ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
และแล้วกีฬาสีวันจริงเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ ทุกคนที่เป็นแฟนคลับไทเกอร์ต่างมาเชียร์กันอย่างดุเดือด วันนี้ไออุ่นตื่นเช้าหน่อย เรย์ยังอยู่ในท่าบิดขี้เกียจ ขบวนนั้นยังไม่มีใครลงมาเตรียมการสักคน เรย์คิดว่ายังมีเวลามากพอที่จะแต่งหน้า ดังนั้นเธอจึงหยิบเครื่องแต่งหน้าอย่างมือสั่นระริกทั่วไปทั้งตัว
แต่งหน้าเสร็จ ไออุ่นสวมชุดที่เรย์ให้มาซึ่งนั่นเป็นชุดเดิมจากที่เรย์ว่า ดูเสมือนชุดคล้ายเชียร์ลีดเดอแต่มันดูพลิ้วกว่า ชุดสีชมพูสลับขาว มันดูเหมาะสมกับเธอมากและใส่พอดี ไออุ่นเดินลงไปข้างล่างแต่เมื่อเธอสวมรองเท้าส้นสูงกลับคิดว่าเดินไปขอเสื้อคลุมก่อนดีกว่า
เรย์หยิบเสื้อคลุมในตู้เสื้อผ้าของเธอ เธอคลุมมันอย่างมิดชิดจนเดินไปถึงขบวน ทุกคนเริ่มเข้าที่ แต่ละคณะต่างโชว์ชุดและถ่ายรูปกันอย่างสนุก เมื่อไออุ่นเปิดชุดออกมาทุกคนมองมาที่เธออย่างตะลึง รวมถึงนักดนตรีตามส่องเธอไม่กะพริบ ไออุ่นเดินมาตั้งขบวนเสร็จ ระหว่างนั้นเธอมองเห็นไทเกอร์เป็นดรัมเมเยอร์ ใส่ชุดสีม่วงอ่อน กางเกงสีขาว ไออุ่นมองสบตาไปที่ชุดนั้น เธอเกิดความหลงใหลเขา ไม่เคยเห็นว่าผู้ชายจะเป็นดรัมเมเยอร์มาก่อน
ขบวนเริ่มต้นขึ้น ทุกคนเดินรอบสนามกีฬา ไออุ่นยังอยู่ในท่ามือสั่นทำอะไรไม่ถูก เมื่อไทเกอร์เดินหันหน้ามาทางอัฒจันทร์ สาวสาวต่างกรีดร้องกันสนั่นไม่หยุด ไม่มีคำว่าเสียงจะแหบแห้ง ไออุ่นมองที่นั่งตรงนั้นอย่างไม่ละสายตา ระหว่างนั้นเองเพลงจบลง
“อะไร..นี่พวกเขามาเพื่อจะเชียร์ไทเกอร์คนเดียวอย่างนั้นเหรอ..อย่างนี้สถาปัตย์ชนะแหงเลย”เด็กสาวพูดพึมพำในลำคอ
จากนั้นขบวนเสร็จสิ้น ทุกคนในขบวนเมื่อรุ่นพี่สตาฟบอกว่า กลับบ้านได้เลย ซึ่งไออุ่นดีใจที่ได้ยินคำเช่นนั้น เธอรีบมองหาเรย์เพื่อพาเธอไปเปลี่ยนชุด เรย์เดินมาหาพอดี และขณะนั้นเองไทเกอร์เดินตามมา
“ไออุ่น..จำฉันได้ไหม..อ๋อ..เธอคงโดนรถชนล่ะสิ..ไว้ฉันจะฟื้นความทรงจำให้เธอไปละกันนะ..เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”ไออุ่นสีหน้ามึนงง เธอหันซ้ายขวาและรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เรย์พาเธอไปพักที่หอพัก
“ไทเกอร์...ฉันรู้นะว่าเธอรักเขา..แต่ขอเวลาจะได้ไหม..ถ้าไออุ่นจำได้เขาจะกลับมาหาเอง..รอเวลาหน่อยนะ”เรย์มองหน้าเขาอย่างมั่นใจ ไทเกอร์ยอมรับคำพูดของเธอแล้วเดินจากไป
เวลาผ่านไปนานนับว่าเป็นหนึ่งเดือนเลยก็ว่าได้ ไออุ่นเริ่มเกิดความฮึกเหิมมากขึ้น เธอเริ่มชอบผู้หญิงด้วยกันเพราะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาคล้ายเพื่อนที่เธอเคยชอบ จนเรย์บอกว่าเธอนั่นบ้าไปแล้ว จากนั้นเรย์ปล่อยให้เธอยอมรักเขาไป
ไทเกอร์แอบมาดูเธอทุกวันหลังเลิกเรียน สายตาเขาพยายามแกล้งคุยกับเพื่อนไปวันวัน แต่ไออุ่นยังไม่สนใจเขาสักที ไทเกอร์ได้แต่กลับไปกับความโศกเศร้า เขารู้สึกอยากรถชนแล้วลืมเธอไปเลย เมื่อออกัสได้ยินจึงไม่อยากให้เขาทำแบบนั้น
สัปดาห์ที่ผ่านมาไทเกอร์เข้ามาดูเธอบ่อยครั้ง เขายังเห็นไออุ่นอยู่ในสถานการณ์ที่ยังชอบผู้หญิงอยู่เหมือนเดิม แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ เขายอมดูต่อไปทุกวันเผื่อเธอจะเปลี่ยนใจและหันมามองเขาบ้าง
ครั้งสุดท้ายไทเกอร์อยากจะขอมาดูไออุ่นเป็นรอบสุดท้าย เขาขับมอเตอร์ไซค์มาอย่างเร่งรีบ เขายังแกล้งคุยกับเพื่อนที่มารอแฟนของเขาเหมือนกัน ทั้งคู่คุยกันเหมือนสนิทกันมากอย่างผิดปกติ
เลิกเรียนไออุ่นและผู้หญิงที่เธอชอบออกมาพร้อมกัน เขาวิ่งหาแฟนอย่างสุดชีวิต แต่กลับกลายเป็นว่าไออุ่นเปลี่ยนไป เธอเรียกไทเกอร์ตะโกนอย่างดัง ชายหนุ่มตกใจเมื่อเธอกระโดดกอดเขาขึ้นที่คอของเขา อีกทั้งไออุ่นแถมตกใจเช่นกันว่าผู้หญิงที่เธอชอบมีแฟนอยู่แล้ว เป็นเพื่อนไทเกอร์มีชื่อว่า ณพล
“เฮ้ย..เดี๋ยวไออุ่น..ไปคุยกันกันตรงนั้น”ไทเกอร์นำเธอไปคุยกันที่ศาลาหน้าตึกคณะ ไออุ่นอยู่ในท่ายิ้มเขิน ส่วนเขายิ้มออกมาไม่หยุด
“เฮ้อ..นี่เธอจำฉันได้แล้วเหรอ”เขายกขาขึ้น อยู่ในท่ากำลังจะเอนตัวพิงเสาของศาลา ในระหว่างที่เธอจะตอบก็ยิ้มไม่หุบปาก เรย์เดินมาหาเธอทันทีและคว้ามือเธอมา
“เรย์..จะพาฉันไปไหน..ฉันยังไม่บอกเขาเลย”เรย์มองหน้าเขา ปล่อยมือไออุ่น
“หา..เธอจำได้แล้วเหรอไออุ่น..อุ๊ย..ขอให้ความรักสมหวัง..รักกันไปนานๆนะ..ไปล่ะ..ฉันไม่ยุ่งแล้ว”ไออุ่นหันหน้ากลับมาหาเขา ไทเกอร์ยักคิ้วให้เธอ จากนั้นโน้มตัวมาหาเธอราวกับแข่งจ้องตากัน เธอเขินอย่างบอกไม่ถูก
“ถ้าเธอไม่บอกเนี่ย..ฉันไปล่ะนะ”ไทเกอร์รีบลงศาลาทันที ไออุ่นดึงมือเขาไว้
“อ๊า..อย่าเพิ่งไป..ฉันจำได้แล้ว..ไทเกอร์..เธอใช่ไหม..คนที่เคยแกล้งฉันมาตลอดจนฉันต้องไปฟ้องที่บ้าน”เขายิ้มให้เธอและพยักหน้า เธอยิ้มอย่างร่าเริงสดใส หลังจากนั้นทั้งคู่เดินเล่นในตลาดเพื่อหาของกินไปด้วย ซื้อของจิกจุกเล็กน้อยไปบ้าง
ในระหว่างสวนทาง เธอเห็นเรย์อยู่กับออกัสแล้ว เธอแอบเขินแทนนิด ซึ่งไทเกอร์เหมือนกัน
“แหม..ไม่เบานะเราเนี่ย”ไออุ่นพูดขึ้น เรย์บอกให้เธอเบาๆเดี๋ยวคนอื่นจะได้ยินหมด ไทเกอร์แสดงยินดีกับออกัสแล้วจากไป
“ไออุ่น..ฉันจะพาเธอไปในที่ที่พอจะฟื้นความทรงจำได้นะว่าเราเคยทำอะไรกันที่นั้นบ้าง”
“แล้ววันครบรอบล่ะ..เอาวันนี้ไหม”
“ไม่สิ..เอาวันที่เราเคยคบกันครั้งแรกในชีวิตเลย”
“โอ้..ฉันจำไม่ได้..วันที่เท่าไร”
“วันที่ 7 กุมภาพันธ์ แต่ขอเปลี่ยนเป็นปีนี้นะ”
“ปีนี้ปี 63 งั้นก็แปลว่า..7 กุมภาพันธ์ 2563..ถูกไหม..โอ้โหนี่ฉันจำไม่ได้เลยนะ..เราแอบชอบกันเหรอตอนนั้น”พวกเขากลับมาที่หอพักของไทเกอร์
“มันแน่นอนอยู่แล้ว..ว่าแต่เพื่อนเธอจะสนใจเธอไหมเนี่ย..ออกัสบอกว่าอยากนอนกับเรย์เลย..ส่วนเธอนอนกับฉันไปก่อนได้ไหมคืนนี้”
“ได้สิ..ไม่เป็นไรหรอก”
“แน่ใจนะ”เขาเอานิ้วชี้เกาที่คางของเธอ ทำให้เธอหัวเราะขึ้นมา ปากของเขาจูบไปที่ริมฝีปากของเธอ เขาเผลอถอดเสื้อของเธอ จากนั้นทั้งคู่ล้มลงที่นอนลงไป จูบอ่อนหวานนั้นเหมือนเพลงรักที่บรรเลงผ่านริมฝีปากของทั้งสอง ชีวิตของทั้งสองเหมือนได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
เรย์ตื่นขึ้นมาในยามเช้าปรากฏว่าไม่เจอไออุ่น แต่กลับเจอออกัสนอนอยู่ข้างเธอ เด็กสาวจำอะไรไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เธอคิดว่าไปไหนกับเขามาอีกแล้ว
ออกัสตื่นขึ้นมา เขาอยู่ในท่ามึนงง เขาหยีตามองเธออย่างกับเสือตัวผู้ที่ยังหิวอยู่ เรย์มองอย่างหวาดกลัวเขา
“อย่าทำอะไรฉันนะ..ฉันไม่รู้เรื่อง” เรย์หยุดเขาแต่เขากลับไม่ฟัง เขาบีบแขนเธออย่างแรงแล้วจูบไปที่ริมฝีปากเธอไม่หยุด ชุดเขายังอยู่ในชุดสูทกับเนคไทสีดำ เธอผลักเขาแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำอย่างเร่งรีบ ชายหนุ่มเลียริมฝีปากตัวเองเหมือนกินอย่างเอร็ดอร่อย จากกริยาท่าท่างทำให้เรย์รู้ว่าเขาแตกต่างจากไทเกอร์ไปหมดทุกอย่าง
“นี่เขา..จะดูแลเราได้ไหมเนี่ย..”เรย์พูดออกมาในขณะที่กำลังอาบน้ำ จู่ๆเสียงเขาดังขึ้นมาเหมือนขอให้เธอออกมา
“ที่รัก..เสร็จยัง..ถ้ายังไม่เสร็จผมจะเข้าไปนะ”
“เฮ้ย..อย่าเข้ามานะ..ฉันต่อยคุณจริงด้วย”
“แหม..ผมแค่ล้อเล่น..ผมนั่งอยู่บนเตียงนี่”คำพูดนั้นซึ่งเธอเชื่อว่ามันไม่มีอยู่จริง เธอเดินออกมาอย่างมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำอะไร จากนั้นเขาเข้ามากอดเธอ อัดแน่นไปด้วยความรุนแรงในสภาพที่เธอใส่ชุดซับในแล้ว
“นี่พอเถอะ..เดี๋ยวข้างห้องได้ยินเข้านะ”
“ไม่ได้ยินหรอก..ถ้าเราพูดเบาๆ”เขาพูดเสียงแหบใส่เธอแล้วยกนิ้วชี้ขึ้นมาปิดปากเธอในที่สุด
