ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทั้งสองกินข้าวเสร็จก็ไปร้านเครื่องสำอางกัน เรย์เดินไปเลือกทุกอย่างที่เธอเห็นเพราะทุกอย่างมันทำให้เธอหลงใหลไปหมด ด้วยความที่เธอชอบสีม่วงอีกทั้งร้านยังเป็นสีม่วงอ่อนๆ ไออุ่นเดินอย่างช้าเพื่อจะลองไปทีละอย่าง ลองไปทีละอย่าง เรย์เดินสวนกับเธอ พบว่าในตะกร้ารถเข็นเต็มรถไม่มีที่จะใส่แล้ว
“เรย์..ตังค์พอไหมน่ะ..เธอซื้อจะหมดร้านแล้วมั้ง”น้ำเสียงเธอทำให้เรย์ไม่คิดว่าจะพูดใส่เอขนาดนี้ ทั้งที่เห็นไออุ่นพูดดีกับเธอมาตลอด นั้นเป็นเพราะความกลัวที่ไออุ่นเก็บมา ทำให้เรย์ไม่ยอม เธอจึงดุด่าไออุ่นไปอย่างไม่รู้ตัว ไออุ่นผิดหวัง เธอไม่คิดว่าเพื่อนจะทำแบบนั้นกับเธอ ไออุ่นหันกลับมองไปลองเครื่องสำอางต่อโดยไม่สนใจคำพูดของเรย์ ทำให้ทั้งคู่กลับห้องไม่พร้อมกัน
ไออุ่นเดินออกมาจากร้าน เธอเดินกลับไปแล้วมองหาเรย์ว่าออกมายัง เมื่อเธอเข้าไปในร้านอีกกลับไม่เจอเรย์ หญิงสาวคาดว่าเรย์น่าจะกลับไปที่ห้องแล้วหรือว่านอยเธอไปแล้ว ดังนั้นเธอรีบเดินกลับไปที่ห้องอย่างเร่งรีบ
เมื่อมาเจอเรย์ในห้อง เธอเห็นเรย์อยู่ในท่ากอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียงนอน แววตาของเธอสื่อให้เห็นว่าไม่มีใครเข้าใจในตัวเธอได้เลย
“โธ่เอ๊ย..เรย์..ฉันรู้นะว่าเธอชอบสีม่วง..แต่ฉันว่าเธอควรดูเงินในกระเป๋าด้วยนะ”ไออุ่นลูบหลังเธอเบาๆ จากนั้นเรย์เงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยสายตาที่โศกเศร้า
“ฉันไม่โกรธเธอหรอก เงินฉันไม่พอจริง..ฉันเลยให้พนักงานเอาออกไปบางอย่าง..แค่ได้ของที่จำเป็นมาแค่นั้นแหละ”เรย์เดินไปหยิบถุงซื้อเครื่องสำอาง ในนั้นมีตลับแป้ง และลิปสติก
“แค่นี้ก็เยอะแล้ว..ฉันบอกแล้วใช่ไหม..ฉันไม่อยากแต่งหน้าเข้ม..เดินขบวนแค่ไม่กี่ชั่วโมง..เดี๋ยวก็ออกแล้ว”เรย์ยิ้มเมื่อเธอพูด สิ่งนั้นทำให้เธออยากแต่งหน้าขึ้นมา หลังจากนั้นเรย์มั่นใจมากว่าจะแต่งให้ในวันจันทร์วันเดียว ส่วนวันนี้เธอจะขอพักผ่อนไปก่อน
เวลาบ่าย เรย์มองไปที่นาฬิกาไม่คิดว่าเวลามันจะผ่านไปไวขนาดนี้ ท้องเธอร้องโกรกกรากอีกแล้ว ทำให้เธอต้องออกหาอาหาร ซึ่งเรย์และไออุ่นขี้เกียจไป ทั้งสองจึงนอนกลางวันเพื่อจะเอาแรงในวันต่อไป
ห้าโมงเย็นไออุ่นตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ท้องฟ้ามืดสลัวอาจเป็นเพราะว่าในช่วงนี้ท้องฟ้าจะมืดไวกว่าปกติ ตามด้วยเรย์ลุกขึ้นตื่นจากเตียง ทั้งสองคิดว่ามันคงเป็นวันเหมายัน ดังนั้นทั้งคู่รีบไปหาอาหารเย็น ท้องฟ้าเริ่มมืดขึ้น ทำให้ทั้งสองเริ่มกลับห้องไม่ถูก เรย์มองไปรอบเมืองเหมือนเธอจะรู้ดีว่า ทั้งเมืองมันก็เป็นอย่างนี้ ไม่มีติดไฟกลางคืนสักที ทั้งหอพักมีไฟกลางคืนติดแค่สองดวง แต่ไออุ่นยังคิดด่าในใจไม่หยุด
“ทำไมนะ..เฮ้อ..ทำไมไม่ติดไฟกลางคืน..ฉันเกลียดมาก”เธออพึมพำในใจแต่ไม่พูดออกมา
เรย์พาเธอกลับหอพักอย่างเร่งรีบเนื่องจากเรย์ดันแอบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งระหว่างเดินทาง เขาจ้องไออุ่นตาไม่กะพริบ เขาตามไออุ่นเร็วเข้าทุกทีเป็นระยะ จนวินาทีสุดท้ายเธอพาไออุ่นเข้าหอพักสำเร็จ
“อะไรน่ะ..เธอเห็นอะไร”ไออุ่นยังมึนงงกับเหตุการณืที่เรย์เจอ เพราะที่ตลาดมืดมาก เธอได้เห็นแต่แสงไฟจากพ่อค้าแม่ค้า
“ฉันเห็น..ฉันเห็น..ผู้ชายจ้องมองเธออยู่..เขามองนานเลย..แถมยังตามมาด้วย..เขาจะตามมาถึงห้องไหมนะ”เรย์เปิดประตูออกไปดูพบว่าไม่มีใครนอกจากเด็กนักศึกษาคนอื่น
“เขาคงไม่ตามมาแล้วล่ะ”เรย์ปิดประตู สีหน้าเธอบูดเบี้ยว เธอดูไม่มีความสุข แววตาเธอเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง
“เป็นอะไรไปเหรอ..เรย์..มีอะไรเปล่า..มากินข้าวนี่มา”ไออุ่นชวนเธอกินข้าวพร้อมทั้งจัดอาหารเรียบร้อบ แต่เรย์ยังนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอน
“มาเถอะเรย์..อย่าเครียดไปเลย..เขาเข้าไม่ได้หรอก..ประตูเข้ามันสแกนใบหน้าได้”เรย์ลุกขึ้นมากินข้าวตามที่เธอบอก การกินข้าวของเรย์กลายเป็นว่าเธอไม่พูดอะไร ไออุ่นได้แต่เป็นห่วงเธอกลัวว่าจะเป็นอะไรไป
“มีอะไรก็บอกได้นะเรย์”ไออุ่นกินข้าวต่อ จากนั้นเรย์เริ่มกินข้าวตามไออุ่นแล้วพูดขึ้นมา
“อยากรู้ไหม..ฉันเจอใคร”เรย์เงยหน้ามองมาที่เธออย่างเชื่องช้า
“เจอใครล่ะ”
“ฉันอาจมองไม่ชัดนะ..เพราะมันมืดมากจนมองไม่เห็น..แต่ฉันมั่นใจว่ามีคนตามเธอมา”เรย์พูดอย่างฉับไวจนไออุ่นจับใจความไม่ทัน เธอยังอยู่ในท่ากลัวว่าเขาจะตามมา
“ใครล่ะ..เล่าให้ฟังได้ไหม”
“ได้สิ..เธอจำได้ไหม..อ๋อใช่สิ..สมองเธอคงกระแทกพื้นถนนไปแล้วสินะ..ผู้ชายคนนั้นน่ะเขาชอบเธอ..เขาพยายามมาหาเธอทุกครั้ง..ฉันว่าหน้าตาประมาณนั้นนะ”ไออุ่นนึกภาพในหัวจนรู้สึกปวดหัวอย่างทรมาน เรย์หยุดเล่าเรื่องต่อ จากนั้นพาเธอไปนอนบนเตียง
“นั่นไง..พักก่อนเถอะนะ..เธอคงขี้เกียจคิด..ฉันขอเก็บของบนโต๊ะนะ..เธอนอนไปเถอะ”ไออุ่นนอนหลับตาไปพักหนึ่ง เธอหยิบกระดาษบนโต๊ะซึ่งนั้นเป็นรูปรุ่นตอนมัธยมต้น ไออุ่นเริ่มมีความทรงจำกลับคืนมา ภาพฉายในสมองของเธอทำให้คิดถึงตอนที่ยังคบกับผู้ชายคนนั้น แต่ไออุ่นยังคิดออกได้ไม่หมด ภาพนั้นตัดไปแล้วเธอหลับบนที่นอน
ในวันต่อมาไออุ่นตื่นมายามเช้า เธอพบว่านอนคนเดียวหรือว่าเรย์จะออกไปแข่งกีฬาแล้ว ไออุ่นรู้ขึ้นมาทันทีทันใด เมื่อเธอเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา ข้อความจากเรย์ส่งเข้ามาหาเธอ
“วันนี้ฉันขอไปก่อนนะ..ฉันมีแข่งวันนี้..เธอจะออกไปไหนตามสบายเลยนะไออุ่น..ฉันไปก่อนล่ะ”เธอมองไปที่ข้อความของเรย์ที่ส่งผ่านมาและปิดไป ไออุ่นเตรียมแต่งตัวเพื่อจะไปเชียร์เธอ
เธอออกมาจากหอพัก เสียงนกหวีดดังขึ้นทุกวินาที มีพักไปบ้างคาดว่าเป็นช่วงพักเบรกของนักกีฬา
ณ สนามกีฬาอันกว้างใหญ่ตั้งอยู่ตรงข้ามหอพัก ที่นั่นกำลังแข่งวิ่งกรีฑา แข่งฟุตบอล ผู้ชายในสนามเต็มไปหมดทำให้ไออุ่นรู้สึกอยากไปดู เธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนใจทันที ไออุ่นขึ้นไปนั่งบนอัฒจันทร์ชั้นบนสุดเพื่อจะได้เห็นทุกรอบมุม
ผู้หญิงทั้งนั้นที่เธอมองไปรอบอัฒจันทร์ ที่เต็มจนเธอเกือบจะไม่มีที่นั่งแล้ว เมื่อกีฬาเริ่มแข่งเสียงผู้หญิงเริ่มกรีดร้องอย่างเสียงดัง ไออุ่นทนเสียงไม่ไหว เธอปิดหูแล้วออกไปนั่งข้างอัฒจันทร์ เสียงเบาลงขึ้น
ในระหว่างนั้นเองไออุ่นเห็นเชียร์หลีดเดอ บางคนมาเป็นเชียร์หลีดเดอเพื่อมาเชียร์แฟน บางคนเชียร์คนที่ชื่นชอบ ไออุ่นเข้ามานั่งที่นั่งใต้อัฒจันทร์ เธอนั่งดูพวกเขาเต้นอย่างสนุกสนาน สำหรับคนที่เชียร์แฟนเขาได้กอดแฟนอย่างหายเหนื่อยจนทำให้เขารู้ว่ามีคนคอยเชียร์เขาอยู่เสมอ
ขณะนั้นเองไออุ่นเริ่มคิดบางอย่างออก ภาพแวบเข้ามาในหัวเธอ เธอจำได้ว่าเธอเคยเป็นเชียร์หลีดเดอที่เคยเชียร์ผู้ชายคนหนึ่งอยู่แถมยังแอบถ่ายรูปเขาด้วย ไออุ่นรู้สึกทรมานในหัวอีกครั้ง ทำให้เธอเจ็บจี๊ดอย่างบอกไม่ถูก เธอรีบวิ่งกลับไปที่หอพัก จากนั้นเธอนอนซมในห้องของเธอไปสักพัก ผู้ชายคนหนึ่งเห็นเธอ สายตาเขามองไปที่เธอแต่สุดท้ายก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาเช็ดเหงื่อให้เขา เขาปัดมือเธอทิ้งแล้วบอกไปว่าพอ ไม่ต้องเช็ด ไม่ได้ออกเยอะมาก เมื่อกรรมการเรียกเขารีบวิ่งไปทันทีทำให้ผู้หญิงคนนั้นเสียท่า
“อะไรกัน..มีเหงื่อเยอะมากแต่ไม่เช็ด..อุตส่าห์ช่วยนะเว้ย”ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนออกมา จังหวะนั้นผู้หญิงที่มาเชียร์ดูเหมือนจะวางแผนอะไรกันไว้ เสียงเชียร์เริ่มดังขึ้น ไออุ่นกลับมาที่สนามกีฬา เมื่อเธอได้ยินเสียงเชียร์นั้น
“ไทเกอร์สู้ๆ..ไทเกอร์สู้ๆ”เสียงนั้นทำให้ไออุ่นมีภาพแวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง ครั้งนี้เธอจะไม่ยอม เธอรีบบึ่งกลับมานั่ง แววตาเธอได้สื่อถึงความหึงหวง เธอเหมือนจะนึกอะไรออก
กีฬาจบสิ้น การแข่งฟุตบอลทีมที่เชียร์ไทเกอร์ชนะไปห้าต่อหนึ่ง ไออุ่นดีใจสุดขีด สาวๆที่ยืนเป็นสตาฟตามเช็ดเหงื่อเขาไม่หยุด เขาพยายามปัดมือผู้หญิงคนนั้น แล้วยื่นผ้าเย็นให้ เดินมาหาเธอเพื่อให้เธอเช็ดให้แต่เธอกลับเขิน ปิดปากส่ายหน้าใส่เขาแล้วเดินจากไป
“ฉันทำให้เธอกลับมารักฉันให้ได้”ไทเกอร์พูดพึมพำแล้วลุกขึ้นเดินหันหลับไปคุยกับโค้ชต่อ ไทเกอร์ยังหันกลับมามองเธอในจังหวะที่เธอกำลังเดินกลับหอพัก
