ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
และแล้วงานกีฬาสีได้เริ่มต้นขึ้น เวลาผ่านไปเร็วเหมือนจรวด ไออุ่นกลับเข้ามาเรียนได้ปกติ สมองเธอพยายามจำเรื่องราวของแต่ละคนได้แล้ว เรย์ดีใจที่ทำให้เธอจำได้ทุกอย่าง แต่ยังเหลือคนหนึ่งที่ไออุ่นยังคิดไม่ออกแถมยังลืมเหตุการณ์ต่างๆที่เขาเคยทำกับเธอไปหมดแล้ว
พอเลิกเรียน มีข่าวเข้ามาทางมหาวิทยาลัยว่า ใครจะลงกีฬาอะไรให้รีบลง โดยบังคับให้ทุกคนต้องมีกิจกรรมนี้ ทุกคนต้องมีงานทำ หัวหน้าห้องถือใบลงทะเบียนมา เพื่อนๆในห้องต่างลงกีฬาไปทั้งหมด ส่วนไออุ่นยังลังเลว่าจะเอาอะไรดี
“ไออุ่น..เธอเลือกอะไร..วอลเลย์บอลไหม..มันส์ดีนะ..ฉันนี่ดูบนจอทีวีตลอดเลย..สนุกมาก..ตบกันไม่ยั้ง..ฉันล่ะอยากเป็นแบบนั้นบ้าง”เรย์ยิ้มฟันออกมา เธอรู้สึกสนุกจนกระทั่งวาดฝันออกมา
“เธอว่าฉันเลือกเป็น ดรัมเมเยอร์จะได้ไหม..เพราะวอลเลย์บอลฉันชอบนะ..แต่เดาะได้อย่างเดียว..ถ้าตบนี่ยังไม่พ้นตาข่ายเลย”
“ได้สิ..ส่วนชุดเนี่ยเธอไม่ต้องนะ..ครูเขาจะเป็นคนจัดการให้..อาจจะไม่สวยมากเท่าไร..แต่ก็ถือว่าเธอได้ช่วยงานแล้วนะ”
“อื้ม..ไม่เป็นไร..คณะเราสีชมพู..มันต้องสวยมากแน่..แล้วฉันก็ชอบสีชมพูด้วย”
“ใช่..สีมันเข้ากันได้เลย..สีของมหาวิทยาลัยเป็นสีฟ้าส่วนคณะเป็นสีชมพู..เข้ากันที่สุด”เรย์รู้สึกจี๊ดในปาก เธอยิ้มจนตาหยี แสดงถึงความสุขล้นปรี่ ไออุ่นลุกขึ้นไปลงชื่อในช่องเดินขบวน เพื่อนๆต่างดีใจที่จะได้มีคนสวยประจำห้องสักทีเพราะในห้องเงียบมานานมากจนขึ้นชื่อว่าเป็นห้องที่มีแต่พวกชอบอยู่คนเดียวเลยก็ว่าได้ ไออุ่นยิ้มอย่างมีเสน่ห์ เธอไม่เคยคิดอะไรแบบนี้มาก่อน
“ได้เป็นแล้วนะไออุ่น..ดีใจด้วย..แต่เธอต้องมาซ้อมทุกวัน..อย่าดื้อแล้วก็ตั้งใจฟังรุ่นพี่ด้วย..ถ้าเธอไปไม่ตรงจังหวะนี่เขาตัดคะแนนเลยนะ..อย่าทำเหมือนเด็กล่ะ”
“ฉันโตแล้วน่า..ฉันเริ่มรู้จังหวะมากขึ้น..แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเดินถูกไหม..ฉันจะลองดูนะ..จะลองกลับมาทำดูที่ห้องด้วย..ถ้าจังหวะกลองสามครั้งฉันดูมั่นใจ..ถ้าเพลงอื่นเนี่ยสิยากมาก”
“ได้สิ..เธอมาซ้อมที่ห้องได้ถ้าซ้อมเสร็จแล้ว”
“อ่าโอเคเพื่อน..แยกย้ายได้..กลับบ้าน”เพื่อนหัวหน้าห้องผู้ชายเสียงดังขึ้น ไออุ่นเดินไปหาเขา
“นี่เธอ..ถามหน่อย..ไอ้เรื่องชุดน่ะฉันต้องไปหาเองหรือมีให้”ไออุ่นมองหน้าเขาเพื่อรอคำตอบ
“เห็นครูบอกว่ามีจากรุ่นพี่คนเก่า..ดูแล้วมีไซส์เธอด้วยนะ..เธอก็ดูไม่อ้วนเท่าไร..น่าจะมีแหละ”
“ขอบคุณนะ”หัวหน้าผู้ชายพยักหน้า เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มอันหวานใส่เขา นั้นเป็นสิ่งทำให้แฟนเขาได้เห็นเธอแล้วมองไปที่เขากำลังเหม่อลอยเธออยู่ เขาถูกแฟนบีบหูอย่างรุนแรง
“เอาล่ะ..กลับกันเถอะ”
“ว่าแต่ใครแต่งหน้าให้ล่ะ”
“ฉันว่าน่าจะเป็นเพื่อนแต่งให้ด้วยกัน..อาจจะมีการไปจ้างช่างแต่งหน้าสักสองคน”
ทั้งสองคุยกันมาจนลืมไปว่าถึงหอพักแล้ว พวกเธอรีบลงเพราะกลัวคนขับจะไม่รู้
“รีบเข้าห้องกันเถอะ”
“ฉันกลัว..เธอแต่งหน้าให้ฉันได้ไหม..ทำผมด้วย”
“ได้สิ..ฉันแต่งหน้าไม่ค่อยเก่งเท่าไร..ที่แต่งไปทุกวันนี่คือเบานะเพราะกลัวล้างไม่ออก”
“งั้นลองซ้อมพรุ่งนี้ไหม..พอไปตลาดตอนเย็นค่อยลบออก”
“อ้าวแล้วตอนเช้าเธอไม่กินข้าวเหรอ”
“สั่งอาหารเอา..เธอก็ไปเอาเลย..เดี๋ยวคนส่งตกใจ”
วันต่อมาเป็นวันเสาร์ งานกีฬาสีตรงกับวันจันทร์ เรย์มองปฏิทินก็รู้สึกเคร่งเครียดไม่เบา เธอมีแข่งวอลเลย์บอลวันอาทิตย์ซึ่งมันคือวันพรุ่งนี้ ไออุ่นตื่นขึ้นมาหลังเธอ แสงแดดแยงตาเข้าไปที่เธอ นั่นเป็นเวลาแปดโมงเช้าแล้วทำให้เธอรู้สึกตื่นสายมากไปแต่เธออยากนอนต่อเนื่องจากเป็นวันหยุด เมื่อเรย์เห็นไออุ่นตื่นขึ้นแล้วจึงรีบกระชากเธอมาเพื่อไม่ให้นอนเพราะต้องรีบซ้อมแต่งหน้าให้เธอ
“เอ้อ..อะไร..ฉันง่วงนอนอยู่เลย..พาฉันขึ้นมานั่งทำไม”ไออุ่นงัวเงีย ดูแล้วตาเธอยังไม่ลืมขึ้นสักที เรย์กัดริมฝีปากคิดว่าจะจัดการกับเธอยังไงดี
“โอเค..งั้นเราไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ”หลังจากนั้นเธอเดินไปอาบน้ำ อาการเธอเหมือนจะหนีคำพูดเรย์เมื่อเห็นเรย์ทำท่าหงุดหงิดใส่เธอ
ไออุ่นแต่งตัวเสร็จ เรย์เริ่มต้นแต่งหน้าให้เธอแต่เมื่อเธอควักกระเป๋าเครื่องสำอางมันกลับมีของไม่ครบ เธอลืมไปว่าลิปสติกหมดแล้ว อีกทั้งตลับแป้งหมดเกลี้ยงทำให้เธอหยุดแต่งไปก่อน ไออุ่นไม่โกรธอะไรเธอ เนื่องจากไม่อยากใส่ความเข้มไปมากสักเท่าไรเพราะมันจะทำให้ล้างออกนาน
“ไม่เป็นไร..วันจริงเลยก็ได้”
“แต่เธอต้องตื่นไวมาก..ฉันจะไปซื้อเครื่องสำอางก่อน..ไปกับฉันไหมไออุ่น”เธอตอบตกลงทันทีเพราะเธออยากออกข้างนอกเหมือนกัน
“แต่สั่งข้าวมากินก่อนนะ..ฉันหิวแล้ว”เรย์เอามือจับไปที่ท้องแล้วลูบท้องของเธอ
“ไม่เรา..ออกไปกินข้างนอกกันเลย”
“ก็ดีนะ..เอ๊ะ..เธอมีแข่งวันไหน”
“พรุ่งนี้..ทั้งวันเลย”
“ฉันไปเชียร์นะ..นั่งดูอยู่นั้นแหละ”
“เธอจะไม่ไปดูบาสเกตบอลบ้างล่ะ..เห็นเธอก็ชอบนี่”เธอพูดด้วยนำเสียงที่มีความลับแฝงอยู่
“ฉันไปดูทำไมล่ะ..ฉันไม่รู้จะเชียร์ใคร”
“ฉันลืมไป..เธอความจำเสื่อมนี่..ช่างมันเถอะ”
“อะไร..พูดอะไรของเธอเนี่ย”
หลังจากนั้นทั้งคู่ออกไปข้างนอก นั่งโดยรถของมหาวิทยาลัยเหมือนเดิม เมื่อมาถึงไออุ่นยืนหน้าประตูรู้สึกสดชื่นเหมือนได้อิสระ เธอเดินข้ามถนนอย่างไม่รีบร้อนเนื่องจากวันนี้ไม่มีรถเลยสักคัน ทั้งสองแวะไปกินข้าวตรงข้ามร้านเครื่องสำอาง เพราะร้านมันยังไม่เปิดสักที แล้วดูท่าเหมือนจะเปิดไม่ตรงเวลาด้วย นาฬิกาตอนนี้คือแปดโมงครึ่ง ร้านเปิดแปดโมง เรย์คิดว่าเขาอาจจะหยุดจึงคิดว่าไปร้านอื่นดีกว่า เมื่ออาหารที่สั่งมาร้านเครื่องสำอางเปิดทันที เรย์กำมือบนโต๊ะอาหาร แสดงให้เห็นถึงอาการโกรธจัดของเธอ
“ไม่เอาน่า..เขาแค่เปิดช้านิดหน่อย..คนเราน่ะมีเหตุผลนะ..กินข้าวเถอะ..ถ้ากินเสร็จเราไปร้านกัน”คำพูดเธอนั้นทำให้เรย์กลับมานั่งกินข้าวได้
