวกับเธอ
ไออุ่นเดินลงไปบอกไทเกอร์และเรย์ว่าเจอเมล่อนแล้ว แต่ทั้งสองก็ไม่เชื่อเธอเพราะคิดว่าเมล่อนไม่น่าทำกับเธอแบบนี้แล้ว คิดว่าเธอคงคิดมากไปเอง
“ฉันว่าไม่ใช่นะ..เธอลองคิดให้ดีสิว่ามีใครเคยแค้นเธอหรืออิจฉาเธออีกไหม ลองคิดดู”ไทเกอร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย ไม่มีอะไรแอบแฝง
“ก็ไม่นะ..มีมันคนเดียว”ชายหนุ่มหดหัวลงไปที่โต๊ะ เรย์เชิญเธอนั่งลง ทั้งสี่คนที่นั่งอยู่ต่างคิดไม่ออกว่ามีใครไม่ชอบไออุ่นอีก
“เฮ้อ..คิดไปก็เหนื่อยไปเปล่าๆนะบางทีอาจจะเป็นมิจฉาชีพก็ได้..หรือเพราะว่าเขาอาจเห็นคนผิดหรือเกิดการเข้าใจผิด อย่างเช่น เธออาจจะไปยืนคุยกับแฟนเขาคุยกันเรื่องอื่นแต่เขาเข้าใจผิดว่าอาจมีอะไรกับแฟน”ไทเกอร์ถอนหายใจแรง เขาหันไปทางออกัส เพื่อนของเขาด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาดและส่งสายตามาที่ไออุ่นและเรย์
“ทำไม..ไม่ใช่เหรอ..ถ้าเธอคิดอะไรได้ก็บอกมาสิ”เขาเม้มปากพร้อมดูดน้ำที่อยู่ในแก้วจนหมด
“แต่ฉันว่า..หน้ามันใช่เลยนะ..ฉันเงยหน้าขึ้นมาแทบจะตกใจเลย”ไออุ่นแสดงให้เห็นว่าพูดจริง แต่ไทเกอร์กลับไม่เชื่อจากปากเธอ บอกให้เธอปล่อยไป ไม่ต้องสนใจอะไรอีก
“พอเถอะน่า..นี่มันมหาวิทยาลัยนะ..มันใหญ่มาก..กลับกันเถอะ..เธออยู่นานมากแล้ว..มีของหายไหมน่ะพวกเธอสองคนหลับนานมากค่ะ..โจรขโมยทั้งในและนอกเยอะมากเลยนะ”พวกเธอสองคนค้นในกระเป๋าดูจะไม่มีอะไรหายไปแต่ของไออุ่น เธอกลับหารูปรุ่นไม่เจอ
“ตายแล้ว..รูปรุ่นนั้นที่เคยถ่ายกับเธอมันหาย..โอ๊ย..ฉันอยากจะบ้าตาย”ไออุ่นลงไปนั่งที่พื้น เธอรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง สำหรับเธอมันสำคัญมากเพราะเธอชอบผู้ชายคนนั้น ถึงแม้จะเคยแกล้งเธอมาเยอะก็ตาม เธอมองไปที่ไทเกอร์ เข้าไปโอบกอดเขาด้วยกายที่อบอุ่น เธอคิดถึงอ้อมกอดที่เคยได้ในตอนกังวลใจ
“อ๊ะ..นี่อย่าบอกนะว่าที่ฉันรู้สึกว่าชอบเธอ..ถึงแม้ว่าจะโดนแกล้งก็ตามก็ยังชอบเธอมันคือฉันได้เห็นความดีของเธอใช่ไหม”เขาเอาหน้าเธอมาชนกับเขาที่หน้าผาก น้ำตาเขาออกมานิดหนึ่ง
“ใช่แล้ว..มันใช่อย่างที่คุณคิดเลย”ไทเกอร์เอาหน้าออกมา เขารู้สึกดีกว่าตอนนั้น รู้สึกได้ทำทุกอย่าง ทำแบบที่คนรักเขาทำกัน เขารู้สึกใจฟูขึ้นมาโดยไม่เคยเป็นมาก่อนแต่ไออุ่นก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน เนื่องจากเมื่อก่อนต้องอยู่กันในที่ลับถึงจะทำแบบนี้ได้ แต่ที่นี่กลับไม่มีใครเป็นก้างขวางคอและทุกคนที่อยู่ตามนี้ต่างไม่สนใจทั้งสองคน เรย์กับออกัสแยกโต๊ะมานั่งข้างๆทำให้ทั้งสองได้คุยส่วนตัวกัน
“ฉันจำได้แล้ว..ฉันเคยเห็นข้อดีของคุณจึงตกหลุมรัก..ใช่ไหม”
“อาจจะใช่..เพราะบางคนต่างบอกว่าผมเป็นคนที่สามารถช่วยเหลือคนที่เป็นซึมเศร้าได้..จนผมคิดว่าผมอยากเป็นหมอทางจิตเวช”
“อ้าวแล้วทำไมไม่เป็นล่ะ”
“ฉันดูแล้วเรียนหมอมันเหนื่อย..กลัวจะเรียนไม่ไหว..ก็เลยมาสถาปัตย์ดีกว่า..อยากวาดรูปคลายเครียดบ้าง”ไออุ่นพยักหน้าประมาณว่าเข้าใจที่เขาพูด จากนั้นไออุ่นได้เล่าถึงความทรงจำตอนมัธยมปลายที่พอจะจำได้
“ฉันเคยคิดว่าอยากเป็นพยาบาล..แต่มันเรียนยากจังเนาะ..มันไม่ง่ายเลยสักนิด”ไออุ่นโชว์สีหน้าเคร่งเครียดใส่เขา
“สุดท้ายเธอก็มาอยู่ศิลปกรรม”
“ใช่แล้ว..แต่เรียนคณะไหนมันก็ยากทุกวิชาอยู่ดี”ไออุ่นซบหน้าลงไปกับโต๊ะ เขายื่นมือมาลูบหัวเธอ ไออุ่นเงยหน้าขึ้นมาเธอรู้สึกไม่ชินกับอาการนี้ แต่เคยเห็นคนเป็นแฟนกันทำบ่อย
“อืม..ฉันกลัวมากเลยนะ..นี่ฉันอยู่คณะเดียวกับเขารึเปล่าเนี่ย”
“ไม่ต้องเครียดนะ..ถ้าเขาทำอะไรมาบอกฉันได้..ฉันพร้อมสู้นะ..หรือไม่ก็ปล่อยเขาไปเถอะ สนใจแต่เรื่องของเราก็พอ”เขาลูบหัวเธออีกครั้ง ไออุ่นกลับเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนตรงบันไดทางเข้าตึก คาดว่าเป็นเมล่อน เธอยืนผมยาวลอนสวย กอดอกมองหน้ามาที่เธอ สีหน้าไออุ่นสั่นอย่างกลัวที่สุด ไออุ่นกระโดดเข้าหาเขาแกล้งเป็นถ่ายรูปกับไทเกอร์ เธอหันหลังมาอีกครั้งพบว่าเมล่อนได้หายไปแล้ว เด็กสาวถอนหายใจแรงแล้วเดินไปหาเรย์ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ
“เรย์..กลับห้องกันเถอะ”ไออุ่นยังรู้สึกกลัวแต่ไทเกอร์มารั้งไว้ก่อน
“เธอกลับไปเถอะ..ส่วนฉันจะพาไออุ่นกลับไป”เขาดึงแขนไออุ่น เรย์พยักหน้าหลายครั้งพร้อมทั้งก้มหน้า
“ฝากดูเพื่อนฉันด้วยล่ะ..โชคดีนะ”จากนั้นออกัสคิดจะอยากจะอาสาไปส่งเรย์ เธอยืนเอ้อระเหยไปสักพักก็ยอมรับแล้วทั้งสองได้ขับรถออกไป
เหลือไว้แต่ไทเกอร์กับไออุ่น เขาชวนขึ้นมอเตอร์ไซค์ของเขา ไออุ่นมองซ้ายขวาเพราะความกลัว เธอกลัวว่าเมล่อนจะตามมา
“ไม่เป็นไรนะ..ฉันจะพาเธอไปกินข้าว..ไม่ต้องห่วงนะว่าเขาจะตามมา..ถ้าเกิดอะไรขึ้นเราจะผ่านไปด้วยกันนะ”เขายิ้มตาปิดไปข้างหนึ่ง ไออุ่นมองไปที่หน้าเขาและก้าวขาขึ้นรถ เธอกอดไทเกอร์อย่างแน่นหนา แต่เขาขับไวมากราวกับจะรีบไปชิงโชคอย่างนั้นแหละ
“หลับตานะอุ่น..ฉันว่ารถคันข้างหลังแปลกนะ..มันตามฉันตลอดเลย”ไออุ่นพยายามหยีตาไว้ตลอดทางเพราะเธอไม่ชอบความเร็วมากสักเท่าไหร่ จนมาถึงร้านอาหารรถคันนั้นได้จากไป คาดการณ์ว่าน่าจะโดนเจ้าของร้านฝั่งตรงข้ามด่าจึงออกไป ทั้งสองโล่งใจที่เห็นแบบนั้นทำให้พวกเขาสบายใจแล้วนั่งกินต่ออย่างมีความสุขสักที
