ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อเลิกเรียนแล้ว ครูปล่อยไวตามที่เธอคาดไว้จริง เวลานั้นเป็นเวลาบ่ายสองครึ่ง ไออุ่นยืดตัวบิดแขนเตรียมออกจากห้องเรียน เธอไม่พูดคุยกับใครเนื่องจากเรียนมาเหนื่อยมาก เธอรีบไปที่หอพักเพื่อดูเรย์
“เป็นไงเรย์..ดีขึ้นไหม”เรย์ลุกขึ้นทันที
“ฉันดีขึ้นมากแล้ว..ไปกันเถอะ”
“ได้งั้นรอฉันสักครู่นะ..ฉันขอเปลี่ยนชุดก่อน”
ไออุ่นเปลี่ยนชุดเสร็จ ทั้งสองออกไปพร้อมกันเรียกแท็กซี่ เมื่อมาถึงร้านอาหารตอนกลางคืนในวันนั้น เรย์เดินไปที่รถของเธอเพื่อขับกลับมา ไออุ่นสังเกตเห็นว่าร้านอาหารที่มาเมื่อคืน ถ้ามองตอนสว่างก็จะรู้ทันทีว่าโดนหลอกเสียแล้ว เธอคิดว่าออกัสกับไทเกอร์คงเป็นผู้ชายที่หื่นมากโดยมีบาร์เป็นของตัวเอง แล้วหลอกไปทั่วว่าเขาทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่ อันที่จริงแล้วเขาเป็นเจ้าของบาร์ต่างหาก เรย์ขับรถผ่านตัวเธอมา
“มัวยืนเหม่ออะไรล่ะไออุ่น..ขึ้นมา”เธอหันหน้ามาหาเรย์ สายตาเธอบ่งบอกให้รู้ถึงความหงุดหงิด
“เป็นอะไรไปน่ะไออุ่น..หรือว่าเธออยากกลับมาอีก..แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ..ฉันไม่มาส่งเธออีกแล้วนะ..มันเสี่ยงเกินไป...ตอนแรกฉันคิดว่าไทเกอร์จะมาร้องเพลงให้ฟัง..ฉันก็อยากยินดีกับเพื่อนสักหน่อย..แต่กลับกลายเป็นว่า..ทำไมเป็นเช่นนี้ล่ะเนี่ย..นี่เราโดนออกัสหลอกมาเหรอ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ถูกนะ..ว่าแต่ทำไมเขาต้องแบบนั้นด้วยล่ะ..โปรโมทร้านเหรอหรือเพื่ออะไรกันแน่..นี่เขาต้องการอะไรเนี่ย”เธอเกาศีรษะยุกยิกไปมาจนได้ขับมาถึงมหาวิทยาลัย
การเช่ารถเสร็จสิ้น ทั้งสองเดินกลับเข้าไปหาของกินที่มีประโยชน์ ไออุ่นรู้สึกดีขึ้นเยอะได้ดื่มชานมดีกว่านั่งดื่มเครื่องดื่มพวกนั้น เรย์รู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก
ทั้งสองได้อาหารเย็นมากิน ไออุ่นได้ข้าวผัดกระเพราหมูสับเพราะเธอไม่รู้จะกินอะไรดีทั้งที่เดินรอบตลาดแล้ว ส่วนเรย์ได้เยอะมามากกว่าเธออีก มีทั้งหมูย่าง ต้มแซบและข้าวหนึ่งถ้วย ทั้งสองนั่งกินที่หอพักอย่างเอร็ดอร่อย
“ฉันว่าแบบนี้ดูมีความสุขมากกว่านะ..เธอว่าไหม”เธอเอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงเปี่ยมสุขและอบอุ่นใจ เรย์มองมาที่เธออย่างมีความสุขเหมือนมีความสุขมากกว่าเมื่อวันนั้น
“มันถูกแล้วล่ะ..เราควรมีชีวิตแบบนี้จะดีกว่า..เราเหมาะสมแบบนี้..ไม่ควรไปเที่ยวเล่นอะไรแบบนั้น”น้ำเสียงของเรย์เผยให้เห็นความสุขอย่างเห็นได้ชัดเจน
“ใช่..ทุกคนถนัดไม่เหมือนกัน..ดังนั้นเราก็ไม่ต้องไปที่นั่นอีก..เราอยู่นี่..ว่างๆหาอะไรทำเอา..ไปห้องสมุดไหม..ไปห้าง..อ่านหนังสือ..หรืออะไรก็ได้..เอแต่ทำไมฉันยังนึกถึงเขาอยู่นะ..ทั้งที่อยากเลิกกับเขามากเลยในตอนนี้ งั้นเราควรเลิกคบไปเลยไหม เธอว่าไง”
“มันก็ดีนะสิ..เราก็ไปเที่ยวกันแค่สองคนพอ”
“ใช่..นั้นสิ..เฮ้อ..แต่ฉันก็คิดถึงเขาอยู่ดี..เอาเถอะ..เลิกได้เลิกไป..ก็ดูนิสัยสิ ผู้ชายแบบนี้ใครจะไปชอบ..คบไปก็นิสัยเหมือนเดิม”ไออุ่นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเธอโทรหาไทเกอร์แค่สามพยางค์ไปว่า
“เลิกกันเถอะ”ไออุ่นรีบวางสาย ขณะนั้นเธอกลับมากินข้าวกับเพื่อนอย่างไม่สนใจเขา
“พรุ่งนี้เราไปห้างกันไหม..ไปเดินเล่นกัน”เรย์พยักหน้าตอบตกลงด้วยรอยยิ้ม
เช้าวันต่อมาทั้งสองออกไปห้างซึ่งไม่มีเรียนตอนบ่าย นั้นถือเป็นโชคดีของเธอทั้งสองคน เมื่อมาถึงห้าง ดูแล้วเป็นห้างที่ใหญ่โตของเมืองก็ว่าได้ มีทั้งร้านกระเป๋า ร้านรองเท้า ร้านชุดกีฬา รวมทั้งมีร้านอาหารมากมาย
“นี่มาถึงห้างแล้วก็เหมือนนึกอะไรออกเลยนะ..”ไออุ่นพาเธอไปนั่งม้านั่งในห้างที่มีไว้ สีหน้าเธอดูเหมือนว่าอยากกลับไปรักเขาอีกครั้ง
“อะไร..เธอนึกอะไรออกเหรอ..”
“ฉันนึกออกแล้ว..ตอนนั้นเราคบกับครั้งแรกที่ห้างในเมืองเก่าที่ฉันเคยอยู่ พอมาเรียนต่อในเมืองนี้ฉันคิดไม่ถึงว่าจะเจอเขาอีก..ฉันเสียใจมาก..ฉันไม่น่าทำกับเขาแบบนั้น..เขายังคิดถึงฉันอยู่ไหมนะ”เธอหน้าเสียไปพักหนึ่งและเงยหน้าขึ้นมา
“ช่างมันเถอะเรย์..เราเดินเที่ยวกัน”ว่าตามนั้นทั้งสองเดินหาของกินตามร้านอาหารไปเรื่อยๆทำให้เธอมีความสุขกว่าที่คิด
“อุ๊ย..นี่ก็ซื้อของมาเยอะแล้วนะ..ตังค์จะหมดแล้วมั้ง”เรย์ยกถุงที่ใส่ของที่ซื้อมาให้เธอดู
“พอแล้วล่ะ..กลับหอพักเถอะ”
ทั้งสองเตรียมกลับหอพัก นั่งกลับด้วยรถตู้โดยสาร พอมาถึงไออุ่นกลับเดินข้ามถนนอย่างรีบเร่ง เธอเดินไม่รอเรย์ ท่าทางเธอจะโกรธใครอยู่แต่เมื่อเธอหันหลังกลับมากลายเป็นว่าเรย์ยังอยู่ที่ท่ารถแล้วกำลังเรียกเธอให้รออย่างเป็นห่วง เรย์ข้ามถนนมาพร้อมกับคนอื่น
“ทำไมเธอไม่รอฉันล่ะ..รีบไปไหน”เรย์พูดด้วยความห่วงใยเธอ
“ฉันขอโทษนะเรย์..จู่ๆฉันก็นึกอะไรออกบางอย่าง”
“คิดอะไรออกอีกล่ะ..เธอเคยมีอะไรกันกับเขาบนทางม้าลายเหรอ”
“เธอจะบ้าเหรอ..ไม่ใช่..ฉันคิดว่าตอนนั้นมัธยมหนึ่งฉันเคยช่วยชีวิตสัตว์ไว้ แมวตัวหนึ่งตัวใหญ่มากกำลังข้ามถนน เกือบจะถูกรถชนแล้ว ดีนะที่ฉันกับไทเกอร์ช่วยไว้ทัน แล้วเก็บมาไว้ดูแล ป่านนี้เป็นไงบ้างไม่รู้”เธอกลับมาเศร้าอีกครั้ง สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีสักเท่าไร เธอเงยหน้าขึ้นมามองไปที่ข้างหลังเรย์ เห็นไทเกอร์กำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งใบหน้าสวย ผมยาวเหมือนเรย์ เธอรู้สึกเสียใจมากขึ้น
“เป็นอะไรไออุ่น..บอกได้นะ”ไออุ่นหันมองซ้ายขวา เธอกัดฟันในปากราวกับโกรธอย่างรุนแรงแต่ไม่อยากแสดงอารมณ์
“กลับกันเถอะเรย์”เธอคว้ามือเรย์ทันทีแล้วชวนกลับหอพัก
“คราวนี้นะเธอห้ามไปยุ่งกับไทเกอร์หรือเพื่อนมันอีก”
หลังจากนั้นเมื่อไทเกอร์เห็นเธอที่หน้าประตูจึงตามติดจนถึงหอพักของเธอ เขาเดินมาเคาะประตู
“ใครกัน..เข้ามาครบแล้วนี่..ประตูห้องเราเหรอ..เธอดูซิ..ฉันจะอาบน้ำ”เรย์แอบดูทางหน้าต่าง มองเห็นว่าเป็นไทเกอร์จึงไม่สนใจ เธอบอกให้ไทเกอร์กลับไปแต่เขาไม่ยอม เขายังอยู่ที่หน้าประตู นั่งคอยพิงหลังประตูโดยไม่ไปไหน หลังจากนั้นเขาพูดพึมพำและร้องไห้ออกมาตรงนั้น
“ฉันขอโทษ..ฉันไม่น่าทำกับเธอแบบนั้นเลย..ฉันขอโทษ..กลับมาเถอะ ผมรักคุณนะ..ผมอยากดูแลคุณไปจนแก่ด้วยกันเลย”เรย์นึกสงสารเลยเปิดประตูออกมาเพื่อคุยกับเขา
“เออนี่..เขาไปนั่งในห้องฉันไหม..ถ้าไออุ่นออกมาจากห้องน้ำฉันจะบอกเธอเอง แต่จะอยู่กับความคิดของเธอเองนะว่าเธอจะพูดอย่างไร”ยังไม่ทันไรเขากำลังลากเก้าอี้โต๊ะเธอเพื่อจะนั่งรอ ไออุ่นโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำพอดี เธอออกมาในชุดที่ใส่เรียบร้อยแล้ว ไทเกอร์กลับไม่สนใจว่าจะเป็นอย่างไรแต่เขาจำเสื้อตัวนั้นได้ว่าเคยซื้อให้เธอตอนนั้น แต่เธอกลับจำไม่ได้จึงรีบไปขวางเพื่อไม่ให้ไทเกอร์นั่ง
“ออกไปเลยนะ..ใครสั่งให้เธอเข้ามา..ออกไป”ไออุ่นเอาผ้าขนหนูตบไปที่หลังเขาอย่างแรง เรย์ทนไม่ไหวจึงห้ามเธอ
“พอก่อนไออุ่น..ฟังเขาก่อน..ตอนที่ฉันไม่เปิดให้เขาเข้ามาไทเกอร์พูดว่า จะดูแลเธอไปจนแก่ด้วยกันเลย”เธอเลิกอาละวาด สุดท้ายเธอไม่เชื่อฟังเขาอยู่ดี เธอผลักเขาออกไปจากห้องแล้วเขาเดินจากไป
“ผู้ชายน่ะมันพูดไปงั้นแหละ..คำสัญญาแบบนี้มันไม่มีจริงหรอก”ไออุ่นพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน
“เธออย่าคิดอย่างนั้นสิ..แต่เขาดูไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นเลยนะ..เขารักเธอจริง..ขนาดตอนนั้นเขายังไม่หนีไปไหนเลย..ผู้หญิงคนนั้นอาจเป็นแค่เพื่อนเขาก็ได้ ไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นเพื่อนเมล่อนหรอก..มันไม่มายุ่งกับเธอแล้ว”เรย์บอกให้เธอตั้งสติแล้วคิดใหม่ หลังจากนั้นไออุ่นสงบลง เธอนอนลงไปบนเตียง ขณะนั้นเองเธอได้คิดถึงวันวานในช่วงที่เคยมีความรักกับเขา เขาไม่ได้พาเธอไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่เดียว มีทั้งไปสวนสาธารณะ ไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่มีอุโมงค์ เธอนั่งคิดถึงเขาไม่หยุด ทันใดนั้นเองเธอลุกขึ้นจากเตียงถามเรย์ว่าเขาเดินไปถึงไหน ซึ่งเรย์บอกว่าเขาออกจากหอพักไปแล้ว เธอร้อนรนท่าทางอยากจะขอโทษ จึงออกตามหาข้างนอก เรย์ห้ามไม่ทันนั่นทำให้เธอถูกรถชน โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมากแต่สมองเธอกลับไม่ดีเอาซะเลย สมองเธอมีเลือดออกมาอย่างน่ากลัว เรย์พาเธอส่งโรงพยาบาลอย่างไวที่สุด ได้ความจากหมอว่า สมองของเธอถูกกระทบกระเทือนทำให้จำเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่ได้ แต่ไม่ต้องห่วงสำหรับชื่อคนเธอยังจำได้ดี เรย์โล่งใจไปนึกว่าไออุ่นจะจำชื่อเธอไม่ได้อีกแล้ว
“อ้อ..หมอว่าพบเรื่องแย่แล้วล่ะ..ตอนนี้สมองเสียหายหมด คงต้องใช้เวลาในการรักษา ประมาณว่าเขาจะจำได้แค่คนบางส่วน แต่อีกส่วนจำไม่ได้”เมื่อเรย์ได้ยินอย่างนั้นเธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย เธอบอกลาหมอแล้วไม่พูดอะไร เดินออกไปจากโรงพยาบาลอย่างเฉยชา เธอนั่งร้องไห้อยู่ข้างนอก ทันใดนั้นไทเกอร์หันมาหาเธอพอดี เขารีบไปหาเธอด้วยความสงสัย
“นี่เรย์..เป็นอะไรไป..เธอมาทำอะไรที่นี่”
“ไทเกอร์..ช่วยเราด้วย..ไออุ่น..ไออุ่นลืมพวกเราไปหมดแล้ว..เธอโดนรถชน”ไทเกอร์คุกเข่าลงต่อหน้าเธอ เขาตกใจไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น
“หมอบอกอย่างนั้นเหรอ”ไทเกอร์เงยหน้าขึ้นมานั่งด้วยกับเรย์
“ใช่..มันไม่น่าเกิดขึ้นแบบนั้นกับเธอเลย”เรย์กลั้นน้ำตาไม่อยู่ เธอคิดว่าจะไปกอดเพื่อนแต่มันจะไม่สุภาพ จากนั้นเธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโรงพยาบาล ขณะนั้นไทเกอร์รีบเข้าไปถามฝ่ายประชาสัมพันธ์ว่าไออุ่นอยู่ห้องไหน เมื่อได้หมายเลขห้องเขาก็บึ่งไปหาเธอทันที
