ใช่แล้ว คุณนั่นเอง คุณคือคนที่ฉันกำลังตามหาคนที่เคยแกล้งฉันสมัยเรียน ทำไมกันล่ะ อะไรทำให้เราสองคนต้องจากกัน
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,รั้วโรงเรียน,รัก,รักเก่า,รักเดียวใจเดียว,รักหวานแหวว,รักโรแมนซ์,รั้วโรงเรียน,รักโรแมนติก,รักตั้งแต่เด็ก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เวลาผ่านไปนานเป็นหลายเดือน ทำให้เธอลืมวันเปิดเทอมไป เธอนึกขึ้นมาได้ว่าต้องเลิกขาย เธอดูไปพ่อแม่เธอขายของดีขึ้น อาจจะเป็นเพราะผักสด สะอาดปลอดภัยดี เธอภูมิใจที่ได้เห็นพ่อแม่ยิ้มสักที จากนั้นเธอเลือกที่จะไปมหาวิทยาลัยเองโดยการนั่งรถไฟแค่ไม่กี่บาท
ถึงวันเรียนวันแรกศึกหนักก็มาเยือนเธอ เรย์ได้เห็นว่าพ่อแม่เธอไปขายของที่ตลาด ซึ่งไม่รู้ว่าเห็นตอนไหน เรย์เข้ามาใกล้หูเธอบอกว่า เธอนี่จนเหรอ คำพูดนั้นทำให้เธอรู้ว่าเรย์ดูเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ไม่ใช่เรย์ที่เธอรู้จัก เธอลุกขึ้นไปนั่งหน้าโต๊ะครูทันทีทั้งที่ตอนนั้นนั่งริมหน้าต่าง เธอนั่งฟังอย่างตั้งใจเรียน
เลิกเรียนเธอเดินออกไปคนเดียวอย่างไม่รอใคร กินข้าวคนเดียวแต่แล้วไทเกอร์ก็มานั่งเป็นเพื่อน พวกเขาคุยกันอย่างสนุกสนานยังกับว่าเป็นเพื่อนกันมานาน เรย์เดินมาเห็นเธอจึงถ่ายรูปเพื่อจะปล่อยทางสังคมให้รู้ว่าเธอไปยั่วผู้ชายมา
ทั้งสองกินข้าวเสร็จไออุ่นหันขวับมาเจอเรย์กำลังถ่ายรูปเธออยู่ เธอรีบเข้าไปหาเธอทันทีเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
“นี่เธอคิดจะทำอะไร..ที่ข่าวนั่นไม่เคลียร์สักที..เป็นเพราะเธอใช่ป่ะ”
“เปล่า..เปล่า..ฉันโดนสั่งมา..ไม่..ไม่ใช่ฉันทำ”
“ก็เห็นกันอยู่..ทำไมจะไม่ใช่เธอ..บอกมา..ถ้าไม่ใช่ใครสั่งให้เธอทำ”
เรย์ไม่พูดอะไร ไออุ่นบีบแขนเธอไม่หยุดจนไทเกอร์ต้องมาบอกว่าให้พอแล้วฟังจากเธอจะดีกว่า ไออุ่นปล่อยมือลง เรย์ร้องไห้ออกมาก่อนที่จะพูดให้เธอฟัง
“ไอ้นั่น..ฉันรับงานแบบนี้จากเมล่อน..เธอบอกว่าจะให้เงินเป็นค่าตอบแทน”
“เอ้า..นี่แล้วไออุ่นไม่ใช่เพื่อนเธอเหรอ..เรย์”
“ใช่สิ..ฉันต้องขอโทษด้วยนะ..ฉันอยากได้เงินจริงๆ”
“เอางี้..เธออยากขายของไหม..ขายกับไออุ่นได้นะ..ถ้าเป็นอาหาร..ถ้าเธอรักมันต้องทำได้แน่”ไทเกอร์บอกพวกเธอเพื่อไม่อยากให้เรย์ทำแบบนั้นอีก
“เอาอย่างนี้นะ..เลิกรับงานพวกนั้นแล้วมาทำตามที่ฉันบอก”เรย์เลิกร้องไห้ เธอยอมทำตามคำพูดของไทเกอร์ แต่ไทเกอร์ได้สังเกตเห็นว่าเพื่อนของเขาหายไปไหน ปกติเขาจะมาด้วยกับเธอตลอด เมื่อเขาถามเรย์ก็หน้าหงิกงอไปพักหนึ่งแล้วสวนกลับไปว่า
“มันไปทำงานกลุ่ม..เธอล่ะ..ไม่ไปทำงานเหรอ”เรย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูมีความลับ แต่ไทเกอร์กลับแปลกใจว่ามีงานกลุ่มตอนไหน ทั้งๆที่งานกลุ่มก็ทำเสร็จในคาบเรียนเลย เขาจึงถามกลับไปอีกว่า
“ฉันขอถามจริงนะเรย์..ออกัสไปทำงานกลุ่มจริงเหรอ..งานกลุ่มที่คณะฉันเนี่ยทำเสร็จในคาบเลยนะยกเว้นงานหนัก..ซึ่งยังไม่มีในตอนนี้..บางทีออกัสมันอาจไม่ได้ทำงานกลุ่มก็ได้..เธอนี่โดนผู้ชายหลอกง่ายจังเลยนะ”ไทเกอร์พูดจบเขาแอบยิ้มมุมปาก เรย์ก้มหน้าลงเธอแสดงความว่าเธอไม่รู้จริงเหมือนอย่างที่เขาพูด ไออุ่นหันมาปลอบใจเรย์และหวังว่าจะไม่ทิ้งเธอไป ไม่นานเรย์เงยหน้าขึ้นมา ไออุ่นพาเธอไปนั่งที่โต๊ะเพื่อสงบสติ ทันใดนั้นเองออกัสเข้ามาในโรงอาหารอีกทั้งยังมีผู้หญิงคนใหม่ควงเขามาอีก ผู้หญิงคนนั้นคือผู้หญิงที่นั่งหลังห้องเธอ ทำให้เรย์เจ็บใจที่เห็นแบบนั้นเธอเดินไปตบหน้าผู้หญิงคนนั้นจนแดง แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่เจ็บแถมยังบอกเธออีกว่า
“ฉันแค่จ้างให้เธอเป็นขี้ข้าเท่านั้นแหละ..อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ..เอาไปสิ..ส่วนฉันเนี่ยจะเอาแฟนเธอไปแลกเป็นเงินละกันนะ”
“ออกัส..กลับมา..อย่าไปฟังมันนะ”
“เฮ้อ..ในเมื่อฉันแย่งแฟนไออุ่นไม่ได้..ฉันก็ต้องแย่งแฟนเธอมานี่แหละสนุกจังเลยวะ..ไปกันเถอะค่ะ”ออกัสทำตามที่หญิงสาวบอกทุกอย่าง เรย์สังเกตเห็นดวงตาเป็นสีเหลืองอมขาว เขาดูเหม่อลอย เชื่อคำพูดทุกอย่างของเธอ เรย์เห็นเขาเดินจากไปไกลจึงได้แต่ร้องไห้กลางโรงอาหาร ไออุ่นและไทเกอร์ช่วยเธอพยุงขึ้นมากลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร พวกเขานั่งคุยกันจนเรย์สงบลงเนื่องจากคำพูดของไทเกอร์ทำให้เธอรู้สึกสนุกและยิ้มขึ้นมาได้ในที่สุด
“เรย์..เธออยากไปห้องสมุดกับเราไหม..ไปอ่านหนังสือกัน”
“ได้สิ..ฉันชอบมาก..ฉันอยากอ่านนิยายสืบสวน”
หลังจากนั้นทั้งสามเข้าไปในห้องสมุด เดินขึ้นไปชั้นสอง ตู้หนังสือแต่ละแถวมีป้ายเขียนกำกับไว้ ไออุ่นวิ่งเข้าไปดูอย่างดีใจเหมือนเห็นของชอบ
“อืม..นั่งตรงไหนดีล่ะ”ไออุ่นมองหาที่นั่ง ระหว่างนั้นเธอได้กวาดสายตาไปเห็นออกัสพอดี สีหน้าเธอเชิดไม่สนใจเขา เธอคิดออกแล้วตัดสินใจได้ทันทีว่าจะเลือกตรงไหนเพื่อให้ไกลที่สุดสำหรับเพื่อนของเธอ นั่นคือมุมทางเดินเข้าห้องน้ำพอดี
พวกเธอนั่งคุยกันเกี่ยวกับเรื่องราวในหนังสือ ไทเกอร์ไม่ได้หยิบหนังสือมาอ่านสักเล่ม เขาได้แต่นั่งฟังเธอสองคนคุยกัน
“พรุ่งนี้เธออยู่ไหม..เราว่าจะไปเที่ยวสักหน่อย..แต่ว่า..ถ้าไทเกอร์ไปเที่ยวด้วยฉันจะดูเป็นก้างขวางคอเธอไหม”
“ไม่..คิดไว้ว่าเที่ยวในสไตล์เพื่อนละกัน..เรื่องแฟนอย่าเพิ่งเอาออกมา”
“ก็ดีนะ..ไปกันไหม”
“พรุ่งนี้เหรอ..ไม่เอาวันนี้เหรอ..ฉันรอไม่ไหว..อุ๊ย..เที่ยวไหน..อยากไปด้วยจัง”ไทเกอร์ทำท่าเคอะเขินดีอกดีใจต่อหน้าพวกเธอ แต่เธอทั้งสองกลับทำหน้าบึ้งใส่เขา
“พรุ่งนี้เถอะ..วันนี้ไม่ทันแล้ว..ไปเที่ยวสวนสนุกกัน”
“ว้าว..ดีจังเลย..ฉันอยากเล่นเครื่องเล่นมานานแล้ว”
“อ๋อ..งั้นเธอไปเล่นเครื่องเล่นนะ..ฉันจะไปบ้านผีสิงกับไออุ่นสองคน”
“ไม่..ไม่..ฉันไปบ้านผีสิงกับพวกเธอก็ได้”
“แหม..เปลี่ยนใจเลยล่ะสิ”
“ฉันไม่ได้ไปสวนสนุกนานแล้ว..ลืมไปหมด..จำได้แต่เครื่องเล่น”ไทเกอร์พูด แววตาไออุ่นดูออกว่าเขาเหมือนจะไม่ใช่ผู้ชาย แต่หลุดหัวเราะไม่ได้
“ฉันก็ไม่ได้ไปนานเหมือนกัน..แม่บอกว่ามีแต่ของเล่น..เล่นเป็นเด็กไปได้..แต่ตอนนี้มันมีอะไรเยอะมากกว่าที่คิด..มีทั้งแล่นเรือดูป่าแล้วก็บ้านผีสิง..คนมีแฟนก็อยากไป..ผู้ใหญ่ก็อยากไป..งั้นเราไปกันพรุ่งนี้..กี่โมงดีล่ะ”
“สักเก้าโมงไหม..กว่าจะรอรถอีก..”ไทเกอร์ขอเสนอข้อคิดเห็นเอง พวกเธอก็ตกลงตามนั้น ทุกคนดีใจยิ้มระรื่นไม่หยุด ไทเกอร์และไออุ่นกลับไปที่หอพักของพวกเขา ส่วนเรย์กลับไปที่หอพักเธอ
